Heimskringla - 13.01.1910, Blaðsíða 4

öi» 4. wtiwifsd, ia, jAKtAa 1010
fiBiMSK&ÍHOCA
SAGA UM VALENTINE.
(Niðuríag frá 3. blsi).
bréf þau kölluö, sem rituö eru á
Valen,tinusar degi, hinn 14. febr.).
Henni varö strax ljóst, hv.ernig
hún átti að haga sér. þennan dag
var sankti Valentinusar dagur.
Hún afsakaöi sig um leiö og hún
stóö upp frá borðinu, og gekk svo
til herbergis síns.
Aö senda vini sinum “Valentine”
var hin fyrsta hugsun hennar. En
hvernig ? Sitt nafn þorði hún ekkd
að setja undir bréfið, því skeð gat,
að hennd skjátlaöi í því, að hún
mætti reiða sig á ást hans, eöa þá
að það særði dramb hans, að hún
gerði tilraun til að nálgast hann.
Ilún fór að leita að pappír í borð-
skiiffunni sinni, og rakst þar á lít-
inn trébát, sem Henry hafði smíð-
að handa henni fyrir mörgum ár-
um síðan. Hann haföi kaliað bát-
inn “Framtíð”, en hvorugt þeirra
vissi á þeim árum, hvernig stafa
skyldi orðið, svo rétt væri. |>arna
var nú litli, gamli báturinn, sem
hann hafði gefið henni, og sem
hann hafði oft sagt, að þau ættu
bæði að sigla á síðarmeir. þau
höfðu mjög oft hlegið aö hinu
rangt stafaÖa nafni bátsins.
Jennie var ekki lengi að draga
upp mynd af bátnum, og til þess
að hlutaðeigandi skyldi þekkja
hann, stafaöi hún nafnið á mynd-
inni, eins og það stóð á stjórborðs
bógi bátsins : “VOON".
Ekkert annað orð stóð í bréfinu.
Hún læsti því og lét það á póst-
húsið. Enginn kaupmaður hefir
nokkru sinnd sent atógu sina með
lélegu skipi og horft á það hverf
með veikari von um góðan enddr,
heldur enn hún. Bænir Spánverja
voru ekki líkt því eins heitar, þeg-
ar hin ósigrandi '“Armada” sigldi
af stað. Bænarorðum hennar er
ekki mögulesrt að lýsa, þegar litli
báturinn fór með vonir hennar og
hjarta sem seglfiestu, án annars
vinds í seglunum en óskir hennar.
Hún settist við gluggann og
beið þar, unz hún sá Herbert
ganga á pósthúsið, eins og,hann
var vanur. þrem mínútum síöar
gekk hann heim með opwð bréfið í
hendinni, í sj ianlegri geðshræringu
Nokkru siðar fór hann aftur á póst
húsið. Haföi hann skrifað svar ?
Jennie fór aftur á pósthúsiö, og
þar var svarið til hennar í lokuðu
bréfi. Hún var ekki len.gi að kom-
ast heim og opna bréfið. 1 því var
mynd af öðrum bát, sem nefndur
var “Örvilnan”. Neðan undir
myndinni voru þessi orð : “Bátur-
inn þinn er mjög fagur og álitleg- :
ur, en þar eð mér hefir verið sagt, !

*Síi*La
mimm
aÖ allit hásétaf og skipstjóri séu
ráönir á hann, hefi ég ráðið tnig á
þennan bát”, Smátt og smátt
komst hún að meiningunni. Henry
var hreeddur um að hún, sem hann
áledt heitbundna, værí að daðra
við hann. Ég held nú, læknir, að
þér geðjist ekki að fleiri bréfaskrifí
um af hennar hendi?”
“Hvers vegna ekki ? Hefir ekki
kvenmaðurinn Jaín mikinn réti til
að láta í ljósi vilja sinn í þeim
efnum eins og kfarlmaðurinn ? þeg-
ar líka að fjármunalegu og félags-
legu kostirnir eru hennar megin,
verður það alloft skylda hennar að
byrja á samdrættdnum. það eru
margar stúlkur, sem gera það, án
þess að vera lastaðar fyrir það af
öðrum”.
“Nú, jæja, þú veizt að ég er aft-
urhaldsmaður, læknir, en það gleð-
ur mig, hvað þú ert geðfastur. —
Hún sendi nýtt “Valentine”. Ég
er hræddur um, að hún hafi notað
bátinn heldur mikið. En þogar alt
í heiminum er bundið við líkamleg
oröatiltæki, þá tjáir ekki að vera
kostavandur. Jennie bjó aftur til j
mynd ai bátnum með rangt staf-
aða nalninu, en neðan undir mynd-
ina skrifaði hún þessi orð : “Eng-
inn skipstjóri er énn ráðinn á bát-
inn”.
Seint um kveldið kom þetta
svar í lokuðu bréfi til hennar : Eg
bið mér veitta skipstjórastöðuna,
ef þú fylgdr með sem hafnsögumað-
ur”.
“Ágætt", sagöi læknirinn, “ég
hefi ávalt haldið fram ótakm''ik-
uðu frelsi konunnar í þessu cfni''..
aldfeí áðtif átt jaftl skööitílegt
kvöld, en næsta tilörgun, þegar
hann vaknaði, gerði kviðínn og
hrygðin vart víð sig, því faðir Jen-
nie var mótfallinn þessum ráða-
hag”.
“Hann hafðj enga heimild tdl að
skifra sér af þessu”, sagði læknár-
inn ákafur. “þú sérð að ég held
fast við mína stefnu”.
“En ef ég segi alla söguna, þá er
ég hræddur um, að þú gerir það
ekki”, sagði Húbert.
“Hvað þá, er hún ekki búin
enn?”
“Ég bið afsökunar, læknir, af því
ég hefi bedtt dálitlu undirferh. Ég
átti tnikið á hættu. Ég hefi ýkt
sum atvikin í sögunni, því satt að
segja, þá er ég sjálfur aðalpersón-
an".
I.æknirinn leit snögglega á dótt-
ur sína. Hún laiut niður að bók-
inni, og síða og þykka liárið henn-
ar huldi andlitið gersamlega. Lækn
irinn gekk að hinum glugganum og
leit út. Ilúbert sat kyr eins og
smurðlingur. Að fáum augnablik-
um liðnum sagði læknirinn :
“Cornelía”.
Hún leit upp eldrauð í fratnan.
Tárin blikuðu í augum hennar, og
ég efast ekki um, að bæn hafi búið
i huga hennar.
‘•‘■þú ert góð stúlka. Ég hafði ætl
a'ð þér annan, en þú befir heimild
til að velja sjálf. Guð blessi ykkur
bæði. En það er slæmt, að Hú-
bert er ekki lögmaður, honum er
lagið að ílytja mál”.
“Ég skal nú samt koma þér í
vandræði áður en lýkur, lækmr. —
Sama kvöldið ætlaði Gough, mtð-
alhófspostulinn, að flytja fvrnhst-
ur þar í bænum. Vinur minn íór
þangað, ekki til að hlusta á C-"Ugh
heldur til að sjá Jennie Mortcn.
Sökum áhrifa hinnar endurvökn-
uðu vonar, hafði honum ekki kom-
ið til hugar, að beimsækja hana.
Burtíörinni var frestað og öllum
áhyggjum gleymt. Af því liar.n
vissi, hverja mótstöðu fyrir sér
lægi að yfirvinna, áleit hann —
hafi hann annars hugsað nokkuð
— að varlega þvrfti að fara. En
skömmu eftir að fyrirlesturinn var
byrjaður, sá hann alla Mortons
fjölskylduna nema Jennie. þá fyrst
kom honum til hugar, að hún biði
hans heima. það var alls ekki auð-
velt að komast burtu, því hann
var meðal þeirra instu, en hugsun-
in um, að Jennie biði hans heima,
hratt öllum erfiðleikum brott úr
huga hans, svo hann ruddist til
dyra eins og hann væri að flýja
eld. Ilann fann Jennie, og hafði
Að þessu sögðu tók hann hatt-
inn sinn og gekk út.
þetta eru samræöurnar, sem Hú-
bert sagöi mér frá um dagiinn þeg-
ar ég var gestur hans. Nú kom
kona hans inn, laut niöur að vögg-
unni og tók upp barnið.
“Mér finst”, sagði Húbert, “aö
þiö’, sem skrifið ástasögur, gerið
rangt í því, að lát-a þær enda við
brúðkaupið. Sæludagarnir byrja í
raun réttri ekki fyr en með fyrsta
barninu”.
“Hvað heitir litla stúlkan?”
spuröi ég.
“Von” svaraði móðirdn.
“Von Vakntine”, sagöi faðirinn
með þýðingarmiklu brosi.
“þá stafiö þið að líkindum Von
með tveimur o-um”, sagöi ég.
“þú slæmi Húbert”, sagði kona
hans, “nú hefirðu þvaðrað. þú
heldur að öllum þyki gaman að
þessari sögu, af því að sjálfum þér
þykír hún skemtileg”.
QUILL L 25,000 EkRUR. Algerlega FYRSTA ÚRVAL fráhinni miklu C.N.R. landveitinou. (lufuplógs lönd hrein, slétt
M w l^ESSA ÁRS UPPSKERA aannar gæði jarðvegsÍDs. — Enginn steinn eða hrfs.—öott vatn.—Nálægt mörkuðum, skólum 02 kirkjum,—Vér höfum umráð á öllum Jansen og Claassen lönd- unum, og bjóðum þau til kanps með sanngjörnu verði og auðveld- um borgunarskilmálum.—Kaupendur geta borgað af hvers árs upp skeru; 6% vextir.— Sölubréfin getin út beint frá eigendum til kaup eudanna.—Eastern Townships Bank í Winnipeg og hver banki og “business”-maður í Marshali, Minn., gefur uppl/singar um oss. — Póstspjald færir yður ókeypis uppdrætti og allar upplýsingar.—
PLAINS
HVEITI
• •
L0ND i ■ John L. Watson Land Co. 3i6 Union Bank Bldg. - - Winnipeg", Man.
1

Æfiminning.
Eins og skýrt er írá í Heims-
kriuglu, sem birtist 23. des. f.á.,
dó Vilhjálmur Grímsson þann 17.
s.m. af völdum strætisvagns. Blaö-
ið skýrir rétt frá slysinu og get-
gátum manna, að bann hafi ætlað
að blaupa fyrir framan vagninn
en orðið of sednn.
Vilhjálmur var fæddur að Ytra-
Nýpi í Vopnafirði 1864, líklega
snemma í júnímánuði. Foreldrar
bans voru Grímur Snjólfsson Ei-
ríkssonar á Stórabakka og Guð-
laug Gísladóttir frá Höfn á Norð-
urströnd. Vilhjálmur ólst upp hjá
foreldrum sínum fram um ferming-
araldur. Fór hann fyrst að hálfu
til Jósephs bónda Hjálmarssonar
í Skógum í Vopnafirði, og síðar
að öllu sem ársmaður, og átti þar
heimili, þar til hann flutti til Can-
ada 1893, og dvaldi eftir það all-
jafnast í Winnipeg.
Faðir hans er lifandi enn, og á
heima í Alptavatns nýlendu, cn
móðir hans er dáin fyrir löngu
síðan. Systkini átti Vilhjálmur. 4
hér v.estan hafs : Gísla., Kristján,
Vigdisi og Pálínu, sem öll eiga
heima í Manitoba fylki.
Vilhjálmur giftist aldr.ed, var ein-
hleypur daglaunamaður, og vann
tíðast að byggingavinnu. Hann
var verkmaður ágætur, og svo
viljugur, að orði er á brugðið.
Eftir að hann fór að Skógum,
vann hann að vedðiskap á Vopna-
firði, og við fjárslátrun á haust-
um, og þótti vaskleikamaður t ið
alla vinnu.
Hann fékk enga mentun í tng-
dæmi, en mun þó snemma hafa
lesið sér bækur til gagns og menti-
ingar. Ilann var vel að sér í Nor-
egskonungasögum, ískndingasög-
um og rímum, og öllu, sem er
sann-íslenz.kt, og ættjarðarvimir
mikill, þoldi engum níð til íslands
eða þjóðar sinnar. 1 einu orði
sagt : hann var ískndingur í hve-
vetna, og drengur mikill. Hann
var síglaður og jafngeðja, ræðinn
og góðsamur, þó áræðinn og kapp-
samur, þegar honum réð svo við
að horfa.
Hann var frjálslyndur í trúar-
brögðttm og þjóðmálum, fylgdi
Conservative flokknum fast og
einarðlega að málum.
Veit ég vel þú sjálfur sér
Sólar æðri bólin,
þó vistaskiftin veldust þér
Vilhjálmur um Jólin.
K. As. Benediktsson.

Á beztu heimilum
hvar sem er f Amerfku, þar munið þér finna HEIMS- KRINGLU lesna. Hún er eins fróðleg og skemti- leg eins og nokkuð annað fslenzkt fréttablað í Canada

Ungfrú Ingunn Hallgrímsdóttir,
frá Meðalbeimi í Húnavatnssýslu,
ef hún er hér í borg, er vinsamlega
beðin að finna að máli Mrs. Ingi-
b'jörgu Goodman, að 702 Sdmcoe
St., viö fyrstu hentugleika.

THE DOMINION BANK
HOENI NOTKE DAME AVENUE OO SHEBBEOOKE STEEET
Höfuðstóll uppborgaður : $4,000,000 00
Varasjóður - - - $5,400,000 00
SPARISJÓÐS DEILDIN:
Vér veitum sparisjóðs innleggjendum S'-rstakt athygli, og borg-
um hæztu vexti á sparisjóðs innleggjum af $1.00 og yfir. —
Barna innlegt? velkomin. — Seljun peningaávfsanir & ÍSLAND.
H. A. BltlUHT RÁÐSMAÐUR.
MoO þvl aö biOja æflnlega um
“T.L. CIGAR,” þá ertu viss aö
fá ágætan vindil.
(UNIOW MADE)
Western b'igar Factory
Thotnas Lee, eieandi Winnnipeg
Kedwaoð Lager
nExtra Poríer
Styrkið
taugarnar með þvf að
drekka eitt staup af
öðrum hvornm þess-
um ágæta heimilis
bjór, á undan hverri
máltfð. — Reynið !!
EDWARÐ L DREWRY
Mannfacturer Sl Impcrter
Winnipeg, Cauada.
Depurtrnent of Ayriculture and Immxgraiion.
MANIT0BA
þetta fylki hefir 41,169,089 ekrur lands, 6,019,200 ekrur eru
votn, sem vedta lattdiitu raka til akuryrkjuþarfa. þ«s vegna
höfum vér jafnain nœgan raka tál uppskeru tryggin.ga r.
Ennþá eiru 25 milíóndr ekrur óteknar, sem fá má mieö hedm-
iKsréitti eða kaupum.
Ibúataja árið 1901 var 255,211, nu er nún orðin 400,000
manns, hefir nálega tvöfaldast á 7 árum.
íbúatala Wtnnipeg borgar árið 1901 var 42,240, en nú uffl
115 þúsundir, hefir mieir en tvöfaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru nú sem næst fuUkomin, 3516 máhir jám-
brauta eru í fvlkinu, sem allar liggja út frá Winnipeg. þrjár
þverlandsbrauta lestir íara daglega frá Wdnnipeig, og innan
fárra mánaða verða þær 5 talsins, þegar Grand Trunk Pacific
og Canadian Nortbern batast við.
Framför fylkisins er sjáanleg hvar sem litið er. þér ættuð
að taka þor bólfestu. Ekkert annað land getur sýnit sama vöxt
á sama tí’maibiK.
TIL FKItl>AV14\\A ;
Farið ekki framhjá Winnipeg, án þess að gnenslast um stjórn
ar og járnbrautarlönd til sölu, og útvega yður fuUkomnar upp-
lýsingar nm beimiKsréttarlöad og fjárgróða möguledka.
Stjórnarformaður og Akaryrkjumála Káðgjatí.
SkriflO eftir upplýsingum til
.VoKr-pli Borke. ,ln«. Hartney
178 LOGAN AVE., WINNIPEG. 77 YORK ST., TORONTO.
—■8 'II '.II
LDREI SKALTU geyma til
morguns sem hægt er að gera
f dag. Pantið Heimskringlu f dag.
118 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
andi hjá rúmi sínu, með sterku öli í, til þess að geta
slökt þorstann með því, þegar hann vaknaði. Hins
vegar við rúmið stóð önnur kanna með þunnu ÖK í,
sem prófastsfrúin drakk. Einhverju sinni hafði orðið
skiSti á könnunum, svo að þegar prófastnrinn %'akn-
aði um nóttina sárþyrstur og teigaði úr könnunni,
sem hjá honum stóð, þá varð hann bráðlega var við,
að þetta öí var ekki úr hans könnu, spýtir því ölinu
á gólfið oa segir : “Guð fyrirgefi mér mína vondu
synd, þetta held ég að sé þunt öl”.
þessi virðulegi sálusorgari haJði enn einn eigin-
tóka, sem ekki má gleyma að minnast á. Hanu
var í meira lagi unddrförull og brögðóttur. þegar
hann sótti um Nadesdahla prestakall, þar sem hann
nú var prestur, var Bergholm prestur líka einn
[>eirra, sem um það sótti, og voru flestir bœndanna
með honum, en með smjaðri og auðmýkt lánaðist
Wassholm, að £á höf'ðingjana á sitt band, svo að
þegar atkvæði voru greidd, hafði hann þrjú umfram
Bergholm. þessi la'ti, fávísi, öldrekkandi sælkeri
íékk því þetta inntektaríka embætti, en hinn fróði,
sparsami og sívinnandi prestur Bergholm, varð að
sitja kyr við sitt rnagna emibætti, sístríðandi við fá-
tæktina. En þannig gengur það í heiminum.
Lýsinguna af Wassholm prófasti og konu hans,
liöfum við litið í ljósi af því, að þau koma oftar við
sögu þessa. en nú skulum við snúa að efninu aitur.
Kaffið var komið inn, og frú Bergholm var byrj-
uð á bókmentalegum samræðum við Bergholm prest,
sem var staddur í miklum vandræðum ai því, að
frúin fánn ýmisiegt til að setja út á framtóðslu hinna
nýrri bókia. það var sem sæti hann á nálum.
Stundum sagði hann ‘hum’, ‘nú’ eða ‘já’. Hann
feerði sig til á stólmim, þurkaði svitann framan úr
sér, stóð upp og gekk fram og aftur um gólfið, já,
og seinast reykti hann framan í ritkvensuna í örviln-
FORLAGALEIKURINN 119
an sdnnd, en ekkert dugði. Frúin hélt þrumandd ræðu
um Schiller, Göthe, Jean Paul og fleiri. Allar þýzku
bókmentirnar sagðd hún að væru gagnslaust rugl,
sem ættu heima í eldiviðarkassatium til að kveikja
upp við eld. Síðast sagði hún, að ‘Hermann og
Dorothea’ væri mishepnuð stæling af Hómer.
þetta þoldi Bergholm prestur ekki, að talað væri
svona svívirðilega um uppáhaldshöfundinn hans, hjá-
guðinn hans, — og það af kvenmanni —.
“Kona”, sagði hann með þrumurödd, en þagnaði
strax, af því kona hans barði á bakið á honum um
tóð og hún gekk hjá. “Prófastsfrú ætlaði óg að
segja”, sagði hann sneyptur, “þér dæmið of hart.
Hómer er ekki og verður aldref úreltur. Rit hans
eiga enn ekkd sinn jafningja”.
‘ Getur vel verið, Bergholm prestur", sagði frúin
og brosti, “ég skal ekki þræta um það. Mér finst
sarn-t, að þessar fornaldarbókmentir taki of hátt
sæti, sem efni í mentun.. Hví skyldi rnaður eága að
eyða tíma sinum við latínu og grísku nám?”
Presturinn svaraði ekki, en leit til frúarinnar
með mákilli fyrirlitndngu.
Á meðan á þessum viðræðum stóð, hafði skóla-
nemandinn gengið til Mórits, sem sat kyr út í horni.
“Heyrðu, drengur minn”, sagði hann í reigings-
legum róm, og stakk höndum í vasa sína, “hvað
heitir þú ?"
Mórits horfði undrandi á hann, honum virtist
svipur hans innantómur og dretnbinn, og svaraði þvi
í styttingi :
“Ég heiti Mórits Sterner, en hvað heitir þú?”
•Skólanamandinn hélt sig hafa heyrt rangt. Gat
það verið, að þessi strákur í utanhafnarskyrtu segði
'þú’ við hann, elzta son prófastsins ?
En Mórits endurtók : “Hvað heitir þú?"
Hinn mikilláti skólanernandi svaraði engu, sneri
120 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
sér frá Mórits og gekk til móður sinnar og prestsins
til að taka þátt í samræðum þeirra.
Loksins kvaddi prófasturinn, og var sem steini
væri létt af Bergholm presti, er hann sá vagninn
fara.
“þetta er sú leiðinlegasta kona, er ég hefi kynst”,
sagði hann við Mórits. “Aldrei hefi ég hevrt eins
mikið af heimsku í einu. Guð varðveiti mig frá
slíkum m/entamaurildum”.
“Já”, sagði kona hans, “þarna sérðu árangurinn
af þessu menta-uppeldi, og svona viltu að dætur þín-
ar verði”.
“N.ei, nei, Brita, ég vil að þær verði mentaðar,'
en þetta er engin mentun, það er nær því að vera
brjálsemi. Hefir nokkur maður nokkurn.tíma heyrt
annað eins ? Hún hlýtur að vera af göflutn gengin,
þessi kerling. ISlei, þá verð ég að meta móður þína
mörgum sinnum meira, Mórits, þó hún sé fátæk, hún
er kona meö mentaðri hugsun. Lestu nú eina blað-
síðu í Hómer fyrjr fttig, svo ég geti gleymt þessu
rugli”.
Mórits opnaði bókina og las stundarkorn, og við
það kætitást presturinn aftur.
“Sjáðu nú, drengur minn”, sagði hann, þegar
Mórits hætti, “hérna er bók, sem ég skal lána þér,
ég er nýbúinn að fá hana frá Carlstad. það er
skáldrit, sem heitír ‘Semiramis’, samið af manni,
sem dylur nafn sitt. Við skulum vita, hvort þér
líkar það ekki”.
Mórits tók við bókinni, þakkaði og fór, þegar
hann var búinn að lofa því, að koma daginn eftir,
til að hjáJpa þessum eljusama vísindamanni að raða
niður nokkrum jurtum, er hann hafði sjálfur safnað.
“Mamma”, sagði Mórits, þegar hann var kominn
inn í kofann, þar sem móðir hans sat við sauma,
"nú hefi ég fengdð nýja bók hjá prestinum. það er
FORLAGALEIKURINN 121
skáldsaga, sem sögð er mjög falleg, ef þú vilt, þá
skal ég lesa í hienni á meðan þú ert að vinna.
“Já, gerðu það, góði drengurinn minn. það er
ávalt skemtilegt, að heyra eitthvað fallegt”.
Mórits lauk upp bókinni og £ór að lesa.
það var um kvöldið, daginn eftir að próf isturinn
heimsótti Bergholm prest. Móriits sat og hallaði sér
upp að bolnum á tré nokkru, sem stóð á bakka ár-
innar, er rann gegn um bæinn, sem íbúðarkofi móður
hans stóð utan við. Hann sat kippkorn fyrir neðan
brúna, sem áður hefir verið á minst. Vatnið
streymdi yfir bera fæturna á Mórits, sem hafði tekið
af sér skóna. Nokkru neðar en hann sat, var mylln,
sem þá var að vinna. Vatn árinnar myndaði a
þessum stað myllutjörn, en frá henni lá hreiður
skurður, sem flutti vatnið að hjólinu.
Frá brúnni var fögur útsjón þangað sem myllan
var, en þar fyrir neðan blasti Wenern við sjón
manna, umkringdur af bökkum, sem þaktír vortt
eikar og bdrkitrjám. það var komið undir kvöld,
sól farin að lækka á lofti og sendi geisla sína langs
eftír vatnsfletinum. Mórits hélt á bók í hendinni.
það var skáldritið ‘Semiramis’, sem hann las *•
Efni ]>ess var á þessa leið :
þegar hin mikla, volduga dritning assyriska ríkis-
ims var biara, átti húii hedma í smalakofa, sem stóð
í dalverpi á milli fjallainna. Hjarðmennirnir fundu
hana í skóginum, áldtu hana vera dóttur einhverraf
gyðju, og veittu henni því mikla vdrðingu. þegar
hún náði fullorðinsaldri, var hún hin fegursta stúlka
í Asíu. Fegurð hennar þótti yfirnáttúrleg, og eitg'
inn þoldi tdl lengdar að horfa á bana. þá kom það
einu sinni fyrir, að villidýr réðist á hana, er hán