Heimskringla - 03.02.1910, Blaðsíða 4

HEIMBKRINOBX
Bl* 4. WINNIPEC, 3. £ebr. 1910;
- - ---1 |- -- ----.•.■MMHMdCðfeMÉÍB&Í
ÞRUMUFLEYGARNIR FRÁ
MÚLATINDINUM.
(NdSurlag frá 3. bls.).
sólim svo bjart, aS bdrtast hulddx
vegdx, og augaS evgir gegn um
tíma og rúm”. J>a5 sem þó er af
öllu be/.t uppi þar á þessari hæS
trúarinnar, er ‘‘hinn sæluríkd friS-
ur, sein þar drotnar” (Ár. 5, 7).
Og hvert er þaS “Kanaan” ?
Hvert er þaS land fyrirheátdsins,
sem þaSan blasdr viS auganu fram
undan ? þaS er General Counsel.
þaSan koma hlut,tekningarbréfin,
uppörfunarorSin og tilboSin til
kirkjufélagsdns um þaö, aS knýr-
ast því nánari böndum. Setur
reyndar fööurlega ofan í við
kirkjufélagiS fyrir þaS, aö síÖasta
kirkjuþing hafi ekki veriS nógu á-
kveöiö. þaö hefSf átt aS reka
tninnihlutann skýrt og skorinort
og hispurslaust. lCkki undir yfir-
skini, eins og það gerSi. En Gen-
eral Counsel virSir viljann fyrir
verkiö, og breiðir nú út faöminn á
móti kirkjufélaginu.
En ritstjóri Samedndngarinnar,
sem er sprækastur fjallgöngumaS-
urinn, kemur fram úr þokunni á
hátindinum. Enginn nema hann
nær “Múlatindinum”. En eins og
þedr, sem lengi hafa gengdö í þok-
unni, kemur hann út úr henni um-
snáinn og áttalaus, ringlaöur og
ramviltur. þekkir nú ekki afstöS-
una — gömlu Missouri trúarhæö-
ina — þar sem hann einu sinni var
svo vel kunnugur. Finst hann nú
vera kominn upp á sjáltan Olymps
tind rétttrúnaSarins. Frá þessari
sundlandi andans sjónarhæS, sem
skýjum ofar gnæfir upp í heiöan
himininn, horfir hann út yfir ís-
lcnzka kristni. ICn nú sér hann
alt í gegn um þokuna. Hún er nú
fyrir neöan hann. þaö veröur oft
nokkuS torkennilegt, sem maöur
scr í gegn um' þokuna. þar veröur
margt aö missýndngum. Nú er
hann fyrst tarinn aö sjá meS aug-
um Walters, Missouri-synodu for-
setans íræga, sem ekki er heldur
furöa, þar sem hann lítur nú út
yfir kristnina frá sömu sjónarhæö-
innd og Walter geröi. þarna niSri
í dalnum sýnist honum kristin-
dómurinn, sem framlcdddi sjálfan
hann, kristindómurinn, sem “kend-
tir var um þvert og endilangt Is-
land”, j>egar hann myndaöi kirkju-
félagiS, — sami kristindómurinn,
sem hann svo vel og snjallmann-
lega og meS svo mikdlli djörfung
og hugprýöi varöi niSri í Nýja ís-
landi, fyrir villulærdómum Mis-
sori- og Norsku-synodanna, þegar
hann aleinn stóö uppi í baráttunni
á móti gjörvallri lútersku kirkj-
unni í Ameríku, — kristindómur-
inn, sem kirkjufélagiö meS 2. grein
grundvallarlaganna hátíölega lof-
aöist til aS efla “hvervetna scm
þaö næöi til”, — verSa aö
“graut”, — endalattsum, óskiljan-
legum, ömttrlegum hrærigraut, og
grá þoka yfir öllu. þar grillir nú í
Einar Hjörleifsson, sem edns og
I.ucifer, er meS bdskup Islands,
séra Jón Helgason, séra Harald
Níelsson, séra Valdimar Briem og
aSrar hel/.tu kirkjulcgtt stjörnurn-
ar á trúarhimninum ísleitzka —
aS hverfa noröur og niöttr”. Og
nú ræSst hann á sömu trúarhug-
myndirnar, sem hann edttsinn
varði, og edns og Sevas, úr kerum
sínum, úthlutar hann nú mönnttm
og málefnum “góöu eSur illu eftir
hugþótta sínttm”. Hann sér nú
litla hópimi sinn í réttinnd þarna
upp undir Múlatindinum. þá
“hristir hann sína lokka, og eplin
hrynja niSur á hina rétttrúuöu”.
— “þiö eruS hdö skíra rétttrúnaS-
ar-gull og -hveiti kirkjufélagsins”.
“þiö meö Sameinirtgar-niarkinu'’.
En nú sér hann líka þyrpdnfgu sauð
anna, sem ekki vilja láta markast
undir Someiningar-markiS, og sem
eru nú allstaSar aS ryðjast út úr
réttinni, í stórum bóipum, út um
dyrnar og yfir réttarveggdna, og
drífa niöur fjallshlíöina. “þá skek-
ur hann skjöld sinn hinn skúfaSa,
ljómbndd æ-giskjöld. þá brestur á
stormur og ofviSri”. þá syrtir fyr-
ir sól. “þá hylur bann fjöllin
dimmum skýjum, og lætur koma
eldingar og stórar þrumur”. Hann
slöngvir sínum þrumufleygum niS-
ur fjallshlíSina, eftir þessum þver-
brotnu, þvermóöskufullu sauðum,
sem eru orönir þreyttir á aS
kroppa edntóma geitnaskóf, og
taka á rás otan í haglendiö.
“VARGUR I VÉUM! ”,
“MÖRDUR VAI/GARÐSSONI "
“JUDAS FRA KARlOT! ”
"CHIMERA—RAGGEIT! ”
“VlGA-HRAPUUR! ”
“SAUÐAþjOFUR! ”
“AFTURGANGA!”
“GLAMUR! ”
“þURÖLFUR BEGIFÓTUR! ”
“UPPHLAUPSMENN! »
“HPCROSTRATOS! ”
“þRÆLAR! ”
“BRENNUVARGAR!"
“HISMI! ”
“SORI! ” og
“EYÓLFUR BÖLVEGKSSON! ’
þruinar þaS niöur frá Múlatindin-
um, svo þaS hvín og syngur í
öllu, og bergmálar í klettnnum alt
í kring. Seinustu nafnbótina á
ég (sbr. Sam. 24-9, 274). Ég tek
mér þaö til þakka. Innan um aSr-
ar eins samlíkingar um málgögn,
menn og málefnd, er síst ástæÖa
til þess aS kvarta, þó rnannd sé
líkt viö Eyjólf Bölverksson. Sag-
an segir um Eyjólf, aS hann hafi
veriS af góSum ættum, kominn
frá ólafi fedlan í föSurætt, en frá
MiSfjarSarskeggja í móSurætt,
friöur sýnum, viröingamaöur mik-
ill, “ok allra manna lögkænastur,
svá at hann var hinn þriöji mestr
lögmaSr á íslandi”. Ekki geri ég
tilka.ll um nedtt af þessu. En lát-
um ritstjóra Sam. einan um sam-
líkingarnar. þœr eru honum tam-
astar. Og enginn mun nedta hon-
um um þá list aS gera þær slá-
andi. Má vera, aö þaS sé engu
minni fjarstæSa, aö jafna mér viö
Eyjólf Bölverksson en sjálfum sér
viS Njál, látum nú vera sankti
Pál. 1 augum ritstjóra Sam. er
málstaöur minnihlutamanna frá
síöasta kirkjuþdngi likur málstaö
Flosa og brennumanna. 1 hans
augum sekir viö lögdn — lög
kirkjufélagsins, — brennumenn, er
hafa kveikt í kirkjufélaginu (sbr.
Sam. 24-7, 193—6). AÖ svo er ekki
í raun og sannleika, hefi ég ledtast
við að sýna fram á, — að í engu
séum viS minnihlutamenn sekir viS
lög kirkjufélagsins, þegar þau eru
rétt skilin og heimfærS. En aS ein-
mitt medrihlutinn á síSasta kirkju-
þingi hafi brotiS grundvallarlögin
meS því, aS berja í gegn yfirlýs-
inguna aifarasælu” (Fr. Fr.). þar
hafi kirkjuþingiS löggilt, eða leit-
ast viS aS löggdlda, katólskan
skilning á trúarjátningum kirkju-
félagsins, og þar af leiöandi vitan-
lega brotiS sína stjórnarskrá. AS
þessu hefi ég, finst mér, ledtt þau
rök, sem naumast veröi hrakin
meS edntómum órökstuddum yfir-
lýsdngum, hvaö margir prestar
kirkjufélagsins sem undir þær
skrifa. Ennþá eina vörn frambera
þair, blessaSix, í þessu máli —
gamla varnar aSferö katólsku
kirkjunnax. Um þetta, finst ri>t9tj.
Sain., aS óg hafi tekið að mét
svipað hlutverk og Eyjólfur Böl-
verksson gerðd, þegar hann tókað
sér vörnina í brennumáldnu. En
hverjir kvedktu í ? Hverjdr eru hér
brennumenn ? Var ekki “yfirlýsing-
in affarasala” kyndillinn? Kveikti
hún ekki bál'ð ? Kom hún ekki frá
þeám sjálfum ? Lömdu þedr haha
ekki gegn um þingið ? Haia ekki
þeir, ritstj. Sam. og hinir 48, sem
voru rígbundndr á klaíanum hans,
lagt eldinn í hofiÖ? “Hver kveikti
í Rómaborg?” spurði lýðurinn
keisarann foröum. “þedr kristnu”,
svaraöi Nero. Sagan segir annað.
Ritstj. Sam. sakar ritsj. Breáöa-
blika um það, að hafa kveikt í
kirkjufélaginu, — gert sér þaö til
frægðar. Iíann er syndahafurinn,
sem leiddur er út á eyödmörkina.
Sagan kveöur á sínum tíma upp
sinn dóm um það líka.
Og brennumálið vann Eyjólfur
Bölverksson. Hann vaun það að
lögum með sinni miklu lögkænsku.
Hann vann það rétt á sama hátt
og aðrir heiSvdrðir lögmenn vinna
mál, með því að þreyta lögin.
Hann vann þaö líka fyrir afglöp
Maröar, sem sótti, og enginn var
lögmaður, þó hann málaskúmur
væri. Má ekki hér rekja Maröar-
sporin, glögg og gleið, innskeif og
ógeöslee, innan um allan þennan
trúmálaflækju málatilbúning for-
kólfá kirkjufélagsins á hendur rit-
stjóra Breiðajblika, í því skyni
fyrst, til þess að bola honum frá
kennaraembætti kirkjutélagsins, síð
an út úr kirkjufélaginu ? Og þar
kom Evjólfur máli Marðar, aö
þeir, sem brennumáliö sóttu, áttu
þann kost einan, að grípa til of-
beldisins, fram fyrir hendur lag-
anna, hleypa upp dóminum og
berjast, til þess aö verjast því, aö
þeir sjálfir yröu sekir skóggangs-
menn. Allur þingheimur barðist.
Margár féllu. Kári drap Eyjólf.
þaö var Eyjólfi líka fyrirhugað
frá fyrstu. þaö vissu allir á Al-
þingd,, sem nokkuð þektu málsað-
ila og málavöxtu, að sá mundi
leggja líf sitt við, sem að sér tók
lögvömina í brennumálinu. það
vissi Eyjólfur lika, en lét þó hvergi
hræðast, og þreytti svo vörnina,
“at ekki var von framar”. Engin
manngjöld komu fyrir Eyjólf, satt
er það. Hallur af Síðu lagði líka
Ljót son sinn ógildan, og vann
þaö til sátta og friðarins. það
bætti Halli “allr þ ingheimur/nn,
ok var þat ekki minna fé enn átta
hundruð silfrs, enn þat váru fern
manngjöld. En betur hefir sagan
bætt Eyjólf. Fyrir málsvörnina
hans eigum véx Islendingar nú
þann dag í dag það óviðjafnanlegt
sýndshorn af íslenzku réttarfari til
forna, að hvergi getur annað eins,
og sem aldred mun firnast.
En á síðasta kirkjuþdngi var
enginn Hallur af síðu.
Er nú ekki m-álstaður kirkjufé-
lagsins kominn nokkuð svipað
máli Marðar ? Og einhverja betri
vörn, en órökstuddar yfirlýsdnigar,
upphrópanir og útúrsnúninga
hljóta nú höfuðprestar kirkjufé-
lagsi-ns að leggja í rétr, svo fram-
arlega sem samvizka þeirra í allri
þessari trúmálad-eilu er edns góð
og þeir gefa í skyn, svo að “þeir,
sem lasta þeirra góðu hegðun” —
hér í sambandi Við — “verði sér
til skammar í því, sem þedr mæla
gegn þeim” (sbr. Ar. 6, 20).
O-g hafi um það eitt og al-t verið
bardst, að kirkjafélagiS losnaðd við
ritstjóra Breiðabjíka, er nú sigur-
inn unndnn. En sigurinn sþ. verðux
kirkjufélagin.u líklega að viðlíka
frægð og láni, eins o,g sigurinn á
Hjörungavogi yfir J ómsvíkingum
varð Hákoni hlaðajarli forðum.
Enda unndnn með líku mótd. Há-
kon jarl fórnaði sér til sigurs
fitnm verra syni sínum þorgerði
Hörgabrúði. þá slóst tröllið í
bardagann með jarli og sedddi upp
galdraveðrið og haglélið mikla,
sem J ómsvíkitigar gátu ekki vegið
á móti. En Hávarður höggva-ndi
sá flagðið sjálft, þar sem hún sat
í stafni á skipi jarls, þrútin og
blá, og skaut ár af hverjum fingri,
og varð maður fyrir huerri Or.
En kirkjufélagið, — h-efir það
ekki fórnað sínu eigin afkvæmi,
skólafyrirtækinu ? Fóruað því
Hörgabrúði trúarofstækisdns. Enda
hefir flagðið það slegist í bardag-
ann með ntstj. Sam. og kirkjufé-
lags forkólfun-um. Særr upp alt
þetta dæmalausa ofviðri og rétt.
trúnaðar haglél. Setið í stafni á
barðanuin þedrra, blá og þrútin,
og skotið ör af hverjum fingri.
Aldred varð þessi stríðsaðferð
Hákonar jarls vinsæl hjá Noregs-
mönnum. Aldrei gátu þedr fyrir-
gefið honum þetta tiltæki hans.
Minnisstætt verður það Vest-
ur-Islendingum, hvernig kirkjufé-
lagdð fór með skólam-ál iþedrra.
Og seint munu þeir trúa því fyrir
öðruj
“Og hvað er þá orðið alt okkar
starf eftir tuttugu og fimm sum-
ur ?
Skólafyrirtækinu fórnað! Stein-
dautt! það ‘ liggur í salti” (Sam.
24, 145). En því er það ekki graf-
ið ? Engin fórn hefir risið upp úr
saltd.
Oig kirkjufélagið klofið í tven-t!
“Vel hefir Esajas spáð um yður,
er hann segir : Lýður þessi heiðr-
ar mig með vörunum, en hjarta
þeirra er langt í burtu frá mér.
þedr dýrka mig til einskis, því að
þedr ken-na lærdóma, se-m eru
manna boðorð” (Matrh. 15—79).
“1 því öllu”, líka, “er lærdómur
fyrir oss”.
QEO PETEHSON
Á beztu heimilum
hvar sem er f Amerfku. har
munið þér finna HEIMS-
KRINDLU lefna. Hún
er eins frððleg og skemti-
legeinsog nokkuð annað
fslenzkt fri'ttablað f Canada
♦---------------------♦
|í*að er alveji vísr, að
Það boríim gig að aug-
lýsa í HeirnsUringlu.
♦—•—------------------♦
THE DOMINION BANK
HOBNI NPTRE ÐAME AVENCE OG SffiEBBEOOKE 8TEEET
Höfuðstóll uppborgaður : $4,000,000 00
Varasjóður - - - $5,400,000 00
SPARISJÓÐS DEILDIN:
Vér veitum aparisjóðs innleggjendum sórstakt athygli, og borg-
um hseztu vexti á sparisjóðs innleggjum af 11.00 og yfir. —
Barna innlegg velkomin. — Seljuu peningaávfsanir á ÍSLAND.
H. A. BKIUHT RÁÐSMAÐUR.
Með því aö biöia æflnlega ura
“T.L. CIÖAR, þáertu viss aö
fá ágætan vindil.
(UNION MADE)
Western Cigar Factory
® Thoujas Lee, eigandi WinnnipeK
Styrkið
taugarnar með f>ví að
drekka eitt stanp af
öðrum hvorum þess-
um ágæta heimilis
bjór, á undan hverri
máltfð. — Reynið !!
EDWARD L DREWRY
Manufacturer & Impcrter
Winnipeg, Cauada.
Department of Agriculture and Immigration.
MANIT0BA
þetta fylki hefir 41,169,089 ekrur kuids, 6,019,200 ekrur eru
votn, sem vedta landinn raka til aknryrkjuþarSa. þ«s vegna
höfum vér jainan nœgan raka tdl uppskeru txyggiftgia r.
Ennþá eiru 25 milíóndr ekrur óteknar. sem fá má með beátn-
ilisréitfti eða kaupum.
Ibiiata;a árið 1901 var 255,211, nrti er nún orðin 400,000
manns, hefir nálega tvöfaldast á 7 árum.
lbúatala Winnipeg borgar árið 1901 vax 42,240, em nú um
115 þúsundir, hefir meir en tvöíaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru nú sem næst fullkomin, 3516 mdlur jám-
brauta eru í fvlkinu, sem allar liggja út frá Winimpeg. þrjár
þverlandsbrauta lestir fara daglega frá Winnipeg, og innau
fárra mánaða verða þær 5 talsins, þegar Grand Trunk Pacific
og Canadian Northiern bætast við.
Framför fylkisins er sjáanleg hvar sem litið er. þér ættuð
að taka þar bólfestu. Ekkert annað land getur sýnt sama vöxt
á sama ti-mia-bili.
TIIj FF.RHAH A :
Farið ekki iraimhjá Winnipeg, án þess að grenslast um stjórn
ar og járnbrautarlönd til sölu, og útvega yður fullkomnar upp-
lýsingar um hieimilisréttarlöad og fjárgróða möguleáka.
Stjórnarformaður og Akaryrkjumála Ráðgjaö
8kriflö eftir npplýsincum til
Kurke J*h. Hnrtney
178 LOUAN A VE WINNIPEG. 77 YORK 8T . TORONTO.
'•ATTSK?
V LDREI SKALTU geyma til
* * morguns sem hægt er að gera
l dag. Pamið Heimakringlu f dag.
142 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU
“Leiktu eitthyað skemtilegt á hljóðfærið. það minnir
mig á hina gömlu, góðu daga”.
Frúin gekk yfir að hljóðfærinu. Að aistöðnum
forleiknjum byrjaði hún á nýju lagi, sem hún lék
prýðisvel en tilfinningarlítið.
“þet-ta felli ég m.ig ekki við”, tautaði barúninn
hálfergile-gur, “leiktu heldur fyrir mig danslag”.
“það er lietra, að þú sækir listann yfir veizlu-
gestina, sem hér edga að vera á sunnudaginn”, sagði
kona hans. “það er gaman að vita, hverir ná-
grannar okkar eru, því ég er fl-estum þeirra ókunnug,
eins og þú veizt".
“Nú, það get ég gert”, svaraði barúninn, “en
svo vona ég, að við fáum teið og jólag-jafirnar, svo
þetta blessað kvöld fái enda”.
Barúninn fór ofan í sérherbergi sín, sem voru á
neðra gólfi. Eítdr dálilla leit fann hann listann, og
lagði aí stað með hann í hendinni upp til konu
s.nnar.
Um leið og hann opnaðf her-bergdsdyr sínar og
sté fram í and-dyrið, sem var vel bjart, voru úti-
d\ rnar skyndilega opnaðar og in-n kom maður.
Maður þessi var tötrum kl-æddur betlari, og bar
föla, horaða andlitið ljósan vott þess, að hann á-tti
viö skort að búa. ‘ Hánð var rautt og sítt og aug-
un jafn tryllingsleg, sem í soltnu villidýri.
Barúninum varð bdlt við, að sjá þennan ófrýni-
lega m-ann, stóð kyr og leit illúðlega til hans.
“Hvaða erindi átt þú?” sagði hann eítir ritla
þögn í höstum róm. “Heldur þú, að mitt beitmli
taki á móti slíkum þussum sem þér?”
Trj, llingi legt og háðslegt hros lék sem snöggvast
um varir mannsins, en hann fól það strax og sagði
i l ænarróm :
“Herra, það eru jól. Allir eru glaðir, ánægðir,
saddir —. allir, iijema ég. Ég * ekkert heinvili, þar
FORLAGALEIKURINN 143
sem ég get dvaliö um þessa hátíð, ég á engan mat-
arbdta, sem ég get slökt hungur mitt með, ég á
engan fatnað, sem v-oitir mér skjól gegn kuldanum”.
“Hvað kemur þetta mér við?” sagöi barúninn
liryssingsl-ega. “Farðu til fjandans og vertu ekki að
væla og skæla framan í mig”.
Barúninn ætlaði að farai.
þá þýtur betlarinu til hans, grípur í handlegg
hans og segir :
“ó, hafðu meðaumkun með mér — vertu misk-
unnsamur. Gefðu mér fáeinar gamlar flíkur, gefðu
mér mat og lofaðu mér að vera hérna um jólin,
mildi herra, annars dey ég af kulda, því ég þekki
engan stað, þar sem ég fæ húsaskjól”.
“Sleptu mér, maður”, sagði barúninn um leið
og hann hrinti betlaronum firá sér. “Svei, sved”,
bætti hann við og þurkaði frakkaermina með vasa-
klútnum, “leyfir þú þér að snerta mín föt, skarn-
hraukurinn þdnn! Vera hér um jólin! Hefir nokk-
ur heyrt slíkt ? — þakka þér fyrir — til þess að þú
gætir fengið tækifæri til að stela frá mér, býst ég við.
0, farðu til helvítis”.
“Stela frá þér”, sagði betlarinu auðmjúkur. —
“Láttu þér ekki detta það í hug. Eg er fátækur,
en ég er ráðva-ndur —”
“þú ráðvandur”, greip barúninn fram í fyrir
honum og brosti fyrirlitningarlega.
“Herra, vertu miskunnsamur”, sagði betlarinn í
bænarróm. “þú, sem ert svo ríkur, hugsaðu um þá,
sem bágt eiiga. Attu enga tilfinningu handa þeim?”
“Tdlfinningu”, sagðd barúninn háðslega, “nei,
þorpani, slíkt fcarnseðli á ekki við mig. Hvaða gagn
væri líka að því, að kenna í brjósti um slíka flæk,
inga og fúlmemni sem þig ? þú skalt verða látinn
í langelsi — þar er þétt heimili. Snautaðu út! ”
144 SÖG-USAFN HEIMSKRINGLU
“Herra, gættu að, hvað þú gerir, einhv-erntíma
hegndr guð þér”.
“það snertir að eins mig. Farðu út”.
Barúninn opnaði dyrnar, þreif í handlegg betlar-
ans o-g hrin-ti honum út, en betlarinn hélt fast í hurð-
ina, hrinti barúainum frá sér og sa-gði ról-ega :
“Barún Alfreð Ehrenstam! þú ert ekki maður,
þú ert óargadýr. ólánið eltir þig. þú iðrast ein-
hvemtíma þessarar stundar — h-ugsaðu um syni
þíma, þann sem myrtur var og þann, hvers gæfu þú
eyðilagðdr — þrælmenni! ”
Áður e*i barúninn gat áttað sig, var hietlari-nn
horfinn.
“Var það hann ? Getur það hafa verið hann?”
sagði tiarúninn og strauk hendinni upp um ennið. —
“Nú, það er það sama — það kemur ekki mér við".
Svo ge-kk hann upp stigann m-eð nafnaskrána i
hendinn-i.
SeLnna um kvöldið komu jólaigjafirnar í ljós,
handa barúnsfrúnni og börnunum. Barúnsfrúin fékk
verðtnikið gullúr með gimstednum, og ísabella fékk
nýja h-álsfesti í staðinn fyrir rafhjartað, sem hún
hafði mást.
2. Ö ð i n s v í k.
Við hröðum okkur gegn um skemtilega skóginn
frá Liljudal til Óðinsvíkur, til þess að sjá h-elgihald
jólanma þar.
Við göngum inn í svefnherbergi greifans á neðsta
gólfi. það var stórt og skrautlegt herbergi, lýst
með tólf logandi vaxkertum, fult af myndum, vopn-
unj, bókum og ýxnsikonar listaverkum.
FORLAGALEIKURINN 145
Eberhard greifi var nýkominn heim frá megin-
landánu. Hann var orðinn leáður á ferðalaginu, ætl-
aði því að dvelja hedma um hríð og fara síðan til
höfuðstaðarins.
Glaðlegur hávaði heyrðist frá her-bergi þessu.
Gredfinn hafði fáeina gesti hjá sér, unga, fjöruga,
léttlynda, kærulausa menn, engu heimild háða og
engú alvarlegu starfi bundna. Hann hafði boðið
þeim til sín til að spila við sig vist og drekka með
sér púns. Greifinn, og Crispin, sem hafði fylg-st með
honum til Svíþjóðar, af því hann gat ekki án hans
Vier-ið, voru hnedgðir fyrir að leggja mikið undir við
spilalistir sínar, — það espar veikar taugar og fjörg-
ar majgnlausar sálir.
þeár voru enn ekki byrjaðir að spdla, en alt var
undirbúið í skrautlegu her-bergi við hliðina á svefn-
kltíanum. Lautinant U. hafði tekið að sér að búa
til púnsið, og helti saman við kampavíni úr tveim
flöskum, samkvæmt fyrirmælum Eberhards. -Laut-
inaJi-t X. undirbjó spilaborðið hjá legubekknum, en
barún Y. hlýjaði sér við ofninn, sem varv-el heitur.
Eberharð og Crispin sátu saman í svefnher-berg-
inu á meðan hinir voru að undirbúa alt fyrir spilið.
þeir töluðu saman mjög lágt á meðan hinir ekki
trufluðu þá með fyrirspurnum og öðru.
“Kristur, já” — sagði Crispdn, sem sv-ax upp á
það, sem Eberharð hafði sagt — “hann hefir óefað
verið eánn meðal hinnia gáfuðustu manna, sem á jörð-
unni hafa lifiað, að svo mdklu Leyti, sem sagan um
hann -er annað en skáldsagia. þú sérð, að alt líf
hans, sérhvert orð hans, er tilraun til að ná þjóð-
hylli, — enda hefir en-gum hepnast það edns vel og
honum. Vitaskuld varð hann f-yrir hatri prestanna
og hinna skriftlærðu, en við því má hver lýðœsandi
búast. Ein« og vant er þurfti frjálslyn-ddð — sem í
íylsta maeli kom í ljós hjá Kristi — að hcfja baráttu