Heimskringla - 02.06.1910, Side 3

HEIMSKKINGEA
WIIINIPEG, 2. JÚNÍ 1910. B»*. *
Vorsamkoma
Á WINNIPEG BEACH.
'• JjJíÖÐERNIД, iélag ísknd-
inga á Winnipeg Reach og grend-
inni, myndaö í vetur sem leiö í
■J)ví augnamiöi að koma á íslenzk-
um málfundum, kaupa og lesa ís-
lenzkar bœkur, veita tilsögn í ís-
lenzku, gla&öa íslenzkt þjóöerni og
íslenzkar íþróttir, — hélt sina
fyrstu almennu samkomu að kveldi
13. maí, og tókst hún í bezta
máta. Munu flestir hafa farið heim
með þeim ummælum, að það hafi
verið einhver sú bezita samkoma,
serrn þeir hafi verið á. Er gert ráð
fyrir, að félagið sé í þremur deild-
um og hafi þrjár samtomur á ári:
Unglingadaild— vorsamkomu, karl-
mannadeild — þjóðminningardag,
og kvendedld — miðsvetrarsam-
saeti. Var því þessi samkoma und-
dr maini unglimganna. Hafa í þessu
félagi konur fult jafnrétti við karl-
menn, og er kona forseti þess og
edn« ritari, — Mrs. Jósefína Ander-
son og Mrs. Svafa Kernested. Og
mumu vera í því um 30 manms.
Hvatamaður féilagsins, Mr. Jón
Kermesteð, lögregludómari, stýrði
samkomunni og flutti ræður og
þrjú kvæði, sem hér eru prentuð.
Aðrdr höfðu upplestur, söng og
hl jóðfeer a sl át t.
þar komu og fram fjórar ung-
ldngsstúlkur, sem táknuðu árstíð-
irnar, og kona í íslemzkum faldbún-
invd, og þótti það mýung.
Eftir að mokkrir skrautbögglar
höfðu verið seldir til arðs sam-
komumni og fólk neytt góðra veit-
inga, stóð dans-skemtun fram
undir morgun, — að allir kvödd-
ust léttir í lund eins og vorblær-
inn.
# # *
I.
þJÖDERNIÐ.
Okkar þjóðerni það ber að glæða,
þekkja ætt vora á hérlendri slóð ;
forna táp-öld og víkimga móð.
það oss benddr á þing-fara merkin,
þrekiö nafnkunna og dugnaðar lif ;
skapið hugdjarfa og herfrægðar
verkin,
helzt er einkendi fornmenn og víf ;
þeirra þrautir og kíf.
Skapdð hugdjarfa og herfrægðar
verkin,
helzt er einkendi fornmenn og víf.
Við sem fluttum úr fátæku landi,
frægðar-arf edgum gullvægan þó ;
en að geeta þess göfgis er vandi,
guma af ætt vorri—það er ei nóg.
]»ví við ætternið eigum að sýna,
eðlið hugdjarfa í nútímans straum;
l'áta fagurt ei frægðar-orð dvína,
frónskan manndóm ei tapast í
glaum,
gefa málinu gaum.
'Uáta fagurt ei frægðar-orð dvína,
forman mamndóm ei tapast í
glaum.
II.
ÍSIvAND.
Vesturheims vaska þjóð,
Vesturheims unga’ þjóð,
íslemzk að ætt.
Frœg er þín feðra storð,
fagurt þitt móður orð.
Situr við sæva r-borö
Söguland mætt.
Heim yfir hafið blátt
hugur í norðurátt
leggur nú leið,
heimsækir fagurt Frón,
fjarlæga undursjón.
Oft vdnnur ísinn tjón
ættlandsins rneið.
En þar sem eyjan fríð
eldþrungin reynir stríð
þreydr sú þjóð,
sem á vorn ættar-staf :
Austan við mieginhai
var það sem guð oss gaf,
Gunn-frægð og móð.
Vesturheims vaska þjóð,
Vesturheims unga þjóð, i
gefðu því gaxim
öllu, sem ættjörð fríð
átt hefir fyr og síð ;
til heilla landi og lýð
leið þangað straum.
Heyri ég í austurátt
Eykonan mælir hátt,
Broshýr og blíð :
Biessi guð börnin mín,
blómgi þau löndin sín,
Vínlands ei vegtir dvín,
vel sé þess lýðj.
En hér á frjálsum fund
fagurri’ á vesturgrund
óim þau orð :
EAd geyma ástarbönd
Island Og Vínlamds strönd,
eíli guðs eilíf hönd
ættlandsins storð.
III.
A WINNIFEG BEACII.
Eg, sem kom úr Islamds bygð,
ei hef’ meitt á móti,
þó að vegleg vötnin skvgð
velli á fjörugrjóti ;
ómi þeim í öldu-nið
ungur vandist heima.
Og þedm svása sævar-klið
seint er hægt að gleyma.
Veglegt, þegar vatnsins strönd
vorið heilsar blíða,
er hin köldu klakabönd
kann svo vel að þíða,
að hvert lítið akurbióm
emdurrís af dvala,
og með fögrum frelsishljóm
fuglar allir tala.
þá er líkt og okkar önd
einnig vængi fái,
og vatnsins lifnu öldubönd
öllum geðjast nái.
Að 'þessum svala sævar-straxxm
sækir fólkið glaða,
og scm tignum töfra draum
tengi vorsins hraða.
Búning fagran bygðin rík
ber á sumardegi,
þessi bakki, þessi vík,
— það oss gleymist eigi.
Ilér við ungan ættarstofn
'öldin glímir snjalla.
bygðin er sú bjarta Uofn
bragna er hrífur alla.
Kvæði þessi eru öll ort af Mr.
Jóni Kernested, og voru flutt á
ofanigreindri samkomu, eins og að
framan er sagt.
Áheyrandi.
Hneyksli.
Frá því konungur vor, Edward
VII., dó þann 6. maí og til þe.ss
20., að hann var lagður í sína
hinstu hvílxi, má heita að allur
hinm mentaði heimur hafi verið i
sorg, þó auðvi'tað hafi þess mest
gætt í brezka ríkinu.
Unpþr og gamlir af öllum stétt-
um haia án trúbraigðalegrar eða
póLitiskrar flokkaskiftingar kepst
við að heiðra minningu hins látna
konumgs á sem bezt viðeigandi
hátt.
Prestar hafa flutt sérstakar ræð-
ur í kirkjum sínum. Blöðin hafa
komið út í sorgarbúningi, flutt
myndir af hinum andaða þjóðhöfð-
ingja og getið fráfallsins með hlý-
iagum og viðkvæmum blaðagrein-
xim. Fámar hafa blakt i hálfri
stömg á hverri ednustu bvgging'i,
sem svo er útbúin, að hægt er að
draga xxpp flagg. Allar opinberar
byggdngar, flest verzlunarhús og
fjoldii prívat húsa hafa verið kfædd
svörtum og fjólubláum slæðum í
sorgarskymi.
það er því engin furða, þó það
hafi ollað umtali og misjöfnum
dómum, að öll þessi sorgarathófn
skuli hafa algerlega farið framhjá
stærsta’ og fjölmenmasta félagsskap
ísfemdinga hér í borg. Eg meina
hina íslenzku Goodtemplara. Kon-
ungur vor deyr og er grafinm og
sonur hans tekur við stjórn ríkis-
ins, en þeir hafa ekki rænu á, að
kveðja hinn látma eða heilsa hin-
um nýija konumgi sínum með þvx
að draga xxpp flaggið á stórb.ygg-
imgunni, sem þeir sjálfir eiga og
brúka til fumdarhalda. þetta
hmeyksli er því ófyrirgefanlegra, að
það hefir verið vani þedrra, að
flagga í hálfri stöng, ef eiixhver af
meðlimum félagsins hefir dáið, þó
ekki hafi verið kominn af barns-
aldrd. Edward konungur hefir víst
ekki tilheyrt þessum fáránlega fé-
lagsskap og hefir þeim því íundist
sjálfsagt, að sýna honum látnum
þá óvirðingu, að þverskallast við
að draga xxpp fánann, þótt allir
aðrir gerðu það.
í þessum fjölmenna félagsskap
eru þó, mér vitandi, nokkrir heið-
arlegir brezkir borgarat, sem hafa
hlotið að finna, að þetta vai
hneykslanlegt afskiftaleysi og ó-
fyrirgefanlegxir aulaháttur, en þess-
ir menn hafa líklega verið bornir
ofurliði af fjöldanum.
Brezkur þegn.
”Bendingin”.
I síðasta tölublaðii I/ögbergs
stendur á fyrstu síðu með gráu,
ógeðslegu, á víst að vera með
feitu letri : ÚBiencling til allra
kristinna Vestur-íslendinga”.
Bending þessi er all-skritilega
orðuð, og efni hemmar gefur manni
sérstaka skoðun um kirkjufélagið,
— um insta eðli starfsemi þess og
tilgamg.
í byrjun greinarinnar er . því
lialdið fram, “að flestir Vestur-
íslendingar muni álíta sig kristna
menn og komur”. þetta mxin vera
að nokkru satt. En þó munu finn-
ast all-margir, sem alls ekki álíta
sig kristna eftir bókstafstrúar-
skoðunum kirkjufélagsins. Næst er
svo minst á það, “að allir kristn-
ir menn séu þakklátir fyrir það að
vera kristndr”, og svo er spurt :
“Hvernig eigum vér að sýma þakk-
læti vort fyrir að hafa öðlast
hnoss kristimdómsins?”
Við þessari s’purningu er ekki
mema eitt svar, og það er þetta :
Með því að sýma það, að þú sért
kristinn. Líkst þú Kristi í öllu
framferði þínu, hugsunum þínum,
orðum þínum og gjörðum, og ger-
ir þú það, sýnir þú fullkomið
þakklæti þekkingar þinnar og trú-
ar á Kristi.
Bdður nú Kirkjufélagið í áminstri
bendimgu um svona lagað s\ ar
gegn þessari spurningu ?
Biður það umi dygðugt líferni,
hógværð og lítdlæti, sannleiksást
og kærleika í öllum greinum?
ónei. það er svo langt frá því,
að það geri það.
það biður um það sama, sem
það hefir stöðugt japlað um í sl.
25 ár, nefmi'lega, peninga, — það
gagnstœðasta, sem til er trúar-
meðvitxmd mannssálarinnar. Hitt
lætur það sig litlu skifta, hvermg
fólk breytir eftir trxxarhugmynd
þess, ef það að edns gefur nóga
peninga og þreytist aldrei á bóna-
stagli og fjárkvabbi Kirkjiufélags-
ins.
Ennfremur er í greininni þetta :
“Jafnvel nú, þegar Kirkjufélagið
hefir orðið að gamga krossleiðina
með Jesú”.
Ég veit ekki vel, hvað Kirkjufé-
lagið meinar með þessu, nema ef
það kallar ágreining þann, sem á
sér stað inman vébanda Kirkjufé-
laigsins “krossleiðima með Jesú”.
En ég sé nú ekki, að þar sé líku
Siiman að jafma. Kirkjufélagið
gengur fram með sífeldxi rifrildi af
lúalegxistu tegund, frekjulegu fjár-
betli og auðvirðilegustu þrömgsými
á allar hliðar. Kristur gekk með
krossinn til aftökxistaðarins með
einstakri stillimgu, hógværð og
þoldnmæði, sannleiksást, og svo
miklxim kærleik til böðla sinna, að
undrum sætti.
Eg hefi hvergi orðið þess var í
hiblíunmi, að Krístur hafi gengið
méð krossinn argandi og skamm-
andi alla í kring um sig, sífelt að
kenna öðrxxm en afsaka sjálfan sig,
kalla menn illum nöfnum, os.frv.,
en það má vera, að í biblíu kirkju-
félagsins, sé lýsingin af krossferð
Krists samhljóða rifrildi þess og
þröngsýni. í einum stað stendur
þetta : “Guð almáttugur hefir
kallað hið íslenzka lúterska kirkju-
fólag til að vera merkisteinn krist-
indómsins í þessari heimsálfu.”.' •—
Etli það væri ekki sýnu nær að
segja : “Jón Bjarnason hefir stofn-
að og kaliað hið íslenzka lúterska
kirkjufélagi. o.s.frv.”. það vanri dá-
líhiið medri sannleikur.
Enmfremur : “Fyrir þá háleitu
og dýrðlegu köllun er það þakk-
látt, ef það skilur sinn eigin til-
gong”.
Já, ef — ef það skilur sinn eigin
tilgang, en annars ekki. Alt svo
•efast félagið um að það skilji sjálft
sig, sem líka er eðlilagt, eftir fram
^gangsmáta þess.
Líka segist íélagdð vera “verk-
færi í drottins hendi til þess að
le.iða menn inn í guðsríki”. Ja,
öllxx má nafn gefa, svo hræsni sem
öðru.
það er annars hneykslanlog að-
ferð, þegar heill hópur manna hefir
Guðs og Krdsts nafn stöðugt fyrir
skjöld og skýli framkomxx sinnar,
hnútasvipxir á meðbræður sína til
þess að láta þá stööugt moka fé
í þessar staökuisu hítir hræsninnar
— sem aldrei verða fyltar, og sem
oftast leiðir til ráns og þjófnaðar
og morða í þúsundatali, sem fram-
in eru á þann hryllilegasta hátt,
sem mannvit og grimd hafa upp-
fundið.
Kirkjuféiagið á eftir steínuskrá
sinni', að ganga á undan öði *m
með góðu eftirdæmi sannleiksást-
ar, elsku og sanngirni. En í stað-
inn fyrir að gcra það, hleypur ,bað
tinddlfætt um allan norðurhluta,
þessarar heimsálfu og víðar, með
hávaða og illum látum, og hróp-
ari: Peninga, peninga! Og hljóð
stjórnendanna og höfuðprestanna
taka yfir.
Slíkt starf hlýtur að hafa illan
enda, ncma því að eins að þeim
peningum sé varið til aö seðja
liungur cg skýla hjálparlausum
og þurfandi fátœklingum, og gefnir
til þeirra af fúsum. vilja kærledks
og miskunnar.
August Einarsson.
Björn : “þú sagðir mér. að
hryssan þín hefði verið veik, pg að
þú hefðir gefið henni inn eina
flösku af steinolíu?”
Ilelgi : “Já, ég gerði það”.
B. (bálvondur) : “Já, það var
það, sem ég sagði. — Sagðirðu
ekki, að merin þín hefði orðið veik
og að þú hefðir gefið henni inn 3
pela af stednolíu ? ’’
Ilelgi : “Jú”.
B. (hamslaus af rcdði) : “Tá, en
klárinn minn varð líka veikur og
ég gaf honum inu 3 pela af stein-
olíu, — og svo drapst hann”.
H.: ‘ það gerði hryssan mín
líka”.
Auglýsing : — “I verzlun minni
eru nægajr birgðir af svörtum glóf-
um handa karlmönnum, sem eru
skrautsaumaðir á handarbakdnu.
Einnig liefi ég svokallaða teglófa
fyrir kvenfólk án fingra. Fáeinir
glófar handa börnum, sem hafa
legið í glugganum úl sýnis, seljasr
fyrir liálft verð”.
Katólskur trúboði í Afríku skrif-
ar : “Söfnuðurinn minn vill ekkx
hætta við að éta mannakjöt, en
að því leyti hefi ég verið hep.pinu i
tilraunum mínum með að laga sið-
ferði hans, að nú er hann farinn að
éta það með hnítf og gaffal”.
Beilinn hans Bdsmarcks vóg 1807
grömm,, Meðalþyngd á heila Norð-
uráfu'búia er 1350—1400 grömm. —
Heili ýmsra m.erkra gáfumanna,
sem veginn hefir verið, reyndist
þaundg : Dantes 1470' gr., Schillers
1596 gr., Kants 1624 gr., Byrons
1792 gr. og Cuviers 1828 gr.
ilHMtlllMIII
ÍR03LIN HOTEL
115 Adelaidn St. Wmnipeij
Bezta $1.50 á d-ifc hús L Vestnr-
OanHdH. Keysla ÓKeypie nxilli
vaimstö'Wa oií húasins A nóttn og
degj. A 'h’ynuiing hiosbez'a. Við-
skifti tslei.dii'kitt óslmst. OLAFUH
O. OLAFSSON, Islendinsur, aí-
tsreióir yOur. HeimsœkjlO hann. —
O. ROY, eigandi.
imi
A. S. BARIIAL
Selur llkkistur o* nnnast um ótfarir.
Allur útbúnaöur sA bezti. Eufremur
solur haun al skouar miuuisvaröa og
legsteina.
121 NenaSt. Phone 806
HK19NUKl»<iLV o* TVÆR
skemtilegar sögur fá nýir kanp-
endnr fvrir að eins 9S.OO.
Giftingaleyfisbréf
selur- Kr. Ásg. Benediktsson
486 Simcoe St. Winnipeg.
---THE---
“Arena”
Þessi vinsæli skautaskúli
hér í vestnrbænum er nú
opinn. Isinn er ágœtur.
i8da Mounted Rifles
Band Spilak á Arena.
KARLM. 25c.—KONUR löc
Chas. L. Trebllcock, Manager.
JIMMY’S HOTEL
BEZTU VÍN OG VINDLAE.
VÍNVEITAKI T.H.FRASER,
ÍSLENDINGUR. : : i : :
James Thorpe, Clgandl
A. S. TORBERT ’ S
RAKARASTOFA
Er 1 Jimmy’s Hótel. Besta verk, ágnt
verkfwri; Rakstur lfc en fHárskaröur
25c. — Óbkar viöakifta Islendinga. —
800,000 tonn af .hunangi fást ár-
lega í Evrópu, sem eru um 11,430,-
000 dollara virði. I hinum ýmsu
löndum er framle-iðslan :
þýzkaland* 1 20,000 tonn
Spábi . 19,000' tt
Austurríki og Ung-
verjalandi . 18,000 <<
Frakklandi . 10,000 ((
Hollandd .. 2,500 (,<
Belgíu . 2,500 <(
Grikklandi .. 1,400' (<
Rxisslandi 900 (<
Danmörku 900 <( *
The Evans Gold Cure
229 Balmoral St. Simi Maiu 797
Varanleg 1 kning viö drykkjuskap 6 28
dögum án nokkurrar tafarfrá vinnueftir
fyrstu vikuna. Algerlega prfvat. 16 ár
í Winnipeg. Upplýsingar í lokuöum
umslógum.
Dr. D. R. WILLIAMS, Exam. Phy»
J. L. WILLIAMS, Manager
MAfíKET HOTEL
146 PRINCESS ST.
P. O’CONNELL, elgandl, WINNIPHa
Beztn tegundir ttí vinfðngTUB oc vladl
ojn, ttdhlynninc KÓð, húgiö andnrbwtt
Woodbine Hotel
406 MAIN ST.
Skmsia Billiard Hall 1 NorttTestarlandltttt
Tlu Pooi-hortt,—Alíkonar TlnogTÍndlar
Giating og fnöi: $1.00 á dag og þar jrfir
l.ennen á H«hk,
Eigondur.
Á beztu heimilum
hvar sem er f Amerfku, þar
munið þér finna HEIMS-
KRINHLU lofciia. Hfln
er eins fróðleg og skemti-
leg eins og nokkuð annað
íslenzkt fréttablað f Oanada
274 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU
kostir auðs og ætternis standa mér til boða, on cg
íleygi þeim burt eins og, það væru skeljabrot”.
“þú ert að segja sögu úr þúsund og. einn; nótt,
Móritz”.'
Móritz svaraði engu, en réttd vini símim vígslu-
vottorð móður sinnar og skírnarvottorð sitt.
Edvarð las þau og skelti saman höndunum af
undruni “Stjernekrams”, ságði liann snöggloga, “£að-
ir þitui hét Stjernekrans. ...... þessi framúrskarandi
auöugd maður, sem óg heyrði svo mikið talað um í
æsku. ...... þú ert þá bróðir Stjernekrans greifa, sem
þú sag'ðir okkur frá í gærkvöldi —”.
“Já, ég er bróðir morðingja móður minnar”,
svaraði Móritz.
“Gterðu mér þetta skiljanlegt —”
“þarna finnurðu skýringuna”, sagði Móritz og
rétiti vini sínum bréf greifans. “Lestu þetta”.
Edvarð lét ekki segja sér þetta tvisvar. Hann
greip bréfið og gleypti innihaldið fijótlega).
“Nú, hvað segir þú um þetta?” spurði Móritz,
þegar Edvarð rétti honum bréfið þegjandi.
“Eg giet naumast talað fyrir undrun. — Atvikin,
sem fyrir þig hafa komið, fæðing þín og tforlög, eru
efni í stóra skáldsögu. þú ert þá ríkur núna”.
“Já, að nafninu til. En, eins og óg sagði þér,
ætla óg ekki að girnast auðinn”.
“En nafn föður þíns?”
“Vil óg alls ekki bera”.
“Hvers vegna?”
“Af því hann hefir sjálfur beðið mig að athuga,
hvort óg sé fær um, að eiga og stjórna auð, og auk
þess vil ég ekki bera sama niaín og sá, sem deyddi
móður mína”.
“það er sannarlegt veglyndi", sagði Hólm, “en
ég er hræddur um þxi iðrist þess einhverntíma”.
“Fari svo, þá á ég skilríkin og get notað *þaxi
FORLAGALEIKURINN 275
nær sem er. Og að öðru leyti, hvað er það, sem
eg afsala mér? Nafn! Hvers virði er nafn, þó það
láti vel í eyrum? Hdnir glæsilegn tímar aðalsáanna
eru umliðnir. Nú eru það að eins helgar menjar,
melétnir fánar, ryðguð sverð, og gömlu bókfelliti,
sem ef'tir eru. það er með öðrum orðum uð eins
glapsýxx, tálvon, sem ég afsala mér”.
“Að sönnu, en fasteignin, er hún líka glapsýn?”
“Nei, hún er óneitanlega sannur, áreiðaníegxir
hagnaður”, sagöi Móritz brosandi, “en, ég held mcr
að þessum orðum í bréfi föðxir míns : Móritz,
mundxi eftir því, að það er að eins starfsemin, sem
er xippspretta unaðs og virðinga, að það er lífsstrit,
hedðarlegt lásstrit, sem þroskar og mentar manninn.
í þessum orðxim felst heilræði, sem menn á yfir-
standandd tíma virðast fj^rirlíta, og geymir þó í sér
upptök voðalegra byltinga, ef því er hamlað frá, að
ná gildi sínu með góðu. þaxx gieyma í sér kenningu
jafnaðarmannanna, sem ætti að auglýsa með gyltuxn
stöfum á framhlið mannfélagsbygg'iiiigariniiar :■ Enginn
hefir beimild til óþarfra nægta, á meðan vinnan get-
ur ekki bætt úr nauðsyn allra”.
“það er þá meginregla, jafnaðarmanna kenning,
sem kiemur þér til að afsala þér því, Sem heimuriun
mxmdi kalla lán þitt?”
“það er ekki eingöngu meginnegla eða stofna, —
það er enixþá meira : það er traustið, sem ég bef
til hinna innri hæfileika minna, að geta öðlast það af
eigin ramleik., sem ég vil ekki þurfa að þakka slempi-
láni”.
“En, vera kann að þú berir lægri hlut við til-
raunirnar”.
“það hHd cg ekki. Ég þarf svo l'ítils með til
að komast áfram. Með ednu eða tveim þúsundum
dala væri æíiskedð mitt óliult”.
276 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU
“Getur vel verið, en þú átt ekki þess upphæð.
þú hefir um langan tím-a beinlínis liðið neyð”.
“Já”, sagði Móritz, “en það battiar bráðum. Eg
hefi stór áform ifyrir stafni, skal ég segja þér".
“Er það svo. Hver eru þau?”
“í frístnndum mínum er ég að skrifa skáldsögu.,
setn innan skamms veitir mér þá gróðauppbæð, seni
ég þarf. Og óg hefi þegar fengið útgefanda að henni”
“Ég óska þér bamingju”, sagði Ilólm, alveg
hissa. “Já, með þessu móti getur það lagast”.
“Og svo”, sagði Móritz, “ætla ég að skrifa sjóu-
leik, sem ég hefi ágætt efni í”.
“Hvað á hann að heita?”
“Rafhjartað".
“ö, hann stendur þá í sambandi við æsku atvik-
þín, sem þú sagðir okkur frá í gær?”
“Jáj og þú verðxxr að viðurkenna, að það er
mögulegit að búa til leikrit um þau. Ég verð uú
samt að læra all-mikiö enn, áður en ég byrja á því.
Áður on sá tími kemur, verð ég líklega bxxiun að öði-
ast námsnafnbót”.
“það er alvara þín, að nota ekki þessi heimildar-
skjöl?”
“Ilrein og bein. alvara. Að minsta kosti læt ég
þau ónotuð, þangað til óg hefi sjálfxxr unnið mér inn
þháða stöðu. það er ef til vill drambsemi þetta,
en um hana máttu segja hvað þú vilt”.
“Eg virði hana og dáist að henni”, sagði Hólm.
Að eins fáir menn eru færir um, að leggja slíkt í söl-
urnar”.
“En nxt”, sagði Móritz, þegar hann var búinn að
láta skjalaböggulinn niður aftur, “nú göngum við
ú.t. Eg þarf að fá mér peninga, kaupa eldivio, oý
svo ætla ég að heimsækja þjónustu mína, og vita á
hvern hátt barún Ehncnstam hefir efnt loforð sitt
FORLAGALEIKURINN 277.
nieð að hjálpa Helenu litlu. Ilann hlýtur að vera
mjög ríkur, sá góði máttarstólpi ? ”
“ Já, og faðir hans gefur honum . eins mikla pen-
iiiga eins og hann vill. Hann kvað líka hafa eytt
10,000 dölum á einum vetri í Stokkhólmi”.
“Jxessi drengur. Hann er varla 17 ára”.
“Ilann lifir nú satnkvæmt sinni stöðu sarixt",
sagði Ilólm og brosti .biturt. “þegar við vorum
nærri dauðir úr hungri, síðastliðinn vetur, eyddi þessi
strákur ótrúlega stórum upphæðum fyrir hesta,
litxnda, spil og frillur”.
“það er ómögulegt”, sagði Móritz með vaxandi
undrun.. “Barn, eins og hann er, hefir ekki vexið
1 áti ð s jálfr átt ? ’ ’
“Jú, alveg”, svaraði Hólm. “það er enda sagt,
að faðir hans haíi valið fyrstxx frilluna handa hon-
um”.
“Ótrúlegt, svívirðilegt”, sagði Móritz. “En
hvernig getur slík léttúð samrýmst hluttektxingunni,
sem hann lét í Ijós við litlu stúlkuna í gær ?.”
“Ó”, sagði Ilólm í birtum róm, “það samrýmist
vel. Helen er raunar barn ennþá, .en Géor.g sá það
strax, að með tímanum mundi hún verða með íeg-
urstxx kvenmönnum. Ég1 vildi ekkert segja í gær,
en þú mátt reiða þig á, að þetta fyrirkomulag verð-
ur henni til niðrtinar og. ógæfu”.
“Hamingjan góða”, sagði Móritz, “slik svívirð-
ing um 17 ára gamlan ungling er óþekt. Til alfrar
lukku er það að eins grun.ur”.
“En á góðum rökum bygðtir, það verðurðu að
viðurk.enn«. Hið rótspiltá hxigarfár Georgs geymir
enga göfuga tilfinuingu. Ég sá með hverju atxgna-
ráði hann horfði á þetta saklausa tfórnarlamb, og
fanst .gieta lesið á svip hans hið þrælslega áform, sem
lifnaði í huga hans á svipstundu. þú mátt gæta