Heimskringla - 02.06.1910, Qupperneq 4

■U . 4 WINNIPEG, 2. JÚNÍ 1910!
f—~r

HBIMSKaiNGDA
HRÆSNI OQ ALVARA.
“.J>4 eik í stormi hrynur háa’’,
segir Bj. Th., þegar stórmennin
svokölluöu falla í valinn. ViS þá
bresti og brak vaknar allur heim-
ur og horfir hnípinn á skaSann,
sem Skuldardómur hefir uppkveS-
iS, og hyggur aS alt muni sundur-
gliSna og aí göflunum ganga. Og
ef allir eSa flestir þeir, sem eftrr
Wa til viShakls tilveru þjóSar og
mannfélags, geta ekki grátáS í al-
vöru skaSann, aS missa þessa háu
eik,. þetta stórmenni, þá gráta
þeár af hraesni. Og því gera þeir
'þaS ? Af því heámshættinum er nú
þannáig variS. Ekki þarf nú stærra
aS státa núna á tuttugustu öld-
inni, og guS má vita, hvaS marg-
ar aldír þurfa enn aS líSa þar til
hver einstaklánigur hefir fult vald á
sinni eigin hugsun og tilfinnángum.
Sannleikurinn er þetta : Menn eru
nauSbeygSár til aS vera meS. Já,
viS vitum ofurvel, hvaS þaS merk
ir — aS vera meS. þaS getur orS-
iS ónota snoppungur í öllu viS-
skiftalífinu og óbœtanlegt tjón, aS
vera ekki meS. þaS meira aS segja
geta oltiS á því völd og tátlar,
auSlegS og ýms heimsáns geeSi, aS
vera meS. þaS getur haldiS yfir-
borSi á haffleti samkomulagsins
spegálsléttum á milli þjóSa og
mannfélagsins, aS vera meS. Til
dæmis, Taft forseti Bandaríkjanna
og Knox ritari sendu hjartanlega
hluttekning í sorginni, þemr biess-
aSur kongurinn okkar hann Ját-
varSur VII. dó. Og sama er gert
á öllum krossgötum og vegar-
spottum um beim allan, þar sem
svo mikii menning á sér staS, aS
hræsni og alvara þekkist. Sami há-
tíSlegi áTfádansinn allstaSar. Sum-
ir gráta í alvöru, en allur fjöldinn
af hræsni, — fyrir siSasakir ein-
göngu — til þess aS vera meS.
I hamingjurbœnum aS vera meS!
því þarna hrundi himinhá eik, sem
frá aldaö&li hefir fest rætur í und-
irgefni og eymdarskap þjóSfélags-
ins. þarna kvaddi konunvur, sem
fyrir guSs náS var svo veefusamur
aS vera elati sonur jVictoriu drotn-
ángar, og þess vegna konungur og
keisari brezka veldásins í nokkur
ár.
‘"En þegar fjólan fellur bláa’’,
segir sama skáldiS, þá heyrist
engánn héraSsbrestur til hess aS
vekja allan heim til hrygSar og
viSkvæmni. BlessuS litla fjólan
deyr svo hávaSalaust, aS almenn-
ingur lætur sig þaS litlu skifta, og
veát varla' af því. Enda gerir þaS
hvorki til eða frá í viSskiftalífinu
aS vera þar meS eSa mót. þaS
var bara barn, fátæks manns barn
sem dó. ójæja, þaS er nú máske
sárt í svipinn fyrir þá vesalingana
— en svo er þetta sama, sem
margur má reyna, og þaS þótt
ríkir séu. Og þaS sýnist vera æSi-
margt til í beiminum af þessum
blessuSu fátæku börnum, þó nokk-
ur þeirra týni tölunni hérna meg-
in og íari til drottins, þar sem
þeim er borgiS aS eilífu.
EGa þá einhver réttur og sléttur
fátæki erfiSismaSurinn, sem burt-
kallaðist á bezta skeiSi frá konu
og ungurn börnum. Já, svo er nú
þaS. Hann kvaS hafa veriS mjög
ástríkur og umhyggjusamur viS
fjölskyldu sina, aumingjinn, og
konan og börnin bera sig hörmu-
lega. En hann var ráölaus og ein-
þykkur, og vildi skoÖa alt meÖ
eigin augum, en aldrei hnýta sín-
um vilja aátan í aSra, eöa annara
vilja, og þaS var þaög sem fór
meS hann i hundana, sem maöur
segir. Og þaS er annars ekki von,
að svoleiðis menn veröi langlifir,
eSa kornist hátt í mannvirSinga-
stiganum, því þeir eru edginlega á
móti kongi og kirkju. Og þeir
menn, sem nú eru á móti kongi og
kirkju, — já, guS hjálpi mér og
þeim, þeir ættu ekki aö eiga
heima i brezka ríkinu. þeir ættu
aS pakka sig sem fyrst suSur fvr-
ir línuna, eöa þá til himnaríkis, eí
þeir geta átt þar athvarf, aum-
ingjarnir.
þaS er fífldirfska, aö vera hrein-
skilinn í heimi þessum, þaS skal ég
játa, og getur haft óþægilegar af-
leiSingar. En viö lát Englakon-
ungs vaknar í huga mínum þessi
hreinskilna spuming: Hvernig
stendur á því, aö alt hans endi-
langa og afarbreiöa ríki hnípir aí
sorg eiftir hann látinn ? Er þaö
alvara, eöa er þaö hræsni og hé-
gómaskapurPi Var hann í raun
og sannleika þaö afburöa mikil-
mienni, og sá framúrskarandi á-
gætismaSur, aS áhrif hans nœSu
inn í hvert hús og hvert hjarta
þegna hans. Já, ég býst viö, aö
þetta lof verSi' skráö á sVjöld
hans látinn. En hreinn sannleikur
er þaS ekki. Svariö hjá mér er
þetta : Vér erum því háöir aö
vera undir konungsstjórn. Og þaö
kostar afarmikiö þrek og áræöi
aS rífa sig undan því fargi. Og
eins lengi og vér erum þessum
lögúm háöir, þá hryggjumst vér
viS hvert konungslát, sem vér höf-
um á bak aS sjá, ef konungurinn
beftr veriö meinhægur, góölátur og
gœtinn. Stjórnin er mest i annara
höndum, og eins lengi og þjóöin
hefir vit á og fær leyfi til aö bcita
þeim; rétti, aö kjósa siua bcztu
tnenn fiyrir löggjafa sína, þá má
hún (þjóöin) þakka guSi sínum
fyrir, að hafa það lán, aS eiga yf-
ir sér konung, sem er memhægur,
góSlátur og gætinn, því mikið cr
konungsvaldiö, og áhrifin voSalega
sterk, ef stór lund ræSur, til iíls
eöa góös.
Er þaö nú láandi mönnum, sem
eiga eitthvaS ofurlítiS af sjálf-
stœöri hugsun eöa skoöun, núna á
iframfaratímunum í hvívetna aö
heita má, þó þeir í sambandi viö
þetta konungslát athugi, hvaS
mjkla þýSdngu þaS hefir fyrir þjóö-
arheildina, aS hafa konung yfir sér
ríkjandi.
Enginn mun geta neitaö því, aö
hverskyns stjórnarfar, sem maö-
urinn uppelst í og lifir undir öll
sin þroskaár, setur glögt mark
eöa stimpil á hvern mann, alveg
eins og' börn, sem alast utw> á mis
jöfnum stööum, — báðum fylgir
glögt mark æfina út. “það ungur
nemur, gamall temur’’, og —
“smekkurinn, sem kemst í ker,
kjeiminn lengi eftir ber’’.
Eg get næstum ávalt séö þaö
.stranc á mahninum, þó mér sé
bann al-ókunnur, hvort hann lifir
undir lýðstjórn eða konungsvaldi.
þaö gcra mörkin, sem stimpluð
eru á sálarlíf hans og tilfinnángar.
Og ef aörir sjá þetta ekki eins
glögt og ég, þá er það einungis
þess vegna, að þeir álíta þetta
moiri smámuni en það í raun og
veru er, og gefa því þessum mörk-
um minni gætur en ég geri.
það getur ekki verið nokkrum
vafa undiror,piö, aÖ hverjum ein-
asta .skynsemágæd'dum, hugsandi
ma/nni er eöldlegra og á allan hátt
hvað eigin sjálfstœöi og manndóni
viðvtkur, langt um hollara og
betra, aö lifa undir lýSstjórn en
konungsvaldi. Undir lýðstjórn get-
ur maðurinn verið hreinn og laus
við hræsná, með vakandi auga fyr-
ir velferö þjóöar sinnar. Hann á
það lifandi, óþvingaö í sálu sinni,
aö hann hafi fullan rétt til aö taka
þátt í öllum hennar velferöarmál-
um,. þar er enginn sem segir :
“þegiðu Gvendur, húsbóndinn vill
tala". Eða, beygöu kné bín fyrir
þessum og kystu á fótskör hans.
Undir lýSstjórn getur maSurinn
átt þaS göfuga nafn skiliS, aS
heita maSur, ef á annaS borS 'þaS
efni er í hann spunniS. Undir kon-
ungs og kaisaravaldi er alt öSru
máli aS gegna. þaS er varla svo
ágætur maður til, að hann geti
beátt áhrifum sinum óþvingaS og
hándrunarlaust undir þeirri stjórn.
Og það á alls ekki rót sína í því,
aS konungar og keisarar séu verri
menn en aSrir. Nei, langt frá því.
þeir geta veriS, eins og sap’an sýn-
ir, ágætismenn, sumir hverjir, og
aftur aSrir til niSurdreps og kval-
ar fyrir þjóS sína. En rótin liggur
í strangri, falskri lotning, sem hver
einasti þegn er skyldur til aS sýna
þessum drotni. þetta er súrdegiS,
sem gerir ólguna í allan þjóSlík-
amann. þarna er fyrsta ómælan-
legiaJ djúpiS, sem staSfest er á
milli mannanna í heimi þessum, —
kærkikans og mannréttinda heim-
inum. Og frá þessum háa trón má
rekja stéttaskiítinguna niSur allan
mannvirðingiastigann ofan á jafn-
sléttu, þar sem bláfátœku erfiSis-
mennirnir eru aS þræla kófsveittir
fyrir sköttum og skyldum til
drottna sdnna.
Og enda þótt aS sanna megi, aS
þjóSinni okkar, aS minsta kosti
hvaS Canada snertir, líSi þolan-
Lega vel, þá er þetta stjórnarfar
óholt og óeSlilegt sönnum mann-
dóm og sjáifstæði. það er, osr hef-
ir alla tíð verið, gróðrarstýja
hræsni og hálfvelgju. Sleikjuhátt-
ur og hégómi á annan veg, ( n
hroki og stærilæ’ti á hina hliö. —
þjóöin verður aldrei í fullu and-
legu heilbrigði undir konungs og
keisara valdi, — nema þá aS eins
þau tímabil, sem hún er svo henp-
in, aS geta eignast framúrskarandi
ágætásmenn í þau sæti. Samt get-
ur ekki hugsunarháíturinn aS öllu
'breyzt.
Konungs og keisara vald ætti
ekki aS vera framar til. BióSirnar
ættu aS velja sér sjálfar menn í
æSstu tignarstöSu sína fyrir íi
kveSiS tínxabil, eins og á sér stað
þar sem lýSstjóm er, og geta
þannig ætíS átt vissu fyrir því, aS
hafa sæti vel skipaS. Enda er ég
sannfærSur um þaS, aS ef engin
ófyrirsjáanleg höft verSa lögS á
þá framför, sem hugsjónir manns-
andans exu aS ná, og sífelt reyna
aS ná, — aS lýðstjórn á eftir að
ná öllum yfirráöum í hedminum.
En' vaninn og heföin eru seig í
sátri. það geta liðið ár og aldir,
þar til sá heilladagur rís upp á
þjóðarhiminn frelsis og mannrétt-
inda.
Herra ritstjóri og vinur minn,—
ef þetta ofansagða er of bragS-
sterkt, eSa lesendur Hkr. vilja
ekki sjá lengur línu frá mér, þá
stingdu því undir stól. Annars er
mér þökk á, aS þú takir greinina.
Lárus Guðmundsson.
Rauðáróður.
Ég er köld, já, ajS vonum og knept undir ís
um þæsr koldimmu vetraxnætur ;
mér er haimlaö aS syngja, því harpan min frýs. —
Eg hlæ þá þú æ-Srast og grætur.
Nú suðar og ólgar miitt svellkalda blóS ;
ég set af mér vetrarins fargiS,
ég steimmum fleygi í styrkefldum móð
°g stynjamli minnist við bjargiS.
Eg tek þá til fanga, ler hlusta’ 4 minn hreim
meS hnessandi, tryllandi sköMum. .
Málverk ég dýrara máiaS fæ þeim,
en myndir frá leikhússins pöllum.
þér finst að ég syngi ujbi fangielsi og bönd,
fláræði og skerandi sorgir ;
óg fræSi þig einnig um óniumin lönd,
þar sem en,n mætti redsa sér borgir.
Örmagna hanidingjans andvörp 6g skjl,
hanm engist und þrælkunar helsi.
AnauS ég hata, því áfram ég vil, —
til edlífSar hrópa eftir fnelsi.'
Ef hneim minn þú skilur, þá hnessist þín sál,
mín harpa þér styrkleika færir.
Ræddu meS djörfmxg, ef nétt er þitt mál,
og ristu’ af þér skóinm, ef særir.
Ég er votitur aS sálnanna sárustu kvöl,
þeirra síSustu tilraun aS verjast.
þótt 'bamingjubátur þinn hallist á kjöl,
þá haltu samt áfram aS berjast.
Náttúnan sendir mér suSrænam blæ, —
æ, seztu nú hjá mér í rnæSi ;
ég raddfiærin skerpi og, rmilaS þér fæ
rómamtisk, dillandi kvæSi,
R. J. Daviðsson
THE DOMINION BANK
BORNI NOTRE BAME AVENUE OG SHERBROOKE STREET
Höfuðstóll uppborgaður : $4,000,000.00
Varasjóður - - - $5,400,000 00
SPARISJÓÐS DEILDIN:
Vér veitum sparisjóðs innleggjendum sérstakt athygli, og borg-
um hæztu vexti á sparisjóðs innleggjum af $1.00 ogyfir. —
Barna innlegg velkomin. — Seljun peningaávfsanir á ISLAND.
II, A. JBiCKaHT. liÁÐSMAÐUR.
Yitur maður
er varkár með að dr.ekka ein-
göngu HRIÍINT ÖL. þér getiÖ
jafna reitt yður á
DREWRY’S
REDWOOD LAGER.
það er léttur, freyöandi bjór, gerður eingöngu
úr Malt og Hops. BiðjiS ætíð um hann.
E. L.^DREWRY, Manufacturer, Winnipeg
(STf^AX
í DAG er bezt að GERAST KAUP- L
ANDI AÐ HEIMSKRINGLU. —
ÞAÐ ER EKKI SEINNA VÆNNA. |
Manitoba á undan.
Manitoba hefir víöáttumikla vatnsíleiti til uppgufunar og úr- J
íellis. þetta, hið nauðsynlegasta frjógunarskilyrði, er því trygt. t
Ennþá eru 25 niilíón ekrur óbygðar. t
íbúatal fylkisins árið 1901 var 225,211, en er nú orödö um $
500,000, sem má teljast áuægjuleg aukning. Arið 1901 var hveiti í
og hafra og bygg framleiöslan 90,367,085 bushela ; á 5 árum $
hefir hún aukist upp í 129,475,943 bushel. j
TVinnipeg borg haföi áriö 1901 42,240 íbúa, en hefir nú um j
150,000 ; hefir nálega fjórfaldast á 8 árum. Skattskildar eignir f
Winnipegborgar áriö 1901 voru $26,408,770, en árið 1908 voru t
þær orönar $116,106,390. Höfðu meir en þrefaldast á 7 árum. J
Flutningstæki eru óviöjafmanleg,— í ednu oröi sagt, eru í J
fremsta fiokki nútíðartækja : Fjórar þverlandsbrautir liggja t
um fylkið, fullgerðar og í smíðum, og með mdðstöSvar í Win- í
ndpeg. í fylkinu eru nú nálega 4 þúsund mílur aif fullgerSuin é
járnbrautum.
Manitoba hefir tekiS meiri lamdbúnaSarlegum og efnalegum J
framförum en nokkurt annaS land í heimi, og er þess vegna á- t
kjósanlegasti aSsetursstaSur fyrir alla, af því þetta fylki býSur i
beztan arS aif vinnu og fjárMeggi.
Skrifið eftir upplýsingum til : —
JOS. HARTNEY, 77 York Street, Toron.to, Ont.
J OS. BURKE, 178 Logan Avenue, Winnipeg, Man.
A. A. C. LaRIVIERE, 22 Alliancc Bldg., Montreal, Quebec.
J. F. TENNANT, Gretna, Manitoba.
J. J. GOLDE.V,
Deputy Minister af Agriculture and Immigration, Winnipeg.
278 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
þess, aið þú af hreinni góðvild veröir ekki orsök í
vansæmd þessarar ungu stúlku”.
"þú segir satt, ég verö að bjar.ga henni", sagöi
Móritz ákafur. Mér er ant um telpuna. En hvern-
ig á éig nú aö komast að sammleikanum ? Sé grun-
ur þinm rangur, þá væri synd aö koma í veg fyrir
áform Georgs. Eg verð aS athugia þetta nákvæm-
lega, og. koma telpunni til aS treysta mér, ef það cr
hæg't. Komdu nú, við skulum £arai".
V.
Fingur drottins.
Viö endann á Svartabekkjargöitunmi í Uppsölum,
var um þaö leyti, sem saiga vor gerist, eöa við árs-
lokin 1820, lítill, ra'uðmálaður, lélegur timburkofi,
meö torfþaki. Birtam í kofanum kom inn í gegnum
grænar glerrúður í blýumgjörS.
Tvö herbergi/ voru í ivúsinu, og bjó Helen meS
móður simni í öSru þeirra.
Herbergi þetta var býsna stórt, en kalt og raka-
sarnit. Húsmunir voru fáir, því alt, nema hiS allra
nauSsynlegasta, hafði verið selt til að viðhalda lífinu
þegar neyðin var mest, og frú Anderson — þannig
nefndi móSir Helenar sig — átti þá að eins eitt rúm,
eitt borS og 3 lélega stóla.
þaS var um morguninn, daginn eftir aS Helen
heimsótti Móritz. Veslings belpan stóS skjálfandi af
kulda fyrir framan eldstæSiS, og blés aS nokkrum
dei-gum spítum, sem láu í öskunmi og rauk úr. Hún
setlaði aS sjóöa ögn af mjólk handa móSur sinni,
FORLAGALEIKURINN 279
sem kvartaði sáran um þorsta. En af þvi telpan
gait ekki lifgaS eldinm, og þorSi ekki aS gefa móður
simni mjólkina kalda, hélt hún áfram aS kveina.
“Ég get ekki ,gert viS því, mamtna", sa/Si Helen
kjökramdi. “ölukkn spíturnar vilja ekki loga. Ég
baS frú Grönlund um fáeinar eldspítur áðan, en hún
kvaSst þurfa aS brúka þær sjálf".
“GuS hjálpi okkur, vesalings telpva mín", kveánaði
móSirin. “Á emdanum deyjum viS úr kulda, ef vet-
urinm. verSur harður. Og ég giet ekkert tinniS mér
inn tneS þvotti, meðam ég er svona vesæl. Hverntg
ætli þetta endi?"
Frú Amderson velti sér örvæntamdi á lélegu hálm-
sænginmi'.
“ö”, sagSi Helem, “máske 'þessi ungi, fallegi
herra komi, sem talaSi viS mig í gœr hjá Sterner,
og hjálpi okkur. Mattstu ekki, aS ég saigði þér frá
hontim í gœrkvöldi, þegar ég kom heim”.
“ö, góða barniS mit-t, þedr hafa aS eins veriS aS
spauga viS þig. Hvað ætli þeir ættu aS kæra sig
um slíkan aumimgja og þú ert ? þeir hafa um ann-
að að hugsa em góðgjörSastörf. Ef þú værir full-
orSAn, þá væri þaS hugsanlegt, en þú ert ennþá aS
eins barn’’.
"Hvers vegtia ættu þeir heldur aS hugsa um mig,
ef ég’ væri fullorSin ?" spurSi Helen sakleysisleg.
“þiú skilur þaS ekki ennþá, barniS mitt. En þú
færS aS vita þaS nógu snemma. Nú, er eldurinn
lifnaður ?"
“Já, hann er nú að jafna sig. Ertu mjög veik
í dag?" —
“Nci, ég' er nú talsvert betri, ég hefi engin köldu-
flog, en er mjög máttlaus. þaS er fjarskalega. kalt
hér”.
“Herra Sterner lofaði aS útvega okkur eldivið i
dag", sagSi Ilelen. "Hamn var svo góSur viS mig,
280 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
léði mér gítarimn sinn, og lét mig syngja “Alpa-
fjallastúlkuna" fyrir sig".
“Já, hann er vingjarnlegur, auminginn, em hann
er mjög fátækur”, sagöi móöirin. “Hann á naum-
ast nægálegen fatnaö, og þó les hann m.eð kap-pi bœöi
dag og, nótt. Ég mam eftir því einu sinni fyrir jól-
in, aö hann sagði við mig : Frú Anderson, f ~ á
hvorki kerti eða peninga, en þá fæ ég á morgun, ei
þú átt tvö kerti, skreptu þá heim, sæktu annað og
lámaöu mér, ég skal borga það með tveimur kert-
um á morgun. Ég hljóp undir eins heim og sótti
kerti, sem ég lánaði honum, og daginn, eftir borgaöi
hanm það meS tveimur. Ég, vildá ekki baka á móti
þeim, en þá reiddist hann og sagÖi, aö ég ætti að
þigigja þau. Og á aðfattgadagskvöld jóla gaf haun
mér svuntu og 24 skildinga, enda þótt hann ætti ekki
amnaö til aö borða um kvöldið en nokkrar tvíbökur
°g ögn af mjólk, sem ég sótti til frú Berglund hancla
honum. Og heima sat hann alt jólakvöldiö og las
í biiblíunmi, meöan hinir stúdentarnir sátu aö
drykkju”.
Helen hlustaði 4 þetta með mestu ánægju. II ún
gleymdá jafnvel að blása að eldinum, svo hamn var
við það að deyja aftur.
“Láttu mjólkina yfir eldinm”, sagði móðirin, "svo
ég geti fengið eitthvað volgt að drekka. • Við skúl-
um nú vita, hvort hr. Sterner efnir orð sin og út-
vegar okkur eldivið. Ég legg meiri áher/.lu á ]>a‘ð
en loforð hins mannsins, sem ætlaði aS útvega okk-
ur betri herbergi og gefa/ okkur ný föt. — Hvað hét
hanm nú aitur sá maSur ? ”
“þaS man ég ekki, en Sterner kallaSi hann bar-
ún. Ég heyrði þó nafnið, en hefi gleymt þvi.......
Bíddu nú við. það var eitthvað með Ehren .........
Ehrenhjelm, eöa eitthvað líkit því".
“Barn”, kallaði móðirin, settist upp i rúminu,
FORLAGALEIKURINN 281
strauk dökka háriö frá enninu og sagSi “Hann hef-
ir þó ekki heitið líhremstam ?”
“Ehrenstam, jú, ég má fullyrða, held ég, aö ]>að'
sé nafn hans”, svaraði Ilelen blátt áfram. “En því
gerir það þig svona lirædda. Vdð höfum aldrei
heyrt J>aS nafn fyr".
“Aldrei heyrt ]>aö? ...... Jii, ég hefi heyrl þaS,
og heyrt það mér til ógiíefu'’, sagði móSirin dimm-
röd/duö. “Ó, hamittgjan góSa, skal þess; riiaSur
vera af sömu ætt?"
“Hvað ertu aS segýu?" spurði Iíelen, hrædd viö
geðshræringu móður sinnar, og gekk aS rúmimi henu-
ar. “Hvað gengur að þér, mamma?”
“Ó, það gengur ekkert aS mér", tau-taiSi móðir-
im, “lítitu bara eftir mjólkinni, að hún sjóði ekki upp
úr. — Jakob, Jakob”.
“Jakob?" sagSi Ilelen, “hvaSa Jakob er það
mammai? Ég hefi oft heýrt þig nefna þetta rnifn,
stundum þegar þú sefur. — Máske ]>íiö hafi verið
faðir minn”.
“Já, faðir þinn hét Jakob”.
“Er hanm dáinm ?”
“Já, hamn er dáinn’’, sagði vesalings konan ofur-
lágt. “Ég hefi fengið harSa hogningu fyrir mína
synd, — ég get ekki sagt barninu mínu, hvort faSir
þess lifir, af því ég voit það ekki sjálf”, tautaði hún
viS sjáUa sig.
Á þessu augnabliiki voru dyrnar opttaSar, og
Georg Ehrenstíim stóS á þröskuldinum.
Undir eins og veijka, konan sá Georg, æpti hún
hátt og huldi amdlitið í höndum sér.
“þaS ©r hann”, tautaði hiim óttasliegin, “e5æ það
er sVipurimn hatis. __ En hamn er þó dauöur,, það
er langt síðan hann var drepinn, — og þessi hérna
er svo ungleg'ur, eins og barn á borð við hinn,
falska svikarann. — Nei, þctta er einhver annar af