Heimskringla - 05.01.1911, Side 4

4 WINNIPEG, 5. JANTjAR 1911.
HEIMSKRIN GLÁ
ROBLIN HOTEL
115 Adelaide St. Winnipeg
Bezta Sl.50 á-dag hús í Vestnr-
Canada. Keyrsla óKeypis milli
vagnstöóva osr hússins 4 nóttu og
degi. Aðhlynninig hins bezta. Við-
skifti íslendinea óskast. OLAPL'K
O. ÓLAFSSON, íslendingur, af-
grelOtr yÖur. UclmsækJíÖ hann. —
O. ROY, eigandi.
Farmer’s
Trading Co.
(BliA€K & BOlÆj
HAFA EINUNGIS
BESTU VÖRUTEGUNDIR.
Einu umboðsmenn fyrir
“SLATER” Skóna góðu.
“FIT-RITE” Fatnaðinn.
“H. B. K.” prjónafélagið.
“HELENA” pils og ‘waist’
kvenfatnaði.
Bestu matvörutegundir.
“ DEERING ” akuryrkju
verkfæri o, s. frv.
Beztuvörur Lágtverð
Fljót og nákvæm afgreiðsla.
Farmer’s Trading Co.,
TUE QUALITY STORE
Wynyard, Sask.
JIMMY’S HOTEL
BEZTU VÍN OOVINDLAR.
VlNVEITARI T.H.FRASER,
Í8LENDINGUR. : :
damos Thorpo, Eigandi
MARKET HOTEL
146 PRINCESS ST.
P. O’CONNELL. elgandl, WINNIPEQ
Beztu tegundir af vinföngum og vjnd
um, aðhlynning góð. húsið endurbsett
Woodbine Hotel
466 MAIN ST.
8t»:sta Billiard Hall i NorOvostnrlandÍDD
Tlu Pool-borÖ,—Alskonar vfnog vindlar.
Gisting og fæöl: $1.00 á dag og þar yfir
lieunon A llebb,
Eigendur.
JOHN DUFF
PLUMBER, GAS AND STEAM
FITTER
Alt * val vandaö, og veröiö rétt
664 No /9 Dame Ave. Phone 3815
Winnipeg
A. S. TORBERT ’ S
RAKARASTOFA
Er 1 Jimmy’s Hótel. Besta verk, ágæt
verkfaeri; Rakstur 15c en Hárskuröur
25c. — Öskar viöskifta íslendinga. —
A. H. BAKBAIi
Selur llkkistur og annast um útfarir.
Allur útbnuaöur sá bezti. Eufremur
selur haou aliskouar minnisvarða og
legsteina.
121 NenaSt. Phone 306
Ættjarðarástin heima.
Hún vjröist vera atS gange. -til
þurðar. Eða þá með öðrum orð-
um : hún virðist aetla að ganga
fyrír ætternisstapa. Hvað meinar
þú með því ? því verður þannig
svarað : það eru blessaðir spor-
göngumenn bjóðarinnar, sem með
sinni miklu ættjarðarást ganiga á
undan öðrum með góðu tftirdæmi
fyrir þjóðina, sem að þeir elska, —
þeir nefnilega fótumtroða ættjarð-
arástina fyrst, íara svo með hana
fram á hamrabelti og hrinda henni
þar ofan fyrir. Tdl hvers ? Til þess,
auðvitað, að hún tortímist á þann
hátt. Æittjarðarástin er svona
framúrskarandi mikil, að forvígis-
mennirnir vilja ekki að aettjarðar-
ástin sé að velkjast lengur innan
þeirra vébanda. K.n svo nota j>eir
áðurnefnda aðferð til að tortíma
henni. það er því saima aðferðin,
sem þedr nota, eins og sagt er um
sumar fjölskyldur í fomöld, sem
höfðu það til siðs, að ganga fyrir
ætternisstapa, og þótti j>að léleg
aðferð í þá daiga, hvað þá heldur
nú. Og það á tuttugustu öldinni,
— það sýnir fratnfarastig hjá þeim
herrunum !l
Eð hvað á maður að kalla það,
sem forkólfar þjóðarinnar fremja
nú á dögum ? Eða er það ekki af
ættjarðarást, að menn sekta hver
annan, eins og þeir gera núúa,
herramentiirnir heima ? þar er
þeirra ættjarðarást. ESa ier þaS
af ættjarSarást, aS mtnn rífast í
löðunum af öllum mætti, eins og
þeir góSu herrar gera nú ? ESa
er þaS af ættjarðarást, aS þeir
hlaSa saman svo miklum sköttum
og skyldnm á fólkiS, svo þjóSin
ætlar ekki aS rísa undir þeim
böggum, sem henni (þjóSinni) ertt
lagSir á herðar ?
Já, þaS kalla þeir góSu herrar,
einsk-æra ættjarSarást. Ekki get-
ur þeim yfirsést, þeim dásatnlegu
herrum, — ekki hætt viS því.
ESa er þaS ættjarSarást, aS
þeir haugi saman svona mörgum
hálaunuSutn embættismönnum á
jafn lítinn blett, eins osr þeir gera
nú, þessir alveg óspiltu fósturjarð-
arvinir ?
ESa er þaS af ættjarðarást, að
þeir launa hvern strákinn, ef hann
einu sinni notar þeirra ættjarðar-
ást og því fer þess á feit, aS fá
peninga lijá þeim ? J á, þaS er þá
sjálfsagt, aS það er þessi brenn-
andi ættjarðarást, sem svo gott
sem skipar þeim það.
Fleira mætti nú upptelja, ef mér
þætti það ekki of langt mál að
þessu sinni. En áður en ég skil við
garðana í gröf, ætla ég að leyfa
mér að kolna með eitthvað til að
byggja úr, sem ég svo kalla.
þá vík ég mér aftur að sköttum
og skyldum. Ég veit að þjóðin ís-
lenzka, eins og aörar þjóðir, þart
aS vera sköttuS, en minna má nú
gagn gera. V-æri ekki nær -fyrir
höfðingjanefnurnar, að reyna til að
finna upp eitthvert meðal til að
græða það lyppu-sár, sem þjóð-
inni er til meins. — Nei, slíkt
hneyksli má -ekki ske, það er fyrir
utan þeirra heilögu vébönd. Með
öðrum orðum, beif «tu hlindaðir
af ættjarðarástinni, svo þeir ájá
það ekki.
Eða þá embættisman'.iahraukarn-
ir ! Væri ekki jafngott að fækka
sumum af hraukatölunni, svo að
launadálkurinn minhaði? Ug sé
ekki betur, en sumir mættu missa
sig, engu að síður en prestarnir
hér um árið. Og ég sé heldur ekkþ
að ættjörðin standi það ekki jafnt
eft:r stm áður.
Eða þá viðvíkjandi strákunum.
Er það ekkf dæmalaus fásinna, að
launa hvern strákinn af landsins
fé, sem annars íer þess á leit? —
það þarf ekki meira til, ekki ann-
að en hann eða þeir þykist ætla
að semja ritgerð eða eitthvað þess
háttar. það sýnist ekki vera nein
þörí 4, að styrkja menn til þess
að semja smá-ritlinga. Hvers
vegna ? Vegna þess, að þeir, sem
biðja um peninga fyrir ritgerðir
sínar, ættu að geta, ef viljakraft-
urinn v-æri mikill, og ef að þeir
vildu ættjörðu sinni vel, að geta
gert slíkt í hjáverkum sinutn. Á
því sést það bezt, hvað svona
gemlingar elska mikið ættjörðu
sína. En þeir bannfæra þá á sama
tíma Ameriku-ferðirnar. Já, auð-
vitað, af því að ættjarðarástin er
svo mikil, að þeir vilja gjarnan
leggja lífið í sölurnar fyrir bl-essað
lan-dið okkar gamla og ótrúlega
farsæla. Og svo er nú eitt, að þeir
hafa r-eynst þeim svo v-el, þeir t. d.
sem hafa verið sendir til annara
landa í föðurlandsins þarfir, og
þar af leiðandi styrktir í þau ferða
lög af landsfé, eins og t.d. -einn h-ér
um árið, sem var sendur til þessa
lands til að læra rafmagnsfrœði.
En hvað skeður svo ? Jú, viti
menn, hann kemur auðvitað til
þessa lanas, dv-elur hér eitthvað 2
ár, og eftir þa-ð £er hann heim. Og
eft-ir alt amstrið hefir hann ekki
laert meira en ég í rafma-gnsfræði,
hvorki í orði né verki. Gott fyrir
hann. Hann gat þó haft peninga
til áformsins hjá háttstandandi
ættjarðarvinum. Og svona er það
hvað eftir öðru. En gáið að þvi,
að það eru til fleiri dæmi, sem til-
færa m-aetti, í þessa og þvíumlíka
átt, þó að ég hafi þessa að eins tdl
dæmis. En svo er þetta alt saman
gott og blessað, vegna þess að því
er öllu stjórnað af einskærri ætt-
jarðarást.
Og enn er ein athug-asemdin ó-
dregin fram á sjónarsviðdð, og það
er viðvíkjandi rifrildinu í blöðtm-
um, og fjárútlátunum, sem rifrild-
ihu eru samfara. Er ekki nœx, að
hvor málsparturinn, sem í h-lut á,
ræði sín mál-efni í bróðerni sín á
milli, í ró og nœði, heldur en að
fara að rííast út af hverju einu op-
inberlega, sem svo að síðustu varð
ar fjárútlátum að medra eð-a minna
leyti ? — Góðu herrar mínir, væri
ykkur það ekki nær, að sýna -þjóð-
inni það meö góðu ef-tirdæmi, að
þið v'.erjið tímanum til einhvers
góðs fyrir landið ykkar, sem þið
búdð í, og láta þær sakir niður-
falla, sem þið rífist um og láita
það alt jafna sig ? því sjáið þið
til, góðu ættjarðarvinir míndr, rifr-
ildi er rifrildi og kjaftshögg er
Vjaftshögg. Og ég fvrir mitt leyti
álít á sama stan-da hvort er.— Og
svo ekki meira um það.
En mig lan-gar til að fara nokkr-
um orðum um myndastyttima
hans Jóns SigurSssonar, sem þeir
góðu herrar ætla að redsa til
minningar um hann. Ég tel þann
punkt í sögunni sjálfsagðan, nefni-
lega að reisa Jóni Sigurðssym
minnisvarða, öSrum eins ættjarS-
arvini. En gáiS aS einu : þnS byrj-
ið þar, sem þdð ættuð í rauninni
að enda. þiö t-il dæmis byrjið á
höfðinu fyrst og endið á fótunum.
Og þarafieiðandi sbendur alt á
höf-ði hjá ykkur, blessuðum.
Bara eina bending enn : Væil
ykkur ekki betra, t.d., að fá ykk-
ur bdfreið, og au-glýsa þax með rík-
isherrum og dömum í öðrum lönd-
um, sem langa til að skoða ýms
náttúruafbxigði hingað og þangað
út um landið, aS nú gæti það
komis-t á þennan og þennan staS-
inn, se-m þið tiltækjuð, — á bdf-
redð? Væri það ekki stóri munur-
inn? Og með þessu fyrirtæki væri
alt í einu komnir inn stórmiklir
peningar í landið. Já, áður en þið
hefðuð tækifæri til að líta viö. —
O-g svo þegar þatta alt væri kom-
ið í kring, þá gætuð þið glaðir og
ánægðir reist Jóni Sigurðssyni
minnisvarða. En bezti minnisvarð-
inn, sem þið gæduð rcdst hoifum,
væri sá, að þið, góðu herrar, sjálf-
ir reynduð að feta í fótspor hans
að einhv-erju 1-eyti.
En það er eins og fyrri. þið
viljið ekki lengur vita af oettjarð-
arástinni innan ykkar hedlögu vé-
banda, og takið því það til bragðs
aS leiða hana fram á kletta-belti,
og hrindið henni svo þar ofan fyr-
ir. Og þar með er búið með hana.
Sdgurður Markússon.
j!--■—m
™E DOMINION BANK
HORNI NOTRE DAME AVENUE OG 8HERBROOKE STREET
Höfuðstóll uppborgaður : $4,000,000.00
Varasjóður - - - $0,400,000.00
Vér óskum eftir viðskiftun verzlunar manna og ábyritumst aíi (tefa þsim
fullnægju. dparisjóðsdeild vor er sú stasiata sem uokaur bauki helir í
borgmni.
íbúeudur þessa hluta borgarinnar óska að skifta við stofnun sem
Þeir vita að er algerleiia trygg. Nafu vort er fulliryggiut; óhlut-
leika, Byrjið spari innlegg fyrir sjilfa yðar, komu yðar og börn.
H, A. KltHillT, RÁÐSMAÐUE.
Yitur maður
er varkár með að drekka ein-
göngu HREINT ÖU. þér getiö
jafna reitt yður iá
DREWRY’S
REDWOOD LAGER.
það er léttur, freyðandi bjór, gerður ein-göngu
úr Malt og Hops. Biðjiö æ-tíð um hauu.
E. L.JDREWRY, Manufacturer, Winnipeg
Tæringin og vín-
nautnin.
í m-erku frönsku læknatímariti
var fyrir skörnmu eftdrtektaverð
ritgerð ef-tir v-elkunnait lækni, Dr.
B-ertillon, um samband milli tæ r-
ingarinnar og vínneyzlu.
Ilann heldur því fram þar, að
það sé en-gum efa bundið, að þar,
sem brenn,ivínsn>eyzla er mest, sé
mest um tærinigu, Sterkir drykkir,
svo sem wháskey, cognac og
brennivín séu mun verri en bjór,
og hin svokölluðu “dömuvín”, fyr-
ir heilsu mawia, og geri mann
mun móttækilegri fyrir tærinigun-a.
þess veg-na, segir hann, verður að
hefjast til handa gegn vínnautn-
inni, ef menn hyggjast að losna
við tæringuna. Ef vín-nevzla þverr-
ar, telur hann að 17 þúsundir
færra fólk muni árlega deyja en nú
á sér stað — á Frakklandi ednu.
það virðisf litlum efa bundið, að
brennivínsneyzla á gamla -Fróui
hefir átt drjúgan þátt í tæringunni
þar, og þess fyrri, sem landar sjá
að sér í þeim eínum, þess meiri
líkur eru til, að þeir losni við
ji-ann voðagest, sem tæringin hefir
orðiö Jieini.
þeir, sem, berjast með hnúum og
hnrfum gegn aðflu-tningsbainninu
heima, gerðu vel í að íhuga þetta,
áður en þeir reiddu höggið hærra.
Vielfexð þjóðarinnar ætti að
Fg&.ia þeiin þyngra á hjarta en —
sopinn.
JÖN JÖNSSON, járnsmiður, að
790 Notre Dame Ave. (horni Tor-
onto St.) gerir við alls konar
katla, könnur, potta og pönnur
fyrir konur, og brýnir hniía og
skerpir sagir fyrir karlmenn. —
Alt vel af hendi leyst fyrir Mtla
, mVT*.
Herra Jón Hólm, gnlfsmiður að
770 Simcoe St., bdður þess getið,
að hann selji löndum sínum gull-
og silfur-muni og gigtaTbelti. —
Beltá þessi eru óbrigðul við gigt,
ef þau eru notuð samkvæmt fyrir-
skipunum Jóns. Kosta að eins
dollar og kvart.
Mj3Ö þvl aö biöia œflnlega um
“T.L. CIÖAK,” þá ertu viss aö
fá á#»tan vindil.
: (UNION MAPE)
Wewtern Clgar Facfory
Thomas Lee, eicandi Winnnipeg;
STRAX
I DAG er bezt að GERAST KAUP-
ANDI AÐ HEIMSKRINGLU. —
MÐ ER EKKl SEINNA VÆNNA.
*
Manitoba á undan.
Manitoba hefir víðáttumikla vatusíleti til uppgufunar og úr-
fellis. þetta, hið nauðsynlegasta frjógunarskilyrði, er því trygt.
Enniþá eru 25 milíón ekrur óbygðar.
Ibúatal fylkiains árið 1901 var 225,211, en er nú orðið um
500,000, sem má teljast ánægjuleg aukning. Arið 1001 var hveiti
og hafra og bygg framleiðslan 90,367,086 b-ushela ; á 5 árum
hefir hún aukist upp í 120,475,043 bushel.
Winnipeg borg hafði árið 1901 42,240 íbúa, en hefir nú um
150,000 ; hefir nálega fjóríaldast á 8 árum. Skattskildar edgnii
Winnipegborgar áriö 1901 voru $26,406,770, en áriö 1908 voru
þær orðnar $116,106,390. Höfðu meir en þrefaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru óviðjaínanleg,— í rfnu orði sagt, eru í
fr-emsta fiokki nútíðartækja : Fjórar þverlandsbrautir liggja
um fylkið, fullgerðar og í smíðum, og með miðstöðvar í Winr
nipeg. I fylkinu eru nú nálega 4 þúsund milur af fullgeröum
járnbrautum.
Manitoba hefir tekið meiri landbúnaðarlegum o-g efnalegum
framförum en nokkurt annað land í heimi, og er þess vegna k-
kjósanlegasti aðsetursstaður fyrir alla, ai því þetta fylki býður
beztan arð af vinnu og fjáríleggi.
Skrifið eftir upplýsingum til : —
JOS. HARTNET, 77 Tork Street, Toronto, On-t.
JOS. BURKE, 178 Logan Avenue, Winnipeg, Man.
A. A. C. LaRIVIERE, 22 Alliiance Bldg., Montreal, QusbeCj
J. F. TENNANT, Gretna, Manitoba.
J. J. OOLDEV,
Deputy Minister af Agriculture and Immigration, Winnipeg.
j®? ■%•-%%•%■•

526 SÖGUSAFN FIEIMSKRINGLU
“Hvar er þessd — systir okkar?” spurði Móritz.
“Ég gat aldrei fundið hana”(,
“Aldrei ?”
“Nci, ég fór til Milano og um alla Evrópu, en ég
gat hvorki fundið An-gelu eð Crispin”.
“Guð minn góður”, sagði Móritz, “þetta ei
hræðilegt”.
“Guð”, sagði Eberharð. “Ertu enn á þeirri
skoðuii, að til sé guð, sem stjórnar heiminum?”
Móritz svaraði engu.
“Ég hefi framið þenna svívirðilega glæp”, sagði
grrffinn, “en hvern á að ásaka fyrir það ? Ekki
mig, því ég vissi ekki, að hún var systir mín, og það
vissi hún ekkd heldur. Ég myrti móður þína, stjúpu
mína, án þess að þekkja hana. Ég tældi unnustu
þína, og það, sem hjálpaði mér til þess, var hunda-
hepni”.
“þenna síðasta gl-æp getur þú ekki eignað hunda-
hepni eingöngu, þú framdir hann af áscttu ráði”.
“Nei, óg fylgdi að eins þeirri leið, sem tilviljaniti
henti mér á. Líttu á þetta bréf”.
“Hver hefir skrifað þetta bréf?” spurði Móritz,
þegar hann var búinn að 1-esa það.
“Ég vrft það ekki. það er æði óhreint og líkist
helzt betlarabréfi”.
Móritz gruaaði þegar um höfundhm.
“Ég held ég viti það”, sagði hann ákafur. “það
er skrifa-ð af heffiigirni, — tvær saklausar manneskj
ur verða að líða fyrir annars manns afbrot”.
“Hv-er hefir skrifað það?” spurði Eberharð.
“það varðar engu”, svaraði Móritz. “þú hefir
notað það, og það var svívirðilega gert al þér”.
“Er það á vúidsins valdi, að forðast að brjóta
blómin á enginu ? Er það örninni að kenna, þó hún
fylgi eðli sínu og takibráðina —”
•'‘þejfiðu”, s«^#i Méritz m«S svo þrumandi röddu
FORLAGALEIKURINN 527
að Bberharð þagnaði. “Komdu ekki oftar með
þessar lélegu afsakanir. Enda bótt engin forsjón sé
til, þá er þó til guð, sem hegnir og umbunar”.
Eberliarð skalf.
“-14”, sagði Móritz, “það er til guð, setn hefir
ritað lög sín í samvizkur okkar. svo vér getuin séð
leiðin-a í myrkri lífsins. Ég afne-ita honum ekki,
enda þótt efinn kreíjist þess á stunduin. þau afbrot,
sem við fremjum óviljandi, er okkur ekkl hegnt fyrir,
tn fyrir hin hegnir liann”.
‘ það illa heíir yfirhönd í heiminum, því vil ég
ekki neita, þegar ég hugsa um allar þær tilviljanir,
sem fyrir mig haía komið. En hvernig er þín trú ?
þú segir, að alt sé á enda m-eð þessu lífi. það er
guðsneitun, en ekki forlagatrú. Með þessari skoðuti
liefir þú þaggað niður í samvizku þinni, en hegniugin
hær þér samt”.
"Heldurðu það?” sa-gð: Eberharð liáðslega.
“'Já, ég held það, og taktu v-el eftir orðum mín-
um : Enginn friðarengill vakir við banabeð þi:in.
þjáður af kvölum,. andlegum og líkamlegum, skilur
þú við þetta líf. Blóðuigar vofur svífa fyrir liug-
skotssjónum þínum, og þ-essar vofur eru endurtr.inn-
mgar þinar”.
Eberharð hn.é niður á stóiinn og byrgði andlitið
með hönduin sínum. “F,f guð er nú til, eftir alt
saman", hugsaði hann.
Móritz sá kval’r bróður síns, og gat ekki annað
t-n látið sér þykja vænt nm.
Loksins vann Eberharð sigur yfir geðshræringu
:inni, leit upp og sagði kuldal-ega :
“Móritz Stjernekrans. Tak-tu þér bað nafn, sem
þú helir heimild til að bera. þ-a.nn hluta föðuraris
iníns, sem lögin áskilja þér, skaltu fá, án þess til
máls komi. Ég hefi samt nóg, einkum þegar ég tek
tillit til þess heimanmundar, sem Isabellu. fylgir”.
528 .SÖGUSAFN IlEIMSKRINGLU
“þú heldur að hún verði þín?” sagði Móritz, sem
iann að hatrið o-g afbrýðin vaknaði altur í huga sín-
um tvöfalt sterkara en áður.
“(Hún á nú ekki kost á öðru”.
“þér skjátlar, hún h-efir ei-tt ráð enn”.
“IlVaða ráð ?”
“Dauðann”.
“Ö, hún deyðir sig ekki”.
"Ég veit að hún vill deyja ; og þó ég sæi hana
bera rýtinginn að hjarta sínu, myn-di ég ekki hindra
hana írá að reka hann í það”.
“En ef httn skyldi nú heldur kjósa að giitast mér,
æ’.larðu þá að r-eyna að koma í veg fyrir það?”
sagði Eberharð.
“Nrf, vhenni er frjálst að velja á milli þín og
dauðans, mín vegna”.
“Gott. Segðu mér nú, hvernig þú vilt bafa það
með nafnið og arfiiin. Eignirnar, sem faðir okkar
!ét eftir sig, auk óðalsins, voru milíón ríkisdala
virði. Samkvæmt lögunum áttu helminiginn af þeim.
if þú vil-t fá einhverja af fast-rfgnum mínum, þá
mátt þú taka hverja sem þú vdlt, að óðánsvík frá-
r.kildri, sem er óðalið sjálft. Afganginn af arfi þín-
um skaltu fá í penimgum. og víixlum —”
“þitt naín vil ég ©klci bera”, sagði Móritz með
fyrirlitningu. “Sem Móritz Sternex hefi, ég áunnið
mér fræ-gð og ánœ-gju, og það ætla ég að heita 4
•neðan ég ltfi, — það var nafn móður minnar, morð-
tngi hcnnar h-ét St-jernekrans”.
“Sem þcr þóknast", sagði greifmn kuldalega.
“O-g hvaða ákvörðun tekur þú með tilliti til arfs-
ins ?”
“Að fá-um vikum liðnum ætla ég að fara til út-
landa, og óska að geta fengið hjá þér rfns mikið af
l’etiingum og ég þarf til þeirrar ferðar”.
“þú skalt fá «ins mikið og þér þóknast”.
FORL-AGAIvEIKURINN 529
“Gott. Afgangurinn má vera kyr hjá þér þang-
að til ég kem aítur”.
“þú ræöur því. þurfirðu fleiri pen-inga til ferð-
arinnar, skal eg gefa þér ávísanir á útlenda banka”.
“Við getum tálað um það sednna. Vertu sæll”.
“Eitt orö enn,: Ef þn vilt vera hér í Öðinsvík á
meöan þú dvelur í béxaði þessu, þá geturðu tengið
öll herbergin uppi 4 loftinu til þinna þarfa”.
“Nei, jx'.kka þér fyrir”, sagði Móritg með við-
bjóð.. “það fer vel um mig á pnestssetrinu”.
Bræðurnir litu alt annað en hlýlega hvor til ann-
ars, og skildu svo.
“Hann ætlar ekki að vinna á mótd giftingu okk-
ar ísabellu", sa-gði Eberharð við sjálfan sig, þegar
Móritz var farinn. “Gott. — P-eningana, sem ég læt
Iiann hafa, fæ ég aiftur með ísabellu, og án þeirra er
eg í rauninni nógu ríkur, — það ved-t ég, þó ég þekki
ekki kringumstæður mínar til hlýtar”.
III.
*
Forlagatrúarmaðurinn.
Enn var komið kvöld.
Móritz stóð' og haUaðist upp að stóru grenitré í
nánd við dysin-a, á sama stað og hann hafði öðlast
hina horfnu, unaðsríku ást,
Hve umbreyttar voru ekki ástæðurnar nú og þá.
þá var hugux hans hlaðinn gæfuríkum tilfinning-
um. þá -barðist hjarta hans af sælli von, og ókomni
timimi blasti við hugarsjón hans í hinum fegurstu
myndum. Hann hafði fundið þá ásrmevja, >mb