Heimskringla - 29.06.1911, Qupperneq 3

v -fíWft'.................... ' HEIMSKEIKGEA ^ v .........——;-s. •--> ' 1 ' WINNIPEG, 29. JÚNl 3911. 3. BLS.
Sundurlausir þankar.
GóS tíSindi þóttn mér. er
Kristján Jónsson varS ráSherra í
staS Bjarnar, því af þeim manni
býst éjr viS öllu góSu' En liálf-
kaldranalega þótti mér Winnipeg-
blögin íslenzku skýra ft á þeim
skiftum, sem stafar aS dkindum
af því, aS Kristján var ekki svo
stækur ílokksmaSur SjálfstæSis-
manna (svo nefndra), aS bann gat
séS í sumum efnum góSa viSleitni
og í rétta átt hjá Heimastjórnar-
mönnum. En Bögb og Ilkr. hafa,
aS mínu áliti, jafnan ven5 mjög
svo hlutdræg í stjórnmáladeilun-
um heima, þrátt fyrir allar afsak-
anir Ileimskringlu. Hefir Kristján
vafalaust því aS eins gefiS kost á
sér, aS hann hefir sannfæsst um,
aS um liann gátu menn sameinast
betur en nokkurn annan og af
því hann hafSi einlægan vilj.x á, aS
stuSla aS friSi og samvinnu, eins
og hann lýsti yfir. Ekki er hægt
aS bregSa honum um valdafýkn,
þar sem hann þvertók fyrii, aS
gefa kost á sér til ráSherra, er
hann átti víst aS verSa ti'nefndur,
og þaS slys vildi þar af 'tiSandi
til, aS Björn náSi tigninni mcS of-
urkappi og ófyrirleitni. Ilaun býst
og fráleitt viS aS verSa icngi í
ráSherrasessi, sem sjá tná af því,
aS hann setti þaS skilyrSi, aS
geta aftur tekiS viS síau fyrra
embætti, liáyfirdómara embæ:unu,
enda mun þaS honum nær skapi
og ólíkt friSsamara, en hann
stillingar maSur mikill. Eg lái
ekki Skúla dýrkendum, kvort held-
ur heima eSa hér vestra, þó þeir
vildu gjarnan sjá Skúla veröa ráö-
herra, en “illa þekki ég l' innstein
þá”, ef þá verSur friöur aS méiri
á Islandi. Tel ég þó víst, aS ekki
veröi mjög langt, þar til aS þeim
brunni ber, aS Skúli veröi ráS-
herra. — Engan dóm skal ég
á, hve mikill stjórnmála-
maSur Kristján er, en hann er af
góSu bergi brotinn, sonur Jóns
heitins SigurSssonar frá Gaut-
löndum ; og ýmsa kosti hefir hann
sem ættu aS koma sér vel fyrir
ráSherra. Hann hefir lengi veriS
talinn bezti lögfræSingur landsins
(þ. e. lögfróSastur), er cijúp.’ítur
mnSur kann mjög vel aS stilla
geöi sínu, og svo er hann fdþýö-
legur, aö slíkt er nærri eins dæmi
um etnbættismann á íslaudi. Einn-
ig er hann tígulegur maSur sýn-
um, og hefir þaö oft meiri þýS-
ingu en margur hyggur, aö ööru
jöfnu. — Jfeja, hvort s.:tn hai,n
heldur ráöherratign lengur cöa
skemur, þá er eitt víst, að hann
veröur aldrei aö athlægi j;é skriÖ-
dýr, þó hann skreppi yfir til Dan-
merkur.
Mig hálvegis langaSi til aS hóa
í lætin”, sem sé leirskáldadeilurn-
ar, en af því nú er svo laugt liöiS
síSan þær hófust, og einkum þar
sem herra Gunnl. Tr. Jónsáon seg-
ist ekki taka framar til máls í því
máli, skal ég vera stuttorÖur. —
Yér erum allir samdóma um, aÖ
of mikiö birtist af leirbuili i blöS-
unum, og ég hefi aöur minst a
þaö ; en ég er Hjálmari Gijrfasyni
samdóma um þaS, aS eina ráSiS
sé aS blööin hætti aS flytja slíkt,
nema aS borgaö sé fyrir sem ang-
lýsingar. Eg tel víst. aS þaö
mundi halda dálítiS aftur af þess,
uöum blessuöum leirskáldum, svo
nefndum, en liins vegar ekki sann-
gjarnt aS lieimta þaö af blaöa-
útgefendum, aö neita aö birta viS
og viS meinlaust bull, sem Uorgaö
er fyrir.
Hverjum einum ætti og aö vera
frjálst aö láta prenta * væöapésa
sina, setn og þetm aS kaupa, er
vilja, hvort heldur i gustukaskyni
eða af öðrum ástæðum. Aö slikt
skemmi smekk manna íyrir góðri
ljóðagerö, geri ég ekki mxkið úr ;
peir eru svo dæmalaust iáir, sem
iesa þá pésa livort eö er. Öðru
máli getur veriö að gegna um
bloðin, ef þau llytja mikið ai slik-
um leir, að það geti haft siæm á-
hrif, en þó mun almenniugur oft-
ast kunna að greina á tnifli hins
betra og lakara. öizt er þo fyrir
að synja, að í einstökum tilfelium
getur smekkur manna fvrir góð-
um skáldskap spilst aö mun, —
Mætti þar til neína Lárus Guð-
tnundsson, sem tekur Ilannes
stutta og hans nóta fram yíxr
þorstein þ. þorsteinssori, sem
skáld. — Hvílíkt ofurmagn heimsk
unnar !. — Ég held ég megi full-
yrSa, aS þaö séu eittheað um 5
ár síöan að Lárus endaöi eir.a rit-
gerð sína með einu vísuoröi eítir
þorstein, og nefndi hann þa skáld
og líkti honum til Jónasar. —
övona heíir þá smekkur hans
breyzt síðan ; en máske hann sæki
nú elliglöp ? Meiri sómi heföi þaS
verið Heimskringlu, að bLrta ekki
hina fautafegu árás á þorstein.
þótt slíkt auðvitað haggi ekki hiS
minsta áliti manna á houum sem
skáldi, þeirra, er óbrjálaða skyn-
semi hafa. — Hins vegar dettur
mér ekki i hug, að fara aS senna
viS Lárus um það, hvort þor-
steinn sé skáld eSa leirskáld, en
aS eins minna hann á, aS þor-
steinn er ekki sá eini, sem getur
þess, að skáldin séu tíSum xítt eöa
misskilin. Til dæmis segir skáldiS
heima á Islandi (Bjarni frá Vogi).
“Fjöldinn skilur ei skáldsins
mál, — skilur þar heljardjúp á
milli. — Veit ég ekki til, að á
því hafi veriS hneykslast.
það þurfti ekki mikinn spamann
til að sjá þaS fyrir, að Gunnl.
Tr. Jónsson mundi lenda i deilum
nokkurum út af leirskálda grein
sinni, jafn hvatskeytlega og hann
fór af stað, og þó varð uSaideiian
milli hans og Hjálmars Gíslason-
ar, aðallega um Hagyröingaíélagiö
°g góða íslenzku. Báöir eiu þeir
víst prýðilega pennafærir, en kur-
teislegar ritar Hjálmar. Margt
eöa öllu heldur flest hefir mér vel
iíkað, er ég hefi séð eftir Gunnl,
Tr., en ekki má hann reiðast mér,
þó ég, sem eldri maður, bendi
honum á, að kurteis ritháttur hef-
ir meira sannfæringar afi, J egar til
lengdar lætur, en hróp og hrak-
yrði, og í persónulegum deilum
ættu þau helzt ekki að eiga sér
staö. ÖSru máli getur verið aö
gegna, þegar ráöist er á eitthvert
máfefni (segjum t.d. leirbull og
leirskáld) alment. Virðist þá ein-
att bezta ráðið, að ganga óvægiö
og hlífðarlaut aS verki. þ-xö gerði
Jónas um rímurnar ; og ]xó bæöi
mér og öSrum finnist þar of hart
°g ósanngjarnlega dæmt, bá verð-
ur því aldrei neitað, að það vakti
menn til athugunar og meiri vand-
virkni. Sú er og min spá, aS þess-
ar deilur í Heimskringlu bafi bæt-
andi áhrif. Og ég vona þa*r verð
ekki til þess, aö okkar gömlu,
góðu hagyrðingar (eða er þaö má-
ske skáld?), svo sem Jón lCunólfs-
son, þorskabítur, Jónas Daníels-
son, þorsteinn M. BorgfjörS,
Hjálmur þorsteinsson o.fl., o.fl.,
hætti að birta kvæSi sín. Ileldur
ekki ættu þær aö aftra uýjum hag-
yrðingum frá að láta til sín heyra,
heldur vera þeim hvöt til að
vanda sig.
Ef alþýöuskáld hefðu ekki veriS
á íslandi, væri skáldskaparlistin
eflaust á lægra stigi þar, en hún
er, og frá þeim er komin mörg
smellin og hnyttileg stasan, sem
geymst hefir mann fram af manni,
þegar mörg góökvæði st jrskáld-
anna hafa gleymst, eða þvi sem
nær.
Eg ætla í þessu sambandi aS
geta þess, að þaS var vel til fund,
ið af Lögbergi, aö birta alþýSu-
vísur, og sérstaklega þótti mér
vænt um vísuna eftir Tónas Guð-
mundsson heitinn á ÖlvaldsstöS-
um, sem Halldór Daníelsson hafSi
sent því og blaðiö birti utn dag,
inn. Ég vildi ég sæi fleira eftir
Jónas heitinn. Horium var frábær-
lega létt um aS yrkja svo blátt
áfram, að þaS líktist rxest ó-
bundnu máli. Ef minn gamli kunn-
ingi, Halldór Daníelsson, fes línur
þessar, þá ætla ég að stinga því
aS honum, að mér þætti vænt um:
ef hann vildi senda mér : “Járn-
smíði hætti ég hreint að lána”,
o.s.frv., sem ég er nú búinn aS
gleyma, en sem hann sjálfsagt
kann ásamt mörgu fleiru eftir
Jónas. Einnig skal ég geta J.ess, aS
byrjunina á vísunni í Logbergi
lærSi ég svona : ‘‘þegar seinast ég
frá þér fór”, o.s.frv., og er þaö
eðlilegra að eíni og rími.
Ég held aö Gunnl. Tr hafi
gleymt einu einkenni á leirburöi,
þegar hann taldi upp aSaleinkenn-
in, og það er : andlaust, meining-
arstiautt orðaglamur, þó l:tt eSa
óbjagaS rim sé. Vil ég heldur
stöku með rímgalla, smellna að
öðru leyti, en þessa stfeldu rim-
gallalausu "sigurhýru ylb'.iöu á
tímaus hausti”, eða því um líkt.
þeir mega kalla þaS skáldskap og
fegurS (sbr. Lárus G.) sem vilja
fyrir mér. En slíkur skáldskapur
minnir mig mest á Æra Tobba,
meS sitt agara, gagara, þambara,
vambara, og æfra, kræfra, til að fá
rétt rím. — þaö er heldur ekki
sjálfsögð i'-". iö rtigfúsBene-
dictsson sé leirskáld, þó rítngallar
séu hjá honum. Enginn kallaði
Grím Thomsen leirskáld, cn ekki
var rím hans ávalt Jýtalaust.
Rímgallar finnast hjá mörgum
góöskáldum, og er þaS alkunnugt.
þó finna megi erindi, sem kalla
má leir, hjá einhverjum, sem við
IjóðagerS fæst, Jtá er ekki cmdilega
þar með sagt, aS hann sé leir-
skáld. Margar voru vísurnar eftir
Benedikt Gröndal, sem segja hefSi
mátt um : “þetta er enginn skáld-
skapur, Kolbeinn”, e'n hver mundi
kalla hann leirskáld fyrir það?i
þá hafa þeir verið að íinna að
íslenzkunni hvor hjá öörum,
Gunnl. Tr. og Hjálmar. Enginn
ætti aS taka pað i!la upp, Jxó hon-
um sé bent á málvillur cða mál-
lýti hjá honum, ef þaS er gert á
kurteisan hátt. þaS er gagnlegt
og þakkavert, aS slíkt sé gert,
einkum ef bent er á um leiö, hvern
ig átt hefði að komast að orði,
svo réttara væri og betur mætti
fara. Hefir Jóri ólafsson gert mest
að þvi allra manna á siðari tím-
um, og unnið með því parft verk,
þótt ekki væri ætíð tekiö með
þökkum. Ég ætla ekki aS setja
mig í dómara sess um leilu þeirra
G. og H., en að eins geta þess, að
“fyrirmyndar-endemis félag” tanst
mér f y r i rm yndar-endem-
i s íslenzka. þýðingarlítið á-
lít ég líka að reyna að útrýma
þeim oröum, enda þó þau kunni
að vera af útlendri rót lunnin,
sem hafa verið viðhöfð svo öldum
skiftir á Islandi og hvert íslenzkt
mannsbarn notar í daglegu tali og
oft á dag. Slík orð mega heita ís-
lenzk, þegar þau hafa naö slikri
festu, að naumast verður mögu-
legt aS útrýma þeim. þaunig er
því variS með sögnina b r ú k a.
T.d. um það, hve erfitt mundi aS
útrýma henni úr daglegu máli,
mætti ég geta þess, að á skólaár-
um mínum var eftirfarandi setning
höfð eftir íslenzku kennaranum viS
skólann, og hentum vér piltar
mikið gaman að henni : “ViS
brúkum ekki oröiS aS n t ú k a,
viS brúkum oröiö aS n o t a”.
Ekki þori ég aS ábyrgjast, aS
hann hafi haft setninguna alveg
svona, en þó var þvi alment trú-
aS meðal vor pilta, og hcað sem
því líður, þá sýnir þaS þó, aö erf-
itt yrði aS útrýma slíkum oröum
algerfega, ef ekki ómögulegt, og
mega þau þá íslenzka heita, að
mér virðist. Ég hefi líka stundum
orðiS þess var, að þaS er kölluö
dönskusletta, sem er Lukrétt
norræna, einungis af pví, aS líkt
orS er í dönskunni. Menn virSast
gleyma því, aS meginpartur dönsk
vmnar er af norrænu runmnn. —
Jæja, ég býst hefzt við, nð cg viS-
hafi orðið b r ú k a í daglegu tali
í þess mörgu myndum og sam-
setningum meðan ég lifi.
Eitt er það, sem þráfaldlega lief-
ir hneykslaS niig. og eflaust
marga aðra, og þaS eru þau lítils-
virSingar og móðgunarorð, sem
herra E- H. Johnson í Spanish
Fork, Utah, hefir þráfaldlega skot-
ið inn í fréttabréf sín til Kkr. um
herra John Thorgeirson, Thistle.
I sömu fótspor fetar Gísli Einars-
son frá Hrífunesi, í þau fáu skifti,
sem hann skrifar, sem virðist að-
allega gert til að hrósa herra E.
H. Johnson. Nú, það eir ckkert út
á það aS setja, þó hann hrósi
Johnson, ef hann léti aðra i friði.
Ég man hvað mig langaði til aS
taka i hendina á ritstjóra Heims-
kringlu og þakka honum, þegar
hann setti ofan í við herra John-
son fyrir árásir hans á Iierra Thor
geirson fyrir nokkuð löngu síðan.
það virSist og aS hafa hrifiS aS
nokkru leyti. En nú nýlega kemur
fréttabréf frá Gísla með hnútum
til Thorgeirsson og vanalegu hrósi
um Johnson. Ef nú E. H. johnson
er þessi skýrleiksmaöur og lipur-
menni ofl., ofl., sem ég skal ekki
efa, þá ætti hann að sjá, aS þaö
er stór blettur á honum, að vera
svona hvefsinn (ég minnist nú
einnig óvirðingarorSa hans um
séra Runólf). þá sjaldan herra
Thorgeirson andmælir lítið eitt, er
það ólíkt kurteisara. Alt sem ég
sé eftir herra Thorgeirson, ies ég
ineS athygli og finn ekkert hlægi-
legt við þaS. þar með ekki sagt,
að ég sé honum að öllu leyti sam-
dóma. En ég er ritstjóra Hkr.
samdóma um, að Thorgeirson
hlýtur aS vera gáfaöur maður,
stm les mikið og hugsar vel og
skipulega. Betur að slíkt hiö
sama mætti segja um oss aöra.
sem sendum blöSunum línu \ ið og
við, eða birtum eitthvaS á prenti.
Fréttabréf ættu aS flytja sem
minst af persónulegri úlfíið. Æjtti
að vera hægt aö jafna það heima í
héraði.
SigurSur Magnússon.
« • •
Athugasemd.
þaS er alls ekki rétt hjá hinum
heiðraða greinarhöfundi, að Hkr.
liafi “hálf kaldranalega” skýrt frá
útnefning Kristjáns Jónssonar í
ráðherrasess íslands. Hkr. farast
þannig orS, meðal annars, 23.
marz. í ritstjórnargrein nm ráð-
herraskiftin :
“En úr því nú að ráðherraskift-
in eru orðin, bjóðum við hinn
n.ýja ráðherra velkominn í sætið
og óskum af alhuga, aö honum
megi auðnast aS starfa so:a mest
og sem bezt fyrir Island og hina
íslenzku þjóð, og láta sem heilla-
ríkast starf eftir sig Jiggja viS
næstu ráðherraskifti”.
Enginn getur með sanni kallað
þetta “kaldranalega skýrt frá”
gagnvart hinum nýútnefnda ráS-
herra — herra Kristjáni fónssyni.
þetta er hin eina ritstjórnar-
grein í blaðinu, sem fjallað hefir
um Kristjón Jónsson sem ráð-
herra eða útnefning hans i þann
sess. — Hinsvegar höfum vér flutt
frdttir þær eftir íslenzku biöðun-
um, sem vér höfum alitið næst
sanni vera, — og að því leyti sem
þær hafa hallmælt ráðherra út-
nefningunni og framkomu hans eft-
ir að hann tók við völdum, sjáum
vér ei annaö en hallmæli þau hafi
réttmæt verið. R i t s t j.
A. S. TORBERT ’ S
RAKARASTOFA
Er 1 Jimmy’s Hótel. liesta 6pæt
verkfœri; Rakstur 15c en Hárskuröur
25c. — Óskar viðskifta íslendinga. —
JIMxMY'S HOTEL
RKZTU VÍN OG VINDI.AR.
VÍNVEITARI T.H.FRASER,
fSLENDINGUR. : : : : :
James Thorpe, Eigandi
MARKET HOTEL
146 Princess íát.
6 móti markaðuum
P. O’CONNELL, eigandl, WINNIPEG
Boztu vínföng vindlar og aðhlynnin^
góö. lslenzkur veitintíamaöur P S.
Anderson, leiöbeinir lslendingum.
Woodbine Hotel
466 MAIN ST.
Stwrsta Billiard Hall t NorövesturlandiuD
Tlu Pool-borö,—Alskonar vfnog vindlar
Gistin* og fæOÍ: $1.00 á dag og þar yfir
Lennon & Hebto,
Eicrendur.
JOHN DUFF
PLUMBER, GAS AND STEAM FITTER
Alt ve-k vel vandað, og veröiö rétt
664 Notre Dame Av. Phone Garry 2568
WINNIPEG
The Hyland Navigation Go.
hefur nú opnað
SUMAR SKEMTIFERÐA SKRÁSETNINGAR
Margar þegar skráðar.
TJALDSTAÐIR til leigu til sumardvalar, í
“HYLAND PARK”
Rétt við ána. Dýrðlegt útsyni. Strætisvagnar á hverjum tuttugu
mfuútum.
HYLAND NAYIGATION CO.
13 Bank of Hamilton Chambers. Winnipeg.
$
eö þvi að hiöja æflnlega um
\L. CIGAR,” þ& ertu viss aö
fá ágætau vindil.
T.L.
(UNION MADE)
Western Cigar Faetory
Thomas Lee, eigandi Winnnipeg

® A LDREl SKALTU geyma til |
morguns sem hægt er að ge'ra §
f clag. Pantið Heimskringlu í dag. j§ __
to)

ÆjttareinkenniS 91
Nevitt, sem var fullkominn viöskiftamaötir, laus
viS allar tilfinningar, samvizku og því um líkt rusl,
leit á þetta eins og það lá fyrir, og réSi þeim fast-
lega til aö skrifa undir og nota tækifærið.
því Montague Nevitt haiSi strax séS það, aS
þetta væri heppilegast fyrir sín áform, bæði gagn-
vart Kelmscott ofursta og bræðrunum.
Bræöurnir vbru nú raunar á annari skoöun.
þetta dularfulla bréf kveikti hjá þeim von um, aS
geta nú komist eftir, að hvaða ætt þeir væru, sem
þeir höfSu svo lengi þráð, ef þeir findu og gætu fylgt
þessu spori. En þetta spor benti a svo margt.
“Hvaö sem þetta annars þýðir”, sagði Guy með
áherzlu, “þá sýnir það okkur hreint og beint að við
erum skilgetnir synir auðugs manns ; hví skyldi
liann annars krefjast þess, að við afsölum rétti okkar
alveg blindandi ? Og hvernig, sem Jæssi réttindi eru,
þá er það alveg víst, að þau eru mikil, nnnars
myndi hann ekki muta okkur mcð jafn mikilli upp-
hæS til aS afsala okkur þeim. þú átt reiöa þig á
það, Nevitt, að þaS er ættaróðahS, sem hér er um
aö ræSa, sem meS réttu heyrir okkur Cyril tii. l’<g
fyrir initt leyti er á móti allri vcrzlun í blindni ; ég
skrifa ckki undir neitt, og sleppi cngu frá mér, án
þess ég viti hvað það er, og þetta vil ég raSleggja
Cyril aS skrifa honum”
Cyril stóS og var aS hugsa um miklu sorglegri
spurningu. Var þaö hugsanlcgt, að haun og Elma
væru svo náskyld, að hún mætti ekki giftast lionum,
og aS hún hefði fengiS aS vita þetta áður en hún
mætti honum í skóginum?
þeir sátu lengi og töluSu aftur og fram um
þetta efni; spurningin var rannsökuö frá öllum
inögulegum sjónarmiöum, ne a því eina, aein Cyril
haföi veriS að liugsa um, — en niöurstaöan vorð sú,
91 Sögusafn Heimskringlu
að Cyril sat fast viö sinn keip, Hann ætlaöi aS
láta þessi 6 þúsund pund vera óhreyfö í bankanum,
en jafnframt ætlaSi hann strax aS skrifa Jiessum ó-
kunna gjafara, og afsegja meS öllu aö ganga að til-
boöi hans ; ef nokkuð tilheyrSi honum meS réttu,
Jiá vildi hann veita því móttöku sem sinni réttmætri
eign, en hann vildi ekki afsala sér ókunnum réttind-
um, eins og bréfshöfundurinn fór fram á. Ef bréfs
höfundurinn vildi segja honum alt eins og Jiað væri,
án þess aS tlýlja nokkuð, svo hann og bróðir hans
gætu gert sér rétta hugmynd um þetta efni, þá
skyldi hann ganga að sanngjörnum og réttum samn-
ingum. En ef þetta væri svikabragð til að svifta
þá löglegum rétti, þá vildi hann ekkert viS þetta
eiga. þessi 6 þúsund pund, sem lögS heföu \ criS inn
í reikning hans, ætlaði hann ekki að hreyfa, :;vo höf-
undur bréfsins hefSi ávalt aSgang aS þeim.
“Oq þar eS þetta er engin ástæSa til þess aö ég
eyði sumrinu til ónýtis, Guy”, sagði haun aS síð-
ustu, “þá ætla ég, eins og áform mitt var, að fara
strax til Dinant og Spa til að mála myndirnar, sem
Dale og Norton hafa beðiö mig um. A ineöan get-
ur þú og Nevitt reynt að komast eftir þessu ættar-
leyndarmáli. Ef þið þurfiö mín meS, þá gctiö þið
sí ritaö mér, og ég skal koma strax. Ég finn þaS
glöggar nú en nokkru sinni áSur, aö ég verð að nota
tímann, svo að ég geti öðlast frægð í iðn n.inni og
grætt peninga”.
“Ég er þér fyllilega samdóma”, svaraði Guy,
“Hún er vön við allsnægtir og skraut á l cimilinu,
og maðurinn hefir ekki heimild til að giftast kven-
tnanni, ef hann getur ekki veitt henni sömu kjör og
lnin er vön við, og farið með henni í sama fclagslífið,
sem hún var aður í. En Jiegar maSur lítur á Jietta
frá þessari hliS, Cyril, þá gætu þessi áex þúsund
pund í raun réttri komið sér mjög vel”.
__________ t *: ......................
Usil^lL t.'ri:.
í ttareinkenniS 93
, XVIII. KAPÍTULI.
B i ð i 11 i n n.
þegar Montague Nevitt var kominn heim f hei.
bergi sitt, neri hann höndunum saman af ánægju.
Hann hafði notað sín spil vel, því nú hafði -íann alt
leyndarmálið í sinni geymslu, og það var áform hans
að allir hlutaðeigendur skyldu að síðustu mega borga
honum vel fyrir þessa þekkingu.
Eins og vant var, hafði Nevitt þetta ár fengið
hvíld frá störfum sínum, og nú stóð þessi hvíldar-
tími yfir. Hann elskaði hafið, sólina og sumarið.
Daginn eftir tók hann sér fyrir að ferðast um ná-
grenni borgarinnar London, og það var áform hans
á þessari ferð, að sameina skemtanir og v.'ðskifti.
Dartmoor er d., eins og allir vita, sérlega aðlað-
andi staður fyrir ferðafólk ; og hvað gat nú verið
skemtilegra fyrir mann, sem elskaði fegurð náttiir-
unnar, en að ganga kringum lyngvöxnu heiðina, yfir
prestíxköllin, sem að henni liggja, og skygnast eftir
í kirkjubókunum um leið, hvort engar sannamr
fengjust fyrir hinu ímvndaða hjónabandi Kelmscotts
ofursta og móður Warringanna. þvi Nevitt var
sannfærður um, aö slíkt hlónaband hefði átt sér stað
og hafSi í því skyni í kyrþey auglýst í blöSuuum i
Plymouth, að hver sem gæti gefiS sér npplýsingar
um persónur undir nafninu, Warring, fæSingu þeirra,
giftingu og dauða, skyldi fá ríflega borgun.
því dauöastundin, sagði Nevitt við sjálfan sig
með ánægjulegu brosi, er mér eins árfðandi og fæð-
ingar og giftingar. Hann hafSi komist eftir, hvaða
94 Sögusafn Heimskringlu
dag ofursti Kelmscott og laföi Emily Croke voru
gefin samaa í hjónaband, og heföi fyrri kona ofurst-*
ans þá ekki veriS dáin, var hann tvíkvænismaður,
og það gat orðiS drjúg tekjugrein fyrir hann.
MeSan Nevitt var aS hugsa um þetta, bjó hann
sig undir að fara út aS ganga.
Hgnn ætlaði samt ekki strax til Devonsh're. Auk
þess að hann var viðskiftamaöur og elskur aö nátt-
úrunni og söng, var hann einnig tilfinningamaður.
Allar lmgsanir hans snérust ekki um gull og gróða ;
hann ætlaöi í dag til Tilgate, í því skyni að liana þar
stúlku.
það er ekki ávalt hægSarleikur á Englandi, að
geta fundiö stúlku eifisamla, en lániS hjálpar þeim
djarfa, enda var hann nýkominn á landamærastiginn
milli Tilgate og Woodlands jarðanna, þegar haiin sá
kvenmann í sumarbúningi sitja þar á bekk og stySja
hönd undir kinn. Hjarta Nevitts hoppaSi öf ánægju,
þegar hann sá þetta, því það var einmitt stúlkan,
sem hann ætlaði að finna — Gwendoline Gildersleeve.
“Góðan morgun”, sagði hann glaSlega um leið
og hann gekk aö bekknum, áSur en Gwendoline, sem
var i djúpum og óþægilegum hugsunum, sá liann og
gat flúiS. “þetta má nú kalla aö vera lánsamur.
Ég kom hingaS einmitt í því skyni aS nnna yður,
en mér kom ekki til hugar, aS ég findi yður einsamla,
og það gleður mig stórkostlega, að vera svona
heppinn, — nei, verið þér ekki svona óánægjulegar.
þér verðið þó að viðurkenna, að trygð mín við yður
er að vissu leyti hrósvárð, og ætti að vera yður á-
nægjuefni”.
“Ég er ekki neitt ánægö yfir henni, hr. Nevitt”,
sagði hún kuldalega, án þess að taka i hendina,
sem hann rétti henni. “Ég hélt að þegar við sá-
umst síöast, hefSi ég kvatt yður fyrir fult og alt".
f . tc. I