Heimskringla - 29.06.1911, Qupperneq 4

4. BI7S.
WINNIPEG, 29. ^ÚNÍ 1911.
BEIMSKEINGCX

rr 7
Menningar frömuðurinn
með tólfkónga vitið.
“Stígur! stígur! lalli!!
á ljóödóma palli ;
klípur tönnum kvæöa-hnot,
kjarnans hefur engin not.
Tungan bærist vellu-vot,
vaggar hvítur skalli.
Langt stígur lalli.
Lárus Guðmundsson helir lengi
gengið með þá tólfkonguvit-flugu
í höfðinu : að hann væri, vegna
sinna frábæru hæfileika, siálfkjör-
inn lífvörður eða verndarengill
vestur-íslenzkrar menningar. það
hefir mátt svo að orði kveða, að
enginn hafi getað hreyft svo hönd
eða fót, að Lárus væri eigi þar
ko inn, með sína spóa-vellu, til
að segja fyrir um, hveruig menn
ættu að bera sig að “gagnvart
menningarþjóð skoðað”. Atá t. d.:
nefna, aó svo nákvæmlega sagði
hann fyrir verkum í landnamssögu
málinu um árið, að hann stílaði
dálítmn kafla, og lét prenta í
Ileimskringlu, svo sá, sem bókina
skyldi rita, g®ti haft til iyrir-
myndar. Annars var ekki víst, að
still og orðfæri yrði í réttu lagi
“gagnvart menningar þjóð”. Öðru
sinni settist hana upp og ritaði
l<)g og reglur fyrir Ilagyrðingafél.
En þar fór sem oftar, að íillögur
hans voru vettugi virtar, og hefir
honum sviðið það sárar en flest
annað mótlæti, því ljóðagerðina
hefir hann látið mjög til sin taka.
Lítur svo tit, að sá sé meginþátt-
ur hans heilögu kölluuar, aö
“kveða niður með r ö k s e in i og
djörfung alt skáldskapar-huinbúgg
en lyfta til álits og verðugrar við-
urkenningar” því, sem það a skil-
ið. En eftir því, sem nji horfir við,
má Lárus betur færast í aukana
áður hann fái/lyft í frægðarsessinn
sumu þvi, sem hann nú hefir í
fangi, og eins að þyngra ve/'ður að
stíga til, ef troðast skal mður alt
það, sem hann hygst hafa undir
fæti. Hann hefir þeytt upp hverri
greininni á fætur annari if ein'-
hverju gagnrýnis-gutli, um alt og
ekkert ; varast eins og heitan eld,
að beina orðum sínum að iíokkru
sérstöku. Og gaf það strax grun
um, að hann bæri lítið skyn á
það, sem hann var að þvæla um.
þessi svo nefnda “kritik” hans hef-
ir því verið lítið annað en upptín-
ingur eftir öðrum, sem iiann hefir
malað í sinni misskilnings-kvörn
og bleytt í munnvatni sinu, áður
en hann hefir borið það fram fyrir
almenning. Eins og vænta mátti,
gekk ekki æfinlega vel. að fá menn
til að leggja sér þessar krásir til
munns. Fór svo að lokum, að
hann hætti starfi, reiður og upþ-
gefinn. Ekki mátti haan samt
lengi sitja um kyrt, því köllun
sinni gleymdi hann aldrei. Úndir-
eins þegar hann hefir safnað kröft-
tim leggur hann aftur á stað. Bar-
daga aðferðin er nú öll (innur en
áður. Nú á að berja á tröllum.
Kemur hann fram spcntur megin-
gjörðum menningar sinnar (“vér
erum engin börn”) og lærdóms ;
tvihendir sinn altbrjótandi sálar-
Mjölni f höfuð þeim jötninum, sem
hann heldur mestan feng að. þar
fer líkt og þá er þór sló til Skrým
irs sofandi : jötuninn lís upp og
spyr, hvort laufblað nokkurt félfi
í höfuð honum”. Ritgerð i Heims-
kringlu 4. aí sl. “Hæsta leir-
skáldið”), er það fyrsta, sem ég
veit til að hann hafi gert að því
að brjóta kvæði til mergjar og
sýna fram á galla. Mér var að
vissu leyti ánægja að lesa þá rit-
smíð. Höfundurinn fer þar af öll-
um fotum, og gengur fram eins og
hann er af guði gerður, og mun
það vel við eigandi “gagnvart
menningar þjóð”. þessi andlegi
stórgripur er þar léttari á ser, en
venja er til, rétt eins og væri
hann nýleystur út af básnum eftir
sex mánaða innistöðu. það eru
“Skeljabrot” eftir þorstein þor-
steinsson, sem Lárus er að gagn-
rýna í þessari áðurnefndu nlgerð.
Efni greinarinnar er lítið riuuað en
illgirnis hróp og lítilsvirðing til
þorsteins fyrir kveðskap iiaiis, og
svo misskilningur á hverju einasta
atriði, sem hann reynir að út-
skýra. Ég skrifa ekki þessar linur
til að bera af þorsteini hióp Lár-
usar eða lítilsvirðing. það væri ó-
þarfi ; hann er almenningi að svo
góðu kunnur fyrir kveðskap sinn,
að Lárus og hans líkar vinna ekki
áliti hans mein. Ég vil því að eins
minnast á nokkur atriði þcssarar
lönguvitleysu I.árusar, þar sem
hann er að brjóta til mergjar vís-
ur þorsteins fyrir “alþýðuna, sem
grunt ristir í gildi skáldskapar-
ins”, eins- og hann sjálfur kemst
að orði.
Er þá fyrst : “þökk fyrir
Kvisti” (Til Dr. Sig. Júl. jóhann-
essonar) og hljóðar svo ji
“Vor er á jörðu — vor hins djúpa
og hulda,
sem vetur frysti milíón ára skeið,
Mannsandans vor, sem þýða á
þjóða kulda :
hin þröngu “lög”, sem hefta frelsi
leið. —
Mannlífsins eik ber undra greinar
nýjar
ins unga vors, sem leitar sumars
til.
þar átt þú Kvisti: Kenning-
arnar hlýjar,
sem köldum hjörtum flytja vonar-
yl : —
sólaröld nýja — sumar fegri tíða,
en — sumars þess er, vinur, langt
að bíða ! —
þökk fyrir “Kvisti”! — Sál þar
sálu mætir
í sannleik lífs, sem huggar jafnt og
grætir.
Út af þessari visu gerir Lárus
minn einna mest veður, segir hana
“ óviðjafnanlegt fimbulfamb ”, —
“stjórnlausan heimsku rembing”,
“enga heillega mynd”, o. s. frv.
þetta er að mér sýnist f.illegasta
vísan í ‘Skeljabrotum’. þar lemur
ljóslega fram göfug lífsskoöun, trú
á framþróun og sigur hins góða^
Framsetning hugsananna cr skálcf
leg og skýr. Skáldið líkir nipnnlíf-
inu við eik, sem staðið hefir lang-
an vetur í fjötrum frosts og
myrkurs. þeim kenningum eða
hugsjónum, sem fegra lífið og
betra, gera menn sælfi, er likt við
vorið, sem leysir frjómagnið úr
fjötrum, knvr fram nýjan gróður.
þessar samlíkingar eru sannar og
réttar, þvi þær hafa veruleikann
að bakhjaJli. Og myndin er vel
dregin, skýr og fögur iiiá þor-
steini. Hann þakkar Sig. Túl. fyrir
“Kvisti”, vegna þess að )neð þeim
hafi hann gcrst flutningsmaður
þeirra hugsjóna, sem þorsteinn
vonar að muni hafa sömu þýð-
ingu fyrir mannlifið. eins og sólin
og vorið fyrir jurtalífið. það má
svo sem búast við stór umbótum
í bókmentunum frá Lárusi mínum,
þegar hann er búinn að 1ý*a því
yfir, að hann sé “í standandi vand-
ræðum með” annað eins og þetta.
Og ekki verður leiðinlegt að
hlusta á sönginn, þegar búið er að
kveða niður alla þessa “hölvuðu
apaketti, sem yrkja í þeim bún-
ingi, sem fáir eða engir skilja”.
En svo fer Lárus að “hjálpa” og
“láta ykkur vita, hvað liann (þ.
þ.þ.) ætlaði að segja, eða eigin-
lega vildi sagt hafa”. Kemur hann
þá með langa lotu af sinni vana-
legu grautarsuðu. Grætur svo
fögrum tárum af einskærri “gctn-
aðargleði” yfir því, hve *»el sér
hafi tekist. (sbr.: “Eins og hugs,
unin kemur nú þarna hjá mér. ein-
föld og óbrotin og svo sönn”).
“1 kuldanum”.
Er gamanvísa fjörlega kveðin,
en á ekkert skylt við visu Kr.
Jónssonar, sein Lárus ickur þar
til samanburðar.
“Mælt út í bláinn” hljóðar svo :
“Já, líf vort á fleiri lalla eu vernd-
arengla
á leiðinni milli húsgangara og
þengla.
Og Skottur og Mórar að skimpi
oss hafa,
sem skráma vorn líkama, tn sál
vora grafa
í hæst-móðins tízku, og erfðum frá
afa.
— það finst máske seinna, þótt
finnist ei strax,
hér ílón áttu leiðsögn hins kom-
andi dags,
að bálköstum erlendum bræðra-
lags
þars brennur vors þjóðernis krækl-
ótt rengla”.
“Yrkiscfnið í þessari skelja-
kræklu”, segir Lárus, “er að
minna menn á, hve sárláir þeir
cru, sem sjá dýrmætið og gróðann
í því, að eiga þessi góðu skáld
eins og þ þ.þ. En að.því er ekki
vikið með einu orði í vísunui. þar
er skáldið að “minna okkur á”,
að við munum ekki vaxa af því,
þó við köstum frá okkur ís’enzku
þjóðerni.
“Á vori”.
“Yfir sumar sölum
sólar dísir vaka.
Samt er tdimt í dölum
— döggin breytt í klaka,
Hví er dimt á degi ?
Drungi brosið hylur,
af því hjartað eigi
yndi vorsins skilur. -
þeirri drótt ei dagar
(dagar eru nætur),
níðhöggstönn sem nagar
neðstu hjartarætur”.
þetta heldur Lárus “eina
harmaklögunina vfir flónsku al-
þýðu að geta ,ekki skilið og viður-
kent sín miklu skáld”. Lárus er
áreiðanlega eini maðurinn, sem
þann skilning getur lagt í vísuna.
Ef hér er um “harmaklögun” að
tala, er hún yfir því, hve lítifs
menn njóti af sólaryl og v orblíðu
þeirri, sem lífið í raun og veru
hefir að bjóða. “Níðhöggs*önnin”
er það menningar öfugstrevmi,
sem snýr hugum manna írá því,
sem gott er og fagurt og göfgandi
svo vor og sumar fara að mestu
fvrir ofan garð og neðan. Eðlileg
lífsnautn og gleði verður að rýma
fyrir metorðagirnd, atiðgræðgi og
því líku. Jt þ. þorsteinsson cr
ekki einn um þessar skoðanir, þær
koma víða fram. Nú i síðustu Is-
landsblöðum var kvæði eftir þor-
stein Erlíngsson. þar eru þessar
hendingar :
“Vetur er einatt hjá völdum og
auð,
en vorið hjá syngjandi smölum”.
þorsteinn Erlíngsson hefir víst
r
gleymt að spyrja Lárus, hvort
rétt væri að segja þetta “gagn-
vart menningar þjóð skoðað”!! —
Væri Lárus eins kunnugur vcrkum
Tolstois, eins og hann lætur í veðri
vaka, mundi hann hafa rekist á
líkar hugsanir hjá honurn. Hjal
Lárusar um, að öll rússtieska þjóð-
in “undantekningarlaust” liafi skil-
ið Tolstoi, er svo barnaleg. sem
mest má verða. Eöa hver mun
trúa því, að Lárus sjái langt inn i
hugsjóna heim Steingríms og
Matthíasar ?
það er enginn efi á þvi, að ýmis-
legt má finna að kvæðum þ. þ.
þorsteinssonar, en skáldgáfa hans
er öllum auðsæ, sem nokkurt vit
hafa á þeim hlutum. Og gagnrýni
þar til færra manna væri honum
til gagns. En misskilnmgs-vella
Lárusar er hvorki honum eða öðr-
um til uppbyggingar.
Ég tala svo ekki meira via þessi
“Skeljabrot” ; höfundinum hefir
víst aldrei komiö til hugar, að
þau væru talin stór skáldverk, á
það bendir fyrirsögnin. En rísurn-
ar erti allar laglegar og sumar
prýðisvel gerðar, t. d “þökk fyrir
Kvisti” og “A vori”. Fjas L.G.
um “staðlausa rangsleitni til
beztu manna” og “lítilsvirðing á
þjóðflokki sinum hér”, eru tómar
ofsjónir eða höfuðórar.
Mgrgir hafa látið þess getið, að
Lárus væri ekki svaraverður, og
er það satt, þegar að eins er litið
á gildi ritverka hans. Kn vegna
þess, að blöðin sýna nonum þá
greiðvikni eða eftirlátssemi, að
birta bull hans og ýmsir málsmet-
andi menn þá óverðskulduöu við-
höfn að sparka í hann, sýndist
mér rétt, að taka hann eiuu sinni
sömu tökum og vanalega er gert
við þá menn, sem álitið er að
beri ábyrgð orða sinna og gerða.
22. júní 1911.
Iljálmar Gíslason.
VOR.
I andn leirskáldsins mikln.
Krýnir vog
Vafurlog
Vorsins sæludaga;
Hýrt um völl,
Fold og fjöll;
Flseöir sóliu liaga
SnildarmSl
Sýrtgur sál
Sælt við strengi braga
Jörð er fáguðalvalds holguin aga.
Vorsins skraut
Skrýðir braut
Skærum blómsturloiðum,
Ljómar glest
Starfið stærst,
Stirnir lauf á meiðum.
Signir vor
Sérnvert spor,
tíól í bláma heiðum
Krýniralt álífsinsSkúlaskeiðum.
Guðlegt happ
Gyltum hnnpp
Gegnum neslu smeygir,
Aflabrögé
Iioröalögð
Brönin nálæg eygir;
Eflir þrótt.
Alt er hljótt,
Innflytjandinn þegir
Meðan skáldið signing helga
segir.
Frá kvœda karli að norðan.
THE DOMINION BANK
HORNI NOTRE IIAME AVENUE OG 8HERBROOKE STREET
Höfuðslóll uppborgaður : $4,000,000.00
Varasjóður - - - $5,400,000 00
Véf ósknm eftir viðskiftun verzlunar manna og ábyrgumst aff eefa beim
fulinæaju. /Sparisjóðsdeild vor er sú stæi sta sem nokaur banki h, fir í
bortcjnui.
íbúeudur þfssft hluta borgarinnar óska aó skifta við stofnun sem
beir vita að er aÍRerlepa tiygg. Nafn vort er fullirygictHK óhlut-
leika, Byr.jið spai i int.legg fyrir s.j ilfa yðar, komu yðaron; iiörn.
I*h»ne Gai ry SlíO Scntt llnrlnw Ráðsmaðnr.
Yitur maður
er varkár með að drekka ein-
göngu HREINT ÖL. þér getið
jafna reitt yður á
DREWRY’S
það er léttur, íreyðandi bjór, gerður eirigöngu
úr Malt og Hops. Biðjið æ.tíð um hann.
E. L. DREWRY, IVlanufacturer, Winnipeg
STRAX
í DAG or rezt að GEEAST KAUBANDI AÐ HEIMS-
KEINGLU. — ÞAÐ EE EKKl SEINNA VÆNNA.
MANITOBA
tækiferanna land.
Hér skulu taldir að eins fáir þeírra miklu yfir-
burða, sem Manitoba fylki býður, og sýnt, hvers-
vegna allir þeir, sem óska að bæta lífskjör sín, ættu
að taka sér bólfestu innan takmarka þessa fylkis.
TIL BC-NDANS.
Frjósemi jarðv'egsins og loftslagdð hafa gert Mani-
toba heimsfræga, sem gróðraæstöð No. 1 hard hveitis.
Manitoba býður bændásonum ókeypis búnaöar-
mentun á bunaðarskóla, sem jaíngildir þeim beztu
sinnar tcgundar á ameríkanska meginlandinu.
■til iðnaðar- og verkamanna.
Blómgandi framleiðslustofnanir í vorttm óðflttgia
stækkandi borgum, sækjast eftir allskyns handverks-
mönnum, og borga þeim hæztu gildandi vinnuTaun.
Algengir vcrkamenn getapig fengið næga atvinnu með
beztu lattnum. Hér eru yfirgnæíandi atvinnutæki-
færi fyrir alla.
til fjArhyggjenda.
Manitoba býður gnægð rafafls til framleiðslu og
allskyns iðnaðar og verkstæða, með lágu verði ; —
Frjósamt land ; — margvíslegar og ótæmandi auðs-
uppsprettur frá náttúrunnar hendi ; — Agæt sam-
göngu og ílutningatæki ; — Ungir og óðfluga vaxandi
bæir og borgir. — Alt þetta býður vitsmunum, auð-
æfum og framtakssemi óviðjafnanleg tækifœri og
starfsarð ttm fram fylstti vonir. Vér bjóöum öllum
að koma og öðlast hluttöku í velsæld vorri og þrosk-
un. — Til ír.okari upplýsinga, skrifið :
JOS. HARTNEY, 77 York Street, Toronto, Ont.
JOS. BURKE, 178 Logan Avenue, Winnipeg, Man.
A. A. C. LaRIVIERE, 22 Alliiance Bldg., Montreal,
J. F, TENNANT, Gretna, Manitoba.
J. J. GOIJIEN,
Deputy Miiiister of Agriculture and Immigi at.ion.’W.nn peg
iittareinkennið 95
Nevitt settist á bekkinn hjá henni og dálítið nær
en Gwendoline kærði sig um. “Talaðu ekki þannig,
Gwendoline”, sagði hann smjaðurslega. “Við vor-
um þó einu sinni góðir vinir, og ég hefi ekki getað
gleymt því
Gwendoline þokaði sér fjær og leit fyrirlitliingar-
lega á hann. “Alt breytist með tímanum”, sagði
hún harðneskujulega. “það var áður en ég þekti
yður rétt”.
“það var áöur en þér þektuð Granville Kelms-
cott, eigið þér við”, sagði Nevitt. “0, þér þurfiö
ekki að láta svona ólíkindalega, ég vcit um jtað alt
saman. En margt breytist meö tímgnum, cins og
þér sögðuð, og ég hefi komist að nokkru um C»ran-
ville, sem ef til vill breytir skoðun yðar a lionum,
Gwendolinp”.
Gwendoline stökk á fætur og horfði þarðneskju-
lega á hann. “Herra Nevitt, þér hafið enga heimild
til að kalla mig Gwendoline lengur, og heldur ekki til
að tala við mig um Kelmscott. Eg vísaði yður
ekki á bug sökum neins annars manns, og því síður
sökum peninga annars manns, heldur af því, að því
betur, sem ég kyntist yður, því ver gazt mér að yð-
ur. Eg er ekki heitbundin Granville Kelmscott, ég
tala ekki við hann oftar, og ég ætla ekki að giftast
honum”.
“Nú, það gleður mig að heyra”, svaraði hann
“það gleður mig hæði yðar og hans vegna, ungfrú
Gildersleeve, því mér er kunnugt um, að Granville er
alveg eyðilagður maður. Ilann er ekki og ’nefir ald-
rei verið erfingi að Tilgate, og það var eannarlega
heiðarlegt af honum, að leysa yður frá lieitbindingu
yðar, undir eins og hann vissi, að hann var lilafátæk-
ur aumingi”.
Endaþótt Gwendoline hataði þenna biðil sinn,
gat hún þó ekki ráðið við forvitni sína, og I.ingaði til
96 Sögusafn Heimskringlu
að heyra meira um Granville, svo hún gæti getið sér
til um ástæðuna, sem væri í vegi fyrir því, að hann
gæti kvongast henni. Hún sló því höndunum sam-
an og sggði : “Hvað eruð þér að segja, hr. Nev-
itt ? Hvað hefir Granville gert ? Segið mér mein-
ingu yðar í þessu efni”.
“Nei, Gwendoline”, sagði hann mjög nægt, “ég
hefði ekki átt að minnast á það, það er leyndarmál.
Eg tck orð mín aftur. Afsakið þér mig, jiér getið
skilið það, að tilfinningar rnínar urðu um oi æstar,
jjegar ég sá að stúlka, sem ég elska svo heitt op- inni-
lega, fleygir sér í faðminn á manni, sem er eignalaus
og stöðulaus. En þar eð út lítur fyrir það, að
Kelmscott hafi af frjálsum vilja gefið yður iausn frá
loforðí yðar, þá er engin ástæða fyrir mig að aðvara
yður. Við skulum því ekki tala meira um þetta”.
Gwcndoline fann að hún átti að yfirgefa hann, en
hún gat ekki ráðið við forvitni sína ; hana langaði
til að vita, hvað hann meinti með jiessum dulmæl-
um sínum. “Ö, segið þér mér það”, sagði hún og
sló höndum saman. Ilvað hafið þér heyrt mn herra
Kelmscott? Eg er ekki heitbundin honttm, það er
ekki Jicss vegna að mig langar til að vita það, — en
—”, ltún þagnaði og roðtijiöi mikið.
“Nei, en gætið jiess”, sagði hann mjög alvarleg-
ur, eins og hann væri heiðarlegasti maður ittidir sól-
ég á annað borð segi yður nokkuð — má ekki segja
unni. — “gætið þess, að það sem ép segi yður — ef
nokkrum lifandi manni, það verður að vera ieyndar-
mál okkar í millum. Ef þér segið nokkrum manni
frá því, þá getur það komið mér í slæm vattdræði.
þér skiljið það, að jiar eð cg er sá eini, sem veit það,
þá verð ég álitinn að vera skraffinnur, ef þér segið
það nokkrum. Ef ég segi yður nú það sem ég veit,
viljið þér þá lofa því hátíðlcga að segja cngum frá
því?”
Ættareinkennið 97
Gwendoline leit/ niður og skammaðist s.n mjög
mikið með sjálfri sér, en svaraði þó með lágri og
skjálfandi röddu : “Já, ég lofa yður j./í, herra
Nevitt”. &
“Hlustið þér þá á sannleikann”, sagði Nevitt,
með djöfullegttm sigurhróss óm, sem undirhreim radd-
ar sinnar. Hr. Kelmscott er ekki elzti sonur föður
sins ; hann er ekki og hefir aldrei verið erfingi að Til-
gate. En það er engiitn sem veit Jietta, •nma ég.
Ég veit ennfremur, hverjir hinir réttu erfingjar eru,
og get sannað réttindi Jieirra. Sjáið þér mi, nngfrú
Gildersleeve — ef ég á að halda áfram að kalla yðm
þannig — hvernig tíminn hefir breytt stöðu Granville
Kelmscotts. það er 1 rrþnu valdi, að eyöileggja
hann alveg, og erindi mitt hingað var aöallega þetta:
hugsið yður um, áður en þér gangið að eiga fátækan
mann, sem hvorki á auð né stöðu. þegar l,'-'r vakn-
ið af þessum draum, vona ég það gleðji yðttr að geta
snúið yöur að J>eim manni, sem ávalt helir elskað
yður síðan hann sá yður í fyrsta skifti, og scm tím-
inn hefir að engu breytt”.
Náföl í framan horfði Gwendoline fast á hann.
“Herra Nevitt”, sggði hún fyrirlitlega, “ég e'ska yö-
ur ekki og get aldrei elskað yður, og þér h.iliö enga
heimild til að tala til min á þennan liátt, sem þér
hafið gert. En ég er glöð yfir að vita nú, Iivað hr.
Kelmscott meinti, og þó hann sé eins fátækur og
hann getur mest verið, er ég albúin við því að gift-
ast hnntim á morgun, ef hann vill það. Ég tek
orð mín aftur, ég giftist Granville þegar hattn vill”.
Hún horfði svo djarílega á hann, að hann varð að
líta undan. Ilann sá strax, að hann haiöi farið
rangt að, og misskilið þessa stúlku, en tiú var of
seint að breyta til eða draga sig í hlé, — jiað eina,
sem hann gat, vár að hefna sín. “Nú, jæja", sagði
hann í dimmum róm, og horfði tryllingslega á hana.
98 Sögusafn Heimskringlu
því hann elskaði þessa stúlku og þótti sárt aö missa
hana, — “en munið eftir loforði yðar, og minnist
ekki á þetta við nokkurn mann, það verður líka bezt
fyrir yður og mannorð yðar. En takið citir orðum
mínum : frá þessari stundu hlífi ég ekki (íianville
Kelmscott, og hætti ekki fyr en hann er alveg eyði-
lagðtir, það er minn fasti ásetningur. Á morguu fer
ég til Devonshire ; þaQ er fyrsta sporiö á móti hon-
um, til bygðariunar í nánd við Dartrnoor ; bað er
pláss í heiðarhéraðinu þar, sem heitir Mam'otiry”. —
Ilatin lyfti upp hattinum svipillur og gekk í burt, án
jies.s að kveðja hanai eða líta við henni.
Gwendoline hraðaði sér heitn, blóðrjóð ,i.f sneypu
og reiði, og gekk beint til herbergis síns, settist nið-
ur og skrifaði fáeittar línur tii Granville.
“Elskulegi Granville”, skrifaði hún, “nú '-eit ég
alt, og mig fttrðar stórlega, að þú skyldir lnJda að
þaö hefði nokkur áhrif á mig. Ég veit að þú ert
ekki elzti sonurinn, og að annar en þú er erfingi að
Tilgate, en slíkt hefir engin áhrif á mig. Ég elska
þig of heitt til þess, aö taka nokkurt tillit til, hvort
])ú ert ríktir eða fátækur, og ég er fús á að giftast
þér, hvcnær sem þú krefst jie.ss.
þín ávalt óbreytanlega trygg,
Gwcndoline".
%
Iltin iét bréfið í umslag, lokaði því og ltljóp sjálf
með það og smokkaði því í póstkassann. Én Nev-
itt, sem varð fyrir svo miklttm vonbrigðum, gekk
þau úr sér, að svo miklu leyti, sem hann gat, með
því að fara langan veg og ganga hratt yfir enpjar og
beitilönd, unz hann kom á þjóðveginn. þar horðaði
hann óbreyttan morgunverð, branð, smjör og ost i
greiðasöluhúsi ; svo hélt hann áfram þangað íil hann
kom á Guilford járnbrautarstöftina t.u, aveldið. það-