Heimskringla - 17.08.1911, Blaðsíða 3

WlKNlPlvG, 17. AGÚS'l' 15)11. 3. ÉÍ9.
Rúðuborgarför
Skúla Thoroddsens.

..*
Lesendum Heimskringlu mun
þykja íróölegt að lesa eftirfarandi
frásöfru, sem tekin er orörétt upp
úr þjóðviljanum 6. f. m., .-g sem
svo miklu umtali hefir saett heima
á ættjörðinni : —
• * *
“ÚR KRAKKLANDSFÖR MfNNI
þegar ég kom úr Frakklandsíör
minni — hafandi verið við Gönp;u-
Hrólfs-hátíðahöldin í Rouen —,
þótti mér vel fara á því að ivarpa
frakknesku þjóðina nokkrum orð-
um.
Menn þekkja fagurma'lin cg
markleysu-hjalið, sem vanalega er
tjaldað með við þess konar fa'ki-
færi.
En mér fanst fara betur á því,
að ALVÖRUORDIN kæmust og
einnig að, og þess síst vanþiirf,
eins og ástatt er hjá fraKknesku
þjóðinni, sem og hjá öörum þjóð-
um jarðarinnar yfir höfuð.
Af þessum rótum var það, að
épr beiddi ritstjóra brezka stór,
blaðsins “Kvening News”, sem
gefið er ú t í Edinborg, að birta í
blaði sínu greinina, sem hér fer á
eftir.
Kn um það fór, sem segir í bréf-
unum, sem birt eru hér neðan-
máls*). og hafði ég þá engan
*) The Edinburg Evening News
Limitod
(Kvöld-tiðind' EdinVtorgar).
Skrásett skrifstofa: 18 Mnrkot Street.
(Markaðs stræti).
Skúli Thoroddsen, Esq.,
Commercial Hótel., — Leith.
Kæri herra!—Mér hefir ntí rétt S pessu
gefist tími til að fara ytir grein yðar, og
þykir mér leitt, að geta eigi tekið hana í
blaðið, með því að lesendur blaðs vors
myndu oigi hafa neinn sérst&kan áh iga
eðaánægju af múlefnum, sem þar eru
gei ð að umtalsefni sent og vegna hins.að
mjög er kryningarinnar vegna, litið um
rúm í blaði voru*). Samkvæmt un'.tali
endursendi ég þvi greinina hér með.
Yðar einlægur
Ilnbert Wilaon, blaðstjóri.
Bréf þetta þótti mér lýsa svo Uiiymti hugs-
unarhætti, sem og bera vott um plíkt
kjarkleysi ritstjórans. og lítUevirðintj n á
smáþjóð, að ég taldi rétt,bæði mannsins
sjalfs, málefnisina og almenuings vegna,
að svara því, sem hér segir:
p. t. Leith 18. júní 1911.
Kæri herra!—Bréf yðar, dags. 17. þ.m.
hef ég móttekið, og þykir mér leitt að
heyra, að þér hatið það álit álesend-
vm blaðs yðar, að þeim þykir ongu skifta
um a/lra þýðingarmesta mdlefni mannkyn-
sini,er varða eigi lítils hvern einstakan
þeirra sérstaklega.
Ilvað þykir þeim þá máli skifta?
Ég hélt eigi, að þér telduð lesendur
blaðs yðar sanði.
Fér teljið þeim meira áríðandi, að fá
að vita alt, er að krýningunui lýtur, og
sýnir það hugsunarhátt yðarmjögprýði-
lega, og skoðun á veslings lesendum blaðs
yðar.
Annars gat hvorttveggja mjög vel
farið saman 1 eigi minna blaði en“Even-
ing News“, er kemur út sex sinnum á
viku.
En aðal-atriðið er — og þykir mér
*) Rétt á eftir birti ritstjóri þassí. slðan —
auk anuars ómerkiitíKs frétta tfaings u m uu<tir-
búuiuir krýuingar-hátlöahaldsins 1 Liuodúuum
— nœr tv jggja dálka langan listi I blaöi sfuu
yíir nafnbætur, or voittar liótöu voriö, 1 tilofni
af krýninirar-atÍHlfninni (útnefningu nýrra tá-
varöa baróua ni. m.)ll
l>otta var þaö, som Hrotatiuin roió mest á aö
fræöast um 1
tíma til þess, að koma henni í
annað blað, þar sem ég var þá al-
ferðbúinn til íslands.
Greinin — sem frakkneski kon-
súllinn er nú beðinn að gera frakk-
nesku þjóðinni kunna, þótt hún
birtist og ef til vill síðar í út-
lendu blaði eða blöðum — er svo
hljóðandi :
TIL FRAKKNRSKU
þJÓDARINNAR.
Sem forseti Alþingis Islendinga
leyfi ég mér hér með að *já há-
tíöanefndinni í Rouen, sem og
frakknesku þjóðinni yfirleitt, þakk-
ir fyrir það, að hafa gefið mér,
sem forseta þingsins, kost á því,
að heimsækja yður við í ýnefnt
tækifæri.
þvkist ég mega fullyrða, að ís-
lenzku þjóðinni hafi verið ka;þt,
eigi að eins vegna skyldleikans —
þar sem Hrollaugur, bróðirGöngu-
Hrólfs nam land á íslandi, og af
honum er þar mikil ætt komin * )
— heldur og engu síður vegaa liins
að Island hefir, eins og fjölda
margar þjóðir á jörðunni, notið
góðs af því, að meðal frakknesku
jijóðarinnar hafa lifað karlar og
konur, SKM FUNDID IIAFA
RlKT TIL þESS, AD HIÐ ILLA
OG djöfullega A EKKI AÐ
þÓLAST, hvort sem framið er í
skjóli laga, yfirvaldsskipana eða á
annan hátt, — fundið, að gegn öllu
þessu er öllum skylt að hefjast
handa, og að svífast jafnvel alls
einskis, er mestu varðar.
Eg á hér við byltingarnar þrjár,
er einnig leiddu vekjandi strauma
til ýmsra annara landa jaröar-
innar.
En það er því miður enn afar-
margt, er viðgengst hér og hvar
á jörðu vorri, sem ENGINN Á
AD þOLA, og það því síður, sem
lengur hefir gengið, og get ég því
— við þúsund ára t'mamótin í
sögn Normandísins — eigi óskað
frakknesku þjóðinni, og þá utn
leið íbúum jarðarinnar í heild
sinni, annars betra og nauðsyn-
legra, en þess, að henni anðnist að
eiga jafnan sem allra fleSta, kaila
og konur, sem að því leyti feta i
fótspor frakknesku byltiugarma'in-
anna, að þola eigi hið siðferðis-
leitt að segja —•, að pér haflð eigi vlljað
segja niér sannleikann.
Yður var eigi ókunnugt um paö. að
smuir lesenda yðar mundu hafa fundið
sig ónotalega snortna, vitandi sig eigi
hafa gengt skyldu sinni.
En pví akyldara var yður, að láta |’á
heyra sannleikann, enda peim því nauð
synlegra. I
Til pessa brast yður þrek !
Slæmt fyrir blaðamann, sem vissulega
aldrei md gleyma pví, að á honum hvílir
enn meiri siðferðisleg ábyrgð, en á öðr
um,og ríkari SKYLDA til að átelja pnð,
sem rangt er.
Ef til vill halið þér og taliö yður órnnd-
farnara, par sem beðið var hljóðs í nafni
smdþjóðar, og eru pær slíku eigi óvanar.
En einmitt þess vegna var nú skylda
yðar ríkari, sem og vegna hins, er út/end-
ingar átti í hlut.
Mér þykir leitt, að hafa hitt á ritstjóra,
sem eigi dtti göfugri huysunarhdtt, en svar
yðar bendir á.
Stóra Bretlandi get ég eigi óskað
marga yðar líka.
Með virðingu,
Skúli 'Vhoroddsen,
(Einnig blaðstjóri).
*) Ættfróður maður á íslandi [dr.
Jón borkelsson) sagði mér, að ég værri í
þrítugasta lið kominn af llrollaugi.
lega ranga, hvar eða við hvern,
sem beitt er, né undir hvaða yfir-
skvni sem er.
Án þess að fara í þessu efui um
of út í einstakleg atriði, vil ég í
þessu leyfa mér að benda á ;!
I.
Að öllum ibúum jarðarinnar,
hverir og iivar sem eru, ER 1
SAMEININGU SKYLT AD SJÁ
UM, að hvergi séu önnur lög látin
þolast en þau, sem siðferðislega
rétt eru, t. d.:i
a ð
a ð
hvergi séu leyfðar hegniagxr í
í kvöluin, hve skamma hríð.
sem um ræðir, og það þótt
að eins væri um augnabiikið
að ræða ;
livergi sé látið viðgangast, að
nokkrum manni sé þronvvað
til þess, eða leyft, að fara í
stríð, nema um al-óhjákvæmi
lega sjálfsvörn sé að ræða,
sem reyndar á aldrei að geta
komið til, þar sem öllura er
skylt, hverrar þjóðar sem
eru, að hefta slíka árás ;
a ð
a ð
ltvergi sé
nokktirs
að, eða
leyft, að sjálfstæði
þjóðernis sé teaðk-
traðkað sé jafnrétti kvenna
ojx karla í þjóðmálutn, eða á
annan liátt, eður
d ð sjúktim eða . bágstöddum sé
eigi hvívetna jafnt hjilpað,
hvar á jörðu sem eru, cða
hverrar jtjóðar, eða að allir
cigi ekki jafnan og greiðan
aðgang að því, að .ná rétti
sinum, að afla sér þekkingar,
yfirleitt njóta unaðar af list-
um og vísindum, þægmda
hraðskeytasambandsins, beztu
samjröngubóta o.fl., o.íl.
Vér megttm eigi gleyrha bví, sein
hingað til hefir ttm of viljað við
brenna, að alþjóðlega hjálo.xr-
skyldan, og jiá jafnframt siðferðis-
lega ábvrgðin, sem á öllum hvílir,
er einmitt cnn ríkari, þar sem hlut
eiga hinar afskektu, fámennari eöa
fátækari.
II.
Að til þess að kippa öllu þessu í
rétt horf, ættu ALLIR iBUAR
JARDARINNAR, hverrar þjóðar
sem eru og hvar sem eru, að
greiða árlega aljtjóðlega skatt'a,
og alt hið framangreinda að vcra
háð aljijóðlegu eftirliti.
Óskandi þess, að frakknesku
þjöðinni megi auðnast, aö etga
sem flesta ötula forgöngumer.n, er
fyrir nýnefndtttn skyldum marn-
kynsins bcrjast, levfi ég tn.-r að
færa henni hlýjtistu heillaóskir ís-
lenzku þjóðarinnar.
SKÚLI THORODDSEN.
Vona ég að íslendinguin, sem
öðrtttn, þyki greinin orð í tíma
talað, og læt ég svo úttalað nm
þetta mál.
Reykjavík, 4. júli 1911.
Skúli Thoroddsen”.
Fréttabréf.
MARKERVILLE.
(Frá fréttaritara Hkr.).
6. ágúst 1911.
Veðráttan er hér nú og hefir ver-
ið óhagfeld, varla nokkttr dagttr
þur um l,angan tíma ; riginngar
alt af svo varla þornar af strái,
með óvaualega íniklum hlýiudiun,
JÍttareintóiennið
147
Síðatt sagði Granville með lágri röddu : “Eg
veit hver þér eruð, herra Billington, en ég ætla ekki
að opinbera það. Eg þekki einnig leyndarmál yðar,
en það skal vera óhult í minni geymslu. Að etns vil
ég mælast til þess, að þér látið ekki bera á því að
þér þekkið mig, eða skiftið yður af inér á neittn hátt
á þessari siimleið okkar, sein nú’ er byrjuð.
þegjandi gekk Guy til svefnklefa síns. llann
mundi ekki eftir því, að h:imt hefði nokkru sinni
skammast sín eins tnikið og nú^ Hann hugsaði um
það með beiskju, að þessi hegning vaeri of hörð með
tilliti til afbrots síns, ett um Jtað t.játtd ekki að tala
eða hugsa.
h .
f

XXVII. KAPÍTUJLI. '
, | | , V
Málsbætur f y r i! r þ á.
Morgnninn eftir urðu tvær af heldri fjölskvlduu-
um í Tilgate og Chetwood næstum! örvihiaðar yfir
blaðafréttunum. Bæði Kelmscott ofurtti og Klma
urðu hrygg yfir fregnum þessutn. Times sagði, að
morð hefði verið frainið í litlum dal í 'iand við Dart-
moor-heiðina ; hinn myrti var Montague Nevitt, ttm-
boðsmaður Drummond, Coutts og líarclays nankans,
sem var vel kunnur hl,jóðfæraleika.ndi. Morðinginn
var að öllum líkttm Guy Warring, bróðir hins uafn-
kunna málara Cyril Warrings. Daginnj eftir náðist
Guy á Dovers bryggjunni, lumn kom þangað með
fólksflutningabátnum frá Ostende.
Áður en Kelmscott ofursti tók upp blaðið sitt
þennan morgun, hafði bann fengið bréf, og lesið það,
írá Granville, sem hann hafðí' skrifað bonittn frá Ply-
L iL A ... •
148
Sögusafn Heimskringlu
sem eru samfara skúrumitn. Alt
hefir gróið í bezta lagi, en vot-
viðrin nú gera það að verktun, að
mikill hluti af lágum engjutn er
undir vatni, og verður kannske
aldrei að notum þetta sumar, eða
að minsta kosti ekki fyr en uin
seinan. Sumir byrjuðu heyskap her
fyrir miðjan næstliðinn mánuð, en
alment var ekki byrjað fyr cn und-
ir mánaðamótin ; en lítið vinst
meðan þessi tíð helzt. Sem stend-
ur er lieyskaparútlitið skuggalegt.
Akrar eru mjög vel sprotnir,
undantekningarlítið ; en eftir útliti
að dæma, eru minstu líkur til, að
þeir þorni áður frostin ná Jæim.
Stráið er víðast bæði þéttvaxið
°g grófgert, og sumstaðar eru
votviðrin farin að leggja stöngln'a
niður. Má eins búast við, að tals-
verður hluti af kornökrum í þe.ssu
héraði verði að eins slegið sem
grænt fóður.
Alment er heilsufar meðal
manna hér gott, nú fyrir lcugri
tíma, og líðan allra viðunanleg. —
Fyrir nokkru síðan var Sigurlaug,
Mrs. II. B. Bardal, flutt á sjúkra-
húsið í Red Deer ; var þar fram-
inn á henni holdskurður við botn-
langabólgu, sem tókst vel. ITúner
á batavegi eftir beztil líkuin, og
komin heim til sín aftur.
þau hjón Mrs. og Mr. J. Bene-
dictsson á Markerville hafa ný-
skeð eignast son ; þeim og litla
sveininum óskutn við heilsu og
hamingju í framtfðinni.
íslendingadagurinn 2. ágúst sl.
var hér sem að undanförnu liald-
inn hátíðlegur. Veður var all gott
og skemtu menn sér hið bezra.
Forseti dagsins var Mr. G. S.
Grímsson. Tölumenn voru :
Jónsson, St. G. Stephánsson.
Christinsson, J. J. Hunford og
M. Oldham, bæjarlögmaður
Innisfail. Söngflokkur undir stjórn
H. S. Helgasonar, tónfræðinqs,
söng á milli ; hornleikaraflokkur
frá Innisfail, ásamt II. S. Helga-
syni, spilaði yfir daginn. — Iliuar
vanalegu íþróttatilraunir voru og
hafðar til skemtunar, eftir að dag-
skrá var lokið, og dans að kveld-
imt í Fensala Hall; Markerville. —
Dagurinn var fjölmennur og lór
vel fram.
B.
C.
F.
frá
Svar til Séra Jóhanns Bjarnasonar.
Ef hylja viltu breytni bræðra
þinna,
er b r ó ð u r geta séð í vnrga-
klóm,
og sannleiksgildi sagna rýra
minna,
þín sannleiksást er bara Ltæsnin
tóm.
J>ó sértu nefndur sálnahirðir
manna,
því sannarlega get ég fært að
rök ;
ef hilmir yfir glæpi þinna
granna,
þín gerð má einnig teljast liöfuð-
sök.
Jóhannes H. Húnfjörö.
JÓN JÓNSSON, járnsmiður, afl
790 Notre Dame Ave. (horni Tor-
onto St.) gerir við alls konar
katla, könnur, potta og pönnur
fyrir konur, og brýnir hniía og
skerpir sagir fyrir karlmenn. —
Alt vel af hendi leyst fyrir litla
borgun.
THE ÐOMINION BANK
30RNI NOTRE DAME AVENUE ÖG SHERBROOKE STKEET
Höfuðstóll uppborgaður : $4,000,000.00
Varasjóður - - - $0,400,000 00
Vér óskum eftir viðskiftun verzlunar mHnna or ábyrgumst ati gefa (>eim
fullnænju. .tfparisjóðsdeild vor er sú stærsta eem nokaur banki heflr í
horginni.
Ibúendur þessa hluta borgarinnar óska aó skifta við stofnun sem
þeir vita að er algerlepa trygg. Nafn vort er fulltrygutinK óhlut-
leika, Byrjið spari innlegg fyrir sjaifa yðar, komuyðarog börn.
l'Iione (inrry !t líO Srott ISnrlow. Ráðsmaður.
Yitur maður er. f Ardrfka e!n:
g°ngu HRKIN1 QL. þer getið
—.— .... i i.i ii jafna reitt yður á
REDW00D LAGER
|>að er léttur, freyðandi bjór, gerður eingöngu
úr Malt og Hops. Biðjið ætíð um faann.
E. L. DREWRY, Manufacturer, Winnipejí
STRAX
í DAG er bezt að GERAST KAUPANDI AÐ IIEIM8-
KRINGLU. — ÞAÐ ER EKKl BEINNA VÆNNA.
tekiferanna LAND.
Hér skulu taldir að eins fáir þeirra miklu yfir-
burða, sem Manitoba fylki býður, og sýnt, hvers-
vegna allir J>eir, sem óska að bæta lífskjör sín, ættu
að taka sér bólfestu innan takmarka þessa fylkis.
TIL BÓNDANS.
Frjósemi jarðvegsins og loftslagið hafa gert Mani-
toba heimsfræga, sem gróðrarstöð No. 1 hard hveitis.
Manitoba býður bændasonum ókeypis búmaðar-
mentun á búnaðarskóla, sem jaíngildir J>eim beztu
sinnar tegundar á ameríkanska meginlandinu.
TIL IÐNAÐAR- OG VERKAMANNA.
Blómgandi framleiðslustofnanir í vorum óðfluga
stækkandi borgum, sækjast efúir allskyns handverks-
mönnum, og borga Jx-im hœztu gildandi vinnulaun.
Algengir verkamenn geta^og fengið næga atvinnu með
beztu launum. Hér eru yfirgnælandi atvinnutæki-
færi fyrir alla.
TIL FJARHYGGJENDA.
Manitoba býður gnægð rafafls til framleiðslu og
allskvns iðnaðar og verkstæða, með lágu verði ; —
Frjósamt land ; — margvíslegar og. ótæmandi auðs-
uppsprettur frá náttúrunnar h*wdi ; — Agæt sam-
göngu og flutningatæki ; — Ungir og óðfluga vaxandi
bæir og borgir. — Alt þetta býður vitsmunum, auð-
æfum og framtaksseini óviðjafnanleg tækifœri og
starfsarð um fram fylstu vonir. Vér bjóðum öllum
að koma og öðlast hluttöku í velsæld vorri og þrosk-
un. — Til frekari upplýsinga, skrifið :
JOS. HARTNEY, 77 York Street, Toronto, Ont.
J OS. BURKE, 178 Logan Avenue, Winnipeg, Man.
A. A. C. LaRIVIERE, 22 Alliance Bldg., Montreal,
J. F. TENNANT, Gretna, Manitoba,
J. J. UOLDEN,
Depaty Minister of Agriculture and Inimigration.’.Wiiinipeg
mouth, og sem tilkynti honum, aö sá eini sonur, sem
hann hafði elskað, hefði yfirgefið England til að leita
gæfu sinnar i eyðimörkum Afríkti.
Ekki vissi ofurstinn, hvernig hann átti að til-
kynna lafði Emilv þessa nýung. Hann sneri livíta
yfirskeggið sitt með skjálfandi höndum, og gat naum-
ast hugsað til ókomna tímans. Svo tók hann blað-
ið og las í því hina voðalegu fregn um morðið, fram-
kva'mt af Jieitn manni, sem var elzti sonur hans,
eitm af Tilgate Kelmscottunum, fæddur í jafn lóglegu
hjónabandi og Granville.
J>essi tígulegi en sorgbitni maður starði með
óttalegri sálarkvöl og undrun á þessa voða’egu
fregn. Nú var hefndargyðjan komin : Guy Warring
var sonur hatis, — og Guy Warring var morðiugi.
Fyrst hugsaði hann sem svo : J>essi ungi maður
gettir ekki verið hreinn Kelmscott, annars hefði iiann
ekki gert sig sekan í þessu. það hlaut að renna ó-
ærlegt blóð um æðar haus, fyrst hann gerði Jietta.
“J>að var J>á í rauninni rétt”, hugsaði ofurst.inn,
“að ég viðurkendi ekki þessa kynblendings s'.ráka
sem crfingja að Tilgatc. Hið óheiðarlega bfóð gerir
fyr eða síðar vart við sig, — nú séz.t á hvern hatt
það kemur hér í ljós”.
En svo hugsaði hann aftur : “Ó, guð hjálpi
mér ! Ilvernig getur mér dottið slíkt í hug um
hana, mína hreinu, hjartagóðu Lucy ? Ég veit J>að
þó sjálfur, að hún var í rauninni miklu betri en ég—
tíu þúsund sinnum betri. Ilafi slæmt blóð komist
inn hjá bræðrunum, þá er ]>að frá iriér en ekki Jjess-
ari saklausu og góðu sveitastúlku”j
Hefði hann brevtt við ]>essa unglinga eins og
hanti átti að gera, alið }>á upp‘ sem sonu sina og gert
J>á að reglulegum Kelmscottum, þá hefðu þeir ekki
orðið fyrir Jsessu óhappi. En hann hafði iátið Jiá
alast upp, ún ]>ess þeir J>ektu ætt sítia, og með því
fitta/reinkenniS
149
vakið þann almennings grun, aö þeir væru laungetn-
ir. — J>að var þvi engin furöa, þó ]>eir gleymdu }>ví,
að aðalstigninni fylgja skyldur, og að þeir féllu niður
undirdjúp lastanna.
J>egar hann las meira um þetta morð, fékk hann
svima. það var ómögulegt, að hans eigin sonur
hefði framkvæmt jafn svívirðilega árás á verjulausan
mann, sem var einn af beztu vinum hans.
I fregnum þeim, sem blaðið Times flutti, sá
Kelmscott ofursti miklu meira en almennir leseudur.
þetta hafði alt saman skeð í Mambury, og 1>að var
i kirkjubókunum í Mambury, að leyndarmálið um
fæðingu Guys var falið. Hvernig þetta hékk saman
gat hann }>ó ekki gert sér vel ljóst, cn hann ]>ekti þó
ýmislegt, sein fregnriti Times ekki vissi. II aiin
vissi, að Nevitt var starfsmaður þess banka, sein
hann haföi viðskifti við, og að í þessum banka uaíði
hann lairt svo fyrir, að Cyril yrði borguö sex þús-
und inn í reikning hans í }>eim banka, setn hann not-
aði. llann vissi Jiví að skeð gat, að Nevitt hefði
koinist á snoðir um leyndarmálið viövíkjandi ætterui
Warringanna, og að hann ennfremur vissi, að Cvril
hefði fengið }>essa upphæð. Ilann gat raunar ekki
samtengt þessar ýmsu ástæður, í sambandi við þ.iö,
sem skeð var, en það þóttist hann viss um, að
moröið v«r glleiðing af lcitun Nevitts eftir söimún-
um fyrir hinu dulda hjónabandi lians.
líann leit aftur á blaðið. Ilamingjan góða,
hvað er þetta? “J>að er álitið, að orsökin til
tnorðsins sé sú, að hinn mvrti bar á sér mikla tipp-
hæð af enskum bankaseðlum, þegar hann var deydd-
ur. J>essa seðla geymdi hann í vasabók, sem gest-
gjafinn í Mambury sá kveldiö áður cn hann var
mvrtur. I>egar líkið fanst, voru seðlarnir horfnir,
og þess vegna er álitið að Guy, sem nýlega hafði
orðið fyrir miklu tapi við Rio Negro gimsteinanám
150
Sögusafn Ileimskringlu
ana, hafi framkvæmt morðið til að ná í peninga
og á þann hátt bjarga sér úr skuldavandræðunum”.
Blaðið datt úr hendi ofurstans, honum sortnaði
fyrir augum og handleggurinn hékk niður með hlið
hans. J>essi síðasti grunur gerði b}’rði hans of
þunga. Ilann hrylti við honum eins og eitri. Að
hans eigin sonur — sama hvort hann var viðurkend-
ur eða ekki — var orðinn glæpamaður — morðiugi —
]>að var voðalegt ; en aö hann var grunaður um að
hafa framkvæmt morðið af svo svívirðilegri ástæðu
eins og ágirnd, — Jmð var meira en nokkur Kelms-
cott gæti J>olað. Fyrst hafði þessi ógæfusami faðir
húggað sig við J>að, að Guy hefði drepið þer.na
snuðrandi mann til að varðveita, heiður tnóður sinn-
ar. J>að var ástæða, setn hver Kelmseott gat skil-
ið, en að lesa }>að, aö morðið væ.ri framið sökein
peninga, — ó, ó, það var voðalegt, því vildi ofurst-
inn ekki trúa.
Hann tók höndunutn utn kinnar sínar. ó, þcssi
voðalega hugsun, — svívirðilega ásökun. Eina
huggunin hans var sú, að glæpamaðurinn bar ckki
nafn haiis, og að enginn vissi, að hann var Kelms-
cott af Tilgate.
Ofurstinn stóð upp og reikaði yfir gólfið, eti áð-
ur en hann komst að dyrunum stóð hann k}'r. Iíann
fékk sömu undarlegu tilfiuninguna eins og Jiegar
Granville fór, en nii var hún hundraö sinnum verri.
Ijins og drukkinn maður reikaði hann að stól og sett-
ist. J>að var eins og höfuðið ætlaði að klofna. Og
hann tautaði eitthvað óskiljanlegt.
Hálfri stundu síöar kom Jijónninn inn og fann
liann. Hann sat i stólnum og tautaði eitthvað lágt.
Nú var öllum í húsinu gert aðvart, lækniriun
sóttur og ofurstinn lagður í rúmiö. Lafði Iímily
vakti yfir honum og stundaði hann með nákvæmni,
en það gagnaði ekkert. Læknirinn hristi höfuðið,