Heimskringla - 05.10.1911, Qupperneq 4

4. BLSí WINNIPEG, 5. 0KTÓBER19H
HEIMSKRINGEA
Hvað er mest að varast?
Eftir 'Þórhall Bjurnarson biskup.
Gott er það, hvaö margir haia
lesiö greinar mínar um landsbii-
skapar-horfurnar, og er þaö að
þakka blöðunum, sem upp linía
tekið.
Nú veit ég það vel, að ein og
ein blaðagrein er líkust steini, sem
í vatn er varpað : Skvettur og
bólur, og þegar lygnt er : lengri
og skemmri gárar. Ekki annað.
það er bara langt og þrautseigt
starf að settu marki, síhöggvandi
í sama farið, sem lætur eftir s:g
minjar til frambúðar. En geti gár-
arnir af steinkasti mínu enst í hug-
um einhverra fram á kosningar-
daginn í haust, er betur kastað en
ókastað.
Hingað kom fyrir einum 20 ár-
um burgeis úr Bandafylkjum.
Hann var eitthvaað lifrarsjúkur,
fúll og fámáll. þorlákur kaupmað-
ur Johnsen var að hafa ofan af
fyrir honum og fór með hann upp
á þing. Lengi var Ameríkukarlinn
að virða fyrir sér þingmennina,
stundi síðan þungan og mælti:
“Only honest faces’’. (það skín út
úr þeim fjllum ráðvendnin). “Eitt-
hvað annað að sjá okkar ‘scound-
rels’ (erkifanta) á löggjafarbekkj-
unum vestra”.
Ekki veit ég hvernig svona karli
hefði litist á þingmannasvipina frá
svölunum nú síðast verið. Flestir
skikkanlegir, vænti ég. En yíst er
um það, að breyttur bragur er á
þingið komið þessi hin síðustu ár-
in — til hins verra. þingspillingin
hefir stórum magnast með þing-
völdunum.
1 sjálfu fyrirmyndarlandi þuig-
veldisins, á Englandi, eru völdin
minst hjá þingmönnunum, heldur
hjá stjórninni, eða réttara sagt,
hjá einum manni, eða örfáum
mönnum innan meirihluta fiokks-
ins, sem þjóðin hefir þá í bili
treyst bezt til að fara með völdin.
Kosið beint upp á traustið til íor-
ingjanna. Og ræður þá að mestu
sú mynd, sem hjá þjóðinni liefir
skapast af mannkostum þeirra.
Einmitt í þessu er bezta bótin við
þingveldisgöllunum. 1 Bandafylkj-
unum má hver einstakur þingmaö-
ur — ég tala nú ekki um öldung-
ana — sín margfalt meira en á
Englandi. Forsetinn þar er býsna
óháður þingmönnum, sérkosinn af
þjóöinni, en ráðaneyti forsetans er
miklu háðara hverjum einstökum
þingmanni en á Englandi. Og þá
komast að kaup og sala, og þá
opnast á víða gátt hin stjórn-
lausa eyöslusemi. þingmenn kaupa
sér kosningafylgi með gegndar-
lausum bitlingum af almanna fé,
og stjórnin, sem ekki er annað en
framkvæmdarnefnd meiri hlutans,
fær ekki rönd við reist. Alveg af-
skaplegt dæmi þar frá eftirlauna-
austrinum. það eru nú 50 ár sið-
an þrælastríðið hófst í Bandafvlkj-
unum, og enn eru eftirlaun ípp úr
þeim og út frá þeim og aðrar slík-
ar bætur að hækka t.Ii Læsi mað-
uf- slík undur og ósköp ekki í úr-
valstímariti (“The Outlook”)
tryði maður því ekki. Eftirlaunin
frá stríðinu — fyrir 50 árum —
komin upp í 150 milíónir dollara.
Mest alt líklega kosningamútur, eu
í samspillingunni fær enginn við
ráðið.
Bandarikin e^u nógu auðug til
að bera þetta, en hvað bæri íslaud
lengi slíkan austur út í ioftið ?1
En stingi þá um leið hver hendinni
í sinn eigin barm. Eyðslan er líka
frá ásókn hinna mörgu einstakN
inga, sem knýja á þingmennina,
Sjái menn voðann og vilji af heilli
alvöru sparnað, verður hverjum
einum að lærast sjálfsafneitun iyr-
ir sig og fyrir sína bygð.
Allra ógeðslegust er sú hlið
eyðslu-spillingarinnar, þegar þing-t
menn fara að tefia með atkvæði
fyrir eigin munn og maga. Og
verði þeir tiltölulega uokkuð,
margir slíkir innan þings. hvac
sem er, þá er voðinn vís.
Og ofmælt mun það nú eigi, að
fjölgað hafi þeim á voru þingi hin
síðustu árin, pólitísku brauðbítun-'
um, sem beinlínis þurfa að krækja
sér i bitling af almanna fé með
fjárveitingu af þingi, eða eru, að
því er sýnist, að þarflausu að
gæða sér með því. Fylgir slíkt,
því miður, óviðráðanlega nokkuð
þingveldisfyrirkomulaginu í hverju
landi sem er. Man ég t. d., að ég
veitti því e.ftirtekt við nokkur
kynni af dönsku þingmönnunum
1906 og 1907, hve margir þing-
menn, ekki síst í stjórnarflokktium
voru búnir að fá góð bein með
sem enginni vinnu, enda þar á mik-
ið að ganga í auðugu landi. Og í
sama horfið hefir sótt hjá oss
seinustu árin, þótt um mikið
smærra sé að ræða.
Nú ætti að vera mönnum ein-
sætt, hver hætta stendur af því,
að kjósa þá menn á þing, sem lik-
legir eru til þess að vera í sliku
fjárkrafsi fyrir sjálfa sig á þing-
inu. þeir liggja einmitt flatir fvrir
öllum hrossakaupum til enda-
lausrar fjáreyðslu. Ganga, ef svo
mætti segja, með snarvöl um
snoppuna.
Og þegar smá-spekúlöntum fjölg-
ar innan þings, þá fara stór-spekú-
lantarnir utan þings að koma ár
sinni fyrir borð að krækja í al-
mannafé með ýmiskonar samning-
um. Og það er nú tiðast meiri
blóðtakan.
Kannist menn við og skilji voð-
ann í sínum algleymingi af eyðslu-
seminni og lánasúpunni, er að
þessu sinni eingöngu eftir því að
kjósa mennina, sem treystandi er
til að bjarga við, hafa lund til
þess og geta það kjara sinna
vegna.
það, sem mest af öllu er að var-
ast, núna í fjárhagsvoðanum, er
að kjósa á þing menn lítt sjálí-
bjarga og lítt sjálfstæða, vinnu-
litla menn fyrir sjálfa sig og afla-
litla við framleiðslu brauðsins fyr-
ir aðra, útbrotagjarna menn og
brasklyndaða.
Menn, en ekki málefni að þessu
sinni I
Ég skal til dálítilla röksemda
rétt drepa á helztu málin, sem
hampað er nú undir kosningarnar:
Sambandsmálfð er
dautt að sinni, hvað sem hver seg-
ir. Að taka það upp nú, finst mer
jafn ófystilega ómögulegt og að
fara að éta af grautarfati, sem bú-
ið er að hrækja í báðum megin
frá við borðið. þingmannaefnuu-
um skiftir í tvö horn um það,
hvort þeir vilja heldur treysta eða
veikja sambandið við Dani. En
hitt skil ég ekki, að nokkur telji
það þingmál nú næstu þingin, að
taka upp frumvarpið fallna.
Aðflutningsbannið —
komst á með alþjóðaratkvæði. Er
mér óhugsanlegt, að nokkur and-
banningur láti sér í hug koma, að
afnema það nema með alþjóðar-
atkvæði. Er á því e i n u þmgi
það mál að sækja til fullnaðar-
úrskurðar. Alþingi vogar aldrei að
afnema lögin á sitt eindæmi. En
vansalaust er, að skjóta máliuu
aftur til alþjóðar-atkvæðis, þar
sem þá að sjálfsögðu konur jafnt
sem karlar greiddu atkvæði.
Enn það er kvenréttinda-
m á 1 i ð. Heyrist það sem ástæða
til þess, að fyrir hvern mun verði
nú að samþykkja stjórnarskrár-
frumvarpið, s’yo að eigi frestist sú
réttarbót kvenna. En því máli er
eigi telft í neina hættu, þó að bíði
1 eða 2 ár. Um það mál voru og
eru allir sammála. Má með engu
móti vegna þeirrar réttarbótar
einnar hrapa að því að samþykkja
meingallað frumvarp aö öðru
leyti.
það sýnist varla vera ástæða til
þess, að flokksæsingin verði svo
mikil við næstu kosningar. Og því
er heldur til vonar, að kosmag-
arnar takist bærilega.
Gætið, fjárglögt þing er nú íyrir
öllu. Og verklega hyggin stjórn,
sem hefir beint aö ástríðu efnalega
viðreisn þjóðarinnar og sparnað á
almannafé, stjórn sem getur keypt
og selt fyrir þjóðarbúið og séð við
brellum og fjárdrætti.
Og enn eitt orð að niðurlagi við
lesarann : J>ú þarft að halda á
umboðsmanni til að reka erindi
þi€t og fara með fé þitt, og skiftir
þig afarmiklu, hvernig með er far-
ið. Og umboðsmaðurinn þinn fær
takmarkalaus ráð yfir fé þínu, öfl-
uðu og enda óöfluðu, getur sem
næst selt þig með húð og hári —
eftir að umboðið er einu sinni gef-
ið. Heldur þú að þú reynir ekki
að vanda valið i Og ert þú í
nokkrum vafa um það, hvað þú
telur fyrst og fremst til kosta hjá
þeim manni?
— Nýtt kirkjublað, 15. ág.
Skýringar.
Ritstjóri Hkr.
í Heimskringlu nr. 40, dags. 6,
júlí sl., var grein eftir hr. E H.
Johnson í Spanish Fork um lát
tveggja íslendinga í Utah, og ætla
ég að biðja rúms í blaðinu fyrir
snýringar við þá grein
Ólafur Sigurðsson, sem brann í
námabænum Winter Quartersl Car-
bon County, Utah, aðfaranótt 15.
júní sl., var fæddur og uppalinn
að Kufhóli í Austur-Landeyjum í
Rangárvallasýslu. Foreldrar hans
voru þau hjón Sigurður Sigurðs-
son og Sigríður Pétursdóttir, og
bjuggu þau þar nær allan sinn bú-
skap,
það mun nær 27 árum síðan
faðir ólafs andaðist, og brá þá
ekkja hans búi á næsta ári. Ólafur
sál. fluttist þá til Vestmannaeyja
og réðist vinnumaður Jóhanns J.
Johnson, gestgjafa í Frydendal, en
síðasr vistaðist hann hjá verzlunar
stjóra Jóh, B. Bjarnasyni, og þótti
jafnan trúr og ötull vinnumaður
til lands og sjávar. ólafur sál. var
hraustmenni og kraftamaður mik-
ill.
Fyrir rúmum 20 árum fór hann
til Vesturheims og settist að í
ríkinu Utah. Árið 1891 kvæntist
hann Jóhönnu Jónsdóttur og eign-
uðust þau eina dóttur, Sigríði að
nafni. Hún útskrifaðist frá alþýðu-
skóla í Spanish Fork.
í jún) 1906 misti Ólafur konu
sína, af hættulegum holskuröi,
sem gerður var á henni ð sjúkra-
húsi í Saít Lake City, Utah. Hún
var jarðsett 19. sama mánaðar 1
grafreit í Spanish Fork.
Jóhanna sál. var greind kona og
bókhneigð og vinföst. IIúli var
hálfsystir Magnúsar _i. BlÖndals.
prests að Valanesi og Bjarna jóns-
sonar frá Vogi og Helga Jónsson-
ar náttúrufræðings í Kaupmauna-
höfn. Hálfsystir átti hún á Is-
landi, Elínu, er lengi bjó með föð-
ur sínum. Einn albróðir Jóhönnu
sál. er hér í Utah, Júlíus að nafni
en skrifar sig Bjarnason, — tók
afanafniö.
ólafur sál. átti 3 bræður : Vig-
fús, bónda á Austfjörðum, sagður
góður hagyrðingur strax á unga
aldri ; hann var trésmiður góður,
en stundaði þó mest veiði á sjó.
Sigurð, sem að mestu ólst upp á
gestrisnis og sóma heimilinu
Skúmsstöðum, hjá séra Sigurði
Magnússyni og Ragnhildi Magnús-
dóttur ; en fluttist síðan til Vest-
mannaeyja, og hefir til þessa verið
þar fyrirvinna hjá Sigríði Árna-
dóttur, ekkju Jóhanns J. Johnsons
í Frydendal. Pétur er þriðji bróð-
irin ; hefir dvalið á Austfjörðum,
námfús maður og prýðisvel fróð-
ur, þótt ólærður sé.
Fjórar systur átti ólafur sál. :
Guðnýu, gifta Jóni Jónassyni í
Spanish Fork ; Elínu, gifta Jóni
Jónssyni, búsettum í ólafshúsum í
Vestmannaej'jum ; Elín lézt fyrir
nokkrum árum. Steinvör er þriðja
systirin, ekkja Magnúsar Jónsson-
ar, bónda í Oddakoti í Austur-
I,andeyjum. Magnús druknaði með
Jóni Brandssyni, að Hallgeirsey
árið 1893, þegar mikli mannskað-
inn varð í Austur-Landeyja lxreppi.
Svo giftist hún aftur Jóni Jóns-
syni, og býr nú i Vestmannaeyj-
um. Fjórða systirin heitir Sigríð-
ur, gift Guðmundi Guömundssyni,
frá Seli í Landeyjum ; býr líka í
Vestmannaeyjum.
ólafur sál. átti hálfa bæjarlóð,
með snotru múrsteinshúsi, í Sp.
Fork. Hann var drengur góður og
skemtinn í viðræðu, skorti aldrei
fróðleiks umtalsefni. Hann var
stál minnugur og vel að sér eftir
því sem óskólagengnir menn ger-
ast. Sérstaka stund lagði hann á
íslenzkar bókmentir ; þekti vel
Njálu og Víkingasögurnar og hafði
miklar mætur á ljóðum Jónasar
ITallgrimssonar, Steingríms o. fl.
skálda ; og Njólu-kvæði Björns
Gunnlaugssonar taldi hann guð-
innblásin. — ólafur var tryggur
vinur,
Lítið get ég frætt lesendur um
ætt þorvarðar Sigurðssonar, er
hr. Johnson getur um í grein
sinni. þorvarður sál. var bróður-
sonur Brands Valtýssonar á Seli í
Landeyjum ; svo að bræðurnir Sig-
urður og Valtýr, synir Brands, og
þorvarður hafa verið bræðrasynir.
þorvarður sál. átti bróður, er
Sveinn hét, og lengi var vinnu-
maður í Hliðarendakoti í Fljóts-
hlíð, hjá Ólafi Pálssyni, er þar
bjó.
Friður drottins hvíli yfir mold-
um þeirra beggja.
Vinur hinna látnu.
Sendið Heimskringlu til
vina yðar á Islandi.
The Dominion Bank
IJOKNI NOTRE L)AME AVENUE OG SÍIEKBHOOKE STKEET
Höfuðstóll nppborgaður : $4,000,000.00
V arasjóður - - - $0,400,000 00
Vér éskmn eft.ir vii'skiftnn ve.zlmmr manna og ébyraunnst. ali gefa þeim
fnllnænju. >9parisjóósdeiJd voi nr aíi stnei si.a sem uukKut boiiki hetir í
borKnni.
íbúendur þessa hlnta borKarihnnr óska að skifta við stofnun sein
þeir vita að ei algerlei;a tiyt'fí- Nafu vort er full rygi;int{ óhlut-
le.ka, Byijið spa.i miileKK lyrir sjilfa .yðar, komuyðarog bðrn.
I’liiinc fiiirrv .'{ I »0 (ien. II. K'iðsmuður.
VITUR MAÐUR er varkár með að diekka eingöngu
hreint öl. þór getið jafna reitt yðnr á.
Drewry s Redwood Lager
það er léttur, freyðandd bjór, gerður einigöngu
úr Malt og Hops. Biðjið ætíð um hiann.
E. L. DREWRY, Manufacturer, WINNIPEQ
a
Með þvt að hiðja wfinlega um
‘T.L. CHiAR,” þAertu vissaö
fá ágætau vindil.
ÍIIMON MADH)
Wemtern t’igar Factory
Thomas Lee, eigandi Winnnipeg
HVERSVEGNAJVIUA ALLIR
MINNISVARÐA ÚR MÁLMI
(WHITE BRONZE?)
Vegtia þess þeir eru mikið
fallegri. Euditst óumbreytan-
legir öld eftir fild. Ert eru
saint mun billegri en granlt
eðii nmrmari, mðrg liundruð
íir nð velja.
Fáið upplýs’iu/ar og
pantiO hjá
J. F. L E I F 5 O N
QUILL PLAIN, SASK,
The Golden Rule Store
liefir lög-verð ft vörnm sfnurn sem mun tryggja
henni marga nýja vini og draga þá eldri nær
henni. Veitið oss tækifæri til |>ess að gera yður
að varanlegum viðskiftavin. VTér viljum fá verzlun
yðar. Kn vér væntum þess ekki ef þér getið sætt
betri kjörum annarstaðar.
ÞAD BOhGAR HIG AD VERZLA VIÐ
THE GOLDEN RULE STORE
J. GOLDSTINE
CAVALIER, NORTH DAKOTA
Auglýsing í Heimskringlu borgar sig.
Ættareinkennið 207
er um hliðið höfðu gengið þann dag ?t því það cr
hann, sem situr þarna uppi”.
“Ég er nærri viss um, að það var hann”, svar-
aði drengurinn, “því þessi stóri maður hefir líka af-
arstóra hnefa eins og þessi. Ég held það hafi vmið
sami maðurinn og situr þarna uppi”.
“þetta gengur út fyrir takmörk þess leyfilega",
sagði dómarinn.
“Jú, það var hann, sem situr þarna uppi ’, sagði
drengurinn, “nú þekki ég líka málróm hans, og þeg-
ar ég nú er búinn að skoða andlit hans, er ég víss
um, að það var hann".
Verjandi var nú ánægður, því hann áleit að ckki
mætti reiða sig á vitnisburð þessa drengs, úr því
hann áleit sig aö hafa séð dómarann áðurneíndan
daK-
Svo fór verjandi að reyna að hrekja og véfettgja
vitnisburðina af öllum mætti, og hélt all-langa r»:ðu,
en að henni lokinni settist hann niður og þurkaði
svitann af enni sér, vel vitandi, hve gagnslaus, vörn
sín var.
Síðan byrjaði Sir Gilbert á yfirliti yfir ásakan-
irnar, sem fram höfðu komið gegn Guy, og hínni
gagnslausu vörn fyrir hann.
Málrómur hans var veikur og skjálfandi. Satnt
varaði hann kviðdómendurna alvarlega við því. að
fella harðan dóm yfir þeim ákærða ; sagði að kær-
urnar væru ekki annað en líkur, og {ægar um líf
manns væri að ræða, yrði að fara varlega að því að
dæma eftir líkum. Ef þeir vonuðu eftir réttlæti fvr-
ir sjálfa sig, yrðu þeir að hugsa sig vel um áður en
þeir segðu hann “sekan”.
Allir, sem þekt höfðu hinn háróma og tilþrifa-
mikla lögmann, voru alveg hissa yfir þessari r cðti
hans, sem öll laut að því, að verja hinn ákærða,
og þeir álitu, að þessi viðkvæmni hans stafaði af
208 Sögusafn Heimskringlu
því, að læknarnir hefðu tilkynt honum, að endi lífs
hans væri í nánd.
Meðan kviðdómendwrnir gengu út úr salnum til
herbergis síns, til að koma sér saman um álit sitt á
máli hins ákærða, var grafarkyrð yfir öllum.
þessir tólf mikilsvirtu menn voru meira en l.álfa
klukkustund að smíða álit sitt, en hvers vegna þcir
þurftu jafnlangan tima, gat enginn skilið.
Loksins ! — það heyrðist ofurlítill skarkali við
dyrnar — það hlutu að vera þeir. Kaldur skjálfti
greip alla viðstadda. Nú tóku þeir í skráarhúninu
á huröinni. Allir horföu hugfangnir á dyrnar. Jú,
það voru þeir, nú komu þeir inn og gengu hægt og
hátíðlega til sæta sinna. Sir Gilbert horfði rann-
sakandi á bá með angistarsvip t; það var voðalega
kveljandi þetta augnablik. Með nær því drepandi
óróa beið hann eftir dómi þeirra yfir Guy — og
sjálfum sér.
LXIV. KAPÍTULI.
D ó m u r i n n.
í salnum voru að eins tveir mcnn, sem efuðust um,
hvernig dómtirinn mundi hljóða ; það voru þeir Sir
Gilbert og Guy, —1 hvorugur þeirra gat hugsað sér,
aö dómnefndin mundi kalla saklausan mann sckatt.
Allir aðrir voru vissir um, að Guy yrði álitinn sek-
ur.
Dauðakyrð var í salnum, þegar dómarinn spurði
kviðdóminn : “Ilerrar mínir, álitið þið hinn á-
kærða sekan eða ekki sekan”.
ÆttareinkenniS 209
Elzti maður dómnefndarinnar svaraði : “Við
álítum hann sekan um morð af ásettu ráði”.
Aftur várð þögn í salnum. Guy Warring varð
sem steini lostinn yfir þessum orðum.
Á þessu augnabliki horfði Elma fast á dómar-
ann, sem einnig horfði í atigtt hennar, án þess að
líta undan.
Svo reis dómarinn upp úr sæti sínti með luegð
og sagði:
“Eg get ekki tekið þetta álit yðar gilt. Ilerva
Harris, viljið þér skrifa niður að álit mitt sé : Ekki
sekur”.
Sækjandi spratt upp úr sæti sínu og sagði :
“Hvaða ástæðu hafið þér til, lávarður, að ónýta úr-
skurð dómnefndarinnar ?”
“Af því ég sit hér til að gæta sannleikans, og
hann skal ráða í þesgu máli —, þessi maður er sak-
laus. það var ég, sem deyddi Montague Nevitt".
Algerð kyrð var í salnum, svo lieyrðist unglings-
rödd kalla : “þetta var það, sem ég sagði, ég jtekti
að það var maðurinn, sem sat þarna uppi”.
Dómarinn sneri sér aö piltinum og sagði : “þú
sagðir satt, drengur minn, það var ég, sem spitrði
þig um veginn, og það var líka ég, sem deyddi hann.
þégar ég frétti, hvert hann hafði gengið, tók cg
aðra stefnu til að mæta honum, í því skyni, að
krefjast reikningsskapar af honum fyrir hegðan haiis,
cn aldrei kom mér til liugar, að leggja hönd á htun,
og því síður að vilja hann dauðan. það var um
heimili mitt, sem ég ætlaði að tala við hann, en
hvað það var, fær enginn að vita. Orð hans \ oru
svívirðileg bakmæli um konu, sem inér er kær, svo
ég reiddist og tók annari hendi í háls hans og
hrinti honum frá mér, án þess að ætla að meiða
hann, en hann datt niður fyrir fætur mínar dauður,
— dauður. Minnist þess, að læknarnir, sem akáru
210 Sögusafn Heimskringlu
hann upp, sögðu hann hafa haft mjög veikt hjarta,
svo að það er eins líklegt, að hann hafi dáið af
hræðslu. En hvernig gat ég vitað þetta ? ó, það
var voðalegt, að sjá hann dauðan við fætur mína.
“Og svo gerði ég mig sekan um svívirðileg
rangindi, sem ég bið Guy Warring fyrirgefningar á
í allra áheyrn. Eg hafði drepið Nevitt, án bess að
vilja það, en það sem ég svo gerði, var miklu vetra.
Ég sá, að grunurinn féll á Guy, skrifaði honum því
nafnlaust bréf og réði honum til að flýja úr laitdi,
þar eð búið væri að skipa að taka hann fastan.
Raunar gerði ég þetta vegna konu minnar og nótt-
ur, en það bætir ekkert úr rangindunum. Guy
breytti eins og flón, og ílúði strax úr landi, en
síðan hefi ég aldrei verið ánægður eitt augnablik”.
“0, voruð það þcr, sem senduð mér nafnlausa
bréfið í Plymouth, siðari hluta þess dags?” sagði
Guy.
“Já, það var lg. Getið þér fyrirgefið mér?”
“Sir Gilbert Gildersleeve, ég fyrirgef yður”, sagði
Guy með hægð.
Dómarinn leit í kring ttm sig eins og dratttni.
“Ég er svo kaldur og máttlaus”, sagði hann. ‘ En
hér hefi ég skjal, sem segir frá öllu. Takið þér við
því Forbes Ewing, — þér vitið, hvað gera á fraitt-
vegis. þetta verður batii minn, en ég verðskulda
það —, ég verðskulda það”.
“Ilvað á að gera við hinn ákærða?” sputði
sækjandi.
það var eins og dómarinn vaknaði af svefni.
Hann stóð upp og sagði skýrt og greinilega : —
“Hann er sýkn sakar. Ég er hér til að framkvæma
réttlæti — réttlæti gegn sjálfum mér. Minn úr-
skurður er, að hann sé ‘ekki se'kur’.” Síðan stteri
hann sér að lögregluþjónunum og mælti : “Ég er
fangi ykkar. Ég viðurkemti að hafa drepið Mon-