Heimskringla - 21.12.1911, Blaðsíða 2

2. SLS. WINNIPEG, 21. DES. 1911.
HEIMSKRINGEA
Qlatt er um Jólin
Gleymið ekki því að jólaoleði vinanna yðar er að miklu leyti kouiin undir
{ní, að þér treftð þeim viðeigandi jólaír.jafir.
Til letðbeinmgar læt ég þes.s getið að ég' hefi aldit i fyr haft jafa mikið
órval af gull o/ silfur-varningi, og skrantgripum allskonar, eins og einmitt nii.
ÞESSAR GJAFIR ERU YIÐEIGANDI:
Fyrir konuna:
Gullfrr, Armband.Handt'tzku, eða f bíiið: silfur-
borðbúnað, íallega klukku.kfiku eða aldiuask&lar.
Fyrir bóndann:
Úrkeðju Sj&lfbleknng V'asaúr, Slifsisprjðn eða
oskubikar
Fyrir ungfrúna:
St&ssleg h&lsfesti, Hálsmen, Brjóstnál, skraut-
hring, Armband eða Handtözku.
Fyrir piltinn:
Vindlingngeymir, Eldspítnahylki, Vasahntf,
Ritblý eða Slifsisprjón.
Fjöldaannara hluta lieutuga til jólagjafa. hefir ég á boðstölum sem hér er ekki rfnn að telja ttpp.
Eg býð alla íslendinga velkomna að heimsækja mig f bóð mína að 26P Main St. og
skoða þar vörurnar og sannfærast um gæði þeirra og vildarverð. Ég lofa ad skifta svo við
landa mfna, að þeir mnni Anægðir frá mér fara.
Utanbæjarmenn geta til hægðarauka pautið eftir verðlista þeim sem ég sendi ót, á
liðnu sumri, Paiitanir [>eirra skulu afgreiddar fljótt og vel.
Ég ábyrgist allar vörur sem ég sel, og sinni tafarlaust öllum umkvörtunum.
TH. JOHNSON 266 MAIN STREET
HOKNI G8AHAM AVE.
JEWELLER Talsími MAIN 6606
Jól í stórborg.
þaS er engin saga, sem ég ætla
að segja. það er ekki heldur kær-
asta jóla-endurminningin mín. En
j>að er sú jólaminningin, sem mér
rr einna skýrust í minni.
Eg ætla aS segja frá einum jól-
■m í Kaupmannahöfn, — öðrum
jólaaum, sem ég var þar.
Kí tíl vill eiga flestir af lesend-
*m Jólabókarinnar erfitt með að
hnánda sér jól í stórborg eins Og
þan eru. því skal ég jafnframt
reyna að bregða upp myndum af
somti því, sem þá ber fyrir augu
aBra.
JóbA-ANNIR.
Alla daga ársins er annríki mik-
ið í stórborgum. Alt er á ferð og
fiugi, alt ætlar að troðast undir í
fcófnðgötunum. það er eins og all-
ir séu að flýta sér, hvað sem það
lostar, aflir séu í kapphlaup hver
TÍfi amtan. Á öllu lífinu er einhver
ófiagotsbraigur, á hverju andliti
einhvcr áfergis-áhyggju svipur, ein-
kver nndarlegur ótti fyrir þvf, að
verfia undir, komast ekki áfram,
gfeymast eða drukna t þessum sí-
þjótandi fólksstraum.
þegar svo jólin nálgast, þá kast-
ar tólíunum.
það er eins og straumarnir um
götnrnar stríkki og harðni, og
fjölmenrtis hringiðan þyrlist áfram
ncS tvöfaldri ferð. Búðargluggarn-
ir Ijóma með enn meira ljósmagni
en áður og allskonar jólaskrauti
er tildrað þar til sýnis, stundum
mefi einstakri list og hugvitssemi.
Búfiagluggarnir eru eitt af því,
sem einna mest prýðir stórborgir
og aldrei ná þeir annari eins feg-
nrfi eins og undir jólin. Enginn
kjallaraholu-eluggi er svo vesalleg-
nr, að ekki sé reynt að prýða hann
nu.fi einhverju jólaskrauti og setja
þangað Ijós, sé þar verzlunar-
nefna inni fvrir. Hin miklu vöru-
ftús, eins og t. d. “Magazin du
Nord”, eru í einlægtt ljóshafi frá
tjallara að kvistum, og slá breið-
nm skágeislum ofan á torgin eða
strætin, þar sem alt úir og grúir
af fólki — gangandi, akandi eða
standandi framan við gluggatia, til
ftess að horfa á jólavarninginn. —
þafi eru lög í Kaupmannahöfn, að
ftalda má opnum búðum sunnudag-
inn fvrir jól, til þess að erfiðfs-
j búðirnar eru hrein og bein áflog,—
i hrindingar og ryskingar milli allrai
karla og kvenna, með óhljóðum og
illum látum. Oft verður lögreglan
að skerast í leikinn og dreifa mann
fjöldanum. Og oft er það í slíkri
þvögu, að þjófar og bófar leika
,brögð sín.
í'rá stóru vöruhúsunum rýkur
■ hver vöruvagninn á stað eftir ann-
j an, hlaðinn með varning í umbúð-
j um, sem sendur er heim til kaup-
jendanna. Ökttmaðurinn situr í háu
sæti ; hann er með háan plpuhatt
! á bölði, lagðan silfurlituðum
1 borða, drembilegur á svipinn og
ekur með fullu brokki á alt, sem
fvrir verður. þeir verða að ábyrgj-
ast sig sjálfir, sem fyrir honum
verða. Ilann má við engu hlífast,
því annars væri vonlaust um, að
hann kæmi fram erindum sínum.—
Vesalings klæðasalarnir eiga verst;
a 1 I i r þttrfa að fá sér nýja flík
fvrir jólin ; e n g I n n vill “fara í
jólaköttinn’’ þar, fremur en hér.
T>ar eru ekki grið gefin. Meistarinn
stendur sjálfttr í búðinni, rennandi
sveittur, og hamast að afgreiða
tnenn. Iljálparlið hans þarf líka að
láta hendur standa fram ttr erm-
ttm : allir verða afgreiðslumennirn-
ir að vera kurteisir og brosandi
við gesti sína, þó að þeir ætli að
hníga niður af þrevtu og rellan
ætli að a-ra þá. í verkstofunní
sítia aumingja saumastúlkurnar,
dauðþrevttar eftir langa vinnu og
margar vökunaetur, með fingurnar
marg-stttngnar til blóðs af nálinni,
op- hamast við síðustu fötin, sem
húsbóndi þeirra hafði lofað fvrir
jólin. þær fá enga eftirgjöf á vinmt
tímanum, fvr en lög heimta. Og
bær lewpja þetta á sig með ljúfu
n-eði, til þess að húsbóndi þeirra
t-urfi ekki að verða af pöntunum
''"ss vegna. Og þó vita þær það,
afi undir ejns upp úr nýárinu verð-
ur beim aíl-flestum sagt upp vinn-
ttnni.
líelgin nálgast. í hverri götu sér
maðttr rauðklæddum póstþjónj
bregða fvrir með gríðarstóran
strigapoka á bakinu, fullan af bréf-
itm og jólakortum. Hann hefir ver-
ið að losa bréfakassana á götun-
tim. Nú er tneira en tífalt f þeim
vifi það, sem vanalega er. öll þessi
lifandi ttndur af bréfum eiga að
komast til viðtakenda fyrir kveld-
ið. Einhver verður þar að taka til
hendinni. Fáein spor eiga þeir ves-
það, sem ekki selst í kveld, selst
aldrei, síst fullu verði. Jólasjóður-
inn þeirra er fólginn í þessum
blaðastakki, sem þær bera undir
hendinni.
JÓLA-HELGIN.
Alt í éinu byrja klukkurnar í
tumunum að slá 5. þær tína fram
slögin hægt og hægt, hvert á eftir
öðru, en hvert slag er þungt högg
á hinn eirðarlausa, ákafa mann-
fjölda. Á eftir fimta slaginu er sem
bresti á bilmings-bylur. Jólahring-
ingin er byrjuð. Dunandi þungur
kliður fyllir loftið, eins og felli-
byljir geysi þar uppi. Hann kemur
beint itr lofti ofan yfir göturnar,
brýzt um í þrengslunum á milli
htisaraðanna, hendist úr eftntm
veggnum yfir í annan og loks í
hlustirnar á mönnum, úr öllum
áttum í einu. það er eins og grjót-
ið á götunni undir fótum manna
kippist við, svo að um það losni.
Tttrna-báknin á kirkjttnum skjálfa
og stynja með hvildarlausum ekka
ttndan þessttm óskaplegtt kopar-
tröllum, sem berjast um þar uppi.
Á jólunum er öllum klukkttm
hringt, þó þær hangi annars þegj-
andi, kannske alt árið. þar iná
greina hvað frá öðru : hinar a-gi-
legu, miklu dunur stóru klukkn-
■ anna með reglulegu millibili, og
litlu klukkttrnar með skærum róini
on- tiðitm slögum, sem eins og
keppa liver við aðra. Alt it nmir
þetta saman í viðfeldinrt, hljóm-
mikinn og hátignarlegan hrcfm,
þar sem mátulega háar og tnáln-
lega djúpar raddir haldast í hí-nd-
ur og milliröddunum er snieygt
allstaðar inn á millil hvar sem þær
komast fyrir. þetta er lyrsti og
líka mikilfenglegasti jólasálmttrinn.
Op h a n n hefir mátt til að
hasta á þetta ólgandi, beljandi
mannhaf, sem allar götur fvllir.
;Að klukkustund liðinni sktilu a’lar
I búðir vera tæmdar, nllri vinnu og
íverzlun lokið og ljósiu slökt i öll-
um búðargluggunutn, því að þá
bvrjar aftansöngurinu i kirkiun-
ttm.
Knginn getur hugsað sír ineiri
breytingu á lafn fáum mínútum.
Göturnar eru orðnar hálf dimtnar
j áður en maðttr veit af. Glltggarn-
ir, sem áður hafa lýst þær ttpp,
ieru nú eins og svartir tiglar í hús-
! veggjunum. Fyrir suma eru komn- j
ir gríðarmiklir járnhlerar. Innaii
við aðra grillir ennþá i jólaskraut-
menn, sem vinna alla virka daga, alings menn óstigin, sem bera þessi j ejns og |,ar }janjíi flyksitr af —
eigj hægra með að kaupa sér til
jöfanna. Og sunnudaginn fyrir jól,
annað árið, sem ég var í Höfn,
sýndi teljarinn (Tælleapparatet) {
afialdyrunum á ‘Magazin du Nord,
afi 30,000 tnanns höffitt gengifi inn
itm þær utn daginn. þetta er að
vfns sagt til dæmis um ösina f
hnðunum fyrír jólin.
Á aðfangadaginn sjálfan tekur út
yflr. í flestum verksmiðjum og
Tnmustofum eru menn látnir vera
lausír við vinau kl. 3. þá er farið
út til að ljúka því siðasta af, sem
enn er ógert fyrir jólin. Hamingj-
an hjálpi þeim, sem er óvanur
stórborgarlífi og lendir í þeirri
þröng, sem þá er á götunum. Eða
þeún, sem er óframfærinn mein-
feysingi og vill lofa öllum aö kom-
ast að á undan sér. TJm sutnar
þ e i r
bréf, áður en
•’ólagleðinnar og
heima í húsi sínu.
fá að njóta
jólafriðarins
‘Poli-
Jólablöðin eru komin út.
tiken” hefir myndir af 166 smá-
börnum t umgerð utan um fyrstu
blaðsíðuna. Innan í umgerðinni eru
jólaljóð eftir eitthvert af helztu
skáldunum. Myndunum af þessum lúdíur”
yndislegu, brosandi og hlæjandi jmanns,
andlitum, sem langt taka fram
englamyndum Raphaels í breyti-
leik og geðsmunalýsingum, -7- er
eins og stráð af hendingu yfir blað
ið, eins og þegar fleygt er úr spil-
um. þar liggur hvað yfir öðru, en
þó svo, aö öll andlitin njóta sfn.—
Blaðkerlingarnar ganga fram eins
og berserkir. þær hafa orðið að
kaupa blöðin fyrir peninga og selja
þau nú með nokkrum ágóða. En
hégóma.
En á kirkjunum standa allar dyr
; opnar og yfir hinni marghöíðuðtt
‘mannþröng blaktir ljós við ljós. !
, Orgel-niðinn leggur út í dyrnar á
móti manni, mjúkan og hátíðleg-
an, eins og einhver draumaveröld j
sé að nálgastl það eru jóla-“pre-
þeirra Gades og Hart-
sem anda að manni jóla-
j helginni og búa menn undir það,
sem koma á. Orgelið þagnar
j snöggvast. Svo steypist jólasálm-
j urinn yfir mann með öllu afii sínu.
iþvílíkur söngur ! Hann ómar enn
þá fyrir eyrum mér. þvílikar radd-
ir ! þvílík Iög !' Hvergi finnur
maður betur til þess en við slík
tækifæri, hve máttugur og hátign-
[arlegur samsöngur er, og hversu
I snildarlega orgelið er til þess fall-
ið, að leiða hann og bera uppi.
I Sálmalög, sungin blönduðum rödd-
um karla og kvenna, þaul-æfðum,
sterkum, djörfum, hljómbjörtum
röddum. Kr nokkuð til fegurra og
tilkomutneira ? Skyldu þeir, sem
fyrst sögðu söguna um englasöng-
inn á sléttunum við Betlehem,
hafa getað gert sér nokkra minstu
hugmynd um það, með hvílíkri
j viðhafnar-fegurð sá boðskapur er
’ er fluttur nú á dögttm ? — Mikils
; fara Islendingar heima á Fróni á
mis í þessu eins og mörgu öðru.
þeir eiga aðdáanlega fögur ’sálma-
lög, sem sprottið hafa upp hjá
j þeim sjálfum, en fæstir þeirra hafa
j heyrt fegurð þeirra og tign eins
; oy htin getur mest orðið. Slíkur
kirkjusöngttr, sem hér ræðir um,
| getur hvergi þrifist nema í marg-
menni.
Guðsþjónustan er lítið annað en
söngur að þesstt sinni.
. DAUFLEG JÓL.
Ég bjó í “pensíónati” inni við
j Kóngsins nýja torg. En maður,
sem ég alls ekkert þekti, bauð mér
I að vera lijá sér aðfangadagskveld-
iö. Hann bjó langt úti á Norður-
j brú. Ilann var félagi í söngfélagi,
j setn ég var einnig í (Typografer-
nes Sangforening) og við sungum
ekki einu sinni sömu rödd báðir.
Eg man ekki vel, hvernig á því
■ stóð, að liann fór að bjóða mér til
: sín. Líklega hefi ég verið spurður
að því þar í hópnum, hvar ég
j tnundi verða um jólin, og sagt þá
eitts og var. Eg tók boði hans með
þökkum, jtví satt að segja bjóst
I ég ekki við mikilli jólaglaðningu
hjá því fólni, sem ég keypti kost
og húsnæði af.
Um kl. 7 kom ég heim til hans.
j þá stóð svo á, að hann var ein-
samall heima með tvö ung börn.
Konan var katólskrar trúar og
messan var ekki nærri því búin í
kirkju hennar. Eg sat og beið og
Iteið, þar til húsmóðirin kæmi
heim. Maðurinn átti fult í fangi
með að gæta barnanna og bæta
úr öllum þeirra þörfum, svo að
hann gat lítið sint mér. Klukkan
8 kom loksins húsmóðirin. Eg
hafði aldrei séð hana fyrri. það
var ung kona og fremur snotur.
Börnin hétigu utan í henni meðan
hún var að bera inn jólamatinn,
því að hún hafði enga manneskju
sér til hjálpar. Maturinn var ekki
fjölbreyttur, en þó góður og vel
til búinn. Rauðvín var eina vínið,
sem með var framborið. — Mér
geðjaðist betur að húsmóðurinni
en húsbóndanum. Mér fanst ég sjá
það betur og bettir, að það hefði
verið af fljótfærni gert af honum,
að bjóða mér til sín ; líklega til
að sýnast gestrisnari í hóp félaga
okkar eða hlaupa í kapp við þá ;
éif veit ekki þær réttu orsakir. En
konan vildi auðsjáanlega gera gott
úr þessu, þó að ekki hefði hún
verið ráða spurð. — Eitthvert
farg hvíldi á allri glaðværð um
kveldið og allan hátíðablæ vant-
aöi gersamlega. Við vorttm öll of
ókunnug til þess, að geta átt
nokkra gleði saman. Við áttum
engar endurminningar saman og
vissum ekkert, hvað hverjti okkar
fvrir sig geðjaðist bezt. Við reynd-
um að syngja saman þatt lög, sem
við kiinnum, og frúin lék á gítar.
En hún hafði aldrei næði fyrir
blessuðttm börnunttm. Spil eða tafl
var ekki hreyft. Ilvorugt hjónanna
var eiginlega liátiðabúið, því að
þau höfðu ekki haft tima til að
skifta fötum, og börnin ötuðu sig
út í framnn í jólasælgætinu sínu.
Eg gat ekki betur séð, en þeitn
leiddist, að liafa ókunmigan mann
hjá sér. þegar blessuð börnin voru
liáttuð, var eins og ofurlítið færi
að glaðna yfir hátíðahaldinu og
við að færast nær livert öðru. En
þá var líka kominn tími fyrir mig
til að lialda heimleiðis.
Klukkan 12 um nóttina gekk ég
einsamall eftir götum Kaupmanna-
liafnar alla leið heim til mín. Ald-
rei á æfi minni hefir mér fundist
ég vera eins einmana. Göturnar
voru auðar, mannlausar og hálf-
dimmar. Alt var svo sorglega
autt og dauðalegt, að mér fanst
hrollur fara um mig við það, að
heyra fótatak sjálfs mín. Húsin
stóðu eins og dökk-grá hamrabelti j
meðfram götunum, — hamrabelti j
full af huldufólki, sem nú lét ekki
sjá sig. Allstaðar voru glugga- \
tjöldin vandlega dregin fyrir glugg-
ana. Allstaðar voru port og höf-
uðdyr vandlega læst. Á stöku
stöðum var einn og einn lögreglu-
þjónn að rolast, skyldu sinnar
veo-na, því að ekkert höfðu þeir að
gera að þessu sinnl. Flestir sátu
inni að jólagleði sinni — netna ég.
Betlararnir, sem æfmlega voru að
flækjast á þessum götum, voru
líka horfnir. þeir áttu ekki von á
neinum, sem gefið gæti aura. það
var eins og ég gengi um mann-
lausa borg, — eydda af ptestinni
eða einhverju ennþá geigvænlegra.
Allstaðar var kyrð og þögngrafar-
innar. Sex hundruð þúsundir
manna voru byrgðir inni f þessari
gráu hatnraurð og ég var einsarn-
all á götum úti, einsamall, álíka
fjarlægur öllum manneskjum, eins
og væri ég uppi á heiðum á Is-
landi.
Élg ráfaði til og frá um göturn-
ar, þar sem ég var kunnugur. Hin
miklu veitingahús voru öll lokuð.
Kaffihúsin, þar sem glaumur og
gleði var fram á nætur á hverju
einasta kveldi, voru nú ram-læst
og hlerar fyrir gluggunum. Ég
ráfaði gegnum Breiðgötu og út á
Amalíuborgar-pláss, þar sem kong-
urinn býr. þar var alt jafn drauga-
legt og daufiegt eins og annarstað-
ar. Varðmaðurinn gekk þegjandi
fram og aftur utan við hallardvrn-
ar með byssu reidda * um öxl.
Ilallirnar voru eins og járnhlekkur
utan ttm svæðið ; einhver miskunn-
arlaus hörkusvipur var þar á öllu.
J>egar ég kom lieim til mín, var
fólk enn á fótum. Húsmóðir mín
tók mér vel og batið mér inn til
s:n. En ég sá ekki hetur en hún
vieri sæt-kend. þar sátu ýmsir af
máltiðargnestum hennar, sem ég
hafði aldrei séð áður, því að þeir
horðuðu á öðrum tíma en ég. Ein-
hver drabbara-bragur var þar
á öllti, svo að ég hafði þar
sVamma viðdvöl. Katts heldur að
hátta.
í þetta skifti lærði ég að þekkja
jólin eins og þau eru í raun og
veru. þau eru fjölskyldu-
h á t í ð. þegar ekki signir þau ást
og samúð heimilisfólksins, verða
þau dattíleg og kuldaleg. Hver ein-
tistu jól, sem cg man eftir, hefir
lagt á móti mér yl frá heimilis-
fólki mínu, foreldrum, systkinum,
húsbændum og vandamönnum.
Allir hafa viljað gleðja tnig á ein-
hvern óvæntan hátt og ég hefi get-
að glatt aðra. Samúðargleðin hef-
ir gagntekið mig og orðið mér
dvrmætari en ltver sú gleði, sem
liægt er að kaupa. það, sem þessi
jól vantaði, var slík heimilis-gleði,
öll samvist með ástvinum. Eg gat
engan glatt og engum tókst að
gleðja mig. Kærleik;ann al-
sigrandi, sem blessar jólin öllum
stundum fremttr, vantaði. Ég var
einn og einmanaí stórborg
og ég fagnaði því, þegar jólin væru
liðin og vinnan bvrjaði aftur. —
S 1 í k erti jól þeirra, sem ekkert
h’eimili eiga.
G. M.
— Jólabókin.
Valparaiso University.
1 Fyrir hérumbil 40 árum síðan
settist óþektur ungur maður að í
afskektu smáþorpi í norðurparti
Tndiana ríkisins. Maður þessi var
Ilenry Brown, fátækur skólakenn-
ari frá Ohio, og þorpið, sem hann
settist að í, hét Valparaiso. Hann
hafði komið til Valparaiso til þess
að stofna alþýðuskóla, sem veitti
alla almenna skólamentun, en sem
væri jafnframt svo ódýr, að öllum
gæti gefist kostur á, að njóta þar
fræðslu.
þrátt fyrir féleysi, almenna van-
trú á fyrirtæki hans og aðra örð-
ugleika, tókst honum loks að
leigja sér húspláss og stofna skóla
með 3 kennurum og 35 nemendum.
Frá þeim degi hefir skóli hans
stækkað jafnt og stöðugt, þar til
hann nú hefir um 200 kennara og
5,523 nemendur frá öllum ríkjum
Bandaríkjanna og nálega hverju
einasta landi í Evrópu, auk fjölda
Japana, Indverja, Kína og Suður-
Ameríku manna. Kringum litlu
steinbyggingtina, sem var fyrsta
aðsetursstöð skólans, hefir risið
ttpp allstórt þórp, sem saman-
stendur af 12 voldtigum steinbygg-
ingum, auk fjölda smærri húsa.
En auk þessa á skólinn 2 risa-
byggingar í Chicago.
Frá því að vera litill og óþektur
unglingaskóli, hefir mentastofnun
þessi aukist til þess nú að vera
einhver voldugasti, fjölmennasti og
bezt metni háskóli Bandaríkjanna,
sem árlega scndir fjölda velment-
aðra og velæfðra mentamanna
eigi að eins ut um öll Bandaríkin,
heldur einnig til Canada, Ettg-
lands, Frakklands, Japan, Kína og
fieiri landa, til þess að gerast þar
læknar, lögfræðingar, háskólakenn-
arar o.fl. Og að sama skapi, sem
skóli þessi hefir stækkað, hefir hin-
um aldttrhnigna forstöðumanni
hans o.g stofnanda aukist auður og
virðing ; því eignir hans eru nú
virtar meir en milfón dollars, og
sem viðurkenningu fyrir starf sitt
hefir hatm hlotið sæti í mentamála
ráði Bandaríkjanna.
þess hefir áður verið getið, að
aðaltakmark skólans sé að útvega
fátækum námssveinum tækifæri til
þess að öðlast mentun, sem búi þá
undir hverja þá lífsstöðu, sem þeir
kjósa. þessu takmarki hefir hann
náð svo fullkomlega, að hingað
koma hundriið og þúsund fátækra.
framgjarnra námsmanna, sem ekk-
ert hafa við að styðjast nema
vinnu sína og framsóknarþrá, —
manna, sem þrá það tvent, að
j attðga sjálfa sig að sannri mentun,
og að vinna gagn samtíðinni, þeg-
j ar hún er fengin ; — manna, sem
1 kunna að meta tímann og tæki-
færiu ílestum betur.
Aö æskuvonir þessara stefnu-
i föstu, hugumstóru ungmenna, sem
á liðnum árum hafa setið að fót-
um hins eðallynda mannvinar, sem
með stofnun sinni hefir gert þeim
framfarabrautina tiltölulega greið-
færa, — hafi í ílestum tilfellum
1 rært, sést bezt á hinum miklu vin-
sældum og metorðum, sem læri-
sveinar þessa skóla hafa að fagna.
, Eg vil að eins neftta fáa sem dæmi
—: Mr. McClure, eigandi og rit-
stjóri hins fræga McClures Maga-
zine ; Hon. Powell, fyrrum rit-
stjóri ; próf. Blosser, frægur vís-
indamaður og landkannari, og fl.,
sem of langt mál yrði upp að
telja.
I Mikið af vinsældum sínum á
skólinn efalaust að þakka kennur-
um sínum, sem ekki að eins eru
hámentaðir menn og æfðir kennar-
ar, heldur yfirleitt hin mestu ljúf-
menni, háttprúðir og hversdags-
legir í allri framkotnii. Næst því
aflar hann sér vinsælda með fyrir-
komtilagi sinu, sem meðal annars
, byggist alt á því, að gefa þeim af
tiemendum slnum, sem með kapp-
semi og góðum hæfileikum stunda
nám sitt, tækifæri til þess að
ljúka hér námi á skemri tíma, en
kostur er á í flestum eða öllum
öðrtim skólutn Bandarfkjanna. —
þessu takmarki er náð með því,
að stunda þær námsgreinar að
eins, sem sanna mentun veita og
að gagni mega koma í lífinu ; og
með þvi, að gefa nemendunum
kost á, að taka eins margar náms-
greinar og þeir vilja.
Eins og gefur að skilja, þar sem
öllum þjóðum og tungumálum er
blandað hér saman, er skólalífið
fjörugt og margbreytilegt. þó að
lærisveinar þessa skóla taki lítinn
þátt í kappleikjum við aðrar stofn-
anir, skortir þó ekki skemtanir af
allri tegund, þá sjaldan að maður
hefir tíma til þess að njóta þeirra ;
því starfsemin er hér meira metip
og betur rækt, en í flestum öðrum
skólum. Attk hinna mörgu og
margvísiegu skemtana, sem eru
í té látnar ókeypis af hinutn ýmsu
1 stúdentafélögum, kotna hingað
merkir ræðumenn, háttstandandi
stjórnmálamenn eða vísindamenn
og flytja erindi sín. þannig hefir
Mr. Bryan, fyrrttm forsetaefni sam-
veldismanna, Hon. Clark þingfor-
seti, senator La Follette, prófessor
Retzei, frægur stjörnufræðingur,
og margir fleiri, flutt hér erindi á
þessu ári. — En sjálft er fólkið
ærið nóg sketntiiefni, því hér gefur
að líta þrekvaxna, fagurhærða
Norðurlandabúa, brúnaþunga, svip
mikla Rússa, sem ef til vill hafa
þrælkað í kolanáitnmi í Síberiu í
l fleiri ár, og kunnu frá mörgu að
j segja ; dökkhærða, þóttafulla
! Spánverja, ef til vill af aðalsætt-
um hinnar fornu Casteliu ; skakk-
j evgða, smávaxna Japana, sem
I börðust undir merkjum Togos og
Oyama ; og hvervetna á strætum
[ og götum mætir maður brosleit-
i tnn ungmeyjum af öllum þjóðum
I og kynflokkttm, sem tala máli
hjartans með ótvíræðum augua-
gotum.
Ef einhver af lesendum þessa
blaðs kynni að þrá frekari upplýs-
ingar um þessa stofnun, verða þær
fúslega gefnar af Prof. H. Brown,
Prof. O. Kinsey eða undirrituðum.
Utanákrift :
Halldór Johnson,
605 College Place,
Valparaiso, Ind.
j Hefir þú borgað
Heiraskringlu ?
ISLENZKAR BÆKUR
Eg undirritaður hefi.til sölu ttá-
lega allar íslenzkar bækur, setn t.il
eru á markaðinum, og verð að
hitta að Lundar P.O., Man.
j Seindið pantanir eða finnið.
Neils E. Hallson.
*
?
y
y
y
y
y
V
f
y
y
y
y
y
y
y
y
y
?
Skrifið yður fyrir
HEIMSKRIN GLU
svo að þér g:etið æ-
tíð fylgst með aðal
málum IslendiDga
hór og lieima.
*