Heimskringla - 04.01.1912, Blaðsíða 3

HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 4. JANÚAR 1912. 3. BLS.
Islands fréttir.
Tvö hundruS ár voru liSin frá
fæSingu Skúla landiógeta Magnús-
sonar þunu 12. des. sl. Var afmæli
hans haldiS hátíSlegt víSa um
land og ýmislegt gert til þess aS
heiSra minningu hans. Bautasteiun
var honum reistur í ViSey, og íé
safnaS í sjóS, er bera skyldi nain
fógetans. Samskotin gengu greiS-
lega og mun sjóSurinn vera um 10
þúsund krónur. Á Akureyri söfn-
uSust t.d. 2000 kr., og var þaS
\’er/lunarmannaíélagið, sein fyrir
þeim samskotum gekst. í Reykja-
vík var þaS nefnd manna, kosin af
kaupmanna og verzlunarmanna fé-
löp'unum, er gekst fyrir hátíSa-
haldinu og fjársöfnuninni. Minning-
arsjóSur þessi á aS vera til styrkt-
ar verzlunarmönnum, þannig, aS
vextir hans eiga aS notast til aS
styrkja efnilega íslenzka verzlunar-
menn til aS framast erlendis. Er
slíkt heppileg hugmynd og mundi
aS skapi Skúla fógeta. í tilefni af
200 ára afmælinu kom út bók mik-
il, 402 bls., um Skúla fógeta, eftir
Jón Jóbsson sagnfræSing, einkar
fróðleg og vönduð. þá ætlar og
“F orsetafélagiS ’ ’, ú tger S ar f élag
botnvörpungsins “Jón forseti”, aS
heiSra minningu Skúla ineð því aS
láta nýjan botnvörpung, er þaS
hefir í smíSum, lieita cftir lionum.
Hann á aS heita “Skúli fógeti. —
Öll íslenzka þjóSin virtist einhuga
aS heiSra minningu fógetans
fræga, sem var faSir frjálsrar
verzlunar á íslandi.
— Hannes Hafstein fyrverandi
ráöherra varS fimtugur 4. des. sl.
Var honuin haldiS veglegt sam-
sæti i BárubúS (í Rvík) og tóku
þátt í því um 160 manns, af báS-
um stjórnmálallokkum, þvi aS
skáldsins Hannesar Hafsteins
minnast allir, sem kvæSum unna,
meS þakklæti og aSdáun. ASal-
ræSuua fyrir minni heiSursgestsins
flutti GuSmundur Björnsson land-
læknir. Uin skáldskap Hafsteins
hélt dr. GuSm. Finnbogason gull-
fagra ræSu, og fyrir minni frú
RagnheiSar Hafstein talaSi próf.
B. M. ólsen. í samsætinu hélt H.
II. snjalla ræSu, og las upp liiS
gullfagra kvæSi “Landsýn”, ný-
ort, sem birtist á öðrum staS í
þessu blaSi. — Fjöldi símskeyta
bárust Hannesi Ilafstein þennan
dag, meSal annars stuSluð' sím-
skeyti frá skáldunum þorsteini Er-
lingssvni, Steingrími Thorsteins-
syni og GuSmundi Magnússyni. —
SjóSur aS upphæS 1295 kr. var H.
Hafstein afhentur á afmælisdaginn
frá konum þeim, er fyrir söfnun-
inni höfSu staSiS. Á sjóSur þessi
aS heita “MinningarsjóSur Hann-
esar Hafsteins”, og á aS verja
vöxtum lians til styrktar íslenzk-
um konum, er nám stunda viS há-
skóla íslands. •— Drýgst hafSi gef-
ist í sjóS þennan í Winnipeg,— þar
safnaSi Sveinn Brynjólfsson kon-
súll á skömmum tíma 370 kr.
FiskiveiSafélagiS “Mars” hefir
orSið fyrir því tjóni, aS missá
annan botnvörpung sinna, “Lord
Nelson”, sem félagiS keypti frá
Englandi í fyrravetur. “Lord Nel.
son” fór um daginn til Englands
ineS hleSslu af ísvörSum fiski, er
hann ætlaSi að selja í Hull eSa
Grimsby. Hinn botnvörpungur fél.,
“Mars”, var þar staddur um líkt
leyti. þeir voru nú báSir búnir aS
selja afla sinn og lögSu af staS
heim á leiS því nær samtímis. Er
þeir voru komnir æSilangt norSur-
eftir, rétt fratnuudan sinábæuum
Peterhead á Skotlandi, var “Lord
Nelson” spölkorn á undan, en
‘•Mars” á aS giska 10 mínútna
ferð á eftir. VeSur var hvast og
stórsjóaö. Kemur þar þá aS einn
skoskur botnvörpungur “North-
man” frá Aberdeen, og heldur í
beina stefnu móti ‘T.ord Nelson” ;
einhvernveginn hefir það atvikast
svo þá, aS þeir hafa ekki getaS
stýrt livor undan öSrum, og ráku
þeir steínin hvor í annan. Kom
þar stórt gat á “Lord Nelson” og
fossaSi sjórinn inn. ökipverjar
settu þe<>-ar út shipsbátinn, en i
því kom ‘‘Mars’’ aS og bjargaSi
hann allri skipshöfninni. Skömmvi
scinna sökk “I.ord Nelson”. Hinn
botnvÖrpungurinn mun einnig hafa
laskast eitthvgS, en koinst þó
klakklaust í höfn. “Lord Nelson”
var bc/.ta skip, sterkt og vel bygt,
og cr félaginu því hinn mesti skaði
aS þessu. þeir félagar hafa þegar
ákveSiS, aS láta bvggja nvtt skip
i Skotlandi, er á aS vera eftir ný-
ustu gcrS, og mun þaS verða full-
smíSaS meS vorinu. Skipverjar á
“Lord Nelson” biSu mikiS tjón af
slvsinu, inistu fatnað og fleira. —
Skipstjóri (Iljalti Jónsson) mun
hafa mist um 2000 kr. virSi af
sínum eiguin. þeir Iljalti og Jes
Zimsen konsúll kváSu liafa hlaup-
iS drengilega undir bagga meS
skipshöfninni i nauSum hennar.
— Húsbruni varS í HafnarfirSi
aSfaranótt 22. nóv. IIúsiS átti
Jörgcn Ilansen kaupmaSur. Sölu-
biiSin brann aS mestu leyti, en þó
varS allmiklu af vörum bjargaS.
þaS vildi til, aS logn var, ella
hcfSu cílaust brunniS fleiri hús.
Eitt húsiS er t. d. svo nærri, aS á-
fast má heita—varla manngengt á
milli ; en þaS hús sakaði þó ekki,
þvi aS múrstafn var í húsinu, sem
brann. Tjón á húsum cr tnetiS um
fjögur þús., en á vörum fimm þús.
kr. Iívorttveogja var vátrvgt aS
sögn. Orsök brunans er ókunn.
— BrunastöSin í höfuöstaSnum
er nú komin undir þak. Er JiaS
stevpuhús all-gerfilegt. Var á því
hin mesta Jtörf, aS koma bruna-
málunum í sæmilegt horf, og svo
er víSar um land. Skeytingarleys-
iS cr dæmalaust rrteS slíkt, enda
sýna verkin merkin. Skatturinn af
Jjcssum skrælingjahætti í bruna-
málum er lika ekkert smáræSi.
HundruS Jnisunda króna renna út
úr landinu á hverju ári í vasa ok-
urfclaganna og viS stöndum ráS-
þrota mcS liendur í vösum. Væri
ekki nær, aS landssjóSur tæki
þessi hundruð þúsunda og stofnaSi
brunasjóS fvrir landiS ? þaS væri
svo sem hægSarleikur, aS standa
straum af því, sem brennur hér ár-
lega á Jvann hátt. Reykvíkingar
hafa reyndar sæmileg kjör, enda er
látiS Jvar viS lenda, rétt eins og
fleiri bæir scu ekki til á landinu.
— AðstoSar skjalavarSarstaSan
viS landsskjalasafniS hefir veriS
veitt Ilannesi ]>orsteinssyni fvrr-
um ritstjóra. því starfi hefir gegnt
hingaS til GuSbrandur Jónsson,
sonur dr. Jóns þorkelssonar skjala
varðar.
— ASstoSarbókavarðarembættiS
við landsbókasafniS hefir veriS
veitt dr. GuSm. Finnbogasyni frá
1. des. sl.
— þriSjudaginn 28. nóv., milli
kl. 9 til 10, fórst mjólkurbátur frá
ViSev meS tveknur mönnum á, á
leiS frá Laugarnesi inn 1 ViSey. —
Talsvert rok var á landsunnan.
Mjólkurbáturinn fór frá Laugar-
nesstöngum og stefndi á Viðey
vestanverSa. Stúlka ein í ViSey
haföi auga með bátnum. þegar
lianu var kominn mótsviS Skarfa-
sker svo kölluð, misti stúlkan alt
í einu sjónar á bátnutn (seglun-
um), en hélt, aö skipverjar hefSu
ef til vill felt seglin, eti er eigi
bólaöi neitt á bátnum, var gert
viövart viS verzlun milíónafélags-
ins í Viöey, og var óSara sendur
þaSan bátur til aS vitja um hinn
horfna bát, og skömmu síÖar gerS-
ur út mótorbátur. En livorugur
þessara báta sá neitt til hins
horfna báts, né skipverja né nokk-
urra tækja úr bátnum. Á bátnum
voru : Ilalldór Guöbjarnason,
roskinn maöur, ættaöur af Akra-
nesi, og Samúel Símonarson,
kvæntur maSur úr Kvik. — þetta
er fvrsta sinni, aS oröiS liafa slys
aS mjólkurflutningi vir ViSey, og
er ólíklegt, að ekki hafi eitthvert
sérstakt óhapp valdiS. því aS oft
hefir þeim mjólkurflutningsmönn-
um boSist hann svartari en þetta
sinn.
— FiskimjölsverksmiSju verður
fariS að starfrækja á Sólbakka viS
Önundarfjörö upp úr nýárinu. —
JvaS er þýzkt félag, sem hana rek-
ur, en umboÖsmaSur þess hér á
landi verður herra Kristján P.
Halldórsson, kaupmaður frá Flat-
evri. Efniviðir í liús verksmiðj-
unnar koma með næstu skipum.
— Iláseti á botnvörpungnum
“Jóni Forseta” druknaSi á ísa-
iirði 28. nóv. Ilann hét Ilalldór
Sigurðsson og var frá Vífilsstöð-
um.
— Mikill forSi af áfengi er settur
á land hér um þessar mundir,
enda ganga nú b^nnlögin í gildi um
nýár. ‘‘Sterling” og ‘‘Céres” höföu
aö sögn mikinn farm af áfengi. —
Svo kom skip Sam. fél., “Douro”,
eingöngu lilaðiS sömu vöru, og nú
kvað eitt skipið enn vera á leiS-
inni, líka sökkhlaöiö brennivíni og
öðrum lífsins vötnum. Óvíst er,
livort landsmenn hefðu efni á því,
að veita sér Jiessa björg, svona i
einu, cf Danir ekki hlypu hér,
drengilega undir bagga.
- NorSmenn eru að dubba upp
cimskipaltnu til Amíríku, og er nú
sagt, aS þeir hafi pantaS sér smiði
á stærðar skipi í Liverpool til
þeirra ferða. — Kinhversstaöar
kom fram sú upiiásttinga, aS vér
íslendingar reynduiri að koma á,
Jió ekki væri nema einni eða tvcim
ur ferðum á ári til Ameríku til
þess aS sækja hveiti, sem þar er
mjög ódýrt beina leið, og flytja
JiangaS íslenzkar afurSir, sem tal-
ið cr að yrSu þar í afar-háu verði.
— Væri ekki hægt, aS nota botn-
yörpungana til slíkra ferða, Jiegar
fisklaust er ? Svari þeir Jiví, sem
vit hafa á.
— Dáinn er í Revkjavík 23. nóv.
Gísli Helgason kaupmaSur, eftir
langa legu í herklaveiki. DugnaS-
armaður, vel látinn.
— Illutabréf íslands banka hafa
hækkaS í verði í Khöfn nú upp á
síSkastið, voru komin upji r 105,
er síSast fréttist.
— MánudagskveldiS < 13. nóv.
kom unglingspiltur, sem er hjá
llrillouin, fyrv. Frakkakonsúl, Sig.
GuSmundsson að nafni, heim til
sín, og sagði aS tveir menn grímu-
klæddir hefSu ráSist á sig meS
bruo-Snum hnífum, ætlaS sýnilega
aS vinna á sér, en hörfað frá, af
því aS va</n kom þá þar aS í því,
og hefðu þó áSur sært sig á hálsi.
Konsúllinn kæröi þetta undir eins
fyrir lögreglustjóra, og næsta
inorgun lét hann slá upp á götun-
um auglýsingu og lofaSi 200 kr.
þeim, sem hefSu upp á morövörg-
unum. — Kn nokkrum dögum síð-
ar kom þaS upp, aö pilturinn hafði
logiS upp sögunni. þorvaldur lög-
regluþjónn Björnsson komst fyrir
það, að hann hafSi sagt lika sögu
áður um kveldiö hér í bænum.
llanu nom J>á intt í búS Siggeirs
Torfasonar kaupmanns og sagöist
liafa veriö í áflogum viS norska
menn úti á Batteríi, og hefSu þeir
otað hníftim og sært sig. Bað haun
Tryggva, son Siggeirs kaupmanns,
að gefa sér hressingu og bar sig
illa eftir viöureignina. Svo þegar
heint kom, sagöi haun aS árásin
hefði veriö gerð á sig á Laugaveg-
inum rétt upp af konsúlshúsinu.
Hann játaði nú íljótt viS þorvald,
aS sagan, sem liann liefSi sagt
Trvggva, væri uppspuni. Fór þá
þorvaldur með hann til bæjarfó-
geta, og þar játaöi liann, aS eins
væri um hina söguna, setn hann
hefði sagt heima hjá konsúlnum.
IEarin hafði veriS að sækja póst-
bögla, veriS lengi á leiðinni og
mun ltafa viljað afsaka sig með
þessu. Piltnrinn var dæmdur fyrir
tilræSiS á sjálfati sig í 2 sinnum 5
daga vatn og brauS, en hegningin
fellur ]>ó niSur, ef hann hégSar sér
skikkanlega. Brillouin konsúll hef-
ir tekiö hann aftur í sátt og í þjón
ustu sína, en sú sátt féllur niSur,
ef liann hegSar sér óskikkanlega.
Og er nú alt eins og áður var, —
nerrui að hr. Brillotiin er 200 kr.
fátækari og þorvaldur póltí 200
kr. ríkari.
Tveir um einn.
líkkert skil ég í, hvernig á því
stendur, að þú, herra ritstj., skul-
ir ekki fyrir löngu vera orSinn
uppgcfinn á, aS taka í blaS þitt
hinn viðbjóöslega Jivætting, sem
|>cssi lí. II. Johnson (Einar Hall-
dórsson?) er aö senda þér viÖ og
við til prentunar.
Fyrst og fremst er sjaldan ann-
að en ærumeiðandi skammir um
Jón þorgéirsson, sem Einar þessi
ritar, og væri það nóg orsök til,
að hontiin væri vísaS á bug.
En Jietta er ekki alt. Mállýtin
og leirhnoöiö cr svo framúrskar-
andi, aS slíks munu fá dæmi. Ég
vcit, aS bæði mcr og fleirum, sem
aldrei hafa á skóla gengiö, er mjög
svo ábótavant í móSurmálinu,
sctn eðlilegt er. En eftir því sem
menn eldast, skriía í blööin og
lcsa máliS, kynna sér setninga-
skipun eftir málfróSa menn, o. s.
frv., — lærist flestum aS verSa
seiidibréfsfærir, nema þessnm Ein-
ari II. Johnson. Hann er nú búinn
aö böglast við blaöagreinar í 25—
30 ár, og i staðinn fyrir að honum
fari fram, fer honum einlægt aftur.
“Mjyndin” hans í Hkr. nýlega sýn-
ir ])aS bezt.
I?g vil nú takg upp nokkrar
málsgreinar úr “Myndinni”, og
sýna, hvaSa dæmalaust bull þaS
er, sem E. H. J. er aS burðast
meö.
Ilann segir : “Jón segir sjálfur
að hann sé ærulaus” — “og sá aS
Jón minn kallaSi sig ærulausann”
— “aS Jón er i meira lagi skrít-
inn” — ‘‘svo talar Jón minn um”
— “en Jón er ekki nefndur” —
“en þaS var alveg rangt af Jóni
mínum afí gera þaS, því þaS” —
“en ég vona nú aS þaS fari ekki
eins fyrir Jón mínum” — “svo
kernur Jón ininn meö þaö” —
“það minnir þessi aStekning Jóns
mig á sögu” — “1 20 ár hefi ég
þekt Jón minn” — “aSbækur Jóns
mtns og lestur” — “Jón minn er
þcssi sami Jón” — “Nú hefi ég
talaö um mynd og lýsingu Jóns
iníns” — “að leiöa Jóu alveg hjá
sér er í raun og veru heppilegasta
meðhöndlunin á Jóni mínum” —
“meistari Jón er Jón og þeim Jóni
ætti aö beita aftaní” — “því Jón
er hvorki ísland eSa hin íslenzka
þjóð” — þvi svoleiöis skjal hefi ég
ekki séð” - - “og svoleiSis bænar-
skrá hefir ekki fæSst” — “og viS
höfum orSið aS sjá í gegnum fing-
tir viö hann og höndla hann”.
Jón þorgeirsson er eftir sögn
líinars eins og styggur hestur,
sem crfitt er aS “höndla”, og ætti
að “hnýta aftaní”, ef hann næðist.
Einar ætti aS reyna að snara vill-
ínginn (! ! )
J>að er ltvorki meira né ininna
en tveir dálkar af þessu jórtri Ein-
ars, sömu orðin og sömu setning-
arnar teknar tipp hvað eftir ann-
aS, og væri því réttnefni að kalla
manninn Einar “maulandi”. þaö
fer hetur á því aS segja “maul-
andi” en “jórtrandi”, ef talað er
um mann!
En meistari Jón er ekki einn um
þaS, aS reyna að kroppa augun úr
Jóni þorgeirssyni. Gamli “Hrífu-
ness Gíslj” er líka með ífæruna ut-
anborSs.
Jón þorgeirsson þekki ég ekki,
og hefi. aldrei séð. En eins og Hall-
grímur Pétursson segir : “Oft má
á ntáli þekkja, manninn liver helzt
hann er”, og eftir málinu að dæma
er hr. Jón þorgeirsson bæSi fróð-
ur og rráfaður, og þeir tvímenn-
ingarnir, “Gisli og Einar”, kom-
ast aldrei meS tærnar þar se J.
þ. lieíir hælana.
Ef þú, herra ritstjóri, ekki hefir
neitt í blaSið betra en dellu Ein-
ars II. Johnsonar, vildi ég mælast
til, aS þú heföir heldur eitthvaS
óprentaS, því betra er autt rúm
en illa skipað.
Vinsamlegast,
S. J. Austmann.
TEKIFJERANNA IJkND.
Héí skulit taldir að eins fáir þeirra miklu yfir-
burða, sem Manitoba fylki býöur, og sýnt, hvers-
vegna alldr þeir, sem óska að bæta lífskjör sín, ættu
að taka sér bólfestu innan takmarka J>essa fjdkis.
TIL BÖNDANS.
Frjósemi jarSvegsins og loftslagiö hafa gert Mani-
toba hieimsfræga, sem gróSrarstöð No. 1 hard hveitis.
Manitoba býöur bændasonum ókeypis búnaöar-
mentun á búnaSarskóla, sem jafngildir )>eim beztu
sinnar tegundar á ameríkanska meginlandinu.
TIL IÐNADAR- OG verkamanna.
Blómgandi framleiðslustofnanir i vorum óSfluga
stækkandi borgum, sækjast efíir allskyns handverks-
mönnum, og borga þeim hæztu gildandi vinnulaun.
Algengir verkamenn geta^og fengiö næga atvinnu meS
beztu launum. Ilér eru yfirgnæfandi atvinnutæki-
færi fyrir alla.
til fjárhygcjenda.
Manitoba býSur gnægö rafafls til framleiSslu og
allskyns iSnaöar og verkstæöa, með lágu verSi ; —
Frjósamt land ; — margvíslegar og ótæmandi auSs-
uppsprettur frá uáttúrunnar hendi ; — Ágæt sam-
göngu og flutningatæki ; — Ungir og óSfluga vaxandi
bæir og borgir. — Alt þetta býður vitsmunum, auð-
æfum og íramtakssemi óviSjafnanleg tækifœri og
starfsarð um fram fylstu vonir. Vér bjóöum öllum
aS koma og öSlast hluttöku í velsæld vorri og þrosk-
un. — Til frekari upplýsinga, skrifið :
JOS. HARTNEY, 77 York Street, Toronto, Ont.
JOS. BURKE, 178 Logan Avenue, Winnipeg, Man.
A. A. C. LaRIVIERE, 22 AUiance Bldg., Montreal,
J. F. TENNANT, Gretna, Manitoba.
.1. J. UOLOGX,
Dep ty Minister of Agriculture and Immigration,'Winn’peg
Meí> þvl aO biöja æfinloga um
‘T.L. CIUAR,” þé ertu vi*s aö
fá Agœtan vindil.
T.L.
d'MON VADK)
Westeru l’acfiirv
Thomas Lee, eicaudi Winnnipeg;
S y 1 v í a 91
Lorrimore lávarSur gerSi alt, sem hann gat til
aS halda reiSi sinni í skefjum.
‘þér eruS góS skytta, Sir Jordan’, sagöi hann
mjög kurteislega.
Jordan ypti öxlum og brosti.
‘Ef til vill’, sagöi hann, ‘mínir hérar eru svo
stórir, aS það er auSvelt aS hitta þá’.
‘Já’, sagSi Lorrimore lávarSur.
Nú flaug dúfa upp úr runninum þar nálægt, og
Lorrimore skaut hana.
‘þetta var miklu bctur skotiS’, sagði Sir Jordan
með fyrirlitningarsvip.
Lorrimore roSnaSi.
‘HafiS þér nokkru sinni veriö í Mexico, Sir Jor-
dan?’ sagSi hann.
‘því ver ekki’, svaraSi Sir Jordan. ‘Ég hefi alt
af haft svo mikið að gera, aS ýg þefi ekki getaö ferS-
ast, svo teljandi sé. þér ætluSuS aS segja —’
‘Að í Mexico gcta góSar shyttur sýnt list sina á
skcmtilegan hátt’.
‘Sem ég vona þér geriS svo vel aS sýna mér’,
sagSi Sir Jordan meS háSblöndnum róm.
Lorrimore roSnaSi meira.
‘Ef ySur langar til aS sjá þaS’, sagSi hann.
þeir höfðu gengiS hliS viö hliS og voru nú komn-
ir að skógarrunna.
Lorrimore nam staSar og leit í kringum sig.
Ilann sá engan í nánd, við þá.
‘Já, ég skal sýna ySur þaS’, sagði hann, tók
nafnseöil upp úr vasa s’num, skar á hann kringlótt
gat meS vasahífnum og festi hann viö tré. ‘HafiS
J)ér ekki byssukúlu meS ySur?’
Jordan leitaSi í veiðitösku sinni.
‘Jú, tvær — aS eins tvær’.
Lorrimore tók aSra, lét hana í byssu sína, gekk
svo góðan spöl frá trénu og sneri sér vi6.
92 Sögusafn Heimskringlu
'TreystiS þcr j Sur til aS hitta þetta gat meS
kúlu?’ sagSi hann. ‘BiöiS þér viS. þegax viS
kappriSum áSan, álituS þér nauSsynlegt aö viö kept-
um um verölaun’.
Sir Jordan hneigSi sig brosandi.
‘Sem ég var svo lieppinn aS vinna’, sagSi hann.
‘Einmitt. Eigum viS ekki aS kappskjóta um
sama hlutinn?’ spurSi Lorrimore.
Sir Jordan hrökk við, eins og hann hefði veriö
bitinn af höggormi.
‘VerSlaunin erti heldur há’, sagði hantn
‘Ekki var þaS skoSun ySar fyrir lítilli stundu
síöan’, sagSi Lorrimore. Mig langar til aS ná henni
aftur, svo ég geti fengiS eigandanum hana. Ég gaf
Andrev þessa rós í morgun’.
‘ö, ég skil’, sagði Jordan. ‘þaS er eSlilegt, aS
þér viljiS fá ungfrú Hope hana aftur. En afsakiS,
fyrst hún var svo fiis til aö farga henni —’
‘AfsakiS’, sagSi Lorrimore meS hægS. ‘Ungfrú
Ilope gat naumast annaS en samþykt, aS gefa rós-
ina sem verSlaun. þér hafi unniS liana —’
‘Og ég læt hana í té aftur, sem verSlaun’, sagSi
Jordan rólegur.
Lorrilinore leit á hann og átti bágt meS að stilla
sÍR-
‘þér vitiS þaS eflaust, Sir Jordan, að ég hefi í
hyggju aS biSja ungfrú Hope aS verSa eiginkonu
mína’, sagSi hann,
‘Allur heimurinn veit þaS’, sagSi Sir Jordan,
hncigSi sic og brosti.
‘Og allur heimurinn má vita þaS’, sagöi Lorri-
more djarflega.
Jordan hneigSi sig aftur kurteislega.
‘Var þaö nokkuS annaö en rósin, sem þér vilduö
kappskjóta nrn?’ sagSi Jordan. ‘Sé þaS áformiö,
verg ég aS neita. Ungfrú ITope er of mikils verS
S y 1 v í a 93
persóna, til aS vinnast eSa missast íyrir eitt byssu-
skot’.
þó þessir tveir menn ekki vissu þaS, þá voru
þeir ekki lengur einsamlir. Einn af samsætismönn-
| unum hafði fariS þess á leit, aS stúlkurnar skyldu
I fara og leita að blómum, og Lillian og Andrey
| höfSu gengiS að sama runnanum, þar sem þeir stóSu
i og töluSu saman Jordan og Lorrimore. En strax,
þegar Lillian kom í skuggann, settist hún niöur og
kvaSst hafa ganian af aS leita að viltum blómum,
en sagðist ætla aS bíða þangaS til Andrey kæmi aft-
< ur. Andrey bauSst til aS vera hjá hcnni, en Lillian
Ivildi þaS ekki.
‘Svo ég segi sannleikann’, sagSi hún, ‘þá ætla ég
| að sofna litla stund. Mig sifjar alt af, þc.gar ég er
j úti, og þar eS ekkert cr aS gera, þangaS til karl-
l inennirnir hafa lokiS viS þessar leiöinlegu héraveiSar,
| þá —. LánaSu mér sólhlífina þína. þaS er voSalega
! heitt, og þú þarft hennar ekki’.
Andrey kastaöi sólhlífinni til hennar hlæjandi og
j hélti svo áfram, en hún hafði ekki geflgiS langt, þegar
hún heyrSi raddir manna, og jafnframt hvaS um var
talaS. Fyrst ætlaSi hún aS flýja, en réSi svo af aS
heyra meira.
Hún gekk þangaB, sem mennirnir stóSu, en þeim
varS mjög bilt viS. Jordan áttaSi sig þó fyrst,—
hneigSi sig og brosti.
‘því takiS þiS ekki þátt í héraveiöunum ?’ sagði
hún eins kærulevsislega og hún gat. ‘Ég get full-
vissaS ykkur um þaS, aS lafSi Marlow býst viS aS
hafa hérana vkkar til dagverSar á morgun, og þiS
fáiS ckki annaS en brauS og ost, ef þiS hafiS etiga
héra meS ykkur heim í kvöld’.
‘Við erum nú aS æfa okkpr dálítiS, utigfrú Hope’,
sagði Jordan.
Hún l»it í kringum sig.
94 Sögusafn Heimskringlu
‘Hérna borSuðum viS Neville dagverS, þegar viS
vorum síSast saman, Sir Jordan’, sagði Andrey.—
‘Mér finst svo langt síSan’.
Jordan brá á sig sorgarsvip. Lorrimore stóS
alvarlegur og Jiegjandi.
‘Hún lét sem hún ætlaSi aS fara.
‘ViljiS þið reyna aö gera betur en Neville’, sagSi
hún, ‘hann skaut 13 héra þann dag’.
‘þér hafiS gott minni, ungfrú Ilope’, sagSi I<orri-
more.
Andre)> Jeit á hann.
‘Já, að því er snertir leikbróSur minn, sem einu
sinni var’, sagði Andrey og fór.
þeir biðu litla stund, og svo sagSi Lorrimore :
‘ViljiS þér ekki skjóta fvrst, Sir Jordan?’
‘Sem J>cr viljiS’, sagSi Jordan, hóf byssuna, miö-
aSi og skaut.
Kúlan hitti römjina á spjaldinu.
Hann giætti sig snöggvast, sneri sér svo að Lor-
rimore brosandi og sagSi :
‘Nú eigið þér aS skjóta. Ég hitti ekki, en ég
hefi rósina ennþá’.
Lorrimore lyfti byssu sinni ; hann sást varla
miSa henni, en sendi þó kúluna beint í gatiö á
spjaldinu.
Hann sneri sér að Jordan fremur óblíöur á svip.
Jordan leit niður, losaSi rósina úr hnappagati
sinu og fékk Lorrimore hana.
Lorrimore tók við henni, lyfti upp hattinum og
fór, án þess aS segja eitt orð.
Jordan stóö kyr og horfði á eftir honum, fremur
svipdimmur.
Lorrimore þurfti ekki aS fara langt. Hann fann
Andrey nærri strax, eins og hún hefSi beSiS hans.
Hún leit til hans reiö á svip, en hann lét sem
hann sæi þaS ekki.