Heimskringla - 08.08.1912, Blaðsíða 4

1. ÍJLS.
WINNIPEG, 8. ÁGÚST 1912.
HEIMSKRINGEA
Heimskringla
Pnbiished every Thorsday by The
Bfimskringla News 4 PoblisMa? Co. Ltd
Verð blaðsins 1 Canada oe Baudar
|2.00 nm érið (fyrir fram bor*að),
Sent til Islanda $2.00 U>nr fram
borgað).
B. L. BALDVVINSON
Editor & Manager
Office:
729 Sherbrooke Street, WiBDipeg
BOX 3083. Talsíml Garry 41 10.
Gras og kartöflur.
bú á Suðurlandi, er algerfega ó-
nýtti allar kartöílur, næpur og
róíur, sem þar fengust um sutnar-
ið, fyrir algert hirðuleysi eða
heimskulega meðferð uppskerunn-
ar. Maður verður þó að ætla, að
fyrirmyndar eða kenslubúum Is-
lands sé stjórnað með allri þeirri
búnaðarþ,ekkingu, sem þjóðin is-
lenzka á til að dreifa, — þó ekki
hafi þar betur tekist búskapurinn,
en raun hefir orðið á.
Ekki fáum vér séð, að saman-
burður á laudgæðum Canda og ls-
lands þurfi að teljast ófyrirgefan-
legur, þó þau gæði, séu ekki öll
sömu tegundar. Vitanlegt er, að
ílest af gæðum Canada eru þann
veg vaxin, að enginn samanburð-
ur er mögulegur, af því að Island
Herra “S.E.’’ hefir verið svo er þeirra gæða algerlega snautt,—
vænn, að senda Heimskringlu rit- að því sem enn er vitankgt. En
gerð um “Löndin’’, og er hún úerra S. E. hefir hitt á þær einu
sýnilega rituð í tilefni af usmræö- tvær tegundir gæða, sem að ein-
nnum, sem um það mál haía orð- hverju leyti má bera saman
ið milli herra Páls Bergssonar og “srras og kartöflur ’, þó að jafn-
ritstjóra þessa blaðs. “S.E.” á vel sá samanburður hljóti að
þökk skylda fyrir það, hve hóg- veröa nokkuð einhliöa, vegna þess,
værlega hann ritar grein sina, og hve Canada skarar þar langt fram
fyrir upplýsingarnar, sem hann 11 r Islandi. því miður er ekki 1
flytur í grein sinni, og einnig fyrir ; þessu blaði rúm til .þess, að gefa
þær upplýsingar - þegar þær nákvæmt yfirlit yfir þetta atnði,
koma —, sem hann býður — með hö þvi er Canada snerUr. Eu
vissum skilyrðum þó — að veita reynt skal það 1 næsta blaði, eftir
oss Vestmönnum síðar. ! Því sem handbærar skýrslur gera
það mögulegt, ogr með pvi verour
En sérstaka þokk verðskuldar þá spurninfflim herra S. E. svarað
hann fyrir þá djarfmannlegu og al- e.£t^r föngum. J>ó skal þaö nú þeg-
gerlega réttmætu viðurkenmngu, ar tekis {ram) ag hér j landi er
sem hann veitir Canada með þvi l uppskeran ekki miðuð við fer-
játa það hreinskilmslega, að það faðma heJdur viö ekrur) sem teij_
sé bæði f r j ó s a m t og a u ð - I ast mega 35 fa5mar á hverja
u g t land. það er sannleikur, sem hHS) OJJ er því aS stærS svo sem
_^kkj verður of oft endurtekinn, miöja vega milli vallar og engja- ,
sannleikurinn um frjósemí t>g auð- 1 da£rSláttu.
kgð Canada-ríkis. því að ýmsir j' . '
eru þeir menn af vorum þjóð- ! Ritgerð herra S. E. he ír ge u
ílokki hér vestra, sem ekki virðast Fjíimskrmglu tilefm tfl þess, að
ennþá hafa gert sér eins ljósa grein 1 taka til íhugunar gæði oe fram-
fyrir þessu eins og æskilegt væri, kiðslumagn þessa lands, og að
og af því mun þaö stafa, hve lítið leC?k það fram fynr lesendurna
álit þeir virðast hafa á landinu og við f.vrstu hentugl«ka svo að
hve litla þekking á öllum þess Þelm veitist kostur a, að gera ser
miklu og margbreyttu gæðum. - Srein ^rir Því, hvort landið mum
En herra E.S., þó hann sé ekki meiri natturuauðlegð-ls-
lengi búinn hér að dvelja, hefir |fand eða Canada.
sýnikga haft opin augun fyrir gæð
nm landsins, og hefir þess utan
drenglundaða hreinskilni til þess
að kannast við þau.
Hinar búfræðislegu athuganir
herra “S.E.” eru og skynsamleg-
ar. Að vísu er það nokkurnveginn
Ijóst á vitund manna hér, að
“þau lönd, er ónotuð eru um lang-
an tíma, safna næringu”, það ætti þefr.ar mér var boðið að ílytja
því ekki að skorta næringu i ís- 1 ræSu fvrir minni landnámsmanna,
lenzka jarðveginn, ef nenning íbú- fann ^g’ vel, að mér hafði verið of
anna væri nægilega mikil til að mikill heiður sýndur ; en þó fanst
rækta hann, því að vissulega er mer a5 það væri ef til vill að
ekki mikiö úr honum tekið á ári mörgu leyti réttast, að lofsöngur
hverju ; oe í öllum þeim skýrslum, þeirra væri sunginn af einum, er
sem á íslandi eru gefnar út um eI1gan h]ut gæti eignað sér í frægð
hag þjóðarinnar, og nefndar eru þeirra. Ég get enga sæmd eignað
landshagsskýrslur, er ekkert—alls mer fyrir vit eða vilja í vali farm-
ekkert, er beri þess nokkurn vott, tíðar heimilis míns ; og þegar for-
að þjóðin sem slík hafi hina minstu eldrar mínir komu til þessa lands
trú á frjósemi jarövegsins, að öðr- var húið að ryðja brautir, landið
um kosti mundi hún leggja meiri revnt Gír fnndið gott vera. það er
rækt við ræktun jarðvegsins. létt að fylgja. Margir hafa hug og
Ekkert skal um það deilt við dugnað til að berjast gegn erfið-
herra S.E., hve þrifnaðarskilyrðin leikum, jafnvel ganga út í sýnileg-
voru góð á landnámstíð. þeir, sem an háska, ef þeir þekkja hvernig
nú lifa, hafa lítíl not þess sem var háskanum er varið, og geta dæmt
eða var ekki fyrir meira en þús- um hættuna. það er hið óþekta,
und árum. TJmræður herra Bergs- kð óreynda, hið dularfulla, er
sonar og Heimskringlu eru um kemur h i k i á menn og gerir svo
það, sem nú á sér stað á vorum marga óttaslegna. það tekur sann-
timum, — ekki hið löngu liðna, né an kjark og karlmensku, að ganga
heldur hið ókomna ; og satt að á móti óþektum öflum, og það er
segja fáum vér ekki séð, hvers vegna þers, að starf landnáms-
,vegna þrifnaðarskilyrðin, að því mannanna er þeirrar tegundar, að
er frjósemi jarðvegs snertir, ætti vér höldum minningu þeirra í
ekki að vera alt eins góð á íslandi heiðri. Hetjuandinn býr eins full-
nú eins og í landnámstíð, úr því komlega i brjósti landnamsmann-
það er viöurkent, að þjóðin rækti anna eins og í brjóstum þeirra, er
ekki landiö sitt, eða að minsta ( hrós fá fyrir framgöngu sína í or-
kosti ekki meira en svo, að nú eft- ( tistum og stríði. Og með sannri
ir fullan þúsund ára búskap eru ánægju segi ég það, að enginn kyn-
ekki meira en 4 fermílur ræktaðar | flokkur hefir meiru vogað í land-
af meira en 1960 fermílum af námssökum, enn kyn vort, og vona
stærð landsins, ef vér munum rétt. e£T að sá landnámsandi lifi lengi í
þetta virðist benda ótvíræðlega á vorri þjóð. Fram að miðöldunum
það, að þjóðin hefir enga trú á °S jafnvel til loka 15. aldar vog-
frjósemi jarðvegsins, og hefir afd- ; uðu engir aðrir lít á hin veglausu
rei haft hana, og hún ætti að höf. Allir aðrir s;glingamenn
vera sínum hnútum kunnugust. Ef sigldu nærri hinum vingjarnlegu
efnahagur íslenzku þjóðarinnar fer i ströndum landsins. Fundur Is-
eftir frjósemi landsins, þá mun hr. | lands var lengri ferð út í hið ó-
S. E. tæpast geta haldið því fram, | þekta, en áður hafði farin verið,
með nokkrum verulegum sann- °fT afkomendur landnámsmanna
indarökum, að sú frjósemi sé til- íslands fóru lengra, og 500 árum
takanlega mikil. J fvrir för Colambusar fundu þeir
, . , „ „ , ,, | hinn nýja heim fyrir vestan hin ó-
Ekki ma með ollu bregða Þ*k- | takmörku6ll hof. Forfeður vorir
mgarleysi íslendinga um það, hve voru hinir fyrstu landnámsmenn
landið er htið ræktað, þyt að i Ameríku en inn etur þ^frægð
merra en þorðung aldar hafa nokk- {rá þeim tekis* Snorri) lslend_
unr bunaðarskolar yenð starfandi in inn fæddur £ Vinlandii var
F\’ririnydarbuið a Eiðum, t. d. r , . ,
J i ^ , . . J , hmn fyrsti hviti borgari þessa
um faenr iarÖ3*rkian venð reynd, . , _ * n*
^ J i A 1 • A * lands. T>ioð vor vax fyrst allra
en íila eða alls ekki tekist, þo bu-
tinum væri stjórnað aí mönnum,
er lært höfðu búfræði erlendis. —
Fyrirmyndarbúið á Eyðum, t. d„ svmr þeirra verSa landnámsmenn |
var vist ema buið Austanlands, i . . _
___toq7 Ó* brautryðjendur, og hvar sem
Minni landnámsmanna.
Bæ5a flutt 4 íslenrlinpai'agiim
f Winnipeg 2 agxist 1912 af
H. Marinö Hannesson.
þjóða, er hafði djörfung til að
kanna hið óþekta, Og meðan sami
andi Norðurlandanna lifir, munu
sem árið 1887 skorti bæði mat,
landnámsmenn verða látnir njóta
°Á tiílu u'i t,m jólalej tið ! ix.irrar litilf jörlegu viðurkenningar
þratt fynr alla ymnuna, sem þar sem felst j hrosiVir unnin þrek- '
yar gerð og 200 krona meðlag ur vjrki mun þeim k mt JerSa
landssjoði með hverjum vmnu- | Heimurinn skuldar þeim mikiS)
manni. Svona var afkoman, þar
sem mest rækt var lögð við rækt-
un jarðvegsins.
Tveim árum síðar var fyrir-
myndarbúið á Hvanneyri það eina ' lítill þá f svlp.
því þeir gerðu landnám stórþjóð-
anna mögulegt í þessari heimsálfu.
En þeir voru fámennir, svo að á-
rangurinn af störfum þeirra varð
Allan heiður eiga þeir menn skil-
ið, er komu frá Englandi og Frakk
landi, og fyrstir námu land og
settust að á austurströnd Ame-
ríku. þeir vorn gæddir því sálar og
líkamsþreki, kjarki og karlmensku,
sem jafnan hefir einkent alla sanna
brautryðjendur. Og heiðra skal
finnendur þessa mikla Vesturlands
— veiði- og verzlunarmennina, sem
könnuðu það og skýrðu heiminum
frá frjósemi þess og náttúru auð-
æfum, sem í því fólust. Af sögnum
þessara manna fæddist í heilabúi
hins hugdjarfa Selkirks lávarðar
draumsjón um nýja stórþjóð og
stórveldi í þessum nýja heimi.
þessijþjóð á því mikið að þakka
hinum huvdjarfa og framtakssama
Selkírk jarli, sem það verk áform-
aði ov fullkomnaði, þr.átt fyrir öfl-
uga mótspj’rnu, erfiðleika Og hætt-
ur svo miklar, að nútíðarkynslóð
vor fær tæpast gert sér grein fyrir
þeim. Og Canada heiðrar minn-
ingu hans um aldur og æfi, og þá
er þessi þjóð þroskast kemur hún
hugsjónum hans í framkvæmd og
sannar þar með að hugsjónir hans
framtakssemi var á réttum rökum
bvgt. Bretar eiga þjóðhetjum sín-
um mikið að þakka, er um allan
heim hafa leitað til þess að bæta
við Og uppbyggja hið mikla Breta-
veldi. þeir hafa margir lagt líf sitt
og eignir í sölurnar, án vona um
laun eða endurgjald, og varið gáf-
um sínum, sálar og líkams kröft-
um, dugnaði og karlmensku þjóð
sinni til hagnaðar og frama. Fáir
eiga meiri heiður og þökk skylda
en hinn mikli skozki jarl, því fáir
hafa betur bygt en hann gerði.
ílann dó án þess að vita með
vissu, hvort starf sitt mundi hafa
varanlegt gildi. ifin þvi trúum vér,
að hans síðustu stundir hafi orðið
sæluríkar í voninni um sæmdar-
fulla uppfylling’verka hans og mál-
staðar. Frægð hans mun lengi
lifa.
Landnámsmenn þeir, er hann
sendi hingað voru líka hraustir og
kjarkmiklir menn. Og hver skal nú
á þessnm tíma álasa þeim, er hrös-
uöu í áréynslu-þrautum og freist-
ingum, er þeir áttu við að stríða!
það eru nú í þessum mánnði lið-
in eitt hundrað ár, síðan fyrstu
| sm ábændurnir komu hingað vest-
i ur, er flýðu frá þrautum og mann-
raunum síns eigin lands. þeir voru
samt gæddir því þreki og karl-
mensku, sem sannir landnáms-
menn þurfa að hafa, og marga
hildi háðu þeir í baráttunni við öfl
náttúrunnar og gegn árásum and-
; stæðinga sinna. Hungur Og neyð,
stríð Og blóðsúthellingar fengu þeir
að þekkja, en sigruðu þó. þeir
reyndu landið og staðfestu gildi
, þess, og þeir verðskulda allan heið
ur Og sóma fyrir stofnun þessa
nýja veldis hér á breiðu sléttun-
um.
En degi landnámsmannsins lauk
j ekki við svo búið. Sannað var að
[ landið var frjósamt. En það vissu
tnenn, að erfiðleikarnir yoru marg-
ir. þetta var ekki land fyrir þrek-
I leysingja. það þurfti enn á hreysti,
kröftum og karlmensku að halda.
Og allur heiður skal þeim veittur,
er fvrstir af þjóð vorri námu land
og settust að hér, því þeir voru
fyrstir allra tttlendra þjóða að
reyna það. Hingað komu þeir mál-
lausir og félausir, í óþekt land, þar
sem ókunnugt mál var talað. Ann-
I að kyn hafði stjórnarvöldin. þeim
i var lítt fagnað af þeim, sem fyrir
sátu, Og lengi var litið niður á þá
sem óæðri kynflokk. En þeir voru
j gæddir anda forfeðranna sumra.
i þeir vissu, að framtiðin hér var
jkomin undir atorku þeirra og
drengskap, og þeir sýndu þess
fijótlega vott, að þeir verðskuld-
|Uðu sín nýjtt þegnréttindi.
Feður vorir lögðu mikið í söl-
j ttrnar. Enga hættu hræddust þeir,
ekkert erfiði var þeim um megn ;
þeir vildu alt til vinna, að afkom-
jendur sínir fengju greiðfæran veg,
og kæmust ofar í mannfélaginu en
þeir sjálfir. þeir sáðu, vér upp-
skerum, og því er það helg skylda
j vor, að búa eins í haginn fyrir
hina næstu kvnslóð, svo að sveiti
feðranna beri tilætlaðan ávöxt.
Dagur landnámsmannsins er enn
ekki úti ; enn er þörf á hinu sama
; þreki, forsjálni og manndáð til
þess að ryðja torfærunum úr vegi
og gera framfarabrautina sem
greiðasta. þannig verður það að
j ganga kynslóð eftir kynslóð. únd-
ir því er framtíðarheill og þroski
þjóðarinnar kominn.
I
Sjóndeildarhringtir forfeðranna
var víðsýnn ; fyrir framan þá lá
hafið. Vér höfum fyrir augum
sléttulandið ; náttúran gefur oss
þar eng«u minna víðsýni. Norður-
landið var fátækt og erfitt, en hér
nú land frjósamt og fagurt. For-
feðurnir voru sístarfandi Og ó*
þreytandi að rvðja og gróðursetja.
Nú er það skylda vor, að gera hið
sama. þeir hafa arfleitt okkur, og
við megum ekki' skerða arfinn
þann, heldur auka af mætti. Og
því segi ég, og mér finst það vera
orðsending landnámsmannanna, að
við erfingjar þeirra gerum skyldu
okkar bezt með því, að færa okk-
ur sem bezt í nyt þau tækifærin og
skilyrðin, sem land þetta hefir að
bjóða. Og hér á þjóðhátíð okkar,
þar sem við mætumst til minn-
j ingar þjóðar-sögu og tungu for-
íeöranna, strengjum við þess heit,
j að ástin sú, sem við berum til
þessa alls, skuli ekki standa í vegi
j lyrir kröfum tímans og þörfum.
En mér virðist nú raunar, að
, þess muni aldrei þörf. Ástin til
[ ættjarðarinnar, sögu og tungu get-
j ur lifað og hjálpað okkur, ef rétt
er_ með farið ; og bezta og eina
, leiðin er sú, að við lifum og breyt-
j um svo, að minning foríeðranna
haldist í heiðri með framkomu
okkar hér í landi.
Eins iengi og við teljum okkur
útlendinga, eins lengi gera aðrir
það. Eins lengi og við einangrum
okkur frá öðrum meðborgurum
rokkar, svo lengi verður okkur og
j neitað náins kunningsskapar við
I þá, og mannfélags og þjóöfélags
J jafnaðar. Eins lengi og við. beitum
kröftum okkar og hæfileikum ein-
göngu innan vébanda hinnar litlu
þjóðfélagsheildar okkar, svo lengi
verðum við áhrifalitlir og komum
litlu til leiðar og verðum óþektir
og aldrei valdir til ábyrgðarmik-
illa starfa. Við erum svo fáir, að
áhrif okkar sem sérstaks þjóð-
ílokks geta aldrei orðið mikil. þeir
er halda fram öðru, sjá sinn eigin
liag í því ; Og hvort sem það er
kirkjan eða blaðamennirnir, þá
segi ég, að með þvi afneita þeir
þegnskyldu sinni gagnvart landi
þessu Og þjóðarheild. Með þvi að
standa einangraðir gerum við sjón-
deildarhring okkar þrengri, fækk-
um framsóknar tækifærunum og
bregðumst jafnt þegnskyldu okkar
sem hinum persónulegu og þjóðfé-
lagslegu skyidum.
þó vera megi, að enginn okkar
sé þess megnugur, að afkasta um-
fangsmiklu starfi, þá er það þó
ekki fullsannað fyr en reynt er. Og
margur ómerkur faðir hefir alið
merkan son. Við höfum engan rétt
til þess, að spilla fyrir hinni næstu
kynslóð, og því ber oss að gera
skyldu vora vel og vandlega ; að
geyma með okkur alt það sem
bezt er í anda þjóðar okkar, í
sögu hennar, í eftirdæmum for-
feðranna, og að gera þetta land,
er forfeður okkar fundu og feður
okkar námu og við höfum gert að
heimkynni okkar — sannan vermi-
reit allra hinna be.ztu islenzku
dyg«ða. Með þessu eina móti fáum
j við eftirlátið afkomendum okkar
j þann arf, sem við óskum að þeir
fái notið hér í þessari heimsálfu ;
því að víst er, að vér með hingað-
komu vorri höfum stigið það spor
er í nútíð og framtíð gerir okkur
að einum þætti í hinni miklu can-
adisku þjóðarheikl. 1 þessu landi,
þar sem saman eru komnir allra
þ.jóða menn og konur, er framtíð
okkar óviss, ef hver þjóðfiokkur
einangrar sio- frá öllum hjnum. þá
verður st'arfsemin ófullkomin, þjóð-
arandinn smár, nema allar þjóðir
sameinist og verði að einni sam-
eiginlegri þjóð.
Gleymið ekki, að hcr er nú þjóð
okkar, föðurland Og heimili.
Hér liggur framtíð okkar og af-
komenda okkar.
Lengi
manna! 1
lifi minning landnáms-
Kennaraprófin.
Auk þeirra íslenzku nemenda,
sem getið var um í síðasta blaði,
hafa þessir staðist próf við kenn-
araskólann :
Fyrsta flokks próf :
Ellen Fríðhilda Jóhannsson.
Annars flokks próf:
Guðlaug Guttormsdóttir.
Violet Felsted.
Rebecca Johnson.
þriðja flokks próf, II. deild :
Mabel Joseph.
þriðja flokks próf, I. deild :
Númi Hjálmarsson, ágætis-
einkunn.
Aurora Vopni.
Katrín Goodman.
Anna S. Bjarnason.
Bréf á skrifstofu Hkr. eiga:
Miss Oddný Jónsdóttir.
Mrs. P. Clemens.
Miss Guðrún Benediktsson.
Sig. Hlíðdal.
J. G. Lundal.
Joe S. Thorarensen.
Eigendur bréfanna eru beðnir að
vitja þeirra sem fyrst.
^OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO KKKKKKKKKKKKKKXJOOOl^
Minni Islendingadagsins o
í WINNIPEG 2. Ágúst 1912
0
MINNI ÍSLANDS
Einslega ey, vort land,
ísland, vort hjartaband
Hnýtt er um hugljúf þín svæði.
Sælilja, blaðabjört,
Blíðviðrið hefir gjört
Stilkinn þinn grænan frá græði.
Unni því alt sem grær,
Alt gott, sem þroska nær,
Sæblómi glitstrauma grónu.
Bylur, sem blæs það á,
Blási hvern yrmling frá
Mjallhvítri margblaðakrónu.,
Hve sárt sem haglið ber,
Hversu sem drungað er
Loft fyrir geislunum glöðum,
Standi það hraust og hátt
Hvíttyppt í norðurátt,
aldrei með ormétnum blöðum
Kr. Stefansson.
MINNI VESTUR-ÍSLENDINGA
Það er úrvals efni í brag:
Ættarmerki vort að bera
Endumst vér um ár og dag —
Aldrei kemur sólarlag
Þess sem oss til vegs skal vera.
Hefir sig til sannleiks krýnt
Sögnin—ekki fyr en núna—:
Hér er ekkert íslenzkt týnt.
Oss skal hafið brúað sýnt,
Hér er efni í alla brúna.
Áður var oss vansi að
Vera niðjar íslands bornir,
Höfðu margir hljótt um það.
Hjá oss snúið við er blað
Nú eru fáir enskir orðnir.
Svo sem hnettir sól um kring
Sífelt snúumst vér í anda
um hvern frægan íslending.
Ó brotgjarnan sé eg hring
Kring um skáld og lista landa.
Það í búi blessun er
Bæði hóp og einstaklingnum
Trúr að vera sjálfum sér.
Sannarlega gott; að vér
megum treysta, treysta hringnum.
Guttormur J. Guttormsson.
MINNI LANDNAMSMANNA
Ef landnáms-menn við hundrað ára hvörf
Af hrósi sínu mættu ’óminn heyra,
Þeim findist eflaust gylla gjaldlaus störf
Hvað grafnar dygðir láta vel í eyra.
Að setja um þau fyrirmenni fund
Hver fær um væri, skjötlist íslendingum?
Sem vita glegst, að það er landnáms-lund
Sem láðvarðs nafnið prýðir góð-minningum.
Og tilhald er um tóftir Selkirks jarls
I túni grónu, þar sem norður falla
Þær Nið og Móða, um miðja breiðu dals
í mörk og sléttu Vínlands, austan fjalla.
Hann manna fyrstur fararhugan gaf
Því fólki er landið unnið hefir þannin.
Og frumbýlingnum frægðin stafar af
Svo fellur ljómi á daufan aðalsmanninn.
Og frumherjanna uppihald í eymd
Til æfintýra manndáð vora lokkar.
Og störfin þeirra, bæði geymd og gleymd
Vort gengi urðu og landvættirnir okkar,
Svo stundum finst oss hér, að hjá sé sett
Vor happlaus öld, og jörðin tekin vera
Og hvergi að nema nýjan, auðan blett,
Svo nú er framar ekkert stórt að gera.
En næg er auðn um æðri landnáms-menn
Þá alt er bygt og hvergi land að finna
Þá verður eftir lengsta leitin enn:
Úr lífi og jörðu farsældina að vinna.
Þó Fjörgyn verði merkt og mæld sem blað,
Frá marar-grunni að efstu jökul-brúnum
Er frægðin stækkuð, við að þýða það
Sem þar er skráð í allra hluta rúnum.
Svo minnumst ei á biturt strit og stríð
Né stutta æfi, löngu týndar grafir
Og alt það fjör sem féll í miðri hlíð,
Né förlað þol og beztu vona tafir
Því hvern skal segja sælli en landnámsmann
Með sigur-hug í ljóði og handar-taki,
Með nýja og víða veröld framundan
Og vegleg óðul feðra sinna að baki.
g Stephan G. Stephanson
r'
<KKXKX>0<><K><>00000<>00<>0 0<>0<>CKK)-0<><M>0<>0<>0<>0< %
■QOOOOOOOOOOO OOOOQQOOOQOOOOQOQ OQOQQOQOOOOOOOOOOOCK> CQOOOOOOOOOOOQhOQOOOOOO COOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO OQOOOOOQOOOOOOOOOOQOOO OOOQOOOOOOOOOOOOOOOOOOCOOOOOOOOOOOOOOOQQ