Heimskringla - 26.09.1912, Side 7

HEIMSKS.INGLA
WINNIPEG, 25. SEPT. 1912. 7. BLS.
Til að fá bezta árangur sendið korn yðar til
PETER JANSEN Co.
Hefir trygt nmboOssðloleyfi,
PORT ÁRTHUR eða FORT WILLIAM.
Fljót afgreiðsla, bezta flokkun,—fyrirfram borgun,~hæzta verð
Meðmælondor: Canadian bantt of Commerce,
Winnipeg eða Vesurlands útibúaráðsmenn.
Skritið eftir burtsendingaformum.—Merkið vðruskrá yðar:
„Advic PETER JANSEN Co. Grain Exchange, Winnipeg.Man.”
Stefoa vor: Seljandi krefst árangurs, en ekki afsakana.
+ STOFNSETT 1882.
"t Helzti liraðritunar vélritunar og verzlunarskóli í Canada.
4- Hlaut 1. verðlaun á lieimssýningunni í St. Louis, fyrir
+ kenslu aðferð.
£ Dag og kvöldskóli
og sérstök tilsögn. Atvinna útveguð hæfum nemendum.
4 Tiisögn veitt með pósti ef óskað er.
X Skrifið oss eða kallið upp MAIN 45.
I Wimiipeg líusiiiess College,
Horni Portage Ave. og Fort St.
| -wiisrisrTPEG,
3VE_ATsr
*
I
4
*
4
*
4
f
4
*
4
*
4
|
4
t
t
w
L
CAIVADIAIV
IST PROOFIEATHER ST8ÍPS.
Sparar 25 pró sent af eldsneyti, varnar ryki og súg að.
komast f húsið. Aftrar gluggum og hurðum frá að skrölta
Þessi “Strips” fást hjá
WILLIAMSON MANUFACTURERS AGENCY GO.
255 PRINCESS St.
TALSÍMI: OARRY 2110.
North Star Grain Company
URAIN EXCHANQE, Winnipeg, Man.
Meðmælendur : BANK OF MONTREAL’.
Ef þér viljiÖ fá hæsta verö fyrir korntegundir yöar, látið
NORTH STAR GRAIN CO. selja þær fyrir yöur.
Vér ábyrgjumst greiöar og áreiðanlegar borganir.
Formaður félagsins er Mr. W. A. Anderson, er svenskur, og
norski konsúllinn í Manitoba. Mr. II. R. Soot er ritari og ráðs-
maður þess,
NORTH STAR GRAIN CO. er viðurkent um alt Canada,
sem áreiðanlegt félag, og má rita hvaða banka sem er í
landinu um upplýsingar þess efnis.
Skrifið eftir frekari upplýsingum.
íÍ!3iaaa3Jsi5íaiaMsiarær5M3jaísjaja®fa

KARN eða MORRIS PIANO 1
eru búnir til af stærsu pianvverksmiðju 1 Canada.
Fclagið er einnig eitt f>að stærsta pianofclag í
heiminum, og hefir hlotið aímenings hylli fyrir ein- a
staka VANDVIRKNI og tíÆÐI á hverju piano |
sem frá verkstæðinu liefir farið.
Það eru engin hljóðfæri sein hafa hreinni eg H
fegri tóna en Karn-Morris, og endingin og prýðin g
eiga ekki sinn lfka. S
KARN-MORRIS PIANO & ORGAN COMPANY I
387 PORTAGE AVE., WINNIPEG.
E. MKREKLL ... -J - RáfiHmaOar. S
1 1
The West End Dry Goods Store.
Það er staðurinn sem þið geti fengið
KJARAKAUP.
Vér höfum nýustu tegudir af kvenna,' karlmanna og
unglinga prjónapeysum (Sweaters) og allar tegundir af
skóm, m. fl
Vér höfum sérstaka tegund af skóm fyrir skólabðrn.
MUNIÐ EFTÍR STAÐNUM;
72Ó SARGENT AVE

^KORNVARA^
Eina ráðið fyrir Vesturlands bóndann tií að tryggja sér
fult verð fyrir kornvöru síua, er að senda heilar vagnbleðsl
ur til Port Arthur eða Fort William, og láta umboðssala
annast um söluna. — Vér bjóðum bændum þjónustu vora í
sendingu og sölu kornteg-unda þeirra. Vér gerum þetta fyr- !
ir ákveðið verð, sem er 1 cent hvert bushel. Skrifið oss um '
sendinga upplýsingar og markaðsverð. Vér borgum ríflega !
fyrirfram borgun. — Um áreiðanlegleik voru og hefileika, 1
vísum vér til hvers bankastjóra sem er í Vestur-Canada.
| THOMPSON, SONS & CO. i
tíRAIN COMMISSION MeRCHANTS,
700—703 Grain Exchange, Winnipeg.
±
„Hann byrjaði. ’
(Fiá Jóui Eiuarssyiii.)
að
að
þegar maður hefir komist
raun um, hver höfUndurinu er
‘‘Brefi til ritstjóra Heimskringlu”,
eins og það geislar út úr blaðinu
nr. 48 (29. ágúst), þá gefur mað-
ur skollanum það, að efni þess og
annar frágangur sé að einu eða
eða neinu leyti ónáttúrlegur. Höf.
er þektur að þessum ntnætti og
engum öðrum. Mánaiðarritið
Fróði flutti nýnlega einkar greini-
lega og góða ritgerð um ‘vitund-
lega stórfé, selja árlega bafra
(villihafra) og aðrar landsins af-
urðir í ‘carlóta’ tölu, en halda því
iram, að hér sé ekki hægt að lifa
á akuryrkju....... því fiytja þeir
sig eaki þangað, sem betra er að
vera, eí þeir vita af því plássi ? ...
... Canada er ekki þægð í nauð-
ungarveru neins manns, og henni
er heldur ekki þægð í, að menn
liggi á brjóstum hennar svo árum
skifti, — kýli á sér vömbina af
kjarna landsins, klofríði yf-
ir akur og engi og kalli í
sífellu : INIeira, meira! ”
það er ég hárviss um, að höf.
! hefir kófsvitnað við að “leysa”
j þessa ‘‘höfn”! Svona sláandi rök-
ir” manna, hversdags, alþektu vit- i semdir! Skjldi Canada hugsa mik
undina og sjálfráðu vitundina, | ið um, hvort fólkið er ánægt eður
hina svonefndu ‘‘undirvitund”. En | eigi, eða ‘‘klofríður” landinu eða
um þær verður ekkert sagt me ra iiöfundinum oft eða sjaldan ? jpað
í þessu máli nú. Hins þarf að | er iit að finna vit í þessari hugs-
geta, að til er þriðja vitundii:, höf., en það hlýtur þó að vera
sem gleymst helir aO fœra inn í þar!
reikninginn, þó hún eigi heimting j Geitið liefir verið t.l þess, að
að
a sæti þar. Hún nefnist ‘‘neðan
vitund”, vegna þess, að eðli henn-
ar er neðar í manngildinu en hinna
annara ‘‘vitunda”, sem þektar eru
á þessari aldarbyrjun. Kmmitt
Jtessi villihafra setning eigi
vera sletta til eins efnamanns hér
í bygðinni, sem er einn hinna nýt-
ustu drenyja og flestum að góðu
einu kunnur. Orsökin til þeirrar
hve erfitt var að fá menn til að
starfa aðihenni. En furðanlegá l.t-
ið gætti þess, hve ráðdygð höf.
varð til mikilla bóta og flýtis í
þeim málum, enda áttu landar
hans að nokkru hlut þar að máli
Og ekki myndi það hafa gengið að
neinu leyti lakar, þótt hann hefði
minna haft að segja nm sveitar-
nefndina og forseta hennar (Reeve)
en hann gerði og gerir. Af því höf.
varð ieginn að £á skrifarastörf
sveitarinnar fyrir minna, en aðrir
álitu þau verð, finst honum hann
hafa vald til að ‘‘renna’’ allri
nefndinni, en heíir aðallega ‘rent’
sjálfum sér uppdubbuðuim og
sparibúnum til að koma á ofurllt-
illi sundrungn og — hefir tekist
það eftir vonum.
í fimta lagi segir liöf. um
sl. kosningar, að í sambandi við
þær hafi ekki átt sér stað neinu
‘‘ofstopi Og ekkert brennivín”.
Fyrra atriðið mun satt vera, að
því er þingmannaefnin sjálf snert- j c"'íi tilfæra, því höf.
ir, og er það hrósvert mjög vegna í rökstuðnings, eins
þessi vitund er það, sem framþró- getgátu er sú að eins, að þessi
un hugsanfræðinnar er að ryðja. sami höf. hafði áður sent honum
rúms fyrir meðalgöngu bréíritans bróðurlegar dylgjur um, að hann
áminsta, og mun óg eítir lélegum gæfi að eins kólflausar kindaklukk-
tækjum mínum reyna að gera ‘‘fá- ur á tombólur. það þykir svo
vísri alþýðu ’ ljóst í hverju þetta í náttúrlegt, að höf. haldi enn sömu
element” lýsir sér jafnan hjá rit- , velvildarbendinni yfir ]>essum sveit
höfundinum.
það er einungis af því, að eitt
atriði í bréfinu snertir mig, að ég
truíla lesendur blaðsins með ör-
stuttri athugasemd ; annars hefði
bréfið” getað farið innum annað
ejrrað og útum hitt, eins og fieira,
j unga sinum. þetta skeyti á é g
að minsta kosti ekki, því þao
veit höf., að enginn bygðar-
manna hefir meira vandað til út-
j sæðis þeirra korntegunda, sem ég
! hefi í örsmáum stíl reynt að
rækta, og að ég hefi legið (en ekki
sem sa heiðraði höf. hefir blekað j ýkja mikið 1 i ð i ð) undir bak-
og bleka látið. Eg hugsa því að ! kýmni höf. fyrir bragðið. En þessi
drepa á flest atriðin lauslega úr
því ég geri mér ómakið á annað
borð.
F y r s t a atriðið er þá um
samanburð á íslandi og Canada.
tíá hluti Ameríku, som nefnist
Bandaríki, er auðvitað ekki um-
talsverður, né þessar fáu hræöur,
sem þar draga fram sitt auma
líf! Höf. litfir slitið í sundnr eínið
til þæginda fyrir lesandann og
kemur endirinn af þessu máli út
um afturendann á bréfinu, sem
ekki gerir hót til, er að eins
smekksök, sem kallað er. Eg hefi
ekki þózt þurfa að leggja orð í
deiluna utn notagæði þessara
pilla er óþörf sletta til ibygðarbúa
í þessu sambandi. Væri ef til vill
cins heppilegt, aö höf. sjálíur gengi
á undan í villihafra-útrýmingu og
keypti ekki oftar sjálfur fúið
liveiti fyrir útsæði, — sem er
voðalega seint að gróa! — Niður-
lags rúsínan er bara ‘‘fíniriis” mál
— það sem hér á árunum var
kallað inndælis klám!
það halda sumir, að ef þeir eru
bændur, þá séu þeir skyldugir að
vera dálítið klúrir með köfíutn.
1 þriðja lagi segir höf.
að þó “sumir verði árlega fvrir
hagli, hitum of miklum oig frosti”,
sanni ‘‘ekki að Canada sé ekki að
landa, Islands og Canada, og ætla j laudgæðum yfirleitt langt á undan
ekki að gera þ ð nú ; en ég ætla [Jsl indi eða nokkru öðru landi ;
að eins að skyra málsgreinar og ! alveg eins og Saskatchewan er á
ástæður höfundarins, svo þær fést- undan öðrum fylkjum hvað land-
ist betur í minni þeirra, sem j gæði snertir, og Foam Lake sveit
þurfa að skilja þær til hlýtar. j á undan öðrum sveitum í Can-
Mér kernur alls ekki til hugar, ada”.
‘‘Éig fullvissa
m u n h a f a
ö 11 u m
að reyna að berja velunnendur
Canada út af skoðun Jæirra á
landinu. En öfgar og fúkyrði i
þeim málsvörnum koma engu j
góðu, en talsverðu illu til leiðar. j
Látum oss líta á, hvað höf. seg- j
ir um þetta stóra mál. Ilann seg- |
ir svo og svo segir hann :
•‘En okkur, sem búin erum að j
vera liér svo tugum ára skiftir,
finst það i sjálfu sér ætti að vera
næg sönnun fyrir því, að hér sé
betra að vera en á íslandi”. —
tíkyldi ekki þetta sem rökleiösla
taka af öll tvimælin? Menn hafa
stundum verið svo tugum ára
skiftir í fangelsum, og jafnvel dáið
þar, án þess að telja veru sína
þar sem sönnun þess, að hvergi
væri betra að vera. það er til
nokkuð það í ríki tilverunnar, sem
kallað er ‘‘geta”. Fangarnir geta
ekki komist út, venjulega, fyr en
þeim er leyft það af vörðum
þeirra. tíumir útlendingar g e t a
ekki fiutt til baka af þeirri ein-
földu ástæðu, að þeir hafa ekki
eini eða aðrar ástæður til þess.
Ég ætlast ekki til þess, að höf.
skilji þessa líkingu (nema þá af
hendingu) ; en fiestir aðrir menn
munu geta gripið annað ein^.
‘‘Accurat’’ það!
Fyrir hér um fcil 3 árum (hjálpi
herrann mér, ef það munar háM-
j um degi) ritaði þessi sami hö'f.
sögu um ‘ Prentaradjöful” — o. fl.
j djöfla — er gefm var út í Ilkr. í
i tveimur köflum eða þremur. Sú
! saga þótti ekki skara fram úr
I skáldsögum undanfarinna alda, en
; svo mikið vit var í henni, að
menn þóttust skilja, að hún ætti
hcldur að hnýta að bygðinni ofab-
nefndu og íbúum hennar. þá —
sagði sagan sú — bjuggu hér í
Foam Lake bygð að eins ‘‘kýrhala
kongar og júgurdrottningar”. þá
var skáldsögu höf. hér búandi með
‘‘hústrú’’ sinni. þessir einkennilegu
Foain Lake búar lifðu þá við
mikla mæðu og þrælavinnu og
hrygð og reiði, eins og vísan bend-
ir til, sem í sögunni stóð, — því
höf. er líka lieirskáld bygðarinnar.
Vísu þeirri er þetta upphafið :
•‘Margur býr viö mæðu’ og strit
og móð og hrygð ...i...”. Af hverju
stafaði þessi mæða og hrvgð kýT-
halakonganna og af hverju voru
júgurdrottningarnar reiðar i þess-
ari beztu bygð heimsins ? Eða
livemig ætti maður að geta kom-
ið ‘‘sameiningu’’ á milli þessa
]>ess, hve hitrt er algengt. En að
l-’ýtta hafi hvergi tiðkast meðal
útstáclsis -kýrhalakonga og kög-
ursveina, er að þeim imálum unnu,
mun að minsta kosti ýkjur. Að
ckkert b r e n n i v í n ' hafi verið
brúkað um kosningarnar af mönn-
um, sem þar að unnu, er vitan-
lega ósatt, og höf. óefað vel kunn-
ugt. Og þaö töldu sálfræðingar
með dularfullmn fyrirbrigðuim, er
rétt eftir kosningarnar gekk hér
um bygðina, frá suðri,til norðurs,
í bjórkútsmynd. En ekki hefir þótt
þörf á, að rannsaka það til hlýt-
ar. þ e t t a er því ásetnings
sj ndar ósannindi höf., því hann
þekkir fyktirra af þessum vökva
og mun sjálfur hafa ‘‘neyðst’’ til
að þefa af honúm á nefndu tíma-
bili.
Loks segir hann :
Vilhelm um, að é g
vakandi a u g a
hans stjórnmálagerðum”. — “ö,
ljölvaður, þar fór hann með kopp-
inn minn! ” sagði kerlingin forð-
um. Hverju skyldi Mr. Paulson
þora undir öðru eins eftátliti ?
Skj'ldi hann ekki verða (eða vera
oröinn) að gjalti, eins og menn
urðu stundum á galdraöldunum ?
N r. s e x hjá höfundinum er
ciginlega ástæðan fvrir því, að ég
skrifa þessi ‘‘örfáu” orð um bréfið
- þar siean hann dróttar að mér
úsannsögli í bréfi mínu á undan,
og að ég sé “óhlutvandur”. Eg
hcfi ekki ætlað, og mun ekki ætla,
að rita um sjálfan mig og mitt
persónugildi í Ileimskringlu né
önnur rit. það er nokkuð, sem ég
tel ekki blaðamál, né heldur per-
sónulegt krit milli tveggja manna.
En hitt mun ég meta skylt, að
gera lesendum blaðsins' ljóst,
hvort óg fer með lygar á því, er
cg skrifa í blaðíðv ef slíkt er á
niig borið, því það kemur þeim
og blaðinu við.
Rökin, sem bréf höf. tilfærir, er
hann hið satna og aðra. Ég hefi
ákveðið það nfl. við sjáMan mig,
að áreita ekki bygðarbúa hér að
ósekju eða fyrra bragði — sízt í
blöðunum, en ef ég sé, að einhver
ætlar sér að stíga ofan á mdg og
troða mig í skarnið, hefi ég hugs-
að að taka þvi ekki svo, að ég
gefi ekki hljóð af mér. Eg hefi
ætíð verið líjarklítill og hræddur
við stóra menn, en liefi nógan
rom ennþá til þess, að gera þeim
heyranlegt, hvern þeir eru að
kyrkja, ef í það fer. En þetta
snertir ekki lesendur Ilkr. og ræð-
ist því ekki meira hér. En ég held
aíram með ‘‘bréfið”, þvi sann-
leikurinn er allra eign sem
vilja.
Já, ég segi sama og alt eins og
höf. að það er sárgrætilegt, hvern
ig farið er með sannleikann af
mörgum. Ilöf. segir, að sannleiks-
elskandi menn trúi lýginni betur
cn biblíunni! Dæmi til þessa vil
staðhæfir án
og hann er
vanur.
Eg þekki mann, sem fiutti til
þessa lands fullorðinn. Hann hét
eitthvað svipað og Jón Jónsson
heima á íslandi, og var þar sonur
“klegs” almúgamanns. Sneanma
hreyfði sér hjá drengnum löngun
til að mega teljast af kynbóta-
stofni, og vildi gjarnan vera talinn
sonur prests nokkurs, er Janus
hct. En óhræsis presturinn lézt ei
muna eftir hinni “helgu athöfn”,
sem orsakaði tilorðning sveinsins,
og neitaði því í sannleikans nafni
feðrununni. En stráksi vissi betur
°JÍ hugsaði sig ekki nm tvisvar,
heldur fiutti með alt sitt hús til
Canada, bezta lands heimsins,
nam land í beztu bygðinni og
varð þar bezti kýrhalakongurinn.
Hé<t hann þa fyfst Jón Janusson,
unz “evolutionin” breytti nafninu
í John, og nú síðast, eftir að
hann varð skrifari, í ‘‘Jno”, sem
hann hvg’gur að vexa réttara og
brúkar því á ypparlegustu skjöl-
um embættisins, og meðal göf-
ugra manna, nl. enskra. Nú loks
liefir hann væntanlega ínndið sann-
leikann í allri fyllingu. En kvart-
claskiftin í sögu höf. verða heldur
t 1 miska klerkinum föður hans,
sem gengur með sannleiksmissir-
inn óafiátanlega í gegnum alt líf-
ið. — þessn öllu trúa allir, og er
ekki furða, þótt höf. sé viðkvæm-
ur fyrir minstu óþægindum, sem
sannleikanúm eru sýnd. En um-
mæli m;n u.m einbúana liafa víst
allir aðrir álitið meira sem glens
en illgjarna lýgi ; og ég neita því
herrans nafni og 40, að hafa skrif-
að það í nokkrum illum hug, né
til þess að spilla fvrir þvi, að hr.
“Tno” Janusson gæti notað að
fullu markaðinn hér fvrir
sínar hjónabands afurðir, sem
liann virðist að hafa grunað mig
um.
í “sjöundu grein" segir höf.: —
“Canada, landið sem við lifum í,
Næst segir hann : “— því ef ekki vitnisburðar og hins í Bréfinu, eft-
væri svo, þá mundum við hafa ir sania rithöfnnd ? Eitt er víst,
horfið aftur til átthaganna fyrir jað liöf. £ékk lítilsháttar viður-
löngu og tekið með okkur heilan : kenningu fyrir sínu andlega fóstur-
hóp af kanadiskum kunningjum”. láti þá, og ýmsir muna honum
Skyldi engum kunningja detta í það enn þann dag í dag, eins og
hug að brosa, ef hann frétti, aö |það hefði verið ritað í gær eða
aðrir eins búandskussar og t.a.m. ívrragær. það er stefna höf., að
við tveir hefðum afráðið að fiytja J skjalla ekki bygðarbúa hér fyrir
heim til Islands og ‘‘taka heila þeirra ‘Télegheit”, og mun það
hópa af kanadiskum (ekki íslenzk- 1 verða þeim notasælast. Enda hefir
um) kunningjum” með okkur. —jhöf., óefað, reynst þeim betur en
Hvaið ætli að við befðum i af-
gangi í fargjöld handa þessum
“heilu hópum”, þegar við hefðum
keypt farbréfin lianda okkur og
okkar fjölskyldum og borgað alt,
sem borga þurfti hér áður en við
fórum ? Er ekki hálfgerð ílónsku-
lykt af þessari rökleiðslu ? Yita-
skuld hefir höf. ætlast til, að les-
I þeir honum, og vonandi verður
svo framvegis. Hefir hann og
marga laglega drápuna kveðið
j þeim til hughreystingar og hjarta-
styrkingar við “reiði” þeirra. En
undarlegast, að ekki skuli neitt af
j kviðlingum hans hafa sést í leir-
j safni Lögbergs, þótt þeir séu all-
ir heldur fyrir neðan ljóð Hannes-
endur Hkr. gætu lesið það í línun- j ar stutta aið gæðum og hugsunar-
um og á milli þeirra, að hér væri | gildi.
efnamaður að rita, piltur, sem j 1 fjórða lagi sendir hann
nokkuð ætti undir sér, og hefði Hkr. úr sauðarleggnum — nokkuð
annaðtveggja ekki komiö hiásnauð j óskyl/t efni, en að eins til að hvílá
ur í landið, eða verið æði-fijótur, i hugsunina um stund frá “landa-
að vinna scr inn skildinga eftir fræðinni” hans makalausu.
komuna.
Annað atriðið bendir á,
að höf. hafi verið ný-labbaður
heirn af akri sínum. Hann radd-
setur hugsun sína þannig : “Eg
þekki t. d. menn, sem græða ár-
Hann andvarpar þannig ;
“ ‘Vegabótin’ hefir þó gengið
lieldur skrykkjótt hér í sutnar —”
o. s. frv. “Skrykkjótt” gekk hún
nú ekki svo sérlega, en hún gekk
seint vegna veðráttunnar og þess,
það, að ég gaf í skyn að í grend | landið sem við deyjum í”. ö,herra
við Bertdale (nl. á kýrhalakonga- ! trúr, þan sláandi rök fvrir yfir-
svæðinu) væri talsvert af einbúum , burðum Canada yfir ísland! því-
sem ég vogaði að nefna “batche- ! l'k andagifit, þvílíkt orðfæri, graci-
lors”. 1 sambandi við þetta mál ous me! Hefir þá enginn lifað á
grætur höf. fögrum tárum yfir
því, hvernig farið sé með sann-
leikann í beztu bygð heimsins. Er
það göfugu hugsunareðli hans að
þakka og ætti að vera viðurkent
af öllum, sem um það vita. Skilja
allir, sem þetta lesa, hve óendan-
lega sæl sú mannabygð hlýtur að
vera, sem hefir annan eins heljar-
jötunn til að hreinsa plássið af
öllu því, sem er ósatt og lágt. Er
það afar-verk og ekki smámennum
hent. — Ilvernig honum lukkast
verkið með bréfi sínu, sést að
nokkru leyti, þegar ég heíx lokið
máli minu nú.
það mun hafa verið 18. ágúst
sl., sem höf. gaf þann úrskurð í
viðurvist fleiri manna en minni,
að “batchelor” þýddi öldungis
ekki einbúi, heldur ungur, ógiftur
maður. Skyldi nokkur maður trúa
því, að enginn ógiftur, ungur
maður sé á þessu svæði, seim um
er ritað ? Ég sleppi að ræða um
það ; en að hér séu engir einbúar,
neita ég og segi að höf. viti bet-
ur. Ég auglýsi hér með (höf. til
sóma og vegsemdar), að hann er
siálfur skrifari bygÖarinnar og
ætti að vera öllum mönnum kunn-
ugra um gjaldþegna hennar. Iþann
veit, að síðan ég kom í þessa
bygð hefir altaf dvalið einn einbú-
inn á sömu sectionog póst
húsið Bertdale, og upp á síðkast-
ið 3 á næstu sections o. s. frv., o.
s. frv. Ef hann sleppir að heimta
skatt af öllum einbúum þessa
pláss, mun það tap að. nokkru
eyða grófðanum af dugnaði höf. að
innkalla skatta af löndnm C.P.R.
félagsins, sem hann sagði tnér,
sjálfur, fyrir hér um bil mánuði
(“more or less”) að hann ætlaði
að innheimta — þvert ofan í dóm
Privy Councils, náttúrlega. þetta
er nú maðurinn okkarU Læt ég
]>etta duga til svars upp á vina-
slettuna til mín. Samt vil ég geta
þess, að þótt ég hefði enga minstu
ástæðu til þess, aö vænta slettu
af þessu né öðrn tagi frá höf.,
mun ég láta gilda í sambúð við
íslmdi, tnginn getað dáið þar?
Sú mælska, sú fimbul-þúshundr-
aðs málsnild!
Að endingu dirfist ég í auðmýkt
þanka nvnna að mælast til, að
höf. sendi mér skeyti aftur við
tækifæri, e f honum finst ég ekki
skulda fyrir slektuna áminstu. —
Ég er ekki sólginn í, að eiga síð-
asta orðiðj og þar sem það væri
e.ini sigurinn, sem hann getur
vænst í deiluim við mig, mun ég
cftirlát.a honum bau gæði, nema
nm almenn málefni sé að ræða.
Persónukfgum ádeilum hans mvndi
ég hagtæra prentsvertulaust. Og
í meitileysi minn mætti ég vmpra
á því með ofurlegri vægð, að Mr.
“Ino” ætti ekki að rita fleiri ó-
hreinindabréf um þessa bygð.
Hann er búinn að gera það, sem
hann er skyldugur til (að minsta
kosti) til að fæla menn frá félags-
málum bæði safnaöarins o.fl. með
þessum niðurgustum sínum. Við
vitum allir, að hann taldi bæinn
Yorkton merkasta bæ Norðvestur-
landsins, á meðan hann bjó þar,
og að hann telur þessa bygð
mestu heimsins bygð, af því hann
dvelur htr sjálfur. það finnur eng-
inn betur en höf. sjálfur, hver
reiðinnar ósköp bygðin á honum
að þakka, og liverja óhemju-
óskapa vfirburði hann hefir vfir
okkur alla hina, sorganna sonu og
mæðunnar dætur.
Éíg hefi nú lauslega eftir veikum
mætti litið yfir ö 1 1 atriði bréfs-
ins og ekki fundið þar minsta
neista af sannindum af neinu tagi.
það er ómögulegt að sanna, að
nærri nafni minn hafi faHB illa
með sannleikann þar. það er þessi
heiðarlega lýgi, sem er aðalefnið í
ritverkinu og sem helzt mætti
kvarta.
Svo kveð ég þennan kunningja
minn, sem er þríeinn að nafninu
til. Vona eftir samskonar bréfi í
blaðinu við tækifæri aftur, en bý&t
ekki við að svara nema i máls-
búnaöi, sem lesendum blaðsins ertí
viðkomandi.