Heimskringla - 16.01.1913, Síða 6

U MMbKRlNOLA
.6 BLS' VVINNIPEG, 16. f.VN. 1913.
MARKET HOTEL
146 Princess St.
á noóti markaOaaa.
P. 0*C0NKELL« elcaadL WINNIPEG
Be^ta ytnfOoff rtodlar o* aöhlyuning
aóö. fsleozkur reitiru?amaöur N.
HalLdór^soo, leiöbeiair Lsleudingom,
JIMMY’S HOTEL
BKZTU VÍN OO VIN'DLAR.
VfirVKITAHI T.H.FBAHKR.
ISUENDINOUR. : : : : :
iMsms Thorfte, Elgantfl
Woodbine Hotel
466 MAIN ST.
GWeista BLlIiard Hali ( Noröveatnrlandíro
Ttn Pool'borö.—Alakonar vfnog viodHr
Gtatlag og f»0(:#t.00 á dag og þar yfir
Lennoa A Hebb
Bbrendnr.
Hafíð þér húsgfign til söln ?
The Stariight Furniture Co.
borgar baesta verð.
593—595 Notbe Dame Ave.
Sími (iarry 3834
♦ -------------------------------»
A. H. NOYES
kjOtsau
Cor, Sargcnt & Bevertey
Nýiar og tilreiddar t jöt teaundir
fl>knr, fuglar og pytsnr o.fl.
SIMJ Stil RB. 2272 1^-12-12
DQMINÍON
HOTEL
523 MAINST.WINNITKG
B.lörn B. Halldrtrsson,
eigandi.
TALSÍMI 1131
BIFREIÐ FYRIR GESTI.
Dagsfieði $l.5o
Legsteinar
A. L. MacINTYRE
selur alskyns legsteina o>i
mynmstiiflur og legstaða
grindur. Kostnaðar Aætlanir
giirðar um innanhús tigla-
skraut
Sérstakt athygli veitt utan-
héraðs pöntunum.
A. L. HaclNTYRE
231 Notre Dame Ave. WINNIPEQ
PHONB MAIN 4422
6-12-12
HEIÐRAÐI
MAGNÚS INGIMUNDARSON.
É'g vil með íám orðum svara
grein |>úmi, sem slendur í Ilcims-
kringltt nr. 9.
I>á er fyrst, að þér finst ég £ara
oí hörðum orðum um ungöarna-
skírn ; en ég tek þar ekkert til
baka, því ungbarnaskirn var inn-
leidd við þá kenning í kirkjunni, að
börn og allir óskírðir fortöpuðust.
T>e-tta var innleitt ekki fvrri en á
þriðju öld og þar eftir, þar til að
það var um stðir viötekið í allri
kristniniH svokallaðri, þt'gar and-
legar náðargjafir hurftt úr kirkj-
unni, og alt að þessu hefir róm-
verska katólska kirkjan kent svo
og sýnilega framkvæinrt í verki, þvi
svo leiiEfi sem sú kirkja var einráð
um grafreit, lé.tu prestar hennar
dálítinn part til vinstri handar í
erafreitnum óvígðan lyrir fortap-
aða, og þar voru jarðaðir sjálfs-
morðingjar, óskirð börn og mót-
mælendur. Lúterska var þeim þó
verst við, því flestir katcAskir á-
litu Lúter vera andkristinn, ' eöa
mann syndarinnar ; því allir kat-
ólskir trúa því, að prestar þeirra
hafi vald til að kysa og binda,
sem herrann gaf sínum lærisvein-
um. þeir viðurkenna ekki, að
nokkurt fráíall frá sannleikanum
hafi átt sér stað i þeirri kirkjtt, alt
fram á þennan dag.
En þá keisaradæmið féll í Braz-
ilíu t. d.. tók þjóðríkið með valdi
af kirkjunni alla grafrerti, þrátt
fvrir mótmæli presta, og gerði þá
að sveita- og bæja-eign ; en þá
bvgöu sumir sterktrúaðir kíitólik-
ar sjálfir grafreiti, og yfir þeim
hafa prestarnir fult vald.
Nú vilt þú máske segja : Hvað
kentur lú terskum þetta viö ? Og
veit ég vel, að það var ekki kent
beinlínis í lúterskunni, að óskírð
böm og heiðingjar fortöpuðust, en
sú kenning er undirstaða til ui’.g-
barnaskírnar í öllum þeim kirkj-
um, sean brúka barnasktrn, og er
það gagnstætt biblíttkenning, því
Jesús sagði : læyfið börnunttm til
mín að koma, þvílíkuxn heyrir
guðsríki til o. s. frv., og hver sem
trúir og verður skírður, sá mun
hólpinn verða o. s. frv. Hörn geta
ekki trúað, það vita allir, og þyim
er skírnin gagnslatts. ...
Lúter var katólsktir prest.tr í
uophafi ; hann var bannfærður af
páfanum og allir, sein á hann
trúðu líka, af ríkishaldara Krists
á jörðunni ; ég hefi bæði lesið á
þý-zku bantiíæringuna, sem er voða
lega sterkt orðuð, og líktt hefi ég
lesið gretnar þær alræmdu, scm
Lúter festi á stlotskirkjuhurðina,
og fanst mér mjög litiö til ]>eirra
koma. Nú sevia margir sagnarit-
arar, að Lúter hafi upphaflega
ungbarnaskírn, sem óbiblítilegTÍ
(eins og fleiri trúflokkar gera nú í
dag) ; en þegar endurskirararnir
rísa upp, þá haíði hann sarna and-
ann se.m katólska kirkjan, að of-
sækja þá ; þá fann hann með hiti-
um öðrttm svo nefndum ‘‘reforma-
torum” ttpp á þesstt að skíra börn
með sama skírnarformi sem kat-
ólskir, til upptöku í kirkjuna, og
þaðan þær greinar, sem þú set-
ur í ritgerð þína u skírnina.
Tilvísanir þínar finn ég ekki að
sé sá minsti vottur ttm þörf ung-
barnaskírnar. Eg man að fjöldi
framals fólks var mjög hrætt við,
ef börn dæu óskírð, og hafa nokk-
urir landar hér sagt mér, aö séra
I’áll þorláksson muni hafa veriö
læirrar meiningar, að óskírð börn
gætu ekki komið í guðsriki ; en
hvort þeir haia skilið hann rétt,
get ég ekki verið fullviss um. En
ég las sjálfur í Sameiningunni ný-
lega grein um skírnina, líklega eft-
ir ritstjórann. þá fanst mér það
sama meiningin, undir líkingamáli;
en vegna þess, að m ér er svo
hlýtt í hjarta til Dr. Jóns Bjarna-
sonar (þó hvorugur hafi annan
séð) fyrir dálítið atriði, sem ég
hefi faevrt eftir hontun, þá kom óg
mér ekki að, að rita á móti hans
grein ttm skírntna, og því setti ég
þetta svona óaðgreint á ttúHi kat-
ólskra og mótitnaienda kirknanna,
vegtta Jtess ég þóttis-t vrta hann
mvndi þá mótmæla mér, seljt get-
ur enn orðið, og þá kæmi í ljós
hans sanna tneining um barna-
skírn. En rótin er sú sama hjá
báðum kirkjumttn, og þess tx-gna
komst sú trú inn hjá fólki, að þörf
væri á ungbarnaskirn.
Opinberun, stm er útlögð úr
errvptsku við Uritn og ThwrLjmm, á
íslenzku ‘‘Ljósið og sannleikurinn”,
hefi ég og svo lesið, og vitna að
sé sannkikur. T>ar er ungbarna-
skírn kölluð guðlast.
En þar sem þú drótrtar að tnér í
srrein þinni, að ég fordæmi menn
af öðrttm trúflokktim, og hafi ritað
þetta í opinbert blað tál að ha‘la
mér, þá er það hvorbtveggja þín
ósannindi. Mér hefir hvorugt dott-
ið í httg að gera ; guð befir alörei
fentrið mé.r neitt dómsvald í hend-
ttr, heldttr eimtmris boðið mér að
vitna ttm sannleikann.
Svo talaröu ttm, að það muni
vafasamt, að kalla tóbaks og á
fengisnautn viðurstygð, og íærit
þar til orð Jesú, að þaö saurgi
ekki matiuinn, sem inn ttm munn-
inn mattgi. J>ín skoðun á orðum
Jesú er svo lantrt fvrir neðan skoð-
un mína, að ég eftirlæt þér og
þinni kirkju (ef þú ert þar í sam-
ræmi við lúterskuna) allan beiður
af því, óskertan af mér. Líkt
þcssu hafa einstöku lúterskir sagt
munnle'ra við mig, þegar ég hefi
stiurt þá, hvort áfengisnautn va-ri
kristileg ; þá hafa þeir svarað :
Kristnir ertt prestarnir og drekka
bó.
í Ileimskringltt nr. 10 hafa þrír
herrar ritað um vínnautn : B. II.
Long, Árni Sveinsson og Hjálmar
Gislason, og í' Lögbergi hr. Rún-
ólfur Marteinsson. Mín meining
um áfengi er hin sama st'tn ncfndir
herrar hafa fraxnsett, að itndan-
teknu olnboeaskotinu, sem Rúnólf-
ur setti í eamla Adam, ltklega
Ada forföður mannanna ; að vísu
var það (olnboeaskotið) lúterskt i
anda, en ég segi ókrLstilegt.
Og enda ée svo í þetta skifti
svar mitt til þín.
Síðar í sama númeri Ifeims-
krinvlu stendur grein, ‘‘Úr bréfi”
frá Minetonas, Man • ojj er atiö-
séð, að sá tnaöur hefir eklcert skil-
ið í grein ininni, og því orðið að
irrína til ósanninda, að ég sé að
dætna lúterskuna. Honum finst
víst ekki, aö saga lútersku Norð-
ttrlandanna beri sinn eigin dónt í
sér. Lika hvað ég hafi fartð illa
með sjálfan tnig. |>að var þó í það
minsta betra, að fara ifla með
sjálfan sig, heldur en náungann.
En orð hans til mín ertt nafnlaus,
o? þvi verð ég að halda, að ég
gæti séð það af grein hans, að
hattn nieini um sjálfan sig að —
‘‘auðþektur er asninn á eyrunum”.
Magnús Brazilíufari.
Ólukku lúsin.
A þingi mikltt, setn fyrir stuttu
var haldið í Bandarlkjunum, til
að ræða um hetlbrigöismál þjóðar-
innar, og hvað hægt væri að gera
til að örfa þjóðina til aukins þrifn-
aðar og hreinlætis, — var fluttur
fyrirlestur eða ritgerð, sem þeir
læknarntr JosejA Holdberger og
John F. Anderson höfðu samið í
sameiningu. Jtessir herrar eru starf
andi læknar við ‘‘United States
Pttblic Ilealth and Marine Hospi-
tal”.
í ritgerð sinni segjast þeir hafa
uppgötvað, hvernig taugaveikin
berist um Landið, og segja þeir
það vtsindalega sýnt, að sýki sú
berist með skepnu þeirri, sem þeir
nefna ‘‘pedicilus vestimenti”, og
sem öðru naftti þekkist sem al-
menn fata-, skrið- eða manna-lús.
þeir sögðu 300 slík sjúkdómstil-
felli þá vera í New York borg, og
mörg önnur i ýmsum bæjtvm og
borgum landsins. Af þessu væri
það Ijóst, að gózenlandið Ameríka
væri ekki algerlega lúsalaust.
Svo segir fregnin, að læknar,
sem á þingi þessu voru, hafi undr-
ast yfir staðhæfingu þessari, með
því að þeir hafi verið þeirrar skoð
uftar, að taugaveikin væri scm
næst algerlega útlæg úr landi hér.
Til S. J. Austmans.
Herra S. J. Austmttnn.
Ég las grein þína um drauma i
Heimskringlu, er kom út 2. jan.,
og vildi 6g gjarnan, að þú létir
ekki sjást á prenti, hvorki í dag-
blöðum eða bókttm annað eins bull
og drauminn um tvo mennina,
sem Kristur útskúfaði og lét svo
fleygja í hin yztu myrkur. J>að
ættu allir, að gera sér það að
skyldu, að birta aldrei þá drauma,
sem aldrei geta komið fraan og
sem aldrei er hiegt að sanna að
komi fram. J>að a>tti að eins að
birta þá drautna, setn ha-gt er að
sanna að komi fram.
J>ó þig hafi dreymt þetta sem þú
skýrir frá, þá væri þó cins vel
hægt að efa það eins óg ekki. Sum-
ir hugsa tnilli svefns og vöku, setm
maður kallar, og svo sofna þeir út
frá þessari hugsun sinni og muna
það svo, þegar þeir vakna og gera
svo úr því draum eða halda það
dratttn. En Jæssi drauimtr mun
hafa stafað, að lrkindum, af þinni
eigin hugsun. J>ér mun hafa verið
í nöp við einhverja tvo mjenn og
þar af leiðandi dreymt þennan
draum. Hann er vitlaus, að
tninsta kosti, hvað sem hugsunum
þínttm hefir liðið. Og svo mun
hinn drattmurinn vera, sem þú get-
ttr ttm, að þig hafi dreymt um
annað líf.
Einstaka draumttr hefir við rök
að styðjast, og getur komið fram,
en með því móti, að það sé hér á
jörð, en í himnaríki koma þeir ald-
rci fram. En tnikið af draumuirt
hnfa ekki við neitt að stvðjast.
l>eir ertt loftkastalar í svefni, sem
hrvnja jafnharðan og m',utn er búið
að dreytna þá.
Jón Einarsson.
JÓN JÓNSSON, járnsmiður að
790 Notre Dame Ave. (horni Tor-
onto St.), gerir við alls konar
katla, könnur, potta og pönnttr,
brýnir hnífa og skerpir sagir.
MANITOBA.
Mjög vaxandi athygli er
þessu íylki mi veitt af ný-
komendum, sem fiytja til bú-
festu í Vestur-Canada.
J>etta sýna skýrslur akur-
yrkju og innflutninga deildar
fylkisins og skýrslur innan-
ríkisdefldar ríkisins.
Skýrslur frá járnbrautafé-
lögunum sýna einnig, að
margir flytja nú á áöur ó-
tekin lönd með íram braut-
um Jæirra.
Sannleikurinn er, að yfir-
burðir Manitoba eru einíægt
að ná víðtækari viðurkenn-
ingu.
Hin ágætu lönd fylkisins,
óvtðjafnanlegar jámbrauta-
samgöngur, nálægð J>ess við
beztu markaði, þess ágætu
meutaskilyrði og lækkandi
flutningskostnaður -• eru hin
eðhlegtt aðdráttaröfl, sem ár-
lega hvetja mikinn fjölda
fólks til að setjast a’*’ hér í
fvlkinu ; og Jægar fólkið sezt
að 4 búlöndum, þá aukast
og þroskast aðrir atvinnu-
vegir í tilsvarandi hlutföflum
Skrifið kunningjum yðar — segið J>eim að taka sér bólfestu í
Happasælu Manitoba.
Skrifið eftir frekari upplýsingtim til :
•108. BUHKJf, índu*tri<t) Bvre/tu, Wmnipeg, Mnnitobn.
JAR. UARTNKY, 77 York Rtreet, Toronto, Ontorio
./. F. TKHNANT Oretna, ManUoba.
W. H'. UN8 WORTII Kmereon, M anitoba;
S. A BEDFORD.
Deputy Mmnister of Agriculi.tre,
Winnipeg, Manifoba.
MeD þv1 9eb hiíiia eaflulega am
‘T.L*.CIf)AK, þAerto vúwaö
Pá A#mtau vradtl.
. J*; 'l^ ; .:■£|Q
(CNION MADRJ
Westera Cif«r
Thomas Lee, eigandi
Kaetoiy
Winunipe*
»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»*»»*****»»»»»»»»»*
4
» y/’lTLTR MAÐIJR er vaikár með að diekka ein-
i
:
göngu hreint öl. þér getið jafha reitt yðnr A.
DREWRY’S REDWOOD LflGER
I
I
það er léttur, freyðandi bjór, gerður eingöngu
úr Malt og Hops. Biðjið ætíð um hann.
„E. L. DREWRY, Manufacturer, W1NNIPEG.IÍ
i _____ ý
FH-H-Hdd-Hdd'EH+ld+l-H-t-H-l-
^KORNVARA^
Eina ráðið fyrir Vesturlands bóndann til að tryggja sér
fult verð fyrir kornvöru sína, er að senda heilar vagnhleðsl
ur til Port Arthur eða Fort William, og láta umboðssala
annast um söluna. — Vér bjóðum bændum þjónustu vora í
sendingu og sölu korateg-unda þeirra. Vér gerum J>etta fyr-
ir ákveðið verð, sem er 1 cent hvert bushel. Skrifiö oss ttm
jl sendinga upplýsingar og tnarkaðsverð. Vér borgum ríflega
T fyrirfram borgun. — Um áreiðanlegleik vorn og hefileika,
vísum vér til hvers bankastjóra sem er í Vestur-Canada.
THOMPSON, SONS & CO.
Grain Commission Merchants,
700—703 L. Grain Exchange, Winnipeg.
D o 1 o r e s
55 56
Sögusafn Heimskringlu
illi geðshræringtt. Flótti ltennar hítfði lamandi áhrif
á hana, svo hún var í þann veginn að gefast upp.
Utlit hennar, rödd og framkoma sameinuðu sig til
að vekja hluttekningu. Meðan hún talaöi, hreyfði
presturinn sig ekki, en svo greip hann fraan í, lyftd
u]>p hendi sinni og sagði vingjarnlega :
‘Nú, nú, ekkert af þessu tagi. Haldið þér að ég
sc villimaður, af því }>ér verðið að biðja mig um
meðaumkun? IfjáJpa yður! Já, ungfrú, það vil
ég gera, með hinum síðasta blóðdropa mínum — og
til enda lífs míns. Er þetta nógu ákveðið fyrir yð-
nr ? Hjálpa yður! ’ — hann hló ofurlítið — ‘já, það
beld ég nú. Um hvaö annað hefi ég hugsað síðan ég
sá yðttr ? Ilvað annáð haldið }>ér að ég ætli að
gera ? Er það ekki nægilegt h-rir mig, að sjá vand-
ræðin, sem þér eruð staddar í? En komdð þér nú,
það er ekki eins óhult að vera hér eins og það ætti
að vera, og óvinirnir eru máske að þefa hér í nánd-
itíni. Við verðttm fyrst að finna eitthvert skýli, áð-
ttr en við ráðgeriim, hvað heppilegast sé að taka
fyrir'.
Hreimurinn í röddinni var nú allur annar, en
hann hafði verið. Fyrst var röddin hrottaleg, þur,
kærttlaus, næstum háðsleg ; en nú bar hún vott um
hreinar og sannar tilfinningar. Áhrifin, sem þessi
breyting hafði á uugu stúlkuna, fóru ekki í felttr.
Hún lyfti upp höndunum, laut höfðinu niður og íór
að gráta. Httn-gat ekki dttlið þakklætistilfinningu
sítia.
Af þessn varð presturinn fvrst dálítið utan við
sig og ætlaði að reytva að hugga hana, en hætti við
það aftur, leit til hliðar og blístraði dálítið. Eftir
litla stund sagði hann svo í blíðum rómi :
Hingað til hefi ég komist allvel af einsamall , en ;
ef'áö þér viljið nú koma með mér, þá verð ég að
brevta áformum mfnum nokkuð. J>ér vitið, -að t.veir
j eiga ekki eins hægt með að ferðast og einn, og auk
| þess eruð þér kvenmaður, og þar á ofan ensk stúlka,
sem á þessu svæði rneinar rikan útfending — sem
! borgar sig að ræna. Sem ensk stúlka liggja hættur
] fyrir yðttr, sem ekki snerta mig. Svo þér skiljiS, að
j við megum ekki lengur vera hér á þjóðveginum. Við
verðum að finna einhvern óhultan stað nú þegar.
I J>ér litið ekki út fyrir, að geta gengið langt, og J>urf-
; ið hvíldar með, til þess að geta haldið áfraan seinna.
, Á ég ekki að reyna að finna einhvern hulinn hvíldar
I stað fyrir þessa nótt ? ’
Stúlkan var nú búin að ná sér nokkurnveginn og
hlustaði með athygli á orð prestsins. J>egar hún
heyrði spurningn hans, stóð hún fyrst hugsandi en
sagði svo :
‘AS ég er með yður, brevtir áformum vðar mik
ið?’
‘0), já', sagði prestur.
‘J>að getur stofnað yður í hættu ?’ sagði hún.
‘það hefir enga þýðingu. I?g er ávalt í hættum
staddur’, svaraði prestur.
‘En mér þætti slæmt, að verða til þess að auka
hættur yðar’, sagði hún, 'og ef — ef —’
‘Nú', sagði prestur, ‘ef hvað?’
‘Ef ég eyk hætturnar, vil ég heldur ferðast ein-
sömul’, sagði stúlkan, ‘og bið ég yður að eins að
segja mér, hvað næsti bærinn heitir og í hvaða átt
ltann er'.
‘Jæja, þc'r viljið það?’ sagði prestnr háösfega.
‘l’ái ungfrú, ég ætla að biðja yður að gera það sem
ég segi, og kotna ekki með fleiri spurningar. Ttg
þekki landið, en ]>ér ekki. Eg hefi heitstrengt að
frelsa yðttr. og það skal ég efna, hvað sem þér segið’.
gera alt, sem J>cr viljið að ég geri’,
sagði stúlkan skjálfrödduð.
‘Til þess að létta á samvizku yðar, skal ég láta
D o 1 o r e s
57
þess getið, að |>ér gerið ekki stöðu mína hættulegri
en hún er. Eg er ávalt í lífshættu’.
‘En J>ér eigið hægra mieð að varast hætturnar
einn yðar liðs, heldur en með mig í fylgd yðar’.
‘Nú, ég ætla að spyrja yður einnar spurningar :
Hvað starfið þér?’
‘Itg stunda ekkert starf. Eg er heldri stúlka —’
‘Ógift?’ spurði prestur blíðlega.
‘Já’, sagði stúlkan alvarlega í htygðarróm.
‘Fyrirgefið’, sagði hann, ‘þetta er alt, sem ég
vildi vita. J>ér erttð ekki njósnari né póUtisknr er-
indsreki ? ’
‘Nei, alls ekki'.
‘Ekki fregnriti blaða?’
‘Nei’.
‘Ekki einu sinni lLstæfinga stúlka?’
‘Nei, ekkert annað en almenn ensk heldri stúlka,
sem vill koma.st heim s-etn fyrst’.
‘það er ágætt, og þér skuluð lika komast heim ;
minnist þess, se.m ég hefi sagt, og trevstið ttu-r. Og
nú skulum við íhuga, hvað helzt þarf að gera. í)lg
hefi farið liér þvert og endilangt um landið og þekki
það vel. í vestur héðan er görmul óbygð borg, þús-
und ára gömul ; þar er gott pláss fyrir okkur. En
skeð getur, að þar séu einhverjir núna, því flokkarn-
ir, sem eiga i ófriði, eru þar á víxl ; en þó svo væri,
þá þekki ég þar kyma, sem við gætum verið í þessa
nótt. Borgin er stór og ég er henni nákttnnugtir’.
‘það býr enginn í henni, segið þér?’
‘Vanafega ekki’.
‘J>að er sorglegt. Ef einhver byggi |>ar, fengjum
við máske húsaskjól og mat og leiðbeiningar’.
‘það mundi kannske veita okkur meira húsaskjól
en við vildum. En komið þér nú, þér þtirfið hvíldar
og það strax’.
Unga stúlkan sagði ekkert, en fór af stað tneð
58
Sögusafn Heimskringlu
prestitiuni. J>au geugu spottakorn eftir veginum, en
viku svo af honttm til vinstri. Tunglsljós var bjart
og veður gott.
Unga stúlkan var þreytt mjög, svo presturinn
battð henni að taka handfegg sinn, og það gerðd hún ;
var henni það léttir um stund, en þar kom að húa
misti máttinn og settist á jörðma, og beið prestur-
inn rólegur meðan hún hvíldist.
‘Verið þér hugrakkar’, sagði hann, ‘reynið J>ér
bara. Við eigt»n ekki langt eftir’.
Unga stúlkan hafði hvílst nokkuð, stóð upp og
studdist við handfegg prestsins. þamiig gengu þau,
unz þau sáu háan turn, en þá var máttur hennar
■þrotinn og hútt hné niður.
‘þarna er borgin’, sagði prestur. ‘Reynið J>ér nú
alt hvað J>éx getið’.
‘Ég get ekki gengið lettgra’, sagði hún veiklulega.
Prestitrinn svaraði engu, en stóð þögull nokkra
stund og horfði á hana,, þar sem hún sat álút, skjálf-
andi og grátandi. Tíminn feið, en kraftarnir komu
ekki til hennar.
‘Ungfrú’, sagði prestur hálfbyrstur.
Ilun reyndi að standa upp, en gat ekki.
‘Ungfrú’, sagði presttirinn aftur. ‘Hér getum við
ekki verið. J>að er stutt eftir, svo ég vil bera yður’.
‘Nei’, sagði ttnga stúlkan. ‘það megiö J>ér ekki.
— ég —’
‘Ungfrú’, sagði hann, ‘sem prestur er það skylda
mín að hjálpa bágstöddum, og sem maður álit ég
það skyldu mína að hjálpa yður eins vel og ég get’.
‘J>að er of erfitt fyrir yður’, stundi hún upp.
‘Frelsið þér yður. það er sama — hvað um mig —
verður’.
‘Ekki er það, ekki er það’, sagði presttirinn.
‘P'yrst við höfum gerst félagar, verðum við að vinna
eða tapa í félagi. Með yðar leyfi ætla ég því að