Heimskringla - 30.01.1913, Síða 6

6 BLS' WINNIPRG, 30. JAN. 1013.
!
HEIMSKSINOLA
MARKET HOTEL
146 Princesa St.
A móti markaOannj
P. O'CONNELL, elgaadt. WIPTNIPEG
Bezta yfnföog: vindlar og aðhljrnning
?6ö. Isleuzkur veitinKamaður N.
CalldórHaon, leiðbeinir lalendingnm.
JIMMY’S HOTEL
BEZTU VÍN OG VINDLAR.
VÍNVEITARI T.H.FRASER,
Í8LENDINGUR. : : : : :
Jamos Thorpo, Eigandl
Woodbine Hotel
46fi MAIN ST.
Stmrsta Billiard Hall I Norövesturlandinn
Tlu Pool-borö.—Alskonar vínog viodlar
Qlattn^ og f»ði: $1.00 á dag og þar yflr
Lminon A Heitu
BUrendar.
Hafið þér húagílgn til sölu ?
The Starlight Furniture Co.
borgar hæsta verð.
593—595 Notre Dame Ave.
Sími Garry 3884
A. H. N0YE5
KJÖTSAU
Cor, 5argent & Beverley
Nýjar og tilreiddar 1 j#t tecundir
flskur. fuglar og pylsar o.fl.
SIMI SfiF.RB. 2272 13-12-1
; DOMÍNÍON
HOTEL i
523 MAINST.WINNÍl'EG
By’irn B. Halklórsson,
eigandi.
TALSÍMI 1131
BIFREIÐ FYKIR GESTI.
DagafœSi $í.5o
Legsteinar
A. L. MacINTYRE
selnr alskyns legsteiua og
mynniatöflnr og legstaða
grindur. Kostnaðar fiætlanir S
gerðar um innanliús tigla-
skraut
Sérstakt athygli veitt utan-
héraðs pöntunum.
A L. HacINTYRE
2JI Notre Dame A ve. WINNIPEQ
PHONR MAIN 4422
0-12-12
Frá Kvöldúlfi
í Vancouver B. C.
J>aö er álit fróöra tnanna, að
aldriei hafi veriö jaínvel vandað til
vedzlu meöal Vestur-tslendinga, og
nú er gert til Úlíamótsins, sem
haldast á í Vancouver hinn 7. febr-
ar. Tólf alíslenzkír réttir og tó'lf
ræður og frumort kvæði, er aö
vísu nokkuð mieira, en forstööu-
nefndinni er kunnugt um, aö
nokkru sinni áöur hafi veitt verið
á einu kvöldi ; en hún vill þó
ekki íullyröa annaö en það, að
aldrei hali verið b e t u r vandað
til íslenzkrar vei/lu meö Vestur-
íslendingum. Nefndin þvkist }>ess
fullviss, eftir aösókn þeirri að
dæma, sem þegar er oröin auf;ljós,
bæöi úr borginni og fjarliggjandi
héruöum, aö almenmngur búist
við óviöjafnanlegri stórveizlu, og
hún vill ekki bregöast því trausti.
þess vegna hefir hún gert sér far
um; að fá sem allra fjölbreyttast-
an oj; bezttin íslenzkan mat, og
sem allra ha-fasta ræðumenn og
bezt skáld, svo íiö í engu væri
hæjjt aö jjera betur, otr íná vísa til
skomtiskrárinnar því til sönminar,
eins oj; hún Ivefir verið auj;lýst í
blaðintt :
Hanj;ikjöt — Galopaöe — Svið
— Séra Iljörtur — Tvíbökur —
Marsúkki — Kúllitpilsur — Ste])han
G. — Ilarðfisktir — Pönnukökur.
— Egj;ert Jóhannsson — Ilaglda-
brattð — Misuostur — Magnús
Bjarnason — Skyr — Vínarkruzs
— Ivlaufabrauð — Andrés Oddstað
— Tólabrauö, oj; annaö nýnæmi ;
alt þetta hrærist svo samán í
hitgtim manna, að stimir ertt farn-
ir aö tala þessttm orðum ttpp úr
svefninum.
Hvað sein annars dratimttm
manna líöur, má fullyrða, að
veizlan verötir ógLey'manlcga
skemtilej;. Ilver einstaklingitr get-
ttr bezt hjálpað til þess með því,
að koma í tíma, svo enginn rugl-
invur þurfi að komast á neitt. —
KomiÖ á staðinn kl. 8, það mun
borjja sij;.
— Kjörorö nefudarinnar : Allir
ánægfðir — eiga aö rætast.
Athugasemd,
At]mj;asomd vil c-j; giera viö
grein þá, er Siguröur Jónsson
skrifaði ttm mij; í I,andnátnsjta'tti
Mottse River manna (Almanak
Olafs S. Thorgeirssönar 1913). —
Höf. kernst svo aö orði : ‘‘Ymsar
sagfttir hafa j;enj;ið ttm andstreymi
það, sem Guörún ltefir átt viö aö
etja á hinum fvrstu búskaparárum
sínum, ein síns liðs”. — “Saj;nir
af andstrevmi”. " -— Andstrevmi
veit éj; ekkert um, annað en það,
aö jiá er vatn þraitt einn vetur,
varö ég að brteöa snjó fvrir skepn-
ttr mínar um túna. Eins var erfitt
á sumrum með skepnur, vej;na
hjarðj;ripa, er gengu óhindraöir
ttm alt.
‘ Ein síns liös”. — iMeinittgin er
víst, aö éj; hafi búið ein». þaö var
einskis muuns fieri, :tö lifa cins á
j>eim árum, sízt kveumanns. Ivin
Ivefi éj; aldrei veriö, nema tíma á
sumrin og haustin, jiá er menn
hafa verið í útivinmt, oj; skal ég
n-efna alla j>á, er hjá tnér hafa
veriö : Fyrst var Hallur Abra-
hamsson Olafssonar, frá Ilúsac ik,
ættaöur úr Norður-Múlasýslu, erl
ekki “þingey jarsvslu ; ætlaöi
hann að taka rétt á landi því, er
ég á nú, Ojr bygöi, en hætti svo
viö ; ég nam land fyrir Guðmund
F'rímatt ; heimili sitt liafði hann
hjá mér i 9 ár. Jón bróÖir minn
var hjá mér í 4 ár, og giftist héð-
an í seinna skiftið, Sigurlaugu
Sveinsdóttur, er veriö haföi hjá
mér til heimilis eitt ár með dótt-
ttr sína. þá næst var hjá mér Jón
Jónssou Svíndal í tvö ár ; Guðjón
sonur Jóns Kristjánssonar einn
vetur ; Jón K. Signrðsson, m.eð
son sinn, fjögur ár, og gömttl
kona, þorbjörg Jónsdóttir, 2 ár.
þessar fjölskvldur hafa verið hjá
mér uni tíma, meöan j)að heíir ver
iö að byggja og koma sér fvrir :
Stcíán S. Einarsson eitt ár ; Mar-
ía Benediktsson, Guöbjörg Bvron,
Jón Filippusson og Ólöf, Asgrím-
ttr Sigurðsson.
“A vietrum varð hún að reka
gri[)i sfna til vatns mílu vegar,
færa heitn til sín eldivið á bakinu
tvær mílur”. — J>etta er algerlega
ósatt. Gripi tnína hefi ég aldred
rekiö til vatns ntílu vegar aö vetr-
innm ; gripir voru reknir til vatns
einn vetur tvær tnílttr, en ekki
nema mánaðartíma. þann starfa
höfðu tveir karlmenn : Ilalldór
Abrahamsson og Asgrítnur Sig-
urðsson. Að bera eldivið á bakinu
tvær milur um hávetur, Sérstakur
dugnaöur af kvetnnanni, eins og
hér er næðingasamt á eyöisRtt-
um ; frá heimili mínu var sV.emst
til eldiviðar j)á frá fitnm Lil átta
mílur.
Ilver sá, setn hefir gefið höf.
þe.SsSar np[)lýsingar um mig, ltefir
sannarlega trevst of mikiö á tnittn-
iö. Eg vil aö allir njóti santi-
tnælis.
G. S.
Uphatn, N. D., 20. jan. 1913.
Leiðrétting.
í Söguj>ætti Mottse River búa í
Almanaki 1913, af bróöur mintvm
bórði BreiðfjörÖ, er rangt föður-
afa nafnið og bæjarnöfnin öfug.
Jón faðir Jóns á I/augum fööur
okkar var Björnsson, og bjó
lengstum á Márskeldu í Saurbæj-
arhreppi í Dalasýsltt, síöast að
II vamsdal í sama hreppi. þóröur
Breiðfjörð kom til IMouse River ár-
ið 1998, en ekki 1899, eins og þar
stendur.
Fleira mætti tilgreina, en hefir
rninni þýðingu.
Einar J. Breiðíjörö,
ATHUGASEMD.
Vísan haus Dr. Sig. Júl. Jó-
hannessonar, sem liann skrifaði á
íneðan hatin séra Magnús Skajita-
son var aö fara í vfirhöfn sína, —
hafði slx áhrif á nvig. Mér geöj-
ast ekki aö henni ; mér finst hún
vera ögrandi og flvtja ttveö sér
kaldan gtist í garö lánlevsingja,—
gust, sem ég h'/fði aldfei búist við
úr þeirri átt.
Hann segir í vísunni, að tnargir
tnvndtt deyja fvr, ef jyeir jtyröu að
(icvja, og kallar þá lvddttr, er
ekki stvtta sér aldur, sé líf jteirra
lítils eða eittskisviröi. Auðvitað
véit I)r. Sigurður það, aö ‘‘þegar
lífsins löngun hverfur, lífiö er eöli
sínu fjær”. Allir meÖ heilum söns-
um berjast utn lífið, jafnvel j)ó
j)að sé eintóm kvöl jxiin. sem lifir
bví. þaö erti nokkrir svo úr garði
geröir af hendi forsjónarinnar, aö
þeir íhljóta aö lifa lífi, sem er
tninna en einskisvirði. Svo eru
líka ínargir, of margir, er hefðu
getaðí lifað mikilsverðu lifi, en hafa
orðið| áttaviltir, annaðhvort í
gerni^tgaþoku og hríöum, eða gá-
leysi ;hefir veriö orsökin. En hvort
sem heldur ltefir verið, þá er lífiö
allþu'ug bvröi á herðum j>ess fólks
og ojf þutvg til þess að það þoli að
stjakað -sé viö því, og ég hugsaði,
aö I)r. Sig. Júl. Jóhannesson yröi
tneö jteittt síöustu til aö gera það.
Eg miunist aftur á gerninga-
veörin. þaö er ult af uppi einhver
I/axflæla svanur, er veldur slíkum
veörum, til aö villa suraum sjón-
ir, svo jjeir fara í gagnstæða átt
viö þaö,, sem jteir hugsuðu sér,
j>egar |>eir lögöu upp ; svo þeir
ef til vill lenda á eyöisöndutn alda
jvars brotnar. J)á er lán meö ó-
láni, aö hafa sálarþrek og þolin-
mæöi til aö bíða, þangaö til aldan
skolar manni út, í stað })ess aö
örvínglast og ileygja sér sjálfur ut
í djiVpiö.
það jvarf meira j)rek til aö lifa
sutnu lífi, lveldur en til aö taka
það af sér. það tekur engiu'n líf
sitt ttema í sárustu sálarangist,
eön í bráöri reiöi, sem brjálsemi
gengur næst. þaö jvarf meira þrek
til aö lifa en deyja. þetta er sann-
leikur, setn á skilið aö vera tnarg-
endurtekinti.
(kki get ég satnsint Jvaö með
il'iktoruuin, aö lvár aldur megi
ekki reiknast til tekna. Hver ein-
asti dagur, er við lifum, er tekjur,
ernla þótt tekjur þær séu mdsjafn-
lega notaöar ; og engra lif er svo
lítilsviröi, aö |>að hafi ekki ein-
hverja þýöiugu, jtó þaö sé minna
en einskisvirði manninuin eöa kon-
unni, sem’lifir J)ví. — Megi einskis-
virði lífsins reiknast til sjálfskap-
arvíta, þá ætti þaö að geta veriö
þeim, sent eru aö bvrja feröina
víir fjöllin — eins og Jakob Thor-
arinsen kallar það — eins mikils
viröi og hafa eins mikla þýðing-u
eitis og sóttvarnarlvf hefir fyrir
heilbrigðan mattn. Yilla eiivs manns
ætti aö benda öörtvm á rétta leið.
En tilfiellin ertt alt of fá, þar sem
viö látum annara víti okkur að
varnaöi veröa. — Eg gæti fariö
mörgum oröum um jjetta, ef ég
væri vel fvrir kölluð.
Aö endingu óska ég vini mínum
Dr. Sig. Júl. Jóhannessvni gleði-
leo's nýárs.
R. J. Daviðson.
JÓN JÓNSSON, járnsmiður að
790 Notre Dame Ave. (horni Tor-
onto St.), gerir við alls konar
katla, könnur, potta og pönnur,
brýnir hnífa og skerpir sagir.
Rafmagns
Viögeröir
íl jólt og liajilega gei ðar
Ef Ijósvírar yðar eru f ólagi, síniið
GARRY 4108
Eða ef þér óskið breytinga eða ný
tœlci sett inn, þá reynið oss.
Yér getum fnllnægt yðnr.
H. P. ELECTRIC,
73« Kherbrooke WISIMI'Kf,
TALS. G4108
MANITOBA.
Mjög vaxandi athygli er
þessu fylki nú veitt af ný-
komendum, sem ílytja til bú-
festu í Vestur-Canada.
þetta sýna skýrslur akur-
yrkju og innfiutninga deildar
fylkisins og skýrslur innan-
ríkisdeildar ríkisins.
Skýrslur frá járnbrautafé-
lögunum sýna einnig, að
margir ílytja nú á áður ó-
tekin lönd með fram braut-
tim þeirra.
Sannleikurinn er, að yfir-
bttrðir Manitoba eru einlægt
að ná víðtækari viðurkenn-
iitgu.
Hin ágætu lönd þ-lkisins,
óvxðjafnanlegar járnbrauta-
samgöngur, nálægð þess við
beztu markaði, j>ess ágœtu
mcntaskilyrði og lækkandi
ílutntiigskostnaöur -• eru hin
eðlilégu aðdráttaröíl, sem ár-
lega hvetja mikinn fjölda
fólks til að setjast a* hér í
fylkinu ; og þegar fólkið sezt
að á búlöndum, þá aukast
og þroskast aðrir atvinnu-
vegir í tilsvarandi hlutföllum
Skrifið kunningjum yðar — segið þeim að taka sér bólfestu
Happasæln Manitoba.
Skrifið eftir frekari upplýsingum til :
J0.8. BUHKF, TndHitrinl Bureau, Winnipeg, Mnnitvba.
JAS. IIABTNKT. 77 Tork Street. Toronto, Ontnrio.
J. F. TESNANT. Gretna, MnAoba.
W. IV. UNSWORTII Kmertto'n, Manitoba:
m
S. A BEDF0RD.
Deputy Minnister of Agriculiare,
Winnipeg, Manitoba.
Moö þvl að biöja nofinlega um
kT.L. CIGAR, 1>A ertu visa aö
fá Agtotau vÍDclil.
T.L.
(UNION MADE)
Western Cigar
Thomas Lee, eigandi
Kactorj'
Winnnipen
Y/TTUR MAÐUR er varkár með að diekka ein-1
Y göngu hreint öl. þór getið jafna reitt yður á. 4
m
DREWRYS REDWOOD LA6ER
þaö er léttur, freyöandi bjór, geröur eingöngu
úr Malt og Hops. Biðjiö ætíö um hann.
E. L. DREWRY, Mannfacturer, WINNIPEG. ^
**********************#********+****+***+**4
'J'*'J-»'J*'-J-~J-.»'J-,*J-.rJ-«*'J-.*J-,.-J-,,-J-.r J.'J-«.-J-.rJ-«'-J->'-J-."-J-.'J-.»-J-^-J-.'J-.rJ' » J-.r J-.rJ-.rJ.rJ.. J-,rJ-,rJ-.rJ»r J-,rJ-.r J-.r J^r J- '
| -»K0RNVARA«~
4* Eina ráðið fyrir Vesturlands bondann til að tryggja sér
f fult verö fyrir kornvöru sína, er að senda heilar vagnhleðsl
? ur til Port Arthur eÖa Fort William, og láta umboðssala
T annast um söluna. — Vér bjóðum bændum þjónustu vora í
•þ sendingu og sölu kornteg-unda þeirra. Vér gerum þetta fyr-
T ir ákveðið verð, sem er 1 cent hvert bushel. Skrifið oss ttm
sendinga upplýsingar og markaðsverð. Vér borgum ríflega
fyrirfram borgun. — Um áreiðanlegleik vorn og hefileika,
vísum vér til hvers bankastjóra sem er í Vestur-Canada.
THOMrSON, SONS & 00.
Grain Com.mission Mebchants,
700—703 L. Grain Exchange, Winnipeg.
'4444444444444
444.
I) o 1 o r e s
71 72 S ö g u s a f n II e i m s k r i n g 1 u
D o 1 o r e s
73 74 Sögusafn Hcimskringlu
‘Sidney Talbot. þökk fyrir, það er alt, setn ég
vil vita. Alls attnars getur maður getiö sér til. En
ég get bætt því við, aö ég heiti Brooke’.
'Faöir Brooke’, sagöi hún brosandi.
Hattn leit til hennar brosandi og sagði :
'Jæja — faðir Ilrooke er ekki svo afleitt, bróöir
Brooke er betra, en einsamalt nafnið Brooke er þé>
bezt'.
‘En, hr. Brooke’, sagði liún, ‘hvernig lítur út
fyrir okkur ? Hafið þér orðið nokkurs vísari?’
‘Ó, já, ég talaði viö vingjarnlegan Karlista, sem
ætlaöi að' skjóta mig, og það var aÖ þakka fífl-
ciirfsku niinni, að hann geröi þaö ekki’.
‘Voruö }>ér staddur í slíkri hættu?’ sagði hún
með ódulinni angist.
‘Já, tnn stund. En nú er ég hér óskaddaður aö
öllu leyti. En hvað sncrtir aö flýja, þá er landiö
fult af Karfistum ; engin lög, engir embættismenn,
•engin lögtegla, engin póstafgreiðsJa, engir símþræöir,
engar járnbrautarfcstir, engin blöð — ekki heldur
neinir skattar.
‘það er mjög slæmt’, sagöi hún kvíðafull.
‘Ó, já’, sagði Brooke, ‘eu J>aö er engin nattðsyn
tii að missa kjarkinn. ViÖ getum ekki flúið að deg-
ittum til, en við verðum aö reyna j>að ttm nætur.
þess vegna verðið' þér að nota ]>enna dag til að á-
forma eitt eður aunað og safna andkgum og líkam-
legum kröfttiin. í kvöld 'leggjii'm við af stað og
höldtnn áfratn alla nóttina. Eg hefi verið að hugsa
um nokkuð, sem ég álit rétt að minnast á’.
Yívað er það?’
‘Hverttig lízt yður á, að dulklæðast sem prest-
ur ?’
‘Sem prestur? Ilvernig get ég það?’
‘Já, með' slíkutn fatnaði sem }>essum. Ilann á
vel við — síður, víður og hvlur alt — einmitt sá
rétti. þér getiö verið í honum utanyfir yðar fatn-
aði, — c>g jtá eruð }>ér alt t einu orðnar að presti.
lig vona, að þcr séuð ekki drambsamar’.
‘Mér þætti mjög vænt um, að geta dulklætt mig,
en hvar get ég íengið fatnaðinn?’
‘Hjá mér’.
‘þann, sem j>ér eruð í’.
’Já’.
’En hvað ætlið jtér }>á að gera?’
‘Komast af án hans’.
‘Með því stofnið j>ér yður í hættu’.
‘Og — nei, nei. það gerir engan mismun. Eg
klæckli mig í liann að eins til umbreytingar. Til-
fellið var, að mér fanst ég vera orðinn of gáskafull-
ur, fékk mér'svo prestsfatnaðinn í þeirri von, að ég
yrði stiltari og staðfastari. Nú heft ég verið í hon-
um í 3 daga, og er orðitin leiður á slíkum dulbúnaði.
þér getiö fengið hann gefms, bænabókina og alt ann-
að. Er j>etta ekki gott boð?’
‘tvg veit ekki með vissu, hvort þér talið í gamni
eða alvörti’, sagði ungfrú Talbot hlæjaitdi.
‘Alítið þá að ég tali í alvöru, og takið tilboði
mínti. það er eina aðferðin til J»ess að þér getið
sloppið’.
‘Ef ])ér eruð viss um, að þér stofniö yðtir ekki
í liættu —’
‘Alls ekki niieiri hættu, cn ég hefi ávalt verið í
þangað til fyrir 3 dögum síðan’.
‘það gleður mig sannarlega, og 6g vil vera'yður
jiakklát’.
‘þetta er óvanalega skvnsamlegur ásetningur’,
sagði Brooke og hnepti frá sér kjólnunt. ‘þér sjáið,
að ég hefi verið í honum utanyfir mínum vanalegu
fötum, og Jjað getið |>ér líka’.
Meðatt liaitn sagði þetta fór liann úr prestskjóln-
um. ‘þér getiö komist í liatiit á einu augnabliki og
sannfærst um, að ltann er nógu stór’.
þegar Brooke var kominn úr kjólnum, var hann
kla'ddur í treyju, stuttbuxur, sokka og reimaskó, —
alt jarpt. Svo tók hann úr treyjuvasanum skygnis-
húfu og lét á síg.
’þér getið haft prestshattinn líka, og — nei, ég
vil Jtaö ekki, — ég v-fl ekki að j>ér hafið gleraugun.
þér getið sett J>au á j'ður, ef þörf krefur ; það er
vanalegt gler í þeim. En samt sem áður, ég get
ekki látið yður brúka þau, — ég vil það ekki, og
j>6r miegfð það ekki. Að hugsa sér engilitm Gabríel
meö gleraugum! ’
Ungfrú Talbot var nú komin í kjólittn, sem náði
lientii niðtir á ristar, og um hálsinn náði hann hátt
upp og var þar þrönghneptur ; auk þess var á hon-
um ytri skikkja, sem náði niður á mið læri. þegar
hún var búin að láta á sig hattinn, gekk hún inn í
turninn til að laga Tatnaðinn í einrúmi, sem hún á-
leit hægra, en þegar maður horfði á hana. Við
dvrnar sneri hún sér við.
‘það er eitt, sem kemur upp um mig’, sagði ltún.
‘Hvað á ég að gera við það?’
‘Hvað er það?’
’TIárið mitt’.
‘Hárið yðar. Já, það er erfitt að fást við það’.
‘það gerir dularbúning ómögulegan’.
‘Já, líklega. í því tilfelli verðum við að eins
að vona, að við komum ekki of nærri óvintim okk-
ar, svo ]»eir geti ekki séö okkur nákvæmlega’.
‘Væri ekkj hyggilegra, að klippa það af mér?’
‘Uvað þá ? ’ hrópaði Brooke agndofa.
Ungfrú Talbot endurtók spurninguna.
‘Klippa af yður hárið — annaö eins hár. það
er voðalegt, að hugsa sér slíkt’.
‘Viljið j)ér klippa það af mér?’ sagði hún.
‘Nei, aldrei’, sagði Brooke ákafur.
‘Á ég að gera það?’
Brooke stundi þungan og horfði innilega á hatta.
‘Spyrjið jxr mig ekki', sagði hann loksins sorg-
bitinn. ‘fig er ákveðinn. það er eins og að varpa
í sjóinn siMri, gulli og gimstcinum, til þess að gera
bátinn létari. Já, meira en það, — það er eins og
rússneska konan gerði, sem fleygði einu af börnunum
sínum til úlfanna, í því skyni að frelsa sig og hin.
En það eru vissar persónur, sem vilja heldur láta
úlfattil éta sig en fórna barni sínu’.
‘Samlíking yðar við barnið er ttm of’, sagði hún,
‘en ef þess vcrður nauðsyn, að fleygja dýrgripum í
sjóinn til þess aö frelsa skipið, ætla ég ekki lengi að
hika við það’.
Brooke svaraði engu og ltún fór inn í turninn.
12. KAPÍTUIJ.
Brooke og Talbot ílýja.
I-itlu eftir sólarlag lögðu þatt af stað. Að einni
stundu liðinni, voru þau komin á þjóðveginn, þar sem
jiau hittust daginn áðttr, svo sneru þau í þá átt, sem
Brooke hafði yfirgefið lestina. þau gengn liægt, því
Brooke vildi hlífa Talbot við því að verða þreytt og
svo höfðu þau alla nóttina til sinna umráða.
þau héldu áfram eftir veginum eitta stund, unz
útsýnið varð stærra. Tungíið skein skært og enga
manneskjtt sáu þau, en alt í einu heyrðu þau hávaða
framundau sér. Brooke lagðist niður á jörðing og
hlustaði.