Heimskringla - 26.03.1914, Síða 6

WINNIPEG, 26. MAKZ. 1914.
UEIMSKRINGLA
MARKET HOTEL
14(i l’rincess St.
4 uuóii markaOuutL
P. O'CONNELL. rigandi. WlNNIPEfo
Heztu vlnfönK vindlar og aöhlyuuiug
góö. Isleuzkur veitingamaöur N.
Halldórsson, leiöbeinir lslendingnm.
Nordentoít prófastur
og íslenzk mál.
WELLINGTON BARBER SHOP
undir nýrri stjórn
Hórskurönr 25c, Alt vtrk vandaö. Við-
skifta íslendinga óskaö.
ROY PEAL, Eigandi
691 Wellington Ave.
f Phone M. 3857 Res. G. 4172^
{ G. ARNASON {
t ““
REAL ESTATE *
906 Confederation Life Bldg.r
HERBERGl
Bj6pt, rúrasóð, r>aB°rileg fást altaf með
þvi að koma til vor
City Rooming and Rental Bureau
Offloe open 9 a.m. to 9 p m.
Phone M. 5670 318 Mclntyre Blk.
SHAW’S
Stærsta og elzta brökaðra
fatas Hubúðin í Vestur Canada.
47» Notre I>ame.
Dominion Hotel
523 Main St.
< Mt'l rtn o? vindlar, Gistiaff off fæöi$l,50
Máltlð ............ ,35
si..ii n ii:<i
B. B. HALLDORSSON eigandi
Tilboð
11 m póstflutning
LokuSum tilbotSum, um fluttning á
pðsti, í þjónustu Hans Hátlgnar, um
fjögra ára tíma, sex sinnum á viku
milli Oak Point og járnbrautarstöó-
vanna, send tll yfir Postmeistara ríki-
*ins, veróur veitt móttaka upp ati há-
degl föstudagsins, 24. Apríi. 1914, í
Ottawa.
Samningur byrji samkvæmt ákvats-
um Yfir-Postmeistara.
PrentatSar upplýsingar, samnlng-
num vit5víkjandi og umsóknar mitSa,
má yfirlíta og fá á posthúsinu á Oak
Point og skrifstofu Postmála umsjón-
armanns í Winnipeg.
A. HICKS
1 umbotSi postmála umsjónarm.
Skrifstofa Postmála umsjónarmanns
Winnipeg, Man., 13. Marz, 1914.
FánamáliS hefir vakiS mjög
miklar umræSur í dönskum lilöS-
um, og hafa spunnist út úr því
allharSar deilur.
Séfstaklega hefir vieriS mikiS
skeifaS wm JiaS mál í blaSinu IIov
edstaden. Ritstjóri þess blaSs,
Nordentoít prófastur, er mikill Is-
landsvinur. Honum finst þaS sjálf-
sagt, aS Islendingar hafi sérstak-
an íána, og hann heldur því fratn,
aS ríkisþing Dana ætti .aS lýsa því
yfir, aS þaS muni láta íslendinga
ráSa því sjálfa, hve lengi þeir vilji
lúta Danakonungi, aS þeim sé
velkomiS, aS vera í satnbandi viS
Danmörku, ef þeir vilji. En ef þeir
vilji heldtir skilnaS, þá skuli þeim
þaS frjálst.
TJt af þessu hafa ýmsir Danir
reiSst rnjög Nordentoít prcfasti.
Einn þeirra (magister Harald Ni-
elsen) hefir gjört þaS sem hann
hefir getaS, til J>ess aS síra Nord-
entoft yrSi rekinn frá ritstjórn-
inni fyrir afstöSu hans í þessu
máli, en honum hefir ekki tekist
þaS ennþá.
MeSritstjóri sira Nordentofts,
Erik Hansen, hefir sagt skilið viS
blaSiS vegna þess, aS hann kveSst
ekki geta veriS satnverkamaSur
prófastsins lengur, sökum þessara
skoSana hans á fánamálinu og
satnbandsmálinu. SkáldiS Yalde-
mar Rördam, sem hefir veriS fast-
ur starfsmaSur viS blaSiS Hoved-
staden um hríS, og skrifaS mikiS
í blaSiS, hefir lýst því yfir fyrir
nokkrum dögum, aS hann sé al-
gjörlega mótfallinn skoSunum
síra Nordentofts á þessum tveim-
ur málum. Nordentoft prófastur
brá þegar viS og sagSi Rördam
upp stöSu hans viS blaSiS.
BlaSiS Politiken hlákkar nú
mjög yfir sundrunginni viS Ho-
vedstaden, og vonar aS . þstta
verSi Nordentoft prófasti aS fóta-
kefli. þótt Hovedstaden sé ungt
blaS (þaS byrjaiSi aS kotna út í
f}'rra), hefir þaS þegar náS all-
mikilli útbreiSslu í Danmörku,
bæSi vegna þess, hve þaS er ódýrt,
eftir þvi sem dönsk blöS gjörast
(8 kr. árgangurinn), og ágætlega
ritaS.
Nordentoft prófastur hefir ekki
vílaS fyrir sér, aS sýna þaS svart
á hvítu, aS hann ann Islandi þess,
aS þaS fái fult sjálfstæSi, J>egar
Islendingiar sjálfir álíta sig undir
þaS búna, þótt hann ef til vill
missi stöSu sína ívrir vikiS.
Enda þótt bæSi dr. Carl Rosen-
bero, magister Holger Wiehe,
stiftamtmannsírú Astrid Stampe,
Feddersen og margir fleiri Danir
hafi viS og viS tekiS svari voru
í stjórnfrelsisbaráttu vorri, mun
þó mega kallal J>aS eins dæml, aS
danskur maSur hafi gengiS svo
langt fram í því, aS taka svari ís-
lendinga, aS hann hafi orSiS aS
sæta jafn miklum árásum og ill-
deilum frá löndum sínum fyrir
JialS, sem Nordentoft prófastur.
þetta finst tnér aS íslendingar
þurfi aS vita og meú ekki gleyma-
Vejle, 12. jan. 1914.
Ingibjörg ólafsson.
—(Lögrétta).
Svar til Kr. Ásg. Benedictssonar.
1 11. sept. bl. I/ögbergs las ég
eftir þig grein, sem þú endar meS
vera góSair viS hann Jónas. Eins
því, að segja okkur Mrs. H.G., aS
og viS höfum ekki veriS góSar viS
hann. Hún hefir reynt aS kenna
honum málrúnir, en ég hefi leitast
viS, aS kenna lionum sannsögli.
Ilvað svo sem viltu hafa þaS
betra ? þó aS hann hafi hvorugt
lært, er þaS ekki okkar skuld, því
viS höfum sagt honum til skýrt
og skorinort. Ég hiafði ,gamain af
[)ví, þegar viS B. Bergvinsson réð-
um málrúnavísu sitt á hvorn veg,
hvaS J-J-D. var fljótur að úr-
skurða, aS S.B. hefði ráSiS hana
rétt. En ég hygg, alð hann sé ekki
færari til aS dæma um þaS, hvort
okkar réS hana réttara, en blind-
ur maSur um lit, en hann hefir
taliS víst, aö þaS rétta væri hans
megin aif því hann er karlmaSur
Mér kemur ekki til. hugar, aS ég
kunni eins tníkiS í málrúnum eins
og S. B., en ég held aS af tilviijun
hafi ég J>ó ráðiS vísuna réttara.
Rafnsnafn getur ekki veriS bundið
í vísuna, a er ekki til í þvi nafni.
En úlfatafn táknar ekki annaS en
t. T. er Týr, úlftaín, úlfsréttur,
úlfsfóstri, úlísleifar, nauSaléttir o.
íl. J>egar AlfaSir sendi eftir þrem-
ur börnu-m Loka, sem hann átti
m-eS Gýgur úr Jötunheimum, og
er þau komu fyrir hann kastaði
hann Jörtnungand eSa MiSgarSs-
orminum í sjóinn, en Hel til Nifl-
j heims, en F-enrisúlfinn fæddu Esir
1 upp hjá sér, og var enginn svo
I djarfur, aS honum þyrSi mat aS
! færa, n-em-a Týr, og af því m«n
þaS vera dregiS, aS kalla Týr
úlfsfóstra. En eftir því, s-em úlfur-
inn stækkaSi, því meiri beyg
höfSu Æisir af honum og vildu
setja hamn í höft, og var hann fús
til, aS lofa þeim aS fjötra sig meS
læSing og dróma, en sleit þaS af
sér strax. En þegar þeir ætluSu
aS binda hann meS Gleipnir, sem
var dvergasmíSi, heitntaSi hamn,
aS einhver J>eirra léti upp í sig
hönd sína, því til tryggingar, aS
J>eir leystu af sér fjöturinn, ef
hann (úlfurinn) gæti tekki slitiS
hann, og varS þá Týr 'til þess. Eti
}>egar úlfurinn gat ekki slitiS fjöt-
urinn, beit hann af Týr höndina,
1 og af því mun þaS vera dregiS,
aS kalla hann úlfsrétt, tafn og
leifar. Tafn er æti hrædýra.
þitt er nafniS JiýSur sveinn :
þreyttur jór á heiSi,
úlfatafn og tinnusteinn,
tvö stór vötn á heiSi.
Gamla Dako-ta-konaii.
Aths.—Meira getum vér ekki
birt af grein þess-ari. Ritstj.
þetta lagSar. þetta myndi vera
mar^falt betra fyrfr Irana en nokk
ur löggjöf, sem þeir gætu f^ngiS
um lveimastjórn og sjálfsforræöi.
Væri ekki ;>amfjn að fara skemti-
ferð í pípunni, þegar hiin er búin ?
YMISLEGT,
Pípan m’kla. csss
Nú, J>egar írum er heift í huga
og harmur í sinni, hefir maður
nokkur í Chicago, vélameistari,
fundið npp á því, að byggja hólk
einn mikinn og renna honum á
sjóinn frá þeim höfðanum á Skot-
landi, sem næst er írlandi. Hann
er því pípa ein, löng og víð, þessi
hólkur, og ætlast Tyrrell, svo
heitir vélameistarinn, til, að hann
nái yfir þenna 20 mílna spottai
milli írlands og Skotlands. En
innan í pípunni liggja brautir
tvær, sin fyrir hvora lest, til að
geta farið á mis, sína leiðina hvor,
tvær í einu. Pipan v-erður hálf-
gjört á íloti, en þegar lestir fara
um hana, verður liún með vögn-
unum þetta 60 fet fyrir neðan yfir-
borð sjávar. Vel og traustlega
verður hiin fest með keðjum og
atkerum, og ekki þurfa J>eir aö
láta hana síga lengra niöur í sjó-
inn, en þeir vilja. Ilann ætlar, að
}>etta kosti ekki nema 6 milíónir
dollara, og hefir inargri milión-
inni verið ver varið, en þó væri í
Spæjurunum sparkað burlu.
Frétt frá Washington, D.C., seg-
ir, að spæjarar og nj-ósnarmenn
allir á ófriðartímum séu nú, hvað
Bandaríkin snertir, í kistu lagðir
og- moldu orpnir. það eru reyndar
ennþá hafðir njósnarmenn um toll-
svik og glæpamál og önnur lík
mál. En gömlu njósnararnir um
hermál og liðsaíla óvinanna, sem
svo margar sögur hafa verið af
gjörðar, eru nú afteknir, og njósn-
armennirnir, sem einlægt áttu að
ganga með snöruna utn hálsinn,
eru nii á dvr reknir og íá ekki
lengur íé fyrir s'tolnar og stundum
lognar fregnir, eða fyrir alð ljúga
æru og líf af gömlum v-inum sínum
og kunningjutn.
Gamlir og gráhærðir h-ershöfð-
ingjar, með örin eftir’ sverðin og
kúlurnar á brjósti og andliti, segja
að nú sé tíminn ainnar en þegar
þeir voru á ferðinni, og að vígvell-
ir nútímans og framtíðarinn-ar
muni verða alt öðruvisi en áður
fvrri. því að nú verði barist^eins
mikið í lofti uppi og á jörðu niðri,
og eins mikið neðansjávar eins og
öfam. Flugdrekinn er kominn og
verður vafalaust notaður, og hinir
stóru Zeppelin flugbarðar, sem
geta eyðilagt stóra borg, eða heil-
an herflokk á skömmum tíma.
Að líma saman togleður.
þetta er mjög auðvelt, þó marg-
ir hafi reynt það og illa lukkast.
Rubber eða togleður geta menn
hægiega sett saman, ef að rifnað
eða skorist hefir. , Skal þá halda
því við eld, til að mýkja það og
bræða, og leggja svo skarirnar ná-
kvæmlega sa-man. En hvorki má
vera ryk, óhreinindi eða vatn á
milli skaranna. Raðirnar þurfa því
að vera skornar með beittum hníf,
og séu þetta hólkar eða pípur, J>á
er léttast að draga þær utanum
glerpfpur, sem áður er búið að
vefja utanum tvöföldum eða ein-
földum pappfr. Svo draga menn
glerpípuna úr hólkunum og fylgir
}>á pappírinn með togleðurs-hólk-
unum, en auðvelt er að ná honum
burtu.
*
Góð var ræðan.
Hann hafði ekki sést í kyrkjunni
fyrri, hefðarmaðurinn sá. En þeg-
ar messan og ræðan var búin,
fiýtti prestur sér ofan til hans, tók
í hönd honum og bauð hann vel-
kominn.
“Mér þótti hún ágæt ræðan yð-
ar, prestur góður”, sagði hefðar-
m-aðurinn, því að konan hans var
búin að gefa honutn ósvikið oln-
bogaskot, þegar prestur kom til
hans.
“það J>ykir mér mjög skemtilegt
að heyra’’, mælti prestur. “En
hvað var það nú, sem yður þótti
bezt í ræðunni?”
“Oh! Sá hlutinn, þegar mig
dreymdi, að ég væri búinn að eign-
ast milíón dollara”. En þá rak
konan olnbogann í hann aftur, svo
að hann skyldi ekki segja meira.
m
MANITOBA.
m
Mjög vaxandi athygli er
J>essu fylki nú veitt af ný-
komendum, sem flytja til bú-
festu í Vestur-Canada.
þetta sýna skýrslur akur-
yrkju og innflutninga deildar
fvlkisins og skýrslur innan-
ríkisdeildar ríkisins.
Skýrslur frá járnbrautafé-
lögunum sýna einnig, að
margir fiytja mi á áður 6-
tekin lönd með fram braut-
um þeirra.
Sannleikurinn er, að yfir-
burðir Manitoba eru einlægt
að ná víðtækari viðurkenn-
ingu.
Hin ágætu lönd fylkisins,
óviðjafnanlegar járnbrauta-
samgöngur, nálægð þess við
beztu markaði, þess ágætu
mentaskilyrði og lækkandi
flutningskostnaður — eru hin
eðlilegu aðdráttaröfl, *em ár-
lega hvetja mikinn fjölda
fólks til að setjast að hér 1
fylkinu ; og þegar fólkið sezt
að á búlöndum, þá aukast
og- þroskast aðrir atvinnu-
vepir f tilsvarandi hlutföllum
Skrifið kunninejum yðar — segiö þeim að taka sér bólfestu I
Happasælu Manitoba.
Skrifið eftir frekari upplýsingum til ;
JOS. BURKR, Industrial Bureau, Winnipeg, Afanitoba.
JAS. IIAIiTNKy, 77 Tork Street, Toronto, Ontario.
J. F. TKNNANT. Oretna, Afant'toba.
W. 11. UNSWORTII, Kmerson, Manitoba;
S. A BEDFORD.
Deputy Minnister of Agriculiure,
Winnipeg, Manitoba.
*********************<
f_____________ ..... . I
♦ VTITUR MAÐUR er varkár með að drekka ein-<
$ * göngu hreint öl. þér getið jafna reitt yður á. 4
DREWRY’S REDWOOD LflGER
♦
♦
það er léttur, freyðandi bjór, gerður eiagönga
úr Malt og Hops. Biðjið ætíö um hann.
5 E. L. DREWRY, Manufacturer, WINNIPEG. \
* «
999999999999999999999«
Main 3402 í
Skrifstofu tals.: Main 3745. Vörupöntunar tals.; Main
National Supply Co.? Ltd.
Verzla mef!
TRjAVIÐ, GLUGGAKARMA, HURÐIR, ILISTA*
KALK, SAND, STEIN, MÖL, ‘HARDWALL’
GIPS, og beztu tegund af ‘PORTLAND’
MÚRLÍMI (CEMENT).
Skrifstofa og vörugeymsluhús á horninu á r
McPHILLIPS OG NOTRE DAME BTRÆTUM,
VsB/WMl}
Með þvt að biðja wfinloga nm
‘T.L. CIGA K,” þá ertu viss aö
fá ágœtan vindil
T.L.
(UNION MADB)
Wentern Cigar Factory
Thoma8 Lee, eigandi Winnnipeg
178
Sögusafn Heimskringlu
rolles, rétti honum söm-u hendina og sagði : ‘Góöa
nótt, og vertu sæll. Treystu manni mínum eins og
ég treysti honum, þaÖ er bezt fyrir okkur. Hann
verður jafn fús til að viðurkenna réttindi þin og ég
er, ef þú segir honum sannleikann. Fyrst að ég hefi
trúað honum iyrir lífi mínu, þá ættir þú aið geta trú-
að honum, fyrir leyndarmáli þínu’.
‘Góða nótt’, sagði Desrolles. ‘Ég er enn ekki
búinn að átta mig á }>essu undri’.
‘Hverju?’ 'I
‘Að þú skulir vera gift’.
‘Góða nótt’, sagði hún aítur, en gekk svo til
manns síns og bað hann að reyna ekki um of á sig.
‘þti mátt að eins dvelja hér 15 mínútur. Mundu
eftir þvi, að maðurinn minn er veikur og ætti að
vera í rúminu’.
‘Farðu aftur til skólabarnanna þinna’, sagði Jón
brosandi að hræðslu hennar. ‘Ég skal vera varkár,
góða min’.
Lára lokaði dyrunnm, og mennirnir — sem fyrir
ári síöan höfðu verið sambýlismcnn —■ stóðu hvor
gagnvart öðrum.
‘Svo þér eruð Jón Treverton’, sagði Desrolles,
en vopaði þó ekki að Iíta á hann.
‘Og þér gerið kröfu til, að vera í actt við konu
mína ?’
‘Máske nánam en þér viljið heyral, svo náinn, að
ég hefi heimild til að spyrja, hvernig J>cr, Jack Chi-
cot, i-etið verið maöur hennar, hvernig þér gátuð
gifst lienni fyrir ári síðan, meðan hin fagra og gáf-
aöa fni Chicot, sem ég þekti, var á lífi ? AnnaÖ-
hvort hefir hin fagra stúlka ekki verið kona yðar,
eða rifting j'kkar Láru er ógild’.
‘Lára er kona min, og gifting okkar cins lögleg
O' lögin frekast heimta’, svaraði Treverton. ‘það i
nægir vður að vitai. Og nú gerið þcr svo vel, að I
J ó n o g Lára
179 180
Sögusafn Heimskringlu
skýra mér frá, á hvern hátt frændsemi ykkar ' Láru
er hagað’.
‘Lára réði mér til, að segja yður sannleikann’,
tautaði Desrolles um leið og hann settist aiftur i
nánd við eldstæðið og talaði eins og maður, sem
reiknaði út afleiðingar orða sinna. Hvers vegna
ætti ég ekki að vera hreinskilinn við yður, Jack Trev-
erton ? En hvað gamla nafnið er miklu viðfeldnara
og hægra að nefna. Ef þér hefðuð verið eins óað-
finnanlega heiðarlegur eins og ég bjóst við að erfmgi
Jasper Trevertons væri, þá hefði ég hikað við, að
segja }’ður Jeyndarmál, sem kirkjubækurnar og kirkjti-
garðsvörðurinn myndu naumast samsinna að væri
heiðarlegt fyrir mig. En yður, Jack, listamanninum,
æfintýramanninum, sem alt mögulegt hafið revnt i
heiminum, yður þori ég að segja leyndarmál mitt, án
þess að roðna. Komið þér hingað og fyllið glasið
mitt eins og góður kunningi, hendurnar mínar skálfa
eins og ég hefði ritkrampa. þér þekkið frásögnina
um kjördóttur Jasper Trevertons?’
‘Auðvitað þekki ég hana’.
‘þér hafið heyrt, að Jasper Treverton, sem varð
andvígur vini sínum, Stefáni Malcolm, út af ásta-
sökum, mörgum árum seinna var beðinn að köma
að hanasæng þessa sama vinar síns, fann hann við
andlátið eins og allir héldu,- tók einkadóttur hans
með sér, þegar hann fór heim aftur, og skildi eftir
50 punda seðil til að lina þjáningar hins forna vinar
síns og borga með útförina’.
‘Já, þetta hefi ég oft heyrt’.
‘En ekki það, sem nú kemur. þegar læknir yfir-
gefiir sjúkling með þeirri vissu, aö hann sé dauðnns
matur, er sjúklingurinn stundnm á batavcgi. Stcfán
Malcolm var svo heppinn að hafa gert lækninum
missýningar. Máske það hafi verið hjúkninin, sem
50-punda sðillinn gjörði mögulega, máske J>að hafi
verið vissan um óhulta framtíð einlcadóttur hans,
sem veitti honum bata, því eftir að basper Treverton
yfirgaf hann, var sem þungri byrði væri af honum
létt og honum batnaði smátt og smátt. Lífið gaf
honum nýjan frest, og hann fór aftur út í heiminn,
sem ferðalangur, en einmana og ánægður yfir láni
dóttur sinnar’.
‘Æjtlið þér að telja mér trú um að Stefán Mal-
colm hafi batnað, að hann hafi lifað og látið dóttur
sína og vin álíta sig dáinn?’
Að opinhera sannleikann gat orðið til þess, að
spilla hamingju dóttur hans. Sem kjördóttur auð-
ugs einlífismanns var frantíð hennar borgið. Ilvernig
myndi æfi hennar hafa orðið, ef lnin hefði aftur farið
tií föður sins og lifað hjá honum ? Um þetta hugs-
aði ég og tók málefnið frá óeigingjörnu hliðinni.
Ég hefði kannske getað sníkt mig inn til Jaspers, en
cg gerði það ekki,— ég rölti mína leið einmana eftir
hinni hrjóstrugu þjóðbraut lífsins, án }>ess að vera
elskaður og Jæktur’.
‘þcr! ’ hrópaðí Jón Treverton, — ‘þérl ’
‘Já, ég er rekaldið af Stefáni Malcolm’.
‘þér eruð faðir Láru ? Hamingjan góða!
líkist yður ekki á neinn hátt. Faðir hennar!
er sannarlega npinberun’
‘Undran yðar er ekkert hrós fyrir mig. Hún er
lík móður sinni, sem var ein hinna inndælustu
stúlkna, er ég hefi nokkru sinni séð. þó get ég full-
vissað yður um það — hr. — Treverton, að á yðar
aldri crerði Stefán MaJcolm kröfu til að líta vel út’.
‘Ég neíta því ekki, að þér hafi máske verið eins
fallegur og Adonais. En það er mjög undarlegt, að
þér skulið ekki hafa neitt samciginlegt við hana f
líkams hreyfine-um, ekki neitt, sem bendir á,hiðleyni-
lega samband milli föður og dóttur. Veit hún
þettaP Viðurkennir liún yður sem íöður?’
Hún
þetta
JónogLára 181
‘Já, hún gerir það, blessað barnið. Hún vildi,
að ég segði yður allan sannleikann’.
‘Hve lengi hefir hún vitað þetta?’
‘það eru liðug fimm ár síðan ég sagði henni frá
þessu. Ég var þá búinn að vera 7 ár á meginland-
inu, en langaði til að koma aftur heim til föður-
landsins, og þegar ég kom heim, var einhver dulin
þrá, sem kom mér til að vilja sjá bamið mitt. Eg
fór hingað frá London, sætti færi aö ná fundi henn-
ar, og sagði henni frá Jiessu. Síðan hefi ég af og tll
séð liana’. 1
‘Og fengið peninga hjá henni?’ sagði Treverton.
Hún er rík, en ég, fátækur, hún hefir hjálpað mér
til að lifa’.
‘Jæja, hr. Mansfield, sem tengdasonur yðar ætla
ég að gera yður tilhoð’. 1
‘Áður en þér berið það fram, þarf ég að segja yð-
tir fáein orð. Eg hefi sagt yður frá leyndarmáli
mínu, sem allir mega Jiekkja, mín vegna, eu þér, hr.
Treverton, eigið leyndarmál, sem ég býst við þér
viljið ekki opinhera heiminum, allra sfzt nú eftir að
þér hafið náð jafn hárri og góðri stöðn ov þér eruð
í hér’.
‘Nei’, sagði TreVerton, ‘það er svart blað f æfi-
sögu minni, sem ég vildi að enginn sarf, en þó tel ég
yfst, að sé dagur renni upp, að liðna æfin mín teng-
ist við nútímann. Eg hefi sagt konu minni alt, sem
ég mátti segja henni, án þess að eiga á hættu, að
gera hana óánægða. Má ég treysta því, að þér seg-
ið henni ekkert um mitt fyrra Íijónaband?’
‘það megið þér’, svaraði Desrolles. ‘En þá vona
égt ]>ér brevtið sómasamlega við mig í staðinn’.
‘Ilvað kallið þér sómasamlega brevtni?’
‘þaö skal ég segja yðiir. Dóttir min hefir hoðiö
mér 6 htindriið um árið, en ég þarf þúsund’.
j ‘þurfið þér }>úsund ?’ spurði Treverton með duldri
1 í ! i N || I ’ I H’W'fcuwMjMiitíi