Heimskringla - 23.07.1914, Qupperneq 6

Bls. 6
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 23. JÚLÍ, 1914
G amalmennahælið.
Herra ritstjóri Heimskringlu!
Eftirftrandi grein, sem eg sendi
þér til birtingar, var upphaflega
send Lögbergi hálfum mánuði fyrir
þin’g Hins Ev. Lút. Kyrkjufélags.
Var svo til ætlast að hún birtist fyr-
ir þingið, ef ske kynni, að ein-
hverjir af kyrkjuþingsmönnum
vöknuðu, við lestur hennar, til með-
vitundar um það, að heppilegt væri
að taka nýja og breytta stefnu í
máli því, sem hér ræðir um.
En af ýmsum ástæðum, svo sem
fjarveru ritstjórans, stjórnmála ann-
ríki og ef til vill fleiri, var greinin
“söltuð” og kom því ekki að tilætl-
uðum notum.
Þó nú sumt i greininni birtist
of seint, til þess að finna náð fyrir
augum háttvirtra kyrkjuþings-
manna, er meginefni hennar enn
tímabært og varðar almenning.
Mega menn af sögu málsins sjá, i
hve mikið óefni þessu máli er kom-
ið.
C't af ‘áskorun, er birtist í Lög-
bergi fyrir nokkuru síðan, til les-
enda blaðsins, um það, að menn
skrifi í blaðið, mætti geta þess sem
bendingu, að naumast má búast við
því, að þeir bregðist vel við, sem
verða fyrir því, að greinum þeirra
um hjartfólgin áhugamál sé stungið
undir stól hjá blaðinu, að bréfum
þeirra sé ekki svarað o. s. frv.
• * *
Gamatmennahælið.
Mér datt í hug, hvort það væri að
bera i bakkafullan lækinn, að rita
nokkur orð um þetta mál. Fátt hefir
verið ritað um það upp á síðkastið.
Það hefir hvílt yfir þvi einhvers-
konar ógæfuský, sem hefir blindað
mönnum útsýn. Það hefir nú siðast
hröklast manna á milli einsog eitt-
hvert ógæfu barn, sem veit ekki
hvert það má snúa sér fyrir háska-
semdum þeim, sem á vegi þess
verða. Eg veit vel, að vextir þessa
máls eru svo, að ervitt mun að rita
um það svo öllum líki, og ætla eg
mér ekki þá dul. Hins vildi eg óska,
að mér tækist að skrifa svo um það,
að engin maður fyndi til sársauka,
sem hann hefði ekki fullkomlega
unnið til, og að engum manni sé
gjört rangt til. Er eg reiðubúinn að
sæta áminningu, frá hverjum sem
er, ef eg vik frá þessum ásetningi
mínum í þessari grein.
Til þess að geta gjört sér grein
fyrir vöxtum þessa máls, er nauð-
synlegt að kynnast gangi þess frá
því fyrsta, og fer því saga þess hér
á eftir.
Saga málsins.
Saga málsins er i fáum dráttum
sem hér segir:
Á þingi kyrkjufélags Únítara, sem
haldið var að Gimli dagana 17.—19.
júní 1911, var skipuð nefnd, til þess
að athuga, hvort hugsanlegt væri,
að koma því af stað meðal íslend-
inga hér í álfu, að stofnað yrði elli-
hæli fyrir íslenzk gamalmenni. Átti
nefndin að leita samvinnu annara
íslenzkra félaga htr í álfu um þetta
mál, en sérs.taklega íslenzka kyrkju-
félagsins lúterska og safnaða þeirra,
sem fylgja nýju guðfræðinni. í
nefndina voru skipaðir, auk for-
seta kyrkjufélagsins, þeir síra
Rögnv. Pétursson, Jóhannes Sig-
urðsson, síra Guðm. Árnason, St.
Thorson og Jósep B. Skaptason.
Með þessu virðist hafa verið stig-
ið fyrsta sporið í þá átt, að leita
almennra samtaka vestur-íslenzku
þjóðarinnar uin þetta mál, með það
fyrir augum, að hælið yrði stofnað
fyrir öll íslenzk gamalmenni vest-
an hafs, sein þess þyrfti með.
Nefnd þessi tók þegar til starfa,
og fyrsta spor hennar var það, að-
fá leyfi stjórnarnefndar hins ís-
lenzka lúterska kyrkjufélags, til
þess að flytja málið á þingi félags-
ins, sem um það leyti var háð í
Winnipeg, og fá það til þess að taka
þetta mál á sína dagskrá. Var leyfi
lietta fúslega gefið. Hafði S. B.
Brynjólfsson orð fyrir nefndinni,
og gat þess, meðal annars, að brýna
nauðsyn bæri til þess, að samtök
allra Vestur-íslendinga fengist um
þetta mál.
Málið fékk strax góðar undirtekt-
ir í þinginu, og var sett i það nefnd.
Þá nefnd skipuðu: Sira Jóhann
Bjarnason, síra Gutt. Guttormsson,
Bjarni Marteinsson, Klemens Jón-
asson og Kristján Johnson.
Hinn 14. febrúar 1912 héldu svo
nefndir þessar með 'sér sameigin-
legan fund, ásamt síra F. J. Berg-
mann, sem mætti fyrir hönd þeirra
safnaða, er ný-guðfræðinni fylgja
og Guðm. Bjarnason í stað síra R.
Marteinssonar fyrir hönd stúkunn-
ar Skuld. Fjarverandi voru, ýmissa
forfalla vegna, úr nefnd Únítara
síra Guðm. Árnason, úr nefnd lút-
erska kyrkjufýlagsins síra G. Gutt-
ormsson og K. Johnson, og ennfrem-
ur ólafur Bjarnason, sem útnefndur
hafði verið til þess að mæta fyrir
j hönd stúkunnar Heklu.
Fundurinn fór fram i kyrkju
Únitara í Winnipeg. Ekki verður
annað séð af heimildum þeim, sem
fyrir hendi eru, en að hann hafi
farið stillilega fram, en þó lauk hon-
um svo, að ekki mun ofmælt þótt
sagt sé, að hann hafi verið ein af
alvarlegusttu ógæfustundum, sem
komið hafa fyrir í vestur-íslenzku
þjóðlífi. Síra Jóhann Bjarnason
lagði fram þegar í fundar-byrjun
samvinnukosti frá hálfu kyrkjufé-
lags-manna, sem voru þeir, að því
að eins væri nokkur samvinna hugs-
anleg, að öll andleg umsjá með hæl-
inu yrði í höndum lúterska kyrkju-
félagsins; bygði hann kröfii þessa
á þeim grundvelli, að í guðs-orði
væri ekkert fyrirheit um það, að
neinir aðrir en þeir, sem játa lút-
erska trú, yrði hólpnir annars
heims. Meðnefndarmenn hans
fylgdu honum að nokkru leyti i
þessu máli, þeir, sem þar mættu.
Aftur á móti litu hinir málsaðilarn-
ir svo á, að hér væri um það eitt að
ræða, að svívirða trú annara
manna, og færðu fram röksemdir
fyrir máli sínu. En allar samvinnu-
tilraunir þess eðlis, að framkvæmd-
ir þessa máls yrði bygðar á jafn-
réttisleguin grundvelli, urðu árang-
urslausar, þvi sira Jóhann sat við
sinn keip, og lýsti því þó jafnframt
yfir, að nefndin hefði tekið það
upp hjá sjálfri sér án vitundar og
yfirlýsts vilja kyrkjuþinggsins, að
leggja fram fyrnefnda samvinnu-
kosti
Á hinu Ev. Lút. kyrkjuþingi, sem
háð var i júní 1912 í Argyle-bygð,
leggur svo nefndin fram skýrslu 1)
um starf sitt, ogg ber henni i öllum
atriðum saman við nefndar-
skýrslu 2) Únitara um þetta mál.
Ekki verður annað séð af gjörða-
bók þingsins, en það hafi þegjandi
samþykt gjörðir nefndarinnar.
Á þessu þinggi kemur fram yfir-
lýsing frá kvenfélagi hins Fyrsta
lút. safnaðar í Winnipeg, þess efn-
is, að það búist við að koma á fót
gamalmennahæli á næsta hausti, og
æski þess, að kyrkjufél. gefi fyrir- ,
tækinu meðmæli sin, og var það ]
gjört. Var þá sett nefnd í málið, og i
kom hún seinna fram með tillögur ]
- 1) Gjörðabók 28. þings Hins
Ev. Lút. kyrkjufélags, bls. 26.
2) Heimskringla 1913, 33. tbl.
sínar, er samþyktar voru með litl-
um breytingum, þess efnis, að
kyrkjufél. lýsir velþóknun sinni á
málinu og hvetur íslendinga í hin-
um ýmsu bygðarlögum, til þess að
Ijá því lið sitt o. s. frv., en vill hins
vegar ekki leggja út i þetta fyrir-
tæki, hvorki eitt út af fyrir sig, né
i félagi við únitariska kyrkjufélag-
ið, þar sem málið virtist vera kom-
ið i viðunanlegt horf frá hálfu
kyrkjufél.-ma'nna hinna lútersku.
Er forseta hins únitariska kyrkju-
félags skýrt frá þessari niðurstöðu
þingsins með bréfi frá skrifara lút.
kyrkjufélaggsins dags. Baldur,
Man., 28. jan. 1912 3;. Með því er
frá kyrkjufél. hálfu hafnað mála-
leitun únítariska kyrkjufélagsins
um samvinnu í þessu máli.
Hið næsta, sem gjörðist i málinu,
er það, áð 15 manna nefnd sú, skip-
uð körlurn og konum, sem kvenfél.
Fyrsta lút. safnaðar setti i þetta
mál, velur 2 menn úr sínum hópi,
til þess að leita samkomulags við
Únítara um málið, og fá þá til að
gjöra tilboð; þó fylgdi sá böggull
skammrifi, að ervitt myndi að
koma í forstöðunefnd málsins fleiri
en tveimur mönnum af hálfu Úni-
tara.
Settist nú hin upphaflega nefnd
Únítara enn á rökstóla og gjörði til-
boð, sem í aðaldráttunum fór fram
á það, að nefndin skyldi skipuð 4
konum úr kvenfél. Fyrsta lút. safn.,
og 2 frá hvoru kvenfél. hinna safn-
aðanna, Tjaldbúðar og Únítara. Enn
fremur 3 karlmönnum úr Fyrsta
lút. söfn. og 2 frá hvorum hinna.
Eftir þessu átti því sém næst helm-
ingur nefndarinnar að vera skipað-
ur mönnum og konum úr Fyrsta
lút. söfn. og kvenfél. hans. Samt
sem áður sá kvenfélagsnefndin sér
ekki fært, að taka þessum sam-
vinnukostum, einkum vegna þess,
að þær bryti bág við það fyrir-
komulag, sem kvenfél. hafði ákveð-
ið áður nefndin var kosin. Með
þessu féll svo þessi samvinnutil-
raun í mola.
í gjörðabók 29. ársþings Hins
Ev. Lút. kyrkjuíélags, háðu að
Mountain, N.-Dakota í júní 1913, er
bréf frá kvenféh Fyrsta lút. safn. í
Winnipeg til forseta kyrkjufélags-
ins, þar sem kvenfél. fer þess á leit,
að kyrkjufél. taki að sér málefni
gamalmennahælis stofnunar þeirr-
ar, sem það hafi haft með hönd.um
undanfarið.
Málinu var vísað til nefndar, sem
seinna leggur það til, að kyrkjufél.
taki málið að sér, og kjósi 5 manna
nefnd, til að annast um mál þetta
fram að næsta kyrkjuþingi; halda
áhuga almennings vakandi fyrir
málinu, og semja frumvarp til reglu-
gjörðar um fyrirkomulag þessarar
fyrirhuguðu stofnunar, sem svo sé
lagt fyrir næsta þing.
Árangur af starfi þessarar síð-
ustu nefndar, er enn ekki orðinn al-
menningi kunnur, en eg hefi haft
tal af formannri hennar, síra F.
Hallgrímssyni og birti ummæli
hans með fullu leyfi hans sjálfs.
Samkvæmt fyrirmælum þingsins
birti nefndin ávarp til almennings,
og leitaði undirtekta manna um
málið, en litill árangur varð af þvi
ávarpi.
Tveir menn i Nýja íslandi buð-
ust til að gefa hælinu land svo sem
nægði. Þessa lét nefndin getið i
öðru ávarpi til almennings, sem
birtist nokkru seinna; en undir-
tektir urðu þvi nær engar, sem í
fyrra skiftið. Kvað háttvirtur for-
maður nefndarinnar ekki annað
sýnilegt, en að áhugi manna fyrir
3) Heimskringia 1913, 33. tbl.
málinu væri næsta daufur og málið
gfir höfuð ekki almenningi hjart-
fólgið.
Þess er og vert að geta, að á sl.
vetri færist þessi siðasta nefnd enn
í fang það lúaverk, að leita sam-
Itomulags um þetta mál. Færði hún
þetta í tal við nefnd Únítara, eða
einhverja af þeim nefndarmönnum,
og jafnframt við síra F. J.Bergmann.
En áhugi fyrir málinu virtist vera
næsta lítill hjá hvorumtveggju og
undirtektir daufar. Kom þó alls
ekki til mála neinn ágreiningur um
andlega urnsjá hins fyrirhugaða
hælis, sem í upphafi þessa máls
varð þvi svo hraparlega að falli.
Eg hefi nú rakið sögu þessa
máls, svo sem eg veit sannast og
réttast, og einsog hún liggur fyrir i
prentuðum skýrslum birtum al-
menningi.
Sagan er raunaleg. Að fáum mál-
um hefir steðjað meiri ógæfa,
þeirra, er Vestur-íslendingar hafa
liaft með höndum. Málinu er hrund-
af stað með eldlegum áhuga ein-
stakra manna og félaga. Allir, sem
um það heyra, Ijá þvi liðsyrði, og
bera það á höndum sér. — Nú, eft-
ir þriggja ára baráttu, virðist hug-
myndin vera komin á vonarvöl, og
eiga sér formælendur fá”, og er þó
þörfin fyrir slika stofnun sem
þessa ekki minni en hún var fyrir
þremur árum.
Er þetta nauðsynjamál?
Tveir eru þeir mælikvarðar, á-
samt fleiri, sem leggja má á hverja
þjóð, og meta eftir menningu henn-
ar. Annar er sá, hvernig hún elur
upp æskulýðinn; hinn er sá, hvern-
ig hún annast um gamalmennin.
Að svo miklu leyti, sem vonir
manna um framtíðarheill þjóðar-
innar geta á mönnum hvílt, þá hvíla
þær á æskulýðnum. Þess vegna
kappkostar þjóðin, að búa hina
ungu kynslóð sem bezt úr garði;
miðla henni af reynslu sinni og
þeirra kynslóða, sem til grafar eru
gengnar, og fá henni í hendur far-
arefni svo sem bezt má verða.
Á hinn bóginn hvílir á herðum
þjóðarinnar þakklætisskylda til
gamalmennanna, næst guði sjálf-
um, fyrir þann arf, sem henni var
fenginn i hendur. Þess vegna
standa menn úr sæti fyrir ellinni;
þess vegna eru þjóðirnar með elli-
styrkslögum, gainalmennahælum o.
fl. þess háttar, að búa svo um hnút-
ana, að ok ellinnar verði ekki svo
þungt, sem ella mundi.
En ekki hvað sizt ætti þessi þakk-
lætismeðvitund að vera glögg og há-
vær í hugsun frumbýlings þjóð-
auna. Sú kynslóð, sem ekki minnist
og þakkar að verðleikuin verk
þeirra manna, sem hafa brotið is-
inn á öllum sviðum hins vaxandi
þjóðlífs, setur blett á nafn sitt, og
sagan ber ekki vi/ðingu fyrir
henni.
Vér Vestur-íslendingar erum
frumbýlingsþjóð, það ætti að vera
oss fast i minni, þegar um slik mál
sem þetta er að ræða. Vér ættum
einnig að muna það, að vér búum
í landi, þar sem efnahagur manna
er fleiri misfellum háður, en víða
annarstaðar, og slysfarir ekki ótíð-
ari. Sá, sem í dag er nokkurum efn-
um búinn og á sér ellistoð, getur
á morgun verið einstæðingur og ör-
eigi. Skipun mála vorra, sem þjóð-
arbrots, er, vitaskuld, sama sem
engin; það liggja engar skýrslur
frammi um örbirgð á meðal vor.
Við og við kemur það fyrir, áð ein-
hver verður hennar var og kveður
upp úr. Þá eru íslendingar venju-
lega fljótir til hjálpar.
(Framh. á 7. bls.).
EINA ISLENZKA HOÐABÚÐIN I WINNIPEG
Kaupa og verzla með húðir, gærur, og allar tegundir af dýraskinnum, mark
aðs gengum. Líka með ull og Se«eca Roote, m.fl. Borgar hæðsta verð.
fljót afgreiðsla.
J. Henderson & Co.. .Phone Garry 2590. .236 King St., Winnipeg
KOMIÐ OG VERZLIÐ VIÐ OSS
ÞEGAR ÞÉR ÞURFIÐ
Builders Harðvöru Construction Harðvöru
Finishing Harðvöru Smíðatól og Handyðnar
Mál Verkfœrum
Olía Varnish
Sýnis herbergi vor eru hin best búin í allri borginni
svo þér eigið sem hægast með að velja.
Aikenhead Clark Hardware Co.Ltd.
Wholesale and Retail Hardware Merchants
BOYD BUILDING c°^“ PHONES MAIN 7150-1
MANITOBA.
Mjög vaxandi athygli er
þessu fylki nú veitt al ný-
komendum, setn flytja til bún
festu í Vestur-Canada,
þetta sýna skýrslur akuw
yrkju og innflutninga deildar
fylkisins og skýrslur innan-*
ríkisdeildar ríkisins,
Skýrslur frá járnbrautafé-
lögunum sýna einnig, aÖ
margir flytja nú á áöur 6-i
tekin lönd meö fram braut-
um þeirra.
Sannleikurinn er, aö yfir-i
buröir Manitoba eru einlægt
aö ná yiötækari yiöurkenna
ingu,
Hin ágætu lönd Þlkisins,
óviöjafnanlegar járnbrauta*
samgöngur, nálægð þess yií
beztu markaöi, þess ágeetu
mentaskilyröi og lækkandi
flutningskostnaöur —> eru hin
eöKlegu aödráttaröfl, eem £n
lega hvetja mikinn fjölda
fólks til að setjast aft hén I
fylkinu ; og þegar fólkiÖ æzt
aö á búlöndum, þá aukast
og þroskast aörir atvinnun
vegir i tilsvarandi hlutföllum
Skrifiö knnningjum yÖar — segiö þeim aö taka sér bólfestu
Happasælu Manitoba.
Skrifiö eftir frekari upplýsingum til ;i
JOS. BtJRKK, Industrial Bureau, Winnipeg, Manitoba.
JAS. HARTKKY, 77 Tork Street, Toronto, Ontario.
J. F. TKNNANT. Oretna, Maniloba.
W. W. UNSWORTH, Kmerson, Manitoba;
S. A. BEDFORD,
Deputy Minnister of Agricullare,
Winnipeg, Manitoba.
312 Sögusafn Heimskringlu
Jón og Lára
313
314
Sögusafn Heimskringlu
Jón og Lára
315
loks inn í herbergi sitt; en þegar þar kom, var lögð
þrekleg hönd á öxl hans. Honum varð í meira iagi bilt
við, en sagði þó á frönsku: “Hvað viljið þér?”
“Yður”, svaraðp gesturinn á ensku. “Eg tek yður
fastan, grunaðan um, að hafa átt þátt í Chicot-morð-
inu. Þér vitið alt um það. Þér voruð yfirheyrður og
alt, sem þér segið nú, verður notað sem vitnisburður
gegn yður. Það er bezt, að þér komið rólegur með
mér”.
“Ég skil yður ekki,” sagði Desrolles á frönsku. “JÉg
er franskur maður.”
“Jæja, eruð þér franskur- Þér hafið verið í þessu
húsi f þrjár vikur sem Englendingur. Þér keyptuð
íarseðil í dag til Valparaiso. Ekkert rugl hra Desrolles.
Komið þér rólegur með mér.”
“Þér hafið líklega inann með yður.?” spurði Desroll-
es.
Útlit Desrolles og svipur var á þessu augnabliki
djöfullegur, verri en hins grimmasta dýrs.
“Auðvitað,” sagði inaðurinn rólegur. “Þér getið ef-
laust skilið það að ég er ekki svo heimskur að voga mér
ínn í slíka holu hjálparlaus. Aðstoðarmaður minn er í
ganginum fyrir utan dyrnar og við höfum báðir skamm
byssur. Enga hrekki nú,” sagði spæjarinn, þegar Des-
rolles stakk hendinni í brjóstvasann. “Hættið þér
þessu. Er ]>að hnífur.?”
Það var hnífur og voðalegur morðkuti líka. Des-
í-olles hafði náð honum og hélt nú langa oddhvassa
blaðinu tilbúnu áður en spæjarinn gat hindrað það,
sem flaug nú á hann áður en hnífurinn gat sært hann
og tók utan um Desrolles miðjan- Desrolles hamaðist
eins og brjálaður maður.
A yngri árum hafði Desrolles verið nafnkunnur
kraftamaður, og þessa nótt, þeg^r reiðin og kviðij*n
gerðu hann frávita og loguðu í honum, voru kraftftr
hans óskiljanlega miklir, svo hann virtist um stund
ætla að sigra. Spæjarinn hafði logið þegar hann sagði
að félagi sinn væri f ganginum utan við dyrnar- Fran-
ski lögregluþjónninn, sem lofað hafði að hjálpa honum,
var ekki komin, en spæjaranum leiddist og hélt sig
færan um að ráða niðurlögum þessa gamla drukkna
manns hjálparlaust.
Hann vildi ekki brúka skammbyssuna, áleit það
skyldu sína að ná honum lifandi, svo hann yrði dæmd-
ur samkvæmt lögum lands síns.
“Komið þér nú,” sagði hann rólega, “látið inig
smegja handjárnunum á yður- Áflog eru þýðingar-
laus.”
Desrolles nísti tönnum en svaraði ekki. Hann var
búinn að koma spæjaranum allnærri dyrunum, sem
stóðu opnar, og vissi ef hann gæti hrint honum út úr
dyrunum og ofan í stigann var honum dauðinn vís.
Líklega hefir spæjarann grunað áform Desrolles, því
hann beitti öllu afli sínu og hrakti hann aftur á bak
þvert yfir herbergið, hrinti honum svo á veginn og
slepti honum um leið, í því skyni að taka enn fastar ut-
an um hann aftur. En þegar stóri skrokkurinn hans
Desrolles ienti á veggnum með miklu afli, brotnaði fúni
tréveggurinn og Desrolles féll aftur á bak út af gólfinu,
lenti á digrum bjálkum, sem reistir höfðu verið upp við
húsið til stuðnings því, og yar dauður þegar hann kom
niður á steinstéttina.
Parísarblöðin gátu um þetta óhapp daginn eftir og
ensku blöðin nokkrum dögum seinna.
ENDIR.
Herra og frú Treverton foru aftur heim til Hazle
hurst Manor, og þótti vinum þeirra mjög vænt um að
John slapp slysalaust úr þessari klípu.
Á leiðinni heim dvöldu hjónin mánaðartíma við
baðstaðinn Dorsetshire, og á meðan spjallaði fólkið
sig uppgefið um þessi málaferli og æfiatriði John Tre-
vertons.
Þegar að fregnin um það að John væri sýkn saka,
harst til Hazlehurst, tók Edvvard sig til og fór af landi
burt og til Cap, þar ætlaði hann að stunda landbúnað
og dvelja jiað sem eftir var æfinnar- Enginn saknaði
hans nema móðir hans, en föður hans þótti vænt um
að hann fór, því hann vissi að Edvvard hafði kært John
og áleit það slæma synd.
1 maímánuði um vorið fæddi Laura efnilegan son,
sem gamli lieimilislæknirinn tók á móti og lagði í faðm
Johns segjandi:
“Gámli vinur minn hefði vfst verið hreykinn, ef
hann hefði vitað að nafn sitt yrði við líði nokkra ára-
tugi enn.”
“Guði sé lof að alt hefir snúist á betri veg,” sagði
•Jolin Treverton alvarlega
1 ágústmánuði kom George Gerard til Manor House
til að dvelja þar fáeina daga. Af tilviljun hafði Laura
boðið Celíu að vera hjá sér fáeina daga, og það voru
einmitt sömu dagarnir og Gerard var þar.
Þau gengu oft úpp á heiðina sér til skemtunar,
Gerard og Celía, og afleiðingin varð sú að þau heit-
bundust.
Treverton hjónunum þótti mjög vænt um þetta og
presthjónunum sömuleiðis. Og áður en þau voru búln
að vera heitbundin eitt ár, var Treverton búin að kaup-
a gamla héraðslæknirinn til að sleppa embætti, sínu,
og veitti svo Gerard embættið.
Þannig atvikaðist það að Celía, ásamt Trevertons
lijónunum gat með sanni sagt:
“Alt er gott þá endirinn, allra beztur verður.”