Heimskringla - 27.05.1915, Blaðsíða 6

BLS. (i
H E I M S K R I N G L A
WINNIPEG, 27. MAl 1015.
Hin Leyndardómsfuilu Skjöl.
Saga eftir
WALTEfí WOODS.
“Mér þykir fyrir að heyra, að þú sért farin burt
af glstihúsinu”, sagði eg liálf vandræðalega.
“Það er hálf einkennileg aðferð, sem [>ú hefir til
aS óska mér til lukku i minni nýju stiiðu”, mælti hún.
óO* nú fanst mér andlit hennar ennþá elskulegra en
■nokkru sinni áður.
“líg hafði cnga hugmynd um þína nýju stöðu fyr
«n rétt nú fyrir hálfri stundu síðan”, sagði eg við
hana. og var tilfinning mín einsog glerhrot stæðu inn
J hjarta mitt á alla vegu. Eg held að Ethel hafi veitt
3>ví eftirtekt, hvernig mér leið og hálfkent í brjósti um
saíg.
“Það verður hver og einn að gjöra það bezta sem
Jiann getur fyrir sjálfan sig hér í þessuin heimi”,
ina'ltí hún blíðlega. “Mér fanst mig skorta það hjá
hx. Wehner, sem eg þrái mest æfinlega, en það er frels-
ið. En nú hygg eg að sé bætt úr því fvrir mér með
Jiínni nýju stöðu”
Orð hennar gjörðu mig ráðalausan. Gat það ver-
íð að eg væri hér að tala við þá sömu stúlku, sem eg
jnælti svo niðurheygðri á biðstiiðinni í I.iverpool?
“Farðu varlega”, sagði eg. “Eg hefi rétt núna ver-
ið að tala við Johnson, og er eg sannfærður um, að
hann er slægur og hættulegur maður; sá hættulegasti
J allrí þessari horg”.
“Eg hefi ekkert að óttast og eg er sannfærð um
að mér tekst fullkoinlega að halda mínum enda, jafn
wél fyrir hr. Johnson. Að minsta kosti það sem af er,
Jhefí eg alls enga ástæðu 'til að vantreysta honum”.
“Þú þekkir ekki þorparann eins vel og eg gjöri”,
sagðí eg. “Eg hefði heldur kosið sjálfrar þin vegna,
Æð það hefði verið einhver annar, sem bauð þér fylgd
sina út í skemtigarðinn , nóttina eftirminnilegu fyrir
okkur bæði”.
“Það er heppilegt fyrir mig”, sagði hún, “að eg er
ekkí ábyrgðarfull til neinnar persónu hér i borginni
íyrír framkomu mína og þarf ekki að standa reiknings-
:skap á henni til neins, eða skýra nokkrum frá með
hverjum eg fer á gleðifundi”. Að svo mæltu sneri hún
:sér við og gjörði sig liklega til að fara.
“Aðeins eitt augnablik, ungfrú Reed”, sagði eg.
”'Eg ætla að spyrja þig einnar spurningar á meðan eg
Jiefí tækifæri til þess og á meðan eg hefi kjarkinn.
£n eg hefi vafalaust engan rétt til að spyrja hennar.
Samt sem áður gjöri eg það. Mér hefir verið sagt, að
þú værir trúlofuð Johnson. Er það satt?”
Eg skalf, er eg talaði síðustu orðin, einsog glæpa-
snaSur, sem bíður eftir úrskurði kviðdómsins, eða
spurningu dómarans: “Hafið þið fundið fangann sek-
san eða sýknan?”
Eg sá, að henni brá einnig og varir hennar titr-
«8u og augu hennar fyltust af tárum, og fanst mér þá
J bíli sjálfsagt, að svarið yrði neitandi.
En sú von mín varð að engu, er ungfrú Ethel
Reed svaraði einbeitt og ákveðin: “Já, það er satt, eg
,er trúlofuð hr. Johnson”.
Hún rétti mér hönd sina; en eg var of utan við
mig til þess að taka í hana.
Eg stamaði einhverju upp, sem eg sjálfur ekki
•vissí hvað var, því eg var sem í leiðslu. En hvað hug-
urinn var fljótur að svifa yfir liðna tímann, frá því
f>Tsl að eg leit andlit ungfrú Ethelar Reed í Liverpool
,og fram að þeim óttalega tíma, sem nú stóð yfir, þar
sem eg varð að heyra þessi ótrúlegu og óskiljanlegu
orlf af hennar eigin vörum: “Já, það er satt, eg er trú-
lofuð Johnson!”. — Eg vaknaði af draumnum við það
að Ethel sagði: “Þú getur skrifað mér, og skrifað
titan á til mín: ‘Falið á hendur Johnson njósnara’.
Vertu sæll!”
XVIII. KAPITULI.
.1 ftnrkonia spœjarans.
Eg stóð kyrr í sömu sporum og starði á eftir stúlk-
nnni, sem eg elskaði svo innilega, og sá hana loks
liverfa inn í bvgginguna, sem eg var nýkominn út úr.
Eg fór að hugsa um ánægjustundirnar, sem eg hafði
lifað i nærveru hennar, og sú tilhugsun, að alt það
•væri að engu orðið fyrir gjörðir þessa Johnsons, ætl-
aði að gjöra mig vitstola. Eg gat ekki skilið það, að
Ethel væri að hverfa frá mér fyrir fult og alt.
Eg hafði bygt mér loftkastala viðvikjandi framtíð
<okkar, en þeir höfðu hrunið til grunna og ekkert var
eftír af þeim, nema endurminningarnar. Eg hafði
gjört mér svo bjartar vonir um, að alt það, sem Wehner
hafði sagt mér um Johnson og Ethel, reyndist rangt
■og tilgáta ein. En sú von hafði að engu orðið. Gat eg
eða var til nokkurs fyrir mig að vona lengur? Hafði
hún ekki sjálf sagt mér: ‘Eg er trúlofuð Johnson’?
Með sundurkramið hjarta og niðurbrotnar vonir
sneri eg mér frá þessari byggingu, sein nú geymdi inn-
an sínna veggja það sem eg hataði mest og það sem eg
elskaði mest í heiminum, — með þeim ásetningi, að
koma aldrei nálægt henni framar. Mér jafnvel flaug til
hugar, að skrifa Johnson og láta hann vita, að eg hefði
breytt skoðun minni, og væri nú til með að selja hon-
um skjölin. En þá mundi eg eftir því, að það gat orð-
iið til þess, að hjálpa honum að einhverjn leyti; en
það mátti alls ekki fyrir koma. Hvarflaði því hugur
minn aftur að mínu fyrra áformi, sem var, að eg hlyti
að stytta honum aldur. Ekkert annað dugði sem hefnd
á hann.
Eg gekk áfram í leiðslu áleiðis til gistihússins. —
Þegar þangað kom, fanst mér alt svo þurt, dautt og
■dofið og loftlagið svo óheilnæmt síðan Ethel fór það-
an, að eg fann að mér mundi ómögulegt að haldast þar
við lengur. Eg ákvað því, að skifta um gistipláss mitt,
og fór því til Wehners og sagði honum áform mitt.
“Mér þykir mjög mikið fyrir því, ef eg hefi stygt
þig eða móðgað. Eg ætlaði alls ekki að særa tilfinn-
ingar þínar. Það, sem eg sagði við þig, var ekki nema
afleiðing af því, sein eg hafði heyrt; en svo er okkur
ekki æfinlega sagður sannleikurinn, því er ver. F.g
fyrir mitt leyti get ekki trúað, að þetta sé satt um ung-
frúna, sem sagt hefir verið”. Ilr. Wehner mælti þetta
með hægð og var auðséð, að hann vildi haga orðum
sinum þannig, að hann með þeim gieti náð út ein-
hverjum upplýsingum hjá mér viðvíkjandi Ethel og hr.
Joh n«r»n
i hefir sjálf sagt mér, að hún væri trú-
”, sagði eg, og ósjálfrátt beit sundur
ist verða alveg forviða. “Ja, hvað ertu
ir? Heyrði eg rétt? Þetta skal þó svei
lýsing fyrir mig. Eg fer strax til frétta-
ritarans og segi honum frá þessu, og svo verður frétt-
in komin um allan heim á morgun”.
“Hvernig getur þetta verið auglýsing fyrir þig?”
spurði eg hr. Wehner.
“Skilur þú það ekki? Eg læt fréttaritarann koma
þvi svoleiðis fyrir, að þess verði getið að hún hafi
verið þjónustustúlka hjá mér hér í gistihúsinu. Hjálp-
ar það mér á tvo vegu: Fyrst, að eg muni eiga völ
á beíri þjónuslustúlku og svo að auka aðsókn að húsinu.
Sjáðu til! Þjónustustúlkurnar hugsa, að ]>ær kannske
komist í kunningsskítp við millíónaeigendur, Qg gest-
irnir hugsa það sama. ÖU erum við með sama mark-
inu brend: bjóðið okkur peninga og þá---------------”.
Hann ypti öxlum og deplaði augunum glettnislega til
mín.
“Við suma duga peningar, en þeir eru ekki full-
nægjandi fyrir alla. Það eru undantekningar”, sagði
eg þá.
“En hvað er það, sem Ethel Reed getur séð við
Johnson? Hann er ckki laglegur maður, hvorki í sjón
tié á fæti. Aðlaðandi viðmót hefir hann ekki, svo það
hljóta að vera peningarnir, hans einungis”, sagði Weh-
ner. Og mundi eg þá, hvað Ethel hafði sagt mér sjálf:
ið sig vantaði að hafa ‘góðan tíma’, og að hún áliti, að
hún hefði farið í rétta átt til þess að leita að honum.
Eg hefði ekki getað trúað því, að henni hefðu getað
farið slík orð um munn, ef eg hefði ekki sjálfur heyrt
hana segja þetta. , ,
“Eg sé í sannleika eftir að þú skullr fara”, sagði
VVehner. “Mætti eg vera svo darfur að ntæla með öðru
gistihúsi við þig, sem kunningi minn á, Qg sem er hér
skamt frá?”
Hann fékk mér svo nafnspjald, og sá eg að það var
greið^söluhús skamt frá því gistihúsi, sem eg hélt til
á fyrst eftir að eg kom til New York.
Eg tók saman dót mitt, borgaði reikninga mína og
bakkaði hr. Wehner fyrir alt gott og labbaði svo út.
Eg er einsog svo margir aðrir, að eg vildi heldur
liverfa aftur til þess gistihúss, sem eg þekti, heldur en
setjast að í húsi, sem eg ekki þekti.
Eg fór því rakleiðis þangað, sem eg hafði dvalið
fyrst eftir að eg kom til borgarinnar, og bað um sam:
herbergi, sem eg hafði þá haft. Eg fór svo inn i reyk-
ingasalinn og kveikti mér í smávindli. 1 sannleika var
ekki langt síðan, að eg hafði verið i þessum sal; en
mér fanst það vera mörg ár, og margt hafði drifið á
daga mína síðan.
Þegar eg kom inn í reykingasalinn, sá eg að þar
var maður fyrir. Hann sat þar á stól og var að reykja
vindil; en eg sá ekki framan í andlit hans. Hann var
að lesa í bók. En er hann heyrði hurðina skella aftur,
lét hann frá sér bókina og sneri sér við, svo að hann
gæti séð þann, er inn kæmi. Þegar hann sá mig, stökk
hann upp af stólnum og kom á móti mér.
“Hvað? Er það sem mér sýnist? Er þetta þú
sálfur?” spurði hann með mesta ákafa og lýsti sér bæði
undrun og fögnuður í rómnum. “Þii að ganga rakleið-
is í ljónagryfjuna!” hélt hann áfram. “En þú hefir
tekið af mér inikið ómak og létt af mér mikilli fyrir-
höfn að finna þig, — þó mér hefði kannske tekist það
um síðir. Þú vissir ekki að eg var hér?” ,
“Ef eg hefði vitað, að þú varst hér, þá held eg að
eg hefði ekki komið. En fyrst eg er hingað kominn,
þá ætla eg að vera kyrr”, svaraði eg manninum, sem
var enginn annar en hr. Heilborn.
Eg settist niður um leið og eg talaði, og hr. Heil-
born settist niður aftur á stólinn, sem hann hafði staðið
upp af. Hann var ekkert að reyna að dyljast fyrir
mér. Hann virtist vera sá sami og hann var fyrst þeg-
ar eg kyntist honum á þann einkennilega hátt í starfs-
stofu minni London á Englandi, einsog lesarinn miin
reka minni til.
“Það var þeim tilgangi að finna þig, sem eg tók
mér ferð á hendur til New York”, sagði Heilborn.
“Að ná leyndardómnum þínum aftur? Það er að
segja, að reyna til að ná aftur í þínar hendur hinum
leyndardómsfullu skjölum?” spurði eg
“Það er erindi mitt”
“En ef þér mistækist, að fá þau í þinar hendur
aftur?” spurði eg.
“Þar sem við höfum hitzt einu sinni áður, mun
eg ekki verða undir í viðskiftum mínum við þig í jietta
sinn. Það máttu eiga alveg víst”, mælti hann i hótun-
arróm.
“Spæjarar eiga oft stutt viðnám hér í landi. Eink-
um þeir spæjarar, sem hafa í fórum sínum leyndar-
mál heillar stjórnar eins ríkis”, svaraði eg.
“Hvernig veizt þú, að það er ríkisleyndarmál?”
spurði hann hálfreiður yfir því, að hann hefði kann-
ske sagt of mikið.
“Eg hefi marg-yfirfarið skjölin”, fullvissaði eg
liann um.
“Það mundi ekki hjálpa þér mikið til að skilja
þau”, svaraði Heilborn efablandinn.
“Líkingamál er stundum auðlesið, hr. Heilborn”,
fullvissaði eg hann um.
“Ekki vort, nema maðu.r hafi lykilinn að því”,
sagði Heilborn.
“Og þú álítur, að lykillinn að þessu sérstaka máli
sé aðeins á valdi eins eða tveggja manna, hr. Heil-
born, — þínu og ríkisráðherrans, skulum við segja?”
svaraði eg.
Heilborn svaraði engu og eg sá að örvar mínar
höfðu hitt skotmarkið, og fullvissaðist nú um, að þessi
skjöl mundu vera mjög áríðandi og af verðmætustu
tegund til eigendanna.
“Eins lengi og þú hefir þessi skjöl í þínuin vörzl-
um, mun lif þitt^vera i stórhættu”, mælti Heilborn og
hreytti orðunum út á milli tannanna.
“Þvert á móti, hr. Heilborn. Svo lengi, sem eg hefi
þessi skjöl undir höndum, þá er mér engin hætta bú-
in; því, einsog þér sjáið sjálfur, ef mér væri rutt úr
vegi, þá yrði enginn vegur að ná skjölunum aftur”.
“Hefir þú hugsað þér hve mikið þú værir ánægð-
ur með að fá fyrir að láta skjölin af hendi? Ef svo er,
þá er eg reiðubúinn að borga það sem þú setur upp.
Því eg get sagt þér það, að ríkið vill gjarnan fá þessi
skjöl aftur”.
Heilborn sagði þetta í mjög ákveðnum róm.
“Það er að heyra, sem þér sé mjög ant um, að fá
þessi skjöl aftur, — þessi leyndardómsfullu skjiil. En
þú ert ekki sá eini hér New York, sem vill ná í þau.
Hefir þú haft nokkurt bréfasamband við njósnarafélag
hér í borginni?”
“Eg hefi ekki frjálsræði til að svara þessari spurn-
ingu”, mælti Heilborn.
“Þá tek eg það fyrir satt, að svo hafi verið, og vil
eg því ráðleggja þér að hahla áfram að skifta við að-
almann þess félags”.
“Hvað meinar þú?” spurði Heilborn, og sá eg hon-
um bregða.
“Eg meina það”, sagði eg, “að sá maður, sem við
þekkjum báðir, en sem þú ekki vilt kannast við að þú
þekkir, getur gefið þér upplýsingar um marga hluti”,
svaraði eg honum.
“Þú hefir selt honum leyndarmálið?” grenjaði Heil-
born; “og með því hefir þú sett sjálfan þig i ------”.
Hann hætti við setninguna, sem eg hélt að ætlaði að
verða til þess að uppljóstra leyndarmálinu.
Eg sá nú sárlega eftir að hafa fengið hr. Johnson
skjölin í hendur. Svona var jiað alt! Johnson var á-
valt því til fyrirstöðu, að eg kæmi málum ininum fram
til heppilegra úrslita. Hann hélt fyrir mér skjölunum
og hann hafði svift mig Ethel. „
Heilborn stóð á fætur og gekk um gólf vandræða-
lega. “Meinar þú virkilega að segja mér, að þú hafir
ekki skjölin?” spurði hann eftir stundar þiign.
“Þú verður að hafa þina eigin hugmynd um það.
Þú þekkir njósnarafélagið eins vel og eg”, svaraði eg
honum.
“Þú veizt að þú ert — ja, að þú stalst skjölunum!”
grenjaði Heilborn og staðnæmdist fyrir framan mig.
“Potturinn ætti ekki að kalla ketilinn svartan”,
sagði eg. “Þú hefir eflaust stolið mörgum skjölum og
verðmætum hlutum sjálfur!”
Heilborn varð hvítur sem nár i andlitinu. Eg
hafði klórað ofan af kaunum hans.
Ef þéi hefðir haft skjölin i þínum vörzlum, mynd-
ir þú hafa afhent mér þau?” spurði hann.
“Fyrir sæmilegt endurgjald hefði eg gjört það”,
svaraði eg.
“Hvað myndir þú hafa kallað' sæmilegt endur-
gjald?” spurði hann.
“Það, sem ekki er á þínu færi að borga”, svaraði
eg honum: “Konu ást”.
XIX. KAPÍTULI.
Vélaðnr i gildruna.
Heilborn starði á mig um stund undrandi, en rak
síðan upp skellihlátur. “Konu ást!” sagði hann. “Það
er j)á hægt að kaupa ástina sem verzlunarvöru! Hefir
ekki j)essi maður, sem við vorum að tala um, gjört j)að?
Svo hann hefir stolið henni frá þér? Jæja, vinur minn,
)ví j)á ekki a< -ara að hans dæmi? Það eru nógar kon
ur til í heiminum, og þú ættir að reynast sigursæll hjá
flestum þeirra. Það er einn hlekkurinn i lifskeðju
manna”.
Eg hefði getað rekið mannskepnunni hnefahögg,
svo mjög sárnaði mér við hann. En eftir alt saman þá
hafði hann rétt að mæla, frá hans sjónarmiði skoðað.
En eg gat ekki hugsað til þess, að nafn Ethelar Reed
væri brúkað svona í fíflskaparmálum manna á milli,
einsog gjört var nú í New York borg. Þetta var að
sönnu ekki nema byrjunin ennþá. En þegar blöðin
tækju það til meðferðar, j)að tók út yfir alt.
“Ef þetta er alt bara spursmál um ást einnar
konu”, hélt Heilborn áfram, “þá ættir j)ú ekki að kvíða
neinu. Eg vildi bara, að eg hefði tækifæri til að skifta
við þig; en svo er nú ekki því láni að fagna fyrir mér.
Það eina, sem eg gæti gjört, væri að koma j>ér i kunn-
ingsskap við aðra stúlku. Þér virðist ekki lika hug-
myndin, en hún er þó góð og áreiðanleg til að gefa þér
sigur. Það er ekkert afl i heiminum jafn sterkt og
kraftur konuástarinnar, nema aðeins eitt og það er
kraftur afbrýðisseminnar. Láttu l)essa konu einu sinni
sjá það, að þú þurfir hennar ekki með, að þú hafir
leikið sama leik og hún, og þii getur verið viss um að
þú nærð ástum hennar aftur, — ef þig vantar það og
álitur að ást hennar sé þess virði að njóta hennar. Eg
tala þetta af þekkingu. Og ef j)ú vilt, þá skal eg gjöra
þig kunnugan mjög faliegri, elskulegri og auðugri
stúlku”.
“Virkiiega!” Eg var of hissa á þessari ræðu hans
til þess að geta sagt nokkuð meira.
“Hún er orðin þreytt á bónda sínuin, sem er bæði
gamall og heimskur”, bætti Heilborn við. Hann tal-
aði i svo sannfærandi róm og ákveðnum, að mér var
ómögulegt að beita mér við hann einsog eg hafði ætl-
að mér að gjöra; en það var að berja liann niður.
Hann var að sjálfsögðu argasti þorpari, það var eg full-
viss um. En hann var líka duglegur þorpari; hann
vann af áhuga að sínum málum, og mér fanst það
nærri virðingarvert við hann. Og svo var hann búinn
að segja svo mikið meira en eg vissi að hann hafði ætl-
að að gjöra, að eg kendi í brjósti um hann. Hann stóð
uppi hjálparlaus gagnvart mér. Eg efaðist ekki um, að
hann hefði rétt að mæla um þessa fríðu og auðugu
konu; hún gat svo sem vel verið til. En eg bjóst við,
að það væri gamanleikur, sem hann væri nú að reyna
að leika við mig. Eg bjóst jafnvel við, að vel gæti ver-
ið, að þessi kona væri embættissystir hans, í þjónustu
ríkis sins. Mig hrylti við að hugsa til þess, að haldá
áfram talinu um þetta efni. En ‘ekki væri þó ómögu-
legt, hugsaði eg með mér, að með hans hjálp óbeinlín-
is kæmist eg út úr vandræðum mínum á einhvern
hátt.
‘íVið skulum fresta þessu umtali þar til síðar”,
sagði eg eftir stundar þögn.
“Þar til fréttablöðin hafa náð i söguna”, svaraði
hann og hló.
VTð hættuin svo talinu að sinni og eg ætlaði ekki að
láta á mig festa hans síðustu orð, en gat þó ekki að
þvi gjiirt. Eg beið með óþolinmæði eftir kveldblöð-
unum
Aðeins eitt af blöðunum flutti söguna og hún var
þar greinileg. Af fyrirsagnarorðunum að dæma gíeti
maður hugsað, að ritstjóranum hefði fundist það veru-
legur gróðahnykkur fyrir blað sitt, að hafa tækifæri
til að flytja svona sögu.
Sagan var þar öll skráð af orðgnótt og full af
kýmilegum innskotuni frá blaðamanninum.
“Það er æðimikið skáldlegt við þessa sögu”, fór-
ust blaðamanninum orð, sem hafði auðvita fengið sitt
efni til sögunnar frá hr. Wehner. “Og giftingin, hve-
nær sem hiin verður framkvæmd, verður vissulega hin
eftirminnilegasta gifting i sögu New York borgar. Uin
“yfirmann Johnson”, einsog hann er vanalegast kall-
aður, er óþarft að segja nokkuð, utan það, að hann er
sá stórmerkilegasti og hæfasti maður í heiminum, sem
nokkurntíma hefir fengist við njósnarastörf, og í heila
hans eru geymd nógu mörg og margvísleg leyndarmál
til að gjöra stjórnarbyltingu í öllum löndum.
“Ungfrú Reed, sem er í þann veginn að verða kona
Johnsons, er komin af göfugum ættum frá Englandi.
Hún kom til New York fyrir stuttum tíina siðan, alls-
laus, og varð strax að byrja að vinna fyrir sér á einu
gistihúsi hér í borginni. Þegar hún leggur upp i brúð-
kaupsleiðangur sinn, þá fer hún sem auðugasta kona
heimsins. Johnson hefir safnað feikna miklu fé, en
engan haft til að eyða því með sér. Hann er maður,
sem er þektur fyrir að stíga full skref, þegar hann legg-
ur af stað”.
Þetta var nóg til þess að byrja orðasveiminn og
umtal um þetta manna á milli reis fjöllunum hærra,
og næstá morgun var ekki blað í New York borg, sem
ekki hafði söguna alla og ögn bætt við, svo hún var nú
orðin lengri en fyrst. Ekki veit eg úr hvaða áttum
fréttirnar bárust til blaðamannanna, en þeir höfðu þær.
Eg gat hugsað mér, hvernig Johnson tæki öllu þessu.
Ef áform hans var það, sem Wehner gat sér til, þá var
það nú orðið lýðum ljóst.
Eg sat í reykingarsalnum og var að hugsa um all-
ar þessar sögur, þegar ókunnur maður kom inn og af-
henti inér bréf frá Johnson.’hvar i hann segir mér, að
hann vilji finna mig tafarlaust.
“Eg er reiðubúinn að verða þér samferða”, sagði
eg við ókunna manninn, sem eg sá að inundi bíða eftir
svari. Gengum við svo báðir saman út úr gistihúsinu.
Þegar við komum á starfsstofu Johnsons, var mér taf-
arlaust vísað.inn í hans prívat skrifstofu. Eg var al-
veg hissa á þeirri breytingu, sem eg sá að var orðin á
honum. Hann hafði auðsjáanlega ekki notið svefns
nóttina á undan, og útlit hans var óttalegt. Ilann virt-
ist hafa elzt um heilt ár frá því eg skildi við hann síð-
ast. Augun voru blóðstokkin að sjá og taugar hans voru
óstyrkar og framkoma hans hikandi. Hann var alveg
öfugur að útliti og framkomu við það, sem hann hafði
áður verið.
“Þú hefir sannarlega efnt það, er þú hótaðir mér,
er þú varst hér siðast! Þú hefir komið öllum blöðum
borgarinnar í uppnám”, mælti Johnson strax og eg
kom inn.
“Við hvað áttu?” spurði eg hann.
“Þetta er alt þitt vprk!” grenjaði hann um leið og
hann ýtti til mín stórum hlaða af dagblöðum, sem eg
sá strax á fyrirsögnunum að fjölluðu um triilofun
hans.
“Eg hefi ekki sagt neinum blaðamanni ncitt”, full-
vissaði eg hann um. “Mér var með öllu ókunnugt um
þessa frétt, þar til eg las blöðin”.
“En þetta er alt lýgi og vitleysa, sem blöðin flytja
lesendum sínum”, lireytti hann út úr sér.
“Hvað meinar þú með þvi, að kalla þetta lýgi og
vitleysu?” spurði eg.
“Eg meina það, að eg vil ekki að svona sé farið
með einkamál mín”. ,
“Já, en það sannar ekki, að fréttin um trúlofun
þína sé lýgi”, sagði eg, “'og vissulega skammast þú
þín ekki fyrir trúlofun þína”.
“Trúlofun! Trúlofun! Það er gátan. Eg hefi ald-
rei minst á trúlofun. Eg hefi aldrei sett fram orð min
þeim búningi”, sagði Johnson. ,
“En ungfrú Reed sagði mér sjálf í gær að hún væri
trúlofuð hr. Johnson”, sagði eg.
“Það hefir einhver komið þvi á gang”, sagði liann
þurlega.
“Þú virðist vera mjög vandræðalegur yfir svona
einföldu máli”, mælti eg með glotti á vörunum.
“Þú manst, hvað eg sagði i gær?” spurði eg hann.
“Já, þú talaðir um inorð”.
“Já, undir vissum kringumstæðum. Eg sagði þér
þá, og eg endurtek það nú. að ef þú kemur óheiðar-
lega fram gagnvart vini mínum, þá tek eg lögin í mín-
ar hendur, án þess að hugsa nokkuð um afleiðingarnar
af því”.
“Eg efa, að þú hafir kark til þess, að framkvæma
hótanir þinar, ef til þess kæmi; að minsta kosti er eg
viss um, að þig skortir kjark til að gefa mér hótanir
þínar skriflegar”.
Eg hugsaði augnablik um orð hans. Eg sá strax,
að hann var að reyna til að tæla mig út í vandræði.
Það gat haft slæm afdrif fyrir mig, að lála ginnast af
ögrunarorðum hans. En eg var orðinn svo kærulaus
fyrir öllu. Ethel var mér töpuð fyrir fult og alt, og
tilvera mín þess vegna orðin einkisvirði.
“Ef þú vilt, að eg gefi þér skriflegt loforð um að
borga þér, þá skal eg gjöra það”, sagði eg.
Hann dróg út skúffu í skrifborði sinu og tók þaðan
blað, eitt af sinum prentuðu bréfsefnum, og fékk mér
það. Rétl þegar eg var að byrja að skrifa á það, þrcif
hann það af mér aftur og fékk inér pappirsblað, sem
ekkert var prentað á. Eg sá strax, hvað þetta átti að
þýða. Ef að hótun min var skrifuð á hans eigið bréfs-
efni, var fremur hægt að efa að eg hefði í raun og veru
skrifað hana.
Mér flaug í hug sem snöggvast hættan, sem af
þessu gæti stafað fyrir mig, en sinti því þó engu, held-
ur tók við bréfmiðanum. Skrifaði síðan hótun mína
með mnum eigin sjálfblekungí, ritaði nafn mitt þar
undir og dagsetningu.
Johnson tók við miðanum, braut hann saman og
lét í vasa sinn. “Það er ýmislegt i heimi þessum”,
sagði liann sigrihrósandi, “sem við álítum ómögulegt,
unz við sjáum það gjört sjálfir. Eg hefði aldrei trúað,
að enskur lögfræðingur myndi gjöra annað eins og
lietta, ef eg hefði ekki séð það sjálfur”.
“Eg kem fram i þessu máli sem maður, en ekki
sem neinn lögfræðingur”, sagði eg.
“En þú veizt, hvað þú hefir gjört?” spurði hann
mig.
Eg svaraði honum engu, svo hann hélt áfram:
GJÖF
Fyrir óákveðmn tíma á fólk völ á að fá
einn árgang af Heimskringlu fyrir $2.00, og
eitt eintak af stríðskorti norðurálfunnar, og
þrjár Heimskringlu sögur gefins með.
Stríðskortið er nautSsynlegt hverjum sem vill
fylgjast met5 vit5burt5um í þeim stórkostlega bar-
daga sem nú stendur yfir 1 Evrópu. Einnig er
prentat5 aftan á hvert kort upplýsingar um hinar
ýmsu þjóóir sem þar eiga hlut at5 máli, svo sem
stærb og fólksfjöldi landanna, herstyrkur þjóöanna
samanburöur á herflotum og loftsklpaflotum, og
ýmlslegt annaö.
Stríðskortið fæst nú til kaups á skrif-
stofu félagsins fyrir 35 cent
SKItA YFIR HEIMSKRI.XGLU PREMIUR.
BróÖurdóttir Amtmannsins....... 2."c.
Ættareinkenniö ................ 35c.
Dolores ...................... 354..
Sylvia ...................... 2.*>c.
Lára ....................... 2.*>c.
Jón og Lára............... 2.*>c.
Ljósavöröurinn ............. 3.*>c.
StríÖskort NorÖurálfunn?r...... 3.*>c.
TheViking Press,
729 Sherbrooke St. Ltd.
Talsími Garry 4110 P.O.Box 3171