Heimskringla - 03.06.1915, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 3. JÚNÍ 1915.
HEIMSKRINGL-
BLS. 3.
Járnbrautir á lslandi.
Álit Vestur-íslendinga
1 sambandi við hina itarlegu og
bjarg-rökstuddu gre;n björns banka-
stjóra Kristjánssonar um þetta mál,
dettur inér hug að drepa lítillega
á álit Vestur-íslendinga á járnbr i t-
arlagningu hér á landi.
Alþjóð er kunnugt, hve drengi-
lega Vestur-lslendingar hafa stutt
Eimskipafélagið, einungis af um-
hyggju fyrir velferð fslands, og ai
því má óhikað draga þá ályktun, að
þeir leggi ekki önnur orð til járn-
brautarmálsins en l>au, sem þeir eru
sannfærðir um, að séu landi og þjóð
fyrir beztu.
Það má kannske segja, að þeir
séu ekki “sérfræðingar” um járn-
brautarmál, en þá eigum við ekki
heldur. En svo er líka hitt víst,
að járnbrautar “spekúlantar” eru
þeir ekki heldur; við sjálfsagt þar
mun rikari.
Og þó að Vestur-íslendingar séu
ekki járnbrautarfræðingar, þá eru
þeir þu menn, sem mjög inikil og
náin kynni hafa af járnbrautum;
menn, sem um mörg ár og áratugi
hafa búið i einu mesta járnbrautar-
landi veraldar, og þar af leiðandi
hafa daglega reynslu uin það, hvað
járnbrautir þurfa að hafa til að
flytja til þess að siandast allan
kostnað.
En til að sannfærast um, hvað Is-
land hefir lítið til að flytja, þurfa
þeir ekki annað en líta i íslenzkar
landshagsskýrslur.
Hvert er þá álit merkra manna
meðal Vestur-íselndinga um þetta
mál, þeirra, er um það hafa ritað
eða talað?
Þvi er fljótsvarað.
Það er eindregiö á móti járn-
brautarlagningu hér á landi.
Síra Friðrik J. Bergmann ritaði
mikið í mánaðarit sitt Breiðablik
til stuðnings og styrktar Iiimskipa-
félaginu, og minnist þá um leið á
járnbrautarmálið, sem um þær
mundir var mikið rætt um hér á
landi í sambandi við skýrslu Jóns
Þorlákssonar landsverkfræðings og
járnbrautarfrumvarpið, sem flutt
var inn á þingið 1912.
Síra Fr. J. Bergmann segir meðal
annars um járnbrautarmálið:
..........‘Skipaferðir og sigling-
ar eru sjálfsögð samgöngutæki fyrir
ísland. Vatnaleiðin einlægt lang-
ódýrust til flutninga. Miðbik lands-
ins alt óbygt, fjöll ein og firnindi, er
eigi væri unt að leggja járnbraut um,
nema með feiknakostnaði, sem ald-
rei gæti staðið, nema i öfugu hlut-
falli við flutningsmagn landsins. —
Siglingar og skipaferðir þess vegna
sjálfsögð flutningsfæri”. . . (Breiða-
blik, apríl 1913).
Og sama árið í október kemst
hann svo að orði, og j>á meðal ann-
ars um strætisvagna i Reykjavik:
“Stærsta velferðarmálið, sem nú
er á dagskrá þjóðar vorrar, cr eim-
skipamálið. Að sönnu er talað um
járnbrautir og áveitur nú í sömu
andránni, og um strætisvagna í
Reykjavík. I'.n mikið af j)essu er
barnaskapur. Strætisvagnar í Rvík
væri óþörf stofnun og kæmi að eng-
um notum............. Þá er jáVn-
brautin. Einsog nú er ástatt skil
eg ekki, að nokkrum manni, sem
veitt hefir járnbrautum eftirtekt, og
jjvi flutningsmagni, er þær verða að
hafa, til þess að komast i námunda
við að borga sig, skuli geta hug-
kvæmst, að nokkur tiltök séu með
járnbraut á íslandi (leturbr. gjörð-
ar hér)..............Tárnbraut yrði
landssjóði óbærileg byrði, og kæmi
landsbúum að litlum eða engum
notum enn sem komið er” (Breiða-
blik, okt. 1913).
Hr. Jón Bíldfell, sem hér dvaldi i
fyrra, lét þá skoðun sína í ljósi,
bæði við mig og aðra, i einu við-
tali, að járnbrautarmálið væri mjög
ótimabært mál, og viðsjárvert, og
hlyti að verða þjóðinni ofraun fjár-
hagslega. Hanrí hefði enga trú á
því, að járnbraut gæti haft svo mik-
ið að starfa hér, að tekjurnar kæm-
ust í námunda við útgjöldin.
Saina álit létu fleiri merkir Vest-
ur-íslendingar, sem hér voru á ferð
sumurin 1912 og ’913 i ljós. Þar á
meðal man eg eftir Sigurði Sigurðs-
syni, stórbónda á Gardar í N. Dak.,
systursyni Einars Ásnnindssonar í
Nesi.
N. Dakota lslendingar lögðu stór-
fé í járnbrautarspotta, sem bygður
var í gegnum bygð þeirra árið 1908
og hafa því ölluin íslendingum
fremur reynslu fyrir því, hvernig
járnbrautir koma við budduna. —
Járnbraut þessi er hér um bil 30
mílur enskar á lengd. og liggur eftir
rennjsléttu akurlendi. Við annan
endann eru sementsnámur, en hinn
endinn liggur út á járnbrautarkerfí
í allar áttir. Á báðar hliðar eru
kornakrar svo langt sem augað eyg-
ir. Skilyrðin fyrir því, að þessi
hraut gæti borið sig, sýnast ekki ó-
glæsileg, enda trúðu menn þvi. að
svo hlyti að verða, og í þeirri trú
lögðu þeir fram allstórar upphæðir.
En hvernig hefir reynslan orðið?
Hún hefir orðið sú, eftir því sem
Sigurður Sigurðsson sagði mér, að
hluthafar i þessari járnbrant þökk-
uðu fyrir, cf einhver vildi kaupa
hluti þeirra fyrir 10—20 prósent af
ákvæðisverði.
Og merkur maður, sem kunnugur
er hér í landi, en hefir dvalið í N,-
Dakota bygðinni íslenzku nú í nokk-
ur ár, segir svo um þessa braut og
járnbraut á fslandi, í nýkomnu
bréfi:
“Ekki skil eg, hvernig mönnum
heima dettur í hug, að járnbraut geti
borið sig á íslandi ennþá. Garðar-
járnbrautin t. d., sein lögð er gegn
um þéttbygð akurlönd, ber sig svo
illa, að eigendur hennar eru í vand-
ræðum með hana, og rikið verður
árlega að leggja henni stórfé til
reksturskostnaðar”.
Þessu líkt er álit allra Vestur-fsl.,
sem um þetta mál hafa rætt eða
ritað.
Indriði Reinholt hefir ef til vill
um tima verið eina undantekningin,
en kunnugt er, hve fljótur hann var
að hverfa aftur, eftir að hann hafði
ferðast um hið fyrirhugaða járn-
brautarsvæði hér sunnanlands.
Og sjálfsagt hefir honum ekki lit-
ist á blikuna við nánari athugun,
því til hans hefir ekki spurst síðan.
* * *
Aftan við þetta álit Vestur-íslend-
inga vil eg hnýta prýðisvel sögðum
orðum eftir Húnvetning í sambandi
við skraf Jóns landsverkfræðings
Þorlákssonar, fyrr og síðar, um það
að spara fé til alþýðumentunar á fs-
landi og að Ieggja það heldur í járn-
braut. Þessi orð Húnvetningsins
birtust í “Skinfaxa”, blaði ung-
mennafélaganna, og eru þess verð,
að sem flestir lesi og festi sem bezt
i huga. Orðin eru þessi:
“Stundum þegar eg les blöðin
langar mig til að taka þá til bænar,
sem einna oddborgaralegast láta. Um
daginn sá eg í einu sunnanblaðinu
grein um járnbrautarmálið (þ. e.
grein Jóns Þorlákssonar i Lögréttu),
sem lýsir því, hvernig allmargir
embættismenn líta á okkur alþýðu-
mennina. Það voru ekki orðin sjálf
um járnbrautarmálið, sem snertu
mig óþægilega, heldur það, sem lesa
mátti milli línanna. í sambandi við
aukna framleiðslu talar höf. um upp-
eldið og segir: “Við þurfum að ala
upp duglegt starfsfólk”. Og af l>vi,
sem hann skrifar um þetta “fólk” í
greininni og tillögum hans um, að
spara sem mest fjárframlög til al-
þýðumentunar, má sjá, að höf. og
skoðanabræður hans álíta ekki mjög
nauðsynlegt að alþýðan sé svo vel
að sér, þroskuð og hugsandi, að hún
geti ráðið fram úr vandamálum
sínum og dæmt um það, hvað fram
fer i landinu. Þessir menn álíta
langtum nauðsynlegra, að “fólkið”
framleiði sem mest, svo að einbætt-
ismenn og aðrir sjálfkjörnir for-
ingjar lýðsins geti lifað sem þægi-
legustu lifi og ráðið sem mestu”.
Hér þarf engu við að bæta öðru
en því, að það er sjálfgefið og ætti
að vera öllum skiljanlegt, að ef hægt
væri, að halda þjóðinni nógu
heimskri og mentunarsnauðri, og
þar af leiðandi lítt hugsandi og
kærulausri um hag sinn, þá er
“lærðum” og ólærðum “spekúlönt-
um” i lófa lagið að hafa töglin og
hagldirnar. Og er allur þessi járn-
brautarleikur ekki einmitt til þess
gjörður? V. I.
— (fsafold).
Eimreiðin.
Vér tiöfum nú séð 2. hefti 21. árg.
Eimreiðarinnar. Og er hún söm og
jöfn. Frágangur prýðilegur og grein-
ar vandaðar. Efnið er: —
Smælingjar, eftir dr. Helga Jóns-
son.
Æfimitiningar önnu Thorlacius.
Brynhildur, kvæði eftir Guðr.'und
Friðjónsson.
Olga Ott, saga þýdd af V. (i
Þorsteinn dáinn, með mynd, eftir
Valtýr Guðmundsson.
Þorsteinn Erlingsson, kvæði, cftir
Þorst. Þ. Þorsteinsson.
Guðshugmyndin og slriðið, eftir
Valtýr Guðmundsson.
Skriftamál, kvæði, eftir Sigfús
Blöndal.
Ritsjá, eftir V. G.
Ilringsjá, eftir V. G.
* * *
Smælingjar (bacteriur) er ágrip
af bakteriufræði, stutt reyndar, en
vel skrifað og fróðlegt, sérstaklega
ef áfram væri haldið.
Æfiminningar. Anna Thorlacius
segir ágætlega frá öllu, sem hún tek-
ur til meðferðar; Það er skemtun
að lesa eftir hana.
Brynhildnr er fagurt kvæði.
Þorsteinn dáinn. Svo var Þor-
steinn mönnum kær og kvæði hans
hugljúf, að seint munu fyrnast, og
munu margir með ánægju lesa þessi
ininningarorð Valtýs. Hann get ekki
komið með betra en þessi orði eftir
Þorstein.
Þorsteinn Erlingsson. Mjög skarp-
legt og þó innilegt og hjartnæmt
kvæði eftir Þorst. Þ. Þorsteinsson.
Guðshugmyndin og slríðið. Val-
týr á þökk skilið fvrir þessa rit-
gjörð. Það er sein allir hafi forðast
þetta, sneitt hjá þvi sem úldnu eggi
og þeir, sem smakkað hafa úldin
Hershöfðin i Carranza
Hershöfíingi Carranza og ráögjafar hans fylgja bróíur hans til grafar,
Jesús Carranza, hershöfðingja er féll þar syðra.
egg, gleyma þeim aldrei. Það er
eitthvað rotið, þegar ein þjóðin
treystir því, að Guð hjálpi sér til au
drepa hina þjóðina! En hvað það
snertir, er Dr. Valtýr vitnar til Þor-
steins Erlingssonar, þá mun það
nærri láta, að rétt sé. Það hefir fyr-
ir löngu verið opinbert leyndarmál,
að Vilhjálmur hafi vitskertur verið.
Vér komum með greirt um það í
Heimskringlu i haust sem leið, og
nú kemur Dr. Sarolea fram, einsog
sést í blaði þessu, og fullyrðir að
þýzka þjóðin, heimspekingarnir og
vitringarnir, kennifeðurnir og stjórn
málamennirnir, — alt sé vitskert
orðið af megulomania. Menn hafa
vitað þetta oft um einstaka menn;
en þarna er þjóðin öll. Alt Þýzka-
land er einn vitskertra spítali, að
öðru en því, að þar er enginn lækn-
irinn.
Það fer nokkuð nærri, að til
þeirra Þjóðverjanna megi heimfæra
margt af því, er vér sögðum í Fróða
fvrir rúmu ári, í greininni um hina
sálarlausu, og var þó strið þetta ekki
á stað komið þá. En fáir vildu þá
gaum gefa. Mennirnir skilja oft ekki
fyrri en þeir eru lamdir og það
iila.
Þá er Skriftamál, og svo hvað
stríðið kostar, og mun þar heldur
vera talið of lágt, en of mikið.
Þá kemur ritsjá og hringsjá. — f
hringsjánni er getið ritgjörðar Dr.
Sigurðar Noialals, og talar Valtýr um
hana af fróðleik. Annar maður var
búinn að geta um ritgjörð þessa, Dr.
Björn M. ólsen, og lauk á lofsorði.
En það, sem Dr. B. M. ólsen lýkur
lofsorði á, geta menn verið vissir
um að er einhvers virði. Það gladdi
oss því stórlega, er vér lásum uin
mæli hans um Dr. Sigurð Nordal.
Vér sáum, að þarng var einn nýr og
mcrkur fræðimaður, sem vér ineð
líðandi árum myndum heyra frá.
Hann er Húnvetningur. Þeir eru
það allir Nordalarnir og eru margir
þoirra hér vestra.
Bændafélögin.
(Útdráttur úr ræðu, er haldin var
samkomu Bændafélagsins i
Siglunesbygð 16. apr. sl.
fíitað eftir áheyranda.
félag starfaði aðallega að kornverzl-
un. Árlega væri félagsmönnum
borguð góð renta af hlutum sinum.
Arður af kornverzlun félagsins væri
allmikill; en hann væri ekki látinn
renna í sjóð ^instakra manna, held-
ur væri honum varið bændafélögun-
um til styrktar á ýmsan hátt. Til
dæmis'mætti benda á, að félagið
hefði veitt hinum fátækari bænda-
félögum (G.G.A.) á síðastlionum ö
árum 27 þúsund dollará. Og á-
líka upphæð á sama tima bænda-
blaðinu (Grain Growers’ Guide). —
Mætti benda á ýmsan stórvægilegan
hag. sem bændur hefðu orðið að-
njótandi i kornræktarsveitunum
fyrir aðgjörðir þess. Auk þess væri
húgmyndin að fá sem allra flesta
bændur inn í félagið, einsog varafor-
seti þess John Kennedy hefði tekið
fram nýlega.
f Saskatehewan væri eitt félag, er
nefndi sig Co-operative Elevator Co.
í þvi væri nú 20,000 bændur, er ættu
224 kornhlöður. Fjárhagur félags-
ins góður, og á síðasta ári hefðu þeir
styrkt Grain Growers félugið þar i
fylkinu með $2,000 tillagi. Þar í fylk
inu hefðu líka nokkrar deildir G.
G. myndað kaupfélög. Yfirstj.órn fé-
lagsins hefði verzlunina með hönd-
um er komið hefði upp á $300,000.
Hreinn ágóði varð $75,000. Og eftir
því sem ráðsmanni félagsins hefðu
farist orð, myndu bændur í fylkinu
ekki hafa grætt minna en $300,000 í
niðursettum vörum.
Þá hefðu konur' myndað sérstakt
félag undir nafninu Grain Growers,
með sérstakri stjórn og sérstöku árs-
þingi. Hið fyrsta ársþing sitt hefðu
þæ r haldið i vetur í Regina. Þgr
hefðu mætt um 200 konur.
Öll stefndu félög þessi að sama
markinu: viðreisn og velgengni
bændastéttarinnar; að auka þekk-
inguna og efla efnahaginn.
Ræðumaður kvað því haldið fram
— og ekki að ástæðulausu — að
bændur væru yfirleitt áhugalitlir
fyrir félagsskap. Nú væri áhuginn
vaknaður, og vonaði hann að með
vaxandi áhuga og vaxandi menn-
ingu kæmi sá tími, að tilliigur bænd-
anna úr Norðvesturlandinu yrðu
ekki bornar fyrir borð á Ottawa-
þinginu, einsog gjört hefði verið til
þessa.
Arsþing félaganna hefðu ákaflega
mikla þýðingu. Þar kæmu saman
flestir hinir vitrustu og beztu menn
meðal bænda, og þar tækju fylkis-
stjórnirnar höndum saman við
bændur með hollum ráðum og fjár-
framlögum. Til dæmis hefði stjórn-
in i Saskatchewan veitt (í. (i. félag-
inu árið sem leið $500. Stjórnin i
félaginu þar $1000.
Fikki yrði séð af ársskýrslu félags-
ins að fylkisstjórnin i Manitoba
hefði veitt þvi fjárstyrk. Sér findist
þó, að hún ætti að gjöra það.
Fiinsog kunnugt væri gæfi félagið
út blað, Grain Grotvers Guide, sem
væri eitt hið bezta og óháðasta blað
í Canada. Skýrði það stefnu og mál-
stað félagsins. Einkunnarorð þess,
er standa fremst á hverju blaði,
væru: “Organization, Education og
Co-operation" (Félagslegt skipulag,
mentun og samvinna). í blaðinu
1 'ivru margar góðar bendingar um
| búskap, sem ölluni væri nauðsyn að
| kynna sér. Hann minti á, að heima
j á fslandi hefðu þeir verið kallaðir
Fyrstur talaði S. O. Eiríksson um
bændafélgin (Grain Growers Asso-
ciation, United Farmers of Alberta,
Grain Growers Grain Co. o. R.), sem
myndast hafa hér i Vesturfylkjun-
um.
Hann kvað Grain Growers félagið j Alberta veitti
i Saskatchewan hafa haldið hið 14.
ársþing sitt í Regina i febrúar i vet-
ur, sem hefði staðið yfir i fjóra
daga. Um vöxt og viðgang félagsins
mætti nokkuð ráða af því, að þar
hefðu mætt um 1500 fulltrúar hinna
ýmsu deilda þes’s. Sýndu ársskýrsl-
ur félagsins, að fjárhagurinn væri
allgóður; $10,000 í sjóði; þó væri
meðlimatillag ekki nema $1.00 á ári.
Á ársþingum félaganna i Manitoba
og Alberta, er haldin hefðu verið í
Brandon og Edmonton, hefði mætt
samtals um 1200 fulltrúar og rætt
mál sín þrjá daga samfleytt.
Grain Grmvcrs Grain Co. hefðu
bændur stofnað fyrir átta árum sið-
an. Það væri hlutafélag með 15,500 | “fúskarar”, sem kunnáttulítið hefðu
hluthöfum. Ilver hlutur kostaði
$30.00. Sagðist hafa orðið var við
ýmsan misskilning um þetta félag.
Sumir teldu það með auðfélögum,
sein aðeins væri stofnað til að auðga
einstaka menn. En slíkt væri fjar-
stæða. í félaginu væru aðallega
bændur og inætti enginn eiga nema
takmarkaða tölu af hlutum, Þetta
fengist við smiðar. Við íslendingar
værum yfirleitt “fúskarar” í búskap;
bæði gripa-búskap og kornyrkju, og
þyrftum að reyna að fylgjast með í
nýrri þekkingu á öllu þess háttar,
ef við ættum ekki að dragast aftur
úr. Það væri því hin mesta nauð-
svn fyrir okkur, að ganga i þennan
félagsskap og fylgja honrtm með á-
huga og skynsemi. Og hver og éinn
enskumælandi maður ætti að kaupa
blað félagsins, og lesa það með at-
hygli; það margborgaði verð þess.
Við í þessari bygð hefðum byrjað
í fyrra að ganga í þetta félag. Það
hcfði virzt vera áhugi f.vrir þvi. En
sér findist sá áhugi að dofna. Slikt
væri mjög illa farið. Orsökin myndi
vera sú, að menn hefðu alment of
litla þekkingu, of lítinn skilning á
stefnu og starfse'mi félagsins. Við
hefðum gjört tilraun til að panta
vörur, og haft af þvi nokkurn hagn-
að, beinlínis og óbeinlinis. Kaup-
menn hefðn selt sanngjarnara, af
þvi þeir vissu af þessum samtökum.
Hefði það enn betur komið í ljós
hér austur við brautina á Mulvey-
hill, þar setn bændur væru búnir að
koma upp dálitiili ■ bændavezlun.
Þar væri hagurinn meiri. Við ættum
hér óhægt aðstöðu með'vörupöntun,
vegna illra samgöngutækja. Værum
fjærri járnbraut og vegir ckki svo
góðir sem skyldi. — Þeir væru marg
ir, sem ekki skildu annan tilgang fé-
lagsins en að útvega ódýrar vörurj
og ef það mislukkaðist, þá mistu
þeir áhuga sem félagsmenn. Þetta
mætti ekki svo til ganga. Ef við gæt-
um ekki hagnýtt okkur það, að
panta vörur frá G. G. félaginu, þá
ættum við að semja við kaupmenn
félagi um betra verð á vörum. —
Aðalskilyrðið væri, að halda vel
saman í félagsskapnum; vera vak-
andi og áhugasamir um alt það, er
sveitinni gæti til hagnaðar orðið i
verzlun og viðskiftum, og umfram
alt auka þekking okkar og skilning
á málum félagsins og málefnum
bændastéttarinnar. — Á Englandi, *
Danmörku og víðar keyptu og seldu
bændur vörur sinar í félagi. Hefðu
sínar eigin heildsölu og smásölu
verzlanir og sérstaka banka (Agri-
cultural Credit Banks). Þar gætu
þeir fengið peningalán Til langs
tíma, jafnvel 50 ára, með lágum rent-
um og góðum skilmálum. Rentur af
peningunum 4—5 prósent og árleg
afborgun af höfuðstólnum 2 prósent.
Þannig borgaðist höfuðstóllinn að
fullu á 50 árum. Afleiðingin af þess-
um góða félagsskap og sanngjörnu
lánskjörum væri almenn velliðun
meðal bændanna. Að sama tak-
marki stefndu bændafélögin hér í
Sléttufylkjunum, og þangað kæmust
þau fyrr eða siðar.
tslenzkir hermenn.
Þessir eru íslendingar í 43. bat-
talion 79. Cameron Higlanders of
Canada, sem eru á leiðinni á vigvöll-
inn:
Árni Valdimarsson Davis,
Hjálmar Sigurðsson,
Óskar Sigurðsson,
Einar Magniisson.
Árni er sonur Valdimars Daviðs-
sonar. Jósafatssonar, sem bjó í
Brjánsnesi í Mývatnssveit snemma á
19. öld (nú i eyði). Kona Daviðs,
ferjumanns á Ferjubakka í öxar-
firði, var Rannveig Jósefsdóttir Ei-
ríkssonar (úr Reykjadal í S.-Þing-
eyjarsýslu). Móðir Árna er Margrét
Árnadóttir Jónssonar, Sigurðssonar.
sagnritara í Borgarfirði í N.-Múla-
sýslu. Árni Valdimarsson er fædd
ur 29. september 1888, á Young St. í
Winnipeg. Maður vel að sér gjörr.
Hjálmar er sonur Sigvalda Sig-
urðssonar, Steinssonar, á Harðbak á
Sléttu i N.-Þingeyjarsýslu, og Mar-
grétar framan nefndrar.
Sigursteinn, albróðir Iijálmars en
hálfbróðir Árna, fór í herinn i ágúst-
mánuði 1914; er nú á vigvellinum.
Þessir 3 bræður erú því ættaðir i
feðra ættir úr N.-Þingeyjarsýslu.
Mér er ókunnugt um ættir Óskars
og Einars. En faðir Einar er úr N.-
Múlasýslu.
K. Ásg. lienedikttsson.
* * v-
Aths.—Xér erum höf. þakklátir
fyrir þessar upplýsingar viðvikjandi
fslendingum, er i herinn hafa geng-
ið, og viljum enn biðja aðstand-
ur eða vini þeirra, er í herinn ganga
(eða hafa gengið), að láta oss í té
upplýsingar um þá. — óskar Sig-
urðsson, sem höf. getur um, mun
vera sonur Páls sál. Sigurðssonar, er
lengi rak mjólkursölu hér i borg.
fíitstj.
THE CANADA
STANDARD LOAN CO.
ATVhI Skrlfstofa, Wlnnlpeg
$100 SKULDABRÉF SELD
Tilþægrlnda þelm sem hafa smá. upp-
hættir tll þess a?S kaupa, sér I hag,
Upplýsingrar og: vaxtahlutfall fæst
4 skrifstofunni.
J. C. Kyle, rAWnmaWar
42S Maln Street, Wlnalpear.
Rafmagns heimilis áhöld.
HLughes Rafmagns Eldavélar
Thor Rafmagns Þvottavélar
Red Rafmagns t>vottavélar
Harley Vacuum Gólf Hrelnsarar
“L.aco” Nitrogen og Tungsten Lamp-
ar.
Rafmagns “Fixtures”
“Universar’ Appliances
J. F. McKENZIE ELECTRIC
CO.
283 Kennedy Street
Phone Main 4064
Winnipes
VlTSgrJörÓir af öllu tagri fljótt og vel
af hendi lelstar.
D. GEORGE & CO.
General House Repairs
Cahlnet Makera and Upholaterera
Furnlture repaired, upholstered and
cleaned, french polishing and
Hardwood Finishing, Furni-
ture packed for shipment
Chalrs neatly re-caned.
Phone Garry 3112 369 Sherbrooke St.
Brúkaöar saumavélar meTJ hæfl-
legu veröi.; nýjar Singer vél&r,
fyrir peninga út i hönd eöa til letlgu
Partar 1 allar tegundlr af vélum;
aögjörö á öllum tegundum af Phon-
nographs á mjög lágu verTll.
J. E. BRYANS
531 SARGENT AVE.
Okkur vantar duglega “agenta" og
verksmala
Ein persóna (fyrir daginn), $1.50
Herbergi, kveld og morgunveróur,
$1.25. Máltíöir, 35c. Herbergi, ein
persóna, 50c. Fyrirtak í alla statti,
ágæt vínsölustofa í sambandi.
Talsfml Garry 2252
ROYAL OAK HOTEL
Chas. GuMtafsson, elgandi
Sérstakur sunnudags miódagsveró-
ur. Vín og vindlar á boróum frá
klukkan eitt til þrjú e.h. og frá sex
til átta at5 kveldinu.
2S3 MARKET STREET, WINNIPEG
Isabel Cleaning and
Pressing Establisbment
J. W. RUINN, elgandl
Kunna manna bezt aö fara mel
LOÐSKINNA
FATNAÐ
VlBgeríir og breytlngar
á fatnabl.
Phone Garry 1098 83 lsabel St.
horni McDermot
H.JOHNSON
Bicyle & Machine Works
Gjörir við vélar og verklasri
reiðhjól og rnótora, skerpir
skauta og smíðar hluti í bil-
reiðar. Látið hann sitja fyrir
viðskiftum ykkar. Alt vel at
hendi leyst, og ódýrara en hjá
öðrum.
651 SARGENT AVE.
Opinber tilkynning.
HéRMED tilkynnist a.Z>, samkva'mt
“The Tmperial Army Act,” er ekki
hægt aö setja fast kaup soldáta sem er
í því sem er kallaó the “Permanent
Force”
Ef íbúar sem lifa í þessu “Divisional
Area” eóa lands plássi, leyfa soldátum
sem tilheyra “The Permanent Force”
aö komast í skuld viö sig, þá gjöra
þeir það uppá sína eigin hwttu.
W. E. HODGINS,
Brigadier General
Acting Adjutant General
Ottawra, 18. maí, 1915
Blöðuni veröur ekki borgaö fyrir
þessa auglýsingu ef þua birta hana
án levfis frá Department of Militia
and Defence. H.Q. 94-14.q—80355 35-36 I
Coiumbia Grain
Co., Limited
140-44 Grain Exchange Bldg.
WINNIPEG
TAKIÐ EFTIR!
Vcr kaupum hvciti og aðra
kornvöru, gefum Ivæsta verð rg
úbyrgjumst áreiðanleg viðskifti
Skrifaðu eftir upplýsingum.
TELEPHONE MAIN 3508