Heimskringla - 21.10.1915, Qupperneq 3

é-1 1 "'nBr 1 ..... ' : ■
Mennimir á undan Adam.
LbllR J ACK L <) S D O X.
(Höfundui að 'The Call of the Wild’
og ‘The Sea Wolf’ osfrv.).
Þegar eg sjálfur, sögumaSurinn, fór aS eldast,
|>á varð þessi draum-tilvera mín mér einlægt náttúr-
legri og náttúrlegri. Mitt í drauminum getur marg-
nr maðurinn vitað af því, aS hann er aS dreyma, og
ef aS hann dreymir illa, þá getur hann huggaS sig
viS þaS, aS þetta sé þó ekki annaS en draumur.
Þetta höfum vér allir reynt. Og þannig var því var-
iS, aS eg, nútíma-maSurinn, kom svo oft fram í
•draumum mínum, og í þessum tvöfalda persónuleik
mínum, var eg bæSi leikandi og áhorfandi. Og oft
er þaS, aS eg, nútíma-maSurinn, hefi orSiS bæSi
leiSur og argur á þessari flónsku, þessari hugmynda-
flækju og sljóleika, og yfir höfuS allri þessari feyki-
legu heimsku sjálfs mín, frummannsins fyrsta.
Eitt er þaS ennþá, sem eg þarf á aS minnast,
áSur en eg lýk máli þessu. Hefir ySur nokkurn-
tíma dreymt um þaS, aS ySur væri aS dreyma? —
Hundana dreymir, hestana, og öll dýrin dreymir.
Á dögum Stóru-tannar dreymdi hálf-mennina, og
þegar þá dreymdi illa, þá hljóSuSu þeir í draumum
sínum. En nú hefi eg, nútíma maSurinn, lagst niS-
ur hjá Stóru-tönn og dreymt drauma hans.
Eg veit þaS vel, aS nærri liggur, aS þetta sé al-
"veg óskiljanlegt; en svo veit eg líka, aS þetta hef-
ir fyrir m i g komiS. Og eg vil segja ySur þaS, aS
draumar Stóru-tannar um þaS, aS hann væri aS
fljúga eSa skríSa, voru eins skýrir og ljósir fyrir
honum, eins og draumar ySar, þegar þér eruS aS
hrapa niSur af hengiflugi.
Því aS Stóra-tönn átti ennþá aSra persónu, og
J>egar hann svaf, þá dreymdi þessa aSra persónu
hans aftur í tímann, aftur til hinna vængjuSu skor-
kvikinda, þegar drekarnir börSust hver viS annan,
og ennþá lengra aftur: til hinna iSandi, smáu, nag-
andi spendýra; og jafnvel ennþá lengra aftur, — til
slímleSjunnar viS strendur frumsævarins. Eg get
ekki og dirfist ekki aS segja meira. ÞaS er alt svo
óvíst og flókiS og ógurlegt. Eg get aS eins bent á
þessi ógnarmiklu og skelfilegu göng, sem eg í þoku
hefi rent augum yfir, lítandi yfir þroskun lífsins og
framrás, — ekki upp á viS frá apanum til manns-
ins, heldur upp á viS frá orminum í moldinni.
En nú vil eg hverfa aftur aS sögu minni. Eg,
Stóra-tönn, hafSi ekki huga á henni HraSfætlu fyr-
ir þaS, hvaS andlitsfall hennar og skapnaSur var
nettur og samsvarandi; ekki fyrir augun hennar
meS augnahárunum löngu, eSa hrygginn á nefi
hennar, eSa þaS, aS nasaholur hennar sneru niSur,
en ekki beint fram. Nei, hugur minn hvarf til henn-
ar af því, aS hún var svo blíSeyg, hljóSin hennar
svo þýS og mjúk, og svo átti hún aldrei í bardög-
um neinum. Eg hafSi svo mikiS gaman af því, aS
leika viS hana; eg vissi ekki hvers vegna; gaman
af því aS leita aS einhverju aó eta í félagi viS hana,
aS fara og leita aS eggjum meS henni. Og þaS verS
eg aS játa, aS eg gat lært af henni aS klifrast í
trjánum. Hún var svo vitur og sterk, og svo heftu
engin pilsin hreyfingar hennar.
ÞaS var eitthvaS um þetta leyti, aS hann Laf-
eyra fór aS gefa sig minna aS félagsskap mínum.
Hann fór aS gjöra þaS aS vana sínum, aS ganga
einn í áttina til trésins, sem hún móSir mín bjó í.
Honum var fariS aS lítast á hina hrekkjafullu hálf-
systur mína, og Bullari var farinn aS láta hann af-
skiftalausan. Svo var þar og fleira af ungu fólki, af-
komendur einkvænishjóna, sem bjuggu þar í grend-
inni, og viS fólk þetta lék svo hann Laf-eyra sér.
Eg gat aldrei fengiS hana HraSfætlu til aS slást
í hóp meS fólki þessu. 1 hvert skifti, þegar eg heim-
sótti þaS, þá varS hún smátt og smátt á eftir mér
og hvarf svo. Eg man vel eftir því einu sinni, aS eg
reyndi alt hvaS eg gat til þess, aS fá hana til aS
koma. En hún horfSi kvíSafullum augum um öxl
sér til baka, hvarf svo aftur og kallaSi til mín úr tré
einu. Þannig stóS á því, aS eg var óvanur aS fylgja
Laf-eyra, þegar hann fór aS heimsækja hina nýju
vini sína. Eg kaus heldur aS vera hjá henni HraS-
fætlu. Og hefSi ekkert óvanalegt komiS fyrir, þá
hefSum viS bráSlega orSiS hjón, því aS viS bárum
hlýjan hug hvort til annars. En svo kom þetta ó-
vanalega fyrir.
ÞaS var um morgun einn, áSur en hún HraS-
fætla var komin til okkar, aS viS Laf-eyra fórum
niSur aS síkis-ósnum og fórum aS leika okkur á
trjábolunum. ViS vorum tæplega komnir á flot,
þegar viS heyrSum reiSi-öskur mikiS. RauS-auga
var þar kominn. Hann húkti utarlega á brúninni á
viSarflækjunni og skein úr augum hans hatriS. ViS
urSum nú býsna hræddir, því aS þarna höfSum viS
engan opmjóan hellir aS flýja í. En þessi tuttugu
fet af vatni, sem voru á milli hans og okkar, gjörSu
okkur óhulta um stund, svo aS viS fórum dálítiS
aS herSa upp hugann.
RauS-auga reis þá á fætur og fór aS berja hiS ur 1
loSna brjóst sitt meS hnefanum. BáSir trjábolirnir
okkar lágu hvor viS hliSina á öSrum; en viS sát
um á þeim og fórum þegar aS hlægja aS honum<
1 fyrstunni var þaS aS eins hálfgjörSur ótta-bland
inn hlátur; en þegar viS urSum sannfærSir um van
mátt hans aS skaSa okkur, þá æstist hláturinn meira
og meira. Hann varS hamslaus af reiSi og nísti
saman tönnum í magnlausu æSinu. En viS hædd-
um hann og stríddum honum meira og meira, því
aS viS þóttumst vera óhultir. En viS vorum æfin-
lega skammsýnir — þessi kynflokkur minn.
Alt í einu hætti RauS-auga aS berja sér á brjóst
og rísta tönnum og hljóp yfir viSarflækjuna á land
upp. A sama augnabliki breyttist kæti okkar í skelf- j og vikum og mánuSum saman vorum
ingu. ÞaS var ekki líkt honum RauS-auga, aS láta
hefndina renna svo léttilega úr greipum sér. ViS
biSum þess óttafullir og skjálfandi, hvaS fyrir kæmi.
Okkur gat ekki komiS þaS til hugar, aS róa burtu.
Svo kom han naftur stökkvandi yfir viSarflækj-
unni, og var önnur stóra hendin á honum full af sí-
völum, vatnsbörSum smásteinum. Eg er svo glaSur
yfir því, aS hann gat ekki fengiS stærri steina aS
iienda, svo sem tveggja eSa þriggja punda steina,
jví aS viS vorum eki lengra frá honum, en eitthvaS
tuttugu fet, og hann mundi hafa banaS okkur, ef aS
steinarnir hefSu veriS stærri.
En alt fyrir þaS, þá vorum viS í mikilli hættu.
3issl Þarna þaut smásteinn einn fram hjá nærri eins
hart og kúla færi. ViS Laf-eyra fórum nú í ákafa aS
róa. Hviss, sip, bang! Þarna þaut annar, og nú
iljóSaSi Laf-eyra upp af angist mikilli. Steinninn
[rafSi komiS á milli akslanna á honum. Svo lenti
einn á mér og eg fór aS veina. HiS eina, sem varS
okkur til lífs var þaS, aS skotsteinarnir þrutu hjá um
■^auS-auga. Hann þaut þá upp í sandinn aftur eftir
eirum; en á meSan rérum viS Laf-eyra í burtu.
Smátt og smátt drógum viS úr skotfæri; en samt
var RauS-auga aS sækja steina aftur og aftur og
áta þjóta um eyru okkur. En úti í miSju síkinu var
dálítill straumur, og í æsingi þessum höfSum viS
ekki tekiS eftir því, aS hann var aS færa okkur út
fljótiS. ViS rérum og RauS-auga fylgdi okkur á
landi og fór svo nærri okkur sem hann gat. Fann
íann þar stærri steina, og gat hent lengra en áSur.
Com einn steinninn niSur á trjábolinn rétt viS hliS-
ina á mér, og var hann full fimm pund aS þyngd,
og kastaS meS svo miklu afli, aS hann sprengdi flís-
ar upp úr trénu og rak þær sem logandi nálar inn í
fótinn á mér. HefSi hann hitt mig, þá hefSi þaS
vafalaust orSiS minn bani.
En í þessu greip fljótsstraumurinn okkur. HöfS-
um viS róiS svo ákaft, aS RauS-auga varS var viS
>aS á undan okkur, og gleSi-öskur hans varS til
sess aS gjöra okkur aSvart. Þar sem brúnin á
straumnum snerti vatniS úr síkinu, varS öfugstreymi
nokkurt og smá hringiSur. Gripu þær hina klunna-
egu trjáboli okkar og þeyttu þeim á endum, fram
og aftur og hringinn í kring. ViS hættum aS róa og
gáfum okkur alla viS því, aS halda trjábolunum
hvorum viS hliSina á öSrum. En á meSan var
RauS-auga einlægt aS kasta grjótinu á oss. Féllu
steinarnir alt í kringum okkur, slettu á okkur vatn-
inu og ógnuSu lífi okkar. En RauS-auga sjálfur
tröllskap og ilsku.
horfSi á okkur þarna, hlakkandi og grenjandi af
En þaS vildi þá svo til aS fljótiS beygSi snögg-
lega viS, þar sem síkiS kom í þaS, og stefndi því
allur aSalstraumurinn yfir aS bakkanum hinumeg-
in. Og bar okkur skjótlega aS bakka þessum, en
>a3 var norSurbakkinn, og um leiS bárumst viS
niSur fljótiS. Þetta tók okkur fljótlega úr skotfæri
frá RauS-auga, og hiS seinasta, sem viS sáum til
hans var þaS, aS hann var kominn yzt út á nes eitt
og var þar aS hoppa og stökkva, dansandi og syngj'
andi sigursöngva.
ViS Laf-eyra reyndum ekki til aS gjöra neitt
annaS, en aS halda trjábolunum saman. ViS ætl-
uSum aS láta forlögin ráSa, og gjörSum þaS, þang-
aS til viS sáum aS okkur rak eitthvaS hundraS fet
frá norSurbakkanum. Fórum viS þá aS róa þang-
aS. En þarna kastaSist aSalstraumurinn aftur frá
bakkanum og yfir aS suSurbakkanum, og afleiS
ingin af róSri okkar varS sú, aS viS fórum yfir
strenginn, þar sem hann var harSastur og mjóstur.
ÁSur en viS vissum af því, vorum viS komnir út úr
aSalstraumnum og í lygnt öfugstreymi upp viS
landiS. Trjábolina rak nú hægt og hægt, þangaS
til þeir strönduSu loksins viS bakaknn.
ViS Laf-eyra skriSum þar á land; en trén hrakti
út úr öfugstreyminu og niSur fljótiS. ViS horfSum
hvor framan í annan; en ekki hlógum viS þá. ViS
vorum komnir þarna í ókunnugt land, og okkur gat
ekki til hugar komiS, aS viS gætum fariS yfir aS
hinum bakkanum aftur á sama hátt og viS höfSum
komiS.
ViS höfSum lært aS fara yfir fljótiS, þó viS
hefSum enga hugmynd um þaS. En þetta var þó
verk, sem enginn af fólki okkar hafSi nokkru sinni
gjört. ViS vorum hinir fyrstu af kynflokki okkar,
sem stigum fæti á norSurbakka fljótsins, og eg held
hinir seinustu líka. ÞaS má telja þaS vafalaust, aS
á komandi tímum mundu þeir hafa fariS yfir fljót-
iS. En flutningur Eldmannanna, og flutningur
þeirra, sem eftir lifSu af kynflokki okkar, hefti fram-
för og þroska okkar um fleiri aldir.
ÞaS er reyndar ómögulegt aS segja, hve vondar
afleiSingar flutningur Eldmantianna hafSi. — HvaS
sjálfan mig snertir, þá er mér næst aS trúa því, aS
flutningur þessi hafi orSiS orsök aS eySileggingu
kynflokks okkar, eSa aS þessi grein hins óæSra lífs,
sem var á leiSinni aS þroskast og verSa aS mönn-
um, hafi veriS skorin of nærri rótinni og því farist
niSri viS þaS gnauSandi brim, þar sem fljótiS renn-
sjóirin. En sé því þannig variS, þá er bersýni-
lega eftir aS gjöra grein fyrir mér. — En nú er eg
kominn á undan sögu minni, og ætla eg aS gjöra
grein þessa áSur en lokiS er.
snerti, aS nokur líkindi væru til þess, aS viS kæm-
umst heim aftur. ViS snerum bakinu viS fljciinu,
viS á þessari
æfintýragöngu í óbygSum þessurn, þar som ekkert
var af kynflokki okkar. Er þaS mjög erfilt, aS
greina frá ferSalagi þessu, og cmögulegt aS segja
frá, hvaS gjörSist dag eftir dag. ÞaS er mest-alt j
þoku og óákveSiS, þó aS eg hér og hvar hafi ljósa
endurminningu um hluti þá, sem fyrir komu.
Einkum man eg eftir sultinum, sem viS urSum
aS þola á fjöllunum milli Langa-vatns og Langt-í-
burtu-vatns, og kálfinum, sem viS fundum sofandi í
skógartoppinum. Og svo er nú TréfólkiS, sem bjó
skógunum milli Langa-vatns og fjallanna. ÞaS
voru þeir, sem eltu okkur upp í fjöllin og neyddu
okkur til aS ferSast alla leiS til Langt-í-burtu-vatns.
Fyrst þegar viS fórum frá fljótinu, tókum viS
stefnu vestur á viS, þangaS til viS komum aS á einni
lítilli, sem rann þar gegnum flóa nokkra. Þar sner-
um viS til norSurs og héldum meSfram flóunum, og
er viS höfSum veriS nokkradaga á ferSinni, þá kom-
viS aS vatni einu, sem eg hefi kallaS Langa-
vatn. Vorum viS þar nokkurn tíma viS hinn efri
enda þess og fundum þar fæSu nóga. En þá var þaS
einn dag, aS viS rákumst á TréfóIkiS. Skepnur þess-
ar voru apar, ákaflega grimmir, og ekkert annaS.
Og þá voru þeir ekki mjög ólíkir okkur. Þeir voru
reyndar loSnari; fæturnir á þeim voru ögn snúnari
og hnútóttir vöSvarnir; augun dálítiS minni; háls-
inn digrari og styttri, og nasirnar voru eins og smá-
holur á gjáarbotni. En þeir voru snoSnir á andliti
og lófum og iljum, og hljóSin þeirra voru lík hljóS-
unum okkar og táknuSu hér um bil hiS sama. Svo
í rauninni var TrjáfólkiS og FólkiS okkar ekki svo
ólíkt. * )
aS nísta saman hinum útslitnu tönnum og berja hiS
magra brjóst meS hinum máttlitlu hnefum.
Svo hafSi hann líka hósta; hann gapti og hikst-
aSi og froSufeldi, svo aS undrum gegndi. 1 hvert
skifti, sem hann klifraSist upp í tréS, þá drógum viS
hann niSur, þangaS til hann varS svo máttfarinn,
aS hann gafst upp, settist niSur og fór aS gráta. Og
þarna sátum viS Laf-eyra hjá honum, vöfSum hand-
leggjunum hvor um annan og hlógum aS eymd
hans.
Upp úr grátinum fór hann aS hrína, svo aS væla
og seinast varS hann hábeljandi. ViS urSum hálf-
hræddir viS þetta og reyndum aS fá hann til aS
hætta, en þá beljaSi hann því ákafar. HeyrSum viS
þá ekki all-langt í burtu hljóSiS: “Guk, guk”, og
“hú, hú”, fór aS heyrast í skóginum allstaSar í kring
um okkur.
Þá byrjaSi eltingaleikurinn. ÞaS var eins og
þaS ætlaSi aldrei aS taka enda. ÞaS var heill kyn-
flokkur þeirra, sem eltu okkur um trjátoppana og
lá nærri aS þeir næSu okkur. ViS urSum aS fara
niSur á jörSina úr trjánum og veitti okkur þar bet-
ur, því aS þetta var sannarlegt tréfólk, og þó aS
þeir væru betri aS klifrast en viS, þá drógum viS
undan þeim niSri á jörSunni. ViS tókum strikiS til
norSurs og allur kynflokkurinn öskrandi á eftir okk-
ur. Á skóglausu blettunum dróg í sundur, en í skóg-
inum dróg svo saman, aS þeir voru nærri búnir aS
ná okkur. Og meSan á eltingum þessum stóS, þá
fundum viS þaS og skildum, aS þeir voru ekki af
okkar kyni, og hve fjarri þaS var, aS nokkur vin-
áttubönd tengdu okkur saman.
Þeir eltu okkur í margar klukkustundir. Skógur-
inn virtist aldrei ætla aS taka enda. ViS fórum eft-
ir rjóSrunum eins og viS gátum, en þau enduSu æf-
inlega í kafþykkum skógi. Stundum héldum viS aS
viS værum sloppnir úr hættunni og settumst niSur
til aS hvíla okkur. En aldrei fengum viS tíma til
aS blása, því viS heyrSum þá hljóSin leiSu: “Hú,
hú", eSa þá hiS voSalega: “Guk, guk, guk” Og
endaSi þaS stundum í hinu trylta hljóSi: “Ha, ha,
ha, ha, haaaaa!!!!!”
Þannig eltu hinir reiSu og æstu trémenn okkur
um skóginn. Loksins, um miSjan seinni hluta dags,
fóru brekkurnar aS verSa brattari og brattari, og
trén aS verSa smærri. Komum viS þá út á gras-
i bletti fjallanna. Þar gátum viS fariS harSara og þar
|var þaS, aS Trémennirnir hættu aS elta okkur og
í sneru aftur til skógarins.
Eg fann hann fyrst, lítinn, feyskinn, skorpinn,
gamlan karl, hrukóttan, > oteygan, riSandi og skjögr-
andi. Hann var okkar löglega bráS. í þessum
heimi okkar ríktu aldrei neinar hlýlegar tilfinningar'
milli kynflokkanna. Og hann var ekki af okkar kyn-
flokki. Hann var TrémaSur og hann var æfagam-
all. Hann sat þarna viS rætur trésins, -------- augsýni-
lega hjá tré sínu; því aS uppi í greinunum sáum
viS eitthvert tötralegt hreiSur, sem hann hefir sofiS
í á nóttunni. Eg beati.Laf-eyra á hann og svo stukk-
um viS á hann báSir. Hann stökk á fætur og byrj-
aSi aS klifrast upp í tréS, en varS of seinn. Eg náSi
í fótinn á honum og dró hann niSur. Og þá var
okkur nú skemt. ViS klipum hann, toguSum í hár- Fjöllin voru kuldaleg og fráfælandi og þrisvar
iS á honum, kiptum í eyrun á honum, rákum kvistu s‘nnum um kveldiS reyndum viS aS komast aftur
í hann, og um leiS hlógum viS svo tárin runnu úr * skóginn. En Trémennirnir biSu okkar þar og ráku
augum okkar. ReiSin hans var svo þýSingarlaus [ 0kkur burtu aftur. Þessa nótt sváfum viS Laf-eyra
og heimskuleg. Hann var svo hlægilegur þarna, — * dvergtré einu, sem ekki var stærra en hrísla í runna.
þar sem hann var aS reyna aS blása upp í bjartan
loga útkulnaSar glæSurnar frá æskuárum sínum;—-
reyna aS endurvekja styrkleika sinn, löngu horfinn,
fyrir mörgum árum; — og svipurinn, sem hann ætl-
aSi aS gjöra grimmilegan og hörkulegan, varS ekki
annaS en afskræmdar grettur, — en þarna var hann
Var þar ótryggilegt aS vera og hefSum viS veriS
létt tekinn fengur, ef aS svo hefSi viljaS til, aS eitt-
hvert rándýriS hefSi lagt þar um leiS sína.
Næsta morgun lögSum viS af staS upp í fjöilin,
mikiS fyrir geig þenna, sem viS vorum búnir aS fá
Trémönnunum. En þaS þykist eg viss um, aS viS
höfSum engan ásetning eSa hugmynd um, hvaS viS
vorum aS gjöra. ViS vorum reknir þarna áfram af
hættu þeirri, sem viS vorum nýlega sloppnir úr. Eg
hefi aS eins óljósar endurminningar um þetta ferSa-
lag okkar yfir fjöllin. ViS vorum marga daga á
Annar flokkur eru "Eldmennirnir”. Þeir eru þes8U kalda vindbarSa svæSi þjáSumst margvís.
komnir; veiða di/r, hafa fundið upp cldinn,
*) Söguhöfundurinn, “Stóra-tönn”, nefnir hina
ýrnsu frummenn mörgum nöfnum. Kynflokk þann, sem
hann er sjálfur af kominn, og ýmist býr i heHrum eða
trjám, kallar hann “Fótkið”, frændfólkið, kgnflokk
sinn. Annar flokkur eru “Eldmennirnir
lengst
steikja mat sinn og hafa boga og örvar. Svo er “Tré-
fólkið” eða “Trémennirnir”. Þeir eru skemst komnir,
en eru þó á leiðinni til að verða rnenn.
lega, einkum af ótta. Þetta var alt svo nýtt og und-
arlegt. Svo þjáSumst viS af kulda og seinna af
hungri.
Sýndu gömlum góðvilja.
Eftir Pastor Jónas Dahl.
Lál öldruðum kærteik og ástúð i té,
þvi ellin þarf nærgætni viður.
Og gömlum finst æfin að góð ekki sé
og geðjast ei nýbreyttur siður.
. .Guð hjálpi öllum gamalmennum!
Svo ótatmargt þreytir hið aldraða
skap,
við ekkert sem ráðið fær lengur;
en hugarins, kraftanna’ og hcilsunn-
ar tap
svo hart að með dauðaspá gengur.
Gleðin er horfin gamalmennum.
A blómatið aldursins flest var þeim
fært,
með framkvæmdum gagn unnu’ og
sóma.
En nú er flest horfið, sem hér var
þeim kært,
en hafa’ eftir minningu tóma.
Aumkaðu gráhærð gamalmenni.
Sem trjástofninn visnaður, blaðlaus
og ber,
á bráðum til jarðar að falla,
svo gleðisnauð lilveran afgömlum er,
þá útdauða lifsvon má kalla.
Guð vill þú aumkir gamalmenni.
XII. KAPÍTULI.
1 ÁG hefi ekki hina minstu hugmynd um þaS, hve
1 ' lengi viS Laf-eyra vorum á ferSinni í landinu
ViS vorum líkt staddir og sjó-
smáeyju einhverri, hvaS þaS
norSan viS fljótiS.
menn, strandaSir á
En kærleikur einn fær þá kætt
þeirra geð.
Þinn kærleik i hlé máttu’ ei draga,
cn háttsemi, verkum, og viðtati með
í vil þeim sem flest ber að laga.
Sýndu góðvilja gamalmennum.
Hænsna uppfitunarstöð
fyrir bændur í
Manitoba.
meira en 48 þml. langir. Allir kant-
ar nema botn skulu gjörðir af riml-
um með ekki meira en 1 % þuml-
unga millibili, eða þaktir með vír-
neti.
II. F. D.
Poultry Department Manitoba
Agricultural College tekur á móti
missirisgömlum hænsnum af þungu
kyni, til uppfitunar og sölu. Til-
högunin er þannig, að bændur til-
kynna deildinni, hversu mörg
hænsni þeir áforma að senda og til-
taka kyn þeirra. Þeim verður síð-
un tilkynt, hvenær þau skuli send-
ast.
Hænsnin eru fituð upp i 14 til 18
daga og svo seld fyrir hæðsta mark-
aðsverð. Verðið er siðan sent bænd-
um, að frádregnu flutningsgjaldi og
berum kostnaði við uppfitun.
Bændur ættu að nota þetta tæki-
færi til að fá gott verð fyrir hænsni.
Samkvæmt fyrirskipun járnbrauta
félaga skal að eins senda hænsni i
rimlakössum, sem eru 12 til 16 þml.
háir, ekki yfir 30 þml. breiðir e~ða
Isabel Cleaning and
Pressing Establishment
J. W. QUI.V.V, elsrandl
Kunna manna bezt að fara með
LOÐSKINNA
FATNAÐ
Viðgerðir og breytingar
á fatnaði.
Phone Garry 1098 83 Isabel St.
hornl McDermot
Ef ellinnar bíðurðu, koma þér kann,
að kœrleiks þú flýir á náðir,
Og guð mun þér umbuna góðvilja
þann,
sem gömlum og hrumum þú tjáðir.
Guð launar fyrir gamalmenni.
(Lauslega þýtt af Br, J.).
—(Heimilisblaðið).
ÞAÐ VANTAR MENN TIL
Aí læra
Automobile, Gas Tractor I5n i
bezta Gas-véla skóla í Canada.
Þab tekur ekkl nema fáar vlkur
aTS læra. Okkar nemendum er
fullkomlesa kent ab höndla og
gjöra viö, Automobile, — Auto
Trucks, Gas Tractors, Statlonary
og Marine vélar. Okkar ðkeypis
verk veitandl skrifstofa hjálpar
þér aö fá atvinnu fyrlr frá $50
tll $125 á mánu'öi sem Chauffeur
Jitney Driver, Tractor Engineer
eöa mechanic. Komifl eöa skrlf-
iö eftir ókeypis Catalogue.
HemphiUs Motor School
043 Maln St. Wlnnlpeg
AS læra rakara iíVn
Gott kaup borgaö yfir allan ken-
slu tímann. Áhöld ókeypis, aö-
eins fáar vikur nauösynlegar tii
aö læra. Atvinna útveguö þegar
nemandi útskrifast á $15 upp i
$30 á viku eöa vlö hjálpum þér
aö byrja rakara stofu sjálfum
og gefum þér tæklfæri tll aö
borga fyrlr áhöld og þess háttar
fyrir litiö eitt á mánuöt. Þaö
eru svo hundruöum skiftir af
plássum þar sem þörf er fyrir
rakara. Komdu og sjáöu elsta
og stæösta rakara skóla i Can-
ada. Varaöu þig fölsurum.---
Skrifaöu eftir IJómandl faliegrl
ókeypis skrá.
HemphUls Barber College
Cor. KlngSt. nnd Paclflc Avcnnc
WIVVIPEG.
Jðtibú í Reglna Saskatchewan.