Heimskringla - 25.11.1915, Qupperneq 3

WINNIPEG, 25. NÓVEMBER 1915.
HEIMSKRINGLA.
BLS. 3
&~X1 iro, '«»• • ■ ' - ~
Mennirnir á undan Adam.
El'TUi J .1 C K L OX DO N.
(Höfundui að 'The Cull of thc Wild’
og ‘The Sea Wolf’ osfrv.).
Þegar Eldmennirnir á þenna hátt höftSu hreinsaS
neSstu hellra-röðina af fólki, fóru þeir aS búa sig til
að gjöra þaS sama viS næstu röSina fyrir ofan. Og
þá var þaS, meSan þeir voru aS klifrast upp bergiS
meS heyjiS og þurra viSimn, aS RauS-auga kom út
meS konu sinni, er bar barn sitt í fanginu og kom-
ust þau heil á húfi uþp bergiS. Eldmennirnir hafa
hlotiS aS hugsa sér, aS viS mundum sitja kyrrir
inni í hellrum okkar, meSan hvíldin varS á kynd-
ingunni, og voru því ekki viS því búnir aS nokkur
kæmi út, og örvar þeirra fóru ekki aS fljúga fyrri
en RauS-auga og kona hans voru langt til komin
upp bergiS. Þegar hann komst upp, sneri hann sér
viS og starSi niSur á þá öskrandi og barSi sér á
brjóst. Þeir sendu honum örvadrífu, en hittu hann
ekki, og svo flúSi hann á burtu og var ósár.
En eg beiS og horfSi á þá svæla fólkiS í þriSju
og fjórSu hella-röSinni. Nokkrir af fólkinu gátu
komist upp bergiS, en flestir þeirra voru þó skotnir
á leiSinni, er þeir voru aS klifrast. Eg man eftir
honum Langa-vör. Hann komst upp aS kletta-
sillunni minni og veinaSi ámátlega og stóS ör ein
alveg í gegn um brjóstiS á honum. StóS fjaSur-
typta skaftiS út öSru-megin, en beinoddur örvarinn-
ar hinumegin. SkotiS hafSi komiS í bakiS á honum
er hann var aS klifrast. Hann hné niSur á kletta
silluna mína og stóS blóSstraumurinn úr munni
hans.
, 1 þessum svifum var þaS aS efsta hella-röSin
tæmdist af fólki. Þvínær allir þutu út í einu og
fóru aS klifrast upp bergiS. Þetta bjargaSi mörg-
um. Eldmennirnir gátu ekki skotiS örvunum nógu
títt. Þær þutu sem gusur um loftiS og tugum saman
hrundi fólkiS niSur úr berginu, en þó voru þaS fáein-
ir sem gátu komist upp á brúnina og suppu svo burtu.
Nú fór löngunin aS komast burtu aS yfirbuga
forvitni mína. Örvarnar voru hættar aS flúgja.
Þeir seinustu af ættmönnum mfnum voru farnir, þó
aS fáeinir kunni aS hafa veriS eftir, faldir í efstu hell-
runum. ViS HraSfætla lögSum á staS og fórum
aS klifrast upp á brúnina. En eg var ekki orsök til
þess heldur hún HraSfætla. Þeir bulluSu í ákafa
miklum og bentu hvor öSrum á hana. En ekki
reyndu þeir áS skjóta hana. Ekki einni einustu
ör var skotiS aS okkur. Þeir fóru aS kalla til henn-
ar meS mjúkum og laSandi rómi. Eg nam staSar
og horfSi niSur. En hún var hrædd, hálfsnökti og
hvatti mig aS halda áfram. Og komumst viS svo
upp á brúnina og flýttum okkur inn í skóginn.
En atburSur þessi hefur oft komiS mér til aS
hugsa og undrast. Ef hún hefur veriS af kynflokki
þeirra, þá hljóta þeir aS hafa týnt henni meSan hún
var svo ung, aS hún gat ekki munaS eftir þeim, því
aS öSrum kosti hefSi hún ekki veriS eins hrædd viS
þá. En svo getur þaS líka veriS, aS þeir hafi aldrei
tapaS henni þó aS hún hafi veriS af þeirra flokki,
Hun gat hafa fæSst einhverstaSar úti í skógnum,
langt frá bústöSum þeirra og faSir hennar veriS ein-
hver útlagi eldmannanna, en móSir hennar af ætt-
flokki mínum. En hver getur sagt nokkuS um þetta
meS vissu. Þessir hlutir eru meira, en eg get skiliS
og hún HraSfætla vissi ekki meira um þaS en eg.
ÞaS var mesti skelfingardagur þetta. Flestir
þeirra, sem undan komust flúSu til bláberja-mýrar-
innar og földu sig í skógnum í grendinni. En allan
daginn gengu hópar eldmannanna um skóginn og
drápu alla, sem þeir gátu náS. Þeir hafa eflaust
veriS búnir aS ásetja sér þetta. Hafa þeir aS lík-
indum veriS orSnir svo fjölmennir, aS land þeirra
gat ekki boriS þá, og svo hafa þeir ráSist í aS leggja
undir sig bygSir okkar. Var þaS sorglegur sigur
sem þeir unnu þarna á okkur. ÞaS var ekki nokkur
von aS viS gætum staSiS á móti þeim. Þetta var
ekki annaS en slátrun, blóSug, grimdarfull slátrun,
þvf aS þeir voru miskunarlausir og drápu jafnt unga
sem gamla, og sópuSu okkur þannig burtu af jörS-
inni.
Þetta var líkt og heimsendir, hvaS okkur snerti.
ViS flúSum upp í trjen, sem okkar seinasta hæli, en
vorum þar umkringdir og drepnir einn hópurinn á
eftir öS rum. ViS HraSfætla gátum ekki hjá því
komist aS sjá mikiS af þessu daginn þann og svo
langaSi mig einhvernveginn aS vita, hvaS gjörSist.
ViS HraSfætla vorum samt aldrei lengi í sama
trjenu og gátum því varist þess, aS þeir kringdu um
okkur. En þaS var eins og viS gætum hvergi fengiS
óhultan staS, því aS eldmennirnir voru alstaSar,
óSir og tryltir af löngun aS strádrepa okkur niSur.
Og hvert sem viS fórum þá urSum viS þeirra vör.
Eg gat ekki séS hvaS varS af móSur minni, en
eg sá þegar þeir skutu hann Bullara uppi í trjenu,
sem einu sinni var heimili mitt. Og eg held þaS hafi
legiS nærri, aS eg hafi glaSst af því. En, áSur en
eg lýk frásögu þessari, verS eg aS segja frá honum
RauS-auga. Þeir náSu honum og konu hans uppi
í tré einu hjá bláberja-mýrinni. ViS HraSfætla
stönsuSum ögn á flóttanum til þess, aS horfa á þaS.
Eldmennirnir voru svo ákafir aS þeir gáSu ekki aS
okkur og svo vorum viS falin í dálitlum skógartoppi
og húktum þar og lágum niSri.
ÞaS voru víst einir 20 veiSimenn þarna undir
trjenu og voru aS skjóta örvum sínum upp í eikar-
toppinn, en þær féllu jafnharSan niSur. Eg gat
ekki séS RauS-auga, en eg heyrSi öskriS í honum
einhverstaSar uppi í trénu. AS nokkrum tíma liS-
num fóru hljóSin aS verSa daufari. Hefur hann þá
eflaust getaS skriSiS inn í holan trjábolinn. En
kona hans gat ekki komist í þaS hæli. Var hún
öru skotinn og féll til jarSar, og var augsýnilega
dauSsærS, því aS hún reyndi ekkert til þess aS
komast burtu. Hún kraup þar niSur yfir barninu
sínu, en þaS hélt sér fast viS hana, og svo var hún
biSjandi aS benda og hrópa til eldmannanna. Þeir
hópuSust utan um hana og hlógu aS henni—rétt
eins og viS Lafeyra höfSum hlegiS aS gamla tré-
manninum, og eins og viS stungum hann meS kvist-
um og greinum, eins stungu þeir nú konu RauS-auga.
Þeir ráku í hana endana á bogum sínum og stungu
þeim í síSu henni. En þeir gátu litla skemtun haft
af henni. Hún vildi ekki veita þeim neina mót-
stöSu. Og ekki gat hún orSiS reiS. Hún beygSi
sig stöSugt yfir barniS sitt og var aS biSja þá líkn-
ar. Svo gekk einn eldmannanna fast aS henni.
Hélt hann á kylfu í hendinni. Hún sá og skyldi alt
saman, en hélt áfram aS biSja um líkn, þangaS til
höggiS reiS aS henni.
En uppi í hola trénu var RauS-auga óhultur fyrir
örvum þeirra. Þeir stóSu í hnapp saman og gjörSu
ráS sín um stund. En svo klifraSist einn þeirra
upp í tréS. HvaS þar skeSi get eg ekki sagt, en eg
heyrSi hann reka upp öskur mikiS og sá, aS þeir
voru æstir mjög, sem niSri voru. Eftir nokkrar
mínútur kom niSur skrokkur fallandi úr eikartopp-
num og lá þar hreifingarlaus. Þeir sem niSri voru
horfSu á hann og lyftu upp höfSinu, en þaS féll
máttlaust niSur. RauS-auga hafSi gjört hreint fyrir
sínum dyrum.
Þeir urSu ákaflega reiSir. NeSantil í eikarbol-
num rétt fyrir ofan jörS var hola nokkur og þar létu
þeir gras og þurra kvisti og slógu í eldi. Á meSan
héldum viS HraSfætla hvort um annaS og biSum
þess hvaS gerSist. Stundum fleygSu þeir vel lauf-
guSum grænum greinum á eldinn og varS þá reyk-
urinn ákaflega þykkur.
En alt í einu sáum viS þá hrökkva burtu frá
trénu. Samt voru þeir ekki nógu fljótir því aS
RauS-auga henti sér ofan úr trénu og lenti í miSjan
hópinn. Var hann voSalega reiSur og barSi um
sig meS löngu örmunum á báSa bóga. Hann sleit
andlitiS af einum þeirra meS hnýttu fingrunum og
þessum óttalegu vöSvum sínum. Annan beit hann
í hnakkann svo aS moluSust hálsliSirnir. Eldmenn-
irnir hörfuSu undan í fyrstu, öskruSu svo grimmi-
lega og stukku á hann. En hann náSi í kylfu eina
og molaði meS henni hauskúpur þeirra, sem egg-
skurm væru. Hann var ofurefli þeirra og urSu þeir
aS hrökkva frá í annaS sinn. En þá notaSi hann
tækifæriS. sneri viS þeim bakinu og grenjaSi af
ofsa reiSinni. Þeir sendu nokkrar örvar á eftir hon-
um, en hann hljóp inn í skóginn og hvarf sjónum
þeirra/
ViS HraSfætla læddumst þá hægt og hægt í
burtu, en rákumst þá á annan hóp eldmannanna.
Þeir eltu okkur út í bláberjamýrina. En viS þektum
leiSina um trjátoppana og gátum fariS þar sem þeir
gátu ekki fylgt okkur og sluppum svo frá þeim.
Komum viS fram úr mýrinni í skógarrönd litla, sem
skildi mýrina frá hinum mikla flóa, er lá í vesturátt.
Þar hittum viS Lafeyra. Ekki get eg sagt frá því
hvernig hann komst undan, nema hann hafi ekki
sofiS í hellinum nóttina fyrir áhlaupiS.
Þarna hefSum viS nú getaS sest aS í skóginum,
þó lítill væri og bygt okkur byrgi í trjánum. En
eldmennirnir héldu áfram hinu voSalegu starfi sínu
og ætluSu ekki aS láta nokkurn okkar komast lif-
andi út úr skóginum aS austan, fóru fram hjá okkur
og hurfu. Þau flýSu þegjandi, en flýttu sér og voru
mjög hrædd. 1 áttinni sem þau komu úr heyrSum
viS hljóSin og köllin til veiSimannanna og ópin og
veinin til sumra ættmanna okkar. Eldmennirnir
höfSu fundiS leiSina yfir mýrina.
ViS HraSfætla héldum nú þegar á eftir LoSin-
kinna og konu hans. ViS námum staSar þegar viS
komum aS brúninni á hinum mikla flóa. ViS þekt-
um enga leiS yfir hann. Hann var fyrir utan landa-
mæri okkar og höfSum viS æfinlega forSast hann.
Aldrei hafSi nokkur maSur fariS út í hann---svo aS
hann hefSi komiS til baka. Yfir honum hvíldi hin
dularfulla skelfing hins óþekta. En viS stönsuSum
viS flóann. ViS vorum hrædd. ÓhljóSin í eld-
mönnunum færSust nær. ViS horfSum hvor á
annan. LoSin-kinni hljóp út í skjálfandi flóafeniS
og nam staSar er hann komst á stinnan grastopp
nokkra faSma frá okkur. En kona hans fór ekki j
á eftir honum. Hún reyndi þaS fyrst, en hörfaSi
aftur frá vellandi kviksyndinu og fór aS snökta.
Þá vildi HraSfætla ekki bíSa lengur eftir mér og
hljóp á staS, og nam ekki staSar fyrri, en hún var
komin eitthvaS fimtíu föSmum lengra, en LoSin-
kinni á miklu stærri grasblett. Þegar viS Lafeyra
náSum henni komu eldmennirnir fram úr skógnum.
Kona LoSin-kinna varS þá ákaflega hrædd og stökk
á eftir okkur. En hún hljóp í blindni og gáSi ekki
aS sér, svo aS hún sökk ofan í flóann. ViS snerum
okkur viS og horfSum á og sáum þá skjóta hana j
þar meSan hún var aS sökkva. Fóru þá örvarnar
aS þjóta um okkur. LoSin-kinna kom til okkar og
svo héldum viS fjögur viS vissum ekki hvert, en J
lengra og lengra út í fenin í flóanum.
XVIII. KAPÍTULI
Um ferSir okkar þarna í flóanum hef ég enga
skýra hugmynd. Þegar eg fer aS reyna aS rifja
þaS upp fyrir mér, verSur þaS alt í þoku fyrir huga
ÞAÐ VANTAR MENN TIL
A5 Iæra
Automobile, Gas Tractor ItSn t
bezta Gas-véla skóla I Canada.
ÞaB tekur ekki nema fáar vikur
a?S læra. Okkar nemendum er
fullkomlega kent atS höndla ogr
gjöra viö. Automobile, — Auto
Trucks, Gas Tractors, Statlonary
og Marine véiar. Okkar ókeypls
verk veitandi skrlfstofa hjálpar
þér atS fá atvinnu fyrir frá $50
til $125 á mánuöl sem Chauffeur
Jitney Driver, Tractor Engineer
etsa mechanic. KomitS etSa skrif-
itS eftir ókeypis Catalogue.
Hemphills Motor School
04«t Mnin St. Wlnnlpes;
AS læra rakara i3n
Gott kaup borgat5 yfir allan ken-
slu tímann. Ahöld ókeypis, ati-
eins fáar vikur nauósynlegar til
aó læra. Atvinna útvegub þegar
nemandi útskrifast á $15 upp í
$30 á viku et5a við hjálpum þér
at5 byrja rakara stofu sjálfura
og gefum þér tækifæri til aT5
borga fyrir áhöld og þess háttar
fyrir lítib eltt á mánut5i. I>at5
eru svo hundruðum skiftlr af
plássum þar sem þörf er fyrir
rakara. Komdu ogr sját5u elsta
og stæt5sta rakara skóla í Can-
ada. Varat5u þi^ fölsurum.---
Skrifat5u eftir Ijómandi fallegri
ókeypis skrá.
Hemphills Barber College
Cor. KlngSt. and Pacific Avenue
I WINNIPEG.
j útibú í Regina Saskatchewan.
Mr. Hughes ætlar til Berlínar meí
hermönnunum.
Major-General Sir Sam Hughes1
kveðst muni stýra hinum kanadisku
hermönnum á leiðinni til Berlin..
Á fundi cinum fjölmennum í Tor-
onto sagði hann, að hugur sinn væri
einlægt hjá hermönnunum frá Can-
ada, þar sem þeir væru á vígvöllun-
uin. Sagði hann, að það væri fastur
ásetningur sinn, að fara með þeim
og vera foringi þeirra seinast, þegar
gangan væri hafin til Berlínarborg-
ar, og sú ganga yrði miklu fyrri en
nokkrum kæmi til hugar. “Það er á-
reiðanlegt”, mælti hann, “að þangað
verður hernum stefnt. Menn þurfa
ekki að láta sig dreyma um annað.
I'að verður enginn friður, engir
samningar, engin linun á stríðinu
f.vrri en hermannavald Þjóðverja er
undir hælum marið og eyðilagt, svo!
::ð það aldrei framar getur höfðij
lyft’".
General Hughes reið þeuna dag í I
fararbroddi 12000 hermanna um
stræti Toronto-borgar. Og þann dag
söfnuðu konur og meyjar borgarinn-
ar 35.000 dollurum til að hjálpa liðs-
söfnuðinum. Hann lét ágætlega yfir,
hve vel gengi að safna liðinu.
mínum, bæSi hvað atburSi og tíma snertir. Eg
hef enga hugmynd um þaS, hvaS lengi viS vorum
þarna í flóanum, en þaS hlýtur aS hafa veriS í
margar vikur. Þegar mig rankar viS einhverju frá
þeim tíma, þá er þaS eins og liggi eg undir voSa-
legri mattröS. ÞaS er einsog öldum saman hafi
skelfingin hangiS yfir mér í óteljandi myndum óg
hafi eg vaSiS endalaust dag eftir dag um þessi ó-
endanlegu forafen, er vildu sjúga alt niSur í bleytuna
og djúpiS, og snákarnir vildu höggva okkur, og dýr-
in öskruSu allavega í kringum okkur, en fenin skulfu
undir okkur og toguSu í fætur okkar.
Sí og æ rákum viS okkur á árnar og vötnin og
slímkendar tjarnir eSa stórvötn er stemdu stigu okk-
ar. Svo komu stormar og vatnsflóS yfir stóra flák-
ana af lága landinu. Og þá komu fyrir tímar hung-
urs og eymdar, er viS vorum fangar uppi í eikar-
toppunum dögum saman þegar flóSin gengu yfir.
Ein mynd stendur mér skýr fyrir sjónum. Alla-
vega frá okkur eru feikna-stór tré, og niSur af grein-
unum hanga gráar mosatægjur, en stórar vafnings-
viSarjurtir vindast um trjábolina, eins og ákaflega
miklar slöngur og fléttast hvor um aSra í loftinu.
En alt í kring er forin og bleytan, ósandi, rennandi
forin, vellandi af gasinu og ýmist lyftir upp bólunum,
eSa fyllir þær meS gasi, svo þær rifna. Og þarna
erum viS tólf saman. ViS erum grindhoruS og
aumleg ásýndum, og er sem hnúturnar standi út úr
stríSþöndu skinninu. ViS hvorki syngjum, eSa
hlægjum, eSa bullum hvort viS annaS, og aldrei
leikum viS okkur. Leikurinn og fjöriS er alt saman
frá okkur horfiS. ViS nuddum og veinum, horfum
hvert á annaS og hnöppum okkur saman. Þessi
atburSur er þó fráslitinn öSruþví, sem viSbar í flóa
þessum. Ekkert veit eg um þaS hvernig viS fórum
aS því, aS komast yfir hann, en loksins komumst
viS úr honum á hæSir nokkrar lágar, sem lágu meS-
fram fljóti einu. ÞaS var fljótiS okkar, sem kom
þarna eins og viS út úr flóanum mikla. Fundum viS
sandsteinshellra á suSurbakka fljótsins, þar sem þaS
hafSi brotist í gegn um hæSirnar. En lengra til
vesturs buldi útsærinn á rifi einu, sem lá þvert fyrir
fljótsósnum. Og þarna settumst viS aS í hellrun-
um viS sjóinn.
ViS vorum ekki mörg. Smásaman eftir því sem
dagar liSu, komu fleiri af ættmönnum okkar. Þeir
drögnuSust upp úr flóanum, einn, eSa tveir og þnr 1
einu, nær dauSa en lífi, þangaS til viS vorum orSin
þrjátíu als. Þá komu ekki fleiri upp úr flóanum
mikla, og ekki var RauS-auga gamli í þeirri tölu.
Og eftirtektavert var þaS, aS ekkert ungbarn hafSi
lifaS af þessa voSalegu ferS.
Eg ætla mér ekki aS segja neitt ítarlega frá árun-
um sem viS bjuggum þarna viS sjóinn. ÞaS var als
ekki ánægjulegur verustaSur. LoftiS var kalt og
saggafult og vorum viS sí og æ veik af hósta og
kvefi. ViS gátum ekki haldiS lífinu í þessu lofts-
lagi. ViS áttum reyndar börn, en þau voru óhraust
og dóu fljótt, en viS hinir dóum hraSara, en börnin
fæddust og urSurn einlægt færri og færri.
Svo var breytingin á matarhæfinu óhentug fyrir
okkur. ViS höfSum þar lítiS af jarSeplum og á-
vöxtum öSrum og urSum fiskætur. Þar voru kuf-
ungar, kúskeljar, hörpudiskar, ostrur og stórir sjo-
krabbar, sem ráku í fjörunni, þegar hvast var og
vindur stóS af hafi. Þar fundum viS líka þangteg-
und eina, sem góS var átu. En breytingin á matar-
hæfinu gjörSi okkur magaveik og enginn okkar gat
eitur orSiS. ViS vorum öll mögur og skinin. Hann
Laf-eyra var einmitt aS ná einni stóru kúskelinni þeg-
ar hann týndist. Ein skelin læsti sig utan um fingur
hans um háfjöru, en svo kom floSiS á hann og
hann drukknaÖi þar. ViS fundum líkiS hans daginn
eftir og létum okkur þaS aS varnaSi verSa. Aldrei
framar létum viS skeljarnar lokast um fætur eSa
hendur okkar.
En svo var þaS einn dag aS eldmennirnir komu
aftur. Þeir komu ofan fljótiS, ekki á fleka heldur
á óhöndulegum eintrjánings bát. Þeir reru honum
þrír og einn þeirra var gamli, litli, skorpni veiSi-
maSurinn. Þeir lentu í fjörunni hjá okkur og hann
haltraSi yfir sandmelinn og fór aS skoSa hellrana
okkar.
Þeir fóru burtu aS fáeinum mínútum liSnum, en
HraSfætla var orSin ákaflega hrædd. ViS vorum
öll hrædd, en enginn eins og hún. Hún snökti og
grét og var eirSarlaus alla nóttina. Um morguninn
hafSi hún mig á staS, í aSra löngu flóttaferSina, meS
gráti sínum, bendingum og þys aS leggja fyrst á staS
sjálf. Voru þá einir átta eftir í hellrunum af ætt-
fólki okkar. ÞaS var nú allur hópurinn, sem eftir
lifSi. En þeim var engin lífs von. Þeir hafa ef-
laust hlotiS aS deyja þar bráSlega, jafnvel þó aS
ldmennirnir hafi ekki komiS, aS vitja þeirra.
LoftslagiS var ekki gott þama viS sjóinn. ViS
vorum ekki bygðir til þess, aS búa meS sjó fram.
ViS stefndum til suSurs, og dögum saman
héldum viS meSfram stóra flóanum, en hættum okk-
ur aldrei út íhann. Einu sinni breyttum viS stefn-
unni og héldum til vesturs og fórum þá yfir fjöll
nokkur og komum aS sjó fram. En þaS var ekki
hentugur staSur fyrir okkur. Þar voru engin tré,
h^ldur snoSiS og skóglaust hálendi, dynjandi brim
og vindar miklir sem aldrei virtust hætta aS blása.
ViS snerum þá aftur til fjallanna og stefndum til
austurs og suSur þangaS til viS nálguSumst flóann
mikla aftur.
Brátt komum viS aS suSurenda hans og héldum
stefnunni í suS-austur. Þar var land fagurt og á-
nægjulegt. LoftiS var hlýtt og viS komum aftur
í skógana. Seinna komum viS fyrir lágu fjalla-háls-
ana og vorum þá komin í en þá betra skóglendi. Og
því lengra, sem viS fórum frá ströndinni, því hlýrra
varS loftiS og héldum viS svo áfram þangaS til
viS komum aS fljóti einu miklu, þar sem HraSfætla
virtist þekkja sig. ÞangaS hefur hún sjálfsagt kom-
iS, þegar hún var fjögur árin í burtu frá ættflokk
okkar. Þetta fljót fórum viS yfir á trjábolum og
lentum hinumegin undir háum bröttum bökkum.
Hátt uppi í bökkum þessum fundum viS hinn nýja
bústaS okkar—var þaS hellir einn og var þar torvelt
upp aS komast og alveg var hann falinn sjónum
aS neSan.
En nú er lítiS eftir af sögu minni. Þarna bjugg-
um viS HraÖfætla og ólum upp börnin okkar. Og
þarna lýkur endurminningum mínum. ViS fluttum
aldrei þaSan og draumar mínir fara ekki út fyrir
háa hellirinn í ókleyfa hamrinum. Og þarna hlýtur
barniS aS hafa fæSst sem dróg í sig efniS drauma
minna, sem bar meS sér mótuS á heila sinn öll áhrif
og atburSi lífs míns, eSa kanske réttara lífs Stóru-
tannar, sem er mín önnur persóna og þó ekki veru-
lega eg sjálfur, en sem þó oftlega er svo verulegur
fyrir augum mínum aS eg get ékki sagt þaS, á hverri
öldinni eg lifi.
Oft undrast eg yfir því aS eg skuli eiga þangaS
ættir mínar aS rekja, aS eg skuli bæSi vera verulegur
maSur nútímans, og þó um leiS Stóra-tönn, frum-
maSurinn. En einhvernveginn eru þeir tengdir sam-
an þessir liðir hinnar tvöföldu tilveru minnar. Var
þessi ættflokkur á leiSinni til þess aS verSa menn
áSur en þeir voru strádrepnir niSur? Og var þaS
eg og afkomendur mínir, sem héldum stefnum þess-
um áfram? En getur þaS ekki veriS, aS einhverjir
afkomendur mínir hafi gengiS í flokk eldmannanna
og blandast saman viS þá? Eg veit þaS ekki. Og
þaS er ómögulegt aS fá nokkra vitneskju um þaS.
En eitt er víst, og þaS er þaS, aS Stóra-tönn markaSi
á heila afkomenda sinna alla viSburSi lífs síns og
þaS svo óafmáanlega, aS heilir herskarar seinni af-
komenda hans hafa ekki getaS máS þaS burtu.
En er eitt, sem eg verS aS geta um áSur en eg
lýk sögu þessari. Er þaS draumur sem mig dreymir
mjög oft. HvaS tímann snertir þá er hann frá því
eg var í seinasta hælinu okkarHraSfætlu, háa hell-
rinum upp af fljótinu. Mér þótti eg fara um skóg-
inn langt til austurs. Og þar hitti eg fyrir trjámenn-
ina. Eg hnipraSi mig saman undir hríslum nokk-
rum og horfSi á leiki þeirra. Þeir voru aS halda
eitthvert hlátra þing og stukku og hoppuðu og hlógu
og sungu hver sem betur gat.
En alt í einu sló á þögn hjá þeim, hávaSinn
dansinn hætti meS öllu. Þeir hnipruSu sig niSur
skjálfandi af ótta og litu kvíSafullum augum alt í
; kring um sig, til þess aS sjá, hvort þeir gætu sloppiS
burtu. Þá sé eg loks hvar RauS-auga gamli kemur
gangandi inn í miSjan hópinn, og hrökkva þeir frá
honum lafhræddir. En hann reyndi ekki til þess
aS skaða þá. Hann var einn af þeirra hóp. Og á
eftir honum lallaSi hjólfætt kelling meS hnútótta
kinn og studdi niSur hnúunum á víksl er hún gekk.
Var hún gömul orSin og af ættflokki trjámannanna.
Þetta var seinasta konan hans. Hann settist niSur
í miSjan hringinn. Eg sé hann nú í huga mínum
meSan eg er aS skrifa þetta, grettan og skældan.
þar sem hann rennir rauSum, bólgnum augunum um
hópinn frænda sinna. Nú var hann þar sem hann
átti heima.
— ENDIR —