Heimskringla - 09.12.1915, Qupperneq 2

BLS. 2.
H E I M S K R I N G L A.
WINNIPEG, 9. DESEMBER 1915.
: ef? Landbúnaður og sveitalíf I
Ritað af S. A. Bjarnasyni, B.A., B.S.A.; H. F. Daniels- J
syni, B. S. A. og S. J. Sigfússyni, B. S. A. 1
Mjólkurbúskapur.
Mjólkurbúskapur er eitt af þeim
mikilsvarðandi málefnum, sem of
lítill gaumur er gefinn. Alt of fáir,
sérstaklega íslenzkir bændur, leggja
það fyrir sig sem sérstaka iðnaðar-
grein. Þar sem akuryrkja gefst dá-
vel, er ails engin rækt lögð við þenn-
an arðsama atvinnuveg. En þar sem
landslaginu hagar svo til, að akur-
yrkja er kostnaðarsöm og erfið, hafa
bændur oft dálítinn bústofn. Eitt-
hvað verða menn að framleiða til
þess að lifa, og úr þvi kringumstæð-
urnar gjöra mönnum ill-mögulegt,
að framleiða korntegundir, þá neyð-
ast þeir til að leggja sig að mjólkur-
búskap. Mönnum finst fljótara og
arðsamara að koma korni í peninga,
en aftur of mikil vinna við að fram-
leiða mjólkina. — Bezt væri, að
hver bóndi legði stund á hvort-
tveggja, því mjólkurbúskapurinn er
æfinlega vissari og fult svo arðsam-
ur, ef rétt er að farið.
En hvers vegna bændur leggja
ekki eins mikla rækt við mjólkurbú-
skap, er ekki gott að svara. Ef til
vill af þvi, að það tekur meiri þekk-
ingu að framleiða mjólk, heldur en
korntegundir. Sú þekking er víða
a’ skornum skamti og þar af leið-
andi sú atvinnugrein ekki eins arð-
söm og vera ma'tti.
Manitoba i heild sinni er vel fall-
f fyrir mjólkurbúskap, bæði hvað
veðráttu og markað snertir; en svo
ei u partar, sérstaklega norðari hlut-
inn og eins á milli vatnanna, sem
ekki er hægt annað að gjöra. Mikið
af þessu svæði er óbygt; en í þein:
partinum, sem er bygður, er mjólk-
urbúskapur stundaður að nokkru
leyti. En alment er óhætt að full-
ýrða, að sá búskapur er ekki farinn
sð borga sig, eða þá gefur minni á-
góða en vera mætti. Þetta er ýmsra
Estæða vegna, og sumar er hægt að
lagfæra sér að kostnaðarlausu, ef
vnljinn er til þess.
Fyrst og fremst þá rækta menn
ekki nógan fóðurbæti handa kún-
um. Þetta geta menn þó gjört og
verður innan skamms tíma. í öðru
lagi, þá kaupa þeir ekki réttan fóð-
urbætir, þegar hann er keyptur. 1
þriðja lagi er hirðingin ekki sú
rétta og eins aðferðin við að koma
afurðunum i peninga. Og í fjórða
lagi hafa þeir ekki nógu góðar kýr.
Hið siðastnefnda er ef til vill örðug-
ast að lagfæra á skömmum tíma,
en má gjöra smám saman að kost i-
aðarlitlu. Hin þrjú fyrnefndu atriði
er hægt að lagfæra, ef viljinn er til
þess.
Það eru tvenskonar fóðurtegund-
ir, sem skepnur þarfnast. Fyrst fóð
urtegundir, sem erti ríkar af nijiil-
efni og sykurefni, svo sem n.aís, róf-
ur, hafrar, bygg o. s. frv., og eru þess
vegna holdgefandi og framleiðandi
hita. Annað: fóðurtegundir, sem eru
rikar af köfnunarefnum (nitrogen),
súrefni (phosphorus) og brenni-
steini (sulphur), svo sem alfalfa.
smári, baunir flax (hör) o. s. frv., og
þar af leiðandi byggja upp vöðva og
bein. Hvort heldur skepnan á að
framleiða ntjólk, ull, egg, vinnu eða
vöxt,' eða safna á sig holdum, þá
þarf hún öll þessi efni, en i mis-j
ntunandi hlutföllum.
Fullvaxinn, iðjulaus uxi eða hest-
ur þarf að eins að viðhalda skrokkn-
um og framleiða hita og þarf þess
vegna mikið af fitubyggjandi efnum
<carbohydrates), en tiltölulega lítið
af vöðvabyggjandi efnuin (protein).
Útheimtist vinna, þá þyrfti tiltölu-
lega mikið meira af “protein”. Til
að framleiða mjólk, egg, kjöt o. s.
frv. útheimtist mikið af “protein”,
því það er einmitt sú fæða, sem vér
neytum til að byggja upp vöðva.
Ekki eru sömu efnin notuð í öllum
verksmiðjum. því þau framleiða
mismunandi efni, svo sem verkfæri,
fatnað, leikspil o. s. frv.
Við getum hugsað okkur kúna sem
iiokkurskonar vél eða verksiniðju,
.iem tekur hey og fóðurbæti og snýr
þvi upp í arðsama vöru: smjör,
mjólk eða ost. En til þess að fram-
Jeiða þetta billega, þarf að kynda
j.essa vél rétt. Ekki borgar sig að
spara eldsneytið. Því skiljanlsgt er,
að því meira af heyi, rófum og korn-
rnnt, sem þessi vél gelur snúið upp
í dýra vöru, því arðsamari verður
fessi vél. Líka verðum vér að hafa
;étt eldsneyti, annars verður fram-
leiðslukostnaðnrinn meiri. Tilraun-
ir hafa sýnt, að það kostar frá 10 til
16 cents að framleiða pund af smjör-
filu. Ef hægt er að gjöra það fyrir
10 cents, þá er það þess virði, að
reyna að gjöra tilraun til þess, að
lækka kostnaðinn. — Bændur taka
sjaldan til greina framleiðslukostn-
aiiinn, heldur að eins söluverð. Oss
íinst 6 cents mikill mismun?r á
söluverði, en hugsum aldrei um
framleiðslukostnaðinn; hann hiýtur
æfinlega að vera hár, ef bóndinn
þarf að kaupa allan fóðurbæti. Það
ætti að mega lækka þennan kostn-
að um helming, ef bóndinr. ræktar
sjálfur sínar eigiri fóðurtegundir
Alfalfa og smára ættu allir bænd-
ur að rækta, hvort sein þeir stunda
mjólkurhúskap eða ekki. En sér-
staklega er það gott kýrfóður, því
það inniheldur öll þau efni, se n eru
í mjólkinni, og er mjög ríkt af köfn-
unarefni (nitrogen). Má þvi bland.i
því saman við fæðutegundir, sem
hefa mikið af fitubyggjandi efnum,
til þess að fá rétt hlutföll. Tilraunir
hafa sýnt, að pund af alfalfa lauf-
um er eins mikils virði eins og pund
af “brani”. Aftur er leggurinn trén-
aður og lítils virði, og má ekki ætl-
ast til að kýr lifi á cintómu alfalfa;
því bæði er það of fyrirferðarmikið,
og hefir ekki nóg mjölefni. Enda er
ekkert eitt fóður sem dygði að gefa
kúm einsamalt, því að gefa fleiri
t-.“gundir eykur lyst; kýrnar éta
meira og þar af leiðandi gefa af sér
meiri mjólk. ,
Rófur og súrhey auka lyst og er
því engu siður nauðsynlegt að rækta
svoleiðis fóður. Með þessu móti má
spara mikið af fóðurbæti, sem ann-
ars þyrfti að kaupa og kýrnar
mjólka mikið betur. Kýr þyrftu 10
til 12 pund á dag af fóðurbæti; með
því að gefa alfalfa og rófur, mætti
spara sér S til 10 pund á dag af þess-
um 12 og þannig minka framleiðslu-
kostnaðinn. Með þvi móti eru menn
lika að fá ntarkað fyrir sína eigin
vöru, sem ætið verður minna úr,
þegar selt er hins vegar; þvi ágóð-
inn skiftist milli margra.
Rófur eru sérstaklega góðar fvrir
kýr, sem lifa á einföldu, þurru fóðri;
ekki vegna nærngarefnanna, sem i
Jieim éru, heldur af Jtví þær gjöra
tilbreytingu og auka lyst. Rófur eru
vanalega 90 prósent vatn. Af því
má sjá, að kýrin >rrði að éta hátt á
annað hundrað pund til að fá nóg
næringarefni, sem ekki nær neinni
átt. En 20—30 pund á dag mætti
gefa, og verður því meiri parturinn
uf næringairefnunum að koma úr
korntegundunum.
Pund af næringarefni í rófum er
eins gott og pund af næringarefni í
nokkurri korntegund. En, af því að
svo mikið vatn er í rófunum, þá
kostar meira að framleiða pund af
næringarefnum svoleiðis, heldur en
pund af því sama í korni. En, þrátt
fyrir Jtað, þykir jtað borga sig, —
vegna Jteirra áhrifa sem þær hafa á
liffæri skepnunnar.
Eitt af fyrirmyndarbúunum gjörði
eftirfylgjandi tilraun:
100 pund af næringarefnum í inais
kosta 65 cents;
100 pund af næringarefnum í róf-
um kosta $1.20.
100 pund af næringarefnum í
höfrum kosta $1.00.
Þá sjáum vér að næringarefni i
rófum kostar næstum /helmingi
meira en í maís og fimta purt meira
en i höfrum.
“Shorts” og “bran” er vanalega sá
fóðurbætir, sem er keyptur, — lík-
lega af því það er billegast. “Bran-
ið” er ágætt til mjólkur. en “shorts”
er ekki heppilegt; Jiað hefir of mik-
ið af mjöli og fituefnum, og er gott
fyrir allar skepnur, sein á að fita til
inarkaðar, en hefir þau áhrif, að
Jiurka upp mjólkina í kúnuin. í Þvi
er fita og stívelsi (starch), en alls
ekki Jiau efni, sem rnest er af í
mjólkinni.
Malaðir hafrar og bygg, blandað
með brani, hefir reynst lang-bezt af
þeim korntegundum, sem vér get-
um ræktað hér i Manitoba. En sá
galli er á, að hafrar eru oftast dýrir,
og ef þeir seljast fyrir 50 cents
hvert bushel, getur verið spursmál,
hvort Jsað borgar sig. En bygg (bar-
ley) er alveg eins gott, sé það mal-
að, og ætíð billegra, að tiltölu við
það næringargildi sem það hefir.
Alfalfa, inaís, hafra, bygg og róf-
ur er hægt að rækta hvar sem er í
Manitoba, og ef gefið er í réttum
hlutföllum, þá er Jiað það bezta
sambland af fóðurtegundum fyrir
rnjólkurkýr, sem hægt er að hugsa
sér.
Kýr þurfa næringu til þess að við-
halda skrokknum, hvort sem þær
mjólka eða ekki. Fyrst brúka þær
næringuna til að byggja upp vöðva,
bein o. s. frv.; afgangurinn fer í
injólkina. Það er því enginn veru-
legur sparnaður, að draga við þær
fóðurbæti; sú kýr borgar sig bezt,
sem getur étið mest, þvi þá gefur
hún meiri mjólk, sem er meira virði
en efnið sem fór í hana. Tilraunir
voru gjörðar með 7 kýr á fyrir-
myndarbúi í Bandaríkjunum. Sjö
kýr voru teknar frá bónda, þar sem
þær höfðu haft lélegt viðurværi, og
fluttar á fyrirmyndarbú fyrir tvö
ár, og svo aftui* til baka til bóndans
fyrir önnur tvö ár. Hjá bóndanum
var meðaltal eftir vikuna eftir
liverja kú 109 pund af mjólk með
4.45 prósent fitu, en 4.7 pund af
smjörfitu. Á fyrirmyndarbúinu var
meðaltal eftir vikuna 155 pund af
mjólk með 4.7 prósent fitu, en 7.1
pund af smjörfitu.
Fitan hafði hækkað um 25 prósent
mjólkin hafði hækkað um 46 pund
(á viku) eða 42 prósent; en smjörfit-
an hafði hækkað um 2.4 (á viku),
eða 51 prósent.
Á fyrirmyndarbúinu voru kýrnar
hirtar eins og gjörist hjá flestum
bænduin; en mjög illa var farið
n,eð þær hjá bóndanutn fyrnefnda.
í þriðja lagi, þá er hirðingin ekki
sú rétta, og aðferðin við að koma af-
urðunum í peninga. Fyrst og fremst,
Jjá eru kýrnar látnar bera að vor-
inu, til þess að geta notað sem mest
græna grasið og sparað fóðurbæti.
Þetta er algjörlega röng aðferð. Sú
kýr, sem ber að vorinu, mjólkar
auðvitað vel >rfir sumarmánuðina;
en strax og grös fara að fölna, læt-
ur hún sig og vill geldast upp, og
mjólkar að eins 6—7 mánuði. Þetta
verður svo brátt að reglu, og kýrin
mjólkar aldrei lengur. En það vit-
um við, að engin kýr getur borgað
sig, sem að eins mjólkar 6—7 mán-
uði, hversu góð sem hún er. Hún
J>arf að framleiða mjólk að minsta
kosti 10 mánuði á hverju ári. Þó
kýrin bæri að vorinu, þá er hægt
að láta hana mjólka í 10 mánuði;
en þar sem hún er nærri geld, þeg-
ar hún er tekin inn í fjós að haust-
inu, þá er spursmál, hvort það borg-
ar sig, að gefa henni fóðurbæti og
reyna að græða hana upp aftur fyr-
ir ekki meira en hún gæfi af sér yf-
ir veturinn. Svo i öðru lagi, þá er
smjörfitan minna virði að sumrinu
og það er inesti annatíminn fyrir
hveitibændur.
Aftur á móti, ef kýrnar bera að
haustinu, mjólka þær allan veturinn,
græða þær sig svo þegar grænkar
og mjólka eins vel og vanalegar vor-
bærur.
Við skulum gjöra samanburð á
sumar og vetrar mjólkurbúskap:
Yfir 6 vetrarmánuðina gefur meðal-
kýr af sér til jafnaðar 30 pund á
dag af nijólk eða 5400 pund alls,
með 4 prósent fitu eða 216 pund,
sem gjörir hér um bil 260 pund af
smjöri. Að vetrinum selst það fyrir
30 cents pundið, eða $78.00. Svo
mjólkar hún alt sumarið nærri Jivi
eins vel og vorbæra: Ef sú hin sama
kýr bæri að vorinu, mundu þessi 260
pund syljast á 20 cents pundið eða
$52.00. Svo' verður auðvitað að
draga kostnað frá hvorutveggja. En
þar sem haustbæran mjólkar len^ri
tima og söluverðið er æfinlega
hærra að vetrinum, þá er auðséð,
hvort borgar sig betur.
Væri mjólkin seld til stórbæjanna
á vetrin yrði gróðinn miklu meiri;
smjörgjörðarhúsin borga vanalega
$2.00 fyrir 100 pundin. Að frádregn-
um kostnaði, ef bóndinn væri 70—
100 mílur frá bænum, yrði það $1.80
fyrir 100 pundin, eða $97.20 fyrir
5400 pund og svo sumarmjólkin fyr-
ir ekki neitt. Þetta eru að eins með-
alkýr. Góð kýr gæti mjólkað helm-
ingi eða jafnvel þrisvar sinnum
meira. Það borgar sig ekki að selja
haustbærurnar, hversu gráðugir sem
kaupmennirnir eru að fá þær. Ef
þeir geta staðið sig við að borga hátt
verð, þá er hún samt meira virði til
bóndans; þvi þótt kaupmaðurinn
græði ekki mikið, þá þarf hún samt
að fara i gegnum margar hendur.
Svo verða haustkálfarnir ætíð
nraustari og betri skepnur. Sumar-
kálfarnir þola ekki útigönguna, og
verða vambmiklir, ljótir og horaðir.
En ef kýr einhverra ástæðna
vegna eru látnar bera að vorinu, þá
þurfa þær samt betri hirðingu. Það
eru eiginlega ekki nema 4 mánuðir
í,f árinu, sem grasið er gott, og þegar
Jjað fer að fölna að haustinu, þá
láta kýrnar sig æfinlega. Það er ein-
mitt þá sem er nquðsynlegt að hafa
eitthvað grænt fóður eins og maís
og rófur, sem eykur lyst, — eitthvað
í staðinn fyrir hið safamikla, græna
gras. Fengju þær eitthvað safakent
fóður, þó ekki sé næringarmikið,
eins og rófur, þegar grös fara að
fölna á haustin, mætti halda í þeim
mjólkinni fram yfir miðjan vetur.
Hvernig bæta má
akurinn
Eftir sjö ára tilraunir á fyrir-
ínyndarbúum i Manitoba, Saskatche-
wan og Alberta, hafa menn komist
að þeirri niðurstöðu, að bezti veg-
urinn til að undirbúa jarðveginn
undir kornsáningu sé með því að
nota hann áður undir jarðáverti —
“root crop”. ú
J. H. Grisdale, forstöðumaður til-
raunabúa landsstjórnarinnar, er
sannfærður um, að þessi aðferð er
happasælust, og hvetur bændur til
að hafa hana, — bæta kornuppsker-
una með því að rækta fóðurrófur og
þesskyns jarðávexti áður. Sú upp-
skera gefur bændum gripafóður og
ryður þannig jafnframt braut fyrir
fjölbreytibúskap (mixed farming).
Mr. Grisdale var nýlega staddur
hér í borginni, og gat þá þess, að
áform stjórnarinnar væri, að koma
á stofn innan skamms tveimur nýj-
um tilraunabúum hér í Vestur-Can-
ada. Yrði annað i norðurhluta Mani-
toba, en hitt í suðvesturhluta Sas-
katchewan fylkis.
“Mixed Farming”
Bændur þessa lands eru að vakna
til meðvitundar um nytsemi þess-
kyns búskapar, eftir því sem Mr.
Grisdale segir. En hann kvað það
undra sig stórum, hversu bændur
vanhirða stráið úr þreskingunni;
kvað hann það nægja til fóðurs 150
þúsund nautgripa á ári. Einnig brýn-
ir Mr. Grisdale það fyrir bændum,
að nota áburð á akra sína eftir því
sem bezt þeir geti.
Mr. Grisdale farast þannig orð i
samtali við blaðamann:
l “Sumarið sem leið hefir verið eitt
hið bezta, sem komið hefir fyrir til-
raunabúin, bæði hvað uppskeru og
skepnuhöld snertir. IJppskeran hefir
verið í allrabezta lagi á sumum til-
raunabúunum, og griparæktin hefir
borið mjög góðan árangur undan-
tekningarlaust. Vér höfum nú sjö
stóra tilraunabúgarða og þrjá eða
fjóra smáa, og á þessum öllum höf-
um vér húsdýr fleiri eða færri. Vér
höfum þar með höndum kynbætur
liesta, sauða og nautgripa, svína og
alifugla, og hefir hepnast prýðisvel.
Skepnuhald vort hefir meira en
borgað sig og gjörir það vafalaust
betur á komandi árum.
Mr. Grisdale kvað það hafa sann-
ast ótvíræðilega, að þó það sé gott
iið plægja akra á haustin og undir-
búa þá undir sáningu og uppskeru
næsta sumar, —. Jjá sé langbezt, að
sá í akrana jarðávöxtum, eins og fyr
er getið. Eftir þá uppskeru er jarð-
vegurinn rikari og betur móttæki-
legur fyrir kornsáningu en áður og
trygging þar með gefin fyrir betri
uppskeru.
‘Bændur verða líka að hafa það
liugfast, hversu kvikfénaðarrækt
Jjeirra getur aukist með því að fara
þannig að. Fóðrið fíest þanníg í rik-
um mæli.
í fyrra sumar ferðaðist eg, segir
Mr. Grisdale, um suðvesturhluta
Saskatchewan fylkis, þar sem upp-
skerubrestur hafði orðið. Eg komst
Jjá að þvi, að þar sem bændur höfðu
stundað fjölbreytibúskap, jafnvel þó
í smáum stýl væri, að uppskeran
hafði lánast furðu vel. Aftur á móti
Jjar, sem bændur höfðu einvörðungu
reitt sig á kornuppskeruna, þá var
hjá þeim því nær algjörður upp-
skerubrestur. Jarðávaxta uppskeran
(root crops) bregst þvimjög sjaldan
og aukavinnan,’sem af henni leiðir,
er naumast teljandi.
Sjón er sannfæring
Annað er það, sem bændum mun
þykja allmikið til koma, og það eru
hinir svo nefndu “sýnis-staðir”. Vér
höfum þá í Alberta og Saskatche-
wan og vonum bráðum að hafa þá
i Manitoba. Vér vinnum hér í sam-
einingu með bóndanum. Á jörð hans
gjörum vér tilraunir með hinni nýju
gróður-aðferð og vér höfum jafn-
framt gömlu aðferðina; — segjum t.
d. 5 ekra spildu með gömlu aðferð-
inni og 5 ekra spildu með nýju að-
ferðinni. Eru merki sett, sem sýna
og segja, að þessi spilda sé ræktuð
með gömlu aðferðinni, og hin með
þeirri nýju. Mismunurjnn á milli
þessara spilda verður svo auðsær,
að allir, sem um veginn fara — þvi
þessir sýnis-staðir eru valdir þar
sem fjölfarið er — hljóta að sjá það,
og verða svo hrifnir af nýju aðferð-
inni, að þeir fylgja henni eftir það
i búskap sinum.
%
“Og vér höfum sannfærst um það,
að hvar sem er í Manitoba má hafa
tvær uppskerur á ári, — jarðávaxta
fyrst og svo hveiti eða kornuppsker-
una. Og ekki einasta er þetta hægt,
lieldur er það beinlínis nauðsynlegt
fyrir frjófgun jarðvegsins. ,
Áburður er og nauðsyiilegur. Það
ættu allir að skilja og hafa hugfast.
Þá mintist Mr. Grisdale með nokk-
urum orðum á uppskeruna á fyrir-
myndarbúunum núna síðastliðið
sumar.
“Bændur kringum Lethbridge
fengu að meðaltali 53 bushel hveitis
af ekru hverri, en á tilraunabúi voru
þar fengum vér 70 bushel og 10 pd.
af ekrunni. En á tilraunabúinu í La-
combe, Alberta, fengum vér 73 bush.
og 33 pd. af ekru, af þriggja ekra
svæði, er mælt var sérstaklega. ÖIl
hin tilraunabúin, nema að Rosthern,
gáfu yfir 50 bushel af ekru. Á Rost-
hern búinu skemdu of miklir þurkar
uppskeruna að nokkru leyti. En í
heild sinni hefi eg aldrei séð aðra
eins uppskeru og Befi eg þó víða
farið”.
Vestur-Canada er í sannleika Góz-
enlandið, þegar vel árarl
Heimskringla samgleðst bænd-
unum yfir góðri uppskeru, því
“bú er landstolpi.” Og svo veit
hún aS þeir gleyma henni ekki,
þegar peningarnir fara aS koma
inn fyrir uppskeruna.
BLUE R/BBON
KAFFI
OG
BAK/NG POWDER
Hvenær svo sem þú kaupir Blue Ribbon
vörur, þá sparar þú peninga. Þær end-
ast lengur og kosta Jjví minna en nokkr-
ar aðrar vörur. Fáðu þér könnu af Blue
Ribbon kaffi og Baking Powder næst er
þú kemur í búðina. Þér líkar það áreið-
anlega.
með peningatryggingu
—.... \
Æskulýðurinn.
Laufblaðió.
“Þetta er auma lífið”, sagði laufið
litla, þar sem það titraði og sveifl-
aðist í morgungolunni. “Hér er eg
bundið við þessa grein og hlýt að
fylgja henni eftir í öllum hennar
sveiflum. Munur væri að vera frí og
frjáls eins og blessaðir litlu fuglarn-
ir og geta flogið á vængjum golunn-
ar út í hinn fjölbreytilega víðáttu-
mikla geim”.
•
“Vertu ekki að þessu óráðs-bulli”,
sagði kanarífugl, sem sat á greininni
og velti vöngum ofboð spekings-
lega. “Öll höfum við okkar hlutverk
að vinna og ættum að vera ánægð
með Jjau hlutskifti, sem okkur liefir
hiotnast. Ef vér kunnum ekki vængj-
um okkar forráð, getur farið ver en
illa. Þú hefir mikið verkefni að
leysa af hendi, þar sem Jjú ert. Ef
Jjið laufin væruð ekki á trénu, þá
gæti það ekki vaxið, þvi þið andið
og meltið fæðuna fyrir það”.— Þeg-
ar fuglinn hafði lokið þessari löngu
ræðu, velti hann vöngum ótt og
titt og lygndi augunum borgin fugls-
lega.
“Það er auðvett fyrir Jjig, sem
getur flogið hvert á land sem þig
lystir, að telja mér trú um, að kjör
mín séu góð og viðunanleg. Hvað
sem tautar, skal eg nú samt fljúga út
í heiminn, ef eg sé þess nokkurn
kost”.
“Eg skal hjálpa þér”, hvíslaði vor-
golan, um leið og hún þaut framhjá,
og einn óveðursdag herti hún sig og
sleit laufið af trénu. Nú var laufið
litla frítt og frjálst og barst með
öldum stormsins út í geiminn. En
nú hafði það ekki kraft viðhalds og
Jjroskunar, sem það naut í heima-
högum, eða styrk þann til að stand-
ast misvindi lifsins, sem það hafði
fyrrum notið í sambandi við tréð.
Það barst því hjálparlaust með loft-
straumunum og slengdist að síðustu
til jarðar, Jjar sem það var fótum-
troðið og magnþrota.---
“Tí, ti”, sagði litli kanarífuglinn,
Jjar sem hann hoppaði einn blíð-
viðrismorgun til að tína efnið í
hreiðrið sitt. Hann kom auga á lauf-
blaðið litla, sem var svo fölt og hul-
ið ryki, að það var naumast þekkj-
anlegt. “Tí, tí”, sagði fuglinn, “góð-
an morgun, laufríjan. Hvernig liður
þér nú?”
“Ekki get eg látið mikið af líðan
minni” sagði laúfblaðið. “Og er nú
sannast, að eg hefði betur aldrei far-
ið að heiman. Vertu nú svo góður
og flyttu mig heim að trénu minu,
svo að eg geti þó dvalið nálægt
æskustöðvunum”.
“Það skal eg feginn gjöra”, svar-
aði fuglinn, $em kendi i brjósti um
laufblaðið. Að svo mæltu flaug hann
með laufblaðið i nefinu og festi það
í brúnina á hreiðrinu sinu á grein
trésins, sem það var partur af.
Þrátt fyrir þetta leið laufblaðinu
ekki vel, því það var svo volað og
óhreint, að öll hin laufin litu niður
á það. Og það iðraðist eftir að hafa
farið í óráðsæði út í heiminn.
VIII.
—
Fréttagreinar og
smávegis.
-
Rósir. — Allir, sem nokkurn feg-
urðarsmekk hafa, dást að rósum. í
gömlu álfasögunum \r mikið talað
um þessi blóm, og skáldin eiga ekki
fegurri líkingu til i eigu sinni, held-
ur en — rós: “Blómrós”, “rósum
stráðir vegir”, “ilmur rósanna” o. s.
frv., eru orð, sem oft má heyra. —
Auðvitað er oft átt við önnur blóm,
þegar talað er um rósir; en það er
að eins af því, að rósin er það full-
komnasta og fegursta blómstur, og
lögun, lit og ilm blómanan hinna er
jafnað saman við rósirnar, þegar um
injög æskilega jurt er að ræða.
Marga langar til að rækta þessi
undurfögru blóm, en kunna ekki að-
ferðirnar. Aðrir hafa reynt það og
mislukkast, sökum kunnáttuleysis.—
En þeir, sem kunna að velja sér rétt-
ar tegundir og meðhöndla svo plönt-
urnar rétt, geta fengið í laun blóma-
skrúða, sem tekur öllum blómum
fram.
Nýkominn bæklingur um þetta
efni fæst gefins með því að senda
í óstspjald til Experimental Farms,
annaðhvort i Ottawa eða hér á vest-
urstöðvunum. Nafn og númer á þess-
nm bæklingi er: “Hardy Roses, fíul-
letin No. 8.5” (by W. T. Macaun o£.
1 . E. Buck). — Sendið póstspjald í
dag áður en það gleymist!
-—fí.—
— Sá bóndi, sem ekki hefir á-
nægju af Jjví, að sinna bústörfum
sínum, ætti ekki að reyna að vera
bóndi. Ef hann finnur ekki til þess,
að það er skemtileg og uppbyggileg
iðja, sem hann hefir um hönd á degi
jhverjum, þá ætti hann að kasta
lienni frá sér. Ef hann ekki getur lit-
;ð yfir hibýli sín, kvikfénað og akra
með ánægjubrosi, Jjá ætti hann að
snúa ásjónu sinni frá þeim .Ef að
vinnan er að eins ánægjulaust strit,
j;á verður arðurinn skammvinnur
cg léttur í vasa. Ef að hann tekur út
kvalir af þvi að þurfa að sinna dag-
legum störfum á búgarðinum, þá'
eru störfin betur óunnin, því ágóð-
inn verður enginn. Bóndinn, sem
býr að eins til að draga fram tilver-
una á landinu, af því annað liefir
brugðist, og sem sinir ineð óglöðu
geði og möglandi hugarfari síniim
daglegu störfum, — mætti alt eins
vel vera “galeiðu”-þræll. Árangur-
inn verður sá sami og ábyrgðin
miklu minni.—Þýtt — B.—).
“Margt smátt gjörir eitt stórt”
segir gamalt orStak, sem vel á vi<S
þegar um útistandandi skuldir
blaSa er aS ræSa. Ef allar smá-
skuldir, sem Heimskringla á úti-
standandi væru borgaSar á þessu
hausti, yrSi þaS stór upphæS og
góSur búbætir fyrir blaSiS. -----
MuniS þaS, kæru skiftavinir, aS
borga skuldir ySar viS blaSiS nú
í haust.
BrúkatSar saumavélar meS hnfl-
legu verSl; nýjar Slnger vélar, fyrlr
penlnga út f hönd eöa tll Ielgu.
Partar 1 allar tegundlr af vélum;
atSgjörtS á iSllum tegundum af Phon-
ographs á mjög lágu veröt.
J. E. BRYANS
531 SARGENT AVE.
Okkur vantar duglega "agenta" og
verksmala.
™E DOMINION BANK
Hornl Notre Dome og Sherbrooke
Street.
HöfutSstöll uppb........... $6,000,000
VarasjötSur ............... $7,000,000
Allar elgnir...............$78,000,000
Vér ðskum eftlr vlösklftum verz-
lunarmanna og úbyrgjumst atS gef*
þelm fullnœgju. SparisjétSsdelld vor
er sú stœrsta sem nokkur bankl hef-
Ir I borginnl.
Ibúendur þessa bluta borgartnnar
óska atS skifta vltS stofnum sem þelr
vita atS er algerlega trygg. Nafn
vort er fulltrygglng óblutlelka.
ByrjltS sparl innlegg fyrir sjálfa
yöur, konu og börn.
W. M. HAMILTON, Ráðsmaður
PHONE GARRY 3450
/