Heimskringla - 09.12.1915, Síða 4

BLS. 4
H E I M S K R I N G L A.
WINNIPEG, 9. DESEMBER 1915.
HEIMSKRINGLA.
(StofnuS 18S6)
Krmur Ot á hverjum fimtudefl.
Útgefendur og eigendur:
THE VIKIJiG PRESS, LTl).
Ver® blaBsins i Canada og Bandaríkjunum $2.00 um áriti (fyrirfram
borgad). Sent til fslands $2.00 (fyrirfram borga®).
Allar borganir sendist rábsmanni blabsins. Pöst eba banka ávís-
anlr stýlist til The Viking Press, Ltd.
M. J. SKAPTASON, Ritstjóri H. B. SKAPTASON, RátSsmatSur.
Skrlfstofa:
720 SHEHBROOKE STREET, WISiXIPEG.
P. O. Box 3171 Talsfmi Garry 4110
Hermenn særðir koma
heim.
Þeir komu á sunnudaginn rúmir
C0 eða réttara 61 hermaður af víg-
völlunum, — allir særðir, lamaðir,
fatlaðir; en allir frjálslegir, einarðir,
óbeygðir, djarfmannlegir. Augun
voru hörð og snörp. Þeir voru ekki
að vila yfir því, að vera lamaðir
orðnir. Þeir voru ánægðir. þeir
vissu, að þeir höfðu gjört skyldu
sina, að berjast fyrir frelsinu, menn-
ingunni, fyrir mannfclaginu, fyrir
sinum eigin heimilum, fyrir afkom-
endum sinum og framtíð þeirra. Og
þeir voru ánægðir yfir viðtökunum.
Hérna komu 10 þúsundir að mæta
þeim á járnbrautarstöðvunum, og
siðan þeir komu á land höfðu mót-
•tökurnar verið hinar sömu austur-
frá. Á vögnunum komu lestir fólks
að sýna þeim hluttekningu sína og
þakklæti, að færa þeim ávexti eða
smágjafir. Þetta sýnir að Canada er
vaknað, því a'ð fyrst þegar særðir
menn voru að koma heim, þá var
sem enginn vissi af þeim. Kaup-
mannsandinn var svo ríkur hjá
mönnum, að menn sáu þá ekki, —
hirtu ekkert um, hvort þeim leið vel
eða illa, hvort þeir voru allslausir
eða rikir; hvort þeir voru fatlaðir
cða heilir heilsu. Það var rétt eins
og menn hugsuðu, að þe.tta væri
þeim mátulegt; þeir mættu sjálfum
sér um kenna, að vera að gjöra þessa
vitleysu, að fara að berjast með
Bretum, — já, og berjast á móti hin-
um miklu mönnum Þjóðverjunum.
Þetta kom þeim tkki við, og engum
hér i Canada var nokkur þægð í því.
— En nú er hugsunin alt önnur.
Menn hafa verið seinir að átta sig,
eins og oft kemur fyrir; og þegar
menn fóru að hugsa betur um þetta,
þá skýrðist svo margt fyrir mönn-
um, og tilfinningarnar vöknuðu fyr-
ir því, að menn þessir hefðu verið
að vinna göfugt verk, að leggja líf og
limu í sölurnar fyrir sannfæringu
sína, fyrir þjóð sina og fósturjörðu;
fyrir réttlætið og mannúðina; fyrir
núverandi og komandi kynslóðir og
velferð þeirra. Þegar þetta varð
mönnum Ijóst, þá losnaði um stýfl-
una, sem eigingirni og sjálfselska
höfðu lokað með straumi tilfinn-
ingannn. Þær brutust út — hinar
djúpu tilfinningar i hjörtum fólks-
ins, og nú voru hendur allra útrétt-
ar móti þeim, sem menn höfðu varla
virt viðlits áður.
I hópi þessara 60 voru menn úr
ýmsum stöðum og embættum: —
verkamenn, bændur, ver/lunarmenn
og skrifstofumenn. Allir höfðu þeir
liorft dauðanum í augu. Allir höfðu
þeir heyrt hvininn þjóta í lofti, þeg-
ar sprengikúlurnar kölluðu einn
eða fleiri félaga þeirra. Þeir höfðu
verið við Ypres og Gívenchy, við
St. Julien og Langemarck, við Loos
og á hæðunum No. 160. Sumir eða
margir þeirra höfðu verið í hárri
stöðu í Vesturfylkjum Canada; þeir
voru margir vel mentaðir menn. Og
þeir lögðu alt sitt fram, sleptu öllu,
sem þeim var ant um heima; skildu
við ástvini og nákomin skyldmenni
til að fara út í þetta.
Er nú nokkur svo gjörður, að ætla
að þetta hafi verið flónska af þeim
eða mannvon/ka, að fara út í þetta?
Ef að nokkur ætlar það, þá ætti
hann sannarlega að byrgja andlit
sitt og forðast að vera á mannaveg-
um; þvi að svivirðingin hvilir yfir
höfði hans og myrkur ríkir i sálu
hans, og þjóð sinni og fósturlandi er
hann til niðurdreps og óheilla. En
þvi er betur, að þeir munu nú mjög
fáir hér, sem þannig er varið.
— Og það sýndi sig svo Ijóslega á
andliti og yfirbragði þessara þús-
unda, sem mættu hermönnunum á
járnbrautarstöðinni, að mönnum var
ant um þá, — var heitt um hjarta-
rætur af hugsuninni um það, hvað
þeir höfðu lagt í sölurnar og vildu
þeim alt til virðingar og ánægju
gjöra.
Voru þar þó á járnbrautarstöðv-
unum margir, sem engum syni eða
bróður áttu heiin að fagna, — þeir-
höfðu fallið á Frakklandi eða i
Flandern. Og nú komu þeir til að fá
hinar seinustu fregnir af þeim með-
an þeir nfðu. Hún er heilög, sorgin,
þegar svo á stendur. Þeir eru nú i
fylkingum herskaranna handan við
hafið og biða þar frænda sinna og
vina. Það er þungt að sjá þeim á
bak; en það er hugfró að vita, að
þeir hafa fórnað lífi sínu á þessari
þrautastundu, þegar mál þau út-
kljást, sem vonandi er að umsteypi
heiminum og gjöri breytingar meiri
en nokkrum manni hefir til hugar
komið. Þá hafa þeir til mikils bar-
ist, ef að breytingin verður til batn-
aðar, sem vér einnig vonum.
j Blaðaskammir
1 Jiessu blaði látum vér koma grein
eina úr íslen/ku blöðunum að heim-
an — ,‘Suðurlandi”. Ritstjóri blaðs-
ins mælir með réttu á móti blaða-
skömmum og vill ekki hafa þær. En
það er eins og sumum mönnum finn-
ist litið hragð að blöðunum, ef ekki
eru skammir i þeim; því að nóg er
til að skamma, bæði menn og mál-
cfni. Grein þessi átti að koma í sein-
asta blaði, en komst ekki i blaðið,
þó að búið væri að setja hana.
1 þessu blaði er grein eftir Jón
Einarsson, frá Foam Lake, og þekkja
allir kaupendur Heimskringlu hann,
því að hann hefir oft ritað í blöðin
áður, og er vel ritfær maður og
kunningi vor. Hann minnist í grein
sinni á rithátt blaðanna og skamma-
grein eina, sem fyrir stuttu kom i
L'eimskringlu, þó aðsend.
Vér segjum það hiklaust, að Jón
er réttur þar. Greinin átti ekki að
koina. Vér vorum búnir að taka hana
frá, en einhvernveginn flæktist hún
með öðru smárusli og kom svo i
blaðið. Höfum vér oft nagað neglur
siðan. Vér sáum eftir því, því að vér
vissum ekkert um þetta, sem greinin
sagði. En vér getum ekki öðru um
kent en eigin trassaskap.
Vér ætluðum að leggja hana með
bunka miklum af greinum af sama
tagi. Því að all-mikið hefir komið
af þessu. Og ef því væri öllu komið
á ról, þá væri það líkast maxim-
byssunum, sem skjóta 5—600 skot-
um á mínútunni: Það fylgdi hvellur
hvelli uppihaldslaust í langa hríð.
Vér höfum einlægt haldið á inóti
persónulegum skömmum. Þær eiga
ekki að eiga sér Stað í blöðum. Eng-
in vönduð blöð hafa þær. Og þær
eru vottur um, að sá er undir í mál-
unum, sem þarf að grípa til þeirra.
Og vér höfum aldrei vitað neinu
málefni þokað áfram með þeim. Og
fari blöðin að flytja þær, þá verða
þau eins konar háskóli skammanna
og svívirðinganna, og stórspilla sið-
gæði fólksins.
Vér höfðum Dagsbrún i fjögur ár,
og þurftum aldrei að skammast og
voru þó andstæðingar á tvær hend-
ur. Vér höfðum Fróða í 3 ár, og ald-
rei komu skammir. Og margt höfum
vér ritað annað. Einstöku sinnum
höfum vér verið skammaðir; en
oss minnir, að vér höfum all-oftast
látið það, sem vind um eyrun þjóta,
og engu svarað, og stöndum þó á
tveim fótum ennþá.
En það er ekki fyrir það, að
skammirnar séu ekki til. Vér erum
sem aðrir menn, og oft sjóða þær á
vörum vorum, skerandi og bítandi,
og vilja út. En vér vitum, að það er,
hvernig sem á er litið, svo miklu
betra, að kæfa þær niður, og það
reynum vér sem vér getum.
Hitt er alt annað, að dýfa árinni
slyndrulaust i sjóinn, þegar um mál-
efni er að gjöra. Vér erum alveg
samdóma Jóni Einarssyni einnig
þar, og því betur, sem árinni er
dýft og þvi fastara, sem á er tekið,
af viti náttúrlega, því betur skríður
kænan.
Það eru vitanlega til margir menn,
sem hafa gaman af þvi, að sjá aðra
rifa húðina hvor af öðrum, og þykir
það því betra, sem hvor getur leik-
ið annan ver og skemt meira mann-
orð og æru helzt beggja. En hver
skynberandi maður sér það fljótt, ef
hcnn hugsar út í það, að Jjetta bætir
ekki mennina eða mannfélagið. —
Þetta er að nokkru líkt nautaötunum
spönsku og hanaötunum á Kyrra-
hafseyjunum og viðar. Það er aftur-
för. Menn eru þá að vekja upp siðu,
sem menn höfðu fyrir miirg hundr-
uð árum. Og menn verða ekki meiri,
lieldur minni menn með því. Ekki
siðbetri, heldur siðverri. Ekki vitr-
ari, heldur heimskari. — Skammir
milli tveggja manna eru svo einka-
mál, sem þeim tveimur eða fleirum
kemur við og ekki öðrum. Eina og
bezta ráðið fyrir þá, er að fara hvor
heim til annars og leysa þar frá
buddunni. Eru sumir menn svo
gjörðir, að þeim er ekki rótt, fyrri
en þetta er búið. En í blöð ætti eng-
inn að fara með þær.
“Gríman af Vilhjálmi.”
Það hafa nokkrir spurt um það,
hvaðan vér höfum haft söguna
snemma i vetur sem leið: “Gríman
af Vilhjálmi”. Hafa sumir ætlað, að
vér höfum búið hana til sjálfir. Því
tr nú miður, að vér erum ekki það
skáld, að geta búið til slika sögu. Til
Jiess þyrfti fyrirtaks listamann. Ef
að nokkur maður hefði verið fær
Uin að búa hana til, sem vér efumst
um.
En sagan er tekin úr einu af
merkari og líklega einu hinu út-
breiddasta mánaðarblaði (Maga-
zine) á Englandi. Það heitir Cassels
Magazine.
Cassels Magazine er gefið út af
Gassel & Co., Limited, Ludgate
Hill, London, England. Fæst í ftest-
um bókabúðum hér og kostar 15c.
Einnig fæst það með þvi að skrifa
til: Cassels Magazine PubUshers. La
Belle Sauvage, Ludgate Hill. Lon-
don, E. C. og kostar 9 shillings um
árið, eða 4 s. 6 d. um missirið.
Sagan var tekin úr heftunum jafn-
óðum og þau komu út. Voru eitt-
hvað tvö hefti komin með söguuni,
Jiegar vér byrjuðum að þýða hana.
Narfi G. Narfason.
Á mánudaginn var, Jiann 6. Ji. m.,
var, haldinn útnefningarfundur í
samkomuhúsi E'oam Lake sveitar, til
Jiess að velja inenn i sveitarráðið
fyrir næstkomandi ár. Fundurinn
var fjölsóttur. Voru þar menn sam-
ankomnir úr öllurn héruðum sveit-
arinnar og af ýmsum þjóðum. Er
sveitin mest bygð íslendingum, Norð
mönnum, Svíum og Englendingum.
Eftir all-langar umræður voru út-
nefndir menn í sveitarráðið frá
hálfu íslendinga, Norðmanna og
Englendinga.
Lengstum málum sætti oddvita út-
nefningin. Vildu Englendingar og
aðrir koma Jiar að sinum manni; en
íslendingar sinurn, því embætti því
hafa Jieir ráðið síðan sveitarfélagið
var myndað, nú fyrir nokkrum ár-
um. Tilnefndu Englendingar aldr-
aðan mann frá sinni hálfu, er Miller
heitir, en Norðmenn og íslendingar
herra Narfa G. Narfason, og má telja
vist, að hann verði kosinn. Því það
er nú fyrst og fremst, ef fslendingar
fylgjast allir að, þá geta þeir ráðið
kosninga-úrslitum þar i sveitinni,
og er annað óhugsandi c-n J)eir gjöri
það; og svo skemmir það ekki, að
eiga Norðmenn og Svía að bakhjarli,
er báðir eru all-fjölmennir.
Heppilegri útnefningu og öllum
þorra manna geðfeldari, en þessa
útnefning Narfa Narfasonar er, var
naumast hægt að gjöra, þvi það
munu fáir þar í sveit vinsælli né bet-
ur kyntir en Narfi. Hann hefir alist
Jiar upp, á einu bezta heimili sveit-
arinnar, og þekkja hann ellir
yngri sem eldri. Þó hann sé ungur
maður enn og innan við þrítugt, er
hann einn hinna fyrstu landnema
þar, því foreldrar hans fluttu þang-
að snemma, ásamt fáeinum íslenzk-
um fjölskyldum öðrum. Var þá öll
hin hagsæla Foam Lake sveit óunnin
og i óbygð. Voru þessar fyrstu ís-
lenzku fjölskyldur lengi framan af
einu búendur Jiar i bygð.
Narfi mun vera fæddur i Þing-
vallabygð nálægt Churchbridge í
Sask., þar sem foreldrar hans áttu
fyrst heima. Hann er sonur þeirra
heiðurshjóna Guðbrandar heitins
Narfasonar og önnu heitinnar Ei-
ríksdóttur (b'æði dáin 1913). er
bjuggu lengst við Foam Lake. Hafa
velflestir fslendingar þar nyrðra
beyrt Jieirra getið. Voru foreldrar
hans bæði ættuð úr Árnessýslu, af
góðum ættum. F'yrir ráðdeild og
dugnað vor’u þau komin í góð efni
og bjuggu stórbúi, þrátt fyrir stóra -
megð, er Jieirra misti svo snemma
við. Tók J)á Narfi við búinu og hefir
stundað það með frábærum dugnaði
síðan. Meðan sveitin var að byggjast,
mun það sanni nær, að vikulega hafi
einhver aðkomumaður leitað að-
stoðar og ráða til þeirra feðga og
aldrei farið bónleiður til búðar. —
Hefir J)ví Narfi ekki eingöngu vaxið
Jiar upp með bygðinni, heldur séð
í leð eigin augum alt sem þar hefir
verið gjört til framfara, og er því
öllu kunnugur. Kunnugri mann, um
öll mál sveitarinnar en hann, er ékki
liægt að finna.
Auk þe^is, sem Narfi er einn helzti
hóndi bygðarinnar og öllum sveitar-
inönnum gagnkunnugur, er hann og
líka nákunnugur öllu viðskiftalifi
J>ar um sveit. Hann var um nokkur
ár gjaldkeri við Northern Crown
bankann i Foam Lake bæ, og er
liann lét af Jiví embætti, veitti hann
forstöðu timburverzlan bæjarins, er
liann var meðeigandi í.
Að öllu samanlögðu fá sveitarbúar
ekki betri, ráðhollari, hagsýnni og
framtakssamari oddvita en Narfa.
Hann er bezti drengur i avivetna,
orðheldinn, vinfastur og gætinn. —
Þarf Hkr. ekki að telja upp kosti
hans fyrir sveitungum hans, Jivi þeir
cru öllu þvi kunnugir.
Um andstæðing hans ])ýðir ekki
að fara mörgum orðum. Hann er
sæmdarmaður, en við aldur; hefir
aldrei kunnað með fé að fara, enda
verið lítt við opinber trúnaðarstörf
riðinn.
íslendingar ættu ekki að gleyma
J)ví, að það er J)eim engu síður
sæmd en hagur, að styðja þenna
unga og velgefua sveitunga sinn lil
sigurs við úrslita kosningar sveitar-
innar.
R. P.
Fjársöfnun til kyrkju-
félags skólans.
Nú um all-langan tíma hefir
kyrkjufélagið lúterska haft mann í
fórum um helztu b.vgðir Islendinga,
til þess að safna þar fé fyrir skóla-
slofnun kyrkjufélagsins (Jóns
Bjarnasonar skóla). Hefir hr. Jón
Bildfell haft þann starfa á hendi,
þetta yfirstandandi ár.
Á fjársöfnun þessa og aðferð þá,
sem viðhöfð er við gjafaleitanina,
hefir lítið sem ekkert verið minst í
blöðunum. Menn hafa naumast tek-
ið eftir því, að verið væri á gangi
um bygðir til þess að tína saman fé
til þessa fyrirtækis. Hefir því fjár-
bónin komið flestum bændum frem-
ur á óvart og þeir naumast vitað,
livernig þeir ættu undir hana að
taka. Hefir þeim og stundum verið
skýrt miður greinilega frá, hversu
stofnun Jiessari va-ri hagað, hvernig
kenslu hagaði og hver tilgangurinn
væri með skólanum.
En sökuin þess að rúm leyfir ekki,
að farið sé út í þær sakir rækilega,
að þessu sinni, verður aðeins laus-
lega á þetta minst.
Fjársöfnunarmaður hefir látið
þess getið, við ekki all-fáa, er hann
hefir leitað til með fjárbænir, að
skóli þessi væri engin séreign
kyrkjufélagsins, né eingöngu undir
J)ess stjórn, heldur alment fgrirtæki
allra íslendinga. Á þessu að hafa
verið breytt í þetta horf, nú ein-
hverntíma í seinni tíð.
Hér er farið með villandi staðhæf-
ingu, þvi, einsog allir vita, er skóli
þessi eign kgrkjufélagsins, og hún
svo vel vernduð og varðveitt fyrir
hugsanlegri þátt-töku utan kyrkju-
félags fólks, að með tillögum ótelj-
andi, itrekuðum árlega á hverju
kyrkjuþingi, cru engir kjörgengir í
forstöðunefnd þessa skóla, er ekki
eru meðlimir kyrkjufélagsins. Hafi
raddir komið fram í aðrar áttir,
hafa þær óðara verið kæfðar, vegna
Jiess, að hugsanlegt Jiótti, ef ein-
hverjir utanfélagsmenn skipuðu sæti
í skólaráðinu, væri ekki ómögulegt
að með J)ví væri rýrð yfirumsjón
og eign kyrkjufélagsins á skólanum.
Hið annað, sem fólki er sagt í
sambandi við þessa fjársöfnun, er
það, að með því að styrkja þessa
svokölluðu mentastofnun, sé á þann
bezta og varanlegasta hátt verið að
efla og hakla við islenzkri tungu og
J)jóðerni hér í álfu.
Þetta má mörgum segja, er ekki
hafa haft tækifæri til að kynna sér
Jietta mál. En við nákvæma ihugun
Members of the Commercial Edueators’ Assoeiation
E. J. O’Sullivan,
M. A. Pres.
Stærsti verzlunarskóli f Canada. Býr fólk
undir’einkaskrifara stöðu, kennir bókhald, hrað-
ritun, vélritun og að selja vörur
Fékk hæstu verðlaun á heimssýningunni.
Einstaklingskensla. Gestir velkomnir, eink-
um kennarar. öllum nemendum sem það eiga
skilið, hjálpað til að fá atvinnu. Skrifið, komið
eða fónið Main 45 eftir ókeypis verðlista með
myndum.
THE WINNIPEG BUSINESS COLLEGE
222 Portage Ave...Cor. Fort Street.
Enginn kandídat atvinnulaus.
munu færri trúa J>ví, að íslenzkri
tungu og bókmentum sé ekki búinn
varanlegri sess með föstum kenn-
ara-embættum við háskóla landsins,
en með viðhaldi þessa sérskóla. Þær
stofnanir eru varanlegar menta-
stofnanir, ekki reistar til einnar næt-
ur, heldur til þess að kenna og leið-
beina ungmennum þessa víðlenda
rikis þær fræðigreinar, sem tahlar
eru nauðsynlegar til náms þeim, sem
verða vilja mentaðir menn.
En ennþá augljósara verður þetta
þó, þegar á reglugjörð skólans er lit-
ið, þar sem íslenzkunni er ekki
veittur sá hefðarsesss, að vera
skgldunámsgrein, heldur sétt sam-
hliða J)ýzku, frönsku og grisku. En
fyrir J)að, sem með J)ví tapast, að
íslenzkan er þar ekki skyldunáms-
grein, J>á bætir það drjúgum upp, að
“Opinber guðræknisathöfn” er
skgldustarf, allra meðlima skólans,
Jjví bænirnar auðvitað fara fram á
islenzku. Erf léttvægt mun það þó
verða, er fram líða timar, til þess að
viðhalda Jijóðerni voru og tungu,
inest auðvitað vegna ]>ess, hvc fáir
eru tilheyrendur slíkra bæna.
Hið Jiriðja, sem mönnuin er ekki
skýrt frá sem skyldi, er það, að lík-
ur eru minni en meiri til þess, að
kennari sá, sem talað var um að
fenginn yrði að skólanum heiman
frá fslandi, l)r. Guðm. F'innboga-
son, fáist. Hefir honum nú verið
veitt staða við háskóla fslands, og
er öllu sennilegra, að hann taki
Jieirri veitingu, heldur en hinni,
sem héðan er boðin. Hefir alþingi
íslands veitt til |)ess álitlega launa-
e.pphæð um næstkoniandi tvö ár. í
stað þess er mönnum sagt, að þessi
fyrirhugaði kennari komi, og taki
við kenslustörfum við skólann, og
liefir það gjört fyrirtækið i auguin
margra ábyggilegra, er annars hefð’i
haft litla trú á, að skóli þessi gadi átt
nokkra framtíð.
Vegna þess, hve mörgum hefir
gramist, að gefendur skuli hafa ver-
ið duldir þessara atriða, er til
Jieirra var leitað með fjárstyrk,.
birtast línur þessar; en alls ekki til
þess, að aftra neinum frá að gefa,—
gefa eins mikið og þeir vilja til þess
að koma á fót kyrkjufélagsskóla, er
gjörir latínu, reikning, ensku, skrift
og bænagjörð að skyldunámsgrein-
um, en leggur móðurmálið ofan á
milli bagga og lofar þeim að hirða
sem vill.
En meira um Jietta síðar.
R. P.
Bréf frá J. PéturssynL
Elsku móðir min! Eg fékk bréf frá
þér nýlega, skrifað 20 sept., og Jiað
gladdi mig að frétta að þér liði vel.
Eg fékk lika bréf frá Siggu Ander-
son og þótti mér vænt um að heyra
frá henni. Það er lítið að segja þér
i fréttum, nema að okkur Pétri líður
vel báðum.
Eg fékk böggul frá Mrs. Stone í
gærdag. Þær eru ósköp vænar við
okkur, að senda okkur þetta. Svo
fengum við meiri fatnað frá Rauða-
kross-félaginu. Og það sendir okkur
höggul af mat einhverjum einu sinni
á hverjum hálfum mánuði.
Jæja, nú verð eg að hætta. Vertu
a finlega sæl, elsku mamma mín.
Þinn Jóel.
Utanáskrifta British Prisoner of
War, Pte. Joel Peteron, 1653,
Gefangenenlager 2, Block 3,
Room 8, Munster, Germany.
Borgið Heimskringlu bændur—
MuniS eftir Heimskringlu þegar
þér seljiS uppskeru ySar þetta
haust. — Þetta er líka uppskeru-
tími hennar.
Greiðií atkvæði fyrir
Ama Eggertson
til C. Sætis í Board of Control.
“Eg er reiðubúinn að berjast
fyrir niðurfærslu á öllum gjöld-
um bæjarins, sem mögulegt er
að lækka — og eins .fyrir því
að endurskoða skattalöggjöfina
Árni Eggertson barðist ótrauð-
ast allra til sigurs fyrir hinni
miklu aflstöð (Municipal Power
Plant) Winnipeg borgar þegar
tvísýnt var hvernig fara myndi.
Committe Room Phone
696 Sargent Ave. Sher. 4736

1
♦+♦♦♦♦+♦+♦♦
KJÓSENDUR I 3 KJÖRDEILD
Atkvæði yðar og aðstoð
óskast virðingafylst af
W. T. Edgecombe:
sem bæjarfulltrúa.
Eg vil stuðla að því að það sé t
réttilega breytt við landeigendur ^
------ :
Committee Room að
605 P0RTAGE AVENUE
Talsími Sher. 4459
og að 653 SARGENT AVENUE
Kosningar fara fram Desember
-----17da. Munið það!--------
í
♦♦♦♦♦♦♦4♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦^♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦+