Heimskringla - 20.01.1916, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 20. JANÚAR 1916.
“EIMSKKINGLA.
BLS. 3
Lýsing af vígvöllum
Frakklands.
Eftir Richard Harding Davis.
Fyrir rúmu ári siðan fylgdi hinn
aafnkunni fréttaritari Richard Har-
ding Davis slóðinni heranna á Frakk
tandi, þegar Frakkar hrundu Þjóð-
verjum frá Paris norður eða frá
Marne fljótinu, norður fyrir Aisne.
Honum segist þannig frá:
Vér vitum, að Þjóðverjar hröktu
Frakka og Breta frá Belgíu og suður
Frakkland á leið til Parisar, þangað
til þeir komu í skógana við Mont-
morency og Claye, og voru þá að
eins 15 eða 16 milur frá Parisar-
borg. En nú mundi inönnum erfitt
að sanna það, með ummerkjum
þeim, sem fyrst auðkendu slóðina.
Voru þó Þjóðverjar nokkuð óhlifnir,
er þeir héldu suður á eftir Banda-
mönnum alla þessa leið. Þeir voru
ekki að víkja úr vegi, til þess að
troða ekki niður blómin eða akrana,
heldur sendu þeir á undan sér þús-
undir tonna af stálkólfum kanón-
anna og rigningar af sprengikúlum,
af öllum stærðum. Og þessar send-
ingar þeirra brutu alt og brömluðu,
sem fyrir varð. Kúlurnar skeltu
sundur trén við rætur, eða sprengdu
þau og klufu; þær sviftu þökunum
af húsunum, fóru í gegnum miúrvegg-
ina eða brutu niður húsin til
grunna. Steinbogarnir á ánum og
og fljótunum og lækjunum, sem stað
ið höfðu um margar aldir, voru
sprengdir og brotnir, og voru marg-
ir þeirra frá dögum Rómverja.
Fyrir ári síðan fylgdi eg slóðinni
þeirra frá Clayc, um borgirnar Me-
aux, Chateau Thierry og til Soiss-
ons, og þaðan sá eg franska fall-
byssuliðið, á suðurbakka Aisne
fljótsins, skjóta sprenglkúlum á skot-
garða Þjóðverja uppi á hæðunum
norðan við' fijótið. Frakkar fýlgdu
þá fast á eftir þeim, og viða höfðu
Þjóðverjar ekki fengið tiina til að
koma undan föllnum mönnum af liði
þeirra. Likin lágu sem hráviði hér
og hvar um veginn, og urðum við
einlægt að krækja fyrir einstök lik
eða bunka af þeim, sem lágu á veg-
unum.
En nú cr alt annað.
En i gærdag fór eg af vígvöllun-
um við Rheims suður til Parisar, eft-
ir sömu vegunum. En nú var útlitið
;dt annað. Eg hélt að við værum að
villast. Járnmerkin eða staurarnir
á krossgötunum sannfærðu mig þó
um það að svo var ekki, og scinna
kortið, sem eg hafði farið eftir árið
áður, og inerkt alt með blýantsstrik-
um, þar scm eg hafði farið. Það
sýndi mér, að eg fylgdi sömu slóð-
inni mílu eftir milu, svo að ekki brá
út af. Fyrir ári síðan hefði mátt
rekja slóðina eftir Þjóðverja á veg-
unum, — af eyðiliigðum ökrum og
runnum, brotnum húsum og gjör-
samlega eyðilögðum aldingörðum,
svp likunum. En menn máttu þá vita
að þetta mundi hreinsað verða, að
nokkru leyti, þvi að inargt af menj-
um þessum eitraði loftið og gjörði
það banvænt. En ekkert var þá hægt
að gjöra fyrri en bamdur og ibúar
tiorganna og þorpanna kæniu heiin
aftur til að vitja um það, sein uppi
stæði af húsnm þeirra, sem víða var
litið, eða það, sem eftir væri af eig-
um þeirra, sem var ennþá ininna.—
Þangað til lágu likin mannanna og
hestanna uppblásin og uppbólgin,
svo að hrylling var að sjá.
Þetta yissu menn að mundi verða
hreinsað til; en margt annað gátu
inenn ekki búast við að bætt yrði á
skömmum tima, svo sem steinbogr
arnir og brúastólparnir, sein
sprengdir voru upp með dýnamiti
og lágu niðri í fljótunum Marne og
Ourcq; eða hallirnar og lystigarð-
arnir, sem þökin voru rifin af, eins
og men.n svifta loki af vindlakassa;
eða þar sem veggirnir voru sprengd-
ir út eða inn, en þökin héngu tiálf
uppi eða partar af þeim. Og í sum-
um þorpunum voru húsin brotin
upp og öllu rænt úr búðunum, og
akrarnir voru rifnir sundur af
sprengikúlunum, sem höfðu grafið
stór-kjallara i akrana og rifið upp
hauga á milli, og heyjinu dreift um
akrana, þar sem riddaraliðið hafði
farið um og haft náttból, eða her-
mennirnir rifið það niður til að
sofa á. Þetta var myndin, sem vakti
fyrir augum mínum og eg bjóst við
að sjá aftur.
Fyrirtaks dugnaður og l>ol<jæði
Frakka.
En eg hafði ekki gjört ráð ryrir
hinu óbilandi þolgæði, kappsemi og
dugnaði Frakka, sem aldrei geta
þoiað, að nokkuð fari i ólagi, eða
iiggi ónotað, svo þeir reyni ekki að
ráða bót á þvi, svo fljótt sem þeim er
mögulegt. Nú. eftir tæpt ár, er land-
ið alt orðið ræktað aftur, alveg upp
að viggröfum og skotgörðum Frakka
Akrarnir eru nú plægðir og sán-
ir undir veturinn, til þess að bera
ávöxt með vorinu og komandi sumri
og viða er plógfarið inílum saman
og akrarnir þajetir áburði (fertiliz-
ers) eða strái og mykju í haugum og
görðum. Yið skotgrafirnar hefir
verið sáð næpum. Og þar sem veg-
irnir voru rifnir upp af sprengikúl-
um eða sundurgrafnir af liinum
þungu fallbyssuhjólum, og hræin
uxanna, hrossanna og mannanna
lágu i röstum, — þar sést nú ekkert
af þessu, þar er aftur komið hið
brosandi, sólrika F'rakkland, og míl-
um saman vex þar kornið og hveit-
ið og grasið græna eða garðávextir.
Það er náttúran og þessi þrifni og
óþreytandi ástundan Frakka og
eljusemi, sem þarna er nú þegar bú-
in að uppræta öll merki þess, að
Þjóðverjar hafi þar nokkurntíma
farið um. Og eg fór að hugsa, að
þetta hefði aldrei skeð, —- mig hefði
verið að dreyma vondan draum, og
þó fór eg einlægt yfir og var að
reyna að átta mig, hvort eg sæji ,iú
ekkert af þessum merkjum, sem eg
tók svo vel eftir seinast.
Nálægt Feret Milton var höll ein
með grasbrekku fram undan, sem
lág niður að Parísar veginum. Þjóð-
verjar höfðu notað höllina fyrir
bráðabyrgðar spítala seinast, en áð-
ur voru það stöðvar útvarða þeirra.
Hinir háu gluggar út að grashrekk-
unni voru áður allir brotnir og
sprengdir og i brekkunni voru hrúg-
ur og haugar af blóði stokknum ein-
kennisfötum hermannanna, og i
hundraðatali hafði skóm og stígvél-
uni verið fleygt út um gluggana efri,
af fótum særðra manna, — og stund-
um voru fæturnir lika innan í þeim.
Þeir höfðu haft þar likskurðarstofu
uppi. Og innanum þetta rusl vo.u
hrúgurnar af brotnum og tómum
kampavinsflöskuim. Þetta var mynd-
in, sem vakti fyrir mér. — En núna
er grasbreiðan hrein ofan að vegin-
um, og i hina háu glugga voru aftur
komnar silkiblæjur, gular og rós-
rauðar, og uppi i brekkunni, þar
sem eg hafði séð blóðstokknu fötin
og flöskurnar, var lítill, vel búinn
drengur, með flaxandi hári og ber-
uni fótum, að lcika sér á þríhjóli og
sýndist vera kátur vel. Liklega son-
ur ciganda hallarinnar.
Neufchclles ný}a.
Bænum Neufchelles mundi eg eft-
ir sem þorpi einu, sem alt var aió-
urbrotið, svo að ekkert hús stuð
heilt uppi, og ekkert sá eg lifandi
þar, netna fjörgamJan ntann og einn
kött, sem fylgdi honum. Eg m ,.idi
vel cftir bæ þessum, því að Þýzkir
höfðu ekki látið sér nægja, að brjota
þar búðir allar og eyðileggja i'-.a
ræna öllu, sem í þeim var, heldur
höfðu þeir að gainni sínu verið að
reka byssustingina i gegnum þökin
á húsunum, sem uppi héngu, eins og
börn væru að spilla öllu í reiði
sinni. — Fin nú var Neufchelles aft-
ur orðið að snotrum og reglusömum
smá-bæ. Það sáust reyndar víða hér
og hvar nýjir seinents-blettir á hús-
unum, sem voru ekki eins veður-
barðir og hinir partar húsanna.
Múrsmiðirnir og plastrararnir höfðu
fylt up holurnar eftir kúlurnar og
smábúðirnar voru orðnar fullar af
varningi aftur, og á strætunum voru
hópar berhiifðaðra kvenna að spjalla
sainan, með stóru, svörtu sjölin á
herðunum; niargar prjónandi í á-
kafa og aðrar kölluðu ,til þeirra úr
dyrum húsanna. Lífið var aftur far-
ið að renna sinn vanagang.
Dg þarna var stóra he>sthúsið, við
höll eina, þar sem eg áður hafði séð
firmn ljómandi fallega liesta liggja á
steinhcHunum utan við húsið með
kúluskot í höfðinu. Þegar Þýzkir
urðu undan að halda, |>á liöfðu þeir
skotið hestana, svo að Frakkar ekki
gætu liaft þá til að livila hina lúnu
hesta sína. En núna sá eg á höfuðin
á nýjum hestum, sem horfðu á okk-
ur, og ioftið yfir hesthúsinu var fult
af heyji, og í horni einu var hlaðið
mörgum korðum af eldivið, og kálk-
únhanar voru þar að spásséra utan
við hlöðuna með frúin síniun. Þarna
var alt svo notalegt og rólegt, sem.
aldrei hefði þar nokkurt strið verið,
og svona var það á allri leiðinni,
sem eg fór um.
Og tröllvöxnu poplartrén beggja
megin vegarins, fjórar mílur utan
við borgina Meaux, höfðu áður vcr-
ið brotin og klofin og limarnar tætt-
ar af þeim. Fin nú voru haustlaufin
að því kotnin að falla af þeim og
náttúran var búin að græða yfir sár-
in og lækna þau. Og áður, þegar eg
fór um, lágu steinborgirnar við Me-
aux og Chateau Thierry brotnir í
ánum; en nú var búið að reisa þá
aftur. Og menn voru farnir að
gleyma þvi, að fyrir ári siðan urðu
þeir að fara á sig 50 inilna krók til
þess að koniast frá Meaux lil Sois-
sons, svo höfðu þá brýrnar verið
brotnar niður.
Það, sem læra má af þessu, er
það, að F'rakkar eyða engum tima i
það, að lcggja hendur i skaut og viía
yfir tjóni sínu. Hér hjá oss, i Banda-
ríkjunum, eru menn, eftir 50 ár, enn
að harma og tala um lierferð Sher-
mans yfir Columbiu, og hafa enn á
vörum hatursljóð yfir því mikla
tjóni, sem herménn hans gjörðu. En
íbúarnir i Neufchelies eru svo miklu
vitrari. Það eru ekki 50 heldur að
eins eitt ár siðan Þýzkir eyddu
'Neufchelles, og nú er þegar búið að
hreinsa þar til og nema burtu alt,
sem minti á komu þeirra: Byggja
upp húsin; plægja upp akrana; fólk-
Hershöfðingi Sir James Hamiiton.
Fyrverancii foringi Bréta á Skaganum vií> Heliusund.
Tryggt meí orÖstír sem er aflaður í
Eldahúsum Canada.
13
PURITVFUOUR
‘ ,‘More Bread and Better Bread ”
I>AÐ VANTAR MENN TIL
Að læra
Automobile, Gas Tractor ITJn f
bezta Gas-véla skóla f Canada.
Þab tekur ekkt nema fáar vikur
ab laera. Okkar nemendum er
fullkcmlega kent ab höndla og
gjöra vib, Automobile, — Auto
Trucks, Gas Tractors, Stationary
og Marine vélar. Okkar ókeypis
verk veitandi skrifstofa hjálpar
þér a?5 fá atvinnu fyrir frá $50
til $125 á mánuöi sem Chauffeur
Jitney Driver, Tractor Engineer
eba mechanic. Komiö eöa skrif-
ib eftir ókeypis Catalogue.
Hemphills Motor School
«43 Maln St. Winnlpejc
Að læra rakara iðn
Gott kaup borgaö yfir allan ken-
slu tímann. Ahöld ókeypis, aö-
eins fáar vikur naubsynlegar til
aö læra. Atvinna útvegub þegar
nemandi útskrifast á $15 upp í
$30 á viku eöa vib hjálpum þér
ab byrja rakara stofu sjálfum
og gefum þér tækifæri til aö
borga fyrir áhöld og þess háttar
fyrir lítib eitt á mánubi. Þaö
eru svo hundruíum skiftlr af
plássum þar sem þörf er fyrir
rakara. Komdu og sjábu elsta
og stæösta rakara skóla í Can-
ada. VaratJu þig fölsurum.--
Rkrifabu eftir ljómandl fallegri
ókeypis skrá.
Hemphills Barber College
C«»r. KingSt. nntl l'aelflc Avenue
WIANIPEG.
| trtlbú í Regina Saskatchewan.
ið komið þangað aftur. Og þó er
stríðið og stöðugir bardagar að eins
20 inílur í burtu frá þeim. Hvað get-
ur betur en þetta sýnt andann í
frönsku þjóðinni? Hvað i heimi
getur verið sterkari vottur um það,
að þeir muni frægan sigur vinna,
og það áður en langt liður?
Sögubrot.
Hnausa P.O., 8. jan. 1916.
Síra M. J. Skaptason.
Góði kuiiningi! Það er langt
síðan mér datt í hug, að skrifa þér
fáeinar línur og segja þér dálitla
sögu af sjálfuni mér til að setja i
Kringluna, ef þér þykir hún þess
verð; en eg liefi verið hræddur um,
að það yrði svo vitlaust stílað og
skrifað, að þú myndir ekki geta iit-
ið við því. lin það jók mér kjark,
þegar eg las hvatningargreinina írá
ritstjóra Lögbergs, að .menn iþyrftu
ekki að vera hræddir við að scnda
blaðinu fréttabréf, þvi það yrði
lagað, þó eitthvað væri að; og datt
mér i hug, að þú myndir gjöra slíkt
hið sama, þó eg muni ekki eftir, að
þú hafir sagt það.
Sagan byrjar þá svona, að þann
10. desember 1913 fórseg norður til
sveitarskrifarans og datt á leiðinni
og stakk mig lítilsháttar i annað
hnéð, en nóg til þess, að eg rétt
komst heim og i rúinið. Svo var kall-
aður læknir og 5 sinnuni kom hann
til min; en eftir þvi sem hann kom j
oftar, eftir því liríðversnaði niér, og I
seinast neitaði hann að koma; satt
að segja þótti mér vænt um.
Svona lá eg i 2 inánuði og 10 daga,
og |>á fanst mér að það væri nú
ekki nema um tvo vegi að gjöra, ann-
aðhvort líf eða dauða, og flestir
kjósa firðar !if.
Þar af leiðandi var snúist að því j
að flytja mig upp á hospítal. Fg býst
við, að margur hafi hugsað, að eg
hafi kviðið fyrir því ferðalangi, þar
sem eg var svo veikur, að það mátti
varla hreyfa mig í rúminu. En það
var öfugt, þvi eg bara hlakkaði til;
þvi mér fanst að það hlyti að lagast
fljótiega, þegar eg var kominn inn-
an uin alt það hjúkrunanfólk og
lækna, sem þar væri. En þar varð
eg fyrir vonbrigðum, því þar lá eg í
9 mánuði og 7 daga. Og eg var eins
viss um það, að eg kæmi lifandi aft-
ur, eins og eg var viss um, að það
kæmi nótt á eftir degi, — og þar
varð eg ekki fyrir vonbrigðum.
Svo var lagt af stað ineð mig að
kveldi 17. febrúar vestur að Árborg;
komum þangað kl. 12 um nóttina.
Ekki svaf eg þar dúr og smakkaði
ekkert netna vatn. Svo gekk alt bæri-
lega til Winnipeg. En þegar þar
kom, mættu mér tveir ganimar, út-
sendir af hospitalinu, að taka á möti
hræinu. Eg býst við, að þeir hafi á-
litið mig það, það er að segja sendi-
mennirnir. Þeir óðu að mér og
sviftu fötunum ofan af mér, en sáu
þá, að eg var eitthvað fáklæddur,
svo jieir skildu sumt eftir, og annar
þreif í herðarnar á mér og hinn i
fæturna og ælluðu að sveifla mér
upp úr rúminu, eða réttara sagt upp
úr börunum, en loftuðu mér ekki;
þeir reyndu aftur og það fór á sömu
leið; og auðvitað öskraði eg eins
mikið eins og hljóðin leyfðu. Eg
man óljóst, hvað næst var, nema eg
fór i þriðja sinnið og að þeim var
hjálpað, en hvort þeir báðu um
hjálp eða hún var óboðin, veit eg
ekki, en eg sá þar fjöhla af fólki i
kring. Svo settu þeir mig i eitthvert
trog eða kassa með hjólum; ekki
veit eg, hvort kassinn var svo þröng-
ur, ellegar j»að var af klaufaskap
eða Xikeytingarleysi, að þeir settu
mig á röð eða hliðina og veiki fót-
urinn var undir. Svona var eg í
þessari pressu alla leið upp á hosi>i-
tal; í staðinn fyrir það, sem þeir
liefðu átt að bera mig í börunum,
sem var hægt, hvort heldur þeir
vildu tveir eða fjórir; það þurfti
ekki nema tvo hér níður frá, og það
engir garpar. líg hefi oft hugsað
tim það, að eg skil ekkert í hospí-
tafinu, að hafa svona samvizkuiaus
kvikindi í þjónustu sinni.
Svo komst eg inn fvrir dyrnar á
þeirri miklu byggingu. Þar mættu
mér tveir menn; annar var fullur af
spurningum. Mér tlatt i hug, að liann
væri að komast eftir, hvort eg væri
þess verður, að ljá mér liúsaskjól.
Ein spurningin var, livaða læknir
eg kysi niér. Svarið var: Brandson,
þó eg hefði aldrei séð hann; en ofl
hafði eg heyrt hann nefndan, og
það var þó eitt sem eg vissi, að hann
var íslenzkur og það var mér fyrir
Þegar þú þarfnast bygginga efni eía eldiviÖ
D. D. Wood & Sons.
Limited
Verzla með sand, möl, mulin stein, kalk,
stein, lime, “Hardwall and Wood Fibre
plastur, brendir tígulsteinar, eidaðar pípur,
sand steypu steinar, “Gips” rennustokkar,
“Drain tile,” harð og lin kol, eldivið og fl.
Talsími: Garry 2620 eða 3842
Skrifstofa: Horni Ross og Arlington St.
miklu, að eg ga-ti talað við hann,
þvi það er það eina, sem eg get, þó
það sé samt ekki nema að nafninu
til, þvi aldrei hefi eg gengið á skoia.
Svo þegar allar spurningarnar voru
húnar, þá tóku þessir tveir menn
mig. Þá sagði eg hátt á islenzku, að
þeir skyldu nú ekki drepa mig al-
veg. Þar var islenzk hjúkrunarkona
með þeim og María dóttir mín, sem
fylgdi mér alt i gegn. Þær hjálpuðu
þeim til að taka mig og láta mig í
vagn; þar fór vel nm mig. Svo var
eg fluttur í honum að mér fanst
langan veg um hosp.italið, þangað
til loksins að eg kom að rúmi, sem
eg átti að fara i, og það gekk bæri-
lega.
Svo var eg víst i viku eitthvað I
sinnulitill, vissi ekkert hvað timan- j
um leið, nema eg vissi um dag og
nótt. Úr því fór mér að skána; þó j
enginn verulegur bati. Og svona var
eg stundum betri og stundum verri, I
þangað til 4. júlí, að Dr. Brandson
liðaði sundur á mér hnéð og tók1
skemd úr beininu, svo fóturinn
styttist í kringum 3 þumlunga. En!
skemdin náðist ekki öU. svo hún ^
hélt áfrain sinu striki. Og i þessu á-!
standi var eg til 8. september, og
það var minn versti timi á hospi-!
talinu. Þann dag var nú gengið
beint að verki, og fóturinn var tek-;
inn af um mitt læri, og þá varð eg
hissa, þegar eg vaknaði, og það var,
að i sólarhring fann eg ekkcrt til í
stúfnum eða fætinum, ef ekkert var
hreýft við mér. En eftir það fór eg
að fá kvalir i fótinn, sem farinn
var, og þær verstar í blátánfim,
rétt eins og það væri verið að pikka
mig með nál, og það svo, að eg ætl-
aði ekki að geta varist hljóðum.
eina nótt vaknaði eg við það, að eg
öskraði upp tvisvar, svo allir vökn-
uðu: þá var eins og það væri verið
að rifa nöglina af stórutánni á mér.
Hjúkrunarkonan kom á barða stökki
til að vita, hvað gengi á; en eg gat
litið sagt henni, nema það væri
dauði fóturinn. Hún skildi það vist
og varð róleg, þvi alt eldra fólkið
kannaðist við þetta. Svo fór þetta að
breytast, dreifast um allan fótinn og
það alveg upp í hné, og það sárpín-
andi stingir, sviði og kláði, dálitið
verri heldur en þegar eg hafði fót-
inn.
Svo þegar eg var látinn fara að
sitja i stól, þá sat eg aftan við minn
gafl og rétti stundum heilbrigða
fótinn upp á gaflinn, þá tók eg út
kvalir af því, að geta ekki rétt úr
hinum lika. Svo logsveið mig í hann
af kulda, svo það lagði um mig all-
an stundum ónota hroll. Mcnn verða
að skilja það ré.tt, að eg er einlægt
að skrafa um fótinn, scm eg misti,
en ekki þann. sem eg hefi. F>g tek
það fram af því, að eg hefi orðið
var við misskilning á þessu, sem er
ekkert undarlegt. Svo, þegar eg var
búinn að vera svo sem klukkutíma
i rúminu, þá hljóp svo rnikill hiti i
fótinn, að það var eins og hann væri
að brenna; var það litið betra en
kuldinn, þó ekki alveg eins ónota-
legt. Stundum fanst mér eg standa i
istaði, sem væri undir hælnum á
mér og fram fyrir miðja iljina, og
fóturinn kreptur og eg spyrna svo
fast i, að eg varð stein-uppgefinn i
fætinum, og liðu ónot um mig allan.
Þá fór eg að liorfa til stúfsins, og
það var eins og það drægi ögn úr
verknum, — Svo þcgar eg fór út af
hospitalinu, þá var þetta fjarska
mikið að minka; en siðan hefi eg
Htinn mun fundið, og eru nú nærri
14 niánuðir síðan. Það eru engar
kvalir, bara leiðinda kukla-dofa
verkur einlægt i fa-tinum og stingir
i kálfanum og hnénu, og kippir
stundum. svo eg kippist allur til
stundum.
Það er enginn vafi á þvi, að það
er mikið að missa lim. En samt segi
eg það, að það sé ekkert, ef maður
losaðist þá alveg við hann til fulls
og alls; en eftirköstin finnast mér
svo lúalega þreytandi, að eg á ekkert
orð yfir það, og eg býst við það loði
við mann meðan inaður lifir.
Eg var svo heimskur, að eg hélt að
þetta mundi hverfa með tímanum.
Eg lét Mariu mina spyrja manninn,
sem smiðaði fótinn fyrir mig, hvað
hann hefði lengi fundið til fótsins,
þvi hann hafði tréfót. Svarið var, að
hann findi til hans enn, og það eru
20 ár siðan hann misti fótinn. Þá
þóttist eg vita, á hvefju eg mætti
eiga von.
Margar hefi eg heyrt sögur um,
af hverju þetta stafi, og alt á að
vera læknunum að kenna. Fyrsta
sagan er, að þeir eigi að láta grafa
liminn i vígða jörð; önnur, að þeir
eigi að brenna hann á pönnu eða
fati, svo að eigandinn sjái, þriðja, að
þeir eigi að geyma þá volga, j»angað
til sárið sé gróið, — haldið þið, pilt-
ar, að það yrði skemtilegt, — og
margar fleiri, sem eg trúi engri; en
svo er eg kanske eins og Tómas trú-
arlausi.
Hér finst mér vera verkefni fyrir
vísindamennina. Það álít eg þarft
og gott verk, ef þeir gætu fundið or-
sökina. Því alt hefir sinar orsakir.
Yfirleitt líkaði mér vel á hospital-
inu. Hjúkrunarfótkið svöna upp og
ofan; sumt kalt sem is og hart sem
stái, en margt mjög nákvæmt, og
undantekningarlítið yngra fólkið
mikið nákvæmara og betra. Hreint
út sagt voru það nákvæmustu hend-
nrnar, sem á mér snertu, á Magnúsi
Magnússyni, nágranna niínum, og
Maríu dóttur minni, þó ólærðar
væru.
Um Dr. Brandson fjölyrði eg ekiki
mikið, það þekkja flestir hann. Eg
gæti ekki kosið mér viðfeldnari
læknir, hreinan, beinan og blátt á-
fram. Sérstaklega líkaði mér vel, að
það var aldrei neitt við mig gjört,
svo að hann segði mér það ekki deg-
inuin áður, hvort heldur það var
uppskurður, ellegar það var tekin
mynd af fætinuin á mér. Þær voru
orðnar 4 eða 5, en 6 sinnuni var eg
svæfður. F'yrir alt sem hann gjörði
fyrir mig, er eg honum hjartanlega
þakklátur, sem hann tók sama sem
ekkert fyrir, bara 25 dali.
Þessar linur skrifa eg til þess, að
fólk, sem eg þekki, fái svolitla hug-
mynd um það, hvernig mér hefir
liðið og líður, ef þú gjörir svo vel að
gefa þeim rúm í Kringlunni. Ein-
hver kann að hugsa svo, að cg hefði
átt að geta um, hvað þetta alt hefði
kostað. Þá er þetta svarið: Það kost-
aði 8429.75. Ef svo skyldi fara, að
þér liki ekki að Ijá þessu húsaskjól,
þá stingur þú því i stóna. Eg hcld
eg segi ekki upp blaðinu fyrir það.
Skeð getur, að einhver rísi upp á aft-
urfótunum og komi íneð einhverja
skamma-dellu til þin fyrir að taka
þenna lyga-þvætting.
Enda eg svo þessar línur mcð
ósknm bcztu til þin og Kringlu.
Kr. H. Snæfeld.'
BrúkaTSar naumivilar mel hnfl-
legu verBl; nýjar Slnger vélar, fyrlr
penlnga út ( hönd eða ttl letgu.
Partar i allar tegundlr af vélum;
aögjörö á öllum tegundum af Phon-
ographs á mjög lágu veröl.
J. E. BRYANS
531 SARGENT AVE.
Okkur vantar duglega "ag.nta’* og
verksmala.
/