Heimskringla - 06.04.1916, Blaðsíða 3

Heimskringla - 06.04.1916, Blaðsíða 3
WINNIPEG, 6. APRIL 1916. HEIMSKRINGLA BLS. 3 Auka þægindi fyrir heimilið Bezta tegund af tei eyðilegst, ef loft eða vökvi kemst að þvi. Gömlu blý-umbúðirnar voru góðar. En það er með þetta eins og annað, — það kemur annað betra i stað þess, sem á undan hefir gengið. Þykkur pappi, ugglaus gegn vætu og ryki, og loftheldur, fterir þér nú heim BLUE RIBBON TEA alveg í bezta lagi. Ytri umbúðir úr bezta “Cartridge” papp- ír gjöra umbúðirnar ennþá ugglausari. Með þessum unibúð- um getur ekki teið tapað krafti eða skemst. Þú þekkir BLUE RIBBON TE. Það bezta á markaðnum. Athugaðuu nýju umbúðirnar; -— fyrirtaks Te í fyrirtaks um- búðum. Búnaðarrit Islands. (Framhald frá 2. bls.). ákveðinn, að mér skilst. Eg skal engan dóm leggja á þetta atriði, en benda vil eg síðar á aðferð líkari því, er hér tíðkast og í Bandaríkj- unum, og væri ef til vill að minsta kosti óhætt að gjöra tilraun með þá aðferð í huganum í einu eða fleiri héruðum. aðaleignin, og þykir hagsmál fyrir ráðdeilinn eiganda. 9. kaflinn: Ilvað þarf að gjöra? Þessi kafli er ýmsar góðar bending- ar frá höfundi, og væri nú vert fyr- ir íslenzka bændur, að taka þær verklega til greina. Vill höf., sem eðlilegt er, aðskilja hestakynin sér, — rækta reiðhesta, en ekki i graut við áburðar- eða akhryssi. Þetta atriði ættu allir bændur að skilja og ekki láta sér koma til hugar að brúka þessa óliku flokka á vixl til hinnar sömu notkunar. Búnaðarfélag íslands ætti að sjálf- sögðu að fá með ljúfu eins mikinn fjárstyrk til búnaðar umbóta á ýms- an hátt, úr landssjóði, og sanngjarnt er að búast við, að landið geti hag- fræðislega lagt til. Mér þykir fyrir að verða að drepa á, að fé, af lands- ins eign, hefir verið óráðdeilt til bifreiða innleiðslu í landið. Ekki af því, að eg hafi orð að segja gegn bifreiðunum sjálfum né igætilegri notkun þeirra (sem sjaldgæf er, að minsta kosti hér í landi). En enn sem komið er er bifreiða-eignin ein- göngu bundin við efnaðri flokks- parta þjóðarinnar, og þá af fátækari flokknum, sem vilja alt leggja í söl- urnar til þess að “sýnast” partur af "æðri” flokknum. Einstöku menn kaupa þessi flutningsáhöld til þess að selja öðrum flutningstök á vissu svæði landsins. Þetta fólk ætti því að borga livern einasta eyri sjálft fyrir vélar sínar. En landssjóður að greiða bifreiðastyrkinn — eða sem honum nemur — i búnaðarsjóðinn til kynbóta á hrossum eða öðruni búpeningi í landinu. Og alj)ingi ætti að gjöra mikið meira í þessa átt fyr- ir búnaðarfélagið, þó ekki væri nema til að “afplána” fyrir þessa stóru yfirsjón sína og aðrar fleiri, ef nokkrar eru, í fjárlögum seinni tíðar. Búnaðarfélag íslands gæti, ef fé væri fyrir hendi, keypt útlenda kynbótafola og hryssur, eða fola að eins, og leigt þá sýslum eða hrepp- um, eða selt þá (eða leigt í byrjun) hlutafélögum, sem innkaupanlega þeim félögum eða sýslum eftir samn- ingum, en gegn tryggu veði, á ineðan hrossið eða hrossin eru búnaðarfél. eign. Þeir, sem ábyrgðarlegir eru fyrir verðgildi kynbótahrossa, hefðu þá leyfi til að selja notkun þessara fola, hverjum sem óska kynni, þó svo, að gætt sé þess, að ofbjóða eigi folanum. Hér í landi er það talið arðsamt fyrirtæki, að kaupa kyn- bótáfola (sem oft eru í geypi-háu verði), og fara um bygðir með þá og lána þá þannig fyrir borgun, sem nú er býsna almenn hér $15.00 fyr- ir hverja hryssu. Oft mynda nokkr- ir menn félag sín á milli (syndi- cate) til að kaupa og eiga verðmæta fola, láta ferðast með þá um bygðir yfir sumarið og selja notkun þeirra, sem óður er sagt. Ekki eru silíkir eigendur fremur menn af Iþeim flokki, er sjálfir eiga margar hryss- ur, heldur eru það og æði-oft menn eða maður, sem þessi eini hestur er Um stærð hestanna gjörir og höf. ýmsar bendingar til umbóta, og þótt eg yfirleitt felli mig vel við til- lögur hans, ]>á samt get eg ekki al- gjörlega verið á hans máli með það, að heppilegast sé að stækka hest- ana með úrvali að eins. Auðvitað er inögulegt og gæti að sumu leyti verið .bezt, að stækka hestakynið þannig, — ef ekkert liggur á, og engir sem nú lifa eru bráðlátir i að geta átt kost á að nota stærri hesta en nú tíðkast, en vinna að eins fyrir eftirkomendur. — Hættan við inn- flutning ýmsra nýrra sjúkdóma með aðkeyptum kynbóta-hrossum vex mér litt í augum. Þótt íslonzka smá- hesta-kynið sé ef til vill flestum kynjum þoilnara og heilsubetra, ef til vill nokkuð vegna þolvenju við langvarandi vonda meðferð um margg ættliði, — ]>á sýnist naumast nú á tíma isjárvert að fá hross úr öðrum löndum, þaðan sem betur er með þau farið, og mér vitanlega verður það ekki oft að tjóni hér í landi, ef laga og kringumstæða er gætt og varkárni er brúkuð. En ekki þarf að ætla sér, að bjóða hestakynj- um, sem í marga ættliði hafa notið állra-beztu meðferðar, söinu viðbúð og innlendu hestunum. Enda ætti sem allra fyrst að komast á stór- gjörð breyting á þessari illnotkun í landinu. Loftslags- og sérstarfs-þol græðist og nýjum kynjum að nokk- uru með ættlið hverjum í landi sínu. Eg hefi fyrir mér margfalda reynslu annara liér i landi, og eigin reynd í smáum stil að því, hve fljót- legt er að stækka hrossakyn með því einu, að nota stærri fola, og veit eleki til að það mislukkist, þegar gætni er viðhöfð, og stærðarniu- inn á foreldrunum ekki of geypileg- ur. “Þegar velja á hest til undaneldis eða kynbóta, skal þess gætt, að hann sé hraustur, gallaiaus og af góðu kyni”, segir höf. Sé þessa gætt í vali útlendra kynbóta-hrossa, — mundi áhættan býsna litil, og um leið væri hægt að velja hross ná- kvæmlega rétt vaxin til þeirra starfa er afkomendurnir væru ætlaðir til. Væri þá bæði stierðin og vaxtarlag — hvorttveggja í senn — áunnið ó skammri tíð. Ekki er mér kunnugt um, að ráð sé gjört fyrir því meðal hestaræktarmanna, að óvíst sé það, hvort folinn eða hryssan hafi meiri áhrif á afkvæmið. Hér í landi mun það eindreigið álit, að stærð og önn- ur gæði sé meira háð föðurnum, — séu báðar ættir jafn kyngamlar, ætt- festar. 121DOMINION BANK Hornl Notre Dome og Sherbrooke Street. HSfnllatAn nppb_______ ...„ $6.000,000 VaraajOOur ............... $7,000.000 • | Allar elKnlr..............$78,000,000 Vér óskum eftlr vltisklftum ver*- lunarmanna og ábyrgjumst ab gefa þelm fullnœgju. Sparisjóbsdelld vor er sú stærsta sem nokkur bankl haf- ir i borglnnl. lbúendur þessa hluta borgarlnnar óska ab sklfta vlð stofnum sem þelr vita ab er algerlega trygs. Nafn vort er fulltrygglng óhlutlelka. ByrjiS sparl Innlegg fyrlr sjálfa ytiur, konu og börn. W. M. HAMILTON, RáðsmaSur PHONB GARRY 3450 10. kaflinn: Vegurinn að tak■ markinu. Flest i þessari grein er heppilegt og sumt bráðnauðsynlegt til eftirbreytni. Ekki get eg þó séð á ritgjörðinni neitt, er bendir á, hvernig eða eftir hverjum reglum dæmt er gildi fyrir verðlaun á sýn- ingum. Ht-r í landi og annarsstaðar eru dómar þeir feldir samkvæmt viðteknum reglum, og eftir ákveðn- um giidismerkjum, eða “points”, sem það er kallað hér, og að við- Iögðu hcildargildi (general confor- mity). Tel eg vist, að þetta “system” sé aðalreglan á lslandi lika. Hitt vit- anlega væri ekki nóg, að dómari væri alment álitinn “góður hesta- inaður”, hafa vit á hestum eins og kallað er hversdagslega. Hann verð- I ur að hafa viðurkenningu frá ein- hverjum búnaðarskóla, sem útlærð- ur í þessari vissu grein, — æfður i henni. Sem sagt: Öll þessi ritgjörð er einkar ljóst og vel rituð, og gæti verið stórkostlega mikils virði fyrir landið, ef eftir henni væri breytt. Enp eru í hefti þessu ritgjörðir “Um liagrými fyrir kýr og hversu þær rækta fóður sitt”, “Hrútasýn- ingar”, “Frá rannsóknastofunni”, “Athugascmdir um fóðureiningar", og “Frumvarp til laga fyrir hrossa- ræktarfclag”. — Allar þessur rit- gjörðir eru þarfar mjög, vel ritaðar og skýrar, og sumar ágætar. Hcfti þetta, eins og undanfarnir árgangar, er þörf eign, ekki ein- ungis fyrir bændur á íslandi, held- ur og fyrir bændur í Kanada; því í sumum greinum eru skilyrðin fyr- ir arðvænum búnaði nákvæmlega hin sömu i þessum fjarlægu lönd- um, í öðrum svipuð og í fáeinum at- riðum með öllu ólík. íslenzkir bænd- ur og búhneigðir menn og konur i þessu landi, ættu að kaupa ritið. — Þeir, sem álíta alla íslenzka búfræð- inga sem hálfvita, ættu líka að fá ritið að láni (ef Jieir vilja ekki verja fé í að kaupa það), og reka ofan í sjálfa sig þetta skakka álit með lestri ritgjörðanna. Ferð um Miðríkin. (Niðurlag). Á leiðinni varð mér oft litið fram- an i sáru mennina úti á ganginum. Mér og konu minn i þótti ókaflega leitt, að þeir skyldu þurfa að standa þar, liklega í fimm klukkutima. Loks spurði eg tæknirinn: “Eru þetta sárir menn?” Læknirinn svaraði, stuttur í spuna og án þess að lita upp úr blaðinu: “Það veit eg ekki”. Eg reiddist af þcssum hrottaskap mannsins og sagði, að eg og kon- an mín vildum gjarnan lofa þeim að sitja í ökkar sæti, ef þeir væru sárir, og það þó við væruin ekki þýzk, heldur hollenzk. Læknirinn virtist skilja sneiðina; en hann lét ekki standa á sér og sagði: “Ef þeir eru sárir, J>á verður séð um þá”. Við buðum svo mönnunum inn til okkar og gáfum þeim vindla og ávexti, og áttum við þá langa viðræðu. Komumst við J>á að raun um, að mikill fjöldi hermann hefir nú fengið nóg af ófriðnum. Þessir rnenn formæltu líka stórmennunum. Dýrt og vonl. Næsta dag héldum við til Mun- chen. Þegar einn af samferðamönn- um okkar heyrði, að við værum frá Hollandi, sagði liann: “Svo þið er- uð fró Hollandi, þaðan sem við fá- um alt feitmetið og kjötið”. í Munchen voru allir hlutir dýrir og vondir; maturinn var sviðinn, í honuin eru önnur efni en venja er til. 1 brauðinu er auðsjáanlega mik- ið af kartöflumjöli. Eg gaf þar 2 mörk fyrir máltíð, sem ekki kostaði nema 1 mark. ölið hefir stigið í verði um 40 prósent, og er þó miklu verra en áður. Eggin kosta 18—20 aura stykkið. í Munchen sáum við fyrst brauðkortin; við fengum brauðkort hjá veitingaþjónum, 175 grömm af brauði hvort okkar. Út á þetta kort gátum við fengið 5 smá brauð. Menn þekkja smábrauðin þýzku. En þessi brauð voru sérstak- lega lítil; Jiau voru varla stærri en 5 marka peningur. Við áttum tal við veitingastúlku á gistihúsinu. Hún kvartaði um, hvað alt væri dýrt og lítið til af öllu. Henni fórust orð á þessa leið: “Ferðafólk cins og J>ið skeytið ekkert um J>að, hvort J>ið þurfið að borga meira eða minna á gistiliús- unum; ef þið fáið ekki nóg, þá fáið þið ykkur annan skamt og einn til, þangað til þið eruð södd. En um okkur er öðru máli að gegna. Það er slæmt, að verðið er svona hátt, en verra er þó, að J>að er ekki hægt að fá það, sem við þurfum. Nú fæ eg mjög sjaldan brauð. Eg á að fá dálítið stærri skamt af brauði af því eg vinn, en gestirnir taka það frá okkur. Það er oft, að geslir koma inn, ián þess að hafa brauð- kort. Ef þeir panta eitthvað, sen: eta á með brauði, þá getum við neitað að koma með það. Svona eru reglurnar. En i reyndinni er þessu hagað öðruvisi. Ef að ge.-.t- gjafinn kemst að J>ví, að við veit- ingastúlkurnar eigum eitthvað ótek- ið út á brauðkortin okkar og höfum ekki látið gestina fá það, þá er okk- ur sagt upp vistinni. Gestgjafinn tekur stundum jafnvel af okkur brauðkortin á morgnana og lætur( okkur fá J>að, sem honum sýnist. í Munchen og grend heyrði eg menn oft spyrja: “Um hvað er bar- ist?” og þar heyrði eg Englandi for- mælt meira en annarsstaðar. / Vínarborg. Frá Munchen héldum við til Vin- arborgar. Engir sporbrautarvagnar eða önnur flutningstæki voru hjá járnbrautarstöðinni. Eitthvað fimm eða sex vagnar liöfðu verið hjá stöðinni, þegar lestin kom, en far- þegar, sem urðu á undan okkur náðu i þá. Loks komumst við upp i eld- gamlan fólksflutningsvagn, en urð- um J>ó að ganga nokkurn hluta af leiðinni til gistihússins. Þar var okkur sagt, að skortur hefði verið á vögnum í borginni frá [>ví ófriður- inn hófst. Á friðartimum eru 4000 sjálfmælivagnar (taxicabs) í borg- inni, en nú voru ekki eftir nema 100. Fargjabl með þeim er geysi- hátt. Götuljósin eru mjög bágborin. Við komum til Vínarborgar, J>eg- ar herferðin til Serbíu stóð sem hæst. Þvi ber ekki að neita, að menn gjörðu sér góðar vonir um hana. Blöðin gjörðu sér far um ,að lýsa, hve mikill hagur væri að því, að siglingar byrjuðu aftur eftir Dóná og að samband næðist við Tyrkland. Ilver maður þvi nær sagði. að nú mundi koma gnægð af kornvörum og hermönnum (mili- ónir Tyrkja) og ennfremur, að leit- að mundi á Englendinga við Suez- skurðinn. Það virtist svo, sem ver- ið væri að telja almenningi trú um, að ófriðurinn stæði ekki nema tvo til þrjá rnánuði úr J>essu. England væri nú lífið og sálin í styrjöldinni, og ef hægt væri, að hitta það i hjartastað (Suez-skurðinn), J>á yrðu Bretar fúsir til friðar. í Vínarborg sá eg kvenfólk vinna allskonar erfiðisvinnu, og J>ær stýrðu sporvögnum og sópuðu göt- urnar. Yfirleitt virtist þó lifið í borg- inni ganga sinn vanagang. Leikhús- in voru troðfull, en auðvitað bar l>ar mest á kvenfólkinu. Fremur fá- ir bera sorgarbúning. Þegar maður er í leikhúsi, verður það ekki séð á áhorfendunum að ófriður standi yfir. Matur er dýr og lítill. Smjör kost- ar kr. 3.75 pundið, svínafeiti kr. 6.75, gæsafeiti 5.20. Miðdegisverð- ur handa tvemur með einni flösku af Rínarvíni kostaði 13 kr., og þó fengum við svo ldtið að við urðum að tveim klukkutimum liðnum að fá okkur fáein stykki af snvurðu brauði með laxi og svinakjöti í ofanálag fyrir kr. 3.75 og tvo bolla af kaffi. / Budapest. Frá Vínarborg fórum við eina dagleið i bil út í sveit. Það kostaði 250 kr. Á þeirri leið sáum við inarg- ar lestir fullar af nýliðum. Hingað og þangað sáum við hertekna menn rússneska. Voru þeir látnir gjöra við járnbrautirnar. 1 Budapest leigðum við okkur einn vagn. öku- maðurinn var ungverskur, en talaði þýzku. Eg sagði við hann, að mér þætti hesturinn hans ákaflega mag- ur — hann var ekki annað en skin- in beinin — og spurði, hvort hann mundi lifa til næsta dags. ökumað- urinn tók þá að barma sér yfir dýr- tiðinni. “Hesturinn minn”, mælti hann, “er nvesti kostagripur, en það er ekki við góðu að búast, þegar klárinn fær ekkert að éta”. Eg sá, að á vagnhjólunum höfðu verið togleðurhringir, en þeir voru slitnir upp til agna. ökumaðurinn kvað ekki hægt að fá nýja hringi, neina fyrir geypiverð, eða jafnvel að þeir væru ófáanlegir. Hann taldi sig heppinn að hafa fengið að halda hestinum, þvi flestallir hestar i borginni hefðu verið teknir handa hernum. Þenna dag voru flögg dregin á stöng í borginni, og spurði eg öku- manninn, hverju það sætti. “Það iuá hamingjan vita, við kváðum hafa unnið sigur, en guð má vita, hvor.t J>að er satt”. Á Ieiðinni frá Budapest til Vínar urðum við samferða manni, sem vann á hermálaskrifstofunni í Aust- urríki. Talið barst að Belgiu. Hann kvað það beimskulegt og glæpsam- legt athæfi af Albert konungi, að verða ekki við sanngjörnum kröfum Þjóðverja um að fara með her yfir landið. A’t þaS sem búið er til úr hveiti, er bezt úr ‘.V’í3 ÞAÐ VANTAR MENN TIL Að læra Automobile, Gas Tractor I5n 1 bezta Gas-véla skóla í Canada. í>aÓ tekur ekki nema fáar vikur aó læra. Okkar nemendum er fullkcmlega kent aíS höndla og gjöra við, Automobile, — Auto Trucks, Gas Tractors, Stationary og Marine vélar. Okkar ókeypis verk veitandi skrlfstofa hjálpar þér að fá atvinnu fyrir frá $50 til $125 á mánufti sem Chauffeur Jitney Driver, Tractor Engineer etSa mechanic. Komit5 et5a skrif- iö eftir ókeypis Catalogue. tlinn nýji Gas Engine Skóli vor er nú tekinn til starfa í Regina. Hemphills Motor School <(43 Mnin St. Wlnnipeg Að læra rakara iðn Gott kaup borga5 yfir allan ken- slu tímann. Áhöld ókeypis, aS- eins fáar vikur nau5synlegar til aó læra. Atvinna útvegu5 þegar nemandi útskrifast á $15 upp í $30 á viku eöa vió hjálpum þér a5 byrja rakara stofu sjálfum og gefum þér tækifæri til atJ borga fyrir áhöld og þess háttar fyrir lítió eitt á mánuöi. I>a5 eru svo hundrut5um skiftir af plássum þar sem þörf er fyrir rakara. Komdu og sjá?5u elsta og stæósta rakara skóla í Can- i ada. Vara?5u þig fölsurum.--- SkrifaÓu eftir ljómandi fallegri ókeypis skrá. Hemphills Barber College Cor. KiiigSt. nnd Paclfic Avenue WINNIPEG. I útibú í Regina Saskatchewan. Á leiðinni heim kom eg við i Dresden og þar varð eg i fyrsta og eina skiftið saddur af miðdegis- verðinum á allri ferðinni. En auð- vitað varð eg að greiða hátt verð fyrir þann málsverð. Þar hitti eg hollenzkan tóbakssaia og spurði hann, hvcrj.im augum hann lit: á hafnbann I'reta. “Þó að það nái ekki fullkomlega tilgangi 'ínitm, þá gttur ástandið ekki verið verra en það er”, svaraði hann. í Leipzig var ástandið eins og í öðrum bongum, sem við koinum til. Þar varð eg fyrst var við, að Þjóð- verjar notuðu slæma vélaoliu. Það virtist ekki hægt, að koma vögnun- um af stað með henni, og þess vegna hefir ökumaðurinn jafnan með sér benzín á flösku, til þess að koma vagninum af stað. Eg varð var við þetta enn betur í Benlin og Hamborg. 1 Leipzig voru notaðir viðarhringir á vagnhjólum 1 stað togleðurhringja. Við stóðuin við í Berlin i fjóra daga. í stórri búð sá eg auglýsingu um, að ekki væri hægt að binda uin böggla, því að seglgarn væri ekki til, og ennfremur, að ekki væri hægt, að senda böggla heim til manna, vegna þess, að sendisveina vantaði. Konur stýra þar sporvögnum, bæði ofan- og neðanjarðar, og eg sá 20—30 konur vera að grafa járn-! brautargöng undir Friedrichstrasse. Kunningjakona konunnar minnar sagði henni, að hrísgrjón hefðu kost-1 að 90 au. pd. og nú væru þau ófáan-j leg, og sömuleiðis baunir. 1 Hamborg mátti sjá einna greini- legast, að landið átti i ófriði. Engin umferð var um höfnina, né við hana. Vöruflutningar um borgina voru! alveg hættir. Yfirleitt var þar lítið til af öllu og dýrt það sem til var. j Landar minir i borginni sögðu mér, að borgarbúar væru vondaufir. í Bremen og Hannover var ástandið engu betra. Menn óskuðu, að styrj'-; öldin yrði á enda kljáð sein fyrst og| kvörtuðu almént yfir dýrtíðinni. í kvikmyndaleikhúsi voru sýndar! myndir af keisaranum og krón- prinsinum og Austurríkiskeisara, en áhorfendur létu sér fátt um finnast. Eg koin til Munster. Þar var eg gagnkunnugur. Mikil breyting var orðin á borgarbúnm frá þvi í fyrra.! Einn af kunningjum mínum skrif- aði mér i fyrra meðal annars: “1 næstu viku tökum við Calais”. Nú spurði hann mig áhyggjufullur: “Hvenær verður styrjöldinni lokið?” Ályktunarorð. Eg dreg þá ályktun af þvi sem eg hefi séð i þessari ferð, að mikill hluti verkalýðsins í Miðrikjunum svelti og að fjárhagurinn sé slæmur og fari versnandi með degi hverjum. Þjóðin er að missa kjarkinn. Menn eru farnir að spyrja: “Hvað græð- um við á þessum sigurvinningum? Við vinnum sigur á hverjum degi, en ekkert batnar hagur ökkar neitt við það, heldur þveröfugt”. Eg er sannfærður um, að Þýzkaland og Austurríki verða undir í þessari styrjöld, hvort heldur á málið er lit- ið frá hernaðarlegu eða fjárhagslegu sjónarmiði, ef bandamenn berjast eins og þeir eru menn til. — (Vísir). Hugarflug. Eftir Þorstein M. Borgfjörð. Ferðist jni um hulda heima Hröðum andans vængjum á, Þar sem sótir gullnar geyma Geislabrotin stór og smá, Ótal milión milíón augu Mæta þinni a n d a n s sjón, I ómælandi bjarma baugum Blika kringum alvalds trón. Þar andans kröfur eru stærri, Ástand betra og meira Ijós; Sálar augun sjá þvi skjærri Sólarblóm á ungri rós. / einum stað á e i n u m hnetti Andinn má ei haldast við, Lifinu því lögmál setti Lifsins faðir: hærra mið. Að verða andi i alhcims straumi, Alveg laus við hlekki’ og bönd, Og í vökii’ en ekki draumi Lygja marga gullna rönd Þar við bláu sólna setur, Sjá um höf og m e g i n lönd, Og ráða eilif rúna letur, Er rituð stunda af drottins hönd. * * # * Aths.—Lagið: “Last Rose of Sum- mer. Þarf að tvitaka eitt orð í visu hverri, sem er sett með gisnu letri. 223rd Canadian Scandinavian Overseas Battalion Lieut.-Col. Albrechtsen O.C. HEADQUARTERS: 1004 Union Trust 8ldg., Winnipeg Æðri og lægri foringjar og hermenn verða Scandinavar. Skrifið yður í hana. Sveitina vantar hermenn.

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.