Heimskringla - 29.06.1916, Síða 5

undir eins að háttum íslendinga,
og margir þeirra halda mikið af
forntíð Islendinga, og svo í öðrum
og þriðja ættlið eru þeir orðnir svo
blandaðir Isiendingum, að ómögu-
legt er að greina þá að. Þó nokkrir
hafa komið hingað frá Ameríku,
helzt afkomendur manna þeirra, er
fluttu hingað frá íslandi á báginda-
árunum fyrir og um 1900. Ivoma þeii:
flestir með fulla vasana af pening-
um, og margt hefir gott af þeim leitt,
því að þeir eru starfsmenn miklir og
ákafir, hvað sem þeir taka fyrir; en
vanalega vilja þeir ná haldi á ein-
hverjum fossinum, eða cinhverri
námunni, eða setja upp verksmiðju,
eða þá kaupa ónýtt land uppi á
fjöllum meðfram einhverri árspræn-
unni. Og áður en nokkur veit eru
þeir búnir að steypa tröllháan
stýflugarð og búa til stöðuvatn
mikið, og alt til þess að nota aflið
úrfossinum; þó að þeir hafi reynd-
ar fleiri not af vatninu, því að þeir
setja í það fiska og hafa það til á-
veitu. En þeir kendu mönnum að
gjöra urðirnar að ökrum og margt
annað. Og vanalega myndast þar
borg ein, eða bær, þar sem þeir setj-
ast að, og verður það æfinlega sveit-
arfélag út af fyrir sig og æfinlega
vex það og eflist með miklum hraða.
Þykja þeir bæði ráðagóðir og fram-
sýnir.
“En nú hofir þú litast hér nokkuð
mn” segir Grímur, “og cr hér margt
fleira að sjá á eyju þessarí. Eða hvert
viltu nú fara?”
“Norður vil eg fara; þar voru átt-
hagat mínir og þar var eg lengstuin,
áður en eg fór til Ameríku”.
“Hvert viltu þangað? Margir eru
þar staðir sjálegir”, sagði Grímur.
“Þangað, sem mest er bygðin og
iija á fluginu. Þær þola betur kulda
en karlar, eru handfljótar og ráða-
góðar og líkar þetta, og hafa nú
svo mikið að segja í stjórn landsins,
að þær eru nær einráðar livað þær
gjöra. En fáar hafa þann starfa eftir
30 ára aldur. Eru þær þá orðnar
sjálfstæðar i efnalegu tilliti og geta
kosið sér menn, sem þær vilja, og
svo er það meðfram gjört til þess, að
hafa æfinlega nóg til af flugmönn-
um eða flugkonumt ef svo ilia kynni
að fara, að ófrið bæri að höndum.
En þegar konur fengu þessi hin
miklu réttindi, þá skuldbundu þær
sig til þess, að verja landið jafnt
sem karlar; og vel reyndust þær,
þegar Rússar komu með ofurefli liðs
á sjó og í lofti og vildu taka ísland.
En þá hefði nú samt illa farið, ef að
Englendingar hefðu ekki komið til
að hjálpa; enda hefir síðan aukist
mikið samhygð með Englendingum
og Islendingum. Þótti Englending-
unum og Skotunum þeir þá hug-
rakkir, landarnir, og þó einkum
konur þeirra. En landar muna þeim
hjálpina og þaðt að þeir mega nú
frelsis njóta, og eru kanske öruggari
og óliultari en nokkur önnur þjóð í
lieiminum. Hafa höfðingjar Eng-
lendinga skemtistaði marga á Is-
landi, vanalega í fjöllunv uppi og
eru víggirtir eftir þesara tíma sið-
venju. Vilja þeir eiga þar athvarf, cf
að sverfur heima fyrir. Oft taka þeir
konur íslenzkar og þykir vel reyn-
ast og kynbætur góðar. Er nú lið-
inn sá tími, er konungar ríktu á
Englandi. Þar er þjóðveldi nú, sem
annarsstaðar í Norðurálfu; en kon-
ungsættin hefir oftast nær lialdið
forsctatign, þó að út af hafi borið,
Einnig eru þjóðveldi nú á Norður-
löndum: Danmörku, Noiegi og Sví-
þjóð. En öll eru ríki þau í varnar-
lendingar að sunnan, og var þá tek-
ið til að nýju. Sögðu herforingjar
þeirra, að ef að Rússar hefðu náð
fjallatindunum, þá hefðu þeir verið
óvinnandi, og ósækjandi, ef þeir
hefðu náð höfnum á dýpstu fjörð-
unum.
(Niðurlag næst).
Avarp
Til Islendinga í Vesturheimi
Við fjöimörg tækifæri hafa Vestur-
íslendingar iátið í ljósi föðurlands-
ást sína, enda l>ótt lieir séu fjarri
hinni ástkæru gömlu söguey, sem
þó svo margar endurminningar
þeirra eru tengdar við.
Þessi ást á gamla íslandi hefir
ekki eingöngu komið fram í heitum
og fögrum orðúm; en hún hefir sýnt
sig í verki á margvíslegan hátt.
Er vér því fyrir liönd Hjálpræðis-
hersins snúum oss tii islendinga í
Vesturheimi og beiðumst hjálpar
til þess að koma góðu og nytsömu
Fáein orð til
Bita-höfðingjans S. J. J.
Mér er mjög ógeðfelt, að hann eða
nokkur maður kasti hniitum eða
sletti óhreinindum að öðrum fyrir
mínar sakir, þótt þeir feti ekki báð-
ir' sömu brautir. Það er eins konar
ódrengskapur.
Að ritstjóri Lögbergs rauf þögnina
með því að segja, að eg megi vera
honum þakklátur fyrir að hann
hafi ekki birt greinina, er fyrir hans
tilstilli ótímabær sending í bita, þó
hann væri nú ekki mjög stór eða
bragðsterkur bitinn sá, þá er þó
æfinlega rétt að geta þess sem gjört
er.
Eins og áður er getið í Heims-
kringlu, sendi eg bita-ritstj. Lögb.
áininsta grein í janúar þessa árs og
venjulegt bréf þar umt er hafði inni
að halda ótakmarkað heimildar-
leyfi til birtingar . eftir hugtökum
ritstjórans.
Ávait var tækifæri, að gefa mér
einhver svör, ef ekki í bréfi, þá í bita
(sem kaupendur borga). Hefði þá
nafn ritstjórans ekki birt verið í
Kringlu út af grein þessari; en því
sáluga. Hér er heldur ekki um öeinn
smá-“shanty” að ræðat heldur heil-
an bæ, með 4000 fbúum; svo nærri
má geta, að margar milíónir af hjól-
börum hafi þurft við flutninginn.
En að þér skulið ekki fræða oss
neitt um þetta í Kringlunni, — það
gegnir furðu. Svona eru bannsett
elliglöpin! — Það sjá þó allir að þó
þetta verði aldrei talið með krafta-
verkum, eins og það eðlilega verð-
skuldar, þá er það samt stórkost-
legt afreksverk, sem ekkert gcfur eft-
ir framförunum lijá búnaðarféiag-
inu makalausa, sem eitt með öðrum
afreksverkum þurkaði upp alveg
botnlaust dý, og flutti síðan stóra
jörð úr Húnavatnssýslu alla leið
suður á Seltjarnarnes.
Mættum vér fá meira að heyra?
H.
Erlendi markaðurinn
Velferð íslands er komin undir
þvít að notið verði velvildar Breta
á þeimx tímum, sem fara í hönd. Þess
vegna varðar það almenning lands-
ins, að einstakir menn gjöri ekkert,
hvorki í kaupskap né öðru, sem
Sömuleiðis eru blöð Dana og Norð
manna mjög varkár í orðum um
hernað Breta og skín nær því all-
staðar í gegn vinarþei til flotaþjóð-
arinnar miklu, sem ræður heimshöf-
unum. En er hins sama gætt hér?
Er nokkurt eftirlit á verði um það,
að hér séu ekki settar fram van-
hugsaðar klausur og tilslettni um
þá baráttu, sem er háð fyrir rétt og
frelsi minni máttar þjóðanna í Ev-
rópu?
Það má telja víst að með þeim ná
kvæmu njósnum, sem hafðar eru af
öllu því, sem gjört er og sagt í garð
Englendinga á Norðurlöndum, að
alt komi héðan fyrir augu þeirra, er
ráða kunna síðar hver trygging
verður veitt, jafnt vorri sem öðrum
smáþjóðum, er flotaveldj þarf til að
vernda. Þetta er afar athugavert;
enda láta stjórnir sig það mál skifta
allstaðar á þessum liættulegu tím-
um.
Markaður íslenzkra afurða hlýtur
eftir hlutarins eðli að verða fram-
vegis tengdur viðskiftum við Breta
að lang-mestu leyti. Landframleiðsl-
an á þar tryggastan og beztan við-
skiftanaut, þegar liernaðinum léttir
af og óeðlilegt verðlag fellur af út-
fluttum vörum. Beina sambandið
við Vesturheim mun vafalaust vaxa
og mikil verzlun blómgast liér af því
á báða vegi; en jafnan mun þó
drýgstur verða enski markaðurinn,
einkanlega fyrir sveitabændur og
því drýgri, sem landbúnaði vorum
fer meira fram.
Þegar það er athugað, í hverjum
mæli Bretár leggja líf og eignir 1
sölurnar í heimsófriðnum, virðist
það eiga að vera auðveit réttsýnum
mönnumt að átta sig á þvf, að vér,
sem engu fórnum fyrir varnir vorar,
getum ekki vænst, að alt geti farið
eftis okkar eigin óskum. En á hinn
bóginn er það einnig auðsætt að
Englendingar geta á ýmsan liátt
hlynt að nágrannaeynni Islandi, sér
að skaðlausu; en skilyrði þess er þá
aftur fyrst og fremst að vér höldum
góðu vinfengi i þcirra garðt bæði í
orði og verki. —
(Þjóðstefnan).
mest eru mannvirkin”, segi eg.
“Þá höldum við til Skjállanda”,
segir hann.
“Hvar er sá staður?” spyr eg.
‘Við Aldeigjufoss í Bárðardal í
Þingeyjarþingi”, segir Grímur.
“Vel er það”, segi eg. ‘Þær stöðvar
þekki eg að fornu og fossinn iíkat og
þótti mér það hinn tilkomumesti
foss allra er eg sá þar. Hið mikla
Jökulvatn, Skjálfandafljót, steyptist
þar í einni mjórri buhu ofaní liamra-
gil mikið, og var svo þungt fallið,
að bjargið nötraði undir, og get eg
til, að fossinn liafi verið 300 til 400
fet á hæð. Og fagrar voru grundir
þar og sléttar niður dalinn. En för-
um nú”.
Greip eg svo undir belti hans og
liðum við í loft upp sem liugur
manns. Sá eg alt iandið undir niðri:
Þingvelli við öxará og Alinannagjá
og Lögberg og vellina og liraunið og
Jórusæti og daiina og Hvítá og Ei-
ríksjökul gráan og kollóttan, sepi
fyrri, og svo liðum við norður yfir
heiðar, sunnan við Vatnsdalinn
fagra og Svínadal og Skagafjörð og
Eyjafjörð. Ivannaðist eg við allar
þessar sveitir. Loks liðum við yfir
syðri hluta Bárðardalsins, sem lagst-
ur var í eyði fyrir sandfok og vindat
sem skófu jarðveginn upp 3—6 feta
djúpt í jirð niður, og var það nokk-
uru áður en eg var þar. Hafði þar
eyðilagst heil sókn, með Hclgastaði
sem prestssetur. Héldum við svo
norður og ofan dalinn, ekki hátt í
iofti; sé eg þá reyki mikla og akra
grænat þar sem eg hafði búist við
urðum og graslausum melum, og
fóru húsin að verða fleiri og fleiri og
stærri og skrautlegri, og loks breið-
ist út fyrir augum mínum borg ein
stór og mikil með marglyftum bygg-
ingum og háum turnum, og nú fór
eg að taka eftir flugdrekum, sem á
ferðinni vóru fram og aftur. Þeir
eru æfinlega auðkennilegir. Þeir eru
svo líkir hröfnum, þegar maður sér
])á nokkuð langt til, og eru margs-
konar og misstórir; því að sumir
eru tröllvaxnir og geta borið mörg
huhdruð manns og eru liafðir í
flutningum. Elytja þeir fólk úr einu
iandi í annað. Jafnvel yfir liin miklu
höf. Aftur eru aörir minni, sem flytja
þetta 10—30—50 mennt og svo hinir
smáu, þriggja og tveggja manna
drekar, sem fara þetta 150 200 mílur
á klukkutlmanum og mest cru liafð-
ir til landvarna, herskapar og
skyndiferða. Á Islandi eru það mest
ungar stúlkur sem þeirn drekum
stýra. En aftur eru karlmenn á neð-
ansjávarbátunum. Eru stúlkurnar
klæddar skinnfeldum frá hvirfli til
sambandit síöan stríðið mikla leið,
þegar Rúsar brutust um sem mest
og nærri lá, að þeir mynd,u ná undir
sig miklum hluta Norðurálfu og As-
íu. Þeir voru búnir að brjóta veldi
Prússa á bak aftur, ná héruðum öll-
um með Eystrasalti vestur að Elfu,
öllum slafneskuin þjóðum og norð-
urhluta Noregs og Svíþjóðar. Og þá
var þaðt sem þeir lögðu í leiðangur-
inn mikla að ná íslandi; því ])eir
sáu það, að næðu þeir því, þá væru
þeir einvaldir á norðurhluta At-
lantshafs. En þá komu Bandaríkja-
menn og Canada til lijálpar Eng-
lcndinguln á sjó, en Frakkar á landi
og brutu niður veldi þeirra. Var þá
viðbúnaður mikill á Islandi, og
komu ]>angað Irar, Skotar og Eng-
lendingar á flugdrekum í þúsunda-
tali og sátu á fjörðum og fjöllum á
Austurlandi. Er það sá mesti slagur,
sem heimurinn hefir séð, og sást það
þát að þeir, sein loftinu héldu, ættu
sigurinn. Var þá Rússum hnekt svo,
að þeir bíða þess ekki bætur í mörg
hundruð ár. Lagði ísland fram yfir
þúsund flugdreka, með 2—3 mönn-
um á hverjum, og voru bæði konur
og karlar og fengu lof fyrir hreysti
og liugrekki. Svifu þeir ofan af
fjallatindum og eyddu og brutu
fjölda mesta af flugdrekum og her-
skipum Rússa og gátu varið þeim
landgöngu í 4 daga, þangað til aðal-
sveitir hinna komu. Þeir vissu af
komu þeirra og kom feykimikill her-
skipafloti Rússa beina leið frá Finn-
landi; en yfir þeim flota svifu tugir
þúsunda af flugdrekum, smáum og
stórum, en neðansjávarbátar fylgdu
með skipunum. En þegar þeir
komu í landsýn, voru landar við-
búnir og sendu út 150 neðansjávar-
báta, og vissu Rússar ekki fyrri af,
en skip þeirra fóru að springa í loft
upp, hvert af öðru. Neöansjávar-
bátar þeirra fóru þá að leita liinna í
djúpinu og gátu sprengt og eyðilagt
um helming þeirra. En þetta hefti
þá, og fóru þeir nú í tvennu lagi, —
helmingur norður fyrir land og
helmingur suður; en flugdreka sína
sendu ]>cir beint í land. En þar liátt
uppi mættu þeiin íslendingar og
stóðu þeir betur að vígi, því að þeir
voru hærra í lofti, og hrundu Rúss-
ar ótæpt niður. Var það grátt gam-
anið í leik þcim. Tvístruðust ])á
drekar Rússa og leituðu lands á ó-
tal stöðum, en allstaðar voru ein-
hverjir fyrir. Loks náðu þó Rússar
á drekunum landi á Reykjanesi,
Vestmannaeyjum og Grímsey, og
fcngu landar ekki að gjört. En var-
kárir voru þeir orðnir. En þá komu
Bandaríkjainann og Canadamenn
að vestan, en Skotar, Irar og Eng-
fyrirtæki í framkvæmd hér í Reykja-
vík, ,er l)að í þeirri von að margir
verði til þess, að leggja lóð sitt á
metaskálarnar til að hjálpa oss.
í rúm 20 ár höfum vér lialdiö uppi
gistihæli hér í Reykjavík, sem hefir
virzt vera mikil þörf fyrir og margur
þreyttu rferðamaður hefir hvflst
þar.
Gamla húsið á horni Kirkjustræt-
is og Tjarnargötu, sem vér hingað
til höfum notað, hefir með árunum
hrörnað svo, að það megnar ekki að
fullnægja nútíðarkröfum. Þessvegna
höfum vér ákveðið að koma upp
haganlegu húsi á sama stað á kom-
andi sumri.
Á Islandi er nú stór og öflug sjó-
mannastétt og frá öllum löndum
koma sjómenn hingað. Þess vegna er
hér nú mikil þörf á sjómarfnahæli,
þar eð ekkert þvílíkt er fyrir.
Vér höfum því í hyggju á sérstak-
an hátt að koma til hjálpar f þessu
atriði með því að ætla rúm fyrir
sjómanna og gestahæli í húsi voru.
Þar er ætlast til að verði borðsal-
ur, lestrar og skrifstofa, hvar sjó-
mennirnir í ró og næði geta skrifað
lieim. Til næturgistingar verða ca.
40 rúm. Auk þess verður f húsinu
sérstakur salur til fyrirlestra, upp-
lestra o. s. frv. fyrir sjómenn.
Það er áætlað, að húsið muni
kosta 45,000 kr.; af þeirri fjárhæð
þarf helzt þriðji hlutinn að koma
inn með frjálsum gjöfum, til þess að
hin árlegu útgjöld verði ekki alt of
stór.
íslendingar hafa auðsýnt þessu
fyrirtæki hina stökustu velvild; al-
þingi hefir gefið oss 1,000 kr. gjöf til
þess, og margar aðrar gjafir hafa
oss borist frá ríkum og fátækum. 1
alt eru komnar inn ea. 8,000 kr., en
því miðúr vantar oss ennþá nokkur
þúsund til þess að fyrirtækið geti
lánast.
Vér ölum því þá vissu von, að
margir vilji rétta oss hjálparhönd
með gjöfum, stórum eða smáum, svo
oss takist að reisa fyrnefnda bygg-
ingut og á þann hátt sjá sjómanna-
stéttinni fyrir heimili hér f Reykja-
vfk. Gjöfum verður veitt móttaka á
skrifstofu þessa blaðs eða sendist
beint hingað-
Reykjavík í marz 1916.
S. GRAUSLUND,
leiðtogi Hjálpræðishcrsins á íslandi.
Vér undirritaðir, sem um mörg ár
höfum ])ekt Hjálpræðisherfnn f
Reykjavík og komist að raun um,
að starf hans liefir verið til gagns
og blessunar, viðurkennum þörfina
fyrir áðurnefnt liæli, sem Hjálpræð-
isherinn er að lát reisa. Vér gefum
þvf með gleði þessu ávarpi vor beztu
meðmæli.
Reykjavík í marz 1916.
Ásgeir Sigurðsson, konsul.
ólafur Björnsson, ritstj.
Kristján Jónsson, liáyfird.
Þórh. Bjarnarson, biskui).
Guðm. Guðmundsson, skáld.
A. Thulinius, yfird.lögm.
hafði eg lofað f síðasta bréfit ef ekkr
ert svar væri fáanlegt, og varð að
cnda, þó nauðugur.
Þó greinin frá hans sjónarmiði
væri mikill gallagripur, þá hafði á-
lit li^ns ekki náð neinu sönnunar-
gildi frá almennu sjónarmiði, því
hiín var og er innilukt sem óbóta-
maður í fangaklefa.
Eitt er það, sem synjun greinar,-
innar bókstaflega sannar, og það er:
að Lögberg er ekki bændablað eða
málgagn bændanna í orðsins réttu
merkingu. Mér vitanlega var ekkert
það í grein l)essari, er spilt gæti
kjörum eða stöðu ritstjórans né
þjóðfélagsheildarinnar; miklu frem-
ur hið gagnstæða. Og finn eg því
ekki neina ástæðu til að vera herr-
anum þakklátur þó liún væri ekki
virt þess að birta hana gjörir minna
til. En ef greinin orsakar slettur til
saklausra er ósæmandi.
Sannleikurinn gjörir yður frjálsa.
En hans leið er takmörkuð hjá rit-
stjóra' Lögbergs, að svo stöddu, eftir
því sem fram hefir komið í ]>essu til-
felli.
Að endingu vil eg óska, að ]>essi
fáu blöð okkar Vestur-fslendinga
mættu ávinna þjóðarbrotinu ásamt
])jóðfélagslieildinni hagsæld og rétt-
indi í bróðurlegri samvinnu.
G. Jörundson.
Dæmafá afreksverk
Herra ritstjóri!
Ekki linnir undrunum og hinum
fáheyrðu viðburðum í 8kuggahverf-
inu enn, — er haft eftir einni kerl-
ingu, þegar hún frétti að langafi
sinn, sem dáinn var fyrir liundrað
árumt væri afturgenginn og farinn
að ferðast uin, þar í hverfinu, og
gjöra ýmsar skráveifur.
Já þetta voru sannkolluð undur
og lítil furða, ])ó kerlingaranginum
yrði annars hugar við; það mundi
fara svo fyrir fleirum við aðra eins
frétt. Og l>að lá líka nærri, að “sum-
ir signdu sig og segðu: herrann
verndi mig frá ógn og Illu grandi”,
þegar menn sáu það í Lögbergi nr.
13, að maður sem dauður er fyrir
mörgum árumt hefði stigið þar upp
í ræðustólinn, og farið að halda
ræðu fyrir minni Ameríku!
Hvað skyldi koma næst? Máske
l>etta eigi að skiljast upp á andlega
vísut og að Lögberg ætli að fara að
fræða fólk um eitthvað úr andanna
heimi. Sé svo, þá má búast við nóg-
um undrum og fáheyrðum viðburð-
um hjá því í framtíðinni.
Jú-jú! Flg átti kollóttu gátuna,
sagði önnur kerlingin. Því rétt ný-
lega eða í nr. 18 sjáum vér að Lög-
berg er biiið að flytja bæinn Spring-
geti móðgað . þessa einu stórþjóð
heimsins, sem hlýtur að valda inestu
unt það, hvort ísland getur, hvernig
sem alt fer, orðið trygt hlutleysi og
friður framvegis.
Danastjórn liefir gjört alt, scm í
hennar valdi hefir staðið til þess
að halda góðu vinfengi við Englend-
inga; en hér virðist svot sem það
hafi verið lagt einstaklingum í sjálfs
vald og eigin ábyrgð, hvort þeir
kynnu að brjóta í bág við það, sem
Englendingar vilja láta vera um
kaupskap vorn við útlönd.
Ensk leikföng.
Árið 1913 voru flutt inn til Stór-
Bretalands og Irlands leikföng fyrir
1,350,213 sterlingspund, þar af áttu
Þjóöverjar 1,183,703 sterlingspund.
Nú ætla Bretar að sjá um það, að
þessi verzlun lendi ekki í höndum
Þjóðverja aftur. í því skyni ætla
þeir að efla og koma skipulagi á
heimaiðnað sinn. Sýning hefir verið
haldin á enskum leikföngum og
segja ensk blijð að þau séu eins fjöl-
breytt og engu dýrari cn þýzk, en
miklu sterkari.
ÍÞróítir á íslendingadaginn Eftirfylgjandi er skrá yfir “Sports”, sepi þreytt verða á Islendingadaginn í sumar undir reglum A. A. U. of C.; STANDARD EVENTS FOR POINTS. 1. 100 yard Dash. 9. Running Higli Jump. 2. One Mile Run. 10. Discus. 3. Running Broad Jump. 11. Standing Broad Jump. 4. Putting 16 lb. Shot. 12. Pole Vault. 5. Low Hurdles, 120 yards. 13. Five Nlile Run. 6. 220 yard Run. 14. V, Mile Run. 7. Hop, Step and Jump. 15. Icelandic Wrestling (for belt). 8. Half Mile Run. Þessar íþróttir (Sports) eru opnar fyrir alla Islendinga, og medaiíur gefnar eins og áður. Sá, sem hæsta vinninga fær, tekur einnig Hansson bikarinn stóra fjuir árið. Glímurn- ar verða al-íslenzkar, undir glímureglum íþróttafélags Is- lands. Þátttakendur geta fengið eyðublöð hjá undirrituðum; einnig fást þau hjá: Lt. Leifur Oddson, 197. herdeildinni; H. Axford, 223. herdeildinni, og Captain J. B. Skaptason, 108. herdeildinni. Evðublöð verða að vera útfylt á vanalegan hait og komin í hendur ritara íþróttanefndarinnár fyrir 15. júlí næstkomandi,— ásamt 25 centum fyrir hverja íþrótt, sem þáttakandi vill keppa um. Einnig verða vanaleg hlaup fyrir drengi og stúlkur, karla og konur. Góð verðlaun gefin. LADIES’ BASE BALL. Stúlkur! Spyrjið hann Arinbjörn S. Bardal um LADIES’ BASE BALL. Hann gefur ykkur allar upplýsingar. KAÐAL-TOG. Á milli hermanna og borgara. Hverjir ætli að hafi betur? Allar frekari upplýsingar gefur S. D. B. STEPHANSON, ritari íþi'óttanefndarinnar. 729 Sherbrooke St., eða P. 0. Box 3171.

BORÐVIÐUR MOULDINGS.
v.ille frá Utah, alla leið norður á
Kyrrahafsströnd, og planta hann
þar einhversstaðar í Washington
ríkinu; A’ér vitum ekki hvar, þvf
gleymst hefir að tilfæra mælistig:
en í það rennum vér grun, að þetta
gangi undrum næst, og hefði sjálf-
sagt verið talið með kraftaverkum,
hefði það skeð á dögum Móesesar
ViS höfum fullkomnar byrgSir
al öllum tegundum.
Verðskrá verSur send hverjum, sem
arskir þess.
THE SASH & DOOR CO., LTD.
Henry Ave. East, Winnipeg, Man., Telephone; Main 2511