Heimskringla - 03.08.1916, Síða 4

HEIMSOINGLA
(StofnuS 1886)
Kemur út á hverjum Fimtudegi.
tjtgefendur og eigendur:
THB VIKIXG PKBSSt ITD.
VertS blaBsins í Canada og Bandaríkjun-
um $2.00 um áriti (fyrirfram borgatS). Sent
tll fslands $2.00 (fyrirfram borgatS).
Allar borganir sendist rát5smanni blatS-
gins. Póst eSa banka ávísanir stýlist til The
Viking Press, Ltd.
M. J. SKAPTASON, Ritstjóri
S. D. B, STEPHANSON, rátSsmatSur.
Skrifstofa:
T2» SHERBROOKE STKEET., WINNIPEG.
P.O. Doi 3171 Talsíml Garry 4110
l^V7|ÉR SKULUM ALDREI SLIÐRA
4|pjy|| SVERÐIÐ fyrri en Belgía í fullum
mæli er búin að fá alt, sem hún
tTnWsiJ hefir í sölur lagt og meira; ekki
fyrri en Frakkland er trygt og óhult fyrir á-
rásum fjandmannanna; ekki fyrri en rétt-
indum hinna smærri þjóða í Evrópu er áreið-
anlega borgið, og ekki fyrri en hervald Prússa
er brotið og að fullu eyðilagt.—ASQUITH.
Hinn nýji fylkisstjóri.
—o—
Það er enginn efi á því, að fjöldi manna
gladdist stórlega, þegar það fréttist, að Sir
James A. M. Aikins væri kvaddur til að vera
Lieutenant-Governor Manitoba fylkis um
næsta tímabil. Mikill þorri fýlkisbúa og að
líkindum hver einasti maður, fullvaxinn, í
Winnipeg þekkir hann. Og öllum er hlýtt til
hans. Maðurinn er svo snyrtilegur, lipurleg-
ur, glaðlegur og gáfulegur, að hann dregur
til sín huga og þokka allra þeirra, sem hlusta
á hann eða veita honum nokkra eftirtekt.
Auk þess er hann hvatlegur og snarlegur. Og
sem fulltrúa konungs eða stjórnarinnar geta
menn ekki hugsað sér liprari eða geðfeldari
mann. Það er ekkert krókótt, ekkert bogið,
ekkert grunsamt við þenna mann. Hann er
sjálfstæður maður og auðugur. Hann þarf
eki að fara ofan í nokkurs vasa, nema sinn
eigin, og er alþektur fyrir að vera ör á fé til
velferðarmála fylkisbúa og stofnana margs-
kyns hér í fylkinu.
Hann er hámentaður maður, og viður-
kendur um margra ára tíma, sem einhver
fremsti lögmaður í fylkinu. Hann er maður
sá, sem kanske hefir unnið meira en nokkur
annar maður hér að vínbannsmálum fylkis-
ins. Hann tók að sér forustu Konservatíva í
fylkinu fyrir seinustu kosningar, og bauð sig
fram sem þingmaður í Brandon — og féll.
Og það var víst hver einasti Konservatívi,
sem tók sér það ákaflega nærri. Menn væntu
sér svo mikils af honum; hann var svo heið-
arlegur, hreinn og í alla staði elskulegur. Og
vér vitum, að jafnvel mörgum Liberölum
þótti það miður, að hann skyldi ekki ná
kosningu. Og Liberal blaðið “Winnipeg Free
Press” fer um hann fögrum og hrósandi orð-
um, er blaðið getur um harfn sem hinn nýja
fylkisstjóra hér í Manitoba.
Þó að hann félii í þessum seinustu kosn-
ingum, var þó þetta aðalatriði í stefnuskrá
hans, vínbannslögin, viðtekið á fyrsta stjórn-
arári Liberala, án þess að breyta einu orði í
þeim. Þetta er viðurkenning, sem hann hefir
fengið alveg eins frá Liberölum eins og Kon-
servatívum, og það svo skjótlega, að sjaldan
eru þess dæmi.
Verði þetta sæti og embætti, sem hann
nú skipar, honum til gleði og ánægju og far-
sælt og framkvæmdaríkt fyrir alla fylkisbúa!
Vér fögnum allir yfir heiðri hans. Mætari
mann var ekki hægt að fá til að setjast í fylk-
isstjóra stólinn.
-----o------
Fólkið ræður.
—O—
Aldrei fyrri í heiminum hefir það verið
jafn átakanlegt, jafn skýlaust, að nú fyrst
eru reipin að rakna úr höndum drotnanna,
konunganna og harðstjóranna, eins og einmitt
nú. Og af öllum þeim þjóðum, sem nú eru
að berjast, hefir engin þjóð sýnt það eins tví-
mælalaust eins og Bretar. Þjóðirnar allar á
meginlandinu höfðu herskyldu. Þegnar drotn-
anna voru skyldir að berjast, að æfa sig í
hernaði, og grípa svo til vopna, hvenær sem
koungurinn eða keisarinn heimtaði. Það var
keisarann og hans ætt og stól og eignir, sem
þegnarnir þýzku og allir aðrir þe^nar voru
skyldir að verja. En á Bretlandi var enginn
skyldur að berjast. En þegar háskinn kom og
voðinn þýzki stóð fyrir dyrum, — þá koma
menn af fúsum vilja og bjóðast til, að leggja
líf og Iimu og eignir í sölurnar til þess að
frelsa land og lýð. Þeir voru seinir á sér,
Bretar, þeir eru það æfinlega, — en þegar
Bretinn er kominn á stað, þá er ekki hægt að
stöðva hann. Hann heldur áfram, þó að all-
ir aðrir gefist upp. Frakkar eru elskulegasta
þjóð og hafa komið fram í stríði þessu af
stakri snild; en þeir höfðu herskyldu í lög-
um áður an stríðið byrjaði. Frakkar eru lýð-
veldi, en hin *kin Bandamaana ®kki.
En það reynist nú hið sama hjá öllum
Bandamönnum, hvernig svo sem stjórnarfyr-
irkomulaginu er háttað, — að það eru þjóð-
irnar, sem standa á bak við stjórnir sínar,
hvort sem það er þjóðveldisstjórn eins og á
Frakklandi, þingstjórn eins og á Englandi,
með konungi sem heiðursformanni, eða hálf-
gjörð einveldisstjórn eins og á Rússlandi. —
Það eru þjóðirnar, sem leggja til hermenn-
ina, fallbyssurnar, skotfærin, peningana. —
Það eru þjóðirnar, sem halda uppi stríði
þessu. Þær vilja ekki láta troða sig undir fót-
um; ekki láta ræna sig eignum; ekki láta j
hefta frelsi sitt og afkomenda sinna. Þær vilja
ekki beygja kné fyrir albrynjuðu, samvizku-
lausu harðstjóravaldi.
.
Það má ganga að því vísu, að enginn
höfðingi, konungur eða keisari er svo vold-
ugur, að hann geti haldið áfram að láta þjóð j
sína berjast, sé henni það nauðugt, og ef að j
hún sér það, að hún getur ekki sigur unnið. |
— 'Þjóðverjar ætluðu sér það, að halda ítfcl-
um frá að fara í stríðið á móti sér. Italir
voru í upphafi í bandalagi við þá; en þeir
neituðu að fara á móti Frökkum og Bretum,
sem voru vinir þeirra, og Þjóðverjar gátu
ekki að gjört. En svo höfðu þeir sinn bezta
mann, Buelow prins, sem sendiherra á Italíu,
til að halda Itölum að minsta kosti frá að
snúast á móti sér. Þessi sendiherra Þjóðverja
keypti stjórnmálamennina hvern af öðrum,
— en hann gat ekki keypt þjóðina. Þjóðin
hataði Austurríki og þjóðin réði því, að Ital-
ir fóru á stað.
Búlgara og Tyrki keypti Vilhjálmur með
sér, og Grikki, það er að segja: stórhöfð-
ingja þeirra keypti hann. En þjóðin gríska
eða meiri hluti hennar, var hlyntari Bretum
og Frökkum en Þjóðverjum. Stjórnin gríska
gat þó samt ráðið því, að Grikkir sviku öll
sín loforð og rufu alla sína eiða við Serba. j
En þjóðin var ekki með því, það var kon- j
ungurinn og stjórnin. Stjórnin gat haldið !
stefnu sinni Þýzkum í hag um stund, en nú
er það búið og það er þjóðin sem ræður.
Eftir því sem líður á stríðið, taka þjóð-
irnar meiri og meiri þátt í stríðinu. Það þarf !
enginn að herða á þeim, Bandamanna megin j
að minsta kosti. Móðurinn er búinn að hrífa
Rússa, svo að þeir hugsa nú ekki um annað,
en að brjóta óvini sína undir sig. Ef vér hefð-
um augu til að sjá það, myndum vér sjá
mennina koma fram úr frumskógum Rúss-
lands og Síberíu; á hverjum einasta stig eða
skógartroðningi, um alt hið víðlenda Rúss-
land, eru menn á ferð, skinnfeldum eða hrein-
bjálfum búnir oft, og allir stefna þeir til víg-
vallanna, til heræfingastaðanna, til járnbraut-
anna, til að komast sem fyrst þangað sem
barist er fyrir hinu “heilaga Rússlandi”.
Og allar þessar þjóðir Bandamanna:
Frakkar, Bretar, Rússar, ftalir, myndu nú
taka því ílla, ef að alt í einu væri farið að ;
tala um frið. Hver sú stjórn, sem reyndi það,
myndi óðara fá skellinn. Hún yrði að fara
frá. Þjóðin myndi steypa henni eða gjöra
uppreist ella. Allar þessa þjóðir Bandamanna i
fóru nauðugar út í stríðið; þær fóru út í það
til að vernda sig og varðveita réttindi eftir-
komenda sinna. Og nú er þeim alvara, að
brjóta Þjóðverja svo á bak aftur, að sonum
þeirra og dætrum, barnabörnum og afkom-
endum þurfi ekki að standa neinn ótti af þeim
á næstu hundrað árum eða meira. Verði það
ekki, þá er öllu þessu blóði úthelt til einskis.
Og nú er það að sjást betur og betur með
hverjum deginum, að Þjóðverjar eru undan
að láta, að þeir geta hvergi staðið á móti
Bandamönnum.
En Þjóðverjar eru farnir að sjá það líka,
að þeirra frægðardagar eru taldir og koma j
aldrei aftur í þessu stríði. Þeir kunna að geta ;
unnið smá-sigra stöku sinnum og staðið á j
móti óvinum sínum og gjört þeim mannskaða
og peningatjón. En stríðið geta þeir ekki j
unnið héðan af, framar en vatnið renni upp j
á móti. Höfðingjar Þjóðverja vilja kanske j
fresta þessu, og þeir geta það um stund, því
að vald þeirra yfir Þjóðverjum er meira en
vald nokkurrar stjórnar í öðrnm löndum yfir
samþegnum sínum; en því lengur sem dreg-
ur, því erfiðara verður það. Og þegar hug-
myndin um að hætta er komin inn hjá allri
þjóðinni, þá geta barúnar og vildarmenn Vil-
hjálms ekki lengur ráðið við hana. Það fara
að koma upphlaup og róstur hér og hvar um
landið.
Vilhjálmur sjálfur er farinn að örvænta,
— það sézt á ræðum, sem hann er að halda
nú. Hann getur ekki dulið hatur sitt til Breta,
og kennir þeim um alt saman. Hann skorar
á þjóðina að yfirbuga þá; segir, að þeir hafi
byrjað stríð þetta, þessi börn myrkrahöfð-
ingjans. Þýzkir megi aldrei gefa þeim grið;
þeir hóti öðru stríði eftir þetta. En spurn-
ingin er nú: Hhað lengi getur Vilhjálmur
látið Þjóðverja hlýða sér nauíjuga viljuga?
Óefað nokkurn tíma ennþá. En einlægt eru
fleiri raddir að vakna á Þýzkalandi. Og þeg-
ar sjálfur foringinn, upphafið og orsökin til
þessa stríðs, er farinn að tapa allri von, þá
ætti þjóðin þýzka að fara tfl og táka í atreng-
inn. ^
Nú skyldu menn ætla að fyrir nokkru
hefðu viti bornir og skyni gæddir menn í
Vilhjálms sporum, séð það, að þeir gætu ekki
unnið, það væri ómögulegt og óhugsandi. —
En Vilhjálmur hefir svo mikið af þessari stór-
menna-flónsku, hann ætlar sig svo mikinn og
vitran, að sér geti ekki skjátlast í nokkru.
Þessi hugsun hefir margan ti! glötunar dreg-
íð, og mun honum fara sem öðrum, að því
ver fer, sem lengur Iíður.
Því að það eru ekki einstakir menn, sem
ráða eiga, sízt ættirnar konunga, heldur er
það þjóðin sjálf; — það er fólkið, sem æfin-
lega á að ráða, en engin stétt og engir ein-
staklingar, nema sem fulltrúar, er framkvæmi
vilja þjóðarinnar. Og nú mun að því koma,
að Vilhjálmur kenni sjálfur á fólsku og
flónsku sinni.
-----o-----
Norðurálfan eftir stríðið.
Aldrei hefir heimurinn séð annað eins
stríð og þetta. Aldrei hefir annar eins við-
burður komið fyrir í sögu mannkynsins, er
sé eins átakanleg bending til þjóðanna um
nauðsynina til þess að halda saman, til þess
að geta varnað því, að nokkurntíma komi
annað eins fyrir og þetta. 1 ræðu sinni nýlega
segir Briand stjórnarformaður Frakka, að
þetta sem Bandamenn séu nú að gjöra, að
brjóta á bak aftur hervald og yfirgang Þjóð-
verja, sé að eins byrjunin á starfi þeirra. Það
sé að eins byrjunin eða hornsteinarnir til
hins nýja stjórnarfyrirkomulags í Evrópu.—
Eftir stríðið hljóti þjóðir þessar að halda
sambandinu áfram. Þær þurfi að fylgja fram
öllum friðarskilmálunum milli þjóðanna.
Briand segir meðal annars á þessa leið:
“Hinn nýji heimur, sem rís upp eftir sigur
Bandamanna, heimtar nýja siðu og nýja háttu
— nýjar hugmyndir og nýtt fyrirkomulag,
sem alt hlýtur fram að koma við hinar miklu
breytingar, sem verða á öllu ástandi og hugs-
unarhætti manna. Vér vorum neyddir út í
stríð þetta; en það mun festa og tryggja
réttindi manna og hefja hátt á loft fána freis-
isins og réttlætisins. Það mun sýna öllum
Bandamönnum skýlaust og tvímælalaust, að
þeir hljóta að standa saman og styðja og efla
hver aðra til varnar móti öðrum eins glap-
ræðum og vér nú höfum orðið að glíma við”.
Blóð þeirra Breta og Frakka og Rússa
og Belga og Serba og Itala hefir nú saman
runnið í straumum þungum á vígvöllunum,
og runnið saman í einn lög, líkt og fóstbræð-
ur til forna gjörðu, er þeir hétu hvor öðrum
æfilangri trygð og vináttu. Þetta hið komandi
samband þjóðanna ætti að verða og verður
hið mesta og tryggasta bræðralag í heimi og
gefur hinum gömlu þjóðum í Evrópu og öll-
um heimi fagrar vonir um bjarta framtíð og
friðsama, þegar lítilmagninn verður ekki
fótum troðinn; en ofstopa,- og illræðismað-
urinn verður niðurbældur, hvort heldur það
verða einstakir menn eða heilar þjóðir. *
Þetta verður mikið verk og fagurt, enda
verður mikið búið til að kosta.
-----o------
Milíónagróðinn gengur í sig.
—o—
Hann fer heldur minkandi þessi blessaði
gróði, og verða menn að sætta sig við það,
sem ekki er hægt við að gjöra.
Nú kemur fregn frá New York hinn 28.
þ. m. um að lán Vesturfylkjanna í Canada
muni flutt verða frá Lundúnurn til peninga-
markaðarins í New York, — en þó tæplega í
jafn stórum stýl og Winnipeb búar gjörðu sér
vonir um. Er það altalað, að merkir og rík-
ir bankamenn í New York séu fúsir að lána
Manitoba fylki 3 milíónir, en Saskatchewan
2 og Winnipeg borg einar 2 milíónir dollara.
Þessum peningum á að verja til að taka upp
eða kaupa skuldabréf fylkjanna tveggja og
Winnipeg borgar í Lundúnum.
EF að þetta gengur alt greiðlega, þá
kunna peningamennirnir í NewYork að leggja
fram meira. En mjög þykir mönnum grun-
samt um það, hvað mikið af útistandandi
skuidabréfum fylkjanna og borgarinnar, sem
nú eru í Lundúnum, menn muni geta fengið
keypt. Þeir kunna að vilja halda í þau.
Og svo er annað: En það er, að sum af
skuldabréfunum geta New York peninga-
mennirnir ekkert átt við laganna vegna, og
sum fyrir það, að þau hljóða upp á stuttan
tíma og eiga því að borgast bráðlega. — I
bezta lagi segjast bankamennirnir getá tekið
15 milíónir, eða lánað 15 milíónir báðum
fylkjunum og Winnipeg til samans. Er það
stór munur og á því, sem fyrst var á lofti
haldið, þar sem grípa átti upp skuldir Mani-
toba fylkis og Winnipeg borgar, er næmu til
samans 51 milíón dollara.
En nú fást að eins 7 milíónir og þar af 2
milíónir dollara fyrir Saskatchewán. En svo
tjáir ekrki að tala um það. Ef að tögin skyldp
banna eða peningamarkaðurinn neila, þá er
ekki gott að gjöra við þW.
Mannúð Þjóðverja.
Stríðsfréttaritari blaðsins “Chi-
eago Daily News”, W. ,J. L. Kiehl,
að nafni, sendi blaði sínu, og beim
flokki blaða, sem samið hafa um
að kaupa og flytja fréttir hans,
sögu þá, í lauslegri þýðingu, sem
hér fylgir: —
“Hadervijk, á Hollandi, 5. júní
1916. Það voru komnir saman þó'
nokkrir ‘herforingjar’, æðri og
lægri, í samkomuskála á heræfinga-
stöð “einhversstaðar á Hollandi”.
Hurð var hrundið upp og inn kom
þýzkur undirforingi, en hollenzkur
að ætt og uppruna. Hann var bara
dreng-hnokki — var rétt kominn á
tvítugasta árið, — en bar járn-
krossinn prússneska á brjósti, og
var þá búinn að taka þátt í 53 or-
ustum; hafði þrisvar særst, en
komist á fót aftur og — í herinn.
1 vor fékk hann svo mikla snjó-
birtu, þar sem hann lá í skotgröf-
um austur á Rússlandi, að liann
var sendur heim til iækninga.
“Já”, sagði þessi stríðsþjakaði
drengur, við foringjana hollenzku,
— ,“já, við erum allir þreyttir, —
ekki liðsmenn að eins, heldur einn-
ig foringjarnir, jafnvel við erum
þreyttir. Þess fyrri, sem friður kem-
ur, þess þakklátari verðum við
allir”.
Aliir viðstaddir voru sólgnir 1
sögur frá vígvellinum og þyrptust^í
kringum koinumanninn. Einhver í
hópnum tók þá að vegsama heraga
Þjóðverja og boðhlýðni liðsmanna.
“Heraga”, sagði sá með krossinn á
bringunni og Jék meðaumkunar-
bros um varir hans. “Eg ska' scgja
ykkur ögn um heraga, ef þið viljið,
— segja ykur, hvernig þeir eru æfð-
ir, sem valdir eru til að gjöra á-
hlaup á virki eða skotgrafir, svo
að þeir læri að hika hvorki né
víkja.
“Nokkrum dögum áður en á-
hlaupið er fyrirhugað, er flokkur
sá, er áhlaupið skal gjöra, sendur
út á völl, þar sem kúlur óvinanna
springa sem þéttast, og þar er liðs-
mönnunum raðað í fylkingar. For-
ingjarnir standa frammi fyrir þeim
og iáta þá gjöra allar venjulegar
heræfingar, eins og ef þeir væru í
heræfingaskóla heima hjá sér, en
yfir höfði þeirra, umhverfis þá og
mitt í hópnum, springa kúlur ó-
vinanna með látlausum brestum og
gný.
Skyldi einhverjum verða það á,
að ‘ki])]>ast við’, eða líta um öxl sér
til að sjá, hvar l)essi kúla kemur
niður, þá cr sá hinn sami, fyrir-
vara og vægðarlaust, skotinn tii
dauðs — fyrir bleyðiskap.
“Líðsmönnunum er á þennan veg
innrætt það( að þegar þeim er skip-
að að gjöra áhlaup, er dauðinn vís
að baki, ef þeir bara hika, og að
eina lífsvonin er fólgin í því, að
ráðast á óvinina ’ í vonleysis-æði,
grönn eins og sú lífsvon er.
“Einusinni var eg sjónarvottur
að því, sem annars er mjög fágætt
í þýzku herliði, en það var, að liðs-
manna-flokkur neitaði, — þverneit-
aði, að hlýða boði foringjans. Liðs-
mönnunum hafði verið skipað, að
skjóta tvo vopnlausa borgara, en
sem iiðsmennirnir ailir álitu gjör-
samlega sýkna saka.
! Foringinn stóð undrandi, — vissi
ekki, hvaða ráð skykli taka. Hann
sá það á svip allra, að heila her-
deildin hafð i sama álit á málinu
eins og iiðsmenrMrnir, sem neitað
höfðu að gjörast banamenn þess-
ara tveggja borgara. Hann þorði
því ekki að kalla fram annan flokk
til þees að vinna verkið. Hann tók
því það ráðið, að bíða þar til önn-
ur herdeild færi um þorpið. Það
gjörði hann, og eftir að hafa haft
tal af foringja þeirrar læildar fékk
hann viija sínum framgengt.
“Að þessu verki loknu fór hann
að hugsa um að hegna þeim iiðs-
mönnum sínum, sem neitað höfðu
að drepa þessa sakiausu borgara.
Hann iét taka þá alla, festa bönd
um úlfliðu þeirra, varpa svo lausa
endanum bandanna yfir greinar á
skóga»trjám og drága þá upp þang-
að til fætur þeirra voru lau’sar frá
jörðu; festa svo böndin um trjá-
greinarnar og láta mennina hanga
á úlfliðunum í lausu lofti. Og þar
máttu þessir vesaiingar hanga í sex
klukkustundir. Allir voru þeir nær
dauða en iifi af þreytu, af meiðsl-
um og af.þjáningum þegar hegn-
ingartíminn var á enda, — en her-
aganúm var forðað frá doða og frá
rotnun. Þessir liðsmenn voru svo
útleiknir að það eru engar líkur
til, að líknsemi eða mannúð komi
þeim til að óhlýðnast boði foringj-
ans í annað sinn”.
Hoilenzku foringjarnir létu undr-
un sína í ljósi yfir þessu ódæði og
sögðu allsendis ómögulegt, að ann-
að eins gæti komið fyrir í her Hol-
iendinga, — að herinn þeirra allur
gjörði uppreist og réði foringjann
af dögum^ heldur en láta slíkt við-
gangast.
“Eg hefi vísvitandi haldið nafni
sögumannsins ieyndu”, segir frétta-
ritarinn, “og nafni þeirrar herdeild-
ar, sem iiann tilheyrir. Hefði eg op-
inberað það, og þeski ungi maður
svo slðar, að afturfenginni fullri
sjón og heilsu, viijað reyna sig á ný
í iiði Þjóðverja, þá yrði hegning
iians eflaust þung fyrir mælgina ut-
an vébanda”.
Hr. Jónas Þorbergsson.
í Lögbergi dagsettu 27. þ. m. seg-
ir þú: “að þér þyki athugasemdir
mínar við svar þitt það ómerkileg-
asta, sem komið hafi frá minni
hendi; eg leggi auðsjáanlega alt
kapp á, að þyrla upp sem mestu
ryki, og villa mönnum sjónir”.
Þetta er nú þinn dómur! Og sam-
kvæmt framkomu þinni i þessu
máli er liann einskisvirði. Það eru
þeir lesendur, sem eru öllum mála-
vöxtum kunnir, sem eg álít að séu
dómendur í þessu máli. Og eg er ó-
hræddur að leggja það undir úr-
skurð þeirra.
Þú segir, að eg virðist hafa veitt
fyrirlestrinum litla eftirtekt, en
hnotið um þessi tvö orð: “andlegir
Hornstrendingar”, — og strandað
þar. Þetta er ekki rétt. Eg hefi
hvorki hnotið eða strandað á þess-
um tveimur orðum. Það var öil
klausan^ sem þú hnýttir aftan við
athugasemd þína, Argyle íslend-
ingum til niðrunar, sem eg tók til
yfirvegunar. Eg vona, að eg hafi
sannfært aila, sem hér eiga lilut að'
J máii, að ummæli þín og sleggjudóm-
i ur gagnvart okkur, hafi við ekkert
að styðjast ncma ómerkilegar grill-
| ur í þfnum eigin heiia. — Þú segist
iiafa sagt það eitt um Argyle íslend-
inga: “að þér virðist skorta til, að
þeir sköruðu fram úr í félagslegum
| og andlegum störfum, svo sem þeir
gjöra í búskaj), að sögn kunnugra
manna”. — En þetta er alveg til-
hæfulaust. Hverjirvoru þessir kunn
ugu menn, sem gáfu þér þessar uppr
lýsingar? Yilt þú gjöra svo vel að
birta nöfn þeirra? Þessi skýrir«; er
heldur ekki til í slettu l>inni th Ar-
! gyle íslendinga. Búskapar áhyggjur
J vinnumanna koma hér ekki til
J greina. Það eru bændur og iand-
í takendur, sem hér hefir verið um
að ræða; það ei' því utan við mál-
efnið að tilfæra siíkt.
Viðvíkjandi félagsstarfsemi og
fjárframlögum til slíks, er eg fús til
að auðsýna þér þá eftirlátssemi, að
við berum saman “plögg” okkar, og'
sjáum hvor er sjáifum sér samkvæm-
ari.
Þessi deiia hefir þó haft þau áhrif
á þig, að þú ert nú hógværari í síð-
asta ávarpi þínu “Til íslendinga f
Argyie”, en þegar þú byrjaðir um-
I Þóta-tilraun þína(H) 13. maí síðast-
liðinn.
Árni Sveinsson.
Allir góSir íslendingar vilja eiga
fána íslands.
íslendingadagsnefndin hefir mikið
af fánum lslands til söiu, hvern fyrir
25 cents. Það væri ágætur gripur
fyrir unga sem eldri, að hafa með
sér af Deginum til minningar um
hann og gamla landið. Þeir, sem
landið elska, ættu þó að hafa fána
þess, — minna má það varla vera.
KENNARA VANTAR
Við Diana skóla, No. 1355 (í Mani-
toba) frá 14. ágúst næstk. til 1. des-
ember. Umsækjandi verður að hafa
“3rd (’fess Professional Certificate.
Hver, sem sinna vill tilboði þessu,
greini undirrituðum frá æfingu
sem kennari og hvaða kaup óskað
er eftir. Til 5. ágúst verður um-
sóknum veitt mótftaka.
Magnus Tait, Sec’y-Treas.
P. O. Box 145
4t . Aiítier, Sask.