Heimskringla - 15.03.1917, Síða 3

WINNIPEG, 15. MARZ, 1917.
H E I M S K R I N G L A
.3. BLS.
SJÁL! FSTÆÐ OG eftir SÖNN
CHARLES CARVICE.
ur líka eignir þær og fjárupphaeSir, sem ánafnaSar
hafa verið móSur þinni.
Þannig var því variS meS Neville lávarS. Án
þess aS erfa eignir móSur sinnar hefSi hann orSiS
vellauSugur og atkvaeSamikill aSalsmaSur. En
meS eignir móSur sinnar í ofanálag, varS hann einn
af helztu stóreignamönnum landsins, sem reikna inn
tektir og tekjur í mörg þúsund pundum daglega. Svo
stórkostlegar tekjur hljóta aS vera ánægjulegar, en
ef sannleikann skal segja eru þær mörgum aS eins
þung byrSi, sem bakar þeim erfiSi og umhyggju.
Á þetta sér staS meS þá, sem eru samvizkusamir og
gegna skyldu sinni. FaSir Neville lávarSar, Fitz-
Ffarwood jarl, var samvizkusamur maSur og þar af
leiSandi einn af mestu erfiSismönnum Englands. ---
Hann gengdi skyldu sinni hvervetna og þeir menn
eru ætíS erfiSismenn, þó þeir skipi voldugustu tign-
arstóla landsins. Krónprinsinn sjálfur er hér meS
talinn, því hann er sjaldan aSnjótandi mikillar hvíld-
ar. Hann verSur aS vera á eilífum þönum um alt
landiS alla vikuna í gegn. Á mánudaginn leggur
hann hornstein einhvers sjúkrahúss, sem veriS er aS
byggja, og á þriSjudaginn er hann svo kominn á
hinn enda landsins til aS opna þar forngripasafn.
Þetta gengur alla vikuna.
Fitz-Harwood jarl var alt af önnum kafinn og
sívinnandi. Öll störf ráSsmannsins urSu aS endur-
skoSast af honum; leiguliSar, þjónar og verkamenn
hans sóttu fund hans til aS leita ráSa hans; hann
svaraSi öllum bréfum, sá um allar gjafir til fátækra-
stofnananna og flest annaS. I stuttu máli sagt, var
hann lífiS og sálin í öllu þar á staSnum, eins og
verzlunareigandinn er lífiS og sálin í allri verzlun-
inni. Hann var hár maSur og grannvaxinn og nú
hniginn á efri aldur. Á andliti hans voru djúpar
hrukkur eftir margra ára erfiSi. HerSalotinn var
hann orSinn eftir sína löngu kyrsetu viS skrifstofu-
borSiS. En hvítur fyrir hærum var hann undir eins
orSinn er hann var rúmt fertugur. — Þannig var
Fitz-Harwood jarl í sjón, og hefSu margir svariS
fyrir aS þetta væri faSir Cecil Neville lávarSar.
Ef nokkur samkvæmni hefSi átt sér staS, hefSi
Cecil Neville átt aS vera vakandi starfsmaSur eins
og faSir hans var; en þaS var öSru nær en svo væri.
Náttúran hlær aS öllum föstum reglum, henni hafSi
þóknast aS skapa hann eins ólíkan föSurnum og
hugsast gat, alveg gagnstæSan honum aS öllu leyti.
Hún hafSi gert hann aS skáldi( lærdómsmanni,
söngfræSingi, — hafSi gert hann aS tilfinninga-
manni. Andi hans var þrunginn af hugsjónum; sál
hans var viSkvæm eins og strengir hljóSfærisins.
1 viSbót viS alt þetta hafSi náttúran svo prýtt hann
fegurSinni. Hann var manna fríSastur í andliti og
fallega vaxinn og tignarlegur á velli.
I skóla stundaSi hann nám sitt af kappi nætur
og daga. Er hann útskrifaSist, hlaut hann því
hæsta mentastig skólans og bezta vitnisburS há-
skólakennaranna og — hitaveiki.
Þá Var tafarlaust sent eftir foreldrum hans og
komu þau meS næstu lest, og þegar þau nálguSust
sjúkrabeS sonar síns voru þau gagntekin af örvænt-
ingu. En hann reyndi aS hugga þau alt sem hann
gat.
MeS veikt bros, í sínum dökku augum, þrýsti
hann hönd móSur sinnar og sagSi lágt og veiklu-
lega:
“Ekki skaltu vera hrædd, mamma. Eg ætla
mér ekki aS deyja.”
Og hann dó heldur ekki. MeS sama óbifan-
lega viljaþrekinu, sem hafSi hjálpaS honum til aS
komast fram úr öllum keppinautum í skóla, fór
hann aS reyna aS láta sér batna og hepnaSist þaS.
En foreldrar hans voru þó kvíSafull hans vegna.
Enda var Cecil lávarSur einkasonur þeirra og unnu
þau honum út af lífinu. FramtíS ættarinnar hvíldi
á honum. Ef hans misti viS, þá væri ættin úr sög-
unni, en ef hann lifSi og kvongaSist, eignaSist börn
og buru, þá væri ættinni borgiS.
Þau töluSu um aS senda hann til Harwood, sem
var aSalstöS ætt^rinnar( en læknar hans voru þessu
mótfallnir.
Þeim kom saman um aS þaS væri ekki kyrlátur
staSur, sem heppilegastur væri fyrir lávarSinn. Út
úr eintómum leiSindum myndi hann fljótt leita
dægrastyttingar í bókunum; en bækur mætti hann
ekki sjá fyrri en hann væri orSinn alhraustur aftur.
Hann þyrfti aS breyta til um lifnaSarháttu og lofts-
lag. Taka þátt í margbreytilegum skemtunum, sem
gaetu haft af honum. RáSlögSu þeir helzt, aS hann
yrSi sendur í skemtiferS um Evrópu.
JarSlinn félst á þetta, og varS niSurstaSan því
sú, aS Cecil lávarSur væri látinn leggja af staS í
skemtiferS þessa þaS bráSasta. Til þess aS vera
fylgdarmaSur hans á ferSalagi þessu var fenginn
prestur frá Oxford og lofaSist hann til þess aS sjá
um hinn unga greifa aS öllu leyti. Voru þeir gerSir
ut meS miklum peningum er þeir lögSu af staS í
þetta langa ferSalag.
hyrst fóru þeir til Parísar og dvöldu þar í tvær
vikur. LávarSurinn fór á þeim tíma mikiS um
þessa afarstóru höfuSborg. En þaS eina, sem hann
virtist hafa gaman af, voru stærstu leikhúsin og
söngsamkomurnar. Hann gat setiS tímunum sam-
a» og hlustaS á fagurt fiSluspil og hljómfagra og
þýSa söngrödd.
Séra Forsyth, ferSafélagi hans, sá aS þetta
dugSi ekki.
"Þú braggast ekki neitt, Cecil, sagSi hann.
“Eg er þeirrar skoSunar, aS hljóSfærasláttur og
söngur sé eiturlyf fyrir þig, eins og heilsu þinni nú
er fariS. ViS verSum aS fara héSan."
LávarSurinn samþykti þetta eins( og annars
hugar.
"Gott og vel," svaraSi hann.
"Hvert eigum viS aS fara? spurSi séra
Forsyth.
"Hvert sem þér sýnist," svaraSi hinn kæruleys-
islega.
“Jæja. Eg held bezt sé aS viS förum til Sviss-
lands," sagSi séra Forsyth. Svo settist hann niSur
og skrifaSi jarlinum aS þeir væru á förum til
Lucerne.
FerSuSust þeir svo til Lucerne. Komu þeir sér
fyrir þbr í stóru gistihúsi rétt viS vatniS. Cecil
lávarSur varS gagntekinn af hinni ólýsanlegu nátt-
úrufegurS á þessum stöSvum( af hinni dýrSlegu lit-
breytingu vatnsins og fjallanna viS ljósaskiftin, en
sama deyfSin og áhugaleysiS einkendi hann enn þá.
Hann sat stundum tímunum saman niSri viS bryggj-
una, innan um fólkstroSninginn þar, vatnskarlana
og aldinasalana, en virtist ekki heyra eSa taka eftir
neinu. Sat hann og talaSi viS "eigin sál" sína aS
skálda siS, sökti sér niSur í hugsanir og starSi meS
dreymandi augum á vatniS. Var honum oft eigin-
legt aS sitja þannig, hugsandi og dreymandi, en þó
hafSi hugarleiSsla hans magnast um allan helming
eftir veikindi hans.
Séra Forsyth tók aS fyllast af örvæntingu, en
I^afSi þó ekki þegar á alt var litiS yfir miklu aS
klaga.
GeSljúfari og betri félaga var ekki unt aS finna
en Cecil Neville lávarS. Hann var ætíS reiSubú-
inn aS gera alt fyrir alla og aS hlýSa fyrirmælum
séra Forsyth í öllu og fara meS honum hvert á land
sem hann vildi. En alveg ómögulegt virtist nú aS
vekja áhuga hjá lávarSinum fyrir lífinu í kring um
hann.
Eg skil þig ekki, Cecil( sagSi séra Forsyth einu
sinni viS hann. Er ekki neitt til í veröldinni, sem
gæti veriS þér til skemtunar og vakiS hjá þér áhuga?
EitthvaS ætti aS geta veriS þér til ánægju, — eSa
okkar miklu peninga megna lítiS. Láttu nú þinn
skarpa heila fara aS starfa og festu augun á ein-
hverju, sem gæti glatt þig og leitt þig aS lífinu í
kringum þig. — Eg kysi heldur aS sjá þig gleSja
þig viS vín og spil og þess háttar, aS siS margra
annara ungra manna, en aS sjá þig lifandi dauSann,
eins og þú nú ert!"
Cecil lávarSur brosti og stundi viS þunglega.
'ÞaS hryggir mig, séra Forsyth,” svaraSi hann
alvörugefinn, “aS þér skuli vera bökuS öll þessi
dauSans leiSindi, sem félagsskapur viS mig nú á
dögum hlýtur aS orsaka —”
Minstu ekki á þetta, góSi vinur minn. Mér er
borgaS fyrir þetta( eins og þú veizt, og þó svo væri
ekki, þá er tilfinningum mínum í þinn garS þann
veg fariS, --- aS eg væri nú viS hliS þína hvort
sem væri.”
Þakka þér fyrir, svaraSi lávarSurinn hugs-
andi. Eg veit þetta, hefi vitaS þaS lengi. En í
hverju á eg aS taka þátt, sem vakiS getur hjá mér
áhuga? Hreinskilnislega sagt, veit eg ekki hvaS
þaS gæti veriS. Þú talar um peningana, séra
Forsyth. SkoSun mín er aS þaS séu einmitt þeir,
sem eru orsök alls mins ahugaleysis. Sökum þeirra
er eg vanur viS þaS frá barndómi aS fá alt án
minstu fyrirhafnar. Allar þrár mínar hafa þannig
veriS uppfyltar. --- Eg er orSinn þreyttur á grægS
auSsins.”
Séra Forsyth starSi eins og ögn dofa á lávarS-
inn, ýmist hló hann eSa varS alvörugefinn.
“Afar-undarlegt er þetta,” sagSi hann. “Samt
er þaS mér skiljanlegt. ÞaS veit heilög hamingjan
aS einkennilegt ástand er þaS þó, aS vera orSinn
leiSur á auSnum og hinum margvíslegu gjöf .m
hans. HvaS mig sjálfan snertir er eg fastlega á
þeirri skoSun, aS eg hafi ekki nógan auS."
Cecil lávarSur brosti dapurlega og flevgSi
vindlingi sínum frá sér. Þeir sátu niSur viS vatniS
og var sólin aS ganga til viSur í vestrinu. Fjöllin
framundan þeim voru vafin dýrSlegu geislaskrúSi
kvöldsólarinnar.
Eg öfunda þig — vildi gjarna standa í þínum
sporum.”
"Skifta á öllum þínum miljónum — fyrir mína
fátækt og skifta æsku þinni fyrir mín elli ár! Cecil,
þú hefir ofreynt þig andlega og ert ekki meS sjálf-
um þér. Þú nærS þér ekki aftur fyr en þú verSur
fyrir einhverjum sterkum gleSi-áhrifum eSa þú
verSúr fyrir einhverri þungri sorg. Ekkert annaS
fær vakiS þig. AuSurinn er eilíf olía( sem viSheld-
ur eldinum í lífi sumra manna, — en þannig er því
ekki variS meS þig. Nú skulum viS koma inn. Eg
veit þú kærir þig ekki um Svissneska víniS, því
er nú ver, en til allrar lukku á þaS gagnstæSa sér
staS meS mig.”
Cecil brosti.
"FarSu og uppfyltu þ.essa löngun þína," sagSi
hann. "Eg kem á eftir þér eftir fáein augnablik.
SólsetriS og roSinn á fjöllunum er nú meira virSi í
augum mínum en alt vín veraldarinnar.”
Séra Forsyth ypti öxlum, er hann stóS upp pg
skildi viS hann. Cecil lávarSur sat þarna í þungum
þönkum þangaS til roSinn var horfinn af fjöllunum,
þá stóS hann á fætur. En í staS þess aS ganga til
gistihúss þeirra, klifraSi hann upp strætiS, sem lá í
áttina til dómkirkjunnar. Gekk hann svo rétt á
eftir fram hjá kirkjunni, sem er stór og mikil bygg-
ing, en ekki neitt tiltakanlega fögur. Er hann hafSi
gengiS áfram um stund, tók hann eftir því, aS hann
var nú farinn aS ganga eftir þröngu stræti( sem lægi
í áttina til dalsins, fyrir neSan borgina.
En allir, sem á þenna staS hafa komiS, vita aS
fram meS götu þessari er hér og þar stráS smáhýs-
um, og eru hús þau flest leigS sumargestunum á
jessum stöSvum. Cecil lávarSur vildi leigja eitt
jeirra, en séra Forsyth aftók þaS meS öllu. VarS
jaS því úr, aS þeir komu sér fyrir á gististöSunni.
Cecil lávarSur ráfaSi í hægSum sínum eftir
stræti þessu og reykti vindling. En svo nam hann
alt í einu staSar undrandi, því fögur kvenmanns
rödd hljómaSi fyrir eyrum hans, sem söng kvæSi úr
eiknum "Trovatore”.
Þetta skall nú — eSa réttara sagt flaut — svo
skyndilega inn í dagdrauma hans, aS hann varS
eins og ögndofa og stóS grafkyr.
Röddin barst frá veggsvölunum á húsi einu
fram undan honum. Var hún yndislega fögur og
auSheyrt á því hvernig henni var beitt, aS hún hafSi
veriS vel æfS. Söngur var Cecil lávarSi sem
íungruSum manni matur og drykkur, færSi hann
sig því undir veggsvalirnar svo hann gæti heyrt
sönginn enn þá betur. StóS hann þar meS höfuSiS
niSri á bringu, — sál hans gagntekin( andi hans
lieiIlaSur.
Án nokkurs hiks var söngurinn sunginn til enda,
og ekki fyrri en seinasta nótan þagnaSi, vaknaSi
Cecil lávarSur til lífsins aftur. Hann beiS nokkur
augnablik, til þess aS vita hvort þessi óþekta og
ósýnilega manneskja myndi halda áfram aS syngja,
gekk hann svo undan veggsvölunum og bjóst til aS
íalda burtu.
En hann var ekki kominn langt, þegar ljós-
glampi leiftraSi um hann frá einum húsglugganum
og áSur en hann gat fært sig inn í skuggann aftur,
tieyrSi hann skæran hlátur uppi á svölunum og
rödd, sem hrópaSi:
"Ó, Romeo, hversvegna ertu hér, Romeo?”
Þetta var sama röddin, sem hann hafSi heyrt
syngja fyrir fáum augnablikum síSan. OrSin voru
ensk, en framburSur og áherzla gaf þó til kynna aS
þaS væri útlendingur( sem talaSi. .
Cecil lávarSur var á báSum áttum hvaS gera
skyldi. AuSsjáanlega hafSi frú þessi tekiS hann
fyrir einhvern vin í misgripum. Átti hann aS lyfta
hatti sínum, eSa ganga í burtu án þess aS veita
þessu neina eftirtekt?
Hann félst á þaS síSara og var lagSur af staS í
burtu:
“Ert þetta þú, herra Gerald?”
Áklagan di sjálfan sig fyrir allan klaufaskapinn,
sneri lávarSurinn sér aS veggsvölunum og lyfti
hatti sínum.
"Eg biS þig fyrirgefningar," sagSi hann, "þú
tekur mig án efa í misgripum fyrir einhvern, sem
þú þekkir."
Um leiS og hann sagSi þettat, heyrSi hann undr-
unar hróp uppi á veggsvölunum. Út í ljósiS, sem
streymdi frá einum efri glugganna, kom svo þaS
yndislegasta — allra yndislegasta andlit, sem Cecil
’lávarSur hafSi nokkurntíma séS.
Þetta birtist honum sem draumsýn. Draumvera j
þessi var engil-frítt andiit og kórónu af gölllnu i
hári, sem glitraSi fagurlega í kertaljósinu. Fjólu-j
blá augu störSu á hann, sem voru þrungin af undr j
un. Lítil hönd hvíldi á riSinu "fyrir ofan, falleg í
laginu eins og á myndastyttu og hvít eins og mar-
mari. Cecil lávarSur stóS gagntekinn, augu hans
Iímd á andlitinu fyrir ofan hann, og blóSiS tók aS
renna í gegn um æSar hans meS óvanalegum hraSa.
Yndislegt bros færSist nú yfir andlitiS í staS
undrunarinnar, og rödd, sem var sæt og hljómfögur
þrátt fyrir útlendings áherzluna, hljómaSi nú fyrir
eyrum hins unga manns eins og engla söngur.
ÞaS er eg, sem verS aS biSja þig fyrirgefning-
ar. Eg tók þig í misgripum fyrir vin, sem eg átti
von á."
EitthvaS — Cecil vissi ekki hvaS kom honum
til aS svara þannig:
Eg tel þaS leitt aS þetta skuli hafa veriS mis-
grip.”
Svo hrökk hann viS, er hann gerSi sér grein
fyrir þessari ofdirfsku sinni, lyfti kurteislega hatti
sinum og sneri sér svo burtu. En rétt í þeim svifum
var lögS hönd á öxl hans og karlmannsrödd, sem
hann kannaSist viS hrópaSi:
Hver fjan—! Svo hætti þessi aSkomandi í
miSju kafi, og reiSi hans snerist í undrun. "Enginn
annar en Neville lávarSur! Kæri kunnnigi, hvernig
í óskupunum gat eg búist viS aS sjá þig hér?”1
Þetta var skólabróSir og vinur lávarSarins.
Gott kvöld, Moore,” sagSi hann( er aSkom-
andinn hristi hönd hans innilega og glaSlega.
“Hvílíkur fundur!" sagSi Moore. "Er heilsan
betri? — hvar heldurSu til? — hvaS ertu aS gera
—?” AuSvitaS var aS hann ætlaSi aS segja “hér”,
en stúlkan uppi á veggsvölunum tók nú til máls:
Ert þetta þú, herra Gerald — eSa eru þetta
önnur misgrip mín?" sagSi hún og hló.
Gerald Moore leit upp til hennar.
"ÞaS er eg,” svaraSi hann. "Misgrip — viS
hvaS áttu meS því?”
Cecil lávarSur flýtti sér aS útskýra þetta.
“Þetta var mér aS kenna," sagSi hann. Eg
freistaSist til aS hlusta á ungfrúna þegar hún var aS
syngja, og tók hún mig svo í misgripum fyrir — þig
líklega. BerSu henni einlæga afsökun mína fyrir
aS eg skyldi standa á hleri."
Gerald hló.
"Þér er bezt aS koma og gera afsökun þína
sjálfur,” sagSi hann. Svo leit hann upp til stúlk-
unnar. "Má eg koma meS vin minn meS mér,
Zeneobia?” spurSi hann hana.
Tók Gerald síSan undir handlegg Cecil lávarS-
ar og leiddi hann upp viSar tröppurnar, sem lágu
upp á veggsvalir hússins.
V. KAPITULI.
“Þetta er vinur minn, Neville lávarSur, Zeno-
bia,” sagSi Gerald, er þeir voru komnir upp til
hennar. “ViS kyntumst í skóla — þó ekki værum
viS mjög samrýmdir, því vinur minn, Neville lá-
varSur, stundaSi nám sitt af kappi, en eg eyddi
tímanum í iSjuleysi. AfleiSingarnar urSu því, aS
nú er hann kominn í röS mentuSustu manna og
getur skrifaS hálft stafrofiS á eftir nafni sínu — en
eg er sami bjálfinn og áSur. Neville, þetta er
Zenobia de Norvan, sem þér er svo umhugaS um aS
sjá og biSja afsökunar.
Neville lávarSur hneigSi sig fyrir þessari yndis-
legu stúlku; virtist honum hún vera yndislegri í ná-
lægS en fjarlægS. Hún hneigSi sig á móti meS
tignarlegri hæversku og andlit hennar ljómaSi af
töfrandi brosi.
"GerSu engar afsakanir, Neville lávarSur,”
sagSi hún. "AtburSur þessi hefir gefiS okkur til-
efni til aS kynnast, sem hlýtur aS vera okkur til
sameiginlegrar ánægju.”
Neville lávarSi varS orSfall; allur hans mikli
lærdómur og hans margvíslegu hæfileikar komu
honum nú aS sára litlu haldi. Hin dýrSlegu bros
hennar og hin hljómþýSa rödd hennar virtust gera
hann aS engu.
“DvelurSu hér lengi, Neville lávarSur?” spurSi
hún hann( er þau þrjú höIlluSust upp aS veggsvöl-
unum og töluSust viS. — Annars voru þau bara
tvö, sem töluSu, því Neville lávarSur þagSi aS
vanda.
"Nei — já," svaraSi hann, og var eins og hann
vaknaSi af draumi; hann hafSi veriS aS horfa á
hin stóru og dreymandi augu hennar, sem störSu
út á vatniS, og dáSst aS því hvaS þau væru falleg.
Hún brosti til hans.
Já, hélt hann áfram. Eg held eg dvelji hér
um tíma. Satt aS segja veit eg þetta þó ekki meS
neinni vissu, eg hefi engin sérstök áform,
"Einmitt þaS," svaraSi hún lágt og vottaSi fyr-
ir gleSisvip á andlit hennar. “Þá treysti eg því, aS
þú dveljir hér hjá okkur um tíma. ÞaS er svo fátt
af skemtilegu fólki hér í Lucerne --ó, svo skelfing
fátt. Eg vona a'S þú sýnir á okkur meSaumkun
og farir ekki strax frá okkur.
En þú veizt ekki enn þá hvort eg get veriS
ykkur til nokkurrar skemtunar,” sagSi Neville lá-
varSur og brosti.
Jú( þaS veit eg meS fullri vissu,” svaraSi hún
og leit brosandi til hans. Svo leit hún til Geralds
Moore, sem hafSi veriS aS horfa á þau t;l ski.ft;s og
undrast meS sjalfum sér yfir þeirra cinkennile~a
j viShafnartali.
"Eigum viS aS drtkka kaff: herra Mao.e, eSi
kjósiS þiS karlmcr.nimir héldur vfn?”
Þeír kusu báðir kaffi án mirsta hi'cs. I eiddi
hún þá inn í etofuna, scm var i.'.n af vesT'rsvcl.mum.
Stofa þcfsi \ar stór og rúmgóS og hin skraut-
legasta. Neville lávavSur tók strax eftir því, er
hann leit i kring um sig. aS ásamt stóru pianó, sem
þarna var, gat einnig aS líta þar hörpu og mörg
önnur hljóSfæri. I oftiS þarna inni var angandi af
einhverju óþeklu ilm-efni og Austurlanda myndir
og annaS skraut hékk á veggjunum — þessi stofa
var í alla staSi samsvarandi umgjörS utan um hina
óviSjafnanlegu Zenobiu de Norvan.
Neville lávarSur bjóst viS aS sjá einhvern
annan kvenmtinn þarna inni, en í þetta sinn var þar
enginn af heimilisfólkinu nema Zenobia sjálf.
Svissnesk þjónustumær kom meS kaffiS á
skrautlegum bakka. Setti hún bakann á lítiS borS,
sem þarna var, og fór svo tafarlaust burtu. Zenobia
settist viS borSiS og helti kaffinu á bollana og var
ófáanleg til aS þiggja aSstoS Neville IávarSar viS
þetta.
ÞaS er siSur i mínu landi, sagSi hún meS
yndislegu brosi, "aS kvenfóIkiS þjóni karlmönnun-
um viS kaffiborSiS.”
Neville lávarS langaSi til aS spyrja hana frá
hvaSa landi hún væri, en vildi ekki gera þaS. I
staS þess, aS hann spyrSi hana spurninga, var hún,
sem spurSi hann. Hún rýmdi til fyrir hann á bekk-
num viS hliS sína, hallaSi svo baki sínu upp aS
veggnum og tók aS tala viS hann um alla heima og
geima. Er hún sat í þessum stellingum og hin
stóru og björtu augu hennar störSu á hann — varS
Neville lávarSur eins og gagntekinn af töfrum.
Hann sagSi honum alt um sjálfan sig, skóla-
göngu sína, æSri skóla námiS og veikindi sín —
hún hafSi int hann eftir hvernig stæSi á því hann
væri svo fölur úllits. — Hann sagSi henni frá jarl-
inum föSur sínum, Fitz-Harwood. Hann gerSi
eins lítiS og hann gat úr ættartign sinni og auS; en
mátti þó til aS svara spurningum hennar og segja
henni ögn frá hinum stóra kastala ættarinnar og hin-
| um miklu jarSeignum. Rödd hennar var svo sæt