Heimskringla - 20.12.1917, Page 7

WINNIPEG, 20. DES. 1917
HEIMSKKINGLA
7. BLAÐSIÐA
Sjálfsmorðingjarnir
í Dimmugötu.
Eftir Leonard Merrick.
Þýtt hefir E. H. Kvaran.
(Niðurl.)
“Þetta er aliveg satt! Kaffihús er
skemtilegra. En að við fáum okk-
ur eina flösku af víni saman;
hvernig lízt yður á l>að? Ef l>ér
haldið því fast fram, skal eg vera
ge®tur yðar; ef ekki—”
“Ó, onér er ánægja að því,” taut-
aði Toumicquot.
“Gott og vol, gott og vel,” sagði
Beguinet, “þér verðið að fá að ráða
því! .... Þér þurfið ekkert á snær-
inu yðar að halda, ha — við skiilj-
um það eftir?”
“Auðvitað! Hvers vegna ættum
við að vem að dragast með það?”
“Tilefnið er um garð gengið, það
er alveg satt. Gott og vel! Komið
þér, lagsmaður; við skulum fara of-
an stigann.”
Hver getur séð fram 1 ðkornna
tfmann? Eyrir stuttri stundu
höfðu þeir verið hvor öðrum ó-
kunnugir, og hvorugur hafði hugs-
að sér að fara lifandi út úr húsinu;
nú ieiddust þeir út þaðan íjörlega!
Báðir voru í góðu skapi, og þegar
lamparnir í kaffihúsinu voiu farn-
ir að bjóða þá veikomna, og víndð
rann glaðiega ofan f glösin þeirra,
þá hringdu þeir glösunum með til-
finningum, sem voru hvorki meira
né minna cn bróðuriegar.
“En hvað mjér þykir vænt um að
hafa hitt yður,” sagði Beguinet.
“Eg drekk skáii hjónabandsins yð-
ar, lagsmaður; eg óska að þér hafið
ánægju af því! Fylllið þér glasið
yðar aftur — nóg er af flöskunum í
kjallaranum. Guð minn góður, þér
eruð lífgjafi minn — eg verð að
faðma yður! Aldrei hefir mér þótt
jafn. vænt um mokkum karlmann!
í kvöld var alt dimt fyrir augum
mínum, eg örvænti, hjarta mitt var
þungt eins og faltbyssukúla — og
í einni svipan varð veröldin björt!
Rósir blómgast fyrir fótum mér, og
litlir lævirkjar syngja í lotftinu. Eg
dansa, eg hoppa! Hvað vináttan
er yndisleg, hvað hún er háleit! —
betri en auðæfi, betri en æska, betri
en ást konu; auðæfin rýrna, æskan
líður á burt, konan hrýtur. En
vináttan er—. Aftur'í glasið! I>að
rennur vel niður, þetta vín. Við
skulum fá okkur humra! Svei mér
sem eg hefi ekki fengið matarlyat.
I>au gera mann gráðugan, þessi
sjálfsmorð, finst yður ekki? Eg
ætla ekki að vera neitt uppástönd-
ugur — ef þér teljið að þér eigið að
veita, þá skuluð þér fá að borga.
Humra og aðra flösku? Á það að
vera á minn kostnað eða yðar?”
“Ó, við borgum reikninginn allan
í einu!” sagði Toumicquot.
“Gott og vel, gott og vel,” sagði
Beguinet, “þér verðið að fá að ráða
þessu. En hvað eg er sæll! v Mér
finst eg vera orðinn tuttugu árum
yngri. í>ér munduð ekki trúa því,
hvað eg hefi þjáðst mikið! Mínar
þrautir mundu fylla heila bók. Egj
segi yður alveg satt! Að eðlisfarij
er ©g hneigður til heimilislífs; en
heimilið mitt er ótækt —- það fer
hrollur um mig, þegar eg kem inn
í það. Eg sé aldrei hreinan borð-
dúk, nema á matsölustað. Alveg
satt! Eg svín! Lúcretía hugsar
aldrei um annað en hégóma.”
“Nei, nei,” maldaði Tournicquot f
móinn; “ eg get ekki fallist á það.”
“Hvað vitið þér um það? “Þér
‘getið ekki fallist á það’! Þér haf-
ið séð hana, þegar hún er skrýdd
leiksviðsbúningmum, þegar hún er
uppdubbuð og masar við mann,
með málninguna og duftið framan
í sér, og þegar hún er í bezta líf-
stykkinu sfnu. Það er eg sera er
‘bak við tjöldin’, góður minn, en
ekki þér! Bg sé skítugan morgun-
kjólinn hennar og bréftætlumar í
hárinu. Kl. 4 síðdegis! Á hvorjum
degi! Þér ‘getið ekki fallist á
það’!”
“Bréftætlur?” sagði Toumicquot
stamandi.
“Eg held nú það! Eg skal segja
yður, eg er góðlyndur maður að
eðlisifari; eg er afskaplega umburð-
atlyndur við yíirsjónir kvenna; það
er okki svo lítil bending, að eg ætl-
aði heldur að hengja mig, en halda
Et Maginn er sár,
þá drekkið bara
heitt vatn.
“Ef fólk, sem þjáist af meltingar-
leysi, vindgangi og belgingi, maga-
sýru, brjóstsiba, catarrh o.sfrv., tæki
teskeitj af hreinni Bisurated Magnesíu
í hálfu glasi af heitu vatni eftir mál-
títJ, þá myndu kvillar þeirra þverra
og læknarnir yrtJu atJ leita annatJ eft-
sjúkllngum.” Til skýringar á þess-
um orTJum sagtJi nafnkunnur læknir í
New Tork atJ flestir magakvillar stöf-
ubu af sýru og geri í maganum, sam-
fara ónógu blótJi til magans. Heita
vatnitj eykur blótJrásina og Bisurated
Magnesia hnekkir súrinum og gering-
unni. Svo atJ heita vanitJ og magnes-
saman er batJ ákjósanlegasta metJ-
al vit5 maga ónotum, og svo langsam-
Joga betra en hin ýmsu hreinsunar og
íystörfandi meöul.
áfram að búa með kvenmanni. Það
er ekki einigöngru óþriínaðurinn; eg
tek mér það nærri, hverntg hún
gengur heima, en — jæja, ekki verð-
ur á alt kosið og kaupið hennar er
rífiegt; eg hefi lokað augunum fyr-
ir bréftætlunum. En bvað sem því
líður, þá eru höggormarnir alvar-
legri.”
“Höggormarnir!” hrópaði Tour-
nicquot.
“Auðvitað! Kvikindin verða að
iifa; eru það ekki þeir, sem leggja
okkur til viðurværið? En 'alt á
það að vera á sínum stað’, það er
nú mitt orðtæki; orðtæki konunn-
ar minnar er: ‘Alt á að vera alstað-
ar’. Höggormarnir hennar hafa
styitt líf mitt, sve mér sem eg lýg
Jiví!—þeir fara hvert sem þeir vilja.
Eg legst aldrei svo út af við hliðina
á þessum bróftætlum hennar, að eg
megi ekki búast við að höggormur
sé undir koddanum. Það eru ekki
allir, sem kunna vel við það. Lúc-
retíu stendur á sama; jæja, það
þanf mikið hugrekki til þess — og
það er mjög ihentugt, úr því að
höggormarnir eru atvinna hennar
— ©n eg, eg hefi ekki verið aJinn
upp til þess að vera með höggorm-
uim; eg kann ekiker-t vel við mig i
dýragarði.”
“Það er eðlilega.”
“Er það. ekki? Mig langar til að
gera yður það ljóst, hvernig ástatt
er uim mig — þér skiljið það; erum
við ekki bræður? ó, mér er það
vel ljóst, að þagar karlmaður elsk-
ar konu, þá heldur hann æfinlega,
að alt ólagið sé eiginmanninum að
kcnna; yður er óiiætt að trúa því,
að eg hefi haift mikið mér til rétt-
lætingar. Höggormar, Óþrifnaður,
kvenska-.ss ~það er nú skárra heim-
ilið!”
“Kvenskass?”, spurði Tournicquot
og glápti.
“Eg er heiðarlogur maður,” sagði
Beguinet, og drakk enn út úr glas-
inu; “eg ætla okki að segja, að eg
sé gallalaus, eg sé alfuillkominn.
Alls ekki! Það er enginn efi á því,
að eg hefi við og við verið hrein-
skilnari í fca-1 i við Lúcrefcíu, en hvað
©g hefi verið kurteis. Þess konar
kemur fyrir. En—”, hann- fylti enn
glasið sitt og stundi átakanlega —
“en Ihver borgari, í hvaða stöðu
sem hann er — hvort sem ihagur
hans hefir blómgast eða ekki — á
heimting á þvf, að konan hans sýni
honuim virðingu. Ha? Hún ætti
ekki að fleygja ragúinu framan í
hann. Hún ætti ekki að ógna
honum m-eð -höggormum.” Begui-
net fór -að -gráta. “Vinur minn, þér
verðið að kannast við það, að það
er ek-ki prúðmannlegt að kúga eig-
inmann sinn með banvænum skrið-
kvikindum.”
Tournicquot var orðinn mjög föl
ur. Hanin -gaf þjóninium bending
um að koma með reikninginn, og
þegar Ihann hafði borgað sat hann
og starði á félaga sinn. Að lokum
ræskti hann eig og sagði með
nokkrum taugaóstyrk:
“Þogar öliu er á botninn hvolft—
skoðið þér til—þegar eg fer að
hugsa um það—eg er ekki viss um
—eg segi yður það alveg satt—að
þetta, sem við vorum að tala um,
sé framkvæmanlegt.”
“Hvað?” hrópaði Beguinet, og
hrök-k ákaflega við. “Ekki fram-
kvæmanlegt? Hvers vegn-a, má eg
spyrja? Æfclið iþér að koma yður
undan því, af því að ©g hefi lokið
upp hjarta mín-u fyrir yður? En sú
sviksemi! Aldrei hefði eg trúað þvf,
að þér væruð slfkur maður!”
“Hvað sem því lfður, þá er þetfca
sannleikur. Þegar eg íhuga málið,
þá ætla eg ekki að taka hana frá
yður.”
“En sá þorpari! Þér notið yður
það, að eg tala við yður í trúnaði.
Samningur er samningur!”
“Nú,” sagði Tournicquot stam-
andi, “eg ætla að haga mér eins og
maður og vinna bug á ást mtnni.
Verið þér sælir.”
“Hæ, bfðið þér við!” hrópaði Be-
guiúet, ofsareiður. “Hvað á þá að
verða um m i g? Bölvaður heigull-
inn — þér hafið jafnvel ónýtt snör-
una mina!”
E.H.K. þýddi.
— Iðunn.
-------o-------
Stríðið heirna fyrir.
Mánuðum saman hafði gaspur
friðarmanna (pacifisfs), svipað því
sem vér heyrum inú á dögum, greitt
götu óeirðanna út af herskyldu-
lögunum 1863, óeirðir, sem héldu
New York í bióðuguia voða-klóm
anarkista svo dögum skifti.
Sem sfcendur eru okkar hæbuleg-
uatu óvinir sambýlismenn og ná-
grannar, sem hylja sig í skuggan-
um. Þeir umgangast oss óátalið,
en grafa upp og flytja skýringar af
strlðsviðbúmaði vonim; aðrir æsa
til verkfalla, eggja eina stéfct manna
gegn annari, prédika frið og eitra
skoðanir fjöldans. Þúsundir þess-
ara manna eru leigusveinar og
þiggja men-gað gull keisarans. Þús-
undir em að eins hálfbakaðir liðs-
menn óvinanna og raup þeirra er
líkt gleðilátum hálfvitans, sem
kvefkir í fbúð (tenement) að eins
til þess að iheyra hljóminn í klukk-
um slökkvi-liðsins og til að sjá ó-
reiðuna, sem brenman veldur.
Háskinn af óvinunum heima fyr-
ir fer sí-vaxandi. Áhrif íþeirra verða
æ yfirgripsmeiri. Löggæzlan nær í
þá, sem fremja ákveðinn glæp; en
hún nær ekki svikurunum, sem
skýla sér undir lagavernd þjóðar-
innar, sem þeir eru að leitast við
að tortýna. Ef þú þekkir skálk,
sem þú þó ekki getur sannað á
nægar sakir til að senda hann í
betrunarhúsið, forðastu hann.
Forðastu h-ann eins og bóluna,
láttu hann finna til þess, að hann
sé viðurstygð góðra manna og eigi
ekki skilið samneyti við trúa
þegna Bandarikjanna. Gerðu
hanm “óalandi og óferjandi”; hindr-
aðu hann frá samræðum og sanir
vinnu við alla góða imenn og kon-
ur. Ef allir sannir þegnar Banda-
ríkjanna hætta öllu -samneyti við
fjan-dmeninina heima -fyrir, þá verð-
ur árangur -þess meira til að vinna
strfðið, en iþó að sex stórdeildir af
her Þjóðverja væru herteknar á
oruistuvellinum. — Saturday Even-
ing Post, 8. des.
-------o-------
Triner’s Mánaðar-
daga Tafla.
Fallegri en nokkru sinni áður er
mánaðardaga-tafla Triners fyrir
árið 1918. Mynd af Heilsugyðj-
unni er í miðið og heldur hún á
ýmsum jurtum í keltu sinni—efn-
ispörtum Triner’s meðalanna. —
Fimm fagurlega gerðar og sögu-
legar myndir útskýra meðul þessi,
tvær myndir sýna Triner’s efna-
fræðinga verkstofuna, sem völ
eiga á öllum beztu áhöldum nú-
tíðarinnar. Sendið 10 cts. fyrir
burðargjald. Jos. Triner, Manu-
facturers of Triner’s American El-
ixir of Bitter Wine and other
remedies, 1333-1343 S. Ashland
Ave., Chicago, 111.
Æfiminning
SIGURÐAK BJARNASONAR
Sorglegt slys kom fyrir í fiskiveri
við “Little Bull Head” á Winnipeg-
vatni hinin 10. okt. síðastl., er svifti
ifátæka ekkju yngri syni sínum og
Giimli-bygðina einu sinu efnilegasta
ungmenni. Sigurður Þorleifur
Bjarnason, sonur Iniglbjargar ekkju
eftir Guðmund heitinn Bjamason,
sem lengi átti heima á Grænmörk,
skamt fyrir sunnan Gimil, varð
fyrir skoti úr byssu sinni um leið
og ih-ann skrapp með skaptið ofan
á milli renigla í óv-andaðri byggingu
við lendingarstaðinn. Hann hras-
aði, um leið og byssan skrapp til,
fram á hlaupið og skotið fór á hol.
Hanin og félagar hans vom ferð-
búnir heim og hann hafði hlaupið
fraon á bryggjuna til þess að skjóta
á andir á suðurflugi.
Félagar hans voru bróðir hans,
Halldór, þeir Péturssynir, Theodór,
Bjarni og Pétur Jón Einansson.
Þeir brugðu óðara við og veittu
hon-um eins bráða hjálp og unt
var. Gufuskip var í námunda og
lagði strax á stað með hann, en
hann var örendur áður en komið
var inn til Mikleyjar.
J-arðarförin fór fram á Gimli þann
16. okt. að viðstöddum fjölda fóll-s
víðsvegar að frá Nýja íslandi ög úr
Winnipeg. Séra Alibert Kristjáns-
son flutti likræðuna og stýrði at-
höfninni. Kistan var hulin fögrum
blómsveigum.
Hinn látni, sem að eins var tví-
tugur, var lipurmenni i alla staði,
góðum gáfam gæddur, fullur af
j fjöri og framgjarn og verkiega lék
| alt í höndurn hans, er hann snerti.
I Hann skar út í tré bara með vasa-
| hnifnum sínum, svo að listaverk
j var. Um það bii, -sem stríðið skall
, á, hafði Sigurður heitinn með styrk
I móður sinnar ætlað sér að innrit-
»st við hærri skóla, en hinir hörðu
tímar hömluðu því. Hann flaut
barnaskólaanentunar á Gimli og
var útskrifaður úr áttunda bekk;
'höfðu kennarar hans það eitt um
hann að segja, að hann væri hátt-
prúður, nám-fús og skýr 1 allrl
hugsan.
Sigurðar er sárt saknað af móður
hans, bróður og systur, Jóhönnu
(Mrs. Friðgeir Sigurðsson við Riv-
erton), og yfirleitt af öllum, sem
þektu hann. Móðir hans og hann
voru samhuga f öliu og hann sté
aldrei á l>að strá, se-m henni þótti
miður. Hún, eins og hinar aðrar
íslenzkar mæður á Gimli, og ann-
arstaðar, sem hafa sviplega orðið
að sjá á bak uppkomnum sonum,
ber harm sinn í hljóði og með still-
in-gu. S. J. S.
LOÐSKINN I HÚÐIRf ITLL
Ef þér Tiljið hljóta fljótustu skil i andvirði
og hassta verð fyrir lóðskinn, húðir, ull og
fl. sendið þetta tiL
Frank Massin, Brandon, Man.
Dept H. j t
Skrifið eftir prísum og shipping tags.
BORÐVIÐUR
SASH, DOORS ARD
MOULÐINGS.
Við höfum fullkomnar birgðir af öllum tegundura
VerSskrá verSur send hverjum þeim er þess óskar
THE EMPIRE SASH & DOOR CO., LTD.
Henry Ave. East, Winnipeg, Man., Telephone: Main 2S11
iJfað ^ursí, Þrisarnir svþessai
þegar ?eSÐir nú ° íaki
/# r°^Æ aJiar vörUra ««
ISk, ^ÁGíj? r eru
ON<? Prf’sar
ff “tt, ættu ^ínin' ,Saöúara ,
í*#< kzrla JLUs8ögnum fb*k B
f°g bænd’ ^venna 0g íf fa‘o H
k°nar. t?ailZsyafÞarriaÆ
:°6rar stóUestu e% bit:iis m

\
/