Heimskringla - 27.12.1917, Blaðsíða 2

2. BLAÐSIÐA
HEIMSKfttNGLA
WINNIPEG, 27. DES. 1917
Afturelding.
(Sögubrot.)
Sverrir Ólafsson er bóndasonur.
Nýlega kominn frá útlöndum eftir
10 ára fjarveru. Hafði hætt námi í
Reykjavík, er faöir hans vildi að
hann gengi á búnaðarskóla til þess
aö búa sig undir að taka við jörð-
inni — og farið til útlanda, stund
að verkfræðisnám, sérstaklega raf-
fræði. — Fær loks heimþrá. Kemur
til Reykjavíkur á ný—eftir 10 ár.
Dvelur þar vetrarlangt. Trúlofast
ungri Reykjavíkur stúlku. — Sólar-
lag frá Skólavörðu; Sverrir sér bæ
inn lítinn og lágan, gráan og kulda-
legan, en landið í sólroða fegurð og
kvöldblóma. — Hann skrifar föður
sinum : “Eg kem heim”.—Meinbug-
ir: Unnusta hans vill ekki fara með
honum upp í sveit.—Hann fer einn.
— Miðsumar.J
“í íslenzku vornætur yndi.” —
Síðasti gististaðurinn. Sverrir
kom þangað um miðnætti og svaf
fram undir hádegi. Þá var liðug
dagleið heim til hans. En hann
hafði í hyggju að halda áfram um
nóttina og koma heim um fótaferð
morguninn eftir. Sjá morgunreyk-
in heilsa fjallablænum eins og í
gamla daga, þegar hann vakti yf-
ir túninu og sat uppi á bæjarhóln-
um og lék sér að hornum og skelj-
um eða las sögur, þangað til reyk-
urinn strókaði sig upp úr stromp-
inum. — Þá var mamma komin á
fætur!
Hugsunm hitaði hónum um
hjartarætur og fylti brjóst hans
með kvíðablöndnum fögnuði og
eftirvæntingu. Og heimþráin óx
eins og lækur í undirhlíðum.
Þegar hann var ferðbúinn og
fór út til þess að líta eftir hestm-
um sínum, stóð hann bundinn á
hlaðinu berbakaður. En hnakk-
urinn hans var lagður á ljósgráan
hest, grannvaxinn og rennilegan,
en þó sýnilega af bezta skeiði, ef
nánar var að gáð.
Sverrir gekk að hestinum, tók
í tauminn og leit framan í hann.
Hesturinn hnykti upp höfði, opn-
_aði augun og hnyklaði brýrnar.
Leiftur dökkra, djúpra augna
mætti augum Sverris og vakti
löngu þagnað bergmál inst í huga
harts.
Hvar og hvenær hafði hann
séð þessi augu áður! — Eflaust
einhvern tíma í æsku. Þegar hann
var að reyna að Iesa hugsanir
dýra, sérstaklega hesta og hunda,
gegn um augun. Og var svo viss
um, að fyrir innan þessi augu
hlyti a,ð búa sál með næmar til-
finningar. Sorg og gleði, hatur
og ást, eins og hjá mönnunum.
Ódauðleg sál. Að eins á lægra
stigi en mannssálin. En svo lík.
svo lík, að---------
Hann hafði svo oft séð þetta
í æsku.
Smalatíkin hans grét af hrygð,
þegar hann skammaði hana og
hún gat eigi komist í sátt við
hann. Hún hló yfir alt andlitið,
þegar hann fyrirgaf henni og
kjassaði hana. Og hún grét svo
sárt, að tárin streymdu úr augun-
um, þegar hvolparnir voru teknir
frá henni. — Hann hafði jafnvel
séð kýr gráta af sorg. Beljur!
Og hann gleymdi aldrei hryssunni,
sem hló af gleði og móðurást, þeg-
ar folaldið hennar, styrbusinn litli
tveggja nátta, var að vafra kring
um hana á háleggjunum sínum og
álpaðist svo inn undir kverkina á
henni og nuddaði höfðinu upp við
múlinn á móður sinni — þvílíkan
ljóma þögullar móðurástar hafði
hann aldrei séð/-í neinum augum.
— Það brendi sig inn í 12 ára
hug hans. ógleymanlega.----------
Þetta flaug alt eins og elding í
gegn um huga Sverris í samfeldri
mynd, meðan hann stóð og horfð-
ist í augu við gráa klárinn.
Hvar hafði hann séð hann
áður?
1 þeim svifum bar húsráðanda
að.
“Þér þekkið ef til vill þenna
gráa?” sagði hann brosandi.
“Já, það held eg nærri því —
þó eg komi honum ekki almenni-
lega fyrir mig, — en eg er viss1
um, að eg hefi séð hann einhvern
tíma—fyrir löngu.”
“ójæja, eg býst við því,” sagði
bóndi. “Faðir yðar sendi hann
hingað í fyrra dag með ferða-
mönnum, og lagði svo fyrir, að
hann biði yðar hér. Þér munduð
ekki þurfa fylgdarmann, ef þér
riðuð Grána, hafði hann sagt.”
Sverrir vaknaði eins og úr löng-
um draumi, þungum svefni og end-
urminingarnar streymdu inn á
hann eins og hvítur foss.
Gráni! Litli Gráni, stóri Gráni,
Valur!
Það var hann—lifandi kominn.
Bráðlifandi!
Hvernig gat hann verið svona
blindur! Þessi augu voru þó ekki
sköpuð nema í einum hesti. Grána.
Grána, sem honum var gefinn í af'
mælisgjöf, þegar hann var 12 ára.
Og folaldið var þá misserisgamalt.
—Grána, sem allir strákar höfðu
dóðst að við kirkjuna, meðan
hann var tryppi og hét að eins litli
Gráni eða folsi. Grána, sem hann
reið á til kirkju síðasta sunnudag-
inn, er hann var heima og reið þá
fram úr öllu kirkjufólkinu síðasta
sprettinn heim að prestssetrinu.--
Grána, sem hafði fegurst höfuð
og háls og fráasta fætur allra hesta
í hrepnum og var talinn þriðji
bezti hestiir í allri sýslunni og þó
tæpra sex vetra þá. Grána, sem
hann kvaddi grátandi síðasta
sinni, er hann fór suður. Þá hét
hann Valur og átti nafnið með
réttu bæði að list og lit.----
Hvernig hafði hann getað
gleymt honum! Þessi löngu út-
legðarár höfðu máð margt og mik-
ið úr huga hans af því, sem kært
hafði verið. Og sumt var ef til
vill alveg gleymt. —
“Það var fallega gert af
pabba,” sagði hann hægt og eins
og við sjálfan sig, og strauk Grána
um höfuð og háls, lagði vangann
upp að honum og fann ylinn
streyma um sig allan. YI bernsku-
minninganna úr föðurgarði.
“En hvað það var fallega hugs-
að af pabba”.
Og hugur hans sagði miklu
meira. — Það var ekki til þess
að senda reiðhest, að hann sendi
Grána. Því hann bjóst auðvitað
við, að Sverrir hefði að minsta
kosti tvo til reiðar. Og á meiru
var eigi þörf. — En faðir hans
vissi, að með Grána sendi hann
syni sínum allar bernskumining-
arnar að heiman. Það kærasta,
sem hann hafði átt sem barn. Og
með þessari sendingu fylgdi það,
sem dýrmætast var af öllu. For-
eldraástin og föðurumhyggjan,
sem alt af var síung. Þótt Gráni
eltist.—Já, nú var hann 16 vetra!
—En hvað tíminn líður.
“Guði sé lof, að eg kem heim,
Er nærri því kominn heim aftur.
Áður en það var um seinan.” —
Gleði og þakklæti fyltu svo huga
hans, að honum varð þungt um
andardrátt----------
Mitt á milli nóns og miðaftans
var hann kominn á stað.
Valur lék við tauminn og fæt-
ur hans snertu götutroðninginn
snögt og títt eins og stiltar stál-
fjaðrir. Hann bar höfuðið jafn-
hátt og í æsku. Sverrir gat faðm-
að fram um hálsinn ef hann laut
lítið eitt áfram í söðli. Hann
grúfði andlitið niður í faxið og
fann fjörkippina og vöðvaspil
hestsins með öllum líkamanum.
Hvílík nautn! Samspil tveggja
lifandi vera. — Það var eitthvað
annað heldur en járnbrautir og
sporvagnar, bifreiðar og hjólhest-
ar! Öll þessi nýtízku farartæki,
sem hugvit mannsins hafði fundið
upp. Ótakmarkað, dásamlegt
hugvit. — En öll skorti tæki þessi
það, sem reiðhestunnn hefiY í svo
ríkum mæli: líf og fjör. Sam-
ræmi við reiðmanninn. — Sam-
starf þeirra beggja. — 1 því var
fólginn munurinn á hugvitssmíði
og sköpun. — Maðurinn verður
þó aldrei Guð, hve langt sem andi
hans nær og nemur lönd .
Og Sverrir brosti með sjálfum
sér. Að því, hve mjög hann hafði
gleymt lífinu sjálfu alla þá 'daga
og vikur, mánuði og ár, er hann
hafði sökt sér niður í raffræði.
Hvílík nautn það hafði verið hon-
um að kafa í hyldýpi hugar síns
og setja upp stór reikningsdæmi.
Og leysa úr þeim. Og hve oft
hann hafði gleymt öllu öðru yfir
þessu.
Nú varð þetta alt eins og barna
leikur í samanburði við þá nautn,
sem hann fann á hestbaki. Fagur
leikur og skemtilegur. Og nyt-
samur mjög. En þó alls eigi þess
virði að maður gleymdi sjálfu
lífinu hans vegna. Upphafi sínu,
tilgangi og takmarki.
— Til hvers er það mannirium,
þótt hann vilnni allan heiminn, ef
hann vanrækir og glatar sál sinni.
Samræminu við lífið og náttúr-
una — dauða og Iifandi?
En hvað það var langt síðan
Sverrir hafði orðið var slíkra
hugsana. — 1 mörg ár hafði vind
ur og vatn, ár og fossar, að eins'
verið afls- og auðsuppspretta, er
mönnum var lagt í hendur að
leysa og hagnýta sér. Þeim mönn-
um, er fundið höfðu “Aladdins-
lampann” í undirheimum hugvits
síns, sem svo margir gefast upp
við að kanna. Eða reyna aldrei
til þess.—
Nú var alt leyst úr álögum.
Kvöldvindur í grasi og kjarri.
Hlýr og hægur. Hvíslaði og suð
aði í þúsund röddum, er allar
runnu saman í einn hljóm. Lækj
arsuða í hlíðum og fossaniður í
fjarska. Alt varð að tónum, er
féllust í faðma, runnu saman,
fyltu allan geiminn sumarsælu-
fögnuði. Bylgjurnar umkringdu
hann heitar og laðandi, vöfðust
að honum þéttar og fastar,
streymdu gegn um hann—eins og
hafstrautnur aflvakans — og hann
varð sjálfur þáttur í þessum al-
heims hljómleik, er fylti allan him-
ingeiminn og söng þúsund röddum
í hafdjúpu, 'himinvíðu samræmi.
—Söng þetta eina og sama orð—
síungt og eilíft. Þetta eina orð,
sem er svo mörgum ógn og skelf-
ing. Hyldýpi angistar og örvænt-
ingar. En aftur öðrum dýrlegur
töfraheimur. Uppfylling alls þess,
sem mannshjartað þráir. — Þetta
eina orð, er lykur alt í faðmi sín-
um.
Lífið.----------
Austanvert á háheiðinni fór
Sverrir af baki. Útsýn var farin
að opnast niður til sveitarinnar.
Sveitarinnar hans.
Hann spretti af hestunum, og
og tók beizlið út úr þeim báðum,
til þess að þeir skyldu njóta hvíld
arinnar og lífsins betur. Svo
lagðist hann út af í graslaut með|
hendur undir höfði sér og horfði
beint upp í himininnn. Það hafði
verið hreinasta og bezta nautn I
hans, þegar hann var smali síð-
ustu ári^ fyrir ferminguna, að
sökkva sjón sinni í hyldýpi himin-
blámans og finna jörðina lykja
um sig grasmjúkum móðurörm-
um, fjallavindinn kveða vöggu-
Ijóð, þangað til bernskuhugurinn
sveif vængléttur út í geiminn. Út
yfir landamæri svefns og vöku.
Og smalinn lá sofandi. Eins og
barn í móðurörmum.
Nú fann hann til sömu kendar.
En þó á alt' annan hátt. Langur'
tími lá á milli. Hann var nú full-
tíða maður. Með langa og marg-
brotna lífsmynd að baki sér.
Löngu gleymdar hugsanir gægðust
upp í húga hans. Og brostu.
Duld öfl leystust úr læðingi. Móð-
urjörðin dró hann að sér. Og
hann fann hjartaslög hennar gegn
um sjálfan sig, og ylurinn af and-|
ardrætti hennar læsti sig um hann
allan. Hann gat kyst hverja!
þúfu og hvern stein. Eins og
systkin sín. —
Blágresi ilmaði. Lyng og smá-
kjarr logaði í sólarroðanum.
Fiðrildi svifu, og flugur suðuðu.
Hvelt hó heyrðist í fjarska. Svo
varð alt kyrt og hljótt.
Sumarnótt.-----------
Sá, sem aldrei hefir verið einn,
veit eigi hvað lífið er. Kyrð ein-
verunnar leikur á undirstrengi sál-
arinnar. Þá, sem aldrei ná að
hljóma í fjölmenninu. Því þar er
maður að eins hljómgrunnur
hugsana þeirra og tilfinninga, er
bærast milli dags og nætur í heimi
öllum. Þá er maður að eins liður
í þeirri vél, er mannfélag nefnist,
og verður að snúast þar eftir þeim
hjólum og ásum, er hreyfingu
ráða.
En í einverunni er manni alt í
einu kipt út úr “vélinni” og hring-
rás hennar. Maður verður þá
sjálfstæð heild. Heimur út af í
fyrir sig. Og mann snarsvimar af
ógn og undran við að líta niður í
hyldýpið hugsana og tilfinninga,
er opnar sig í instu duld sálarlífs-
íns.
Hugfanginn hlýðir maður á
hljómleik náttúrunnar, í háfjalla-
kyrðinni.—Þar er hátt undir þak
og vítt milli veggja.—Heili manns
hvílir.
Þessi úttaugaða hversdagsvél,
sem er orðið svo tamt að reikna
með tölum, telja peninga og lesa
auglýsingar, að hann jafnvel
dreymir um það á nóttunum. —
Nú hvílir hann sig. Engin sveifla.
Engin hreyfing í taugavef hans.
Mannssálin. tekur sjálf við öll-
um áhrifum. Beina leið gegn um
tilfinninguna. Heili vor er orðinn
svo sljór af matstriti og ofmenn-
ingu, að hann hefir gersamlega
týnt mörgum frumgáfum sínum,
sem -villuþjóðirnar og dýrin eiga
enn þann dag í dag. Þó eimir
stundum eftir af því enn, og kem-
ur það oft fram í einverunni. —
Samræjnisgáfa vor við náttúr-
una er svo vanrækt orðin, að hún
kemur mjög sjaldan til greina, svo
að vér verðum hennar varir. En
þó er maðurinn svo fíngert og óm-
næmt hljóðfæri, í nánu samstilli
við guðs föður dásamlegu sköpun-
ar fegurð, að hann getur runnið
saman við hana og orðið eitt með
henni. Orðið skjálfandi hljóm-
fagur strengur í alheimshöípu
þeirri, er fylla á heiminn með
hljómi sínum. Veita honum líf
og lit.
Að eins örsjaldan verðum vér
þessarar gáfu varir. Stundum þó.
Hefirðu hlustað á hljómleika,
þar sem raddir og sérhljómar fleiri
tuga hljóðfæra fallast í arma,
hver með sínum sérblæ, sínu Iyndi,
en stefna þó allir að einu og sama
takmarki. Samstarfandi eftir föst-
um lögum, er listsnilli tónskálds-
ins hefir fjötrað þær með, og þó
allar frjálsar sem fjallablær.
Það eru orð, sem allir skilja.—
Alheimsmál, sem talar til allra,
hvort sem þeir eru sérfræðingar
eða ekki. Ef heyrn þeirra að eins
er næm, og tilfinningar eigi orðn-
Gigtveiki
Merkilegt heimameöal frá manni er
þjáSist. — Hann vill láta aöra
krosbera njóta góSs af.
Sendu enga penlga, en nafn og Arltun.
ar steingervar. Það mál talar til
þeirra gegn um tilfinninguna eina.
Fer oft og einatt fyrir ofan garð
og neðan hjá skynsemi og skiln-
ingi, gagnrýni og öllu því, er setur
upp gleraugu og horfir gegn um
sjónauka.
Milli veggjanna undir hárri
hvelfingu skelfur hver ögn af lofti
í lögbundnum sveiflum hvers ein-
staks hljóðfæris. Allar sveiflurn-
ar Llandast saman, fléttast og
tvinnast, og eru þó sérstakar radd-
heiidir, er eyra vort getur lesið
sundur og að greint.
Og hver hljóðnæm taug í oss
skelfur í samræmi við tónlistar-
smíðið. Vér finnum áhrifin titra
gegn um oss. Vér sitjum gagn-
teknir af sæluþrunginni, lotningar-
blandinni fjálgleiks-hygð og
gleymum alveg þeim heimi, sem
vér höfum alið mestan vorn aldur
í. Vér erum nýir menn, í æðra
heimi.
Sorg grætur í hljómi hljóðfær-
anna, og vér sitjum með tár í
augum og hrygð í hjarta. Fögn-
uður hlær og klappar leikandi
lófum, og hjartað hoppar í oss af
gleði, og hver taug kitlar af kæti.
Gleðin brosir eins og barn í
draumi, og vér sjáum brros og
björt augu um allan salinn.
Guð faðir, hvað heimurinn er
þá auðugur af fegurð og fögnuði
og gleði. Samræmi. Ef vér opn-
um að eins skelina okkar ofur lítið
og lofum sól og svölum blæ að
leika um okkur. Hvers vegna ger-
um vér Iíf vort að myrkheimi og
skoðum himininn gegn um skjá-
glugga, eða móðugleraugu! —
Loksins var Sverrir kominn nið-
ur í dalinn. 1 heimahagana. Áin
rann lygn og breið eftir dalnum
miðjum, og vegurinn lá oftast rétt
eftir bökkunum. Nema þar sem
áin rann í alt of stórum bugðum.
Hér var alt saman óbreytt enn.
Enginn asi á neinu. Það sýndi
vegurinn bezt.
Jafn langur og krókóttur. Jafn
djúpir troðningar, jafnvel dýpri
en áður. Maður rak sumstaðar
fæturna í barmana og varð að
gæta sín vel að detta ekki af baki.
Eftir margra ára þjáningar af gigt
befir Mark H. Jackson, Syracuse, N.-
Vork, komist a® raun um, hvat5a votSa
óvinur mannkynsins gigtin er. Hann
vi 11 at5 allir, sem lít5a af gigt, viti á
hvern hátt hann læknaT5ist. Lesit5
þat5 sem hann segir:
Ný og undraverð
uppgötvun.
Eftlr tlu ára tllraunir og þungt
erfiBi hertr Próf. Ð. Motturas upp
götvað meðal, sem er saman
blandað seni áburður, og er á-
byrgst að lækna hvaða tllfelli
sem er af hinum hræðilega sjúk-
dómi, sem nefnlst
Gigtveiki
og geta allir öðlast það.
Hvf að borga lækniskostað og
ferðakostnað I annað loftslag, úr
þvi hægt er að lækna þlg heima.
Verð $1.00 flaskaan.
Póstgjald og stríðsskattur 16c.
Einka umboðsmenn
MOTTURAS LiNIMENT CO.
P. 0. Box 1424
(Dept. 8) Winnipeg, Man.
G. THOMAS
Bardal Bl.ek, Sherkr*.ke St^
Wlulpec, M...
GJörlr TlO úr, klukkur og allskonor
sull og allfur stáss. — Utanbrajar
vlögsröum fljótt slnt.
úr. JMf, B. Halldorsson
•m botd »cii,m3rr;
T.U- M.t. MSá Oor Perl. ,t Edm.
Stundar etnTðrúungru berklasýkt
osr abra lunsnajsúkdáma. Er a5
ftnna á skrifstofu stnnl kt. 11 tn 12
f.m. og kl. 2 til 4 «.m.—Heimlli aS
46 Alloway ave.
TH.JOHNSON,
Orautkari og Gullstniðvr
8elur giftingaleyfkbréf. *
Bárstakt atkrstl v.ttt pSatunum
»k vl«sJSr*um útan af landl.
*** Mala »t. - Phona M. NH
*■ t. (WSSMS
*. O. IhrllMM
J. J. SWANSON & CO.
BámwsmuB m
TaUlmi Mata
Oor. PsrlM* aad Ssrry. TtisiHf
BARKET HOTEL
M* ru.i |MS Streer
é nátl starksWsua
*sstu TtafBss, vlndtar og m*-
klynlas |ít. lslsnkur v.ltlnM-
®»J*r 5- Hatldárwion. letttbeia-
Ir tnl.adlssum.
*. •’CSSSBL, Btsaadl
kml Aslersu ». r. GarlnaB
GARLAND & ANDERSON
MursjwiseAa
Pk.a. H.ta íssa
nt UtMiti Jtailway Ohaanbcn.
Talstul: Matn 6362.
Dr.y. G. Snidal
TANRUKKNIR.
614 SOMERSET BI.K.
Portass Avenue. WINNIPBG
Dr. G. J. Gisfason
Plyslrlas a.d S.rfrean
Athyslt vettt Anjns, Byrna og
Kverka BJúkdðmum. Asamt
tnnvortls .Júkdúnsum og upp-
skurkl.
18 Sonlh 8ré 81. Ora.rt F.rk., !6.B.
Dr. J. Stefánsson
«i BOTa Bvn.Biwn
Hornt Pertns* Are. os Bdmenton St
Btundnr elnsSnsu susas, syrna,
»•/ »f hverka-sJúkíOma. Br aS kltta
trá kl 16 tll 13 f.h. es kt. 3 tll t e.k.
Phone: Msin 3§88.
Helmtll: 163 OIlvU St. Tals. Q. 3313

“K«r haföi nAra verkl nrm flöjfruðu
mrð eldlegrnm hraða um littamötin.
Vorit5 1893 fékk eg mjög slæmt gigt-
arkast. Eg tÓK út kvalir, sem þeir
einir þekkja, sem reynt hafa—í þrjú
ár. Eg reyndi marga lækna og margs
konar meðul, en þó kvalirnar linuttust
var þaö aö eins stundar friöur. Loks
fann eg mettal, sem dugt5i og veikin
lét alveg undan. Eg hefi gefið þetta
meðal mörgum, sem þját5ust eins og
eg, og sumum sem voru rúmfastir af
gift, og lækning þess heflr veritJ full-
komin í öllum tilfellum.
Eg vil at5 allir, sem þjást af gigt, á
hvat5a stigi sem er, reyni þetta undra-
met5al. SendiÖ mér enga peninga, at5
eins fyllit5 inn eyt5umit5ann hér fyrir
neðan og eg mun senda met5alit5 ó-
keypis til reynslu. Eftir atS hafa reynt
bat5 og fullvissast um at5 þetta metSal
fæknar algerlega gigt yt5ar, þá sendit5
mér einn dollar,— en munit5, at5 mlg
vantar ekki peninga yt5ar, nema þér
séut5 algerlega ánægt5ir at5 senda þá.
Er þetta ekki sanngjarnt? Hví aö
lít5a lengur, þegar lækningin er vttí
hendina ókeypls? Bít5it5 ekki—skrifió
þegar í dag.
FRRK TRIAL COUPOIf
Mark H. Jockson,
457D Gurney Bldg.,
Syracuse, N. T.
I accept your offer. Send to:
Hin ósýnilegi
Mega-Ear Phooe
“lætur daufa heyra”
Heyrnar tœkt þetta
— The Mega - Kar-
Phone—veldur engra
ðþæginda. Þér flnn-
!3 þa« ekkt, því þab
er tllbúiB úr mjúku
og ltnu efnl. Alllr
geta komlb þvf fyrtr
1 hluBtlnni. Þab er
ekkl hægt ab sjá
þatS i eyranu.
Læknar Eymasuðu
Mega-Ear-Phone bætlr þegar heyrn-
lna ef þetta er brúkatS i statílnn fyrlr
ófullkomnar og slæmar Bir Drums.
Læknar tafarlaust alla heyrnardeyfu
og eyrnasuttu. Hepnast vel I níutíu og
fimm ttlfellum af hundratS. Ef þér
hafltt ekkt fættst heyrnarlauslr, reyn-
ist tækl þetta ébrtgttult. Þetta er ekki
Ófullkomits áhald, len læknar ati elns
t blll, heldur vtstndaleg uppgötvun,
sem atSstoöar náttúruna tll þess atS
endurnýja heyrnlna — undtr hvatSa
krlngumstætSum sem er, aldur etSa
kynfertSi.
Vafalaust sú bezta uppgötvun fyrtr
heyrnardaufa, sem fundtn heflr verttS.
Reynd tll hlttar af rátSsmannl vorum,
sem reynt heflr öll þau tœkl, sem seld
eru. Þetta er ekkl búltS tll úr málmt
•tSa gúmmt. Bækllngur metS myndum
og öllum upplýslagum, fnst ókeypls.
BttSJltS um *No. 103. VertS á Mega-Ear-
Phon«, tollfrttt og burtSargJald borg-
atS, er $12.50. Selt elngöngu af ALVIN
SALES CO., P.O. B«x 66, Dept. 140,
Wlnnlpeg, Man.
Vér hðfum fultar Mrgtltr hreln-
ustu lyfja og meHala. KemltS Á
mefl lyfsetSla ySar hlngatt, vár f
gerum meúuttn nákvremlega efttr á
ávfaan tnkntelna. Vér atnnmn f
ntaasvelta pSntunma og eoljum á
glftlngaleyfl. ; f
COLCLEUGH <3t CO. t
NwtrB I)«m« •% 4bprhro«*ke 9<». ^
Pkon» Garry 3690—2«91
A. S. BAFtOAL
selur ltkktntur og annast um út-
fartr. Allur útbúnatlur sá beetl.
Bnnfremur selur hann allskonar
mlnntsvartSa og legstetna. : :
313 8HBRBROOKB ST.
Phoae G. 2152 WINI6IPBO
ÁGRIP AF REGLUGJÖRÐ UM
heimilisréttarlönd í Canada
og Norðvesturlandinn.
Hver fjölskyldufatSlr, etSa hver karl-
matSur sem er 18 ára, sem var brezknr
þegn í byrjun strítSsins og heflr verl»
þatl sítian et5a sem er þegn BandaþJóS-
anna etSa óhátSrar þjóöar, getur tekfV
helRilllsrétt á fjórtlung úr sectlon af d-
teknu stjðrnarlandl 1 Manltoba, Sae-
katchewan eöa Alberta. Umsækjandi
vertsur sjálfur atS koma á landskrif-
stofu stjórnarinnar etSa undlrskrlfstofu
hennar í því hératSi. 1 umbotSi aunari
má taka land undlr vlssum skllyrtSum.
Skyldur: Sex mánatSa fbútS og ræktun
landsins af hverju af þremur árum.
1 vlssum hérutSum getur hver tand-
nemt fenglts forkaupsrétt á fjórtl-
ungl seotlonar metS fram landl stnu.
VertS: $3.00 fyrir hverja ekru. Skyldur:
Sox mánatSa ábútS a hverju hlnnu
næstu þrtggja ára eftlr hann heflr
hlotitS elgnarbréf fyrir heimtlisréttar-
landi sínu og auk þess ræktatS 6«
ekrur á hlnu selnna landl. Forkaups-
réttar bréf getur landneml fengltS um
lettS og hann fær helmillsréttarbréfltS,
en þó metS vlssum skllyrSum.
Landnemt, sem fengtð heflr hetmllle-
réttarland, en getur ekkl fengia for-
kaupsrétt, (pre-emptton), getur keypt
helmlllsréttarland 1 vissum héruSum.
Verö: $3.00 ekran. VerSur aö búa á
landlnu sex mánuht af hverju af þrem-
ur árum, rækta 50 ekrur og byggja húe
sem sé $300.00 virtSl.
Þetr sem hafa skrlfatS slg fyrtr hetm-
lllsréttarlandl, geta unnlts landbúnað-
arvlnnu hjá bænduni I Canada árltl
1917 og ttmi sá retknast sem skyldu-
tímt á landl þeirra, undir vissum ekil-
yríura.
Þegar stjðrnarlönd eru auglýst etSa
tllkynt á annan kátt, geta hefmkomntr
hermenn, sem verltS hafa t herþjónustu
i heltSarlega
étt
erle.idls og fengtt) hafa_________________
lausn, fengltS elns dags forgangsrltt
tll at) skrlra slg fyrlr helmlllsrlttar-
landl á landskrlfstofu hératSslns (en
ekkl á undlrskrtfstofu). Lausnarbréf
vertSur hann atS geta sýct skrlfstofu-
stjóranum.
W. W. CORT,
Deputy Minlster of Interlor.
Blðtl. sem flytja auglýslnwu þessa I
kelinlllsleyai, fá enga borgun tyrlr.
V