Heimskringla - 27.12.1917, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA
HKIMSKRINGLA
WINNIPEG, 27. DES. 1917
•
VII TITD \ Tm k D :: SkáUsafa aftk ::
VlLl UK • V tUAR Rex Beach
—.
”‘Jæja,” sagði hún aS lokum, er hann hafSi
staSiS grafkyr og staraS á hana sem frá sér numinn
í margar mínútur.
“FyrirgefSu mér—aS mér varS þaS á aS halda
Jjig vera skógardís. Og eg er ekki genginn úr
skugga um þetta enn þá—staSur þessi kemur mér
svo einkennilega fyrir sjónir."
Hún leit niSur feimnislega og horfSi svo undan
allra snöggvast.
"Þetta er bara sundpollurinn okkar. Engir álf-
ar hafa hér veriS síSan eg var barn. En einu sinni
endur fyrir löngu voru þeir hér iSulegir gestir — í
hundraSa tali’’ ÞaS er ómögulegt aS lýsa hljómi
Jjeim, sem enskan fékk á tungu hennar. Fljótt var
auSheyrt, aS enskan var ekki mál hennar, því oft
hikaSi hún viS orSin — en fékk á vörum henn-
ar eins og nýjan, viSfeldinn og yndislegan hreim!
“Varstu vör viS þá?"
“Nei. Eg kom æfinlega of seint. En eg vissi
af nærveru þeirra.”
Hann hneigSi sig. “Allir vita, aS álfar eru til,
aS minsta kosti allir, sem lesiS^hafa ‘Peter Pan’,”
sagSi hann.
Hún leit til hans í Iaumi og sá, aS enn var hann
að horfa á hana og þaS meS mikilli aSdáun. Benti
hún honum þá á braut, sem virtist liggja út úr skóg-
ínum, og sagSi:
“Þessi braut liggur út á alfaraveginn, herra."
“Þakk fyrir, en—”, hann barSist viS aS finna
einhverja afsökun til þess aS geta veriS lengur. “En
hvaS um blómiS þitt? Eg verS aS ná því fyrir
þig.”
“ÞaS er vel boSiS, herra. Eg er búin aS bíSa
þess lengi, aS þaS næSi fullum þroska. Nú er þetta
orSiS — og eg var í þann veginn aS ná því sjálf.”
“Ungar stúlkur mega ekki klifra upp tré," sagSi
hann alvarlega. “Þær rífa kjólana sína á því.”
“Eg er í kjól, sem er órífandi," svaraSi hún
hlægjandi. Hann leit til hennar og sá, aS hún var í
kjól úr þéttu en þó þunnu efni og var treyjan hnept
aS framan alla leiS upp í hálsmál. Kjóll þessi var
«kki skrautlegur, en virtist þó klæSa hana mjög vel.
Hann opnaSi á byssu sína og tók úr henni skot-
ín, skildi hana svo eftir hjá baShúsinu og gekk aS
trénu, þar sem trjáviSarblómiS stóra hékk. En
staS þcss aS taka tafarlaust aS klifra þaS upp, sneri
hann sér aS stúlkunni og sagSi: J
“Viltu lofa mér því, aS hverfa ekki á meSan eg
er þarna uppi, aS breyta þér ekki í íkorna, fugl eSa
eitthvert dýr annaS?"
“Þú ert einkennilegur maSur.”
“Lofar þú þessu?”
“Já, eg held þaS.”
“Lifir þú hér nærri?”
“Vissulega geri eg þaS."
“Hvers vegna viltu ná í þetta blóm?”
“Til þess a§ geta haft þaS í húsi mínu
Kirk var ekki neitt aS flýta sér aS klifra upp í
tréS, virtist meií umhugaS aS lengja samræSu
þeiría sem mest.
“Skrítilega gat þaS atvikast, aS eg sikldi íinna
þig hér,” sagSi hann hugsandi. ”AS rekast einmitt
á þenna staS í þessu víSáttumikla óbygSa flðemi, var
einkennileg tilviljun. ViS erum þó svo smá, þú
og eg, en umhverfiS svo stórt! HefSi eg ráfaS eitt-
hvaS annaS, þá hefSum viS aS líkindum aldrei sést
---og viS hefSum aldrei sést, ef þú hefSir ekki
talaS.”
“Eg mátti til aS tala. Þú gazt ekki komist yfir
Jækinn fyrir ofan stífluná."
"ÞaS var mjög vel gert af þér. Margir hefSu
JátiS mig villast án þess aS skifta sér af því.”
“En þarna er blómiS mitt, senor! Ertu hrædd-
wr aS klifra svo hátt?” ÞaS brá fyrir kýmnis-
glampa í augum hennar, viS hans bersýnilegu til-
raunir aS lengja samtal þeirra.
“Nei, eg er ekki hræSslugjarn.”
Hann reyndi aS finna upp á einhverju nýju um-
talsefni, en þegar þetta mishepnaSist, sá hann sinn
kost vænstan aS fara aS klifra. Tók hann svo
aS vinda sig upp stofn trésins og kom vafnings-
viSurinn honum nú aS góSu haldi og veitti honum
fótfestu. Þegar hann var kominn upp á greinina
stóru, þar sem stúlkan hafSi setiS áSur, settist hann
þar og skimaSi svo niSur til hennar.
“Þú ert þá þarna enn þá," sagSi hann. "ÞaS
er ágætt."
‘ Ertu mæSinn, aS þú skulir hætta aS klifra
svona fljótt?”
Hann hneigSi sig. "Já, eg verS aS hvíla mig
eitt augnablik. En heyrSu, nafn mitt er Anthony
Kirk Anthony. Eg er BandaríkjamaSur.”
"Eg er frá Bandaríkjunum líka, eSa aS nokkru
leyti aS minsta kosti. MóSir mín er frá Bandaríkj-
“Nei, er þetta satt?" Andlit Kirks bjarmaSi
upp af áhuga og byrjaSi hann tafarlaust aS klifra
niSur tréS, en þá kallaSi hún til hans.
“Gleymdu ekki blóminu!”
Hann áttaSi sig, hóf sig upp á greinina aftur og
settist niSur aS nýju. “ÞaS er rétt,” sagSi hann—
"Og þaS hefir þá líklega veriS móSir þín, sem
kendi þér ensku?"
"Eg gekk líka á skóla í Baltimore.”
Kirk dinglaSi fótunum frá greininni og ýtti frá
sér trjáliminu, sem var aS ónáSa hann. “Eg er frá
Yale,” mælti hann. “HefirSu nokkum tíma komiS.
til Nýju Hafnar? AS hverju ertu aS hlæja?”
“AS þér — þyrnarnir, sem nú eru aS stinga
þig í hálsinn, munu orsaka kláSa eftir á------þá mun
þig iSra aS hafa komiS nærri þeim!” Stúlkan hló
nú hvellan. hlátur, sem hljómaSi í eyrum Kirks eins
og úr öSrum heimi, og leyndi sér ekki, aS henni
fanst afstaSa hans nú mjög skringileg.
"Eg kæri mig kollóttan. VerS aS hvíla hér
ögn, hvaS sem á dynur.”
Þegar fyrsta undrun Kirks var um garS gengin,
viS aS maqta þessari yndislegu yngismey í svo af-
skektum og eySiIegum staS, tók hann aS athuga
hana nánar. HingaS til hafSi hann lítiS séS annaS
en augu hennar, sem strax gagntóku hann og töfr
uSu. ÁSur hafSi hann aldrei veriS hrifinn af dökk-
um augum—þau voru vanalega of hvöss og tindr-
andi. En þessi augu—þau voru ólík öllum öSrum
augum, sem hann hafSi séS. Stór, björt og skær,
og fegurS þeirra ekki ósvipuS fegurS skógarblóma.
MeS köflum virtust þau hafa drukkiS inn í sig
þunglyndi og drunga stórskóganna og vera gjörn til
þess aS sökkva sér niSur í draumleiSslu — á næsta
augnabliki blossuSu þau svo af gletni og óviSráS-
anlegri kæti. Hár hennar var hrafnsvart oS bylgj-
aSist í lokkum niSur um herSar hennar. Hún var
kringluleit, varirnar rósrauSar og tennur hennar
jafnar og mjalla hvítar —— í fám orSum sagt var
stúlka þessi gædd allri kvenlegri fegurS og því er~-
in furSa, þó Kirk yrSi snortinn. Hún var tæplega
meSal kvenmaSur á hæS, en nett og falleg í vexti.
Hinn viShafnar litli hversdagskjóll fékk ekki leynt
hinu fagta vaxtarlagi hennar. En yndisþokki henn-
ar birtist þó mest í dýrS augnanna og hennar
skyndilegu svipbreytingum, sem vottuSu ljóslega ó-
umræSilega lífsgleSi og bjartsýni. Og nú bjarmaSi
gletnisglampi í augum hennar, er hún mælti:
“HefirSu hvílst nægilega Iengi til þess aS sinna
blóminu? ”
“Já." Hann raknaSi viS eins og úr dvala og
meS tilfinningum, sem hann hafSi aldrei orSiS var
viS áSur, tók hann svo aS reyna aS ná niSur blóm-
inu og fór mjög varlega. Þetta yndislega blóm eins
og kiptÍ3t viS er hann snerti þaS — en fegurS þess
komst þó ekki í hálfkvisti viS fegurS draumgySju
þeirrar, sem þráSi aS eignast þaS.
"Þú mátt ekki brjóta blómiS mitt,” hrópaSi
hún, er hann rendi sér meS þaS niSur tréS. “Þetta
er blómiS, sem viS nefnum ‘Espiritu Santa’ eSa
Heilags anda' blóm. Taktu eftir, þaS er eins og
hvítur fugl.”
“Eg hefi ekki séS þessa blómtegund fyrri,”
svaraSi hann og veitti því eftirtekt hvaS töfrandi
fögur hún var ásýndum er hreinn æskuroSinn
brauzt út í kinnum hennar. Svo hóf hann á ný á-
rangurslausa leit etfir einhverju umtalsefni og ótt-
aSist aS hún myndi senda hann burtu þá og þegar.
Allar hans hugsanir voru nú miSaSar viS hana.
Vildi hann helzt ekki um annaS tala — en hana
sjálfa! Á endanum stakk hann upp á því, aS hann
reyndi aS finna handa henni annaS trjáviSarblóm,
en hún tók þessu dauflega.
“Þetta er eina blómiS af þessari tegund, sem hér
var til,” sagSi hún. "Eg þekki þau öll.”
Hún Ieit til hans eins og hún byggist viS, aS
hann færi aS búa sig til aS fara. En Kirk fann
ekki til minstu löngunar aS rjúka burt viS svo búiS.
I staS þess aS taka upp byssu sína, gerSi hann sig
líklegan aS setjíist niSur og mælti:
Eg
VORVÍSA.
Kom, vor, meS yl og sól í mína sál,
og svellin köldu díS af hugans lindum.
Kom, gef mér lífsins afl og orkubál
og upp mér lyft frá vanans dægursyndum.
Vektu af dVala löngun mína og mál
meS munarhlýjum, frjálsum sunnanvindum.
Ámi ÓreiSa.
—ISunn.
"Má eg hvíla mig hér nokkur augnablik?
er alveg úrvinda af þreytu.”
“ÞaS er ekki nema sjálfsagt, aS þú hvílir þig
eins lengi og þér sýnist. Og þessi braut, sem eg
benti þér á áSan, er styzta leiSin út á alfaraveginn.”
“En þú mátt ekki fara!” hrópaSi hann meS á-
kafa, er hún sneri sér frá honum. “Eg get ekki trú-
aS því, aS þú skiljir mig hér eftir einan!”
“Eg má ekki vera hér lengur, herra," hún roSn-
aSi yndislega.
“Hvers vegna ekki?”
Hún hristi höfuS sitt og virtist vera enn á-
kveSnari aS halda burt þaS bráSasta. “Eg hefi
þegar veriS svo óhlýSin,” sagSi hún. “HvaS skyldi
Stephania nú segja?”
“Þú segir ósatt um sjálfa þig ---- og hvar er
þessi Stephania?”'
“ÞaS er stór, svört þjónustukona — hræSilega
skapill. Og þaS er hún, er hræddi burtu alla álf-
ana, sem höfSu aSsetur sitt hér áSur.”
"Eg held þeir séu hér enn þá—ef viS bara höf-
um þolinmæSi aS bíSa þeirra.”
"Nei, eg hefi margoft beSiS og beSiS, en aldrei
þó orSiS þeirra vör.”
“Eg er alveg viss um, aS þeir koma í ljós, bara
ef viS höfum þoIinmæSi aS bíSa." En hún hélt
áfram aS hrista höfuSiS og sá hann því aS meS öllu
árangurslaust var aS reyna aS fá hana til aS tefja
lengur. “Eg held þú bara kærir þig ekki um aS sjá
þá,” mælti hann enn fremur. “En hvaS mig snert-
ir, þá má eg til aS hvíla mig hér lítiS eitt — eg er
svo þreyttur.”
ÞaS vottaSi fyrir kýmnisglampa í augum henn-
ar allra snöggvast, er hún leit til hans og mælti:
"Þú ert ekki mjög hraustur, senor. HefirSu veriS
sjúkur? ”
“Já — nei. Ekki beint sjúkur, en skollans ári
Iasinn—á sálinni! Eg var á dýraveiSum og vildi
þannig reyna aS jafna mig. En nú verSur þú aS
segja mér, vernig á því stendur, aS þú ert hér.
Þú ert auSsýnilega ekki sveitastúlka — en hvaS
ertu þá aS gera hér á þessum tíma árs?”
“Eg er hér til þess aS taka út syndarefsing.”
“Syndarefsing! Þú—”
“Já, og þaS er ekkert hlægilegt viS þetta. —
Eg er sem sé vond manneskja. Eg hefi ætíS veriS
hræSilega óhlýSin. Annars myndi eg ekki leyfa
þér, ókunnugum manni, aS hafa svo langa dvöl í
einverustaS mínum. Eg hefi aldrei talaS svona
lengi viS neinn herramann áSur, senor Anthony."
“Eg á bágt meS aS trúa þessu.”
“Og nú verS eg aS sjálfsögSu aS þola enn þá
stærri og ógurlegri syndarefsing.” Hún stundi viS,
ar hún sagSi þetta, en augu hennar voru þó dans-
andi af gáskafullri gletni.
“Eg botna ekkert í þessum syndarefsingum.
HvaS ertu látin gera?”
Hún tók í kjól sinn og varS um leiS all-rauna-
leg á svipinn. “Hér verS eg aS hýrast í sex mán-
uSi, og allan þann tíma fæ eg ekki önnur föt aS vera
í en þetta — fæ ekki svo mikiS sem aS líta á fall-
ega kjóla. Enginn fær aS koma hingaS til mín, eg
er hér alveg útilokuS frá öllu mannfélagi. Þannig
á aS lækna mig af óhlýSninni.”
“Þetta er ranglátt mjög—hörmulegasta órétt-
læti! Kjólar þessir hljóta aS vera óþolandi í öSrum
eins hita.”
“En þú verSur aS taka til greina, hve vond og
óhlýSin eg var.”
"Hvernig þá?”
“Eg sýndi föSur mínum óhlýSni, frænda mfn-
um og öllum.” Kirk sá reiSiglampa blossa í aug-
um hennar. "En eg kærSi mig ekki um aS giftast
manni, sem—”
“Nú fer eg aS skilja. ÞaS hefir átt aS neySa
þig til aS giftast einhverjum manni, sem þér hefir
veriS ógeSfeldur.”
“Hann var mér ekki ógeSfeldur.”
“Þú gerSir alveg rétt aS neita honum. Stattu
þig bara og láttu þig ekki, hvaS sem á dynur!”
"Þannig hefi eg ekki heyrt komist aS orSi, síS-
en eg var í Baltimore.”
“ÞaS er skelfileg heimska, aS láta þröngva sér
út í giftingu,” sagSi hann meS svo miklum sannfær-
ingarkrafti, aS hún leit til hans undrandi.
“Svo þú ert þá giftur?”
“Nei. En allir hafa sagt mér, aS hjónabönd án
ástar sé glæpsamleg."
“Þessi herramaSur er fallegur maSur og—
ÞaS fór hrollur um Kirk. “ForSastu alla fall-
ega menn,” sagSi hann meS áherzlu. "Ef þú hugs-
ar til aS gifta þig, þá veldu heldur stóran og föngu-
legan mann, bláeygSan og IjóshærSan.”
“Eg þekki enga slíka persónu."
“Ekki enn þá — þaS er aS segja, ekki nógu
vel til þess aS giftast honum.”
“En þaS er ekki rétt aS tala um slíka hluti,”
mælti hún einbeittlega. “Og þaS er óviSeigandi aS
tala viS herramann, sem kom-út úr skóginum, þegar
ungar stúlkur eru aS þola syndarefsingu.”
“VerSur þér hegnt fyrir aS tala viS mig?”
“Já, vissulega. Slíkt er ekki leyft. ÞaS er á-
litiS aS vera mesta óhæfa.”
“Þá er líklega bezt aS eg fari," sagSi Kirk og
hagræddi sér á bekknum — sat svo kyr, hinn ró-
legasti. “Og þó getur þetta ekki talist mjög
syndsamlegt. I mínu landi er all-títt, aS karlmaS-
ur og kvenmaSur ræSi saman um landsins gagn
og nauSsynjar, án þess aS þau verSi aS sæta synda-
refsingu. — En hver er líklegur til þess aS fá vitn-
enskju um þessa viSræSu okkar?”
“SkriftafaSir minn. Eg segi honum alt.”
“Kjör ykkar, ungu stúlknanna hér, virSast alt
annaS en glæsileg. ÞiS fáiS ekki aS hreyfa ykkur
fótmál, eruS eins og fuglar í búri.”
Hún leit til hans eins og væri hún í vafa um,
hvaS hann væri aS segja.
"Eg á viS þaS, aS ykkur sé bannaS alt frelsi.
ÞiS fáiS ekki aS fara út einar, megiS ekki láta pilt-
ana taka ykkur á dans eSa leikhús, eSa neina aSra
skemtistaSi.”
AuSsýnilega fylti hana hrolli aS hugsa til þess,
aS annaS eins og þetta skyldi nokkurs staSar geta
átt sér staS. “Ó, senor,” hrópaSi hún skelkuS, “svo
hræSilegt framferSi er hér ekki leyft og ætti hvergi
aS vera leyft. Slíkt er voSalegt—skelfilegt!”
"Flónska! Þetta er algengt í mínu landi.”
“Hér er slíkt ekki leyft. Eldra fóIkiS, sem lífs-
þekkinguna hefir og reynsluna, ræSur hér fyrir
þeim yngri. Og í slíkum sökum er aldrei hægt aS
fara of varlega. En þiS Bandaríkjamenn eruS svo
siSspiltir!”
“Hvernig gefst ungum mönnum tækifæri aS
kynnast nokkurri góSri stúlku í öSru eins landi og
þessu? Og hvernig getur hann fariS til hennar
bónorSsveg?”
En slík beryrSi um jafn-helga hluti voru meira
en hin unga frú gat þoiaS. VarS henni því alveg
orSfall í nokkur augnablik og virtist vera alveg utan
viS sig af undrun eSa ótta.
“Eldra fólkiS sér um slíkt, auSvitaS," sagSi
hún þó aS lokum og flýtti sér aS breyta umtals-
efninu.
“Lifir þú í Panama?” spurSi hún.
“Já. Eg er starfsmaSur járnbrautarinnar, eSa
réttara sagt, ték þannig til starfa innan fárra daga.”
“Þú ert nokkuS ungur til þess aS skipa svo
vandasama stöSu. ÞaS hlýtur aS vera miklum
örSugleikum bundiS p.S stjóma járnbrautum.”
“AuSvitaS stjórna eg ekki allri brautinni enn
þá. Eg kaus þann veginn, aS byrja aS neSanverSu
og vinna mig upp sjálfur. Til aS byrja meS stjórna
eg bar einni lest.”
“HvaS sagSir þú verá þitt fulla nafn?”
"Kirk Anthony.”
“Kirk! Þetta nafn hljómar einkennilega, finst
þér ekki?”
“Ekki í mínum eyrum. En má eg vera svo
djarfur aS spyrja þig aS nafni?"
Talar þú nokkuS í spönsku?” Hún leit for-
vitnislega til hans.
“Ekki eitt orS.”
“Nafn mitt er Chiquita.”
Hann hafSi nafniS upp eftir henni. "ÞaS er
fallegt nafn,” sagSi hann. “HvaS er seinna nafn
þitt."
"Þetta er mitt seinna nafn. Fyrra nafn mitt má
eg ekki segja þér. Hér er mönnum ekki leyft aS
ávarpa stúlkur meS fyrra nafni.”
"ÞaS ætti aS vera Ariel. ÞaS þýSir ‘andi lofts
og vatns’,, er ekki svo? Ariel Chiqnita. Nei, þessi
nöfn fara ekki vel saman. AS hverju ertu aS
hlæja?”
SpeUvirkjarnir
Skáldsaga eftir Rex Beach, þýdd
af S. G. Thorarensen. — Bók þessi
er nú fullprentuð og er til sölu á
skrifstofu Heimskringlu. Bókin er
320 bls. að stærð og kostar 59c.t
send póstfrítt.
f
Sendið pantanir yðar í
dag. Bók þessi verður
send hvert sem er fyrir
50c. Yér borgum
burðargjald.
&
The Viking Press, Ltd.
P.O. Box 3171, Winnipeg