Heimskringla - 07.02.1918, Qupperneq 7

WINNIPEG, 7. FEBRÚAR 1918
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA
sr
35IE=
Alþjóða-bandalag.
(Fraonh. írá 3. hls.)
Næsta spor, sem hugsanréfct mætti
stfga, er að mynda eins konar æðstu
ráð á öllum helztu sviðum fram-
kvæmdanna: Itáð til að hafa yfir-
umsjón með fjármálum, lánum og
peninga viðskiftum milli þjóða.
Ráð til að 'hafa yfirumsjón með öll-
um samgöngutækjum, og sæi um
siglingar og jámbrautir. Ráð til að
haga verzlian á sem hag'kvæmastan
bátt, og hefði til meðferðar réttlát
vöruskiifti. Ráð, er hofði eftirlit með
vistakaupum: Eins konar milli-ríkja
ráð, er sæi um, að ihvert land fengi
nauðsynlegan skerf framleiðslunn-
ar.
Þeasi ráð myndi samieina störf
þeirra nefnda, sem þegar eru til eða
gert er ráð fyrir að stofna, og stæði í
sambandi hver við sína stjórnar-
deild. Það er álitið, að slíkt skipu-
lag sé nauðsynlegt til ihernaðar-
þarfa. Hví skyldi bað eigi verða
hagbvæmt í þarfir friðarins?
Vitaskuld skapar styrjöldin þrýst-
ingu, sem hlýtur að miklu leyti að
bverfa um ileið og stríðið er um garð
gengið. En þegar er þrýstingin til
að koma heppilegum úrslitum
stríðisins til leiðar er horfin, kemur
þrýsting þeirrar nauðsynjar að
taorga fyrir alLan ®tyrjaldar-ósóm»-
ann.
Það verður nokkuð Lfkt um ástæð-
ur þjóðanna eftir stríðið og félög
eða fyrirtæki, sem komin eru á hel-
jarþröm með alls konar glæfra sam-
kepni, og afar kostnaðasömum mála-
ferlum. Á umsýslunni sjálfri má enn
inikið igræða, en þessi fólög hafa só-
að höfuðstól sínum og iánstrausti.
Þegar svo er ástatt má einatt
reisa við aftur tiltrú og lánstraust
með því, að þau renni öll saonan.
Eftir iþví sem samsteypan er stór-
feldari, eftir því verður kostnaður
við að stýra umsýslunni minni.
Þegar um þetta er hugsað frá
stjórnmála sjónarmiði, verða ástæð-
ur Norðurálfu áþekkar ástæðum
Tyrklands, með slfka skuldabyrði,
«ð einungis með því að sannfæra
lánardrotna sína um, að eftirlit sé
gott, verður unt að reisa við aftur
nóg lánstraust til að sjá fyrir skuld-
um, og til nauðsynja fyrirtækja.
Þeim sem rnest um þetta hugsa
virðist fcoma saman um, að útlit sé
til að tvö milli-ríkja sambönd rísi
upp, Samherjar og andvfgLsmenn
þeirra. Milli þessarra tvens konar
sambanda verði samkepni um relt-
urnar og lánstraustið og vörumagn-
ið, sem eftir verður í heiminum.
Það virðist svo, að þar sem heita
má að mestur hluti heims sé í eins
konar bandalagi gogn Þjóðverjum,
ætti þær þjóðirnar að standa betur
að vígi, er stríðinu lýkur, um nokk-
urn tíma að minsta kosti. Og það
er að búast við að þetta verði not-
að, þó ekki sé vænlegt friði til efl-
ingar f ókominni tíð. Sumir álíta,
að í þ\rí sé þrýstingarafl til að gera
friðinn varanllogan, þó það sé lík-
lega ihæpið.
Yitrum mönnum kemur saman
um, að álíka skipulags samtök og
þau, isöm átt Ihafa sér stað, til að
safna herliði í stærra stíl en nokk-
uru sinni áður ihefir átt sér stað, og
sjá þeim fyrir öllum þörfum, þurfi
nauðsynlega vera ,ger eftir stríðið iil
að reisa við hag heimsins,, er kom-
inn verður á fallanda fót.
Þegar hugsað er um þann gróða,
sem felst í óunnum framLeiðslu efn-
uim hilutlausra og ómentaðra ríkja,
verður fyrir osis sambandsráð ný-
lendanna í Afríku, sem liefir með
höndum eins konar sambands völd.
Það virðist gefa fyrirheit um, að
koma miklu til ieiðar fyrir Mið-
Afrfku.
Skilyrðið fyrir, að afstaða Þýzka-
lands geti orðið hliðstæð aðstöðu
annarra iþjóða, verður, eiins og ligg-
ur f augum uppi, að þeir undir-
hyggjulaust takist sömu ábyrgð á
hendur og aðrar Iþjóðir að öllu leyti
og lifi henni samkvæmt.
Bretar kallla menningu heimsins
byrði ihvítra manna. Þeir halda þvf
fram, að eitthvert alþjóðaráð verði
að sjá um þá byrði, unz Þjóðverjar
hafa á ný sannfært heiminn um, að
þeir ætli sér að lilfa eins og hvítum
mönnum sannir.
Þegar er hiutlausu þjóðirnar og
óa’inaþjóðirnar eru íarnar að taka
fullan þátt í iþeim milltríkja stofn-
unum, sem menn hugsa sér reis'ar,
er því haidið fram af ýmsum fram-
sýnum mönnum með emskum þjóð-
um, að viðlíka stofnunum og þeicm,
sem komið hefir verið á fót til að
reka hernaðarstörfin með sem bezt-
um érangri, verði komið upp til
þess að varðveita friðinn.
Þvf er haldið fram, að þetta al-
þjóða-bandalag hljóti að hvíla ekki
einungis á siðferði meginreglum,
heldur einnig fjárhags moginregl-
uim þese eðlis, að það að ætla sér að
vera f einangran utan þess, hafi í
för með sér fjáPhaglsega tortím-
ingu.
Þá kemur ný samkepni í stað
hinnar gömlu, með bryndreka að
baklhjarli. Sú samkepni verður í
þvf fólgin, að koma sér bezt, eignast
beztan orðstfr. Búast rná við, að
mörg önnur samkepni blandist þar
saman við, því sjálfsagt verður
manneðlið býsna líkt sjálfu isér eft-
ir sem áður. En það er eigi fyrir að
synja, að nýr aLþjóða-áhugi rfsi upp
á því að fá komið til leiðar milli-
rfkja viðsktftum, er hvíii á algerlega
siðferðilegum grunni.
Eins og eg hefi áður tekið fram,
er það meinið mesta, sem ölJum
þessum hörmungum hefir til leiðar
komið, og verður enn meiri Ihörm-
ungum valdandi í ókominni tíð, unz
Leiðrétt verður, að allir megin þætt-
ir í viðskiftum mannanna hafa ver-
ið isaman undnir af algerlega ósið-
ferðilegum meginreglum.
Kaupsýslan Ihefir öll eiginlega
hvílt á óisiðferðilegum grunni og
gerir það framvegis alla þá stund,
sem þörtf kaupanda er notuð til
þess að knýja fraim eins mikla verð-
hækkan og fært þykir.
Viðskiftin á stjórnmálasviðinu
hafa öll hvílt á ósiðferðilegum
grunni, því þar hefir einlægt megin-
reglan verið sú, að beita öllum
brögðum til að komast til valda og
sitja að völduim eins lengi og auðið
verður. Á því svæði eru naumast
nokkurar siðferðLhömlur reistar, en
bragðvtsi mannannaog valdagræðgi
gefin laus taumur. Fjárgræðgin, sem
er skyldgetin systir valdagræðginn-
ar, or farin að fá fremur ilt orð á
sig. En rammar eru þær skorður,
er reisa þarf, ef duga skal.
Milli-iríkja viðskiftin kannast allir
við, að ihingað til hafi hvílt á öld-
ungls ósiðferðilegum grunni. Þar
hefir eiginloga rétturinn aldrei ver-
ið til greina tekinn, nema þegar
önnur úrræði hafa ekki vorið, held-
ur mættinum og Liragðvísinni beitt
eins Lengi og eins langt og unt hefir
verið.
Fyrir því er nú komið eins og
komið er.
Á öllu þessu verður að ráða bót,
ef nokkur leið á að verða fær út úr
þetm miklu ógöngum, sem heimur-
inn hefir ratað í.
EINMITT ND er bezti tími að
gerast kaupandi aí Heims-
kringlu. Frestið því ekki til
morguns, sem þér getið gert í dag.
Slíkt er happadrýgst.
I
Yfir Tvœr Millionir
FLEIRI en tvær miljónir Ford bifreiða hafa verið smíðaðar og
seldar, og fleiri en 140,000 af þessum fjölda hafa verið
“Bygðar í Canada.”
.Sft
Ford bifreiðin hefir meiri útbreiðslu en nokkur önnur, vegna
þess að í henni fást beztu kaupin fyrir verðið. Nafnið hefir æfin-
lega meint lágt verð og bifreiðin alstaðar reynst ágætlega.
Ford Varanleiki, Ford Ábyggilegleiki og Ford Umboðsmenn
um allan heim, hafa gjört Ford bifreiðina vinsæla.
Þriðja hver bifreið í Canada er Ford. Vitnisburður 2,000,000
ánægðra Ford eigenda ætti að fullvissa þig um, að Ford bifreið hefir
yfirburði, og mun mæta öllum kröfum þínum.
ALHEIMS BIFREIÐIN
Runabout - - - - $475
Touring..........$495
Coupe............$770
Sedan............$970
F. 0. B. FORD, ONT.
FORD MOTOR COMPANY OF CANADA, Ltd.
FORD, ONTARIO
Li Hung Chang.
(Eftir Lögréttu.)
(Famh. frá síðasta bl.)
Li kennir fyrst og fremst fréttarit-
urunum um þetta, segir, að þeir
skrifi svo margt, sem engin hæfa
sé í, og þessari vitleysu, sem þeir
fari með, trúi almenningur í Ev-
rópu, sem blöðin lesi. Á þann hátt
fái allur heimurinn út í frá rang-
ar hugmyndir um ó«tandið í Kina.
Li segir á einum stað, þegar um er
að ræða loforð Rússa um það, að
þeir skuili sjá um að Japanar nái
ekki fótfeistu í Mansjúrfu, í stríð-
inu milli Kína og Japan 1894: "Eg
trúi ekki Evrópumönnum og rengi
þá. Eg hefi reynit, að sumir dug-
legustu og álitsmestu stjórnmála-
menn iþeirra ljúga eins léttilega og
fuglasaiar frá Nanking. Þeir eru
eins ósparir á loforðum, og menn,
sam reyna að íá lán án tryggingar,
einkum Englendingar. Þeir sverja,
að þeir ætli að gera þetta eða hitt,
þó ifullvíst sé, að þeir hafi þegar
ákveðið að gera alt annað.” Uim
Rússa segir hann, að þeir vilji
hjálpa Kínverjum til þess að loka
Japana úti, til þess að þeir geti
sjálfir komist inn.
Þegar Nikulás Rússakeisari var
krýndur, það hann um, að Li
Hung Ohang yrði fulltrúi Kína
við krýningarathöfnina, og þetta
varð til þess, að Li fór hina al-
kunnu för sína um Evrópu og
Ameríku, þogar hann var 75 ára
gamall. 1 æfLsögu hans er þeirri
ferð auðvitað lýst, og sagt frá
kynningu hans við stórmenni
vesturlandanna.
Honum þykir Nikulás II. ekki
vera þroklegur maður og segir, að
hann litfi of mikið innan dyra.
Hann sé of lftill til þess að stýra
jafmstóru ríki. En þá minnist hann
þe«s, að Napóleon liafi, að sögn,
verið enn minni. En honum leizt
mjög vel á mennina í lífvarðarsveit
Rússákeisara, segir að hún sé
ljómandi fallegur ílokkur, og hygg-
ur, að japanskir hennenn mundu
sikjótt renna undan, ef þeir ættu
að mæta þeirri sveit. Á koisara-
drotninguna rússnesku leizt hon-
um ifljög vel, segir að hún sé bæði
fríð sýnum og viðkunnanleg, og
gamla keisaradrotningin í Kina
verður alveg hissa á því, er hann
segir henni, að rússneska keisara-
drotningin bafi ejáLf ibörn sfn á
brjósti.
í Þýzkalandi voru það einkum
tveir menn, sem hann Langaði til
að sjé: Bismarch og Krupp. "Eg
veit ekki ihvorn þeirra mig iangar
meira til að «já,” segir hann. Á
leiðinni vestuP yfir takmörk
Þýzkalands, segist hann alt af
hafa verið að hugsa um, hvort
hann myndi fá að sjá Krupp. Og
þegar hann hefir farið um Þýzka-
land segir hann: "Nú hefi eg séð
þá báða og talað ódult við þá
Gigtveíki
Merkilegt heimameöal frá manni er
þjáðist. — Hann vill láta aðra
krosbera njóta góðs af.
Sendn enjca pcnÍRn, en nnfn og Arltun.
Eftir margra ára þjáningar af glgt
hefir Mark H. Jackson, Syracuse, N.-
York, komlst atS raun um, hvaða voía
óvinur mannkynsins gigtin er. Hann
vill ati allir, sem litia af gigt, viti á
hvern hátt hann lœknatiist. Lesið
það sem hann segir:
“K* hnfBI atra verkl aem flAaruTla
með eldlesinm hrnha nm HðnmAtln.
Vorlð 1893 fékk eg mjög slæmt gigt-
arkast. Eg tók út kvalir, sem þelr
eintr þekkja, sem reynt hafa—i þrjú
ár. Eg reyndi marga lækna og margs
konar meðul, en þó kvallrnar llnuðust
var það að elns stundar friður. Loks
fann eg meðal, sem dugðl og velkln
lét aiveg undan. Eg hefi geflð þetta
meðal mörgum, sem þjáðust elns og
eg, og sumum sem voru rúmfasttr af
gift, og læknlng þess hefir veriö full-
komln ( öllum tllfellum.
Eg vil atS alllr, sem þjást af gigt, á
hvatla stigi sem er, reynl þetta undra-
metial. SendltS mér enga peninga. að
eins fyllið inn eyðumltSann hér fyrir
neðan og eg raun senda metiallts ó-
keypis til reynslu. Eftir að hafa reynt
ÍiatS og fullvlssast um atl þetta metSal
æknar algerlega glgt ytS&r, þá senditl
mér einn dollar,— en munið, að mig
vantar ekki penlnga yðar, nema þér
séutl algerlega ánægðtr atS senda þá.
Er þetta ekkl s&nngjarnt? Hvi atl
lftSa lengur, þegar lækningtn er vlð
hendlna ókeypis? BítSiO ekkl—skrifit)
þegar I dag.
FRBB TRIAL COVFOM
Mark H. Jockson,
4B7D Gurney Bldg.,
Syracuse, N. T.
I accept your offer. Send to:
V
báða, og þó ekki væri annai\s
vegna en þess, þá sé eg ekki oftir
ferð minni um Þýzkaland.” Hjá
Bismarck reykir hann f pípu, og
drekkur með honum öl. “Þér
hafið ekki orðið okkar Þjóðverj-a
mikið var þarna austur f heimin-
um,” segir Bismarck, “því Þýzka-
Jand er nýtt sem beild. En sá tími
mun ikoma, að þýzka ríkið verður
hið leiðandi voldi í Evrópu.” Þeg-
ar þeir Bismarck og Li kvöddust,
sagði Li: “Menn ihaifa stundum
kallað mig Bismarck Austur-
Landa.” Bismarck þagði litla stund
eins og hann skildi ekki, en brosti
síðan og svanaði: “Nú, hafa menn
gert það. Já, en eg get aldrei bú-
ist við að verða kallaður Li Hung
Chang Vesturlanda.” Li var við
mikla flotasýningu í Bremerhaven,
og er hann hefir minst hennar, »eg-
ir hann: “Við eigum okkar fögru
bókmentir, sem standa miklu ofar
bókmemtum Vesturlanda, en þeir
eiga peningana og falLbyssunar.”
Á Frakklandi lízt honm sem þeir
séu það, sem á toínversku er kallað
“ein brosandi fjölskylda”, og hann
hyggur að þeir hafi alveg gleymt
óförunum 1870. “Það eT mikill
munur á múgnum f Frakklandi,
Þýzkal'andi og Rússlandi,” segir
hann. “Rússneski almúginn get-
ur ekki orðið ihriflnn. Það er
hlýðni og óttasljóleiki í andlitum
hans, og einhvers konar vonleysi,
sem hann virðiist hræddur við að
opinbera. Þjóðverjar geta orðið
hrifnir, en <þvf fylgir saimt einihver
harka frá virkileikanum, sem
minnir á vinnu eða vísindi. Þeir
hlæja mikið, syngja mikið og tala
hátt, en (hvernig sem á því stend-
ur þá fanst mér nú samt að ölið
vfnið ætti mikinn iþátt í þessu.
fremur en að það kæmi inst úr
hjörtum og hugum. En andlitin
í framska múgnum virtust eiga
beima 'hjá þjóð, sem lifði lífi sínu
í gleði þ. e. a. s. hjá þjóð, sem veit,
að í lífinu er mikið tiL af góðri
gleði, og hefir ihugsað sér að njóta
hennar án ait of mikiliar fyrirhafn-
ar.” Hann segir að frú Faure, for-
setakönan, hafi ihafi um si>g þær
frfðustu konur, sdm hann hafi
notokru sinni iséð. “Þær eru aLlar
svo ifallegar, að keisaadrotningar-
titiil væri þeim ekki of góður
bverri um sig,” segir hann.
I Englandi heimsækir hann Glad-
stone. “Það er fallegt að skoða inn
í huga þess mannis,” segir hann,
“og lfta á heiminn eins og hann
gerÍT. Og það eru hæstu launin
fyrir starf í þjónustu hins opin-
bera, að geta sezt að í heimilisiífi,
eins og hans er, með virðingu
heimsins að baki sér og ást og að-
dáun landa isinna. Gæti eg orðið
annar en Li Hung Chang, þá óska
eg 'inér að verða Willlam Evert
Gladstone, mikli, gamli maðurinn
í Englandi.”
í New Yotk tók Cleveland forseti
á imóti Li, kom þangað í þeim er-
indum frá Washingion. Li gerir
milkið úr beiim heiðri, sem hann
hafi sýnt sér með þessu, og segist
hafa sagt einum af fylgdarmönn-
uim isínum að verja 1500 taelum til
þess að L'áta kínversku s'jórnina
vita þetta á viðeigandi hált. Li
líkir Cleveland við Bismarek. Hon-
um finst báðir vera voldugir og
viljasterkir, en segir að Cleveland
muni þó ekki vera eins örgeðja og
Bismarck. “Eg get varla .hugsað
mér hann verða eins rauðan í and-
liti og Bismarck gat orðið,” segir
ij.ann. “Og þó er erfitt um þetta
að dæma. Einu sinni átti eg kon-u,
sorn var blíðan og ástúðin sjálf áð-
ur en 'hún kom í hús mitt. En eft-
ir sex vikur var ihún farin að gera
te mitt ramt og fara með mig eins
og eg væri hali en ©kki höfuð
heiimilisins. Eg borgaði ihenni 75
pund og «endi ihana burtu.”
Auðvitað komst Le ekki hjá ame
rísku blaðamönnunum, sem eru al-
staðar nálægir. Hann segir að það
séu skemtilegir strákar, og þeir
hafi sagt sér fleiri spaugilegar sög-
ur en hann hafi Jreyrt alt til þessa
á æfi sinni. “Eg 'held að herdeild
af svo leiðLs strákum gæti fengið
óvinaliðið til að hlæja hvenær sem
væri, svo að það gæti ekki fengið
af sér að skjóta niður jafn rösk-
legan drengjahóp.” Stundum fór
þó svo, að honum þóttu þeir of
nærgömgnilir. Einn spurði hann,
hve margar konur hann ætti.
“Eins margar og eg þarf,” svaraði
Li. “En hvað margar þurfið þér
þá?” spurði blaðamaðurinn. Þessi
spuming geðjaðist Li ekki. Hann
spurði þé á móti: “Hvað eigið þér
margar?” — “Enga,” svaraði hinn.
“Það hélt eg líka,” sagði Li. “Mér
lízt svo ó yður, að einmitt sú tala
sé við yðar hæfi.” Li sagði við
CJeveland forseta, að ef hann væri
forseti f Kína, þá mundi hann eiga
eina konu f höfuðborginni, eins og
f Bandaríkjunum, en auk hennar
eina konu, sem hann væri opinber-
lega giftur, í hverju fylki. Að þessu
áhJó Cleveland mikið, en eagði, að
hægra mundi að stjórna 16—18
konum í Kína en einni í Ameríku.
Li toom til grafar Grants hers-
höfðingjia. “Þar offraði eg anda
hans ilmandi reykelsi og belgum
blomium,” segir hann. “Eg lagði
litla hænabók á höfuð hans og
bað anda 'hans að minnast mín
æfinlega og bjóða mig velkominn,
þe/rar eg kæmi tiil Sóllandsins.”
Li fór þvert yfir Ameríku, til San
Frpnciseo, og þaðan vestur yfir
haiið til Kfna. Hann lýsir hugs-
unum sfnum svo, er hann sá vest-
ur á Kyrraihafið: "Eg gat ekki
trúftð, að það væri eins breitt og
það er. Eg starði og starði, og mér
fanst eg sjá f fjarsba hina heilögu
mynd föðurlands mlns. Sál mín
var í Kína. Eg sá ihásætið og laut
fyrir hátigninni. Eg sá Tientsin,
Canbon og Hankou — alla þá staði
sem eg clska og ávalt mun elska.
Á undanförnum mánuðum hefi eg
skoðað heiminn. Nú óska eg þess
eins að njóta þeirrar einlægu
gleði, að mega kyssa moldu ætt-
lands mfnis.”
A árunum 1900—1901 var Boxara-
uppreisnin mikla 1 Kína, er varð
til þess að tíu útlendar þjóðir
gripu til vopna. Þá var Li gamli
79 ára. Hann þreyttist ekki á því
að tala máli föðuriands síns, og
þá var það hann, eem frelsaði það
frá því að liðast í sundur. Fáium
mánuðum eftir það afreksverk sitt
andaðiist hann.
------o------
Hnjótar.
Minning.
Útlits sem auga brostið
um þig er minningin.
Köld einjs og Canada frostið
hún kemúr á gluggann minn.
Teptur.
Bresta föng í ferða mal.
Frosin liggja sundin.
Yfir höggnum hjartans val
hugans blæðir undin.
Árangur.
iSvikuI von og sorgin bleik
sitja’ að 1-ífs míns tafii;
þó í hverjum þeirra leik
þroska’ eg næ og afJi.
Heilræði.
■Sannileik fylgdu ljóst og leynt,
lút ei fjöidans sköILum.
Stattu 'fast og stefndu beint,
storka heinni öLlum.
Poka-presturinn.
Eg kom í það Guðshús. Hann
■barði, hann liarðí,
bumbuna hauslaust ogaf sér ei dró
Lýgi og kreddur ha.nn varði, hann
varði.
í vitfirrings-smjaðri öll guðshug-
myndin dó.
Jónas Stefánsson,
frá Kaldbak.
Lœknadi
kvidslit
VitS a5 lyfta kistu fyrir nokkrum
iruin kvitSslitnaSl eg hættulega, og
sögðu læknarnlr, ats elna batavon mín
væri &t5 fara undir uppskurt),—um-
bútSir hjálput5u mér ekki. Loks fann
eg nokkutS, sem fljótlega gaf algjör-
an bata. Mörg ár eru IltSln og eg hefl
ekkt ort5it5 var vitS neitt kvitSsllt, þrátt
fyrlr hartSa vlnnu sem trésmitSur. Eg
fór undir engan uppskurtS, tapatSi eng-
um tima og haföi enga fyrirhöfn. Eg
hefi ekkert til atS selja, en er reitSubú-
Inn atS gefa allar upplýsingar vitSvikj-
andi þvi, hvernlg þér getitS læknast af
kvitSsliti án uppskurtSar, ef þér atS
eins Skrifits mér, Eugene M. Pullen,
Carpenter, 816D Marcellus Ave, Man-
asquan, N. J. SkertSu úr þessa auglýs-
ing og sýndu hana þelm sem þjást af
kvttSslltl—þú ef til vlll bjarg&r lift
metS því,—etSa kemur atS mlnsta kost I
veg fyrlr hættu og kostnatS, sem hlýst
af uppskurtli.

“Anstur í
blámóðn fjalla”
nif.1«MMii'i«ii.i'.jilx.l.iiur»er
Mk AtSalKtelns Krkt-
JéiSHiar, rr ttt löln
A nkrlfMtafa Helma-
krligli. Kostar 81.75,
Mnd póstfrttt. FlnnttS
•Sn akrlTIS S. D. B.
ITEPUAR SSOX, TSS
Skerknsks St-
Vrtantnrg,
$1.75 bókin