Heimskringla - 25.07.1918, Side 6

6. BLAÐSIÐA
HEIM3KRINGLA
WINNIPEG, 25. JúLI 1918
Æfintýrí Jeffs Clayton
etSa
RAUÐA DREKAMERKIÐ
GÍSLI P. MAGNÚSSON þýddL
t> -----
"Getur þú ekki gefiS henni mótverkandi lyf?”
spurSi Jeff.
"Mér hafði nú komiS þaS til hugar, en þaS
versta er, aS eg veit ekki hvaSa tegund af því eg
aetti aS reyna. Eg ætla aS reyna ýmsar tegundir
af meSulum, sem eg hefi hér viS hendina, á meSan
sjúklingurinn er í því ástandi, aS þaS er hægt. ViS
getum ekkert annaS gert. ÞaS veit náttúrlega
hvorugt ykkár hvaS aS henni gengur?”
“Nei, læknir.”'
“Nú er eg orSinn dofinn upp aS mitti. Nú fer
tíminn aS styttast fyrir mér,” mælti sjúklingurinn
svo lágt, aS varla heyrSist.
“Hefir þú miklar þrautir, ungfrú?”
“Ekki svo miklar líkamlegar þrautir, en eg
kvelst á sálinni.”
“Reyndu aS hugsa sem minst um þaS.”
"Komdu nær mér, Mr. Clayton, eg þarf aS
tala viS þig, en eg get ekki talaS nema svo lágt.”
Jeff fór nú á knén viS hliS hennar, og lagSi
eyra viS varir hennar.
“Þú ætlar aS gera eins og eg biS þig?”
"ViSvíkjandi því, aS grafast fyrir upptökin á
þessu? ”
“Já, og koma í veg fyrir, aS þetta haldi áfram.”
“Já, þú mátt reiSa þig á mig, ungfrú Ham-
mond. Eg skal ekki hvílast rólegur, nótt né dag,
fyr en eg hefi komiS því í framkvæmd, sem þú
fir nú beSiS mig aS gera.”
“MóSir mín mun borga þér—”
“ÞaS verSur ekki beSiS um neina borgun. Jeff
ayton tekur ekki borgun fyrir aS hjálpa þeim,
sem bágt eiga.”
“Þakka þér innilega fyrir. Þú ert svo góSur.
En þú verSur aS vera fljótur og snar í ráSum.
Þeir, sem eftir lifa af ætt minni, munu fara á sömu
leiS og eg, ef þú flýtir þér ekki. Vilt þú gera dá-
lítiS annaS fyrir mig?”
“Já, þaS vil eg, ef eg get gert þaS.”
“ÞaS er bréf í handtösku minni, sem er stílaS
til elskhuga míns. Honum er ekki kunnugt um, hví
eg riftaSi trúlofuninni, en þaS bréf skýrir honum
frá því. Eg vil nú biSja þig, aS koma þessu bréfi
til hans sjálfur, en senda þaS ekki í póstinum; því
þú veizt, aS ef þaS færist í póstinum, þá get eg ekki
skrifaS annaS til hans í staSinn.”
“Svo skal vera, sem þú óskar.”
“Og þú ætlar sjálfur aS tilkynna mömmu, þeg-
ar alt er afstaSiS?”
“Já, en því ert þú aS angra huga þinn meS öllu
þessu núna?”
”Af því eg veit—” mælti hún, en hætti viS
setninguna ókláraSa.
Snoopy var orSinn alveg uppgefinn aS nudda
fætur stúlkunnar og bogaSi af honum svitinn. —
“Þetta ætlar aS gera alveg út af viS mig,” sagSi
hann og leit til Harpers um leiS og hann þurkaSi
svitann af enni sínu meS skyrtuerminni. “Eg end-
ist ekki viS þetta mikiS lengur.” .
“Þú sendir líkama minn til útfararstjóra, áSur
f\ þú tilkynnir mömmu hvemig komiS er,” hélt
ingfrú Hammond áfram meS kaldri einbeittni,
lem fór f gegn um taugar Jeffs eins og jökulflóS.
“Alt skal verSa gert eins og þú mælir fyrir.”
"Mér þykir fyrir aS hafa orsakaS þér alla þessa
fyrirhöfn. En þar sem þú hefir fullvissaS mig um,
aS alt skuli gert eins og eg hefi beSiS um, þá get
eg nú dáiS róleg. LofaSu mér aS líta í augu þín.”
I fullar tvær mínútur starSi hún í hin skörpu og
staSfestulegu augu spæjarans.
“Já,” sagSi hún. “Þú gerir þaS alt og miklu
meira.”
“Þú þarft ekki aS efa þaS, ungfrú Hammond."
"Eg geri þaS heldur ekki. Eg er nú ánægS.
Er eg nú ekki búin aS sanna þér, aS eg hafSi satt
aS mæla, þegar eg kom? Þú ert ekki á þeirri skaS-
un nú, aS þetta hafi alt veriS vitleysa og hégiljur
úr mér sökum taugaóstyrks og geSshræringa?"
“Nei, eg álít þaS ekki nú. Eg vildi aS þú vær-
ir fær um aS segja mér meira. Getur þú ekki gefiS
mér neinar upplýsingar, er gætu orSiS mér aS liSi
viS aS uppgötva þetta leyndardómsfulla atriSi,
sem haft hefir svona sorglegan enda fyrir þig og
þína?”
"Nei.”
"Þekkir þú nokkra,—eru nokkrir Austurlanda-
þjóSa menn í hópi kunningja þinna?”
“Er dofinn aS aukast nokkuS?” spurSi lækn-
irinn.
“Nei, eg þekki ekkert slíkt fólk.”
"HvaS er hann kominn langt upp eftir líkam-
anum?”
Hún tók um mitti sér og sagSi: "HingaS, alla
leiS.” 7
Læknirinn ýtti nú allfast meS hendinni á mitti
hennar. “Þú hlýtur aS finna þetta. Hefir þú ekki
góSa tilkenningu hér?”
“Nei. Finn rétt aS eins aS þú kemur viS mig.”
"En hér?” spurSi hann og snerti hana neSan
'S brjóstin.
"Jú, þetta finn eg vel; en þaS verSur ekki
lengi.”
Látum okkur vona, aS svo verSi samt.”
“Nú er þaS aS byrja í handleggjunum og höfS-
inu.”
“Hvernig er tilfinningin í höfSinu?”
“Mig svimar. Eg líS í ómeginn áSur langt um
líSur. Mér er fariS aS sortna fyrir augum. Nú eru
aS eins fáar mínútur eftir.”
Þannig lýsti ungfrú Hammond sínu eigin á-
standi. Henni var svo kunnugt um verkun sýk-
innar. Hún hafSi veriS sjónarvottur aS slíku á-
sigkomulagi þrisvar áSur í sinni eigin fjölskyldu.
Fulla klukkustund gerSu þeir alt, sem þeir gátu,
sjúklingnum til bjargar, læknirinn og spæjarinn.
Alt reyndu þeir, er þekking þeirra leyfSi þeim.
Læknirinn fór nú aS hafa orS á því, aS hann hefSi
enga von um eíS geta nokkuS hjálpaS.
Snoopy hafSi ekki staSist mátiS lengur. Hann
hafSi flúiS inn í setustofuna og Harper á eftir hon-
um. "Þetta kemur viS taugar manns,” sagSi hann
og þurkaSi af sér svitann.
M
“Já, þaS er alveg eySileggjandi aS horfa upp
á hana kveljast. Mikil ósköp hlýtur hún aS taka
út.”
"Já, vissulega. Eg býst viS aS hún fari aS
klifra upp hinn gullna stiga áSur langt um líSur.”
“Já, hún er aS deyja, Snoopy. Eg sá þaS á
svip hennar. Eg er hálf skelkaSur, en veit þá ekki
viS hvaS.”
“Þú ert hugleysingi, Harper. En hver er or-
sökin til alls þessa?”
“Eg hefi enga hugmynd um þaS.”
“ÞaS er eitthvaS, sem þarf athugunar. Eg sé
þaS á svip húsbóndans.”
“Já, þaS er enginn efi á því.”
Stúlkan opnaSi nú augun og leit í kring um sig,
unz augu hennar mættu augum Jeffs, sem enn
kraup viS hliS hennar. “Ó, þú ert svo góSur,”
sagSi hún og brosti undur blíSlega. “MerkiS
er—”
“MerkiS?” greip Jeff fram í fyrir henni, eins
og hann vaknaSi af einhverskonar draumi. Á meS-
an hann var aS stumra yfir henni hafSi hann alger-
lega gleymt tilgangi hennar meS því aS fara af-
síSis í þetta herbergi og biSja um, aS fá aS vera
ein. Hann næstum fyrirvarS sig fyrir gleymskuna,
en umhugsun hans um hina sárþjáSu stúlku og þaS
aS gera alt, sem í hans valdi stóS til aS lina þján-
ingar hennar, höfSu tekiS huga hans frá öllu öSru.
“Já merkiS, merkiS! SegSu mér alt um þaS,
meSan þú getur og tími er til. Hvar er þaS?"
“Hérna, en þú skilur þaS ekki—”
✓ “Hvar? Hvar er þaS?”
“SnúSu mér ögn, og eg skal sýna þér þaS.”
Jeff fór nú aS snúa henni eftir því, sem hún
sagSi honum fyrir.
“Þú finnur þaS—” Hún þagnaSi alt í einu og
rak upp voSa hljóS um leiS og hún sló annari hend-
inni ofan á brjóstS.
“HvaS er aS, hvaS er aS?” hrópaSi læknirinn,
sem hafSi fariS fram í ganginn, en kom nú inn
meS hraSa.
“Ó, guS minn góSur! HjartaS er aS springa.
ÞaS er aS hætta aS slá.”
I andliti stúlkunnar sáust einkennilegir, ólýsan-
legir dræ'ttir. ÞaS var sem svifi ský yfir andlit
hennar, líkt og dögg þoka yfir akur, og fylgdi því
titringur, sem byrjaSi í fótum hennar og leiS upp
allan líkamann, upp í höfuSiS og svo varS allur
líkaminn stífur sem spíta.
Um nokkur augnablik varS algerS kyrS í her-
berginu. Snooky og Harper höfSu komiS meS fasi
miklu, er þeir heyrSu stúlkuna hljóSa. Jeff varS
fyrstur til aS rjúfa þögnina:
“Hefir hún skiIiS viS?” spurSi hann læknirinn.
“ngfrú Myra Hammond er dáin,” svaraSi
hann.
V. KAPITULI.
TapaSa merkiS.
Einni klukkustundu síSar hafSi alt tekiS breyt-
ingum. Jeff hafSi tilkynt móSur hinnar látnu
dauSsfalIiS og gert útfararstjóranum aSvart um aS
koma og flytja líkiS burtu, og hafSi hann einnig
gert þær aSrar ráSstafanir, sem honum fanst nauS-
synlegt í bili. Þeir skildu líkiS eftir í því herberg-
inu, seip stúlkan hafSi dáiS í, og Jeff og læknirinn
höfSu gengiS inn í hitt herbergiS. MeSan þeir
biSu þar eftir útfararstjóranum voru þeir aS hugsa
um hiS einkennilega tilfelli, sem komiS hafSi fyrir
og var rétt nýafstaSii*. Hvorugur þeirra mælti orS
af munni. 1
Jeff tók vindlastokk á arinhillunni og rétti aS
lækninum, sem tók sér einn vindil. Jeff tók annan
sjálfur og kveikti í honum. ÞaS var ekki af því,
aS þeir bæru neina vanvirSu fyrir hinni framliSnu,
heldur hitt, aS þeim fanst hvíld og hressing í því
aS neyta tóbaksins. Edward læknir kveikti í sín-
um vindli og hallaSi sér svo aftur á bak í stólnum
ívo aS sem bezt færi um hann. Hann starSi svo á
spæjarann í gegn um hálf lokuS augun,. “HvaS
heldur þú um þetta, Jeff?” spurSi hann síSan eftir
stundarþögn.
“Eg ætlaSi rétt aS fara aS spyrja þig aS þess-
ari Sömu spurningu.”
“Þetta er alt huIiS leyndardómi. ÞaS þóttist
eg sjá á svip þínum og hreyfingum síSustu augna-
blikin, sem stúlkan lifSi.”
“Ef til vill er þaS svo. HvaS ætlar þú aS segja
í skýrslu þinni sem ástæSu fyrir dauSa hinnar fram-
liSnu stúlku?”
"BlóSæSa stíflun, býst eg viS.”
“Rétt er þaS. Sem hefir orsakast af hverju?”
“Eitri.”
“HvaSa tegund af eitri?”
"Um þaS er eg ekki fær aS segja meS vissu.
Eg álít samt, aS þaS hafi veriS einhver tegund af
Austurlanda eitri, er spýtt hefir veriS inn í líkam-
ann; þaS hefir aS mínu álti ekki fariS ofan í mag-
ann. Eg hefi aldrei séS neitt líkt þessu, og vona
aS eg sjái þaS aldrei aftur. ÞaS einkennilegasta
er, aS þaS skyldi gegnsósa allan líkamann á þenna
hátt, sem þaS gerSi, áSur en stúlkan dó, og hún
samt aS hafa rænu alveg fram í andlátiS. NeSri
hluti líkama hennar, alveg upp aS mitti, var dof-
inn og stirSnaSur löngu áSur en hún gaf upp önd-
ina. Þú þekkir mikiS meira út í eiturtegundir en
eg, Jeff. HvaS álítur þú um þetta?”
“Eg er þér samdóma í aSal-atriSinu. Eg álít,
aS stúlkan hafi.dáiS af austrænu eitri.”
"Hefir þú nokkru sinni fyr séS nokkuS svipaS-
tilfelli og þetta?"
“Já, eg hefi séS þaS.”
“Og hvenær og hvar?”
“Fyrir tveimur vikum síSan”. Spæjarinn sagSi
lækninum svo frá því, sem hann hafSi veriS sjón-
arvottur aS í leikhúsinu, þegar ungfrú Delano dó.
Hann gat þess samt ekki, aS hann hefSi fundiS
rauSa drekamerkiS rispaS á handlegg henni. Hann
áskildi sér einum aS vita um þaS í bili.
"Einkennilegt. Já, mjög svo einkennilegt,”
tautaSi læknirinn fyrir munni sér.
“Getur þú sagt mér, hvernig stendur á því, aS
ungfrú Hammond varS fyrir þessu hér í þessu her-
bergi. Hún virtist vera meS góSri heilsu, þegar
hún gekk hingaS inn. Þetta atriSi er stærsta ráS-
gátan fyrir mig.”
“Ef til vill hefir hún sjálf byrlaS sér eitur.”
"Nei. Eg hefi rannsakaS þaS atriSi.”
"Þá idýtur eitriS aS hafa veriS aS vinna í lík-
ama hennar margar klukkustundir."
"Já, og ef til vill marga daga."
"Já; æitlar þú aS rannsaka þetta mál til hlít-
ar?” spurSi læknirinn.
“Já, vissulega. Eg lofaSi ungfrú Hammond
því, og þó svo hefSi ekki veriS, þá finn eg þacS
skyldu mína aS gera þaS. Eg hefi séS svo mikiS
af þessu, aS eg þykist fullviss um, aS þaS eru sarrl-
tök vissra manna, sem eg auSvitaS veit ekki hverj-
ir eru, til þess aS firra hóp manna lífi á þenna dul-
arfulla hátt. Einhverra hluta vegna kem eg því
ekki úr huga mínum, aS mjög náiS samband sé
milli þessara tveggja dauSsfalla, sem eg hefi veriS
sjónarvottur aS. Eg hafSi hugsaS mér, aS sinna
*ngu því fyrra, þar til nú í kveld, aS eg ér ákveS-
i£i í aS gera þaS, og gera þaS rækilega."
“Hvenær hefir þú hugsaS þér aS byrja?”
“Nú í kveld. Eg er aukheldur byrjaSur.”
“Jæja,” mælti læknirinn forviSa.
“Já, eg byrjaSi strax og eg varS þess var hvaS
verSa vildi hér í kveld; strax og ungfrú Hammond
rak upp neySarópiS og eg varS aS brjóta upp
hurSina til þess aS komast inn í herbergiS til
hennar.”
"Þú ert einkennilegur maSur, Jeff.”
“Eg hefi nú heyrt svo sagt fyrri," svaraSi Jeff
og brosti.
"Vilt þú segja mér, aS hvaSa niSurstöSu þú
hefir komist, svo langt sem þú ert kominn?”
“ÞaS er mér ómögulegt. Svo langt sem eg er
kominn hefi eg ekki komist aS neinni niSurstöSu.
Eg hefi aS eins veriS aS safna saman í huga mínum
smámolum af líkum, sem eg verS svo ef til vill
aldrei fær um aS koma saman í eina heild. Þú
hefir eflaust tekiS eftir því, aS hún var komin úr
treyjunni. Eg held aS viS finnum á vinstri hand-
legg hennar þaS, sem viS leitum aS. Hefir þú
nokkurn tíma séS rauSan dreka, Edward, eSa
hefSir þú ekki gaman af aS sjá hann?”
“Já, eg heyrSi hina deyjandi stúlku minnast á
eitthvert merki. ViS hvaS átti hún?”
Jeff svaraSi þessu engu í fyrstu, en sat hugsi
meS hönd undir kinn. t
“Mér þykir vænt um, aS þú mintist á þetta,
Edward. ÞaS rifjar upp í huga mfnum ýmislegt
fleira. Ef þú vilt koma meS mér, þá skulum viS
fara inn þangaS sem líkiS er, og reyna aS fá svar
upp á þessa spurningu,” sagSi Jeff og stóS á fætur.
Edward læknir fór aS dæmi hans, og þeir íóru báS-
ir inn í hitt herbergiS. Líkami ungfrú Hammond
lá þar á legubekknum og ofan á hann breitt hvítt
lín. Nokkur augnablik stóS Edward þögull og
starSi á hiS föla andlit. “Mér þætti gaman aS vita,
hvaS verkaSi þetta," sagSi hann svo.
"Svo er um mig,” sagSi Jeff. “Og eg ætla mér
aS komast eftir því, áSur en eg skil viS þetta mál,
þó þaS kosti mig langan tíma og örSugleika og
æriS fé."
“En hvaS er um merkiS?" sagSi læknirinn.
“Eg vona aS eg finni þaS. Stúlkan fór hingaS
inn til aS ná merkinu, og til þess hefir hún fariS úr
treyjunni.”
“Og hvaS merkir þaS?"
“AnnaS hvort aS hún hefir haft þaS faliS inn-
an klæSa, eSa hitt, aS þaS er á líkama hennar, og
samkvæmt því sem eg hefi áSur séS, hygg eg, aS
hiS síSara sé rétt. Þú manst hvers eg spurSi þig
áSan: Hefir þú séS rautt drekamerki nokkurn
tíma áSur?”
“Á mynd, já. En hví spyrSu aS því?”
"Af því eg hygg viS munum sjá þaS bráSum.”
Læknirinn skildi ekki, hvaS Jeff átti viS, en
hann vissi þó, aS orS hans hefSu einhverja þýS-
ingu. Jeff sneri nú líkinu til aS ná í vinstri hand-
legginn.
Hann bretti skyrtuerminni á líkinu upp fyrir oln-
boga og um leiS gaf hann af sér lágt hljóS, er lýsti
bæSi undrun hanes og sjálfsánægju.
“HvaS er þaS? HvaS er þaS?” spurSi Ed-
ward, sem strax þóttist vita, aS Jeff hefSi uppgötv-
aS eitthvaS nýstárlegt.
“I’aS er merkiS, Edward,” svaraSi Jeff á-
nægjulega.
"HvaS er þaS, — hvernig lítur þaS út?”
Jeff benti honum á handlegg stúlkunnar.
Dr. Edward laut laut niSur aS handleggnum og
starSi undrandi á hann um stund; svo rak hann upp
undrunaróp. “Rautt drekamerki!” sagSi hann.
“ÞaS hefir veriS stungiS í hörundiS meS nálar-
oddum.”
“Já.”
“Og—og þaS er merkiS, sem þú minntist á?”
"Já.”
“En hvaSa þýSingu hefir þaS?”
“ÞaS er meira en eg get sagt þér. ÞaS virSist
svo, sem þaS tákni dauSa í þessu tilfelli.”
“Eg get ekki áttaS mig á, hvaS þú átt viS,”
sagSi læknirinn ráSaleysislega.
“ÞaS er varla von. Eg veit þaS varla sjálfur.
AS eins veit eg, aS stúlkan, sem dó í leikhúsinu og
sem eg hefi sagt þér frá, hafSi samskonar merki og
þetta á handlegg sínum, og jafnskjótt sem systir
hennar sá þaS, féll hún þegar í ómegin.”
“SpurSir þú hana aS orsökinni?”
"Já, þaS gerSi eg. En hún neitaSi aS svara
nokkrum spurningum í þá átt.”
"ÞaS ætti aS vera auSvelt aS fá hana til þess
nú, þar sem þú hefir þetta tilfelli sem sönnun.’f
“Eg ætla aS sjá hana á morgun. Eg verS aS
finna eitthvaS út, sem getur gefiS mér hugmynd
um hvar og hvernig eg á aS byrja rannsóknina.
Eg hefi allareiSu fengiS hugmynd þar aS lútandi.”
“Og hver er hún.”
“RauSa drekamerkiS.”
“Já, en drekinn er ekki austur-indverskt
merki.”
“Eg hefi samt vitaS til, aS svo hefir veriS. En
þó hefi eg hugboS urn^ aS þetta eigi upptök síi^ úr
annari átt.”
“TalaSu ekki svona óljóst.”
“Frá Japan eSa Kína, eg veit ekki hvort held-
ur er.”
“Eg býst viS, aS þú hafir rétt fyrir þér, en
hvernig ætlar þú aS komast aS hinu sanna?”
“Eg get ekki svaraS þessari spurningu, því eg
veit þaS ekki sálfur. En eg hefi samt góSa von.”
“Já, einmitt þaS.”
“Harper,” kallaSi Jeff. “Komdu hingaS.”
“HvaS vilt þú, herra minn?”
“FarSu og segSu Pong aS koma upp hingaS.”
Augnabliki síSar rak Pong gula andlitiS inn úr
dyrunum.
“Pong, þú þekkir Dr. Edwards?”
“Já, herra.”
“Læknirinn heíir veriS aS stunda hina dánu
stúlku, Pong, síSan hún kom hingaS.”
“Hu, hu, rumdi í Pong.
“En nú er stúlkan dáin, Pong.”
Kíninn varS mjög alvarlegur á svipinn og bar
hann s% til, eins og hann vildi helzt flýja burt úr
herberginu.
“Læknirinn þarf aS láta þig gera dálítiS fyrir
. ..
sig.
“Hu, hu,” svaraSi Pong og skalf í honum
röddin.
Jeff hafSi fær%. sig til þannig, aS nú stóS hann
á milli líksins og Kínverjans. Dr. Edward starSi
undrandi á hegSan spæjarans og var aS brjóta
heilann um, hvaS til stæSi.
“R.omdu hingaS, Poqe; eg þarf aS spyrja þig
aS nokkru sjálfur fyrst, en%vo spyr læknirinn þig.
En mundu bara aS segja sannleikann. ÞaS eru
allar iíkur til, aS þú getir hjálpaS okkur mikiS, ef
þú bara vilt Pong."
Kínverjir.n f^prSi sig ofur hægt inn eftír gólí-
inu cg gaut augunum viS og viS þangaS sem líkiS
var. Og vissulega gerSi hann þaS meira af vilja
en mætti, aS færa sig næt því.
' Lúttu ofan yfir líkiS, Pong. Eg þarf aS sýna
þér dálítiS. Komdu nær. HvaS gengur aS þér?”
spurSi Jeff, er hann sá aS þaS kom hik á Pong.
Jeff tók því í handlegg Kínverjans og leiddi hann
aS legubekknum, sem líkiS lá á, og þar stóS Pong
skjálfandi af ótta fyrir framan hiS föla andlit dánu
stúlkunnar. Jeff lyfti nú upp handleggnum á lík
inu, sem merkiS var, og er hiS skæra rafmagnsljós
skein á þaS, var aS sjá sem drekinn hefSi veriS
málaSur úr blóSi.
“Líttu á þetta, Pong,” sagSi spæjarinn.
Jeff hafS ekki augun af þjóni sínum, því hann
vildi komast eftir hver áhrif þessi sýn kynni aS
hafa á hann. Þegar Pong sá dreka merkiS, fór
hann allur aS titra og hristist hann svo mikiS, aS
fléttingurinn á höfSi hans diIlaSi til og frá. Hann
tók aS bogna í knjáliSunum og var ekki annaS sjá-
anlegt, en hann hnigi niSur á hverri stundu.
/
t
i