Heimskringla - 22.08.1918, Qupperneq 3

WINNIPEG, 22. ÁGÚST 1918
HEIMSKRINGLA
3. BLAÐSiÐA
Brot
Þessar línur, sem eg aetla aS
rita, eru að eins örlítið brot úr
langri ritgerS, sem eg hefi skrifaS
fyrir nokkrum tíma liSnum. Eg
hefi aldrei lagt mitt veika vit,
sannleiksást og sanngirni betur
fram en þar og vandaS eftir minni
skoSun. Því efniS mætti kalla, á
parti, þátt úr landnámssögu vor
Vestur Islendinga. En óbreytt
faer ritgerS sú hvergi rúm hér í
vorum heiSruSu vikublöSum. Af
hverju, er mér huliS.
Til þess aS lesendur þessara
lína geti skiliS afstöSu þessa brots,
þá ber þess aS geta, aS ritgerSin
er brot úr skáldasögu landnámstíS-
arinnar. Mismunandi kaflar um
hvern einn, sem merkastir eru og
mest og bezt hafa skemt, og skáld
eru kallaSir, bæSi í bundnu og ó-
bundnu máli.
Þetta mitt frumlega smíSi (því
þaS má þaS heita á parti) er bygt
á afar traustum grunni og stóru
bjargi. Og ekkert blaS eSa tíma-
rit meSal vor hér vestra hefir flutt
virSulegri og hjartanlegri þökk til
þjóSarinnar á Islandi fyrir allan
heiSur og sæmd, sem stórskáldinu
St. G. Stephanssyni var sýnd s. 1.
ár, en eg læt þar í ljos, þvi hann
er hornsteinninn, og ekkert vil eg
af honum draga, sem hann á meS
réttu eftir mínum skilningi. En eg
get ekki glamraS alt, sem aSrir
glamra, og eg segi þar, aS skáldiS
hafi veriS í álögum síSan hann lá
í reifum, og sá atburSur er
þannig:
‘‘ÞaS var áriS 1853, aS eg lá í
reifum á Vesturlandi, en St. G. St.
á NorSurlandi. Þá komu þeir báS-
ir guSirnir, sem æSstir voru meS
Ásum, ÓSinn og Þór, inn aS hvílu
minni, og ÓSinn mælti: ‘Skal hér
nokkuS um mælt?’ ‘Ekki er þess
vert, aS hefta för vora hér’, segir
Þór og snýr^á braut. En ÓSinn
mælti: 'Eigi lízt mér sem piltur
þessi muni mannfælinn verSa, og
skal hann meS oss fara.’ Svo fór
hann á eftir Þór, og flaug eg meS
þessum guSdómlegu verum, lík-
lega til aS vita hvort ekki yrSi
auSiS aS ná í eitthvert brot af
blessun þeirra, en alt til einskis.
Svo staSnæmdist Þór viS hvílu
Stephans, þar sem hann lá viS hliS
móSur sinnar, og segir: Hér er
gildur sveinn í heiminn borinn, og
lízt mér all giptulegqr.’ 'Hvern
kost munt þú til gefa, eSur list á
leggja, er þú geipar svo mjög aS
sveini þessum?’ segir ÓSinn. —
‘Hann skal stórskáld verSa, og á
þverju ári, sem yfir hann rennur
eftir aS hann hefir þroska náS,
skal hann eitt stór-kvæSi yrkja,
er svinnum mönnum skal yndi á
aS hlýSa, og vera óbrotgjafn
minnisvarSi um aldur og ævi í
sögu þjóSar hans, og háum aldri
ná, aS kvæSi hans verSi eigi færri
en fimm tugir, og verSur hann þá
Tlestum ffemri og má meS réttu
kallast stórskáld og skáldkonung-
ur.’
Þá mælti ÓSinn: ‘Enginn kann
þar af aS taka, er guöirnir gefa,
og orS þeirra eu óskeikul, en því
get eg um þokaS, aS alþýSa skal
hans engin not hafa og enga hans
setningu í minni festa.’
Þá lét Þór brýr síga og segir:
‘Án þín gátum vér veriS aS þessu
sinni.’ En ekki þreif hann til
hamarsins, því Þór var elzti son-
ur ÓSins, eins og allir vita. Eftir
þetta hurfu þeir sjón minni, en eg
hvarf aftur í faSm móSur minnar
og hafSi ekkert nema ómakiS og
.reykinn af réttunum.”
Frekari ummæli mín um þetta
helzta skáld Vestur-Islendinga
GAS í MAGANUM
ER HÆTTULEGT
Ráðleggur að Brúka Daglega Magn-
esíu Til að Lækna Það. Orsak-
ast af Oering í Fæðunni og
Seinni Meltingu.
Gas og vlndur í maganum, samfara
uppþembu og ónota tllfinningu eftir
móltítSir, er œfinlega augljóst merki
um ofmikla íramleitSslu af hydrichloric
acid í maganum, orsakandi svokallatsa
“súra meltingu.”
SýrtSir magar eru hættulegir, vegna
þess að súrinn kitlar og skemmir svo
magahimnurnar, er leihir oft til "gast-
ritis'” og hættulegra magasára. Fæo-
an gerar og súrnar, myndandi særandi
gas, sem þenur út magann og stemmir
meltinguna, og hefir oft óþægileg á-
hrif á hjartaS.
I»atS er mjög heimskulegt, að skeyta
ekki um þannig lagaö ásigkomulag,
eha aö brúka aö eins vanaleg melting-
armeðul, sem ekki hafa stemmandi Út
lirif á sýringuna. í þess staS þá fáBu
þér hjá lyfsalanum nokkrar únzur af
Bisurated Magnesia og taktu teskeið
af því i kvartglasi af vatni á eftir mál-
titi. Betta rekur gasitS, vindinn og upp-
þembuna úr líkamanum, hreinsar mag-
ann, fyrirbyggir safn of mikillar sýru
og orsakar enga verki. Bisurated
Magnesia (i dufti eBa töflum en aldrei
lögur) er hættulaust fyrir magann, ó-
dýrt og bezta magnesia fyrir magann.
Það er brúkað af þúsundum fólks sem
hefir gott af mat sinum og engin eftlr-
köst. ..___ __
ganga út á aS réttlæta þessa skoS-
un, aS hann sé stórskáld en ekki
alþýSuskáld. Margir aSrir koma
viS ritgerSina, og væri eg fús aS
breyta henni myndi hún aS sjálf-
sögSu fá rúm í vorum heiSruSu
vikublöSum hér. — En eg segi,
aS hún skal bíSa óbreytt. Máske
verSur ekki saknaemt aS prenta
hana eftir minn dag. Ef eg ekki
hefi gert neinar ráSstafanir fyr. Og
mun þá margur segja: já, svona
leit hann á máliS, og hvaS getur
veriS saknæmt í þessu?
Eitt brotiS er svona:
“ÞaS eru sumir fleiri, sem vert
væri aS geta um, úr því út í þetta
mál er fariS, svo sem Jón skáld
Runólfsson, er á fegurra bundiS
mál og hugsjónir en, flestir, eSa
jafnvel nokkur annar hér Vestra.
Og engum manni treysti eg betur
til aS dæma um hvaS skáldskapur
er og hvaS ekki. ÞaS er enginn
efi á því, aS þar stendur Jón nú
langt á undan öSrum. Og vart
mun sá rithöfundur til vera á ensku
eSa íslenzku máli, sem Jón hefir
ekki lesiS. En þaS sannast á hon-
um eins og svo mörgum fleirum:
“AS vera hetja og heilagur
hafa getaS fáir menn.”
Hann skortir þar kjark og djarf-
leika. Og eins og hann er fram úr
skarandi vandvirkur aS öllu, bæSi
því er hann frumsemur og útlegg-
ur eftir aSra höfunda, eins er hann
ódæma seinvirkur eSa smávirkur,
eftir því aS dæma, sem eftir hann
liggur og mér er kunnugt, sem eg
tel stóran skaSa, því alt hefir
fagran bókmentablæ, sem hann
um fjallai;. Sjáum nú til. Hann
er hugsjónamaSur, sem hefir eytt
ævi sinni, árum eSa tugum ára
saman viS kenslustörf. Þar koma
margar frístundir og þar lifir maS-
ur allur alla tíS í héimi andans og
hugsjónanna, hann auSgar anda
sinn um leiS og hann rr^entar aSra.
Sá maSur, sem er barnakennari ár-
um saman, lifir viS blómabeS eSa.
rósarunn vorrar dýrSlegu náttúru,
hann fær aS sjá og skilja veikleik-
ann og öll áframhaldandi stig upp
í andlegan þroska, og styrklek sál-
ar og líkama atgervis. Hann sér
og finnur óviSjafnanlegu og ein-
lægu barnsgleSina og æskufjöriS
og heyrir hláturinn, sem er eins
ljófur og þíSur og hressandi sem
vorblærinn. Þetta er sú bezta
staSa, sem til er fyrir góSan og
göfugan hugsjónamann og skáld,
eins og Jón er. Og þegar sá maS-
ur, sem vel er í spunniS og mikiS
lánaS frá skaparans hendi, á aS
skila aftur pundi sínu og standa
reikningsskap ávaxtanna, þá verS-
ur ekkert annaS en leti og slóSa-
skapur, sem hann getur fyrir sig
boriS, ef alt reynist afar smátt.
Gætum t. d. aS verkum skálds-
ins J. M. Bjarnasonar, sem eg hefi
hér aS framan minst. Eins og öll-
um er ljóst er þaS ákaflega mik-
iS, sem út er komiS eftir þaS góS-
skáld og alla jafna aS birtast í
blöSum og tímaritum. Og eg er
næstum viss um, aS annaS eins og
hefir veriS gefiS, liggur hjá honum
óprentaS. Ekki vanrækir hann
þar fyrir kensluna, því betri og
vinsælli kennara er ómögulegt aS
hugsa sér) Þetta er starfsmaSur,
sem talandi er um, og svona ætti
jafn hugljúft skáld og hugsjóna-
maSur sem Jón Runólfsson aS
vera. Mér var kunnugt um, laS
hugsjónamaSurinn frægi, séra Jón
sál. Bjarnason, hélt meira af Jóni
Runólfssyni sem skáldi en» nokkr-
um öSrum hér, og bar tvent til
þess: Fyrst hans skáldskapar
smekkur og sérlega vandvirkni, og
annaS: hans yndislega fagra ís-
lenzka mál, og sá maSur vissi
hvaS hann fór.” y
Fyrir hörSu handtökin, sem eg
hefi fariS'um þenna höfund, skal
eg benda á ný útkomnar myndir
af skáldinu í Lögbergi. I “And-
vöku” segir hann:
“Heljar myrkur hugann skyggja,
harmar þungt á sál mér liggja,,
grimmri nætur möru marinn,
marinn, tættur, farinn—farinn.”
Enginn veit hvaS undir annars
stakki býr. Máske eg hafi spent
of fast aS megingjörSum skálds-
ins. En fagurt er þetta um “Se-
fýrus”, þegar Jón gerir hann aS
hugbera sínum heim til Islands; þá
kveSur hann síSast meS þessu
yndisfagra hugtaki:
“GuS elskunnar blævængjum
blaki
aS blíShugar varmanum þeim.”
Og um Sefýrus (vestanvindinn)
segir hann:
”Um kvöldgáttir sólar hann svífur
meS sól-kveSju brosiS í hug,
og kyssandi, hressandi hrífur
hvern hríSsleginn anda á flug.
Svo skil eg viS skáldiS hjá “Lind-
inni” og vildi feginn geta veriS sá
maSur aS strjúka létt og ljúft —
eins og Sefýrus — um vanga höf-
undarins, þegar tár falla niSur á
kinn og skuggar liSins tíma drag-
ast upp úr hugsjóna hafinu. ViS
lindina raular hann:
“Ein flóir lind hjá lífs míns stig,
svo ljúf og hrein og sæt,
hjá henni oft eg sit og syng
og sorgir gleymast læt.”
Einnig skal þess getiS, aS í
minni áminstu ritgerS er langur
kafli um G. J. Guttormsson skáld,
sem aldrei hefir veriS opinberlega
um getiS hér meSal vor. En eg
held því fram, aS hann geti orSiS
vort vestur-íslenzka allra mesta
áhrifaskáld.
Lárus Guðmundsson.
------O-------
Hans Thybo
Smásaga eftir Godfrey Holmer.
Hans Thybo lá á hnjánum fyrir
framan Björn sinn og baSaSi meS
köldu vatni nokkrar rispur, sem
blæddi úr; hundurinn leit af og til
á drenginn, eins og hann vildi
segja: “Haltu áfram, þaS dregur
úr sviSann.” Hans skildi þaS á
þann veg, og meSan hann baSaSi
sárin meS annari hendinni, strauk
hann haus hundsins meS hinni.
“FærSu þig frá.”
Rödd föSursins var skerandi og
bitur, en drengurinn aS eins leit
viS og sagSi:
“Björn er mikiS særSur, pabbi.”
“Hvar er hundurinn, sem hann
flaugst á viS?” spurSi faSirinn og
horfSi illilega á sjúklinginn, um
leiS og hann meS byssuna í hend-
inni færSi sig nokkrum fetum nær.
“Hann hefir hlaupiS heim,”
svaraSi Hans.
“Já, svona er þaS,” sagSi Kláus
Thybo uppblásinn af geSvonzku,
“aS einkasonur manns hímir skæl-
andi yfir kvikindi, sem ekki getur
bitiS frá sér; færSu þig frá og
sleptu hundinum.”
Hann lyfti upp byssunni til aS
miSa á hundinn, en drengurinn
hreyfSi sig ekki hiS minsta. I því
kemur Gréta frænka, ráSskonan
hjá Thybo, hlaupandi, meS gólf-
þurku í annari hend en skaftpott
í hinni.
“GáSu aS hvaS þú gjörir, Klá-
us; þú miSar byssunni á barniS
þitt”; en viS drenginn segir hún:
“Komdu, Hans litli, og láttu föS-
ur þinn gjöra enda á kvölum rakk-
ans.”
En Hans laut nær hundinum;
hann vissi, aS sárin mundu gróa á
fáum dögum og svaraSi því án
þess aS líta upp:
“Eg á hundinn, faSir minn; þú
mátt ekki skjóta hann.”
Gamli Thybo lét byssuna síga
niSur og horfSi forviSa á dreng-
inn; svo svaraSi hann: "Ójá, þaS
er svona; þetta er hundurinn þinn,
og eg má ekki skjóta hann; svo
þaS er þó eitthvaS hér á heimilinu
sem þú eignar þér. En þá skal eg
segja þ.4r þaS, drengur minn, aS
alt sem hér er, fólk og fæSi, fuglar
og fénaSur, þaS er mín eign, og
nær eg segi þaS, skal Björn þinn
deyja.”
Hans sneri sér aS föSur sínum;
djúp alvara lýsti sér í andlitsdrátt-
um hans, og auk þess var þar eitt-
hvaS, sem faSir hans hafSi ekki
séS fyr og sem hann furSaSi á.
“Eg líS þér ekki aS skjóta hund-
inn minn, nema þú skjótir mig þá
líka; þú ert slæmur maSur, faSir
minn, og fólk er hrætt viS þig; en
þaS er eg ekki.”
Gamli Thybo sló niSur byssu-
skeftinu og skellihló.
‘ Þetta er nú þaS vitlausasta,
sem eg hefi nokkurn tíma heyrt;
eg hefi haldiS þú værir stúlka, en
skilst mér aS þú munir þó vera
piltur, og aS einhverju leyti líkur
föSur þínum; komdu til mín,
drengur minn og sleppum þessu,
en hundinn skýt eg í kvöld.”
Drengurinn horfSi á hiS harSa
og skuggalega andlit föSur síns,
en Grétu frænku fanst hún sjá
eitthvaS ósveigjanlegt og þráafult
í svip drengsins; gamli Thybo sá
þaS ef til vill líka, hann sneri sér
snögglega viS og fór inn í húsiS,
en leit um leiS einkennilega til
sonar síns og hundsins.
Hans Thybo var líkur móSur
sinni; hann hafSi bláu augun henn-
fir og hörgula háriS, og þótt hann
væri ekki nema 14 ára, hafSi al-
vara lífsins þegar sett merki á útlit
hans. Þar var mikiS mein ,fyrir
Kláus Thybo, aS pilturinn skyldi
hafa erft hina góSu og viSkvæmu
lund móSur sinnar; hann hafSi
ekki hina miskunarlausu skaps-
muni föSur síns og forfeSra hcins,
og því hefSi hann átt aS vera
stúlka, sagSi Kláus; vægS og vor-
kunnsemi var í hans augum löstur
og vanvirSing fyrir ættina.
ÞaS var á orSi, aS Kláusi Thy-
bo hefSi þótt vænt um konu sína,
því hann umbar alt meS þolin-
mæSi unz hún dó, en son sinn fyr-
irleit hann upp á sinn máta; þó
gleymdi hann ekki, aS hann var
sonur hans, og umfram alt einka-
sonur.
Kláus Thybo var ákaflega harS-
geSja maSur, sem allir nágrannar
hans hræddust og hötuSu; hann
var þrekinn og sterkbygSur og átti
því hægra meS aS hræSa lítil-
magnann; skipandi og hastur í
orSum náSi hann oft ótrúlega
miklu valdi yfir hinum kyrlátu og
notaSi þaS í viSskiftum, svo þaS
' varS hans önnur náttúra aS beita
hörku, ósvífni og áníSslu viS
hvern sem var; þannig hafSi hann
meS réttu og röngu orSiS ríkur
maSur.
Eftir morgunverS gekk Thybo
út á akurinn; Hans og hundinn sá
hann ekki. “ÞaS er nógur tími í
kvöld,” tautaSi hann viS sjálfan
sig. En þegar hann gekk á eftir
plógnum úti á akrinum, var eitt-
hvaS óvanalegt fariS aS láta til sín
heyra í hinu stálfreSna hjarta
hans; þaS var viSvíkjandi syni
hans, er honum fanst hafa fæSst
þenna dag. Af og til leiS eitthvaS,
er líktist brosi, yfir hiS hrukkótta
andlit hans, og var undarlegt, því
þess kyns átti þar ekki heima; þaS
var sigurhrós í brosinu, sem end-
urlífgaSi hann. Ejrginn mundi
hafa þekt gamla Thybo á þeirri
stundu, og hann þekti sig ekki
sjálfur; þaS var fyrsta ánægjan,
sem hann hafSi fundiS, er hann
rifjaSi upp fyrir sér hversu djarfur
og rólegur Hans var, er hann gerSi
sig líklegan til aS skjóta hundinn.
“Eg mundi ekki hafa leikiS þaS
eftir honum,” sagSi hann viS sjálf-
an sig; " og á hans aldri, aS eins
I 4 ára, og hann bar sig til eins og
maSur, jafnvel eins og fullorSinn
maSur. Eg skal útvega honum
hvolp hjá Skófógetanum, þaS er
Ný
skáldsaga
komin
út á prent.

Sagan “Viltur vegar", eft-
ir Bandaríkja skáldiS Rex
Beach, er nú sérprentuS
og rétt komin af press-
unni. Pantanir verSa af-
greiddar tafarlaust. Sag-
an er löng—496 blaSsíS-
ur—og vönduS aS öllum
frágangi; kostar 75 cent.
eint. Þessi saga er saum-
uS í kjölinn—ekki innheft
meS vír----og því miklu
betri bók og meira virSi
fyrir bragSiS ; og svo límd
í litprentaSa kápu. Saga
þessi var fyrir skömmu birt
í Heimskringlu og er þýdd
af O. T. Johnson.
SendiS pantanir til
The Viking Press
LIHIITED
P.O. Box 3171.
Wianipeg, Canada
þó heldur vit í því, og í kvöld fer
eg til bæjarins og kaupi honum
byssu, svo enginn í sveitinni eigi
aSra slíka.
Þegar Thybo fór heim af akrin-
tftn hlakkaSi hann til aS segja syni
sínum frá hvolpinum og svo ætl-
aSi hann aS hafa Hans meS sér til
bæjarins, til aS kaupa byssuna, en
þá var hvorki Hans eSa hundurinn
á heimilinu. Gréta frænka var
mjög stúrin; hún hafSi ekki séS þá
síSan um morguninn.
y
Dagurinn leiS til enda; gamli
Kláus borSaSi kvöldmatinn, og aS
því búnu settist hann á stein viS
útidyrnar og horfSi í allar áttir;
hann vænti eftir aS myrkriS ræki
drenginn heim, en hans drotnun-
argjarna og stæriláta eSli
bannaSi honum, aS bíSa eftir
nokkrum, ekki einu sinni Hans, er
hann nýlega hafSi þó ásett sér aS
veita heiSurs viSurkenningu sem
syni sínum.
ÞaS var komin nótt. Tólf kl.-
tíma þungt erfiSi í brennandi sól-
arhita krefur hvíldar, svo gamli
Kláus sofnaSi þar sem hann sat.
Um miSnættiS laumaSist Gréta
frænka út fyrir dyrnar, lagSi meS
varkárni hendina á öxl hins sof-
andi manns, sem þegar vaknaSi.
“Þú ættir aS fara aS hátta Kiá-
us; drengurinn kemur ekki héSan
af í nótt.”
Henni var grátstafur í kverkum
og hún sagSi því ekki meira, en
Thybo stóS upp meS hægS og
gekk síSan þegjandi og niSurlút-
ur inn í húsiS og lagSist fyrir.
Hann lá lengi vakandi og sneri
sér á ýmsar hliSar. FöSurástin, er
svo lengi hafSi veriS kæfS, bæld
niSur og lítilsvirt, byrjaSi nú kröft-
uglega aS mýkja og milda hinn
harSa og hrjóstuga jarSveg, sem
hjarta hans virtist myndaS af, og
hann fann gjörla hversu raust sam-
vizkunnar átaldi hann fyrir aS
hafa ekki skiliS son sinn og glaSst
I yfir honum fyr en um seinan. ÞaS
| eina, sem hann hafSi sér nú til
| hugfróunar, var aS telja upp í
I huga sínum gjafirnar, sem hann á-
|setti sér aS gefa syni sínum á næsta
jdegi; þær skyldu bæta upp og
i breiSa yfir alt sem á undan var
fariS.
ÞaS fyrsta, sem Gréta sagSi
Kláusi er hann kom á fætur um
morguninn, var þaS, aS Hans
hefSi tekiS föt sín og sparisjóS
sinn. “Hann hefir orSiS fyrir ein-
hverju óhappi, annars væri hann
kominn heim aftur; guS hjálpi
honum, aumingja drengnum.
Thybo fór aS drekka morgun-
kaffiS sjóSheitt; hann yar svo
skjálfhentur, aS helmingurinn af
því skvettist niSur, en um þaS
hirti hann alls ekki, og aS fáum
mínútum liSnum var hann kominn
á hest og þeysti af staS. ÞaS kom
fljótt í ljós, aS Hans hafSi ekki á-
sett sér aS laumast í burtu; leiS-
andi hinn skaSbitna rakka sinn
hafSi hann rölt í hægSum sínum
(Framh. á 7. bla.)
Stöður fyrir Stúlkur og Drengi
Það er nú mikH vöntun á skrifstoíufólki í Winni-
peg, veg-na hinna mörgu ungu manna er í herinn hafa
farið. Dtskrifaðir stúdentar af Success Business College
ganga fyrir um veitingu verks. Success skólinn mentar
og setur í stöður fleiri útskrifaða Hraðritara, Bókhald-
ara og Verzlunarfrseði-kennara heldur en allir aðrir
verzlunarskólar Manitoba til samans. Vér höfum í
þjónustu vorri 30 reynda kennara, yér eigum og brúk-
um 150 ritvélar og höfum hinar stærstu og bezt útbúnu
skólastofur hér. Success skólinn er sá eini, sem hefir
“Chartered Accountant” á meðal dagkennara sinna,
einnig er hann á undan öllum öðrum skólum með tölu
útskrifaðra nemenda og medalíu vinnenda. Skólinn
útvegar stöður. — Stundið nám í Winnipeg, þar sem
nóg er af stöðum og fæði ódýrara. Skrifið eftir full-
komnum upplýsingum.
PHONE MAIN 16641665.
The Success Business College,
WINNIPEG LIMITED MANITOBA
Upplýsbgar óskast.
Heimskringla þarf að fá að vita um núverandi
kelmilsfang eftirtaldra manna:
Th. Johsson, sfðaata áritan Port. la Prairie, Man.
36n Slgurðsson, áður að Manchester, Wash.
E. O. Hallgrímsson, áður að Juneberry, Minn.
Miss Amasen, áður að Wroxtou, Sask.
S. Davidson, áður að 1147 Doaainiou ztr., Wpg.
Mrs. W. L. Themas, áður að Kimberley, Idaho.
Hjörtur Xrandsson, áður I31S Glarke St. Edmonton.
Steindór Araaaon, áðnr að Wild Oak, Man.
Lárus Bjarnaaon, áður Cortland, Nebrasca.
Þ»ir sexn vita kynnu um rátta áritun eins eða fleiri af
þessu fálkd. eru victacalega beðnir að tUkyuna það f
skxifstefu Heimskringlu.
THE VIKING PRESS, LTD.
wmzM
Gleymið ekki íslenzku drengj-
t á vígveUinum
um
Seodið þeóa Hesnskrniglu; þaí kjálpa/ tíl að grra lHið léttarn
KOSTAR AÐ EB9S 75 CENTS 1 6 MANUÐI
eða $1.50 1 12 MÁNUÐI.
Þeir, sem viWu gleSja vini sína eða vandamenn í skot-
gröfununs á Frakklandi, eSa í herbútlunum á Englanái,
með því að eeack þeán Heimskringlu t hverri viku, aettu
að nota sér þetta Ireetnbcð. sem aS eias stendur um stutt-
an tíma. MeS því að alá eisutn fjórSa af vanalegu verSi
blaðsins, vill Hri—Vringla hjálpa til að bera kostnaðinn.
Sendtð os« aöfnia og skikfingana, og skrifið vandlega
utanáskrift þess, $tm Uaðið á að fá.
The Vtklng Press, Umtted.
P.O. Box 3171. 729 Sherbroaju St* Winoqra
V
»