Heimskringla - 29.08.1918, Síða 6

6. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 29. ÁGÚST 1918
Æfintýri Jeffs Qayton
eSa
RAUÐA DREKAMERKIÐ
GISLI P. MAGNÚSSON þýddL
Snoopy kom nú inn í þessu og staSnæmdust
augu hans strax á hinum fásénu hlutum. Jeff sinti
engu naerveru hans, heldur hélt áfram að grúska
“Eg vildi bara eg vissi, hverjir hinir munimir eru
og hvar þeir eru niður komnir,” sagði hann.
“Eg hefi fundið út um nokkra af þeim," sagði
Snoopy, sem ekki hafSi augun af þessum munum.
“Já, en það virSast naumast vera þeir, sem eg
átti von á þar væru. Láttu þenna græna guð í skrif-
borSsskúffuna þarna hjá þér, eg vil ekki aS hann
lendi saman viS hvíta guSinn, því bágt er aS vita,
hvernig þeim kann aS semja, sagSi Jeff hlæjandi.
Snoopy gerSi eins og fyrir hann var lagt, en meS
hálfum huga samt, því honum var illa viS aS snerta
á þessum guSum, er honum leizt ekki meira en svo
á. “Eg get ekki skiliS, hvernig þetta fer aS hjálpa
nokkrum manni á lífsleiS hans, tautaSi Snoopy.
Þegar Jeff var búinn aS athuga þetta dót eins
og hann lysti í bili, kallaSi hann á þjón sinn, og bauS
honum aS koma meS bifreiS sína. Innan stundar
var hann lagSur af staS á fleygings ferS ofan í bæ.
Hann nam staSar framan viS lága og gamaldagslega
búSarholu, þar sem verzlaS var meS alls konar forn-
gripi frá öllum hornum jarSarinnar.
Hann kom ekki heim til sín aftur fyr en um
kveldmatartíma, og var honum þá sagt, aS gestur
biSi hans í lestrarsalnum.
“Hann verSur nú aS bíSa ögn lengur. Eg verS
aS hafa matfriS,” sagSi spæjarinn og brosti.
“Eg er viss um, aS þig vantar eins mikiS aS sjá
hann og hann þig, sagSi Harper.
“Og því þá þaS?
“Hann er uppdubbaSur Japaníti.
“Virkilega?" sagSi Jeff og lyfti augabrúnunun
alveg^ipp í hársrætur.
“Já, hann kom frá Philadelphiu í sömu lestinnl
°g eg.”
“Þetta eru góSar fréttir. Eg held eg fari nu strax
aS sjá hvaS honum er á höndum. Eg get borSaS
seinna.”
Jeff hraSaSi sér upp í lestrarsalinn, þar sem gest-
ur hans beiS. Jeff þekti hann strax og hann sá hann,
og sá aS þarna var kominn sami maSurinn og ferSast
hafSi á sömu lestinni og hann frá Philadelphia til
Washington daginn áSur.
“Ah, Mr. Matsui, er ekki svo?" sagSi spæjarinn
er hinn stóS upp af stolnum til aS heilsa honum.
"Þú—þú ekkir mig þá?’ stamaSi Japanítinn, er
sjáanlega þótti þetta miSur.
“Já, þaS geri eg."
“ÞaS er all merkilegt. Hvar hefir þú séS mig?’
“Eg sá þig í Washington í gær."
“Ah. Þú ert mannglöggur. Jæja, eg þarf þá
ekki aS segja þér þver eg er,” svaraSi hinn brosandi.
“En þú munt vera Mr. Clayton, hinn frægi njósnari."
"Já, eg er Jeff Clayton. HvaS get eg gert fyrir
þig?”
"Ef til vill margt. ÞaS er innaríkis mál.”
“Ekki á milli þinnar landsstjórnar og minnar,
vona eg.”
“Nei, alls ekki.”
"SegSu mér þá sögu þína.”
“Vissir umboSsmenn hinnar rússnesku stjórnar
eru aS gera okkar stjórnar umboSsmönnum hér ekki
lítil óþægindi á ýmsan hátt.”
"Á hvaSa hátt helzt?”
“Þeir hafa ýmsa menn, sem þeir gera út til aS
vakta hverja okkar hreyfingu. Enginn af okkur get-
ur hreyft sig svo, aS ekki sé heill herskari á hælum
okkar. Þetta er orSiS alveg óþolandi lengur.”
“Og hvaS er þaS svo, sem þú ætlast'til aS eg
geri fyrir þig?”
"AS finna út, ef þú mögulega getur,, hver til-
gangur þessara manna er, meS þessari framkomu
sinni. Eg á ekki viS rússnesku stjómina í heild sinni,
heldur yfirmenn þessa félags hér í landi."
“Og hvaS svo?”
“Þegar þú hefir fundiS þaS út, þá taka okkar
menn viS málunum.”
“En hví gera ykkar menn ekki þaS, sem þú nú
vilt aS eg gerí?”
“Þeir hafa reynt þaS.”
“En engu áorkaS. ErþaS?"
Já, þaS er rétt. ÞaS er eins og þeir hefSu veriS
aS reyna aS handsama skuggann sinn.”
“Hvernig stendur á því, aS þú leitar til mín?”
“Ríkisritarinn í Washington sagSi mér, aS eg
fengi éngan þinn jafningja til aS taka þetta aS sér.
Eg fór aS finna hann í gær og leita ráSa hjá honum.
Mig vantar aS vera verSugur þeirrar tiltrúar, sem
hin japanska stjórn hefir sýnt mér.”
Jeff sat nokkra stund og hugsaSi máliS. Hani^
gat ekki aS því gert, aS honum geSjaSist ekki aS
gesti sínum. Honum fanst sem eitthvaS lægi á bak
viS komu hans, er enn þá væri ekki orSiS sér ljóst.”
"Eg trúi ekki öSru, Mr. Clayton, en aS þú sjáir
þér heldur hag í því, aS verSa á þenna hátt stjórn
minni aS liSi. ”
Jeff var rétt í þann veginn aS segja “nei”, þegar
alt í einu hann breytti hugsun sinni. "Eg skal athuga
máliS," sagSi hann svo.
“Eg álít mér þaS mikinn heiSur.”
“En þú verSur aS skilja þaS, aS þar meS hefi
eg ekki lofaS aS taka aS mér máliS. Eg hefi aS eins
lofaS aS athuga þaS. Getur skeS, þegar eg hefi kynt
mér máliS, aS eg komist aS þeirri niSurstöSu, aS
bezt sé ekkert viS þaS aS eiga. Þú segir, aS þiS séuS
allir eltir og vaktaSir?”
“Já, þannig er þaS.”
“Ef svo er, þá er víst enginn efi á, aS þér hefir
veriS veitt eftirför hingaS — einhver er því óefaS aS
vakta þetta hús nú á þessari mínútu?"
“Eg efa ekki aS svo sé,” svaraSi Matsui, hálf-
vandræSalega samt.
“Gott og vel. Eg skal láta þig vita, hvaSa niS-
ur3töSu eg kemst aS, þegar eg hefi athugaS máliS í
kyrS og næSi.”
"Hve nær á eg aS finna þig aftur?”
“Eg læt þig vita. ÞaS er engin á:stæSa til, aS
þú sért aS vekja grun hjá þessum spæjurum, sem
þú talar um, meS því aS fjölga ferSum þínum hing-
aS. Eg skal skrifa þér eSal áta þig vita á annan hátt,
þegar eg hefi ákveSiS hvaS eg ætla aS gera.”
“Þá ætla eg aS kveSja þig,” sagSi gesturinn um
leiS og hann stóS upp og strauk hendinni eftir koll-
inum á silkihattinum sínum. “Eg er þér mjög þakk-
látur, og eg hefi góSa von um, aS þú takir aS þér
þetta mikilsvarSandi mál okkar, og leiSir þaS til
lykta heppilegan hátt.”
“Eg gef þér enga von aS svo stöddu, en ske
kann, aS skoSun mín breytist.”
Jeff kvaddi gest sinn, og strax sem hurSin lok-
aSist aS hælum hans, hringdi hann eftir Snoopy
Havens.
“Sást þú Japanítann, sem hér var inni?”
“Já.”
“FarSu og veittu honum eftirför; vertu fljótur,
svo þú tapir ekki af honum.”
"HvaS lengi á eg aS elta hann”
"Þar til hann fer á jámbrautarlest til Washington
eSa tekur sér gistingu hér í borginni Þér er bezt aS
fara út um bakdymar Hann fer áleiSis til níunda
strætis, og ef mig grunar rétt, þá tekur hann lestina á
járnbrautarstöSinni á 23. stræti.”
% “Jæja. Eg hleyp.”
Snoopy hvarf aS vörmu spori. Hann fór ofan í
kj;dlarann og þar út um bakdyrnar. Eftir aS hann
var farinn, tók spæjarinn sér sæti viS borSiS í lestr-
arsalnum.
“Eg get ekki almennilega gert mér grein fyrir
þeim áhrifumf'sem þessi maSur hafSi á mig,” sagSi
Jeff viS sjálfan sig. “Mér virtist, sem hann ekki gefa
mikiS fyrir sannleikann. En til hvers kom hann
hingaS? Eg trúi ekki einu orSi af því, sem hann
sagSi. Þetta mál hans er of lítilfjörlegt til þess, aS
þaS geti hrifiS huga nokkurs manns. Eg held þaS
hyggilegasta fyrir mig aS gera, muni vera aS láta
taka hann fastan, og hneppa í varShald. En þaS
hefSi valdiS umtali, sem gat spilt fyTÍr mér í málum
mínum. Hann er í nánu sambandi viS japanska um-
boSsmanninn í Washington, og eg hefSi sett mig í
laglega klípu, ef eg hefSi gert þaS. Skyldi þaS nú
annars? Eg er nú ekki svo viss um þaS eftir alt
saman.”
“Eftir þessar hugleiSingar stóS hann upp og
gekk yfir aS talsímanum. Hann hringdi upp miS
stöSina og baS aS setja sig í samband viS ríkisritar-
ann í Washington. ÞaS tók ekki langan tíma, því
eftir fáein augnablik var hann farinn aS tala viS vin
sinn.
“Þetta er Jeff Clayton, sem er aS tala, herra rit-
ari,” sagSi hann. "Mér þykir fyrir, aS eg skyldi ekki
geta komiS því viS aS sjá þig aftur, eins og eg talaSi
um, en eg varS aS hraSa mér heim aftur til New
York í gærkveldi.”
“Fékstu þær upplýsingar, er þú varst aS leita
aS?” spurSi ritarinn.
"Já, aS sumu leyti. En hvaS er um manninn,
sem kom aS finna þig þegar eg var hjá þér? Var eg
réttur; var hann aS spyrjast fyrir um mig?”
“Já, þú hafSir rétt fyrir þér.”
“Jeff hló ofur lágt.
“HvaS vildi hann?”
“Hann vilcli fá aS vita, hvort óhætt væri aS trúa
þér fyrir leyndarmáli.”
”Og hverju svaraSir þú honum?”
“Ja, eg gerSi nú nokkuS einkennilegt.”
“HvaS var þaS?”
"Já, eg hló beint framem í hann. • Spurningin
var svo frámunalega heimskuleg, aS mér fanst, þar
sem eg þekki þig eins vel og eg geri, gat eg ekki gert
viS þessu. En svo útskýrSi eg háttalag mitt fyrir
honum, svo eg held hann hafi ekki fundiS til neinn-
ar móSgunar í þessu. Eg yrSi ekkert hissa, þó eg
frétti aS hann heimsækti þig bráSlega. Hann þarfn-
ast vissulega þinnar aSstoSar viS.”
“Hann hefir sannarlega engum tíma tapaS, því
hann hefir allareiSu heiSraS mig meS komu sinni.”
“Er þaS mögulegt?”
"Já."
"Hvenær, má eg spyrja?”
“Fyrir minna en hálfri stundu síSan.”
“Nei, þaS getur ekki veriS?”
“Því er þaS ómögulegt?*’
Af því, aS Mr. Matsui var hér inni hjá mér á
skrifstofunni í dag. Hann kom hingaS meS orS-
sendingu frá yfirmanni sínum.”
“Ja, hérnal HvaS er langt síSan?”
“ÞaS er ekki full klukkustund síSan hann fór
héSan út.”
“Þakka þér fyrir,” sagSi spæjarinn og lokaSi
símanum. “ÞaS liggur svo sem í augum uppi, aS
hinn æruverSi Mr. Matsui, aSstoSarmaSur hins jap-
anska sendiherra, er tvíburi.”
ÞaS leit heltz út fyrir, aS Jeff yrSi alls ekki for-
viSa aS heyra þessar réttir, þó einkennilegar,væru.
Hann gekk inn aS skrifborSinu, og ætlaSi aS taka
græna guSinn og athuga hann nánara. Hann var
sannfærSur um, aS hann var lykillinn aS öllu leynd-
armálinu, og var þaS því ásetningur hans, aS kynna
sér hann eins vel og hann gæti, áSur en hann héldi á-
fram rannsóknum sínum.
Spæjarinn rétti hendina ofan í skúffuna meS
fullri vissu um, aS finna þar þaS, sem hann ætlaSi
aS sækja, því hann horfSi sjálfur á þjón sinn láta
þaS þar.
“HvaS—hvaS er þetta?" spurSi spæjarinn og
dróg skúffuna alveg út.
Hinn græni guS var farinn. Hann hafSi horfiS
á óskiljanlegan og leyndardómsfullan hátt.
“Mér datt þetta í hug”, sagSi Jeff og skelti aftur
skúffunni harSskeytislega.
* (
XI KAPHULI.
Hvert slóðimar lágu heim. ,
Jeff hafSi nú haft tal af japanska umboSsmann-
inum í Washington og frétt hjá honum, aS Mr.
Matsui hafi ekki fariS úr borginni nokkra daga og
væri þar enn. Hann hafSi einnig skýrt umboSs-
manninum í stuttu máli frá samtalinu viS Mr. Matsui
þá um dagínn. UmboSsmaSurinn hafSi sterklega á
móti því, aS nokkuS þess háttar ætti sér staS, sem
Mr. Matsui hefSi sagt um eftirlit þaS, sem rússnesku
stjórnarmennirnir hefSu meS hverri þeirra hreyfingu.
Hann gat þess einnig, aS ef Matsui vant-Si spæjara
til aS vinna eitthvert verk, þá væri þaS fyrir hann
persónulega.
“Mér fer nú aS lítast svo, sem forlögin séú farin
aS beina hlutunum í áttina til mín,” sagSi Jeff bros-
andi. ”Eg þarf ejcki annaS en sitja hér á skrifstofu
minni, og þá kemur alt upp í höndumar á mér. Mál-
in greiSast fyrirhafnarlaust. En hræddur er eg nú
samt um þaS, aS dragast sé aS því sem verSa vill, og
sá tími sé aS nálgast, aS eg verSi aS taka til óspiltra
málanna.” Þessu líkar voru hugleiSirfgar spæjarans
þar sem hann sat og beiS eftir aS Snoopy kæmi og
færSi sér fréttir af Mr. Matsui. Undir þeim fréttum
var þaS komiS, hver hans næsta hreyfing yrSi viS
komandi málunum.
En Snoopy kom ekki fyr en um miSnætti og
beiS Jeff hans þangaS til reiSubúinn aS hlusta á
fréttirnar, er hann taldi engan efa á aS mundu sanna,
aS Mr. Matsui væri ekki sá, sem hann þættist vera.
“Jæja þá, hvaS er aS frétta?” spurSi hann strax
og Snoopy var kominn inn úr dyrunum. “Hann hef-
ir látiS þig elta sig all-lengi, var ekki svo?”
"Já, vissulega gerSi hann þaS.”
“BlessaSur flýttu þér meS söguna.”
“Þegar viS fórum héSan, fór hann yfir á níunda
stræti eins og þú bjóst viS, en í staS þess aS fara of-
an strætiS, ‘fór hann eftir því uppí bæ.”
“Og hvert fór hann?”
“Til Stuttmanna félagsins.”
“Og hvaS gerSi hann svo þar?”
“Þar mætti hann öSrum Japana og svo fóru þeir
báSir saman inn í kaffihús og röbbuSu þar saman í
meir en klukkustund.” r
“Gazt þú komist svo nálægt þeim, aS þú heyrSir
hvaS þeir töluSu um?”
"Já, eg baS um kaffibolla og féfck mér svo dag-
blaS og fór aS lesa í því og treindi mér aS drekka úr
bollíinum.”
“Um hvaS voru þeir aS tala?”
Prentun.
Alls konar prentun fljótt og
vel af hendi leyst. — Verki
frá utanbœjar mönnum sér-
staklega gaumur gefinn.
The Viking Press, Ltd.
729 Sherbrooke St.
P. O. Box 3171 Winnipeg
“1 öllum bænum spurSu mig ekki um þaS. Held-
ur þú aS eg hafi skiliS þaS herjans hrafnamál?”
“Já, þeir hafa auSvitaS talaS á sínu eigin tungu-
máli.”
"Já, þaS er efalaust. Eg skildi ekki orSin, sem
3eir töluSu, en eg skildi svo mikiS af hreyfingum
seirra, aS þeim var mikiS niSri fyrir. ÞaS gengu á
þeim allir angar, eins og spaéar í vindmyllu.”
“Já, og hvaS svo?”
“Svo skildu þeir—”
“Bíddu viS, hægar ögn. Heldur þú aS annar
þeirra hafi haldiS til á þessu gistihúsi?”
“Nei, eg spurSist fyrir um þaS”
Jeff kinkaSi kolli til samþykkis.
“Jæja, þeir skildu, eins og eg hefi sagt. Þú hafS-
ir sagt mér aS fylgja þeim, sem héSan fór, svo eg
hugsaSi þar af leiSandi ekkert um hinn og veit því
ekkert hvert hann fór, en eg fylgdi hinum eftir."
“Og hvert hélt hann svo?”
“Þú gætir ekki getiS upp á því.”
"Eg ætla ekki aS reyna þaS. Eg er aS segja
þér aS segja mér þaS,” sagSi Jeff önugur.
“Hann tók svo strætisvagninn ofan í bæ—lík-
lega of niskur til aS leigja sér bifreiS. Jæja, hann fór
meS vagninum ofan til Bowery nálægt Chatham
plássinu, þar tók hann keyrzluvagn og hélt til Doyer
og fór þar inn í kínverskt matsöluhús. Eitt þetta
hús, sem þú finnur lyktina af í tvö ár eftir aS þú hefir
komiS þangaS inn.”
“Opium lykt, býst eg viS,” tautaSi Jeff.
“Þú getur kallaS þaS hvaS sem þú vilt. ÞaS
voru nokkuS margir þar inni, svo eg fór inn líka og
baS um brauS og kaffi. Og eg settist þar sem eg
gæti séS vin okkar sem allra bezt, en hann tók sér
sæti beint á móti dyrunum. Hann er ansi slungir.n
náungi, skal eg segja þér, Jeff.”
"Hví heldur þú þaS?” »
“Vegna þess, aS margir Kínar komu þama inn
og gengu fram hjá því borSi, sem hann sat viS, og
settust svo viS önnur borS og fengu sér sumir kaffi,
sumir tevatn o. s. frv., en um leiS og þier fóru fram
hjá vini okkar, skaut hann einhverju til þeirra, sem
þeir tóku viS, héldu svo áfram aS borSunum eSa
gengu í hring á gólfinu og fóru svo út aftur.”
“Þetta er aS verSa eftirtektarvert.”
“Þannig virtist mér þaS.”
“Þú heldur þá aS þessi Matsui, eins og hann
kallar sig, hafi þekt sig vel þarna?”
Já, alt benti til þess, aS hann væri þar vel kunn-
ugur, og allir virtust þekkja hann, sem inn komu.
Eg hugsaSi þá og held enn , aS hann hafi mælt sér
mót þarna viS þessa menn.”
“HvaS svo?”
‘ ‘SvefnhúsiS—
"Þú átt viS ópíum reykingarhúsiS ? ”
"Já, eg á viS þaS.”
“Fórst þú þangaS inn á eftir honum?”
“ÞaS geturSu reitt þig á aS eg gerSi?”
“Og hvaS kom svo fyrir þar?”
“Eg skal nú koma aS því. Eg var rétt á hælum
hans. Enginn hafSi neitt á móti því, aS eg færi inn
á eftir honum. Matsui var fáein skref á undan mér,
því eg forSaSist aS stíga á hæla hans.”
“Já, slíkt hefSi auSvitaS veriS óviturlegt.”
“Hann opnaSi þar þunga og stóra hurS og fór
inn fyrir þær, svo skelti hann hurSinni á eftir sér, en
eg komst milli stafs og hurSar og fór inn líka. En
hvaS heldur þú aS svo hafi komiS fyrir?”
“Haltu áfram sögu þinni.”
“Japaninn var þar hvergi sjáanlegur.”
“Hvernig herbergi var þaS, sem þú komst inn
í þarna?”
“ÞaS voru regluleg djöfla híbýli, ef, ef þú kann-
ast viS slíka staSi.”
Jeff brosti. “Eg held eg renni grun í viS hvaS
þú átt meS samlíkingunni.”
“Þar var risastór karlmanns vera, nærri því eins
há og herbergiS, meS blóSrauS galdranomar augu,
og stóS reykjarmökkurinn út úr hverju opi á andliti
hans. Tóbaksfýlan ætlaSi alveg aS kæfa mig.
Jæja, eins og eg hefi sagt, þá var JapansmaSurinn
okkar þar hvergi sjáanlegur, en þessi ófreskja komin
í staSinn.”
“HvaS sagSi risinn viS þig?”
“Hann rétti fram báSar hendurnar í áttina til mín
og mælti, meS þessum líka mjúka rómi, eSa hitt þá
heldur: ‘GóSi maSur, kemur þú til aS færa guSi
fórnir’?”
Hann hefir viljaS aS þú gæfir offur þér til
griSa, býst eg viS.”
“ÞaS er trúlegt aS svo hafi veriS.”
“Og gerSir þú þaS?”
“Já, eg var mjög auSsveipinn og hlýSinn, og
keypti alt, sem hann hafSi aS selja.”
“En þú sást ekkert meira af Japanum okkar?”
“Ekki nokkra vitund. Eg spurSi þenna djöfla-
höfSingja, hvort hann hefSi séS koma þangaS inn
vel klæddan Japaníta, en hann kvaSst ekki hafa séS
hann.”
"KvaSst ekki hafa orSiS hans yar?”
“Svo sagSi hann og þóttist ekki vel skilja mig.
En hann skildi mig vel, þegar eg var aS kaupa af
honum varninginn. Hann talaSi líka fullum hálsi,
en þegar eg vildi fá hjá honum einhverjar upplýsing-
ar, þá skildi hann ekki neitt. Eg skal segja þér þaS,
Jeff, aS mig sárlangaSi til aS rétta honum einn undir
kjammann, svona í bróSerni.”
“ÞaS var lán, aS þú gerSir ekkert þess háttar,
því þaS hefSi haft slæmar afleiSingar."
"Jæja, þar var bara einn á móti einum.”