Heimskringla - 07.11.1918, Side 5

HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 7. NOV. 1918
5. BLAÐSIÐA
a?5 l>eir þyrftu fleiri en eina konu—,
en allir virtust þeir hafa nóg fyrir
aig og vera ánægðir. Gólfteppi
l>eirra eru enn ðkki orðin svo “fín”,
að heim sé meira ant um fótahrein-
leik gesta sinma en um einlægni orða
heirra. Maður er því alt af vefkom-
inn gestur hjá iþeim á öllum tímum
dagsins, öllum dögum vikunnar,
h vernig sem viðrar og hvernig sem
skórr.ir eru. Auðurinn er enn ekki
búinn að kæfa hjá þeim hina kær-
leiksrfku gestrisni, sem hressir og
uppörvar tferðiamanninn, hvernig
sem á stiendur fyrir honum. Atóðin
og ednlægnin — það bezta í sálu
mannsins, en sem svo oft hverfur
við aukinn- auð — er enn aðalein-
kenni landa okkar þar vestra, sem
annars staðar.
Því miður er eg ekki svo penna-
fær, að eg geti lýst aliri þeirri nátt-
úrufegurð, sem blasir við manni þar,
hvar sem litið er. í>að verður því
vandaminst að segja eins og allir
aðrir, að ströndin sé fögur og veðr-
áttan blíð. .Sámt hafa sumir látið á
eér h-eyra, að ekki gæti maður nú
lifað lengi á náttúrufegurð og sól-
skinsblíðu, nJ. að maðurinn þurfi
brauð. Það hafa líklega verið ferða-
menn frá Manitoba eða Saskatehe-
wan. I>að er ekki brauðlegt að sjá
þessa svörtu risavöxnu trjástofna, er
standa ailsstaðar blýfastir í jörðu,
rrerria þar sem maðurinn í sveita síns
andlitis (áherzla á svitanum) ihefir
rutt þeim úr ibraut sipni. Okkur,
*em alist höfum upp á meðal hveiti-
akranna, hættir svo oft.við að skoða
alt sem fyrir ber með nokkurs konar
gerbrauðsaugum. Ef við sjáum ekki
brauðið, þá er myndin okkur ónóg
og alt ónýtt. Og þó var einu sinmi
»agt, að maðurinn lifði ekki á ein-
tóm-u 'brauði. Sleppum því nú. En
eamt iangar mig til að ráðieggja
öUum fslenzkum ferðamönnum,
som vilja sjá bæði nátúrufegurð og
auðfegð stramdarinnar fullkomlega,
að ferðast á bifreið á milli Van-
couver og Seattle, og frá Blaine til
Point Itoberts; þá fara þeir T\*o
mörgum klukkutfmum skiftir fram
með ökrum, sem getfa af sér frá 40—60
busihel af hveiti af ekru, og um 150—
175 bushel af höfrum árlega án hvíld-
ar. Svo þeir eru ails ekki brauðlaus-
ir þar heldur. Fyrir að fá að njóta
þessarar skemtitferðar þakka eg hér
með tveimur bifreiðum, þeirra ,íó-
hanns Straumf jörð í Blaine og P. O.
Hallgrfmssonar í Seabtle.
Talsverð framför hetfir átt sér stað
é meðal landa okkar þar vestra stfð-
an eg heimsótti 'þá fyrst fyrir sex ár-
trm, 1912, bæði efnalega og andlega.
Hvað etfnahagur þeirra ihefir þrosk-
ast má sjá á þeim fjölda af bifreið-
um, sem þeir hafa eignast síðan árið
1912; þá átti enginni bifreið, svo eg
vissi tn.
Pramtfarir f andlegum efnum sýna
sig hvað bezt f kirkjustarfi því, sem
nú á sér stað á Ströndinini. Vel lif-
andi sötfnuðir állsstaðar, er hafa fyr-
ir leiðarvísir mann, sérstaklega vei
af guði gefinn fyrir þann starfa —
séra Sigurð Ólafsson Honum hefir
tekist, með sinni fram úr skarandi
ihógværð, atóð og eiinlægni, að
kveikja kærieiksold á milli manna
þar. Menn eins og séra Sigurður,
eru saltkorn í kirkjustarfi þjóðanna,
«g án þeirra yrði sá starfi máttvana
og árangursMtil®. I>eir styrkja menn
í trúnni á algóðan guð, sem vill
græða og göfga, guð sem vill leiða og
laða, guð sem byrjar tilveru sína þar
sem okkar, hæstu og hjartnæmustu
hugsjónir enda, guð .som er ástkær
og edskuiiíkur faðir. Vonandi að
kirkjuféiaginu og þá sérstaklega
Strandarbúum, auðnist að njóta
samvinnu séra Sigurðar sem lengst.
1 viðmóti og aillri framkomu miinti
hann mig á annan mann, sem flestir
þekkja, séra Rúnólf Marteinsson.
Eyrsta samkoroan var haldin í
bænum Seattle. Auglýsingartfmi
var stuttur, en góður vilji fólks þar
sem annarsstaðar. hjálpaði. Tvö ís-
lenzk félög, sem halda þar uppi ís-
lenzkum mannfundum, buðu mér
aðstoð sína; annað heitir “Vestri”,
se.rn saman stendur aðallega af full-
orðnu fólki, en hitt er fslenzkt ung-
mennafélag, piltar og stúlkur, sem
finna blóð Fjallbonunnar renna í
æðum sér og skyldleika hvers til
annars. Eg þáði aóstoð unga fólks-
ins, vifandi, að er unga fólkið byrj-
aði að hugsa um Betel, þá mundi síi
stofnun heyra frá ’því aftur ein-
hvern tíma. Fullorðna tfólkið er alt
af sjáltfsagt. Ungmenni þessi borg-
uðu fyrir Ihúsið og gáfu tíu dali sem
gjöf frá félaginu. Með þessari sam-
vinnu unga fólksins, varð samkoma
þessi sérstök í sinni röð og mér sér-
staklpga ánægjuleg. Eg þakka þeim
innilega fyrir, og voma að þeinn tak-
ist að yfirbuga þá mörgu örðugleikia,
sem vanalega liggja á brautum ung-
mennafélaga, að þeim auðnist með
saan vinnu sinni að endurreisa vonar-
Ijós í döprum íslenzkum hjortum,
sero er, að mér skilst, ínarkmið
þeirra og sfcofnuskrá. Líka þakka eg
félaginu Vestri fyrir sex dali, er það
gaf sem félagsgjöf. Báðar þassar
upphæðir koma fram í Seattle sam-
skota upjihæðinni.
Næsfca saimkoman var haldin í
'bænum Blaiine. Hér eru Islendingar
fjöfmennastir, nokkurs konar mið-
stöð alls ]>ess, 8em íslenzkt er fyrir
vestan fjöllin. Blaine-búar byrjuðu
að gefa mér peninga fyrir Bebel strax
og eg kom í iilaðdð ihjá þeim, og
íiéldu þvf áfram þangað tl eg fór.
Það var ekki trútt um, að þá lang-
aði í samskota kórónuna, l>ófct sum-
um fyndist hún vera orðin nokkuð
notuð, kölluðu hana “seoond hand”;
aðrir vildu stfður fara í berhögg við
samlanda eína — Minneota-bú'a —,
álitu það nóg, tvær stærstu sam-
skota upidiœðirnar kæmu frá
Bandaríkja bæjum.
Fná Blaine fór eg til Bellingham
og Marietta. Þessir bæir eru fá-
menn.asWr-atf ísl. til, en það verð eg
að segja þeim til heiðurs, að ef gull-
kórónan hetfði verið aflhent þeim er
bezt gáfu hiutfall.Hiega, þá væri hún
nú komiin vestur til Bollinghain og
Marietta. Hér fann eg yfvolga sam-
vinnustrauma á meðal fólksins, sem
spegluðu eðlilegar afleiðingar sín-
ar í mjög myndarlegri kirkju, sem
þeir eiga, skuldlausa að mig minnlr.
Næst heimsótti eg Point Roberts-
búa, á norðvestur-ihorni Bandarfkj-
anna. Þar varð eg fyrir þeirri á-
nægju, að heyra fáeina Bandartfkja-
þegna óska þess, að þeir gætu inn-
limiað sig Canada. Þá var gaman að
lifa. Eg vona samt, að enginn fari
að hlaupa með þessa sögu til Wil-
sons, mér var trúað fyrir þessu, og eg
vil sfður verða nokkrum manni til
meins, heldur viidi eg hjálpa eftir
mætti að þeir fengju óskir sínar
uppfyitar, og lofaðist eg til að tala
við Borden fyrir þerra hönd, þvf þó
þeir hafi verið afskektir og eins og
úit úr heiminum—Canada—, þá eru
þeir sarnt orðnir vel ofnaðir og fram
úr skarandi góðir heim að sækja, og
ekki 10110 okkur Oanadabúum veita
af efnuðum mönnum, þegar að
kuldadögum kiemiur.
Vancouver var næsti áfangastað-
urinn. Þar sá eg svo rnörg andlit frá
fyrri dögum, að mér fanst eg vera
kominn upp á pallinn í Norðwest
Haill, sem einu sinni var aðahsam-
komuistöð fsl'endinga í Winnipeg:
Árni Friðrilksson, W. J. Anderson,
Mrs. Josephson (áður Miss Finny)
og Eggert Jóhannsson; þetta eru
nöfn, sem óefiað minna marga á hina
góðu, gömlu daga í Wimnpeg, þegar
eigon;diir þeirra áttu stóran þátt í
öllum fétfagismálum Winnipeg íslend-
inga. Því miður gat eg ekki heim-
sótt þessa gömlu Winnpegibúa og
drukkið hjá þeim kaffi til minning-
ar um gamla daga, og vona eg þeir
fyrirgefi mér það.
Eg hafði heyrt, að talsvert margir
landar ættu heima í bænum Vict-
oria, sem mundu verða reiðir við
mig, ef eg kæmi ekki til þeirra, og
þar sem öll reiði er viðsjárverð, þá
vildi eg síður verða orsök að slíku
og flýtti mér isem eg gat til Victoriu.
Hér var eg öltfum ókunnugur, mema
umgfrú Rósu Egilsson, er nú stundar
hjúkrunarstörf í Victoria, en sem
eittsinn var leiðandi leikkona Win-
nipeg-fslendinga Það er óhætt að
fullyrða, að Miss Egilson er í isínum
vorkahring þjóð sinni til sóma.
Landar vorir í Victoria eru heldur
fámennir, frá 30 til 40 manns, að eg
iheld, og tfslenzkur félagsskapur held-
ur daufur, að mér fanst. Með að-
stoð hr. E. Brynjóllfissonar og konu
ihans, sem hjálpuðu mér að auglýsa,
buðu mér hús sitt fyrir samsætið og
gerðu alt, sean þau gátu mér til að-
stoðar og ánægju, varð þó góður á-
rangur af íerðinni, Iwí allir vildu
hjálpa Betel. Litla Engiand hetfir
Victoria bær otft verið kallaður, þvf
þar eru Englendingar lang-flestir
allra manna, og sumum finst þeir
lieldur seinfara og til baka hald-
andi. Enda virtu^st allir þar, nema
landarnir, hafa nægan tíma til alls;
enginm sérlegur hraði á neinum. —
Þar var gott að vera — þar tfann eg
mitt draumaland.
Mörgum “prívat” gjöfium til Betel
hefi eg fcekið á móti á ferð þessari,
som iháfa með samlþykki gefenda
verið lagðar í samskotasjóð þess
bæjar, er l>eir hafa talið sjg til.
Þetta hefir verið mitt fyrirkamulag
frá byrjun, ihvar sem eg ihefi getað
komið því við, og eg vona að engir
misvirði l>að við mig. En eina “prí-
vat” gjöf langar mig til að minnast
á, vonandi mér verði fyrirgefið, þó
e.g breyti út af ásettu fyrirkomulagi.
Af tilviljun lágu leiðir mínar í gegn
um bænn New Westminster; þar
hitti eg ilstfenzkan öldung, er áður
bjó í bænum Blaine, og sem margir
munu þekkja í gegn um rit hans og
bæíkur. Þessi maður er nú búinn
að vera blindur í tvö eða þrjú ár,
að mig minnir, en andilega sjáandi
er ihann vel. Hann heitir Magnús
Jónsson. Oft er því haldið fram, að
erfiðasti hjallinin' á ltfflsleið mannsins
sé að þurfa að draga fram lífið í sf-
feldu myrkri—að vera blindur. En
samt virðist elns og forsjónin vilji
endurgjaida missinn með því að
gefa þeim blindu, sem sjá lengra og
margfalt fegurri hugsjónir en áður,—•
manni defctur í hug, að l>að nærri
þvf borgi sig að vera biindur. Það
voru hugleiðingar eitthvað á þossa
leið, sem flögruðu gegn um huga
mér, er eg talaði við þanoa blinda
mann. En svo varð mér litið á dá-
lítið minniisspjald, sem hékk á her-
bergisveggnum hans. Þar las eg
hans eigin einkunnarorð, sem hljóð-
uðu á þessa leið:
'“Trú á fcvent f hcimi,
tign sem æðsta ber:
guð í aiheims geimi,
guð í sjálfum þér.”
Nú fanst mér eg skilja birtuna, sól-
skinið, sem lýsti sér svo glögt í orð-
um hans. Hann gat ekki séð Htla
spjaldið sifct á veggnum, — hann
iþurfti ekki að sjá það, því innihald
þoss var nú ritað með skýrum stöf-
um á sóiarvegi hans, þær fögru hug-
sjónir onðnar að lifandi afli, sem
framleiddi ljósgeisla þá er frá hon-
um streymdh; sama atflið styður og
styrkir alla menn, er læra notkun
þess, lýsir þeim í gegn um öll myrkra
göng lífsins og seinast í hinni svörtu
Ihöll dauðans. Þegar eg kvaddi
Magnús Jónsson, Jágu fimm dalir f
lófa mínum sem gjöf tíl gömlu sól-
skinsbarnanna tf Betel.
Það fór hátffpartinn ihrollur um
mig, þegar VicfcoriuJbær, drauma-
landið mifct—þar sem enginn þurfti
að flýta sér—, var kominn í hvartf.
Skipið, isem eg var á, sneri sér til
austurs og köld vindgola blés aftur
eftir. Iþiilfarinu. Það minti mig á,
að nú væri eg að taka seinasba snún-
inginn á tferð minni; að erindi mifct
vestur á kyrráhafsströnd væri nú
búið. Hlýjar þakkiætistitfifinningar
fyrir hvað alt hafði gengið vel komu
í huga minn; þakklæti til guðs og
þess góða, sem er guð og býr í ölium
inönnum. Kaldi vindurinn, sem
viJdi hrifsa hattinn minn og fcaka
harnn eitthvað vestur eftir með sér,
líklega til Victoriu, minti mig á, að
nú væri eg að kveðja alla náttúru-
fegurðina og sólskins-blíðuna, því
þogar skipið kæmi til Vancouver
gæti eg ekki snúið til baka eins og
það, heldur yrði að halda áfram
austur—“upp ytfir fjöllin Iháu”—, þar
sem vindurinm 'blæs dag og nótt,
vetur, sumar, vor og haust. En eg
mundi líka, að vindurinn austur frá
var ekki alt af kaJdur; stundum var
hann hlýr; en oftast var hann rétt
svona raátulega kaldur til Iþess nð
kenna man/ntf að hafa gát á hattin-
um sínum, og aldrei haíði eg frosið
þar í hel, svo eg myndi eftir. Nú
herti eg upp hugann og b-a-ð í
hljóði. Nú fann eg margt sfcröndinni
til laists, t.d. að alveg væri það lffs-
ins ómögulegt að spara þar peninga,
því ‘l>ar væru svo margir fagrir
skemtistaðir, alt af gæti maður ver-
ið að taka sér lysti“túra” og aldrei
tfarið í sama staðinm tvisvar. Þetta
fanst mér mesti ókostur; það var
einhver munur í Winnipeg. Fleira
þesskyns datt mér í hug, en nú er
nóg komið.
Ekki ætJa eg að reyna að lýsa
fjallafegurðinni, er hún þó sannar-
lega þess verð, að eitthvað væri um
hana sagt. En mig langar tiJ að
gefa þeim, sem ferðast vestur að hafi
sér til skemtunar, þá bendingu, ef
þess skyldi þurfa, að haga svo ferð-
um sínum, að þeir geti séð öll fjölJ-
in, bæði að austan og vestan. Það
tekur 24 klukkutíma að komast f
gegn um þau, og hver míla hefir
eitthvað til síns ágætis. Lfka ættu
þeir að nota hina opnu vagna, sem
C.P.R. lætur nú draga á eftir járn-
brautarlestum sínum; þá mjófca þeir
fullkomLega tfjalJafegurðarinnar, sem
mér fanst aðallega koma fram í hin-
um margbreytilogu litum trjánna
laufum skrýddu, er klæða fjaJlslhlíð-
arnar, svo að hver dalur, hver hóll
og ihver hœð verða eins og ósJitin
keðja af dýrðlegum málverkum.
Og svo ekki að gleyma því, er ferða-
mienn frá NorðuráJfunni segja: að
canadisku Klefctafjöllin okkar séu
lang fallegust allra fjalia í heimi.
Næsta og seinasta BeteKsamkom-
an var ihaldin í Markerville, höfuð-|
stað hinnar íslenzku bygðar í Al-j
berta. Bygð þessi tfiggur mitt á
milli Calgary og Edmonton, og 14 (
mílur tfrá járnbraut C.P.R. Lands-j
tfiagið fanst mér vera fallegt, skógi-j
vaxnar smá hæðir og hólar, og freyð- j
andi lækir, með fossum hér og þar.'
Auðvitað er alt land fagurt á að
hta, þegar sólin blessuð skín á það
í allri sinmi dýrð. Eftr því er Al-
íberta nýlendan því nær alt af fög-
ur, því sagt er að sólin sklni þar
offcar en nokkurs staðar annars-
staðar í heimi. Uppskera hepnaðist
þar vel f 'sumar, og eru bændur
komnir í góð efni. Eg hafði alt af
hugsað, að bygð þessi lægi við ræt-
ur Klettafjatfianna, svo nálægt, að
Stepham G. Stephaosson gæti hlaup-
ið upp á einhvern tindinn í hvert
sínn sem hann þyrfti aðstoðar and-
anna. En þar skjátlaðist mér herfi-
lega: annað hvort þarf St. G. St. I
sjaldau að leita 'hjálpar þeirra, eða
þeir koma ofan til hans, því fjöllin
eru hundrað mílur í burtu og sjást
bara með höppum og glöppum. —
Vegna ókunnugleika míns varð aug-
lýsingatími hér mjög stuttur, en
m'eð ihjáip talsímans, sem liggur um
alla bygðina fram og aftur, og þess
ihlýja hugar, er tfandar þar bera til
Betels, var samkoman dável sótt og
fram úr skarandi ríkmannlega gefið.
Héðan brá eg mér til Edmonton,
en þar búa heldur fáir Islendingar
nú orðið og margir af þeim voru
fjarverandi úr bænum, svo ekki var
álitið “messufært’ þar. En ekki vildu
iþeir, er heima voru, láta mig fara
erindisleysu; gjafir þeirra til Betel
eru viðurkendar í skýrslunni. —
Edmonton bær er frægur fyrir
ýmislegt, svo sem gas, kol o. fl., en
aðatfJega er hann írægur fyrir að
vera eini bærinn í Oanad, sem
netað hefr að hlýða canadiska “bos-
anum” C.P.R. og borð sigur úr být-
um í þeim viðskiftum.
Ekki má eg gleyma blessaðri j
kaCfikönnunni. Allsstaðar, hvar sem
eg fór og við hvert tækitfæri var hún
nærverandi gestur og Betel til
hjálpar. Samt Jagði hún oft mikið f
sölurnar, auminginn, því í sumar
hefir hún áfct fram úr skarandi örð-
ugt uppdnáttar, sérstaklega í Banda-
ríkjunum; þar varð hún «vo veik, að
sumir ætluðu henni ekki líf. Það
virtist alveg eins og Wilson þekti
ekki lifandis ögn inn á eðli hennar,
því alt af var hann að hrifsa frá
henni fleiri og fleiri mola, þangað
til þefcfca var sama sem ekki neitt,
er auminginini fékk til að lifa á.
Hefði það ekki verið fyrir hnaus-
þykkan rjóma og pönnukökur,
steiktar tf srnjöri og hunangi, og
fram úr skarandi góða hjúkrun
kvenna, sem oft hættu ltffi sínu og
brutu á móti landsins lögum henn-
ar ve^ia, þá hefði hún fangið að
deyja drotni sínum, það veit heilög
hamingjan. Með þeirra hjálp liefir
hún tórt til þessa dags, blessuð, og
nú halda menn að hún ætli að ha’fa
það af, og eru það mikilvægar frétt-
SPARIÐ I
Canada þarfnast þess með.
ir, nú á þesum síðustu og verstu
“flú”-dögum. Og nú, með hendur
krossJagðar á brjósti tár tf augum og
hunangsbragð í munni, vil eg hér
með op'inbera þakklæti til allra
þeirra kvenna, sem hjálpuðu mér
og gömlu sólskin»börnunum í Betel
með kaffikönnunum stfnum. — Lengi
lifi kaffikannan.
Eg hefi nú ferðast um altfar stærri
bygðir íslendinga í Yesturheimi,
nema Gultf Lake, og eg ætti nokkurn
veginn að þekkja hug íslenzkrar al-
þýðu gagnvart gamalmemna heimil-
inu á Ginili. Og með þeirri þekk-
ingu get eg sagt afdráttarlaust, að
það verður ekki fslenzkri alþýðu að
kenna, ef sú stofinun fær ekki að
njóta isín til fulJs. Og að endingu
þakka eg öllum, smáum og stórum,
börnum og fullorðnurn, er hafa I
samvinnu við mig hjálpað til að
styrkja iþá göfiugustu hugsjón, sem
nokkurt manntféJag getur átt, — að
Játa gamla fólkinu líða vel. Það er
hugsjón yðar allra, einá þeirra, sem
gáfu 10 centin sem iþeirra, er 100
dollara gáfu. Það er hugsjón allrá
yðar, Vestur Islendlngar; tóterska
kirkjufélagið tfslenzka stjórnar
henni fyrir yður.
Skýrsla:
Seafctle: sk. $95.60, kaffi $12X1.. $108.40
Blaine: sk. $174.15, k. $27.05.... 201.20
Point Rotfberts:
isk. $105.00, k. $12...... 121.00
Bellingham og Marietta:
samsk. $85.50. kaflfi $17.80.. 103.30
Vancouver: sk. $62.85, k. $8.50.. 71.35
Victoria: samskot ............. 21.70
New Westminster: gjöf .......... 5.00
Markerviltfe: sk. $71, k. 15 .... 86.00
Edmonton: gjafir .....“........ 22.00
$739.95
Perðakóstnaðuf:
Vestur að hafi.....$185.25
Markerville og Edm. 28.75
-----— 214.00
Ágóði $525.95
Winnipeg, 4. nóv. 1918
Olafur Eggertsson.
Viðurkenning:—
Meðtekið frá O. Eggertssyni: fimm
hundruð tutbugu og fimm dollars
og nfttfu og fimm cent. $525.95), sem
er arður af samkomum hans fyrir
Betel á Kyrrahafsströnd og f AJ-
berta fytfki. J. Jóhannesson, féh.
Enn er þörf fyrir peninga yðar.
— Kaupfö Victory Bonds.
Sokkagjafir.
SOKKAGJAFIR til Jóns Sigurðs-
sonar félagsn: Frá Mrs. A. I. Blöndatf,
Wynyard, Sask., 2 pör; Mrs. John
Thorsbeinsson, Kandahar, 2 pör; frá
vinkomu, sem ekki segir nafin sitt, 2
pör. Fyrir félagið hefir Miss Thor-
björg Bjarnason, W.yard, prjónað 1
par. — Velviiðngar erú hhlutaðeig-
endur beðnir á þeirri viilu, er stóð í
blöðunum, að Mrs. Svafa Llndal
hefði getfið 7 pör atf sokkum, en átti
að vera kvenfél. Hlín að Markland
P.O. Ástæðan fyrir þessari villu
var sú að böggulJimm kom á undan
bréfinu og eg var búin að senda það
til blaðanna áður en bréfið kom. —
Þökk fyrir hjáJpina.
Guðrún Skaptason.
RES. ’PHONE: F. R. 3755
Dr. GEO. H. CARLISLE
Stundar Eingöngu Eyrna, Augna,
Nef og Kverka-sjúkdóma.
ROOM 710 STERLING BANK
Phone: M. 1284
—
B0RÐVIÐUR MOULDINGS.
Vfö höfum fullkomnar birgðir af öllum tegundum
VerSskrá verður send hverjum þeim er þess óskar
THE EMRtRE SASH & DOOR CO., LTD.
Henry Ave. East, Winnipeg, Man., Telephone: Main 2511
b í
Skylda hvers
Borgara.
CANADA býst við að hver einasti
borgari, af hvaða þjóðerni sem
hann er kominn, gjöri sitt ítrasta til
að varðveita það frelsi, þau hlunn-
indi, sem hann hefir notið í Canada,
með því að kaupa Victory Honds.
Hver einasti borgari á að hjálpa
Canada í stríði sínu gegn Prússnesku
ógninni, harðvítugum einveldis-
stjórum og gegn hervaldi.
Og vegurinn til að gjöra þetta,
er að kaupa YICTORY BONDS.
Victory Bonds veita peninga þá, sem Canada þarf til viðhalds
hermönnum sínum, til framleiðslu á fæÖu og skotfæra forða, og sem
á hinn bóginn veitir öllum landsins lýÖ atvinnu og eykur velmegun
landsins í heild sinni.
Canada ríkið borgar góSa vexti til Victory Bond Kaupenda, og
endurborgar peninga þeirra að fullu þá þeir falla í gjalddaga.
Kaupið Victory Bonds
Issued by Canada’s Victory Loan Oommittee
in co-operation with the Minister of Finamce
of the Dominion of C&nada.
í’.íisrn ! 'H ’ r> (