Heimskringla - 26.12.1918, Síða 5

WINNIPEG, 26. DES. 1918
HEIMSKRINGLA
5. BLAÐSIÐA
finst í margvíslegu ástandi. Þetta
nær út yfir alt, og getur ekki
móSgaS nokkurn mann.
ÞaS sem vér köllum anda og
sálna efni — substance — eru ó-
sæileg líkamsaugum vorum. Þann-
ig er sagganum einnig variS.
Ljósvakinn — ether — sem
vísindamenn þeir sem efnishyggju
stefnunni fylgja, eru farnr aS
kannast viS aS sé partur af and-
'rúmsloftinu, sem alvarlega verSi
aS taka til greina, og serft guS-
speki og skynsemis vísindamenn-
imir hafa lengi trúaS aS viShaldi
hinum smágjörvari pörtum lík-
amsveru vorrar, líkt og fæSan,
sem vS sjáum, nærir grófgerSari
ytri parta hennar, er enn ónuminn
af mannlegri sjón og sjónfærum
þeim, sem vér höfum hingaS til
getaS aflaS oss.
En eftir því sem manninum fer
fram, eftir því sem hann lengur
heldur áfram meS þaS, aS hreinka
Og göfga efnis-líkamann, og
þroska og styrkja æSri hæfileika
sína, mun þá ekki sjónarfærum
hans fara fram aS sama skapi, svo
þessi æSri sviS veriS honum þá
einnig sjáanleg?
I ríki efnisvísindanna er yfir
höfuS kannast viS, aS skynjunar-
sviS mannlegra vitsmuna nái aS-
eins yfir Iítinn kafla af hinum
mikla boga hreyfingahringsins.
Heymarfæri mannsins verSa aS
ens vör viS fáeinar sveiflur eSa
hreyfingar meSal allra hljómlbylg-
anna — gamut of sound. — Sjón-
taugar hans nema aS eins fáa Ijós-
geisla, takmarkaSa tölu litanna í
hinu mikla ljósbandi. Menn kann-
ast viS tilveru ultra-violet geisl-
ans, en geta ekki séS hann.
Raddir margra skorkvikinda
heyrast ekki, því þær 'liggja of
hátt. Mörgum hljómum, sem
jörSin gefur af sér, veit maSur enn
ekkert af, því þeir liggja of lágt.
ÞaS er enda munur á öllum
mönnum í þessu falli. Veldu fimm-
tíu manns og reyndu þá alla eins
meS tilliti til sjónar og heyrnar
næmleika, og þú munt finna mjög
mikinn mun á þeim. Sumir heyra
betur hærri nóturnar og sumir
greina betur hina lægri og óþýS-
arí tóna.
En fyrír utan og ofan oss liggja
mikil og ómæld djúp og hæSir,
*em enginn hefir klifiS.
Ef til vill höfum vér á reynslu-
sviSi óæSri tilveru heyrt lægri
nóturnar—á öSrum kafla reynslu-
hjólsins. Ef til vill höfum vér,
tem bjarg í hárri fjallakleif eSa
risavaxiS eikartré í víSáttumiklum
frumskógi, nötraS og skolfiS eSa
svignaS og hrists, þegar ofveSrin
geysuSu, þó vér séum fyrir löngu
síSan hættir aS vera oss þess
meSvitandi.
Ef til vill eru blóShundarnir og
rauSu mennimir—Indíánarnir —
nátengdari jörSinni, móSur vorri,
en vér, þar sem þeim veitist sva
létt aS leita uppi og ná herfangi
•ínu.
Ef til vill höfum vér veriS í
myndum svo efnisföstum og gróf-
um og svo lágt í stiga hreyfing-
anna, aS jafnvel moldin og klett-
amir hér í þessu jarSar heimlkynni
vom, séu langt fyrir ofan og utan
þær.
Ef til vill og ef tdl vill, og enn
ef til villl Hver veit? og hvenær
fær nokkur maSur aS vita þetta?
Þegar maSurinn verSur guS ?
GuSspeki-mennirnir deila íefni
tilverunnar í sviS eSa fleti, ótölu-
lega — hvert sviS eSa flötur gríp-
ur, blandast eSa vefst inn í hinn
næsta, næstum svo óaSgreinan-
lega smámsaman eins og litirnir í
ljósbandinu. Margverur mannsins
skilst þeim felist í misþéttum lög-
um úr þessu sama al-efni, er svari
til sviSa þeirra eSa flata í tilveru-
heildinni, sem hann dvelur á, frá
grófgerSasta líkama efni til hins
smágjörvasta ósýnilega anda
hvert um sig fái viSurværi sitt frá
því tilveru sviSi, sem þaS heyrir
til. Þessu er í þaS minsta ekki
erfitt aS trúa. Al-efniS—alchemy
—sem fornmenn dreymdi um, er
ekki hugarburSur, heldur virki-
letki.
Gull hefir í raun og veru veriS
búiS til úr grófari málmum. Vís-
indin hafa lengi kannast viS nokk-
ur, fá, frumefni, sem ekki verSi
breytt, en eigum vér lengur aS ef-
ast um, aS þaS takist meS tíman-
um aS breyta þeim öllum í eitt
efni?
Vitsmunir mannsins þokast alt
af nær og nær sannleikanum. MeS
rannsóknum sínum á radíura og
helíum og uppleysing þeirra, eru
vísindamennirnir á góSum vegi.
öll efni, sem í heiminum finn-
ast, eru til í sólinni, og sólin er í
öllu. Kiol eru aS eins fjötraS sól-
skin og demantinn er einungis
kol, sem orSiS hafa fyrir miklum
þrýstngi (carbon) og nú hafa
menn fundiS aSferS til þess aS
beita nægilega miklum hita og
þrýstingi á carbon til þess aS fram
leiSa demant.
MaSurinn getur gjört alt, sem
guS getur gjört — þegar hann
lærir aSferSimar—en 'þegar hann
gerir þaS, verSur hann sannarleg-
ur guS, í samanburSi viS þaS sem
hann er nú.
Fyrir mörgum árum síSan skifti
maSurinn efninu í agnir, og ögn-
unum í frumagnir. SagSi svo, aS
lengra yrSi ekki komist, frumögn-
in væri óskiftileg. Nú vita vís-
indamennirnif, aS fmmögnin er
ekki óskiftileg, heldur aS hún er
dálitill heimur út af fyrir sig —
samsafn af rafmagnseindum (el-
ectric ions) á óskiljanlegri flug-
ferS. Þeir jafnvel halda því fram,
aS hver eind hafi aS geyma miS-
sól meS fylgihnöttum, sem snúist
um hana, sé ofurlítill útdráttur úr
sólkerfi vom. Næst munu þeir
segja oss, aS hverri smæS megi
skifta í sundur og svo deila enn þá
meir, þar til heila vorn sundlar viS
aS ígrunda þessa óskiljanlegu
smá-skiftingu.
Er ekki rafurmagns-eindin óend-
anlegt innihald, óendanlega skift-
anlegt?
HinkriS viS UtiS eitt og íhugS
hvaS óendanlegt þýSirl GetiS þér
komiS því ifyrir ySur, aS þaS em
til"tvö orS, sem mzumlegan heila
sundlar viS aS íhuga og sem hann
er máttvana fyrir? Þau eru ó-
endanleiki og eilífS— takmarka-
laust og endalaust!
Endanleg sálvera getur ekki
gripiS þessi orS þangaS til hún
vitandi verSur óendanleg sálvera,
og þá verSur maSurinn guS.
Þegar oss auSnast aS skilja
hvaS fmmögn er, þá opnast þaS
líka fyrir oss hvaS maSurinn, guS
og tilveran eru.
Og fmmögnin er efni, viS þaS
er kannast, og hún samanstendur
af rafurmagni, viS þaS má líka
kannast, og þaS verSur kannast
viS, aS rafurmagn sé einungis ljós-
vaki undÍT þrýstingu. Og ljósvaki?
Hver getur fullyrt, aS ljósvaki sé
nokkuS annaS en óæSra gerfi
andans? Og guS er.andi, er hann
ekki ?
Hver þorir þá aS draga tak-
markalínuna milli efnis anda, eSa
segja aS til sé nema eitt efni, alls-
herjar íefniS? ESa hver mun
þora aS takmarka þannig sína
eigin vem?
Einn guS. Eitt líf. eitt efni!
—New Thought Companion.
(M. J.)
Allir glöddust yfir því þann 11.
nóvember að “friður komst ó yfir
alla jörðina”. Gekk tþá mikið é hér,
eikki síður en annars staðar; en um
það þarf nú ekki að skrifa. t>að er
uan garð geragið, og allir hafa séð
það og heyrt, og öllum mun hafa
orðið það til ánægju og fylst gleði
vonar og þakklæti í hjörtum sín-
um.
3?að eina, sem varpað hefir sorg
og skugga yfir gleði manna við
málalok styrjaldarinnar, er þessi
svo kallaða spanska veiki. Hún
byrjaði hér unn þær mundir, sem
friðurinn var boðaður og hefir
reynst allskæð, hér sem annars stað-
ar og leitt margan úr þessa heims
“táradal”, “inn á land friðarins og
sælunnar.” Flest, sem dáið hefir úr
veiki þeasari, er fólk á miðaldurs-
skeiði, frá 20—45 ára aldurs og þar
um bil. Aí börnum hefir ekki dáið
mjög mikið og lítið aif gömlu fólki,
enn sem komið er. Veikin er nú
talsvert f rénun, og er það þakkað
kuldanum og svo að sjálfsögðu hin-
um miklu og góðu varúðarreglum,
sem einlægt eru hafðar um hönd.
Svo það er vonandi, að bráðum létti
til, og alt komist í samt lag aftur.
Á meðal landa vorra, og sem ekki
heflr verið getið um áður, J^afa 'þess-
ir látist: Hannes Hannesson, dó á
Frakklandi úr innflúenzu 14. októ-
ber, og hinn 18. sama mánaðar lézt
Yiktor, bróðir Hanneaar, norður i
Idaho, úr sömu veiki. Voru þeir
báðir ungir menn á þírtugs aldri,
en ókvæntir. Þeir voru synir Sig-
urðar heitins Hannessonar frá Hvoli
í öífuáiuu og Sigríðar Gísladóttur
frá Kröggólfsistöðum, nú Mrs. E. C.
Christianson. — Sigurður lézt 13.
júní 1910.
Hinn 21. nóvember lézt að heimili
sínú hér í bænum, af slagi, ekkju-
frú Helga Nielsen, nærri 65 ára að
aldri, fædd 11. desember 1853. Hún
var dóttir Einars hreppstj. Bjarna-
sonar í Hrífunesi í Skaptáriungum.
en systir séra Bjarna prófasts á
Mýrum, Jóns bónda á Hemru og
Gfsla í Spanish Fork. Auk bræðra
sinna eftirlætur Helga tvo syni,
tvær dætur og eina systur, öll tii
heimilis hér f bæ, og síðast eitthvað
atf 'bamabörnum. Hún var merk
kona og vel látin.
Þann 8. nóveanber lézt að heimili
sfnu hér í bæ hústfrú Sigríður Ólaís-
dóttir úr þeasari spönsku sýki, og
að nýlega afstöðnum barnsburði.
Hún var eiginkona herra Ephraims
Valgarðssonar, 25 ára að aldri og
mesta myndarkona. Hún eftirlætur
hér, auk manns sfns, tvo bræður og
eina systur, og tvö ung börn; það
eldra tveggja óra, hitt nýfætt.
Geta miætti þess lfka, þótt ekki
verði það til að stytta sorgarsögur
vorar, að hinn 27. október síðastlið-
inn lézt að heimili sínu hér í bæn-
um bóndinn Ralph Higginson, úr
þessari “flú”, dugnaðarmaður á fer-
tugsaldri. Hann eftirlætur konu af
íslenzltum ættum: Marfu Eyjólfs-
dóttur Eiríkssonar, og þrjú lftil
börn.
Eitthvað um sömu mundir sem
Mr. Higginson lézt, misti herra Þór-
arinn Bjarnason, af slysi, einn af
yngri sonum sínum, eitthvað 17 ára
að aldri. Hann ihét Henry, en slys-
ið, sem leiddi hann til bana, vildi til
f kolanámu f Schofield, Utah.
Mr. Bjarnason liofir Mka rétt ný-
lega mist eina af dætrum sínum,
Mrs. Harris, af völdum þessarar
spönsku veiki. Hún átti heima f
smábænum Clearcreek og eftirlætur
mann og þrjú börn, auk aldurhnig-
inna foreldra, sem búa í Spring-
ville, og fleiri systkina.
Og nú síðast, i dag, þegar eg ætl-
aði að leggja frá mér pennann og
hélt eg hefði lokið öllum sorgartíð-
indunum, barst mér sú frétt, að
látinn væri hér f bænum bóndinn
Eggert Ólafsson, úr ininvortis mein-
semdum, maður á sextugs aldri, frá
konu og mörgum börnum. Verður
hans sjálfsagt nánar getið sfðar.
Nóttina milli 27. og 28. nóvember
kom upp eldur í heyhlöðu, eign
Gísla bónda Bjarnasonar, og brann
hlaðan til kaldra kola ásamt 20
bonnum af heyi, einihverju af akur-
yrkjuverkfærum og $1,200 bifreið.
Er skaðinn metinn á 3,000 dollara;
alt óvátrygt.
Með óskum beztu um gleðileg jól
og hagstætt nýtt ár.
E. H. Johnson.
flestir munu hafa nóg að starfa
heima.. Og nú siðast gjörir spanska
veikin allar leiðir ófærar. Það er
því engin furða, þó hér sé fremur
dauft og drunigalegt.
Tíðarfarið hefir verið hér eins og
víðar nokkuð örðugt. Vorið held-
ur kalt fraraan af, en vætusamt
þegar á leið. Gras spratt því frern-
ur vseint og misjafnt- mjög illa á
sumum stöðum, með fram vötnum,
þar sem land Jiggur lágt, en allvel
þar sem hærra er Jand og skjóls
nýtur af skógum. Grasvöxtur mun
Jrvf tæplega hafa verið í meðallagi
yfirleitt. Heyskapur byrjáði með
seinna móti og stóð með longsta
móti yfir; því tíðin var skúrasöm
og óstilt, þó aldrei rigndi mikið.
Flestir voru líka mannfærri en und-
anfarin ár, og rnarga skorti nýtileg-
ar engjar, og neyddust þvJ til að sló
alt sem ljá festi á, eins og heima á
gamla landinu forðum. Þó munu
flestir hafa fengið nægileg hey, því
rnargir munu hafa verlð ráðnir í
þvf áður, að fækka heldur gripum,
vegna yfirvotfandi vinnukrafts-
Leysis.
Akuryrkja hefir hepnast hér von-
um betur í ár. Rigningar komu á
heppilegum tíma í vor yfir akra og
vætur voru nægar fyrir þá í alt
sumar; em ekki um of, því aldrei
rigndi mikið í einu. Uppskera varð
hér í góðu meðallagi. Að sönnu er
akuryrkja hér í ibyrjun og þvi f smá-
um stfl; en þetta sumar glæðir ef-
laust áhuga í þá átt, þar sem full
reynsla er nú fengin fyrir þvf, að
hún getur hepnast hér.
Heilsufar hefir verið með bezta
móti f sumar hér í sveit; engir hafa
dáið, sem eg man eftir, úr þossum
fámenna hópi, nema Methúsalem
Jónsson Mathews, sem féll á Frakk-
landi í 'sumar. Þar eigum við á bak |
að sjá einum okkar nýtasta og
bezta manni. Margir drengir eru
farnir héðan í herinn, en við höfum
verið svo hepnir að þelr hafa kom-
ist í gegn um hætturnar slysalítið,
nema ]>essi eini. Sumir hafa særst,
en enginn til örkumla nema Gunn-
laugur G. Hávarðsson, sem»misti
hendina tfyrsta ófriðarárið. Hann
er nú í Winnipeg og vinnur þar að
skrifstofustörfum. — Haligrimur
Brandsson frá Oak View lézt hérj
nýlega úr lungnabólgu. Hann kom
friá Winnipeg og hafði verið f
vinnu vestur J landi í haust en var
að búa sig undir fiskiveiðar, því þá
vinnu hafði hann stundað hér und-
anfarna vetur. Varð kalt á feTða-
lagi, veiktist og dó snögglega. Var
af mörgum haldið vspanska veikin,
en ekki hófir hún gert vart við sig
á þeim stöðvum síðan. Sá vógestur
(spanska veikin) hefir mjög lítið
borist í þessar bygðir enn þá. Þó
hofir hún komið á tvö heimili, sem
eg veit um, en verið þar fremur
væg og ekki borist út, enda hefir
verið reynt að tforðast samgöngur.
Hér er hættan mest úr “Indian Re-
serve,”, sem liggur rétt utan við
bygðina, én þar gengur hún með
fullum lcrafti. Heyrst hefir, að sjö
menn séu dánir þar en margir veik-
ir. Indíánar eru næmir fyrir allri
umferðarveiki, og þola hana ver en
hvftir menn. Austur við járnbraut
hefir veikin gengið á hverri járn-
brautarsböð, meira og minna. Tveir
landar hafa dáið !þar, sem og veit
um, ÁrnJ Lundal, sem undanfarin
ár hefir haft gistihús og greiðasölu
á MuJvihill, og Ragnar Smith,
smjörgjörðarmaður í Ashern, báðlr
duguaðarmenn með afbrigðum og
drengir góðir. Nái veiki iþessi að
útbleiðast hér um fiskitímann, er
hætt við hún verði sikæð, þvf tregir
munu' fiskimenn verða til að leggj-
ast í rúmið strax og þeir fá kvef, en
láta netin frjósa við ísinn. — Fiski-
voiðar verða stundaðar hér með
minna móti í vetur. Veldur því
mannekla, því á mörgum heimilum
eru ekki meiri mannaráð en nauð-
synlegt er til Lieimaverka. Kaupa-
menn nœr ófáanlegir og fram úr
hófi dýrir, þeir fáu sem til eru setja
100 dollara um mánuðinn. Það er
stór áhætta að stunda fiskiveiðar
með svo dýrum möninum, þvf svo
getur farið, að þeir vinni ekki fyrir
launum sínum. Fiskiveiðar eru nú
að eins byrjaðar, en líta fremur illa
út. Vatnið lagði óvanalega seint,
svo hætt er við að fiskur hafi verið
genginn af grunnmiðum til djúps-
ins, en þar er hann vandhittur og
verri viðfangs.
Frarmfarir eða framkvæmdir, sem
til umbóta bonfa, eru Jitlar þetta áT.
Efnahagur bænda er að sonnu
betri, en búast mætti við, eftir
þessa dýrtíð, því afurðir bænda
hafa selst vel að þessum tíma, og
fáir hafa minkað biistofn sinn að
miklum roun. En hetfði stríðið hald-
ið áfram, voru stór vandræði fyrir
dyrum næsta ár; því svo mátti
kalla, að allir ungir menn í bygðum
þessum væru kallaðir f herinn, en
margir fengu leyifi til að vinna að
heyvinnu og uppskeru J sumar, en
átbu að fara í haust, hefði stxfðinu
haldið áfram; en þá voru mörg
heimlli hér f bygð, sem hefðu hlotið
að líða stórum og nokkrir vel efn-
aðir bændur, som gjörðu ráð fyrir
að hætta búskap. læirri hættu er
nú af Jétt, sem betur fer, og von-
andi koma þeir heim næsta ár, sem
í hemum eru.
Verzlun er hér Lll og óhagfeld eins
og vtfða mun brenna við á þessum
árum. Vörur allar úr hófi dýrar og
óvandaðar, að sama skapi. Undan-
farin ár hafa allmargir bændur hér
keypt nauðsynjavörur f féiagi ýmist
af Grain Growers korni félaginu
eða atf kauproöninum austur á járn-
braut. Nú er slíkt ekki leyfilegt, þvf
enginn má kaupa matvöm nama til
fárra daga. Era það vondar bú-
sifjar fyrir okkur, sem búum 25 til
30 mílur frá járnbraut. En vonandi
verður losað um öll ófrelsisbönd,
þegar herlögum léttir af og var-
anlegur friður er saminn. Menn
vænta margs góðs á árinu sem kem-
ur, en hætt er við að það ár endist
ekki til að kippa öllu í Lag, sem af
laga hefir íarið á ófriðaráranum.
Flestir munu vona, að betri tímar
en áður voru og nýjar framtfarir
spretti upp af ihörmungum þeim,
er heimurinn hefir þolað undantfar-
in tjögur ár.
GuSm. Jónsson.
Innisfail, 9. des. 1918.
Heiðraði ritstjóri:—
Innilegustu þakkir eiga linur
þessar að færa þér og ykkur ölluin,
er ritað hafið í Heimskringlu, sér-
staklega brðfriturunum víðsvegar
að úr bygðum lslendinga: þau eru
trygðaiböndin, er tengja okkur Vest-
ur-fslendinga saman í dreifingunni
og kærkomnir vikuiegir gestir, að
minsta kosti á mitt heimili. Lfka
ferðasögurnar úr öðrum löndum og
kvæðunum mé heldur ekki gleyma.
“Hetjusögur Norðurlanda” eiga
Ifka betur við mitt skap, en ástar-
æfintýrin, en :-vo er eg ekki einn
fyrir alla. — Hið sama sem hér að
ofan er ritað, gæti eg sagt um hin
fslenzku blöðin; þvf þótt sumt sé
of eða van hjá ykkur ritstjórunum
og okkur öllum, er það ekkert nerua
náttúrlegt, þvf við erum bara
menn, en engar fullkomnar æðri
verur. — öll þessi voðaiegu styrj-
aldarár sagði ekkert fslenzka blað-
ið Jætur frá herfréttum en Heims-
kringla. Nú eru þau komin inn í
Ibrtfðina og munu Jengi í minnum
höfð, en traflun og æsing þjóðanna
er enn eldd búin að ná jafnvæginu,
er enn ekki um garð gengin eða þær
búnar að ná jafnæginu atftur; og
vei þeim, sem æsing valda á þessum
hæt-tulegu tímum.
Tíðarfar.
Haustveðráttan inndæl fyrir alli
útivinnu, þrevSkingu og plægingr
er yfir stóðu þar til seint J nóveir
t>er, enda eru plóglönd meiri th
reiðu undir sáningu og vorvinnu,
en nokkuru sinni áður J sögu þess-
ara héraða. Uppskeran varð held-
ur betri en búist var við; hér hjá
löndum allflestum: hafrar frá 26 til
65 ibushel af ekru, vfðast frá 30 til
10; bariey er Jítið ræktað, hveiti því
minna; þeir fáu, sem sáðu hveiti,
fengu írá 20 til 45 bushel af ekru og
flestir þriðju “grade”, er seldist á
$1.90. Eg fékk fyrir mina hafra 79—
85 eents bnshelið, og það sama
fengu aðrir þar til seint í nóvember.
— 21. nóvember gránaði tfyrst í rót
af snjó, er tók upp strax aftur; og
mátti sumar, en vart haust, kallast
til 4. des.; þá féll fjögra þumlunga
snjór af norðaustri, en frostvægt
heíir síðan verið og snjórinn sígið
að mun, að eins gott föl til bóta fyr-
ir allan útigangs pening. Fjárhöld
enn í bezta lagi, en heybyrgðir al-
rnent með minsta móti, enda bund-
ið hey fermt á járnbrautarvagna nú
virt á $18 tonnið; færra er nú á fóðr-
um en vant er af nautgripum og
sauðfé. Verð á gripum er: kýr 7—9
cts pd.; tveggja ára Jcvígur $75 til
$80 dali hver; tveggja ára geldneyti
10 ets. pundið, þriggja ára lle til 13c
eftir þyngd og gæðum; sauðfé er 7
til 9 cts.; lömb 12c, sauðir 10c.; eg
fékk $11.75 til jafnaðar fyrir mfn
lömb, en $15 fyrir ársgamla sauði.
Dánarfregnir og veikindi.
Spanska innflúenzan geisaði hér í
haust, og eins og annars staðar
voru hér hafðar alJar varúðarregl-
ur: kirkjum, skólum, leildiúsum og
fundasölum Jokað. Var veikin held-
ur væg og tfáir dóu, en er banninu
var iétt af með byrjun deserolær,
gekk veikto aftur, liáifu verri held-
ur en áður, bæði f bænum og úti á
landsbygðinni. Flýgur pestin svo
ört yfir, að sjúkrahús eru aftur
full orðin og bændabýlin kasast
niður, þó ekki mörg islenzk heimili
enm. Þossir landar hafa dáið, er og
veit um:
Um miðjan nóverober á sjúkra-
húsi í'Red Deer, lézt NleLs Nilsen,
danskur í tföðurætt; kom hingað
fyrir nokkrum árum, ættaður úr
Hafnarfirði eða Álftanesi; átti enga
ætlngja hér, en sagt að hann eigi
móður og sysfekini heima á ísiandi.
ísafolda Grímsson, skólakennari,
andaðist heima hjá föður og stjúp-
móður, Sigurði Grímssyni að Burnt
Lake, um 8. des.
Gestur Sidney Johnson á Red
Deer sjúkrahúsi 9. des. — Bæði hin
sfðarnefndu voru jarðsungin 10.
des. af séra Pétri Hjálmssyni.
Að ©ndingu óska eg ykkur öllum
gleðilegra jóla og n.ýáre.
Virðingarfylst,
J. Björnsson.
Hafið þér Borgað
Heimskringlu ?
CANADIAN NORTHERN RAILWAY
Þénustu Viðbúnir Hraðskreiðar Lestir Góður Aðbúnaður
Spanish Fork, Utah.
• 2. desomber 1918.
Herra ritetjóri:—
Tíðarfarið hefir mátt heita hið
indælasta hér í alt haust; gekk því
uppskera, þresiking og öll nauðsyn-
leg hausts vinna í tæzta lagi. Um
iniðjan nóvember tfór dálítið að
kólna, og fyrsti snjór, að eins lítið
föl, féll hér þann 11, og síðan hefir
snjóað ofurlítið tvisvar sinnum og
nú komin nokkur frost, svo ekki I
verður plægt. Að öllu öðra leyti er I
tíðin mjög hagstæð og góð og líðan j
fólks yfirleitt tfremur bærileg.
Dog Creek, 28. nóv. 1918.
Það er langt um liðið, síðan eg
sendi Heimskringlu línu, og eg hefi
ekki orðið var við að nokkur annar
hafi gert það, héðan úr bygð. Kr.
Á. Benediktsson hefir að eins getið
þess í ferðasögu sinni, að hér væri
mannabygð; annað hefir Hkr. ekki
haft af okkur að segja. Samgöngur
hafa verið með minsta móti hér i
sumar og veldur því mest mann-
fækkun. Fjöldi af ungum mönrium
eru farnir í herinn, en þeir, sem eít-
ir eru heima, geta ekki farið frá
heimastörfum nema J lífsnauðsyn.
Fáir koma hingað lengra að, því
VETRAR •
FERÐAMANNA -
FARGJÖLD
—TB^—
VANCOUVER, VICTORIA
{gSS£ STRÖND CALIF0RNIA
UmboíSsmenn vorir munu leíðbeina ySur vi'ðvíkjandi
Vetrarferðum Yðar, setja yður lægsta fargjald, útvega
yður svefnklefa á lestunum og önnur þægindi — og
senda yður eftir Canadian Northem brautunum, — sem
liggja um lægstu skörð Klettafjallanna.
AUSTUR
CANADA
Ferðalog
Með tímalengmgar hlunninci-
um á sextíu daga farbréfum.
Spyrjið umboðsmann vom og
hann mun fúslega gefa ySur
allar upplýsingar.
CANADIAN NORTHERN RAILWAY
BRAUTIN MEÐ HINUM MIKLU ÞEKTU YFIRBURÐUM