Heimskringla - 26.12.1918, Síða 6

6. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 26. DES. 1918
Lögmál Lífsins.
Smásaga eftir
JACK LONDON
Steingrímur Matthíasson þýddi lauslega.
[Sögukom þaS, er hér fer á eftir, er úr hinu á-
gæta smásögusafni ‘‘Children of the Frosts”. Allir
þær sögur lýsa meistaralega eSlisháttum og innræti
þeirra flökkuþjóSa, sem búa nyrst í Canada og Al-
aska og lifa á veiSiskap. Sumir kynblendingarnir
þar nyrSra heldur Vilhjálmur Stefánsson aS séu ef
til vill af íslenzku bergi brotnir, en hvort svo er um
þessar þjóSir, skal eg láta ósagt.---
MeSal margra villiþjóSa í heimskautalöndun-
um, og reyndar víSar, er þaS altítt aS skilja gamal-
menni eftir og láta þau kró'kna út af þegar þau ekki
geta lengur fylgst meS flokknum fyrirhafnarlítiS.
Unga fóIkiS þarf aS bjarga sér, og verSur oft aS
flýta sér úr einni veiSstöS til annarar, þegar fátt er
til fanga.—SvipaS því, sem hér segir frá, kom sjálf-
sagt fyrir í heiSni á Islandi, sbr. Fornmannasögur II,
bls. 222-228 og Reykdæla, 7. kap. bls. 19-20. En
í rauninni- þarf ekki aS fara aftur í heiSni. Sama
sagan endurtekst hvaS eftir annaS hjá menningar-
þjóSunum engu síSur, þó meS öSrum og “fínni”
hætti sé. Þess vegna datt mér í hug aS snara þess-
ari sögu.—ÞýS. J
Gamli Koskússh hlustaSi meS óþreyju. Skyldu-
liS hans er staSiS upp og er aS búast til bro'ttferSar
í skyndi. Hann situr einn eftir vS báliS og ornar
sér. Hauin er blindur , en heyrnin er góS; jafnvel
betri en nodckru sinni. Gigtin hefir gert hann far-
lama. Hann er ekki lengur sjálfbjarga. SíSasti á-
fanginn var honum um megn; þeir urSu oft aS bera
hann á milli sín og töfSust alloift mikiS. Hann hlust-
ar og hlerar. Sitkumtóha dótturdóttir hans er aS
beita hundunum fyrir sleSana. Hún er alt of önn-
um kafin til aS skifta sér af afa sínum einmana í
snjónum. Enginn tími til þess; þaS þarf aS halda
af staS; dagurinn er stuttur, en langur áfangi fyrir
höndum. ÞaS er euinaS meS hann; hann er orSinn
skar.
FlálfgerSur hryllingur grípur gamla manninn.
Sitkumtóha var lengi augasteinninn hans. Hann
þreifar í kring um sig, finnur dálítiS af þurrum
sprekum viS hliS sér. Hann heyrir marra í freSn-
um húSum. Þeir hafa felt skinntjaldiS og eru aS
binda þaS á sleSann. Hann heyrir son sinn, flokks-
foringjann hrausta. og mannvænlega, mesta veiSi-
garp ættarinnar. Hann heyrir hann vera aS skipa
fyrir og reka á eftir heimilisfólkinu seimláta. Þetta
mun nú vera seinasta skiftiS, sem honum auSnast aS
heyra málróm hans; þarna fara þeir þá—einn, tveir,
þrír — þeir fara allir. Hann heyrir bamsgrát—jú,
þaS er bjálfinn hún Koóti. Hún hefir aldei efnileg
veriS; sennilega sálast hún bráSum, þegar frostiS
herSir. Þeir bræSa þá gat á hjarniS og svörSinn og
dysja hana undir hellusteini til aS halda úlfunum
burtu. Ó, jæja, hvaS um þaS? AS eins nokkur
ár, þegar bezt lætur, og gott ef maSur lifir jafnmörg
ár meS fyltum kviSi sem galtómum. DauSinn bíSur
allra. Þá skuld eigum vér allir aS gjalda. — Hann
heyrir enn þá svipusmellina; þaS rykkir í svarS-
reipin, hundarnir gelta og herSa á sér. Hann hlust-
ar, en vill þó helzt ekki hlusta lengur. — En hvaS er
þetta? Einhver snýr aftur; snjórinn marrar og tístir
undir leSursfkónum.
Hönd snertir viS höfSi hans. ÞaS var sonur
hans. ÞaS var honum líkast. Sjálfur mintist hann
þó margra gamalmenna, sem voru yfirgefin for-
málalaust af sonum sínum. En sonur hans er öllum
ólíkur.
"LíSur þér vel?” spyr sonurinn.
"Mér líSur vel,” ansar gamli maSurinn.
“BáliS logar vel"—bætir hinn viS—, “og þú
hefir sprek þana viS hendina. FrostiS er fariS aS
lir.a og hann er aS þykna, þaS er þegar fariS aS
snjóa.”
“Á, er hann farinn aS snjóaV’
“ViS erum aS flýta okkur. Ækin eru þung.
Allir eru innantómir og ha-fa hert á sultarólinni. Nú
fer eg líka. Fer vel um þig?”
“já, þaS fer vel um mig; þaS er alt meS feldu.
Eg er seinasrta haustlaufið og lafi aS eins viS stofn-
inn. Fyrsti andvarinn feykir mér burtu. Eg er
blindur, fætumir famir, fjöriS aS dvína, alt er meS
feldu.”
Hann hneigir höfuS sitt til samþykkis og bíSur
rólega þar til marriS í snjónum dvínar og sonur
hans er kominn úr kallfæri. Og gamli Koskússh sit-
ur nú einmana og hlustar. Hann þuklar fyrir sér og
kastar spreki á eldinn. ÞaS, sem eftir er lífsskeiSs-
ins. mælist nú aS eins meS nokkrum viSarsprekum.
BáliS eitt aðskilur hann og eilífSina. Þegar þaS
dofnar, IæSist dauSinn aS honum hægt og hægt.
Þegar seinasrti brandurinn hefir aliS logann, þá fer
frostiS aS taka hann fanntökum. Fyrst bítur þaS í
fæturnar og þeir dofna, síSan í hendurnar, og dof-
inn læsir sig hægt og hægt upp eftir. Seinast fellur
höfuSiS fram á hnén, hann keyrist í kút og sofnar.
Þetta er einfalt mál, og gengur greiSlega. — Allir
eigum viS a8 deyja.
Hann kvartar ekki. Þetta er lífsins vegur. Alt troSna elgsslóS meS fjölda af úlfaförum á eftir sér.
hefir upptök sín frá jörSunni og til jarSarinnar Zingha var fljótari aS lesa úr slóSinni (sporunum)
hverfur alt aftur. Þetta er réttlátt lögmál—lögmál og mlælti: “Gamall elgur, sem getur ekki lsngur
alls holds. — Náttúran skiftir sér ekki um einstak-
linginn, heldur aS eins um ættbálkinn. Þessu hafSi
Koskússh o'ft veitt eftirtekt, þó ólærSur væri.
fylgt meS hjörSinni. Olfarnir hafa komist í veg
fyrir hann og slitS hann frá hópnum. Þeir sleppa
honum ekki úr þessu.” Og svona var þaS. Þannig
Laufin fölna, jurtirnar skrælna, trjástofnarnir fara þeir aS, þeir skollar. Dag og nótt og nótt og
fúna; en ávöxturinn meS fræinu fellur til jarSar og dag, aldrei gefin griS; þeir á hælunum á honum
kemur upp næsta vor, sem ný jurt eSa nýtt tré. Kos- meS gínandi og glepsandi skoltum, og láta hann
kússh er af fornu bergi brotinn. Karlarnir afar hans, ekki í friSi fyr en hann gefst upp. — BlóSiS ólgaSi í
sem hann kyntist í uppvextinum, sögSu honum frá þeim Zingha viS tilhlökkunina aS sjá leikslokin.
körlum öfum þeirra, langalangöfum hans. Þeir Þeir röktu nú slóSina hröSum fetum, en hún var svo
gengu veg allrar veraldar, og nú var hans tími kom- greinileg, aS jafnvel Koskússh, er var ungur og ó-
inn. SvipuS saga upp aftur og aftur, — söeukorn, í vanur, hefSi getaS fylgt henni blindandi. Þeir kom-
SvipuS saga upp aftur og aftur, — sögukom,
ekki þó alveg 'eins; en dauðinn sá sami.
ust nær og nær eltingaleiknum og gátu eftir vegsum-
Hugurinn hvarflar víSa. Margt hefir á dagana merkjum gert sér gleggri og gleggri grein fyrir sorg-
drifiS. Hann mintist ungu stúlknanna, eins og þær arleiknum, sem var nýskráSur skýru letri í snjón-
voru þegar hann var ungur. Fátt var augunum Um. Þarna t. d. hafSi elgurinn veitt viSnám. Þar
kærara, en lagleg blómarós á bezta aldri, hraustleg var snjórinn nýtroSinn og traSkaSur á þriggja fer-
í fasi meS hvelfdum barmi, létt á fæti og meS kýmn-; faSma svæSi. 1 miSjunni sáust djúp klaufaför og \
isbros á vörum. LífiS hló viS henni; en lífsstarfiS alt í kmg ótal smærri og léttstignari spor eftir úlf-
beiS hennar. Stundum var hún glettin, en stundum ana. Sumir þeirra höfSu lagst niSur rétt hjá og
blíS og bljúg viS karlmennina. Og smámsaman hvílt sig til aS safna kröftum, meSan bræður þeirra
varS hún girnilegri til fróðleiks, þar til einn veiði- hömuSust. Skrokkarnir höfðu bælt snjóinn alveg i
kappinn gat ekki lengur á sér setiS og tók hana nauS- nýlega. Elgurinn hafSi stangaS og traðkað til bana
uga viljuga og lét hana sjóða mat sinn og eignast enn úlfinn eftir snöggar sViftingar. Fáein bein vel
meS sér börn og buru. En eftir því sem afkvæm- kroppuS báru vitni um slíkt, því úlfarnir eru vanir
um fjölgaði fór blóminn aS fölna, andlitiS aS verSa aS éta félaga sína um leiS og þeir falla í valinn.
tekiS og hrukkótt og augun þreytuleg. Að eins litlu Brátt komu þeir aS nýjum staS, þar sem svip-
bömin höfSu ánægju af aS hlaupa í fang hennar og aSur bardagi hafði veriS háður. Hér hafði dýriS
verma vangana viS fölar kinnar hennar. Og bráS- þrekvaxna variS sig í ofboði. Snjórinn vottaSi, aS
um var lífsverki hennar lokiS — og seinast urðu tvisvar hefSi þaS oltiS um hrygg og tvisvar hrist af
sögulokin þau sömu og hans.
sér ásækjendur og komist á fætur. Elgurnn hafSi
Hún var skilin eftir, þegar gigt og lúi gerSu hana löngu lifaS sitt bezta, eigi aS síSur var lífiS honum
farlama og þeir ungu þurftu aS flýta sér til fanga. dýrmætt. Zingha þótti kynlegt, aS elgur gæti reist
Þá sat hún líka einmana í snjónum meS nokkrum 6ig viS, sem einu snni hefSi veriS kominn af fótun-
viSarfauskum til aS verma sig viS. — Þannig var og um; en 'hér var ekki um þaS aS éfast. SeiSmaSur
er lögmálið.
Hann tók lítinn birkikubb og lagSi á eldinn.
hefSi séS í þessu teikn og stórmerki.
Næst komu þeir aS brekku, þar sem elgurinn
AlstaSar sama sagan í náttúrunnar íki. Mýflug- hafði ætlaS upp til aS sleppa inn í skógarþykknS.
umar tortímast í frostinu. lkorninn skríSur í hlé og En úlfarnir héngu á honum svo hann drógst niSur og
deyr. Þegar hérinn eldist verSur hann þunglama-1
legur og getur ekki lengur flúiS fyrir féndum sínum.
valt ofan á þá, en tveir úlfar krömdust til dauSs
undir honum. ÞaS var auSséS, aS skamt var vígs
Jafnvel gamli bangsi verður seinast stirður og a8 bíSa, því félagarnir höfðu látiS hræin ósnert.
blindur og stenzt ekkert lengur, ef nokkrir urrandi
úlfahvolpar veita honum atför.
Þeir fóru nú í. flýti fram hjá tveimur viSnáms-
troSningum, meS stuttu mrllibili, auSsjáanlega eftir
Hann mintist þess, aS hann sjálfur yfirgaf föSur stutta viSureign. SlóSin var nú dreyrrauS, skref
sinn gamla uppi í Klondyke-fjöllum. ÞaS var á
Þorranum, veturinn áður en trúboSinn kom með
elgsins styttri og farin aS riSa. Og alt í einu heyrSu
þeir orustugnýinn; ékki aS vísu fullgreinilega, held-
bænakverin og sálmabækumar. Hann mundi eink- Ur aS eins snögg og stutt gelt, sem greindu frá glepsi
um eftir meSalakistlinum hans. Oft hafSi komiS á milli. Zingha skreiS á maganum upp í vindinn,
vatn í munn honum, er hann mintist þessarar lyfja- nær og nær; Koskússh á eftir — hann, sem átti aS
skrínu, þó tungan væiri nú þur og vildi ekki vökna. verða flokksforingi síðar. 1 sameiningu drógu þeir
EldvatniS svonefnda hafSi honum þótt svo óum- til hliðar neðstu greinarnar á vænu grenitré næst
ræSilega bragðgott og hressandi. En hvaS um skógarrjóðrinu til aS opna sér útsýni.
þaS ? TrúboSinn reyndist þeim erfiSasti ómagi, á aS líta, því nú stóS höfuSorustan.
Þá gaf þeim
því hann var þungur á fóSrunum og færSi enga
veiSibráS í búiS. j
VeiSimennimir litu til hans hornaugum;
Myndin, sem hafSi læst sig inn í huga hans á
I æskuskeiði, stóS honum nú skýr fyrir hugskotssjón-
svo Um, þó augun væru blind; og hann fylgdi öllum
varS hann innkulsa upp viS WapofljótiS og á eftir dráttum hennar meS jafnmiklu áhugafjöri ogfyrr-
urSu álflog milli hundanna út af hræi hans, sem þeir Um. Eiginlega furðaði Koskússh sig á þessu, því
snuSruSu upp og kröfsuSu undan steindyngjunni.
Koskússih lagSi spýtu á eldinn. Hann rendi nú
þegar fram liSu stundir og hann sjálfur gjörSist
flökksforingi og var fremstur í öllum ráSstefnum,
huganum lengra aftur í tímann. Hann staldraSi viS hafSi margt ægilegt komiS fyrir og hann varS ill-
hallæriS mikla, þegar gömlu mennirnir krupu inn- ræmdur meðal Pellyinga fyrir óblíS viðskifti; já,
antómir viS eldana og voru aS rifja upp fyTÍr sér hann hafði marga hildi háS, aS þeim atburðum ó-
löngu liSna tíma, þegar YukonfljótiS lagði ekki nefndum, þegar þeir áttust viS í einvígi meS ríting-
þrjá vetur í röS, en lá næstu þrjú árin undir ís öll Um, hann og hvíti kappinn ókunni, er særSist þó
sumurin hka. Koskússh hafSi mist móSur sina á loks til ólífis. Hann dvaldi í huganum viS daga
þeim fellisárum. Laxinn gekk þá ekki upp í árnar æskunnar, uns eldurinn döfnaSi og frostiS fór aS
og flestir fóru aS hlakka til vetrarins, þegar hrein- bíta. Hann skaraSi í glóSirnar og lagði tvo lurka
dýrin kæmu. Svo kom veturinn, en engin hreindýr. á í þetta skifti. Hann þreifaði eftir fleiri sprekum,
AnnaS eins hafSi engan grunaS, því gamlir mcnn en fann nú aS feigðinni varS ekki frestaS lengur.
vissu ékki dæmi slíks. Nei—hreindýrin komu ekki HefSi stelpan hún Sitkumtóha aS eins haft hugsun á
og þannig liSu tvö ár, leiS og löng; snæhérunum aS safna fleiri sprekum, þá hefSi honum treynst lífiS
fækkaði stöðugt, og hundarnir héngu varla saman lengur; þaS hefði veriS hægSarleikur fyrir hana.
fyrir hor. Og í vetrardimmunni drógust bömin upp Hún var oft augnaþénari, og ekki batnaði þegar Bif-
og dóu úr allskonar vesöld, og konumar dóu líka og ur, sonur Zingha, fór aS draga sig eftir henni, þá
gamalmennin. ÞaS var varla aS einn af tíu lifSi til hætti hún alveg aS hirSa um foreldra sína og frænd-
aS sjá sólina um voriS.
ÞaS.
ÞaS var nú verra hallæriS
ur. En hvaS um þaS? HafSi hann ekki sjálfur
hagað sér líkt á yngri árum? Hann hlustaSi snöggrv-
En hann mátti líka muna góSu árin, þegar nóg ast, en alt var hljótt. Hver veit nema syni hans snú-
var til aS bíta og brenna; þegar höndur þeirra voru ist hughvarf og hann hverfi aftur meS hundasleSa
löðrandi í feitmeti og safaríku kjöti, hundamir hlupu til aS taka gamla pabba sinn meS í förina, þangaS
í spik og urSu gagnslausir fyrir ofát; þegar þeir sem nóg var af villibráS, sem rær í spiki.
sleptu ýmsum veiðidýrum fram hjá sér og létu þau Alt var grafkyrt, — ekkert aS heyra nema hans
í friSi; og þegar konurnar voru frjósamari en nokkru eigiS andartak. — Einmanaleg tilvera aS tarna. En
sinni, og þ»S úði og grúði af ungum krökkum í hvaS var þetta? HljóS heyrSist, og þaS fór snögg-
tjöldunum og kringum þau. — Þá var þaS, sem sum- lega hrollur um hann. Gamalkunnugt ýlfur og
ir karlarnir fyltust ofdrambi og fóru aS tala digur- spangól rauf þögnina og þaS heyrSist í nánd. Þá
barkalega. Og því næst vöktu þeir upp gömul stóS um leiS glögg og greinileg fyrir hugskotssjón-
þrætumál og fóru yfir fjörSinn til aS ganga milli um myndin af elgnum — gamla elghirtinum meS
bols og höfuSs á Pelly-flokks mönnum; og þeir létu blóSga bóga, flakandi í sárum, meS úfinn makka
ekki þar viS lenda, heldur héldu þeir lengra vestur á og niSurlútan, stangandi til hins síSasta meS stóru
boginn til aS sitja viS kjötkatlana hjá útsloknuðum breiSu hornunum. Hann sá í huga sér gráu varg-
eldum Tananiga.
ana, eld brenna úr augum, blaðrandi tungur og slef-
Nú rifjaSist upp fyrir honum atburSur, þegar andi, hvíttentu, rauSu kjaftana, og hann sá úlfana
hann var drengur. Þá var gott til veiSa. Hann var þrengja aS elgnum vægSarlaust þar til þeir voru
þá einu sinni sjónarvottur aS því, er gamall elgur var komnir í þéttan hnapp á miðri tröðinni.
eltur uppi af úlfum, og úlfamir báru hann loks ofur- Kalt trýni snerti kinn hans, svo hann hrökk viS
liSi og rifu hann í sig, gamtla elginn. Hann var þá upp úr fortíSar draumunum. Hann skaut hendinni
samferSa Zingha gamla, alþektum veiSikappa, sem inn í logandi eldinn, greip þaðan logandi eldibrand.
Iauk seinast æfi sinni ofan um vök á Yukonfljótinu. Af meSfæddum ótta fyrir manninum hopaði óarga-
Hann fanst mánuSi seinna frosinn fastur um bring- dýriS á hæli og ýlfraSi hátt, til aS kalla á félaga sína.
spalir í vökinni. HafSi ekki haft sig upp ur vökinni Þeir svöruSu ósleitilega og óSara þyrptist aS hópur
fyrir 'frosthörkunni karlinn, þó hann væri vel aS af þessum vörgum alt í kring, soltnum og gráSugum.
manni. j Gamli maSurinn fann hringinn lokast í kring um
En elgurinn. Þeir Zingha voru aS skima eftir sig og færast nær. Hann hristi raftinn grimmilegei,
einhverju til aS eltast viS aS gömlum siS feSranna. svo úlfarnir fóru aS urra en vildu ekki þoka undan.
Þegar þ eir voru komnir upp a heiSina, sáu þeir ný-^ Einn þeirra gerSist djarfur og skreiS gætilega nær.
Annar fylgdi á eftir og síSan þriSji; en enginn hop-
aSi undan. HvaS átti hann aS vera aS treina
lífiS lengur? spurSi hann sjálfan sig og kastaSi eldi-
brandinum. ÞaS sauS og snarkaði í snjónum, um
leiS og hann kólnaSi.
Hópurinn urraSi hálf smeikur, en hélt velli. -—
Aftur brá fyrir sýninni frá æskuárunum, þegar gamli
elgurinn veitti síSasta viSnámiS. Og Koskússh
draup höfSinu þreytulega o'fan á hnén. En hvaS
um þaS? Var þetta ekki lögmál lífsins?
-----O------
Samkvæmt vitnisburði.
(Framh.)
Hann eyddi nú deginum sem bezt hann mátti;
reykti vindila — en þeir voru nú farnir aS faékka í
kassanum—, og las blöSin. 1 blöðunum sá hann
eiginlega ekkert markvert. AS sönnu var þess getiS
þar, aS miljónaegandi einn hefSi meðtekiS nafn-
laust hótunarbréf þess efns, aS ef hann ekki kæmi
nokkrum þúsundum dollara á tiltekinn staS fyrir á-
kveSinn tíma, þá skyldi heimili hans sprengjast í
loft upp einhverja nóttina.
Ef eg væri nú ekki ÞórSur Sæmundsson, myndi
mér þykja gaman aS mega dæma í máli þessara
dólga,” hugsaði hann, er hann las þessa frásögn í
blöSunum.
Tíminn smáleiS. Klukkustundirnar fækkuSu,
sem hann varS aS bíða, og loks varS klukkan 9 um
kveldiS. Tíminn var kominn fyrir hann aS leggja
af staS í þenna einkennilega leiSangur. En fótgang-
andi varS hann aS fara. KveldiS var dimt og mjög
drungalegt. NorSvestan gola næddi og söng ömur-
lega í talsímavírunum yfir höfSi hans. Þegar hann
nálgaSist lystigarSinn, var enginn maður á vegi hans
og ljósin lástu dauflega. ÞaS fór hrollur um hann
og óstyrkur kom á taugar hans, er hann kom aS hliS-
inu. Hann stanzaði og leit í kring um sig. Engin
lifandi vera sást neinstaðar umhverfis hann. BifreiS
hafSi þeysaS fram hjá honum rétt áSur en hann
beygSi inn aS hliSnu og var þaS hiS síðasta, sem
hann sa, er gaf til kynna, aS nokkurt líf væri um-
hverfis hann.
* Setjum nú svo, aS þetta sé fyrirhugaS ráS til
þess aS veiSa mig í gildru,” hugsaSi hann um leiS
og hann skjálfhentur opnaSi hliSiS og gekk inn í
garðinn. "Einhverjir hafa ef til vill komist aS því,
fyrstu dagana, sem eg dvaldi hér í borginni, aS eg
hefði nóga peninga, og hafi svo hugsaS upp þetta
ráS til þess aS ræna mig.”
Hann herti upp hugann og lét þessar hugleiSing-
ar ekkert draga úr sér kjark eSa hindra sig frá því
aS halda áfram. En hvaS nóttin getur veriS dimm
‘og ömurleg. En bíSum nú viS — já, þarna megin
sagSi hann aS steinninn væri—þetta eru víst blóma-
runnarnir, — já, þaS stendur heima, þarna sé eg
steininn."
Svo greinilega hafSi honum veriS sagt til vegar,
aS þrátt fyrir hiS svarta náttmyrkur fann hann stein-
inn fyrirhafnarlaust. Hann gekk þeim megin aS
honum, sem honum hafSi veriS vísaS til og leitaSi
undir rönd hans meS hendinni. Honum til mikillar
gleSi dróg hann undan steininum dálítinn böggul.
“Hann hefir þá fleygt veskinu mínu," hugsaði hann,
er hann sá aS utan um peningana var vafinn pappír.
“En svo var veskiS ekki mikils virSi. Þökk fyrir
peningana.” Honum fanst nú sem sér bara þætti
vænt um þenna þjóf, og öll löngun til aS egna hon-
um hvarf nú meS öllu.
Þarna í myrkrinu gat hann auðvitað ekki at-
hugaS hvort peningarnir voru allir, en svo gerði þaS
minst til, því þó eitthvaS vantaSi yrSi ekki úr því
bætt. Hann lét því böggulinn í brjóstvasann á
jakkanum sínum, þann, sem veskiS hafði áSur
veriS í.
En nú kom nokkuS óvænt fyrir. Alt í einu
spratt upp undan steininum hinu megin mannshöfuS
ogisíSan reyndist þar vera líkami meSfylgjandi og
hann í stærra lagi. Vera þessi færSi sig meS hægS
aS vinstri hliS Vilhjálms og greip hann heljartökum
í handlegginn um leiS og önnur vera kom aS honum
hægra megin og tók sínum tökum í þann hand-
legg. Vilhjálmur var nú sem í sjálfheldu.
“NáSum þ er meS vöruna, sagSi annar þessara
manna.
"HvaS þýSir alt þetta?” spurSi Vilhjálmur
skjálfraddaSur. "Hverjir eruS þér, og hvaSa ástæS-
ur hafiS þér til aS ráSast á saklaust fólk?"
"Ó, þú færS aS vita þaS nógu fljótt,” svaraSi sá
sem fyrst hafSi talaS. “En þér er bezt aS koma meS
okkur nú möglunarlaust."
Svo leiddu þeir hann út úr garSinum og settu
hann upp í bifreiS, sem beiS þeirra í skugga meS-
fram veginum, spölkorn frá garSshliSinu.
Þessir menn óku svo meS hann æriS langa stund
unz þeir námu staSar fyrir framan háa og stóra
steinbyggingu. ÞangaS fóru þeir meS hann inn og
eftir löngum göngum, unz þeir komu í lítiS her-
bergi. Þar sat stór og feitur maSur viS skrifborS
og var hann í einkennisbúningi. Hann var aS blaSa
í blöSum, sem lágru fyrir framan hann á borSinu. Á
stól viS annan enda skrifborSsins sat stuttur og dig-
ur maSur; hélt hann á hatti sínum í annari hendi, en
var aS þurkas vitaskinniS í honum meS vasaklút sín-
um meS hinni hendinni, sem Vilhjálmur tók strax
eftir aS vantaSi tvær fingur á.
(Framh. á 7. bls.)
«