Heimskringla - 20.08.1919, Síða 6

6. BLAÐStÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 20. ÁGÚST 1919.
Pólskt Blóð.
ÞÝZK-PÓLSK.SAGA
kvöld. Eg kem því og ber fyrir mig, að eg aetli aS mjög nytsöm, þar sem hún hafði til aS bera alt þaS
spila meS ykkur. Eg er hal^-sjúk at angist og hug- | voru skarpir og kinnarnar fölar og slappar.. Hand-
VagnhljóSiS hvarf hægt og hægt. Gauks-ung-
an hafSi sprengt hinn þrönga skurm og orSiS aS
>ngum erni, er flaug upp frjáls og djarfur, hátt móti
sólinni út í hina víSu, víSu veröld.
VI. KAPÍTULI.
Hinn skýjaSi hausthiminn h - elfdist yfir NorSur-
landsstaSnum X.
Hin gömlu tignarlegu verzlunarhús, er í margar
aldir höfSu staSiS í röSum á hinum þröngu götum,
hvert þeirra jafn grátt og alvarlegt sem hitt, störSu
hissa og sofandi upp á viS og litu á hina prýSilegu
riddarasveit, er meS blaktandi fánum reiS um hiS
steinlagSa stræti.
Prins Ágúst Ferdinand, er náskyldur var
unga-ættinni, hafSi veriS settur yfir riddara þessa
og því flutt ásamt konu sinni Önnu Reginu til staS-
arins.
Á stjórnarbyggingv.r.n:, er fyrir skömmu hafSi
fengiS miklar umbætur, voru nú opnuS hin miklu
port og prinzinn hélt þar innför sína.
Skrautvagnar ultu eftir hinum ella kyrlátu stræt-
um, sporar og
dönsuSu fram undir skrautbúnum riddurum sínum.
Líkt og fjörugur margbreyttur draumur, var lífiS á
strætunum; þaS var sem nýr vindblær léki um hinn
gamla bæ, ljúfur og hressandi sent blómilmur og blés
á burt hinni gömlu deyfS, er um aldir hafSi hvílt yfir
bænum. Hinir ríku borgarar, í hinum góSa staS X,
er voru svo ánægSir meS sjálfa sigt höfSu legiS á
arvuigii, en reiöi mig algerlega á þagmælsku og
gætm vinkonu minnar. Vertu sæl þar tíl viS sja-
umst; eg raöma þig í huganum.
Anna Regina.”
Varir hennar hringuSust skrítiiega, er hún lagSi
frá ser Drétið; tok hun þá annan róslitaðan mióa.
Eg kem á ákveðnum tíma.
v'iö veruum otrutluð.
Pín A. R.
Einnig þessu bréfi var í mesta flýti fleygt til hinna
bréfanna.
Nú heyrSist hægt gengiS í næsta'herbergi.
Yðar naS, e gbið yður að tyrirgefa.”
Sem snortin at slagi fleygSi hún hmu fríSa höfSi
le
eggirnir voru langir og hendurnar óvanalega magr-
ar. tírjóstin voru flöt og slöpp og afarstór blóm-
skúfur sat þar mílli annara skartgnpa og kniplinga.
Pað leit svo út sem hin virSulega kona vildi meS ó-
skapa fyrirhöfn reyna aS bæta útlit sitt, er af náttúr-
unni var svo illa úr garði gert. Allur svipur hennar
Sjáðu svo um að ; lýsti slægS og mannvonzku, og var því mjög örSugt
j að skilja, hvernig Anna Regma herSi getað kosið
slíka tylgiKonu, er hún eigi netði errt hana eftir móS-
ur sína.
Hin aldraSa hirSkona lifSi því aS vissu leyti á
náSum hinnar ungu prinzessu, er var aS mörgu leyti
mjög nytsom, þ#cu scm auii nafði tii að bera lat það
þreK, er hina skorti. Hún gætti verks síns mjög
aftur á bak, en djúpar hrukkur komu á hiS hvíta : vrmdlega og sýndi um fram alt nær því hlægilega að-
enni' j dáun fyrir hinni litlu erfSaprinzessu.
Hvao gengur aS, Jean? ’ sagði hún meS mik- Molly hélt nú áfram hinu hve:la gjammi sínu,
ílh heift. Hefi eg ekki stranglega bannaS þér að en greifaírú Kany gaf engan gaum að því. Baróns-
trufla mig? [ Jrúin settist nú níður fyrir framan huðkonuna og laut
Jú, ySar náðt og eg biS líka fyrirgefningar. En nibur höfSi sínu og svaraSi:
"Þér hafiS rétt fyrir yðurt bezta greifafrú. ÞaS
Hann hefir aftur fengiS slæmt hósta- er eng»nn hægSarleikur aS eiga við hina litlu prinz-
essu, og þó kunniS þér svo ágætiega aS standa í
kon- h‘nn náSuS> herrn hefir skipaS mér aS biSja ySur að
koma til sín.
kast.”
HvaSa heimska aS ónáða mig fyrir slíkt. MaS- ;st°Su y®ar °S stjórna henni. Prinzessan má sann-
urmn minn hefir haft hósta alla þá tíS, sem eg hefi! aríe8a vera yður mjög þakklát fyrir þaS, því — okk
þekt hann, sagði frú Leoine von Gertner kuldalega.
SaliS hans, os látti
ÞaS virSist
ar á milli — er Anna Regína mjög ósjálfstæS og get-
T uiiu cuu llu.u.« -- -T— — , . sem hreinn óþarfi aS kalla mig
sverS glömruðu, hneggjandi hestar verri stunciu fyrir slíkan hegóma.
,nrlíi- Qkranfbiin.M-n nddurum sínum. t, a sinn virSist þó hóstinn fskyggilegri en
aður, dirfSist Jean aS segja. "Hinn náðugi herra
er mjög máttfarinn og þjáður."
ÞaS má vera en eg get ekki komiS núna. SegSu
honum a Seg búist á hverri stundu viS hirðkonu
pnnzessunnar. Auk þess vil eg aS hann láti síðar
sja s.g, því húsbóndinn sjálfur verður aS taka á móti
bjarnarfeldum sínum meS nátthúfur dregnar ofan Prlnzessunni °g öllum hinum gestunum, er boSiS hef-
fyrir augun og hirtu lítiS um hvernig vísirarnir á ‘r Ver* ' g V1. aS sv° se-
tímans úri stóSu eSa hvort rigndi niSur ösku frá Can 1 si8 djúpt: °g cmSmjúkt. Óskir hús-
himninum. Og nú gekk alt í einu sól upp yfir höfS- ^____ur^ _ans voru *tíS skipun, er þær voru sagSar á
um þeirra og sendi hina björtu geisla sína niSur í
rökkur þeirra og sýndi þeim hin nýju ölturu, er 19.
öldin kveikti reykelsisfórnir sínar á. "Skraut’ ,
"Sællífi”—"Áfram” ! var ritaS á þessi ölturu. Hin-
ir vísu feSur staSarins foru i lafafrakka sina, toku
sér í hönd hina gullbúnu stafi og settu á nef sér
stærstu gleraugun sín og gengu meS óendanlegri al-
vörugefni og tignarsvip inn í hallardyrnar, til þess
aS geta vottaS furstahjónunum hina miklu virSingu;
sína. Hissa og hálfblindaSir stara þeir nú á dýrS
GefSu honum meSaliS hans, og láttu mig vera í í ur Þvi iha staSiS á eigin fótum. HvaS sjálfa mig
friði. ÞaS virSist spm -i r: * ■ '■ j snertir,, mundi eg aldrei geta staðist hirSlíf vort, ef
| eg eigi hefSi augu mín opin og orð mín hefSu tals-
i verS áhrif, en þér, mín bezta greifafrú, eruS aS öllu
ómissandi og mjög aSdáunarverS. Þér eruS því
nær mín hægri hönd og stoS í allri umgengni minni
þenna hátt.
Hann fór út úr herberginu, en ský var yfir enni
hans og andvörp á vörum hans.
í hinni þögulu skrifstofu lá vesalings gamli stjórn-
arforsetinn, fölur .aumur og einmana. Er hann
heyrði ó»k konu sinnar, þrýsti hann höndunu
brjóstinu og hvíslaði hægt:
Jean, frakkann minn og riddaramerkiS.
finst eg vera heldur skárri. ”
aS
viS Önnu Reginu.”
Forsetafrúin lagSi hönd sína meS ólýsanlegu lít-
illæti á handlegg hirSkonunnar.
Andlit greifafrú Kany grettist nú af hýru brosi,
en hin fláráSu augu henns^r undir hinum löngu augna-
hárum virtu hana nákvæmlega fyrir sér og sýndu
ljóslega aS hún gætti nákvæmlega alls þess sem fram
fór.
“SleppiS öllum fagurgala, góSa mín. Eg er aS
eins lítiS hjól í vél þeirri, er þér svo meistaralega
kunniS aS hleypa af staS. En nú skulum viS talast
viS í allri hreinskilni og blátt áfram. Öll hirSin og
nær því allur bærinn þekkir hin nær því töfrandi á
hrif, er þér hafiS á prinzessuna. Eitt orS og eitt
j augnatillit frá ySur nægir til þess aS koma henni á
IVJér j yÓar mál. Sumir ætla jafnvel aS ySur hafi tekist
aS grafa upp hina huldu galdrarót, sem veitir þeim;
og skraut hirðveizlunnar, en ljósin kasta geislum sín- a 1 eitt sinn lesið kvæði, er hann eigi gat fengiS úr
um út yfir marmaratröppurnar og hin gyltu handriS ° ^ inu á ser Eá þeim degi, er hann gekk í þjónustu
þeirra í forsalnum. Og þegar hinir góSu feður héldu jómarforsetans.
heimleiSis um afture’.ding, sátu gleragun skökk á ~ ~
nefinu og reiddu þeir nú hnefana móti hinum ská- e"an þdta gerðist lagði frú Leoine saman bréf-
höllu ljóskerastaurum og orguSu fjörugar vísur frá m °g hatt um í5311 silkibandi og þrýsti á lítiS engils-
æskuárum sínum. x StU utan a borSinu. LítiS lok hrökk fram og sást
ASrir og nýir tímar höfSu nú runniS upp yfir Pa inn 1 ieynibólf eitt, þar sem margir bréfaböglar
Achen NorSurlanda. Gekk nú ekki á öSru en stöS
ugu veizluhaldi, glaum og gleSi.
Enni Jeans drógst í djúpar hrukkur. Hann er hana hefir, nær því ótakmarkaS vald yfir ókunn-
iágu.
HafSi svo staSiS í tvö ár. En á þeim tíma hafði °nunni viS hin; hinir rósrauSu fingur þrýstu
Verzlun
Hin unga barónsfrú lagSi bréfin meS furstakór-
á ný á
j fölnuSu um hinn hvíta háls, eins og léttur vindbiær
léki um þær..
Skýrt og blindandi féll IjósiS á hiS göfuga and-
Hver taug og dráttur í því lýsti einhverjum
Likt og rósrauSur blomknappur lukt-
lit.
innri hroka.
orðiS allmikil breyting. Verzlun og iSnaður tók j ‘^a engiisböfuSiS og leynihólfið lokaðist og mátti
miklum framförum. ASallinn, sem áSur á vetrum varia sJá nein merki þess.
hafði ýmist dvaliS í höfuSstaSnum eSa í suSurlönd- Eru Oertner hallar sér um stund aftur á stólinn.
um, leitaSi nú til X, til þess aS eySa fé sínu viS hirS ^un ^r°g andann djúpt og rósirnar í blómfesti
prinz August Ferdinands.
Á torginu, þar sem gamall steinbrunnur er, meS
líkneski hins helga Nepómuks, stóS hús þaS, er
stjórnarforsetinn barón Gertner bjó í; öSru megin
lá hiS fornlega ráShús meS hinum þremur göflum,
en hinumegin hin gamla dómkirkja.
Gráleitt og skuggalegt mændi hiS gamla hús hátt
yfir sölubúSirnar á torginu. Margra alda ryk lá á eltru8um orSum og krömdum hjörtum.
skjaidarmerki kirkjunnar, yfir hinni ramgervu port-:
hvelfingu.
Þægilegur blómailmur breiddist út um hina
fremur lágu en skrautbúnu sali.' VængjahurSirnar
stóSu á víSa gátt og mátti sjá hina löngu röS af söl-
um, er komu hver eftir annan, líkt og perlur í háls-
bar.di.
LítiS, snoturt herbergi var fyrir öSrum enda
þessara mörgu sala. Hér mátti líta alla þá fegurS
og smekk, sem tígin kona er vön aS hafa um sig. _
HúsbúnaSurinn var í siSi 1 7. aldarinnar; voru stól-‘ bergiS til þess aS taka á móti hirSkonunni.
arnir og legubekkirnir klæddir blómskreyttu damaski Mín bezta, kæra Kany.
og há bronce borS voru á víS og d.eif á hinu mjúka Og Eú Leoine topnaSi fa"Sminn meS töfrandi
þykka gólftjaldi. Fyrir gluggum og dyrum héngu blíSleik og laut niSur til þess aS kyssa hinn litla gest
dýr purpuralituS tjöld og meS fram veggjunum voru sinn á báSar kinnarnar. Eg hefi beSiS ySar meS
um mönnum. En hversu sem þessu er háttaS, þá
gleSst eg þó yfir því, hvernig þér standiS gagnvart
önnu Reginu, því eg er ySur mjög sammála í því, er
snertir hugsanir ySar og skoSanir, og þér munuð oft-
ar en eitt sinn fá færi á aS sannfærast um, aS allar
tilrSunir mínar munu fara í þá áttina, aS vinna ySur
í hag.”
Leonie lyfti nú hinu fagra höfSi sínu upp.
“Já, þér — hafiS rétt fyrir yöur, bezta greifafrú.
ViS teflum báSar hinn sama leik og berjumst fyrir
hinum sömu hagsmunum. ÞaS væri því heimsku-
legt aS reyna aS hrekja hvor aSra meS smábrögS
um og hrekkjum. Látum oss því vinna í samein
ingu aS sameiginlegu takmarki! EruS þér ekki i
því?”
Hinar beinamiklu fingur hirSkonunnar lukust
fastlega utan um hina snjóhvítu hendi, er var rétt
fram, mjúk og lin, eins og kattarlöpp meS klónum
dregnum inn.
' “Eg er ySur alveg sammála barónsfrú,” gall viS
íst munnurinn yfir hinar snjóhvítu tennur, en hinirlhin hvella röd, líkt og lúðurþytur, er kallar til á-
skörpu drættir krinugm munnvikin sögðu frá ótal I hlaups. “Eg reiSi mig í öllu tilliti á þekkingu ySar,
leiSbeiningar ySar og sannfæringu ySar, aS samein-
Augun voru stór og skinu meS undarlegum 1 aSir kraftar vorir muni leiSa til sigurs.”
“ÞaS er og sannfæring mín.” Barónsfrúin
nringaSi efrivörina svo aS hinar hvítu tennur sáust,
og studdi sig meS ánægjusvip vi<^ stólbakiS. “Og
eg álít þaS skyldu vora aS gerast nokkurskonar for-
sjón fyrir prinzessuna. Eg einsömul má mín aS vísu
nokkuS, en þó eigi svo dugi. ÞráSur væri þaS aS
vísu nógur til aS stýra svo þróttlausri persónu, eins
og Önnu Reginu, en fleiri þræSir mega sín þó meir,
og hugsum viS okkur aS ná nokkrum áhrifum viS
hirSina, þá verSum viS aS taka tillit til allra þeirra
afleiSinga, er tilgangur okkar kann aS hafa í för meS
sér.”
“Þetta er dagsatt, góða mín. En viS verSum
áS mynda flokk okkar á milli, er geti létt undir fyrir
ljóma; litskifti þeirra var einkennilega grænt og gráttf
og minti á hinar brigSulu öldur.
En fögur og Ijómandi var hin unga barónsfrú.
Enn eitt sinn heyrSist hægt fótatak í næsta her-
bergi, en nú var og búist við því.
Greifafrú Kany, hirSkona hennar konunglegu
tignar, prinzessunnar,” kallaði þjónninn.
BiS hana aS gera svo vel aS ganga inn.”
Barónsfrúin reis a fætur og gekk hægt fram her-
smá líkneski milli fagurra mynda eftir hina frægustu óþolinmæSi og hlakkaS svo mjög til aS geta talaS I tilraunum okkar.”
meistara. PálmaviSir breiddu hin löngu blöS sín! viS yÓur, og nú hafið þér, kæra mín, komiS helzt til
út yfii' legubekkina og páfagaukur vaggaSi sér í gyltu seint-
búri sínu. j Eg gat ekki gert viS því, bezta mín; þér vitiS
Á báSum hinum drekamynduSu ljósapípum á hklega aS eigi er ætíS gott aS ætla á hennar tign.
skrifborSinu brunnu vaxkerti og skinu á grannvaxna I hfún hefir aftur núna tafiS mig meS allskonar smá-
konut er sat fyrir framan borS og blaSaSi meS hin- munurn, er ætíS í hennar augum verSa aS mikilvæg-
um hvítu höndum í stórri hrúgu af blöSum.
. Andlit henar var smágert og blómlegt og í hinu
hr: c: " arta hári hennar glitruSu 3kínandi roSastein-
ar. Hún var klædd í rauSan mjög niðurskorinn
Ki'M it þykku silki, alsettan svörtum kniplingum og
drc?3t hann í löngum slóSa eftir gólftjaldinu, en um
hinrí hvíta háls hennar var blómfesti af hvítum rósum.
HiS litla höfuS laut meS miklu athygli yfir bréf
þaS, er hún hélt á og las þaS aftur og aftur.
“Kæra vina,” stóS meS fremur óbreyttri hendi
ndir litaSri furstakórónu.
um málefnum. Hvort þaS er hvítt eSa svart, sætt
eSa súrtt þá vitiS þ-r hve ósjálfstæS mín tigna frú
er.”
HirSkonan leiS nú hálfþreytt ofan í legubekk-
inn og fór aS kæla sér-meS veifu sinni. En hroka-
rödd hennar hafði vakiS hinn litla Bologa-hund frú
Leonie, og rauk hann nú á fætur og tók aS gjamma í
ósköpum aS hinum ókunna gesti.
Molly hafSi rétt fyrir sér. ÞaS var greifafrúin,
er leit á Kany.
Hún var eigi ung lengur, en því andstyggilegri.
‘Eg vona fastlega aS hitta Carlo hjá ykkur í A hinum skáhöllu öxlum sat beinamikiS höfuS, meS
“En hvaS segiS þér til þess aS prinzinn ætlar sér
aS taka til aSstoSarmanns foringja úr fótgönguliSinu
og þaS meS þessu óbreytta enska nafni George?”
Kany laut nær hennit og smelti veifunni aftur
meS miklum örvæntingarsvip og mælti:
“Æ, eg er alveg forviSa, bezta mín. “
“Til hvers er nú veriS aS taka útlenda, ókunna
rrenn inn í hirSina. Eg skil ekki hvaSa hugmynd
þaS er, sem komiS hefir prinzinum til aS taka ást-
fóstri viS þenna unga rnann, er náttúrlega aldrei mun
geta felt sig viS líf okkar. Væri nú eigi um annaS
aS gera en þetta, mundi eg ekki segja margt, en nú
baetist viS aS hinn ungi máSur hefir konu meS sért
sem enginn þekkir, og sem ekkert á til. Hvernig
eigum viS aS geta umgengist slíka manneskju. ÞaS
væri þaS sama og aS gefa sjálfum sér utanundir. Mér
virSist því sem okkur sé stórlega misboSiS meS
þessu. '
Hin litla skorpna hirSkona spratt alt í einu á
fætur.
“ViS skulum mæla á móti þessu. ViS látum
eigi skipa okkur!”
Einmitt þaS,” sagSi Leonie meS leiftrandi aug-
um. “Eg hefi fastlega ásett mér aS gera alt þaS,
er eg megna til þess aS koma þessu í annaS horf.
August Ferdinand er alt of leiSitamur gagnvart konu
sinni. Ef til vill mun hræSsla hans um konu sína
hjálpa okkur mikiS, þegar á þarf aS halda. Eg
hefSi annars viljað fá okkar litla vin von Flandern
inn í hirSina. Hann er mjög skemtilegur maSur og
mesta prúSmenni, og auk þess mjög vinveittur mér.
Hann er aS ætlan minni mjög vel fallinn til þessarar
stöSu, því eftir aS hann varS fyrir óhappi því, aS
detta og meiSa sig í síSustu veSreiSunum, er hann
nú eigi framar fær um aS vera í herþjónustu.”
“Þetta er rétt — vesalings maSurinn!” Hinar
rauSu rákir kring um munn greifafrúarinnar kreptust
flærSarlega saman. “Hann er ljómandi maSur —
skugginn ySar og allir ungu mennirnir öfunda hann
af því, aS h onum veittist sá heiSur aS halda uppi
kjólslóSa yðar. ÞaS er og sagt aS þér viljiS fyrir
hvern mun gifta hann Gerty Wreda.......”
“Gifta hann?” Frú Leonie stökk upp. eins og
tunga vinkonu hennar hefSi veriS nál, er hefSi stung-
iS hana í hjartaS. En á næstu stundu smábrosli hún
og mælti. “ÞaS er eigi leyfilegt aS slcoSa svona í
huga minn. Sleppum þessu. ÞaS eru fleiri en egt
sem vita af þessu. En til þess aS hverfa nú aftur aS
aSstoSarmanninum, þá er bezt aS koma öllu svo
íyrir, aS herra George þegar frá upphafi sjái, aS hér
vinnur hann fyrir gíg. ViS setjum okkur á móti
þessu og tökum eigi viS þessari konu hans. Eg mun
og jafnvel þegar í kvöld sjá svo fyrir, aS fleiri fylgi
dæmi voru. Og þaS sem mest rfSur á, er aS halda
Önnu Reginu fjarri henni.”
“ÞaS er allskostar ómögulegt, góSa mín. ÞaS
verSur aS koma hinna ungu frú í kunningsskap viS
piinzessuna.”
Barónsfrúin rak upp fyrirlitlegan hlátur.
“Vertu hæg. Á þeirri stundu skal eg standa viS
hliS prinzessunnar og sjá svo um, aS þaS verði fyrsta
og síSasta sinnt er hún talar viS hana.
“HvaS þá? Nú er eg hissa.”
“Ef viS förum rétt aS, mun okkur takast aS
koir.a öllu svo fyrir, aS aSstoSarmaSurinn kjósi
þann kost beztan, aS fara sjálfkrafa.”
“ÞaS er ágætt. ”
“ÞaS. er aS eins eitt, er ollir mér talsverSum
heilabrotum.” Barónsfrúin vatt armböndunum viS
og laut niSur hinu fagra höfSi sínu.
“Og þaS er?”
“Greifafrú Xenia Dynar.”
Líkt og hvæsandi ormur kom nafn þetta fram af
vörum forsetafrúarinnar, og höfuS hirSkonunnar
skauzt fram, eins og hún ætlaSi aS lesa nafn þetta á
vörum vinkonu sinnar.
“Jú, jú, .... eg skil,” voru orS hennar og dróg
hún nú mjög seiminn.
“ÞaS hefir nú tvö síSustu missirin veriS dáSst
helzt til of mikiS aS þessari fegurS,” mælti frú Leo-
nie meS miklum biturleik. “Þessi hrokafulla
skepna þykist mikil af nafni sínu og peningum, og
rembist viS aS bjóSa öllu því birginnt er á nokkurn
hátt stendur í vegi fyrir henni. HaldiS þér máske
aS mér geti tekist aS fá hana meSmælta mér? Nei,
þaS er ekki því aS fagna; hún er of ísköld til þess.
Hún hefur sitt rauSa höfuS hátt yfir okkur öll, eins
og þaS væri af einskærri náS og miskunnsemi, aS
hún heiSraSi veizlur okkar meS nærveru sinni.”
“Þetta er satt, góSa mín. ÞaS er hlægilegur
þótti; óþolandi hroki! Hún ímyndar sér líklega aS
hún þegar hafi furstakórónu í vasanum.”
“Svei! En eg ætla aS tími sé'nú kominn til aS
klippa vængi þessa fugls, eSa hann kann aS fljúga of
hátt aS lokum.”
Bitur fjandskapur lág í orSum þessarar fríSu
konu. Hún laut nær hinni og sagSi í lágum hljóS-
um:
“HafiS þér ekki tekiS eftir því, aS Anna Regina
gerir sér mikiS far um aS komast í kunningsskap viS
þenna litla rauSbirking?”
“HveuS þaS snertir, þá vona eg aS viS höfum
þar dálítiS aS segja.” Og veifa hirSkonunnar blakti
rtil líkt og flagg í stormi.
“Eg er þó hálfhrædd um aS viS megum okkur
þar lítils, því allir karlmennirnir mundu þegar taka
málstaS greifafrú Dynar, ef viS sýnum okkur á nokk-
urn hátt líklegar til aS steypa henni. Nei, eg veit
þaS vel, aS eigi munum viS fá nokkru orkaS, ef viS
leitum beinlínis á hana, og hefSi eg því hugsaS mér
annaS ráS, en þaS er aS nota hennar eigin hroka og
drambsemi og á þann hátt aS setja hnífinn fyrir
kverkar henni.”
“Þér eruS hrein galdrakona, góSa min. Vit
mitt stendur kyrt. Því hvernig ætti aS geta tekist
aS reka á dyr svo undur fríSa konu?
Barónsfrúin leit upp. Gimsteinarnir skinu í hári
hennar líkt og skærir neistar og rödd hennar var lík
óg þegar »pilamaSur .setur alt a ^ina tölu, er hun laut
niSur aS hirðkonunni og sagði meS beiskjusvip:
“Janek Proczna! ...... Janek Proczna. Söng-
maSurinn af guðsnáð!
“Herforingi, brón von Flandern,” kallaSi nú
bjónninn milli dyratjaldanna.
“ÞaS er ágætt, ágætt! Þú kemur eins og þú
'ærir kallaSur!”
. , . (Meira).