Heimskringla - 27.08.1919, Qupperneq 6

6. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
Winnipeg, 27. ÁGÚST, 1919.
Pólskt Btóð.
ÞÝZK-PÓLSK SAG A
VII. KAPITULI.
Nú var þunglega gengicS aS dyrunum. Og inn
gekk riddaraforingi von Flandern. Hann var með-
almaður aS vexti og dróg hann fótinn eftir sér. Bar-
ónsfrúin heilsaSi honum mjög alúSlega og maelti:
“Sólin er í
var hann áSur riddaraliSsforingi, en beiddist lausn-
ar, aS sagt hefir veriS, til þess aS ferSast um önnur
lönd. Og hvaS segiS þiS til þess, aS þetta kvaS
vera alkunnugt í höfuSborginni. Fornir félagar hafa
þar heyrt hann syngja og þekt hann aftur. Fyrir
sakir þess hefir veriS tekiS viS honum viS hirSina og
í alla staSi meS hann fariS sem Dynar greifa, þó eigi
sé hreyft viS dularnafni hans.
Þarna getiS þér séS hvernig á því stendur, aS
| dagblöSin hafa veriS aS benda til hins göfuga ætt-
i ernis söngmannsins. Greifafrú Dynar hefir aldrei
j nefnt þaS á nafn og er þaS bending til, aS þetta er
um? ”
"Leikari einnf
yfir, barónsfrú.”
er prinzessan heldur hendi sinni
“Lofum honum aS ausa út harmi
manna áheyrn hver ritaS hafi Emilia Galotti. ÞaS leikur harmatölur Lctus blómsins þarna inni í saln-
var til einkis fyrir ySur aS leita í öllum Schiller!
Fursti Heller Huningen laut niSur hinu ljóshærSa
höfSi sínu og stundi viS.
Var nú slegiS þrisvar sinnum á gólfiS^ en Xenia sínum; hann hefir borgaS fyrir þaS,” mælti einhver
reis upp og gekk fram til kvenna þeirra, er mynduSu viS hliS þeirra.
hálfhring fyrir dyrunum.
Greifafrú Kany flýtti sér til húsmóSur sinnar til
þess aS hún gæti fylgt henni, er hún gengi inn í sal-
HeyrSist nú um stund aS eins lágt hvísl og voru
þá vængjahurSirnar opnaSar hljóSlaust og prinzessa
• einhver þyrni, er stingur hana illa, aS vilja kannast Anna Regina gekk inn viS hliS forsetans.
Hún heilsaSi frú Leonie mjög vingjarnlega,
uppgöngu, og hneigSi hann sig um leiS þennan söngmann, þetta pólska'tökubarn, sem
djúpt og kysti á hendina, er hún náSarsamlega rétti brógur ginn £n , þeggu atvJki hefí eg bygt fyrirætl.
fram.
Gekk han því pæst fram fyrir greifafrú Kany og
laut henni meS mikilli lotningu, en andlit hennar
teygSist í ótal hrukkur af óskapa vingjarnleik. Sett-
ist hann svo á hinn lága legubekk frammi fyrir fótum
forsetafrúarinnar.
“Eg hefi þá aiftur komiS tíu mínútum of snemma, I
frú mín,
kunningi. “En þér vitiS vel aS eg er gamall sæl
| anir mínar. Janek Proczna hlaut aS koma hingaS,
! en hin drambsama systir fans verSur þá aS draga
sig í hlé, til þess aS komats hjá vanvirSu þeifri aS
j vera skyld slíkum manni.”
“Þetta er ágætt í alla staSi.”
RiddaraliSsforingi von Handern sneri upp á
! varaskegg sitt, en hiS veiklulega föla andlit hans
sagSi hann hálfbrosandi, eins og gamall | roSnaSi lítiS eitt um enniS og gagnaugun.
‘Janek Proczna bróSir þessar drambsömu konu!
keri, sem ætíS reyni aS ná,! hinn fyrsta Hminn áSur Hig pó]gka tökubarn> 8öngmaSurinn, ber því hiS
! mikla, göfuga nafn hennar,” hrópaSi nú greifafrú
en boriS er fram fyrir alla hina.
hneigSi sig svo til aiira hiiÖa og rétti greifafrú Dynar
mjög hýrlega hina litlu hendi sína.
Xenia varS aS beygja sig djúpt til þess aS færa
hina litlu hendi aS vörum sér, því prinzessan var
mjög lítil vexti, og virtist sem hinn langi silkislóSi
væri of þungur fyrir hinn grannvaxna líkama.
AndlitiS var fölt og barnalegt, en augun stór og
var sem þau litu hissa og hjálparvana út í veröldina,
líkt og þegar fuglsungi, er í fyrsta sinn hefir fariS úr
hreiSrir.u, fir.r.ur vaggandi grein undir fótum sér.
HiS ljósa hár var strokiS aftur frá enninu og féll í
löngum lokkum um háls hennar. Gimsteinasettum
Greifafrú Kany ógnaSi honum meo veifunni, en j^any og lieyrSist Um leiS aftur á bak í hinn mjúka nálum var stungiS gegnum hinn gríska hnút á bak-
Leonie leit hissa viS.
“Ekki nema tíu mínútum of snemma! Þá verS-
um viS aS flýta okkur meS launungarmál okkar, því
tíminn er hélzt til of naumur. ViS vinkona
er hetzt tn ot naumur. Viö vinkona min
höfum, bezti Flandern, veriS aS tala um Dynar fólk-;
iS, og er okkur þaS báSum jafn leitt.” Barónsfrúin
laut lítiS eitt fram, brosti og leit til hirSkonunnar. i
“YSur virSist líklega aS Flandern sé einn af þeim
fáu, sem eigi er blindaSur af ljóma hinna rauSu
lokka.”
En var þaS ekki skrítiS? HiS föla andlit ridd-
araforignjans leit upp til barónsfrúarinnar og var
augnaráS hans hálf ásakandi og fleSulegt. “Sá sem
eitt sinn hefir gert riddaraþjónustu hjá drotningunni
Rós, mun aldrei komast upp á aS hafa snjóbolta fyr-
ir hjálmskúf.”
Leonie hringaSi enn meir hinn litla mtoin sinn
og leit brosandi til hans og mæiti:
legubekk, og hló jafnvel illgirnislegar en vandi henn- höfSinu, er hélt uppi hinu bylgjandi hári.
ar var til. j Þeir voru til, er sögSu aS harla lítiS kvæSi aS
“Þey, þey, þaS kemur gestur.” ! prinzessunni og aS hún eigi væri annaS en leiksopp-
“En heyriS, barónsfrú! ÞaS kostar okkur ærna ur í höndum Kany hirSkonu sinnar. Aftur aSrir,
peninga aS fá þennan nafntogaSa söngmann til aS
syngja fyrir okkur?"
Þetta virtist þó eigi fá mikiS á Leonie.
“Hennar hátign getur borgaS þáS,” svaraSi hún
og brosti háSslega, “ef hún á annaS borS vill heyra
eitthvaS skemtilegt.”
“Já, ef hún er fær um þaS.”
sem þóttust hafa tekiS eftir ýmsu og töluSu um liftr-
andi augu og saman þrýstar varir. Þeir hristu höf-
uSiS og virtust aS trúa því, aS Anna Regina væri
hrein dúfa innan um eintómar krákur, er eigi þyrSi
aS lyfta vængjunum til flugs, af því aS hún sæi, hve
yfirsterkari aS mótstöSumenn hennar væru.
TevatniS var drukkiS standandi, en listamenn frá
“ViS skulum ekki gera okkur neinar áhyggjur út leikhúsum skemtu á meSan meS ýmiskonar söng.
af því. MuniS eftir því, aS þaS er eg, sem ræS
þessu og vona aS þér sýniS mér aSstoS.”
Forsteafrúin sneri nú viS hinu fagra höfSi sínu
og heilsaSi vingjarnlega manni sínum, er álútur og
þreytulegur ge,... inn.
Nú kom vagn eftir vagn aS húsdyrunum; í hinni
Látum okkur nú víkja aS efninu! Greifafrú bvefíc|u forstofu skrjáfaSi í kjólslóSum, í sporum og
Dynar reynir meS öllu móti aS koma í veg fyrir fyr- sverSum glamraSi á stígnum, en uppi í sölunum stóS
irætlanir okkar og verSur því heldur hvimleiS. En húsfrúirr stolt og tignarleg undir hinum stærsta ljós-
af því örSugt mun verSa aS koma henni úr okkar hjálmi og fagnaSi gestunum mjög vingjarnlega.
hóp, þá verSur hún sjálfkrafa aS rýma og flýja fyrir
hræSu þeirri, er viS kunnum aS setja upp í hinum
blómlega hveitiakri okkar."
“Og þaS fyrir þá sök aS þér nýlega nefnduS
söngmanninn Proczna?”
Hin smáu augu hirSkonunnar leiftruSu af for-
vitni, en hinn ungi foringi hló dátt.
“Náttúrlega, Janek Proczna,” svaraSi hann. “En
veriS nú búnar aS heyra ótrúlega hluti um þennan
alþekta söngmann."
“HvaS þá — er nokkuS hneykslanlegt? Óleiyfi-
legur kunningsskapur?”
Greifafrú lá viS köfnun, er hún ruddi þessum
spurningum út úr sér.
“GuS varSveiti mig; hvernig dettur ySur slíkt í
hug?” mælti barónsfrúin og hristi höfuSiS fyrirlit-
lega. “Janek Proczna hefir vissulega á ferSum sín-
um tínt eins margar rósir og lárviSi og 'leitt margra
konur til ásta viS sig. En þó aS rödd hans kunni
aS flytja fjöll og töfra dýr og jafnvel trén, svo þau
slíppi rótum sínum og fylgi honum, þá mun þó þessi
máttur hans stranda á þverúS, og þaS er á hinu stolta
höfSi greifafrú Xeniu." ,
x “Heller Huningen glæSir furstakórónu sína og
Prinzessan gekk meS hinum venjulega blíSleik
inn í söngherbergiS og fylgdu henni allir þeir er viS-
staddir voru. Gekk hún því næst viS handlegg
Leonie snöggvast um hina löngu röS af sölum og sett-1
ist svo loksins í herbergiS, er búiS var 1 7. aldar stíl
og söfnuSust þar um hana nokkrir hinir vildustu vin-
ir hennar.
Er hún hafSi fyrst komiS inn í salinn hafSi hún
litiS í kringum sig og þegar tekiS eftir því, aS eigi
hafSi öSrum veriS boSiS en venja var.
Brátt sveimaSi nú um sali forsetans prýSilegt Voru þaS eingöngu ulanriddara foringjar, nema
sambland af silki, kniplingum og margskonar ein- húsbóndinn sjálfur og barón von Drach.
kennisbúningum, en þá minst varSi, var sem alt þetta1 OrSrómur sá er gekk um fýlkiS var hvorki ósann-
læstist saman í eina þétta þyrping, þá er greifafrú ur né orSum aukinn. Úlanriddararnir höfSu tekiS
Dynar gekk inn, ásamt frænda sínum Drach, en[ á sig slíkan brag, aS almenningsálitinu ofbauS. Þeir
kona hans var eigi meS þeim.
forSuSust meS miklum hroka bæSi borgaralega
“Ennþá eitt sinn ýr búningur!” hvæsti greifafrú menn og einnig félaga sína í fótgönguliSinu og stór-
Kany í eyra vinkonu sinnar, og barónsfrúin starSi skötaliSinu. OrStak þeirra var: “Einungis fyrir
fyrst haturslega á hina ljómandi framgöngu greifa- sjálfa oss”.
frúar Dynar, en flýtti sér til hennar og rétti henni
báSar hendurnar meS hinu sólbjarta brosi.
Og eigi voru aSrir teknir í riddaraflokk þennan
en þeir er voru af æSstu stigum.
Herra von Flandern var hinn fyrsti, er hneigSi Frá þeim tímum aS prinz Reusseck hafSi stýrt
sig djúpt og virSingarfyllst fyrir. “snjóboltanum”, en herdeild þessari, fór aS úa og grúa þar af smáfurst-
hann var því miSur of lítill til þess aS eftir honum um, prinzum og greifum, en fyrir ættsmáa menn var
yrSi tekiS. Svipur Xeniu leiS kæruleysislega fram eigi hugsandi aS komast þar aS.
hjá honum. August Ferdinand prinzi líkaSi þetta aS vísu illa,
“Eins og nærri má geta mun hún fyrst rétta hend- en hann fékk eigi viS ráSiS. En til þess þó aS bæta
ina aS Heller Huningen fursta,” hvíslar hirSkonan dálítiS úr þessu, hafSi hann ær því eingöngu tekiS
hálf-hátt og Leonie ypti háSslega öxlunum. sér aSstoSarmenn úr fótgönguliSinu, en í staS þes3
Undir yfirskini frændseminnar má margt og mik- aS draga meS því úr ágreiningi þeim, er var á milli
iS gera svo lítiS beri á." Og svo sneri hún sér aS hinna ýmsu herdeilda, hafSi hann öllu heldur aukiS
greifafrú Ettisbach og talaSi mjög blíSlega til hinnar hann.
litlu blómlegu ljóshærSu frúar. En augu hennar liSuj Anna Regina hafSi sezt á hornlegubekkinn. Til
I þó ósjálfrátt yfir hiS lokkaSa höfuS, þangaS sem vinstri handar hennar sátu furstafrúranr Reusseck og
bræSir meS því ísinn viS hjarta hennar, mælti upp-^ greifafru Dynar hafSi sezt niSur einslega á legubekk. Xenia, en til hægri handar frú Leonie og þrjár Kelztu
áhalds vinkona barónsfrúarinnar mjög meinlega.
Frammi fyrir henni stóS frændi hennar, hinn ungi herforingjafrúrnar. Fyrst var greifafrú t arenberg,
Greifafrú Kany leit upp og var sem vonir henn- fursti Donat von Heller Huningen og var hann var hún lítil vexti, lagleg og ljóshærS; rödd hennar
prýSilegur á aS líta í einkeninsbúningi úlanriddar- var há og hvell, og hafSi hún flestum fremur vit á því
ar hefSu brugSist, og spurSi hún hálf hissa:
“En hvaS getur þá Proczna gert, ef hún eigi tek-
ur hann aS sér? ”
“Meira en þér haldiS. HeyriS nú! — Vinur
okkár, Flar.dern hérna, hefir veriS hægri hönd mín
aS njósna um hina fögru greifafrú Dynar, í þeirri von
aS íinna einhvern lausan stein í hinni miklu víggirS-
ing, er hún víggirSir sig á baka til viS, og þar sem
eigi verSur fremur komist aS henni en aS sáttmáls-
örkinni í hinu allra helgasta. ViS höfum litiS var-
“Frúr góSar, eg hefi nýungar aS segja ykkur.”
“ÞaS er ágætt! Heyr! heyr!”
“Barónsfrúin hefir orSiS!" kölluSu allir. Kross-
lagSi hún þá hendurnar. og sagSi á hinni óskýru
þýzku s?nni:
“Eg hefi aS segja frá miklum viSburSi, frúr mín-
ar. VitiS þiS aS hann, hinn ágætasti af öllum, hinn
nýupprisni Apollo, hinn frægi Proczna, syngur í höf-
uSstaSnum?”
Er hún hafSi mælt þessi orS, leit hún skyndilega
til Xeniu, er stóS og talaSi rólega viS Heller Hun-
ingen. Hún virtist eigi hirSa mikiS um viSburS
þennan og hélt áfram samræSu sinni eins og ekkert
hefSi ískorist.
“HvaS? Er Proczna í þýzkalandi?” hrópuSu
frúrnar Reusseck og Ettisbach, en greifafrú Kany
greip fram í og sagSi: “Nei, nú! Ætlar hinn ó-
OauSlega Pólverji þá aS fara aS létta á þýzku pen-
ingapokunum okkar? HvaS kostar agangurinn. I
Vínarborg kváSu tíu menn hafa veriS fóttroSnir, af
því aS söngvarinn af guSsnáS gat ekki nógu fljótt
skift hundraS gyllina seSlunum.”
Leonie klappaSi saman lófunum og Flandem
brosti af innri ánægju.
“En, kæra Kany,” mælti Anna Regina og leit
hissa upp.
“Janek Proczna er einhver hinn ágætasti lista-
maSur nú á tímum. Og selur varla sjálfur aSgöngu-
miSana."
“BiSjiS fyrir ySur, ySar konunglega tign, þess
konar menn halda ætíS eSli sínu, hvort sem þeir em
í svörtum frakka og syngja fögur lög, eSa sem töfra-
menn, eta eld og gleypa hnífa.
Svipur hirSkonunnar lýsti nú takmarkalausri ill-
kvitni, er hún leitytil greifafrúar Dynar, er sat gegnt
henni, grafkyr eins og marmaramynd.
“En þaS stendur í blöSunum, aS Janek Proczna
sg aS eins dularnafn,” greip greifafrú Ettisbach fram
í, er Anna Regina þagnaSi, “og aS söngvarinn sé
eiginlega af mjög tignum ættum.”
Flandern kældi andlit sitt meS veifu Leonie.
“En frú mín,”''mælti hann, eg mun innan skams
leyfa mér aS heimsækja ySur, til þess aS tala lítiS
eitt um brögS og auglýsingahnykki.
“ÞaS væri skrítiS,” flyssaSi barónsfrú Gertner.
En greifafrú Tarenberg flýtti sér aS leggja fing-
urnar á hinn'fagra munn hennar og mælti:
“Ein af vinkonum mínum hefir heyt Proczna
syngja í París og var mjög hrifin af því. Hann kvaS
hafa veriS frábærlega skemtilegur og einkennilegur
maSur. Konur sáu ekki sólina fyrir honum. Sjálf
keisaradrotningin hafSi þann í hávegum og bauS
honum til hirSarinnar. ÞaS er og haft fyrir satt, aS
hann hafi hitaS ofn sinn meS ástarbréfum og aS kon-
urnar í París hafi mútaS þjónunum á hóteli því, er
hann gisti í, til þess aS láta þær fá þvottavatn þaS,
er hann hafSi notaS.”
“HvaSa ósköp,” hrópaSi frú von Hofstraten og
strauk handarbakinu hálf óþokkalega um munninn.
En frú Reusseck kom flestum til aS hlæja, er hún
mælti:
“Ef manninum mínum tekst aS tæma buddu hús-
ráSandans í Whist-spilinu, þá förum viS á morgun til
höfuSstaSarins og þá skuluS þér vissulega fá eina af
þessum frægu flöskuni í jólagjöf.”
“Eg fer líka! Eg ætla aS skera nafn Proczna út
úr auglýsingunum og eta þaS á brauSi, kallaSi
greifafrú Ettisbach og klappaSi saman höndunmu,
eins og lítil skólastúlka. “Svona förum viS í skól-
anum."
Vinkona hennar Tarenberg, fleygSi veifu sinni
anna. HiS ljósa, þykka hár hans var greitt eftir
nýjustu tízku. Svipurinn var aS vísu eigi gáfuleg-
ur en mjög elskuverSur, og hin nokkuS stutta efri-
vör, er sýndi hinar mjailhvítu tennur, er hann hló,
var eitthvaS einkennileg.
“HafiS þér lesiS bækurnar, sem eg sendi ySur ? ”
spurSi Xenia meS hálfgerSum óánægjusvip.
ÞaS kom eins og fát á hann.
er búninga snerti/en um fram alt var hún hrædd um á borSiS.
“ReiSist ekki , bezta frænka,” svaraSi hann í
lega í allar áttir og loksins texist aS ná ’.yknmim aS rnCstu hreinskilni; “eg byrjaSi aS vísu aS lesa, en eg
hjarta Xeniu, en hann er Gústina þjónustumey, öldr-| vejt sannarlega eigi hvernig á því stóS, aS eg sofn-
uS kjaftakind, er eigi hefir nokkurn grun um, hví | aSi eins og gott barn> þegar hafSi lesiS aS eins tvö
digri undirforingi hefir veriS aS daSra viS blöS í “Nathan hinum vitra”. ÞaS má vel vera aS Reginu veriS teknar inn í samkvæmi þetta, en úlan-
Nathan hafi veriS ágætis maSur, en aS stagast á því
j á hverri síSu, er helzt til of mikiS og eigi gott aS
hinn
hana.
‘ ‘Undirf oringinn ?
“Já, þaS er fyrverandi þjónn vinar okkar hérna^ vita> hvort hlægja skal af því eSa gráta yfir því.
og má óhætt reiSa sig á hann.......... Hann er trúr slc£l ekki hvaS ySur getur þótt koma til slíks.
sem hundur — og slægur sem.........sem........ sem.”
“Sem herra hans og yfirmaSur,” mælti Leonie
hlæjandi, og fleygSi blómi í andlit vinarins.
hinn undur laglega mann sinn. Þp kom frú von
Hofstraten, hún var heldur feitlagin og nokkuS þung-
lamaleg, en þó mjög viSfeldin. SíSan kom svo
greifafrú Ettisbach; virtist hún aS vera meS öllu á-
hyggjulaus og sugsunarlaus, en orStak ehnnar á þessa
leiS: Á morgun glöS aftur.
BáSar hinar konurnar, er þó heyrSu herdeildinni
til, voru sjaldan viS hirSina og var því tekiS lítiS til-
lit til þeirra. önnur þeirra var mjög heilsutæp, en
hin mjög einföld og barnsleg. Barónsfrú Gertner
og greifafrú Dynar höfSu eftir sérstöku boSi Önnu
Eg
Mér
En Gústina hefir skýrt rrá mörgu því, er skeSi byrjuSuS þér eigi á “Hermanna-hamingju? Mina
í öll þau ár, er þau lifSu í hinni mestu einveru í höll von Barnheim hefSi sjálfsagt haldiS ySur vakandi.”
Dynar greifa; hún hefir og nefnt hina miklu peninga, | “GóSa frænka, eg þakka guSi fyrir aS eg þegar
er hrúgaS hefir veriS saman í öll þessi ár, og er henni
tekst vel upp, minnist hún á bróSur greifafrúarinnar.’
“BróSur?”
“Nei, þaran fáum viS nýtt aS heyra og verSum
vic aS kynnast því betur."
“HiS pólska nafn á hinni greifalegp ættarbók
riddararnir voru nokkurskonar fljúgandi hjörtu milli
allrp þessara rósa. HöfSu þeir nú þegar fimlega
smeygt smástólunum inn á milli hinna hærri stóla.
“Hver einn hafi sína,” var nú sagt hlægjandi og
þótti þaS mjög eSlilegt, aS hinir dyggu sveinar sett-
ust til fóta drotninga sinna.
Greifafrú Kany hafSi nú fariS frá unun whist-
spilsins í næsta herbergi og studdist nú viS stól
greifafrúar Tarenberg, og kvaS þaS skyldu sína aS
skýra hinni litlu frú frá því, aS maSur hennar hefSi
þekti þá sögu, og fór því fljótt yíir hana." ' nú þrisvar sinnum spilaS eitthvaS grunsamlega meS
“Þér eruS ljóti maSurfnn. Nú verSiS þér tafar- hjartadrotningunni.
fyrir mitt leyti dauSleiSist þaS.”
Hin stóru barnslegu augu hans voru svo aumkv-
unarleg á aS líta, aS Xenia hló ósjálfrátt. “Hví
ViS förum öll. Á-
munuS hata, þegar
ÆtliS þér aS verSa
“Þetta er ágæt hugmynd.
fram!”
Augu hinnar litlu hirSkonu leiftruSu, er hún leit
til greifafrú Xeniu og spurSi:
“Og þér, ástkæra greifafrú,
alt annaS er einskær kærleikur.
einar heima? ”
Greifafrú Dynar virtist aS vaxa um helming, er
húnsvaraSi þurlega:
"Já."
Leonie leit niSur á hinar ljósrauSu neglur og lét
ljósiS leika um þær.
“Mér dettur nokkuS í hug,” mælti hún niSurlút
og í háífum hljóSum. “Hugmynd, hugmynd! Kon-
ungsríki fyrir hugmynd!”
Barónsfrúin leit alt í einu upp og augnaráS
hennar flaug sem neistar yfir þá er voru þar saman
komnir og staSnæmdust viS Önnu Reginu.
“Hvernig væri aS Ulanriddaradeildin, keisari
Franz Jósef tækist á hendur aS bjóSa Janek Proczna
aS 3yngja í okkar NorSurlanda-Babel, en eingöngu
fyrir þetta samkvæmi?”
MikiS lófaklapp var gert aS þessari uppástungu.
laust aS byrja á Galotti og lesa hann allan mjög ná-
kvæmlega, því eg ætla mér aS' reyna ySur. MuniS
þaS.”
“Þarf eg þess?’, spurSi Donat og andvarpaSi um.
Heller Huningen stökk upp, eins og væri hann
Var alment hlegiS aS þessu, en Leonie leit fljót- snertur af rafmagni.
“Söngl.istin er vissulega mín veika hliS,” kallaSi
hann upp, “ep þó er eg til í þetta.
Greifafrú Tarenberg varS eldrauS af fögnuSi og
og semgreifafrúnni er evo umhugaS aS snúa á ÞjóS- leig. “Komist þér eigi viS af æsku minni og sak-
ve--ku, ef á þaS er minst, er í raun réttri Proczna og leysi?”
Janek Proczna, þessi söngmaSur er frægur er um j
illa NorSurálfu, er stjúpsonur hins gamla greifa, og
lega til hirSkAiunnar og dróg hana til sín í horniS j
á legubekknum.
“VitiS þér aS þér eruS ágætis kona, kæra Kany,’ j
mælti hún o^ ógnaSi henni um leiS meS veifunni. faSmaSi aS sér greifafrú Ettisbach og lá viS sjálft aS
“Þér nsunuS hita vesalings Tarenberg um eyrur.! hún mundi springa af ofurmagni tilfinninga sinna.
‘Nei, þér verSiS, frændi góSur, aS gera þaS, vegna þess aS hann daSrar ekki nógu eftirtakanleg? ! “Þetta er ágætt, hrópaSi greifafrú Reusserk og
eg vil eigi aS þér oftar spyrjiS mig í margra viS ySur. — Hver er þaS sem svo hrygSarsamlega, Meira.