Heimskringla - 12.05.1920, Page 6

6. BLAÐSÍÐA
HEIMSK.RINGLA
WINNIPEG, 12. MAI, |920.
Skuggar og skin.
SAGA
Eftir Ethel Hebble.
Þýdd af Sigmundi M. Long.
myndun. En samt ætlaði Kann aS gera aS vilja
Kennar.
‘‘ÞaS er ágætt. Þér verðiS aS gæta aS Kenni
meS nákv'æmni og umhyggju. Og nú verS eg aS
j fara. En viljiS þér lofa mér enn einu sinni, aS aS-
I seinni tíS voru þau sjaldan ein saman, og hún
forSaSist aS koma nærri þeim umtalsefnum sem gátu
veriS þeim báSum óþægileg.
“HeldurSu aS þú kunnir vel viS borgarlífiS?” mn'
bætti hún viS.
“Eg veit ekki, og óvíst aS Franciska uni sér vel
þar. Mér finst t-ondon aldrei verulega viSkunnan'
leg — og líklega ekki heldur þér. ÞaS er blátt á-
fram markaSur fyrir hégómann, og viS höfum séS
þ>ar helzt til of mikiS af dökku hlSinni."
Þau voru nú komin ofan aS vatninu. Basil sagS-
ist ætla upp í naustiS eftir árunurp. Margaret svar-
aSi ekki. Hún ífann til einhverrar vellíSanar-tilfinn-
ingar. FegurS landsins — hiS friSsamlega útlit og
holla loftslag, hafSi þessi hressandi áhrif á hana.
Haustsólin kastaSi geislum sínum á hiS hrífandi and-
lit hennar.
Basil gat ekki aS því gert aS honum hvarflaSi í
bug ein dagstund frá hinni allra fyrstu viSkynningu
þeirra. Eins og nú, stóSu þau þá hvort hjá öSru, og
þá hafSi hann sagt viS sjálfan sig, aS andlit hennar
væri þaS fegursta^ sem hann hefSi séS á æfinni. Hin varjegUr
dökku augu voru enn hin sömu og þá og sömuleiöis_____________
hinn fagurfega myndaSi munnur. En andlitiö í heild
sinni hafSi fengiS yfir sig fastara form og meiri al-
“ÞaS veit eg ekki ennþá. En eg akal komast “Má eg spyrja, hvers vegna?” spurSi hann ró-
eftir þ'ví,” svaraSi frúin róleg og ákveSin. legur.^ Þau voru nú komin aS hruninni girSingu, og
En svo sýndist sem útskýringin ætlaSi ekki aS Margaret hallaSi sér upp aS eik. Gegnum girSing-
koma. ÞaS var ekki hægt aS sjá aS Sir Basil grun- una sáu þau húsiS og tjörnina. Hann hoi'ÍSi hvöss-
aSi neinn. Hann sagSi blátt áfram aS báturinn um rannsóknaraugum á Margaret. Hann hafSi oft
gæta vel bátinn, og einnig aS þér segiS engum hver ^etfíSi lekiÖ, og því veriS óbrúkandi. Svo skipaSi talaS um þaS viS konu sína, aS hann hefÖi veitt þess-
þaS var, sem gaf ySur þessa bendingu, og ekki held- hann aS kljúfa bátinn í eldinn og sagSist ætla aS ari ungu stúlku meiri eftirtekt en nokkurri annari per-
! ur aS þér hafiS séS mig. j biÖja um nýjan bát frá borginni. En svo bætti hann sónu. sem hann hefSi variS fyrir rétti. Og honum
Því lofa eg ySur. þv[ aS Hklega yrSu þær systurnar aS sleppa eyjar hepnaSist ekki aS' sýkna hana, einungis vegna þess
Hann fór nú meS púSana, og kom svo aftur til förinni þaS sumariS. j aS hún vildi ekki segja honum al'la málavöxtu.
aS sækja árarnar, en þá var enginn í naustinu. Hún !
hafSi fariS út um bakdyrnar og var horfin inn í skóg-1 ' T*
XXVI. KAPITULI.
Margaret, sem var búin aS ausa bátinn. leit upp
á Basil, er hann sté upp í hann.
“Mér fanst eg heyra einhvern vera aS tala,” sagSi1
Basii mintist ekkert á bátinn viS frú Carew, enda
sneri hann aldrei máii sinu t.. hennar, ef anr.ars var
hún. “Á eg aS koma upp í bátinn. ÞaS hefir víst kostur. Þó hafSi hann ennþá engan grun um hlut-
ekki veriS annaS en regnvatn í honum?”
Hann spurSi í lágum, næstum hvíslandi róm:
“Er þaS til aS hlífa þeirri konu, sem þér, eg og Peter-
; kin, hcfum vissu fyrir aS stal festinni — reglulega
þjófnum?”
Hún sá aS ekki var um annaS aS gera en aS tala
í fullri alvöru.
“Nei,” svaraSi hún meS hryllingi. “Ekki —aS
öllu leyti. ÞaS er aSallega vegna systur Tuinnar.
[ deildar hennar í þessu. En elftir því sem tíminn leiö,
Eg býst viS því. En eg ætla aS athuga hann varg Hún honum meS hverju degi hvimleiÖari, og Hún mundi naumast lifa þaS af, ef hún vissi hiS rétta
lítiiaháttar. Þetta er gamalt hró. Annars sýnist hanri hugsaSi um þaS iSulega hvernig bezt væri hægt samhengi í máli þessu.
ekkert vera aS honum.—En bíddu augnablik,’ bætti ag fá hana meS góSu til aS yfirgefa heimili hans. “Já, eg skil þaS. Lady Paunceforte er systir yS-
hann viS og laut ofan í kjölinn. ! Fyrsta sporiS í þá átt var aS leggja henni til peninga, ar.” Hann hleypti brúnum. “YSur þykir mjog
Honum brá snögglega. Hann strauk sandinn af 9VO hún hefSi fastar árstekjur; en hann gekk aS því vænt um systur ySar. Og hún veit ekkert — hefir
og sá aS plankinn þar undir var í sundur, og aS bát- j v;su ag hún mundi ekki verSa ánægS meS neina smá- engan grun?”
urinn var hriplekur. Þegar þau hefSu veriS komin muni, og á þessum tíma var honum þaS ókleyft, sök- ‘-Nei hún hefir enga hugmynd um þaS," svaraSi
miSja vegu til eyjarinnar, þar sem vatniÖ var dýpst, : um ýmsra annara stórra útgjaldá, sem ekki varS hjá Margaret meS ákafa. Og þaS -sem fram kom viS
mundi báturinn hafa veriS orSinn fullur aif vatni, og komist
hefSu þau nú veriS aS tala saman og ekki haft augun |
á bátnum, fyr en alt í einu —” Hann þoldí ekki aS
fara lengra í huganum.
“Báturinn er ekki sjófær,” sagSi hann fölur og al-
ViS getum ekki fariS til eyjarinnar í dag."
i mig á þeirn tímum, gekk mjög nærri henni. Eg get
Franciska furSaSi sig á því, aS móSir hennar
vildi endilega aS þær drykkju te á litlu veitingahúsi,
vörublæ, sem bar vott um mikla og þunga lífsreyn^u.^ ^ þær Voru á heimleiSinni. Hún var sár óánægS
.... And',tl5 '*** bvl,„a5 >lfÍr45V1' meS sÍálfri sér aS hugsa tn þess, aS Basil og-------------------------- - . „amv.zKuuu xemur pessu mau exx. v.o, svar-
hinum djupu botnum , og se g y . Margaret hlytu aS neyta þeirrar máltíSar heima, án leiS af skemtigöngu í garSinum. Eikurnar voru nú ag; Margaret meS ákefS. “Ástin var höfuSatriSiS.
Af þessum ástæSum var hann neyddur til aS láta ehki meÖ orSum lýst því fyrir ySur, eins og verSugt
alt standa viS svo búiS. Um þsssar mundir hlaut væri^ hversu góS hún er viS mig og hefir ætíS veriS.
hann einnig aS verja miklum tíma til stjórnmála. ÞaS þag ma heita aS hún sé alt fyrir mig, og ifyrir mig
var því aSeins viS og viS aS honum kom í hug ónýti mundj hún flest í sölurnar leggja, ef þörf krefSi —”
plankinn í bátnum. Honum fanst þaS undarlegt og “Og þér fyrir hana, ekki síSur. Eg get eklci
óskiljanlegt aS huldukonan vissi utti þetta. En annaS sagt en þetta gerlr máliS enn flóknara. En —
svo var máske ekkert aS marka þaS, sem hún var aS ec n£ vaeri eitthva5 þaS í þessu máli, sem þér vissuS
ruSla- ekki um? AtriSi, sem máske losaSi ySur viS aliar
Um þessar mundir kom nokkuS óvænt fyrir átölur samvizkunnar? ”
Margaret. Kvöld eitt í tunglsljósi var hún á heim- “Samvizkubit kemur þessu máli ekki viS,
var þungt og ljótt.
“ÞaS er komiS einskonar endurskin yfir hana,
hugsaSi Basil meS sjálfum sér. “Alt hennar and-
streymi 'hefir aSeins orSiS til aS g(^*a hana enn full-
þess aS þær mæSgur væru meS.
aS mestu lauflausar, og þaS skrjáfaSi í hinu skræln- Hún var dri,ffjögrin aS því sem gert var."
ÞaS mátti svo heita aS frú Carew þegSi alla leiS-j aSa laufi viS hvert fótmál. Hún var aS hugsa um j:n ást Qg skyldleiki fylgjast ekki ætíS aS,
ina. Dóttir hennar áleit aS þaS kæmi til af því, hve^ eitt sérstakt tímabil æfi sinnar. Og þá ryfjaSist upp hann hugsandi.
henni liSi il'la — hefSi svo ákafan höfuSverk — og fyrir henni lítiS atvik, er hún hafSi nærri gleymt, sem
komnari, en hætt er viS aS hún verSi a rei ramar tajagj þv; j;þg vig hana; aSeins spurSi hana af og sé er hún var á hegningarhúss-spítalanum. og Anna
»gSi
Margaret ski'ldi ekki hvaS hann átti viS.
LögmaSurinn héllt hægt álfram: “I svipinn held
eg aS eg hafi ekki meira aS segja ySur. Hluturinn
Rasil tók nú eftir bví aS lítilsháttar af vatni var í „ x \ c i • ’ n ~ ~~ •’~l ““,7*V“‘ 77’ *7~ .* V”*'; er sá, jómfrú Margaret, aS mér hefir ætíS fundist
Dasii ioK nu ciui pvi a ^ ^ Carew var reiöubuin ao fara heim. Og nu var eins sjalfa sig vio pao tækifæn, svo og lororoi sjaltrar ^.j
verulega glöS og áhyggjulaus, eSa eins léttlynd og
hún var forSum.
, til hvernig henni HSi.
' Blake afhenti henni barnsfötin og nistiS. Hún mundi
ÞaS var ekki en komiS var myrkur aS frú nú svo vel eftir, hve beisklega konan hafSi ásakaS
bátnum, sem Margaret fór aS ausa. Á meSan gekk
Basil upp aS naustinu til aS sækja árarnar og svo
um yÖur. Og meS mjög einkennilegum
nokkrar sessur til aS hafa á þóftunum. Þegar þang ^ þaS, hverskonar hús í bofginni hún mundi helzt
aS kom stansaÖi hann snögglega, er hann heyrSi vejja
v • i ___•__: i__F*am í rtvmar knm
og hún hefSi skirat um skáp Hún talaÖi um al'la hennar um aS finna hina tilteknu konu, er hún skyldi , . , - .. . . . , , . _
. * _ . , . . I , , . hætti hafa yms gogn komist i minar hendur. — Eg
l-----------------1--------------------11:1-------*•■"* bera kveSju frá Onnu og það meS, aS hun hetSi íSr- . * , . , - , £. ^
/ . þart ekki að segja yður hvernig það hefir atvikast.
heima og geima viS Franciskuf og ásamt fleiru mintist
aS einhver var inni í naustinu.
Þegar þær loksins óku í gegnum hliSiS, inn til
á móti
Fram í dyrnar kom
hávaxin kona, í svartri yfirhöfn síðri, og studdi fingr pauncefortei kom einn af hestasveinunum
unum á varirnar. þeim og teymdi hestana burtu.
Basil varS undrandi yfir þessari óvæntu sjón.
Hún starði á hann sem snöggvast; síSan rétti hún
aS honum hendina og leiddi hann inn í naustiS. ÞaS-
an gátu þau séS Margaret, sem laut yfir bátnum, en
þau sáu ekki framan í hana.
Basil varS hálf smeikur er hann leit á þennan ó-
kunna kvenmann. MeS sjálfum sér dáSist hann aS
Frú Carew ætlaSi aS segja eitthvaS, en kom
engu orSi upp. Hún aSeins hringdi klukkunni all-
’.irana'Iega.
KjallaravörSurinn opnaSi dyrnar, og hún snaraS-
ist inn á undan dóttur sinni, eins og hún ætti von á
einhverjum stórtíSindum. ..
En maSurinn sagSi ekkert, aSeins laut henni meS
því hvaS hún var falleg, en þaS furSaÖi hann aS hár- virgingU 0g ýtti dyratjaldinu til hliSar.
iS á hölfði hennar var hvítt, og þó virtist hún ekki
vera meira en miSaldra.
Hver gat þetta veriö? Honum fanst hann aldrei teiS tilbúiS, ef svo færi
“Sir Basil og jómfrú Carew eru ennþá í framstof-
unni,” sagSi hann nú. “Sir Basil skipaSi aS hafa
hafa séS jafn harmþrungiS andlit.
“Þér eruS Hklega kominn hingaS til aS fara í
bátinn ” hvíslaSi hún aS honum. En hver er þessi
“Ertu mikiS veik, mamma?" spurSi Franciska á'
hyggjufull. ___
ViS birtuna frá hinum glaSlega eldi í framstof
stúlka, sem meS ySur er? Eg get ekki séS í andlit unni sáu þær hvar Sir Basil, hár og myndarlegur, stóS
henni. Er þaS konan ySar?’
“N?i, þaS er tengdasystir mín/”
á gólfinu fyrir framan Margaret. Hjá þeim stóS
lítiS borS, og eins og í leiSslu hand’lék hún diska
“Er þaS svo? Og þaS var hún, sem hin var svo; 0g skálar, sem á því voru.
reiS viS. En hvers v'egna, veit eg ekki.’
“ReiS viS hvem? sagSi Sir Basil, sem skildi mæSgum.
Þau litu nú upp, og Margaret gekk á móti þeim
9!
þstta ekki. “MeS leyfi, hver eruS þér? ! pru Carew hélt annari hendinni um enniS en
Konan hugsaSi sig um litla stund og yfirvegaSi studdi sig viS vegginn meS hinni. svo hún félli ekki
útlit hans nákvæmlega. um koll. ■ . y* -r mm
“ASlaSandi andlit og þóknanlegur málrómur, ÞaS er ekkert, einungis nertur af svima, sem eg
sagÖi hún viS sjálfa sig. “Eg er ekki hrædd við á vanda fyrir,” sagSi hún og reyndi aS brosa. "ÞaS
hann. Og hann efnir þaS sem hann lofar. Eg má kemur helzt fyrir þegar eg hefi veriS úti og kem inn
tfeysta honum.
"ÞaS gerir minst til hvaS eg herti,
I í mikinn hita. ÞaS er engin hætta, elslku barniS
svaraSi hún.' mitt. Þarna er maSurinn þinn; heilsaSu upp á hann.
“En þér getiS nefnt mig "huldukonuna”, ef þér vilj'J En eg fer upp á loft og fer úr fötunum.
j8.” ! Margaret varS eftir hjá hinni fölleitu konu, meS
“Huldukonan! Eftir því eruS þér leiguliði hið undarlega bros á vörunum.
tninn.” í “Viltu eg hjálpi þér til aS fara úr yfirhöfninni?"
“Já, eg leigi “VölundarhúsiS" af ySur. En viS spurSi hén hikandi. “Viltu stySja þig viS mig,
skulum ekki tala meira um þaS. ÞaS er báturinn, mamma?"
sem eg vil aS þér skoSiS nákvæmlega. Þér .verSiS Sem svar var tekiS um handlegginn á stúlkunni,
aS lofa mér því, aS láta engan lifandi mann fá grun eins fast og járn'klær væru.
um aS þaS var eg, sem aSvaraSi ySur. FariS þér nú “ReruS þiS ekki út til eyjarinnar?" stamaSi frú
og lítiS á bátinn, og skoðiS hann vandlega áður enj Carew? — “Hvers vegna — hvers vegna gerSuS þiS
þér fariS út í hann.”
“SkoSa bátinn?” endurtók Basil alvarlegur, eins
og hann vissi ekki hverju hann ætti aS trúa.
“Mér er innan handar aS lofa því” svaraði hann.
“En hvers vegna á eg aS skoSa bátinn?
"HeyriS þér/’ hvíslaSi hún og rétti fram aSra^mamma, viltu ekki lofa mér—’’
"FarSu þína leiS og láttu mig í friSi.
þaS ekki?” ' •
"Þegar Basil fór aS aSgæta bátinn betur, kom
| það í ljós, aS hann væri ekki sjófær,” svaraÖi Marg-
aret í einlægni. “Honum<varS ákaflega hverft viS
er hann gáSi aS því. En þú ert svo veikluleg,
hina nettu hendi sína. “SkoSiS hann nákvæmlega
— alla plánkana. — Eg má nú ekki vera 'hér lengur.
Deibora er ætíS hrædd um mig, þegar eg er einsömul
úti. Hún er vís aS koma þegar minst varir til aS
leita mín. Mér var ómögulegt aS láta ySur verSa
fyrir fjörtjóni, úr því eg gat hindraS þaS — og heldur
Eg get vel
gengiS án þinnar aSstoSar; aSeins láttu ekki eins og
bér sé ant um mig, hræsnarinn þinn.”
Margaret hröklaSist frá henni, eins og hún hefSi
veriS slegin. Málrómurinn var þrunginn af heift og
hatri, og augnatillit móSur hennar var líkast því aS
ekki aumingja konuna ySar, fallegu. ViljiS þér hún væri aS verSa brjáluS. Margaret færSi sig lítiS
lofa mér aS hafa mjög góSar gætur á henni?”
eitt til hliSar, óttaslegin. Og án þess aS Hta viS
ast, en því miSur of seint.
"Eg veit ekki hvaS þaS er, sem kemur mér til aS
fara aS hugsa um þetta núna,” tautaSi Margaret eins
og í draumi. “í raun og veru hafSi eg hér um bil
gleymt þessu atviki. En í kvöld fanst mér henni
bregSa fyrir hugarsjón minni, og eg heyra málróm
hennar. En samt sem áSur er eg hrædd um aS þessi
gáta verSi aldrei ráSin.”
Margaret hrökk viS, er hún sá mann grannvax'
inn beygja fyrir götuhom og koma á móti sér. I
fyrstu gat hún ekki áttaS sig á því, aS hún hefSi nokk-
urntíma séS þennan mann áSur. Hann nam staSar
og tók ofan fyrir henni.
"ViljiS þér gera svo vel og segja mér, hvort Sir
Basil —” byrjaSi hann. En svo þagnaSi hann og
rétti henni forviSa hendina um leiS og hann sagSi:
“EruS þér jómfrú Carew? Þetta var þó sannarlega
heppilegt. Eg kom hingaS til aS spyrja eftir — til
aS leita upp heimili ySar.”
Margaret hörfaði lítiS eitt aftur á bak, föl og ótta-
slegin. ÞaS voru eftirstöSvar af ístöSuleysi og
hræSálu, sem vildu loSa viS hana síSan hún var í
hegningarhúsinu.
“Herra Banner!” stamaSi hún. “Eg — eg vissi
ekki aS þér væruS í þessari heimsálfu.”
Hann lagSi hendina vingjarnlega og hughreyst-
andi á handlegg hennar. og leit á hana sínum arn-
hvössu augum.
“Þér eruS líklega ekki mjög hrifin af því aS hitta
mig, jómfrú Margaret. Eg ryfja upp kveljandi end-
urminningar. En ef þér vilduS hlusta á þaS, sem eg
hefi aS segja ySur, og svo leyfa mér aS útskýra —”
“Herra Banner,” tók hún fram í. ‘Mér er alls
— En þau hafa aukiS álit mitt á ySur. Ef mér hepn-
aSist aS finna nokkrar sannanir, sem mig vantar, gæti
eg máske frætt ySur um undraverS og afar merkileg
atriSi, ySur sjálfri viSvíkjandi. En sem stendur get
eg þaS ekki; leiSarvfsarnir eru ekki ennþá allir í mín-
um höndum. En eftir á aS hyggja — er móSir ySar
— frú Carew — hér núna?”
“Já."
“Er líklegt aS hún verSi hér framvegis? ’’
“Já. þaS ímynda eg mér.”
ÞaS virtist sem honum líkaSi þetta betur.
“Er Esther Sharpe ennþá herbergisþerna hjá
henni? "
“Já.”
“ÞaS er gott.”
“Þér geriS mig forvitna, herra Banner,” sagSi
Margaret veiklulega. “Og þó finst mér aS eg muni
ekki vera forvitin að eSlisfari. En rétt áSur en þér
komuS var eg aS hugsa um launungarmál, sem fyrir
tilviljun barst mér í hendur, þegar eg var í hegning-
arhúsinu. ÞaS bar þannig til, aS fátækur konu-
aumingi, sem var á spítalanum, afhenti mér á deyj-
anda degi til geymslu öskju. í henni voru barnsföt
og nisti."
“Barnsföt og nisti!” hafði hann eftir henni.
“HvaS hét konan?”
Hann hoffSi á Margaret undrandi og óttasleginn.
“Hún gekk undir nafninu Anna Blake.”
“Og hún afhenti ySur þessa hluti? ÞaS var þó
merkilegt. En talaSi hún ekki neitt meira viS ySur?
Nefndi hún ekki hver væri eigandl hlutanna?”
Á þessu augnabliki fanst Margaret hin deyjandi
ekki úr minni liSið, hvaS þér voruS mér góSur viS kona standa uPPmálluS hugskotssjónum sínum.
hin hræSilegu réttarpróf. Eg veit vel, aS þó al- ÞaS var eins °S hún sæi hana { draumi- Sa8Si hún
menningsálitiS væri á móti mér, þá tókuS þér svari svo lögmannmum alt, sem hún mundi af því, er Anna
mínu og trúðuð því staSfastlega aS eg væri saklaus. hafSi talaS viS hana ~ um hennar ™rnasandi sam-
Eg er ekki vanþakklát; en muniS þér hvers eg baS vizkukvalir, og ósamahangandi bendingar. Hún leit
ySur? AS gleyma mér, aS —”
‘Eg man þaS mjög vel, aS þér vilduS ekki hafa
ekki á herra Banner meSan hún var aS segja þetta.
HefSi hún gert þaS, mundi hún hafa séS á andliti
mig aS trúnaSarmanni yðar,” sagði hann, “og þess hans bæSi undrun °S ^rstakan áhuga.
vegna gat eg ekki fengiS kviSdóminn til aS dæma Ef þér hafiS þessa hluti hjá ySur( munduS þér
öSruvísi en hann gerSi. En nú horfir öSruvísi viS, vilja lofa mér aS sjá þá? spurSi hann meS ákefS.
jómfrú Margaret. Nú veit eg meS fullri vissu aS þér GóSa, unga stúlkan mín, eg held viS séum í (þann
voruS saklaus. Eg hefi sannanir fyrir þvít og þjónn veginn aS gera mikilsverSa uppgötvun. Menn tala
gimsteinasalans sagSi mér —”
“Svo þér ha'fiS fundiS hann?” hvíslaSi hún a
hyggjtxfull. “En hann lðfaSi mér —”
oft um ýmsar sérkennilegar tilviljanir. En þetta tek-
- ur fram flestum þeim æfintýrum, sem standa í skáld-
sögunum. ÞaS getur orsakaS stórkostlega breyt-
“Já, eg veit þaS. En hann sagSi vini sínum ingu á lífskjörum ySar.
söguna inn á matsöluhúsi, samt án þess aS nefna hlut- Hún var dapurleg í bragSi, er hún Ieit á hann og
aSeigendur meS nafni. Fyrir hendingu varS eg á- sagði: “ÞaS má ekki snerta Francisku, og ekki
heyrandi og kannaSist viS efniS. Eg hefi nú hætt heldur skilja okkur aS. ÞaS væri altof dýrt keyptur
viS atvinnu mína. Konan mín á heima hér skamt vinningur fyrir mig.
frá, og heldur til hjá systur minni. Eg ætlaði aS Honum varS hálf hverft viS, er hann heyrSi
heimsækja Sir Basil og fá hjá onum upplýsingar um þetta. Hann varS fyrir vonbrigSum.
heimili ySar, og meS þeim hætti komast í bréfasam-
“ÞaS leiSir aíf sjálfu sér, aS eg geri ekkert í
"Já, sjálfsagt. Eg held ætíS verndarhendi yfir Basil eSa Francisku fór frú Carew upp á loft og fann
henni,” svaraSi hann meS góSsemi og þoIinmæSi. j Esther Sharpe, sem þar beiS hennar.
Hann þóttist nú fullvisa um, aS þessi fölleiti konu-
aumingi, meS silfurhvíta háriS, væri ekki em öllu
viti. Og þetta meS bátinn væri ekki annaS en í-
Esther leit .upp er hún sá húsmóSur sína koma.
“Og þau komu heim. Áform yðar hefir mishepnast.
En hvernig gat þaS atvikast?”
band viS ySur. GóSa ungfrú, þér megiS til aS leyfa þessu máli, fyr en eg hefi skoSaS hlutina nákvæm-
mér aS taka máliS upp aftur, svo eg geti sýnt hvern' lega og sannfærst um aS alt sé eins o geg ímynda
ig þaS gekk til í raun og veru, og meS því fært sönn- mér. Þegar þaS er búiS, skuluS þér fá öll gögnin í
ur á sakleysi yðar.”
[ ySay hendur," sagSi hann meS hægS. “ÞaS er vel
“Nei, þaS má eg enganveginn leyfa,” svaraSi hún mögulegt aS viss atriSi verSi ySur ógeSfeld, því sag-
alvarlega.
Meira.