Heimskringla - 07.07.1920, Qupperneq 6

f BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 7. JÚLl, 1920.
“Eg var ekkert hrædd, Debora.” ÞaS var snert-
ur af vanstillingu í málrómnum. "Vltu gera svo
veíl aá halda ljóslk.erinu dálítiS hærra? Eg sé ekki
vel, og á veginum liggja viSarhríslur, sem af og til
krækjast í fötin mín.”
Debora gerSi sem henni var boSiS.
Banner gægSist fram úr ifýlgsni sínu. Hann sá
glögt hiS einkennilega föla andlit konunnar, silfur-
hvíta háriS og bláu augun. Hann stóS sem töfraS-
Mér er engin hætta búin framar, Debora! Ur °g meS hál!foPinn munninn. I fyrstu vissi hann
En hún er í mikilli hvaS hann ætti aS hugsa. En alt í einu var eins
Skuggar og skin.
SAGA
Eftir Ethel Hebble.
Þýdd af Sigmundi M. Long.
hún efni.
— þaS hefi eg oft sagt þér.
hættu.”
Hún sagSi ekki meira. Þær fóru gegnum smá-
I og nýtt ljós rynni upp'fyrir honiím, og hann sagSi:
"Þetta er alls engin vofa. ÞaS er hún — Lady
vaxin Skóg. og komu svo aS hinu litla húsi, þar sem Carutters ~ ' eiSin Persónu. Eftir því er hún ekki
þær áttu heima. Deibora hélt ljósberanum hátt, svo dauS' Með einihverjum ráSum hefir Debora frels-
húsmóSir hennar sæi ibetur stiginn. ViS li'tla bugSu
á götunni lagSi birtuna beint framan í hana.
ViSburSum kvöildsins var ekki öllum lokiS. En
fyrst er aS víkja efninu aS Francisku.
AS kvöldi næsta dags var Von á Basil heim.
Ætti hún aS segja honum nokkuS af því, sem fram an'
hafSi fariS? Var ekki áhœtta fyrir hana aS gera
þaS ? ÞaS voru litlar líkur til aS þetta meS bátinn
væri satt; og sama væri líklega um söguna um eitraSa
ka'ffiS. Hún var á tveim áttum um íhvaS gera skyldi
í þessu efni, hvort hún ætti aS segja honum alt eSa
ekkert cilf því sem hún hafSi heyrt.
“Eg veit ekki hvaS aS mér gengur,” sagSi Franc.
iska viS sjálifa sig um leiS og hún nam staSar og fann
aS hún skalif öll á beinunum. “GeSveikur konu-
aumingi setur saman nokkrar einkennilegar sögur,
sem hún segir mér, og upp úr iþví verS eg svo á mig
komin, aS mér ifinst jörSin vera aS rifna sundur und-
ir fótunum á mér.”
ViS ítarlegri umlhugsun komst hún aS þairri niS-
urstöSu, aS hún gæti hvorki sagt Margaret né Basil
þaS, sem “húldukonan” halfSi sagt henni. Hún vissi
vel aS Basil var ekki um móSur hennar, og aS Marg-
arét hafSi beig áf henni — og ekki aS ástæSulausu.!
ÞaS hlaut Franciaka meS hrygS aS viSurkenna fyrir
sjálfri sér.
Föllleit og meS kuldalhroll um allan líkamann
gekk hún upp á herlbergi sitt og tók áf sér ytfirhöfn-
ina. Hún háfSi sagt herbergisiþernunni aS hún þyrfti
hennar ekki meS. Þessa seinustu daga, eftir aS hún
hafSi komist aS þeasum sorglegu sannindum, aS Bas-
il háfSi aldrei elslkaS hana, vildi hún sem oftast vera
laus viS rannsóknar- og forvitniisaugu stúlkunnar.
Hún var Varla búin aS háfa ifátaslkifti þegar frú
Carew kom inn án þess aS drepa á dyr.
“Eg fann þig ekki í gestaherberginu, þegar eg
gekk þar um,” sagSi hún. “En þessi stúlkukind sat
þar og lék á píanó.” '
Franciska kiptist viS er hún heyrSi í hvaSa ton
móSir hennar talaSi um Margaret.
“Hvers vegna er þér svona illa viS Margaret,
mamma? ” spurSi hún hnuggin.
Frú Carew geitbreyttist í andliti á svipstundu.
ÞaS komu hörkudrættir í kringum munninn, og úr
augunum skein einskonar rænuleysi. “SpurSu mig
heldur um eitthvaS annaS,” sagSi hún biturlega.
" ‘HvaS annaS sem vera skál, því þessu get eg ekki
. svaraS."
“HvaS annaSI" endurtók Franciska meS sjálfri.
Hver taug í líkama hennar skalf og nötraSi.
“Mamimal” sagSi hún lágt, 'þaS er einnig önnur
spurning( sem eg vildi gjarnan bera upp fyrir þér.
Eg Ihefi Lkki fyr en í dag heyrt Geoflfrey Carutters
nefndan — og sumt áf sögu hans. En meS hvaSa
atvikum dó hann?
ÞaS var því tlíkast sem gripiS væri um frú Carew
meS dauSs manns hendi. Augun tindruSu fyrst, en
á næstu augnábliki urSu þau sviplaus og starandi.
MeS veiklulegu ópi, sem bar vott um sálarkvöl og
örvæntingu, riSaSi hún á fótunum og hneig svo niS*
ur viS fætur dóttur sinmar.
aS hana og komiS ihenni á laun hingaS. Nú skil eg
alt betur, því þetta bregSur Ijósi yfir margt og mikiS.
Hin þokukenda glæta, sem hingaS til hefir hvílt
i yfir Magnolia Cottage — sem er nafniS á hinu sér'
kennilega og afsíSis liggjandi húsi — verSur nú skýr-
XXXIII. KAFITULI.
“ÞaS er undarlegt aS eg get ekki stilt mig um
aS koma á þessar stöSvar," sagSi Banner lögmaSur
viS sjálfan sig, er hann aS kvöldi þessa dags var á
skemtigöngu í garSinum. “Eg hafSi engan grun um
aS þetta mál myndi háfa þennan endi. Jótnfrú
Margaret leyfir mérekki aS gera neitt, svo erfiSi mitt
verSmr aS engum notum. En engu aS síSur get eg
ekki sagt skiliS viS máliS. Mér ifinst endilega aS
þaS sé meira til aS gera, 'fleira semþarf skýringar viS.
ÞaS eru ýmis atriSi, mállinu viSvíkjandi, sem eg skil
ekki; t. d. hvers vegna Ddbora býr hér. Af hvaSa
ástæSu skyldi hún háfa valiS þennan staS fremur en
alla aSra? Hún var vinnukona hjá Lady Carutters,
og mátti heita svo aS hun tiIbæSi hana. En hvaS
er þetta? Þarna kemur hún! Eg held þaS sé bezt
aS eg feli mig, eg aé aS þaS er einhver meS henni.
ÞaS er rnáske aumingja geSvei'ka konan.
er á Iffx. Sannleikurinn verSur fram aS ganga; hún
getur ekki vamaS því, aumingja stúlkan.”
Þegar hann kom upp á svefnherbergi sitt, sagSi
hann konu sinni aS næsta morgun yrSi hann aS fara
til Lundúna í áríSandi erindagerSum.
Loksins var nú fariS aS birta yfir þessu myrka og
flókna máli. "ÞaS er fátt svo vel faliS aS þaS finn'
ist ekki einhverntíma.”
Og guS vildi nú leiSa sann’leikann í Ijós.
og hana hafSi lengi iangaS til aS eignast eina af þeim'
tegund, en ekki ifundist.hún hafa efni á því.
"Eg sé aS ySur langar í skildingana,” hélt frúin
áfram meS hægS; og er hún í flýti hafSi athugaS
hvaS thún hefSi í silkipyngjunni sinni, lagSi hún pen-
ingana í hönd stúlkunnar og sagSi: “GerSu svo vel,
þarna eriu þeir, og þú getur reitt þig á aS bréfiS skal
dóttir nrún fá meS skilum.”
Amy hneigSi sig auSmjúklega og yfirgaf herberg-
iS. Frú Carew færSi sig nær ljósinu og sagSi viS
sjálfa sig: “Bréf til hennar — á þessum tíma — o.g
auk þess áríSandi. ÞaS er ekki ólíklegt aS þaS sé
frá Banner lögmanni. AS min3ta kosti er þaS mikil
hepni, aS svo vildí til aS miSinn komst í mínar hend'
InnihaldiS
Frú Brown, kona dyravarSarins, fór meS miS-
ann aS eldhúsdyrunum á herragarSinum. ÞaS vildi
svo til, aS Amy, dldaistúlkan, gekk um rétt í því og
lauk upp fyrir henni..
“Eg er hér meS miSa til jónáfrú Carew,” sagSi ur.” Hún reif upp umslagiS í skyndi.
konan. “Enhver herramaSur fékk mér hann og var á þessa feíS:
lagSi svo fyrir aS hann væri engum afhentur nema “þaS hefir nokkuS merkilegt komiS fyrir. Af
henni sjálfri. ÞaS var aldraSur maSur og virtíst hendmgu hefí eg fengiS upplýsing á þeirri huldu, er
vera aS flýta sér og hafa mikiS aS hugsa. Eg vil því hvílt hefir yfir konuaumingjanum, sem á heima í
biSja ySur aS gera svo vel aS afhenda stúlkunni Magnolia Cottage. ÞaS getur ef til vill raskaS þeirrí
Hann stóS sem bundinn í sömu sporum, þar til
hann heyrSi ekki lengur fótatak Deboru og gömlu
frúarinnar. Honum fanst þetta mjög svo ólíklegt,
en þaS gat þó ekki veriS um neitt aS villast. ÞaS
var áreiSanlegt aS hún var ekki dáin — hafSí ékki
druknaS, eins og margir álitu. ÞaS var auSvitaS
Debora, sem háfSi náS henni 'burtu af geSveikradvæl-
inu — og þannig frelsaS hana frá hörmulegri aefí þar
— og síSan geymt hana í þessu litla húsi.
Og honum skyldi ekki hafa hugkvæmst þetta fyr.
ÞaS furSaSi hann mest sjálfan.
"Debora er áreiSanilega kona meS fastar og sterk-
ar lyndiseinkunnir, IþaS er auSséS á útliti hennar,”
sagSi hann viS sjálfan sig. — “Err hvaS leiSir nú afr
þessu? Hvernig skyldi Margaret verSa viS( þegar
hún kemst aS því, aS hin sanna rnóSir hennar er á
lífi, og saklaus áf illvir'ki því, sem hún eitt sinn var
ásökum um og dæmdi ífyrir? Hún> áleit þaS væri
ek'ki til neins aS halda málinu áfram --- þaS væri
j enginn ávinningrur fyrir hina dánu. Auk þess tald
hún víst aS þaS mundí valda Francisku óbærilegrar
sorgar. En !þar eS hin sakfelda en saklausa kona er
Iifandi, þó hún verSi aS fara huldu hölfSi, þá sýnist
mér þaS Ihljóti aS breyta stefnu málsins. Egifer heim
til aS íhuga þetta nánar. ÞaS verSur aS opinbera
sýknun bennar. Jafnvel Margaret hlýtur aS faliast
á þaS.”
Hann lagSi IeiS sína í gegnum garSinn, þar ti
Ihann kom aS dyravarSarhúsdyrunum; iþá nam hann
snögglega staSar, eins og honum hefSi dottiS eitt-
hvaS nýtt í hug. Hann tók upp vasabók sína, rei
úr henní 'blaS,, hripaSi á 'þaS nokkrar línur, og drap
svo á dyr. Hann vfldi konraa miSanum til! Margaret
tafarlauat, og vara hana viS' aS rasa ekki um ráS fram
í neinu.
Hann spurSi dyravarSarkonuna, 'hvort hún vildi
gera svo vel aS sjá um miSa frá honum upp á herra
garSinn. Hún horfSi á hann, eins og hún skildi ekki
hvaS hann ætti viS. En er hann laumaSi aS henni
silfurpeningi, varS Ihún auSveldari viSfangs. Hún
tók umslag upp úr borSskúffunni um leíS og hún
sagSi: “Eg skal sj'ál'f fara meS miSann. En ef þaS
er til Sir Basil, þá er hann ekki heima; þaS er von á se'
honum á morgun.”
“MiSinn er til hinnar ungu stúlku — jórrrfrú Car
ew(” sagSi lögmaSurinn.
“Jæja, 'herra minn.”
Hún lét yfir sig ylfiihöfln. En Banner gekk frá
henni hröSum skrefum og hélt heimleiSis f þunguim
hugsunum.
“Þetta er engu líikara en í skáldsögu,” hugsaSi
hann. ”Og ef eg heifi réfct fyrir mér og þessi Darrell
hefir aS einhverju leyti tekiS ‘þátt í morSinu, erum
viS í þann veginn aS ná í seinasta leiSarvísirinn. Og
ef Gregory tekur hann, eins og eg benti honum á aS
gera, í tilefni áf öSru rrráli, þá er máske gátan ráSin.”
, Hér breyttist snögglega hugsanáþráSurínn, e:
honum datt í hug hvaS Margaret hafSi sagt viSvíkj
andi systur sinni.
“Franciska má aldrei komast aS neinu þessu viS
víkjandi, því þaS yrSi álger eySilegging fyrir hana —
á sál og Kkaima.”
“En þegar hún kemst nú aS því aS móSir hennar
er lifandi, og um er aS gera aS sakleysi henanr verSi
kunnugt, þá er ekki ólíklegt aS hún verSi annars hug-
ar,” hélt hann áfram hugsunum símim. “Hvom
veginn ætili hún velji, a»mingja stúlkan? Margaret
er óvanaleg stúlka; um sjálfa sig hugsar hún seinast
allra.”
MeSan hann var í þessum hugsunum, var hann
kominn heim aS prestsetrinu, þar sem hann hélt til
um þessar mundir. Þegar hann var kominn inn og
lagSi hattinn sinn á borSiS, kom hann auga á sím-
skeyti til sín. ÞaS var svohljóSandi:
“Þökk fyrir miSann. Eins og þú beretir mér á
héfi eg tekiS Darrell. Eg hefi all mikiS grenslast
sjálfri bréfiS."
ákvörSun ySar, aS dylja þessa hræSilegu sögu fyrir
Amy, er var forvitin um alt, er var launungarfult augum almenniregs. Eg verS þess vegna aS biSja
og skáldlegt( leit meS eftirvæntingaraugum á miS- yXur aS gera ekkert í þessu máli fyr en viS finnumst
ann. Ef þetta þýddj nú 'leynilega samfundi? Hún þer fáíS skeyti frá mér. Eg sendi ySwr þetta í
ÞaS er eft;r ^hrærandi hinu málinu, sem viS töluSum um(
og þykist viss um aS nú sé engin snurSa á þræSinum.
sjálfsagt aS gera hana ekki hrædda.
Hann faldi sig bak viS trjáraSirnar, er voru sínj Qet;g þ£r komiS til borgarinnar?
hvoru megin viS veginn, og beiS þar óþoIinmóSur
þar til konurnar voru 'komnar mjög nærri honum.
Aldrei þessu vön var Debora ekki eins varasöm
og vera skyldi, og ta'laSi aSvörunarorSum til hús-
móSur sinnar í hærri róm en hún var vön. Banner
lögmaSur var fljótur aS þekkja norSur-ensku máfc-
lýzkurnar hennar.
“Eg vona aS íþér hafiS tekiS þaS rækilega fram
viS Lady Paunceforte, aS segja engum frá því( sem
þér töluSuS viS hana,” sagSi Débora.
Gregory.”
“Eftir þessu er máliS laust úr hennar höndum,”
! sagSi Banner viS sjálfan sig. “Þegar Gregory hefir
fyrir alvöru tekiS eitthvert málefni aS sér, þá er hon-
um ekki Ijúft aS hætta ifyr en hann er kominn í gegn-
um þaS. Eg tel víst aS nú sé hann kominn til Scot-
land Yard. Skýldi Margaret ónýta þetta fyrir mér?
ÞaS er bezt eg fari til borgarinnar, eins og hann mæl-
ist til. Eg get þá sagt honum hennar skoSun á hlut-
unum, og svo fáum viS aS vita hvaS hún segir, þegar
hún veit aS Lady Carutters — hennar rétta móSir —
var stunduim sjálf í þesskonar b/aski, án þess aí* frú
Smith, ráSskonan, vissi af því.
"Eg held eg fari nærri um hvaS míSinn inniheíd-
ur,’ ‘sagSi hún. “Jómfrú Carew er meíriháttar, ung
stúlka, og faUeg. En þér segiS aS maSurinn hafi
veriS roskinn? Bf hann hefSi veriS ungur —”
“Hann leifc út fyrir aS vera eldri maSur,” sagSí
konan. “Eg béld hann haldi tíl á prestsetrinu. En
farSu nú upp og afhentn henni tnaSannL En úr því
eg er nú komin hingaS, ætla eg aS bregSa mér inn
til madömu Butters, og tala viS hana aS gamni mínu.
Eg vildi gjarnan fá hjá henni reglur fyrir samisetningu
á appelsfnumauki. MaSorinn mínn verSur á veit-
ingahúsinru í kvöld og kemur líklega seint freim.”
Amy gekk árcægS og: viljug upp á la.it til aS
rækja erirrdi sitt. Henni þóttá’ vænt: mn aS hún mætti
hvorki jómfrú Smith eSa neinni af stofustúflkunum,
því ef svo hefSi veriS taildi hún víst aS miSinn hefSi
veriS tekinn a'f sér, og hun spurS i háSi, ‘hvaS hún
hefSi þar aS gera.
ÞaS rnátti meS sanni segja um Amy vesafínginn
aS hnífur hennar kaemi sjaádan í feitt'. FEún áttí
sjáfdan kost á aS líoma í hinn éfrí og æSri hluta
byggingarinnar. Eftir aS vera dag eftir dag niSri í
eldfíúsinu, ogþvo þarpotta og pönnur og fleira- þess-
háttar, þá var blómailmurinn uppi á loftdnu regfulegt
háS fyrir haraa.
“Ó, eg viIdi aS eg væri orSin svo fín, aS eg fengi
aS búa í þvíiíkum hertbergjum sem þesar •ru(” bugs-
aSi hún meS sér, þegar hún kom inn í lítiS svefnher'
bráSina, til aS búa ySur undir þaS, sem á eftir kem-
ur. Eg skrifa ySur greinilegar frá London.
VirSingarfylst.
S. Banner.”
Fri Carew varS eirts og utan viS sig. Hendurn-
ar, sem láu í k j öltu hennar( skulfu eins og af krampa-
dráttum. /
“ÞaS er svo stundum í seinni tíS, aS eg vat'la
þekki sjáflfa mig,”' sagSi hún. "Hugsanir mínar eru
eifthvaS svo óljósar. ÞaS mun vera rétt, sem lækn-
írinn segir, aS eg hafi reynt of rnrkiS á mig. — ÞaS
er auSséS á þessu bréfi, aS þaS hefir ekki veriS
Margaret, sem sagSi Francisku frá endalyktum
Geoffrey Carutters- En ítver hefír þá gert þaS?
ÞegaT eg raknaSi viS úr yfirliSinu, baS eg Francisku
aS fara frá mér, og þaS gerSi hún. Eg hefi ekki sent
eftir henni síSan. En eftir innihaldinu í þessum miSeu
aS dæma, lítur út fyrir aS Maxgaret hafi ekkert ilt 1
hyggju. Engu aS síSur óska eg þess innilega, aS>
hún læi dauS fyrir fó'tum mér. En þaS er bezt aS
þau bæSi fái eitriS viS saTna taekitfæri og verSi sam-
ferSa^ og hans er von heim á morgun. — En hvaS
geturþetta veriS? Og hvaS bendir maSurinn á, er
hann skrifar þannig?”
Ffún hugsaSi um málefniS’ fram og aftur, en til
einkis, þar til 'henni varS litiS á miSann, og hún las
enn emu sinni þessi orS: “hiS dularfulla, sem hvílir
yfir aumnigja konunni, sem á heima í Magnolia
Cottage".
Eftir þessu sýnist þaS vera eitthvert launungar*
bergi, þar sem hiS heita skin frá ofninum fléll á silki- mál, sem Banner hugsar aS muni breyta áformi Marg-
tjaldiS fyrir dyrunum. “ÞaS hlýtur aS vera yfir- aret u™ a8 haUa Wnu ^oSalega Úlvirki leyndu, og
gnæfanleg sæla, aS ganga t«l rekkju a hverju kvoldi, * .* ,, ,. .*
í svona hlýju, fállegu og ríkulega prýddu herbergi. ÞaS er auSsk.hS aS aifornuS hefn ver.S aS lata
Eg hefi heyrt Soffíu segja aS rekkjuvoSimar hennar fara hávaSalaust, hugsaS. hm vonda kona meS
Ladý Paunceforte séu úr ekta sflki og koddaverin al- sÍállfri «r- “En *>að virSíst sem ín^“dl sér'
sett dýrustu fcniplingum. — Skyldi þetta vera her-
bergi jóirtfrú Carew? Mér er næ3t aS halda aS svo
Eg ætla aS Iberja á dýrnar og vita íhvort svo sé."
Hún klappaSi nú á dymar og fyrir innan heyrSist sagt
“Kaim inn!”
A'my félck nú tækiflæri til aS sjá áfcaflega rí'k-
mannlegt heflbergi. ÞaS var viS hliSina á því
mirma, sem stóS opiS. Hár kvenmaSue, meS dökk
augu, gefck iþar um gaf£.
Amy varS bæSi hrædd og utan viS sig, fyritr hinu
rannsakandi tilliti er frúin sendi henni.
“HvaS er þetta?” sagSi frú Carew og leit ekki
augunum af Amy. “HvaS vittþú hingaS? Máske
þú eigir erindi viS mig? ”
“Nei, frú. Eg er meS bréfmiSa til jómfrú
Cárew.”
“Til jómlfrú Carew? Og frá hverjum?”
‘‘DyravarSarkonan var hér og bað mig fym miS-
ann,” svaraSi Amy; en á meSan horfSi hún í kring'
um sig, mjög hrifin af hinum mjúku gólfdúkum og
aflar kostbæru húsgögnum herbergisins.
“Einhver heldri maSur fékk hetmi miSann, hélt
hún áfram. “Hann sagSi aS Margaret yrSi sjálf aS
taka viS honum. ÞaS var roskinn maSur. ViljiS
þér gera svo veil og segja mér hvar heibergi hennar
er?"
Drættimir ! andliti frú Carew breyttust. I staS
kvíSa'fullrar áhyggju köm frekja og forvitni.
Hún rétti hendurnar fram meS járnköldum og
skipandi svip. Amy fann aS hún var aS missa hug-
rekkiS.
"FáSu mér miSann!” sagSi frúin. "Jómfrú Car-
ew er dóttir mtfn. Eg skal afhenda henni hann.
FáSu mér miSann.”
“Já, frú,” svaraSi stúlkan. En á næsta augna-
bliki hikaSi hún þó viS aS afhendi henni miSann.
ÞaS var eitthvaS í hinu föla andliti sem skaut henni
skelk í bringu, svo henni leiS illa. Henni geSjaSist
ek'ki aS andlitinu( henni virtist þaS vera óttalegt.
“Mér var skipaS aS sleppa honum viS engan
nema jómfrú Carew sjálfa,” sagSi hún alvarlega.
Frú Carew hló.
“ÞaS skal eg taka upp á mig,” sagSi hún. Og
þú þarft efcfci aS segja neinum frá því. HafiS þér
ekki brúk fyrir nokkra skildinga. Eg skal gefa ySur
þessa ef þér afhendiS mér miSann.
ÞaS glaSnaSi heldur yfir Amy. Hún hafSi svo
sem nóga þörf fyrir peningana. Hún hafSi séS aug-
lýst aS í búS einni yrSu seldar nokkrar silkitreyjur,
aS viS opinberun þessa launungarmáls, sem hann get-
um um, breyti Margaret ef til vil'l áformi sínu. Eg
má til aS komast aS því, hvers kyns uppgötvun þaS
er, seiit lögmaSurinn hefir gert, og IþaS helzt strax
í kvöld. Annars. gæti sva fariS aS hún segSi Franc-
isku ált saman. Eg hlýt aS komast eftir, hvemig
sakir standa.”
ÞaS létti aS mun yfir henni viS aS hafa eitthvaS
fyrir stafni. Hún klæddi sig í stutta göngukápu —
þá lélegustu, sem hún átti. Hún fór í þykfcustu stíg-
vélin sfn og batt svartri prjónahymu um höfuSiS. Svo
slökti hún Ijósin, gekk ofan og út um bliSardyrnar á
húsinu. ÞaS var orSiS töluvert framorSiS, en þeim
mun betra fyrir hana. Hún hugsaSi sér aS fá ein-
hverja ábyggjlega upplýsingu þá um kvöldiS, unri
þaS, hvernig £ stæSi meS Magnolia Cottage.
XXXIV. KAPITULI.
“Eg vona aS enn sem fyr, verSi þaS eg, sem ber
sigurinn ur býtum,” sagSi frú Carew viS sjálfa sig.
Hún hafSi töIuverSan hjartslátt( en gekk þó hifclaust
gegnum garSinn. “ÞaS er, eins og til forna, útlit
I fyrir, aS tilviljunin rétti mér beztu spilin.”
“Til aS byrja meS, þá kom nú þessi stúlka aS
herbergisdyrum mínum meS miSa, sem Margaret átti
aS ifá, og í dag barst mér í hendur lýsing á hinúm
margbrotnu girSingum kringum litla húsiS. Eg datt
ofan á hana í gamalli ferSahand'bók fyrir gretfadæm-
iS. Þar er svo aS orSi komist: “VölundarhúsiS
er sniSiS eftir öSru slíku í Hampton Court — nerna
heldur minna. ÞaS var hugmynd gamla Bracigirdles
ofursta, aS sá, sem vill komast þar um, víki sér jafn'
an til hægri handar, er hann fer inn, en til vinstri,
þegar hann fer út aftur. Þegar maSur veit þetta, þá
er vandinn enginn.’
“Eg man svo vel eftir þessu í bókinni. En mér
datt ekki ! hug aS eg mundi svo fljótlega hafa not af
því. Og hvaS aSal innganginn snertir, mun mér
verSa eittbvaS til hjálpar. ÞaS er stór léttir og hug-
svölun aS hafa eitthvaS fyrir stafni; og þá stundina,
aS minsta fcosti, gleymi eg Francisku, og hræSslunni
og áhyggjunum sem málaSar voru á andliti hennar(
er viS sáumst seinast.”
Hún gekk svo hratt aS hún náSi Magnolia Cott-
age á ótrúlega stuttum tíma. Hún nam staSar nofck-
ur augnablik til aS hugsa sig um, áSur en hún færi þar
inn. Um þetta leyti var búiS aS slökkva Ijósin; en