Heimskringla - 29.09.1920, Side 2

~ V
1. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINCLA
WINNIPEG, 29. SEPT. 1920.
“Bcr daóóttir
>y
heiSbjart er yfir 'ans hrímstirndu. forarpollur, og þar af leiSandi fyr.
leiSi,
hverfist í glersú’ur mánatár.
KvæSi eftir Guttorm J.
Gutormsson; gefin út af
Hjálmari Gíslasyni og
Sig. Júl. Jóhannessyni.
Bók þessi er ekki stór, aSeins
1 00 blaSsíSur í litlu brti, og sum-
staSar ekki nema ein og tvær fer-
skeytlur á síSu. Hefir eflaust
vakaS fyrir höfundi, aS hafa bók-
ina sem ódýrasta, því af nokkrum
kvæSum vitum vér eftir hann, sem
«kki eiu þar, og > ngin önnur á-
stæSa var til aS fella úr þessu
kvæSasafni.
En hvaS er svo um innihaldiS?
Meirihluti kvæSanna heilsa lesar-
anum glaSIega, enda eru mörg
þeirra skopkvæSi, sem send eru
út í því skyni aS hressa og fjörga
lundina, en ekki tii þess aS setja
lesaranum lexíur til aS læra og
breyta eftir. SkáldiS yrkir sér til í aS menn eignist hana til aS kynn- i hvert þeirra gefiS af sér 300—
ir litlu aS gangast aS flytja hingaS
og áttu landar( sem hingaS komu
fyrir-þann tíma, og eg held nokk-
uS lengur, örSugt uppdráttar aS
vinna fyrir sér og sínum og hafa
víst flestir þurft aS halda spart á.
Nú er eg búinn aS vera hér í
Blaine einn mánuS, og hefi eg ekki
haft annaS fyrir stafni en aS kynn
t ast hér Iöndum og HSan þeirra,
bæSi utan bæjar og innan. Hefi
j heimsótt marga, sem eg þekti til
forna, og eru þeir flestir bændur
úti á landi, þetta 1—6 mílur frá
pósthúsi Blaine, og vil eg nefna
aSeins fáa þeirra: Bjama Péturs.
son, John Johnson. Hann hefir
eitt af hinum fallegustu heimilum
jörS þú ert eySingar.yndisleik full,
ísmyndir hans em skýrar,
hélunnar glitrandi vefir og vírar
vefjast um akranna stöngul gull;
ægisljóss árgeislum merluS
ei inn í skugga þú flýrS,
haustskrauti sveipuS og silfruS og
perluS
sindrar þú tunglibjört í heljardýrS.
AS örfáum lýtum, svo sem ó-
viSkunnanlegri beygingu orSanna
merlug, silfruS og perluS, er
kvæSi þetta svo gott, aS þaS má
heita meS iþví betra, er hér hefir
veriS ort. /
Á góS kvæSi um önnur efni má j hér meSal Ianda, 5—6 ekrur, alt
einnig benda, en þaS álítum vér ó- unniS land. Svo stundar hann
þarft hér. BæSi hafa flest þeirra hunangsflugnarækt, og sögSu þau
veriS birt áSur, og svo er bókin j hjónin mér, aS þau hefSu haft 5
komin á markaSinn; er því bezt flugnabú næstliSiS ár, og hefSi j
! '
gjalda
um leiS
Islands
gamans. Er þaS góSra
vert, meS því aS þaS
skemtir öSrum, og “vér
börn erum vart of kát”. Stund-
um er heldur ekki óspaklega aS
orSi komist í skopvísunum, t. d. í
kvæSinu “Spá”, sem er þannig:
“Eftir þúsund árf er mælt, aS al-
menningur
verSi orSinn vitfirringur.
VerSa kanske — vísindin ei vita
um alla —
einstöku meS öllum mjalla.
EinangraSir ölSast þeir þá eitt-
hvert bæli —
verSur stofnaS vitra-hæli.”
En þaS er vandfariS meS skop-
iS. Eigi hendingarnar “ýmist of
langt, eSa aftur of skamt”, nokk-
ursstaSar viS, eiga þær ekki sízt
viS um háSiS. Rætist þaS og á
ast kvæSunum í
aS kynnast þessu,
heild sinni, og til
aS ýrnsu leyti
sérkennilega vestur-íslenzika skáldi
Á léleg kvæSi þar má einnig
benda. t. d. “AS Ieikslokum í
Winnipeg”, “Sorglegt slys” og
fleiri
stutt.
Eitt, sem vér álítum höfuS kost
viS skáldiS, er þaS, aS hann er
sjálfstæSur, og veifar ekki öSru í
kvæSum sínum en því, sem tekiS
er úr hans eigin andlegu átthög-
um. AS vísu tekur hann sér fyr-
irmyndir einstöku áinnum; “Kon-
ungsdrápa” til Stephans G. minnir
á “HöfuSlausn" Egils. En í kvæS-
um skáldsins yfirleitt verSur ekki
séS, aS hann taki neinn sérstakan
til fyrirmyndar, svo sjálfstæSur
eSa sérkennilegur er hann. Vald
hans á íslenzku máli er einnig eft-
irtektarvert, þegar þess er gætt, aS
500 pund af hunangi, og þaS selst
á 30 cent pundiS, óhreinsaS.
John kom meS flösku af hunangs-
víni (mjöS) og helti í glas og
drakk eg stórt glas af þeim indæla
mjöS, mér til hressingar og þeim
höfundi, því ekki er þaS alstaSar höfundurinn er alinn upp hér vest-
an hafs, þar sem íslenzkan er ekki
nema aukamál. BregSur hann nú-
tíSar íslenzku, eins og hún gengur
og gerist, viSa vél fyrir sig, og ein-
síoku sinnum íslenzkttm fomyrS-
um, þó smekkur hans þar sé ekki
sem næmastur. Annars er smekk-
vísi höfundarins bæSi í vaii og
meSferS sumra yíkisefnanna ekki
ávalt aS sama skapi og sjálfstæSi
hans (sbr. ástarkvæSi til uglu og
heimspekiskvæSi um gorkúlu).
mun mörgum þykja hans
jafn geSfelt og í þessu kvæSi. Því
er á nokkrum stöSum beint perJ
sónulega aS mönnum, og þaS aS
óþörfu, aS virSist. En þá fer
gamaniS aS grána, og má fremur
kallast keskni en fyndni. En þaS
er einmitt hún, sem almenningi
mun finnast aS höfundur vigti út
í drjúgum mæli í bók sinni. Ev-
rópumenn hafa bent á þaS, aS
Ameríkumenn séu persónulegir í
riturn sínum miklu meira en góSu
hófi gegnir, og telja þaS þjóSlöst ÞaS
hjá þeim. AS vísu hafa þeir galli. ,
ekki lesiS mikiS af vestur-íslenzk- AnnaSt er oss virSist eftirtekt-
um skáldverkum, en oss er nær aS arvert viS þetta skáld, er þaS, aS
en bótin er aS þau eru flest hjónum til hamingju. Sonur Johns
er giftur og á myndarlega konu og
tvö börnf og er fjölskyldan, utan
húss og innan, sem einn maSur, o£
þar sem svo er ástatt, getur ekki
annaS en guSs blessun fylgt meS í
öllu. /
Næsti var John Jónason; flutti
frá Hallson. Hann er um tvær
og einn^þriSja úr mílu suSaustur
af Blaine. Á 22 ekrur af rækt-
uSu landi og ágætt hús. Hann
er nýbúinn aS stakka alt sitt hveiti
og
aS
þau komu hingaS. John leikur
viS hvern sinn fingur yfir aS hafa
flutt í stillurnar og frostleysurnar
úr helkuldanum í NorSur-Dakota.
H. B. Johnson frá SkútustöSum
býr á 40 ekrum, 4 mflur suSaustur
af Blaine. Býr þar á sumrin, en
á ágætis hús í bænuim og býr þar
meS konu og börnum aS vetrinum
til. Um 30 ekrur af landi hans er
brotiS og sáS. Honum líSur á-
gætlega og er kona hans honum
önnur hönd í öllu utan húss og inn-
an. Þessir allir háfa meira og
minna af hveiti, og er þaS stór
munur aS sjá hveitikorniS, eins
stórt og stærsta "barly”, eins og
þaS er hér, eSa aS sjá
Atvinna sýnist vera næg hér, og
alllir, sem vilja vinna, fá hátt kaup. j
Alt hér ætt og óætt er meS líku
verSi og eystra, nema viSur.
SíSan eg kom hingaS hefir hver
blISviSrisdagurinn rekiS annan. 1
seinustu vikunni af ágúst komu J
tveir regnskúrar, en þeir urSu bara
til aS hreinsá og kæla loftiS.
Um félagslíf hér á meSal landaj
get eg lítiS sagt. Samt er þaS
hugmynd mín aS þaS mætti betra
vera, svo hægt væri aS kalla þaS
gott. Og er þaS slæmt, því hér
svo margir landar samankomnir í
bænum og í grendinni, aS ef aM-
flestir stæSu saman imætti láta
margt gott í félagsHfinu ná fram-
kvæmd. £n hér er ekki því aS
heilsa. hvorki í prívatmálum né í
kirkjumálum.
Mér er sagt aS séra S. Ólafssor
hafi sagt BlainesöfnuSi upp þjón.
ustu sinni og sé á förum til Can-
ada, og er þaS mjög slæmt, því
hann hefir almenningsorS á sér
fyrir góSa mann'kosti, og er þar af
leiSandi stór skaSi fyrir Is'lendinga
hér aS missa hann.
Nú af því aS eg hefi áformaS aS
xlendast hér, þá villdi eg óska, aS
allir landar og löndur, sem eiga
'heima hér í Blaine og grendinni,
vildu sameinast og verSa sem eiít
félag, bæSi í kristilegu og öSru
félagslegu lífi, og eg sé ekki neitt,
og undi sér viS orSiS. HvaS þaS
mundi eiga Ijómandi vel viS hvíta
kjólinn, sem eg hefi fundiS hjé
Stern Brothers. í afmaelisgjöf,
ha? Hann kostar ekki nema 199
dollara og 85 cent.
Og eg var himinlifandi. HvaSa
maSur í víSri veröld átti konu, er
gat svaraS meS jafn hagsýnu snar-
ræSi. Var þaS ekki guSIast aS
kallla hana fákæna? HvaS er þaS
annaS en hrottalegt karlmanns-
æSi aS vilja sprengja hina unaSs-
legu umgerS kvenleikans meS
bungandi vitsmunum.
Sumar konur hafa aSdáanllegt
lag á aS leyna sínum fátæka anda
bakviS blekkjandi hlédrægni.LiIlie
var langt of hreinskilin aS eSlisfar
til aS geta þaS. Mér blæSir aS
þurfa aS segja þaS, en þessi til-
hneiging til aS vera hreinskilin
gerSi hana stundum ofurlítiS lausa
viS aS vera nærfærin.
Eg var meSalmaSur á vöxt,
meS Stórt nef, og liSur á því
miSju. Einn dag. þegar eg kraup
á kné meS höfuSiS í kjöltu minn
ar dýrmætu Lilile, strauk hún hár
mitt og vanga meS allri viS-
vita, aS ástinni minni fanst eg hafa
skrifaS guSdómlega bók.
HiS fyrsta, sem eg sá, þegar eg
steig inn í svefnherbergi Lillie, var
nýja bókin imín — óuppskörin, aS
undanskilinni hálfri örk fremst og
ihálfri örk aftast. Nú get eg svar-
iS viS nö’fn allra dýrlinga, aS þó-
aS eg sé hégómagjarn, sé hróSug-
ur af aS vera þaS, og telji þann
eiginleika meS beztu mannkostum:
mínum — þetta veitti hégóma-
girnd minni engan áverka. Drott-
inn minn! eg hefi annars konar
hugmyndir um frjálsræSi í hjóna-
bandinu. Alt um þaS varS hjarta
mitt svo sjúkt, aS eg féll niSur á
rúmbríkina meS bókina mína í
annari hendinni og enniS á mér f
hinni. Mig svimaSi viS þá til-
hugsun, aS eg gæti aldrei framar
trúaS einu orSi af því, sem konam
mín segSi.
— Lillde! — hrópaSi eg------------
Lillie! og reyndi aS standa á fæt-
ur.
Lillie kom inn úr einni stofunni,
tigin eins og drotning.
— Lillie, sagSi eg og lagSi arm-
inn þétt utan um mitti hennar. En-
kvæmni jarSneskrar blíSu, lyfti |þaS var auSheyrt aS eg hafSi ekk-
upp höfSi mínu, leit inn í augu
mér og sagSi:
— Þú hefir ekkert klassiskt nef.
Exg rauk upp, meS hvassan
broddinn af orSunum á kafi inni í
sem mælir á móti því; bara ef vilj- mfnu hégómagjarna hjarta. En
inn er meS, iþá eru framkvæmd- eg var ekki fyr staSinn upp en
irnar léttar.
Eg vil geta þess aS landar þar
eystra, sem orSnir eru viS aldur,
eins og eg, og þo'la hvorki kalt né
heitt, en hafa áformaS aS hætta
akuryfkju, gerSu bezt í því aS
hafra. Þau hjón hafa yngst] kaupa hús eSa landbeltt hér á þess
útliti þessi 10--12 ár, síSan ari veSursælu Kyrrahafsströnd, og
eySa hér sínum seinustu dögum.
FyrirgefSu, “Kringla” mín,
hvaS eg hefi orSiS langorSur. Og
éf þú hefir einhversstaSar afgangs
blett, þá fyllir þú hann meS þessu,
MeS vinsemd og beztu óskum
til þín og ritstjórans er eg þinn
einl.
S. A. Anderson.
4. sept. 1920.
Þegar konur fyrirgefa.
Eftir GuSm. Kamban.
upp af rySi. Enginn af þessum
halda, aS þaS myndi ekki hafa yngstu kvæSih ans flest eru bezt; áSur töldu bændum vinna dag-
breytt áliti þeirra, þó þeir hefSu
gert þaS. Þessi þröngsýni, því af
henni er þetta sprottiS, hefir átt
“ítök og selför", í hugsmíSum
okkar Vestur-lslendinga lengi, og
þó aS hún gangi í endurnýjung líf-
ort. En ef til vill er þaS eSlilegt.
Höfundtxrinn er sjálfmentaSur
maSur og hefir veriS önnum kaf-
inn viS búskap jalfnframt skáld-
skapnum. Eru þeir menn flestir
seinni til aS ná sér niSri á bóklega
daganna. og komi fram sem ný, er vísu en hinir, er strax og annalaust
henni alls ekki aS fagna. Hún geta gefiS sig viS því. En þegar
eykur hvoíki, gömul né ný, virS- 'beir loks koma fram á sjónarsviS-
ingu vora út á viS né velvild inn á i®. taka þeir oft öSrum fram. Og
viS, eSa vor á meSal sem þjóSar- í eVki hefSi þaS veriS á allra færi,
bræSra. BæSi til íslenzkra skálda yrkja eins og skáldiS gerir,
og annara vildum vér því segja
þetta: VariS ySur á þröngsýni,
í þessum umrædda skilningi aS
minsta kosti.
Snúi maSur sér aS öSrum hliS-
um skáldskaparins í bókinni, eru
þaS náttúrukvæSin, sem fyrst
verSa fyrir manni og mest er í:
spunniS. Eru sum þeirra dável
kveSin, t. d. "Leysing”, “Vetur”
og fleiri. En bezt kvæSiS þeirr-
ar tegundar, og aS voru áliti
skáldlegasta í bókinni, er kvæSiS
“Haustsöngur”. Sétjum vér þaS
hér til sýnis:
Sumar aS endingu aftansöng sló.
óm'bylgjan titrandi líSur.
Tíminn er flughraSur, fegurSin
bíSur
friShelg um eiIífS, en breytist þó.
HávaSa hafbarka raustar
hrosta brim vekur viS sand.
Veturinn nálgast og nóttin — þaS
haustar. t
Nú ertu fölnaS, þú sólarland.
Rignír úr lundi, viS laufvinda súg,
lofteldi gujlinna blaSa,
gvsturinn eykur hans eldlega hraSa
oían aS laufanna slegna múg.
Hvílir sig heimur í eySi,
helkulda stirSur sem nár,
undir sömu kringumstæSum og
þaS. Bóndadóttir” er betri en
Jón AustfirSingur”, er höfundi
fæddist fyrir nokkrum árum. Sýnir
þaS áS höfundinum er aS fara
fram, og aS hann á, ef til vill, ó-
sýnt enn sitt bezta. Eignist hann
fleiri skáldafkvæmi, er ástæSa ti’l
aS halda, aS þau standi ekki eldri
systkinum sínum aS baki.
Ytri frágangur bókarinnar er
tilgerSarlaus og ekki óviSkunnan
legur. En prentvillur eru of marg-
ar í svo lítilli bók sem þessari.
VerSiS er $ 1.50.
MeS þökk og virSing til skálds-
ins fyrir bókmentaviSleitnina.
Stefán Einarsson.
launavinnu, heldur aSeins hugsa
um landiS, aS þaS gefi af sér svo
fénaSur geti þrifist.
1 bænum hefi eg heimsótt
marga, og sýnast þeir allir hafa nóg
fyrir sig aS leggja og eg veit aS
þeim líSur vel. Allflestir hafa þeir
hús og þau full áf húsgögnum. Og
þaS sem bezt er, allir sýnast vera
ánægSir.
Hér í Blaine eru um 20 búSir af
Aldrei hefir ástin gert
þaS visna mann svo tryltan af sælu, svo sæl-
an af trýllingi, eins og mig áriS
sem eg giftist Miss Lillie Larkin.
HvaS annaS! Háls hennar og
herSar voru síSasta kraftaverk
skaparans: aS gera marmarann
lifandi. Boglínan ffrá vangabarS-
inu niSur í þróttmikinn höku-
broddinn var eins og hvítur skuggi
j af einhverjum draumi, er sjálfur
| hlaut aS vera of litbjartur fyrir
j mannlegt auga. Og svo augaS,
j já, augaS. ÞaS var eins og mjúk-
! ur purpuhbrúnn blóSsteinn, greipt-
Lillie sagSi:
— Bara þú værir tveim þuml-
ungum hærri. Mér hefir altaf
veriS hugleikiS aS giftast manni,
sem væri h'ár og föngulegur. Því
maSur, sem er ekki hár, getur ekki
veriS föngullegur.
Eg þekki menn, sem mundu
hafa kunnaS aS svara. Ef til vill
ekki meS orSum, heldur meS —
— ja, eg á viS hrottalega eigin-
menn, sem mundu hafa fariS aS
“ála hana upp”, eins og þeim líkar
aS orSa þaS. Mér blöskrar aS
hugsa til, aS Lillie hefSi veriS gift
é'.íkum manni.
Mér datt í hug eitt augnablik aS
biSja hana aS lesa Schopinhauer.
Lesa um hin HfeSlisfræSillegu rök,
sem hann leiSir aS því, aS stórgáf-
aSir menn séu sjaldan stórir verti.
En eg var of lítilátur til aS brúka í er ekki skoriS upp úr bókinni.
ert vald á rödd minni. Hún var.
eins dimm og hún kæmi úr kvan>-
arstokki. Eg fann aS eg muncli
aldrei halda Lillie lengi í örmum
mínum, éf eg talaSi í þessum róm-
— Lillie, byrjaSi eg aftur.
Hún leit upp, snögt eins og eld-
ing, og hotfSi forviSa á höfuS mér
eins og hún ætti von á, aS þaS-
væri horfiS af ’hálsi mér og í staS
þess kominn tístandi kjúklingur.
Loksins tókst mér aS tempra
róminn.
— Lillie mín góSa, sagSi eg og
hélt bréfinu hennar fyrir framan
okkur. jHvaS þaS var 'fallegt af
þér aS fórna svefni heillar nætur
til aS lesa bókina mína. "OrSi tif
orSs, spjaldanna á milli , eins og
þú skrifar.
Lillie halIaSi kinninni upp aS
vanga mér.
— Hún er indæl, Reggie.
Eg slepti Lillie og gekk hægt aS
náttborSinu, þar sem bókin lá, og
fór aS blaSa í henni.
— HvaS áttu viS meS “orSi til
orSs, spjaldanna á milli’ ? ÞaS
svo djöff orS um sjálfan mig.
í staS þess aS biSja hana um aS
neinn jega Schopenhauer, þaut eg beina ^
leiS niSur í skóarabúS og pantaSi
— Ekki allri, getur veriS.
— Ekki nema 1 6 blaSsíSum af
312.
— Eg var háttuS og háfSi eng-
tvær tylítir af aukahælum á allan an pappírshníf, Reggie.
ýmsu
__inn í fullkomin perlumóSur-
tæi, og eru tvær af þeim; ávala Qreypiröndin bar Ijómann
reknar af löndum, matvörubúS og, af tóladó ,hegar henni þótti> af
álnavörubúS, og virSast þeir allxr yýdufti þegar hún hugsaSi, og
Frá Blaine.
Kæra Heimskringla!
Eg hafSi hugsaS mér aS senda
ber nokkur orS um þaS, hvarnig
bærinn Blaine gemur mér fyrir
sjónir, og einnig, hvernig afkoma
Ianda, sem hér eru, er, eftir minni
beztu vitund.
Eg kom hingaS snögga ferS í
byrjun apríl 1907, og þá var bær-
inn helzt ekki annaS en smá hús
og “shantar", og sem sagt einn
græSa á tá og fingri. Svo eru
heilmargar land- og húsasöluskrif-
stofur. En ekki held eg aS nema
ein slík skrifstofa sé hér rekin af
Iandaf og er þaS Andrés Daníels-
son, og hefir hann alt þaS á boS-
stólum, sem hvern og einn vanhag-
ar um af því tæi. Hann er áreiS-
anlegur í öllum viSskiftum, og
landar ættu aS líta inn til hans, ef
þeir vilja kaupa hús eS^ land-
bletti, fremur en til einhvers ensks.
Hann er “notary puiblic”, svo aS
hann býr um alla sölusamninga.
Svo er Mrs. M. J. Benedctson.
Hún býr skamt fyrir utan bæinn.
Hún hefir ofan af fyrir sér hér í
Blaine meS því aS vinna eitthvaS
lítilsháttar aS húsa- og landsölu
og einnig vinnur hún eitthvaS fyrir
New York Life félagiS, og er hún
í alla staSi áreiSanleg. En af því
aS hún hefir ekki haft kringum.
stæSur til aS losa sig viS þetta
óhappasæla Beneaictson;- rafn,
getur hún ekki orSiS Bandn :ja-
borgari og þar af leiSandi < ki
gert til fulls út um sölusamninga,
og spillir þaS mikiS fyrir atvinnu
hennar.
gerSi augnaráSiS hvast eSa höf-
ugt. En fegurst af öllu var háriS,
eins og uíllrauSur kopar, sem geisl-
ar tunglsins svefja litblæinn á. ÞaS
var háriS, sem gerSi gang hennar
svo fagran, því hún gekk tignar-
legar undir haddi þess en nokkur
drotning undir kórónu.
Svona var Lilllie Larkin, þegar
eg kvæntist henni. Hún var nítj-
án og eg tuttugu og fimm. Eg
var rithöfundur og hafSi gefiS út
I minn skófatnaS, tvær tylftir aí
i hælum utanvert og innanvert. En
j nefiS gafst eg upp viS. Því þessir
háu hælar breyttu aS vísu stöSu
nefs míns í rúminu, en lögun þess
ekki vitund.
Enginn eiginleiki hefir náS al-
gerri fullkomnun fyr en hann fel-
ur í sér andstæSur sjálfs sín líka.
Þessari fállkomnun hafSi hrein-
skillni Lillie náS. Því voru engar
skorSur settar, sem hún gat látiS
sér detta í hug aS segja af ósann-
indum. Hún hleypti á girSingaT
allra Kkinda. öll hennar frásögn
moraSi a'f skemtilegum, ginnandi
drísildjöflum ónákvæmni og ýkna.
Skemtilegum og ginnandi fyrir
hana — en, hamingjan veit, ekki
fyrir mig.
ÞaS var þessi stefna, er hug-
myndaflug hennar tók, sem olli
fyrstu midklíS okkar'.
ÞaS er naumast í frásögur fær-
andi, svo smávægilegt var tilefn-
iS. ÞaS var sumariS eftir aS viS
giftumst. Lillie var farin upp í
Caskhill-fj'öll, þar sem foreldrar
þrjár bækur. ViS bjuggum í New hennar 4ttu ]anclsetur> en eg VarS
York, þar sem viS bæSu voruml^ , New York y ag gjá um út
fædd.
Eg tignaSi konu mína, eins og
konungur mánafjallanna tignar
sinn mikla kristal. Eg fann óviS-
jafnarilegan unaS í öllu þvi, sem
aSrir mundu hafa lagt henni til
lýta. HvaS hún var töfrandi til
dæmis, þegar hún misskildi hverja
skáldlega mynd, sem eg hafSi
spreytt mig á aS finna upp henni
til dýrSar. Eg sagSi einn dag viS
Lillie rétt fyrir afmæliS hennar:
“Veiztu hvaS eg kalla gang
þinn, þegar þú kemur á móti mér?
Hvítagaldur kalla eg gang Iþi n.
— Hvítagaldur, endurtók hún
gáfu á síSustu bók minni. Undir.
eins og síSasta örkin var komin ur
prentvélinni, lét eg hefta inn fyrsta
eintakiS og sendi henni upp i
fjöllin, eins og hun halfSi beSiS
í mig um. Tveim dögum síSar fæ
eg elskulegt bréf frá LiIIie. Urr
bókina skrifaSi hún: “Hún er
guSdómleg. Eg vakti alla nótt-
ina í nótt og llas hana, spjaldanna
á milli". Eftir 'fáa tíma var eg
■seztur inn í Pullmanvagn og rann
á leiS til Lillie — þjáSur af sam-
vizkubiti út af því, aS hafa valdjS
henni andvöku 'heila nóttf þó aS
þaS linaSi mikiS þjáninguna aS
— En þessar 1 6 þá —?
— Þeim skar eg upp úr meS
hárnál.
— “Alla nóttina”, Lililie? Jar
þaS er ekki af hégómagirnd. Eg:
er bara í vandræSum, í hvaSa sál-
fræSisdálk eg á aS flokika þessumi
ummælum: OrSi til orSsf spjald-
anna á milli.
— Eg hélt eg myndi gleSja þig,
Reggie.
— Líka þegar eg komst aS, aS
þaS varlygi?
Lillie hörfaSi óttaslegin undan.
— GuS minn góSur, hvílíkt
orSbragS. Þetta hefir enginn leýft
sér aS bjóSa mér fyr. Þetta eru
jþakkirnar fyrir aS vilja þig.
Hvernig dirfistu? Hvernig dirf_
istu!
Hún fleygSi sér grátandi fram á
borSiS.
Eg baS hana um aS hætta aS
gráta, svo aS pabbi hennar og
maminia hevrSu þaS ekki niSur í
stofuna.
— HvaS þú er huglaus! kjökr-
aSi hún. Þau skulu einmitt fá aS
heyra þaS, þau skulu fá aS sjá,
hvernig þú ert viS mig. Fyrst
faSmarSu mig aS þér, og svo —
ne* — eg hélt ekki aS þú værir
svona útsmoginn!
Og hún grét enn ákafar.
Eg þaut ráSalaus um gólfiS.
Hamingjan veit, hvernjg þessu
hefSi lyktaS, ef Ktil tilviljun og sí-
vaxandi skilningur LilKe á því,
sem skoplegt er, hefSi ekki komiS
til liSs viS mig. Hún leit af til-
viljun út um gluggann, og gat ekki
aS sér gert aS skellihlæja:
Úti á þjóSbrautinni ók sóknar-
presturinn á hjólum meS blóS-
rauSan hægindastól á höfSinu. —
ÞaS IeiS auSvitaS ekki mínúta
4