Heimskringla - 29.09.1920, Blaðsíða 3

'WINNÍPEG, 29. SEPT. 1920.
HEIMSKRINGLA
V BT.AÐSIÐA
vél-'
eitt-!
áSur en viS stóSum áftur í brenn-
heitum faSmlögum. En sá töfra-
baugur friSsældar og örygðar, er
haf'Si lukt um hjónaíband okkar,
var rofinn. Okikur varS oft sund-
urorSat og hvort um sig hætti
:smám saman aS láta þaS á sig fá.
Eg veit ekki 'hvaS Lillie hugsaSi,
en um mig var þaS svo, aS þaS
var óafmáanlega brent inn í vitund
.mína, aS konan mín væri bæSi ó_'
sannsögul og heimsk. FegurS
hennar tók aS ama mér. FegurS
hennar var ekik lengur göfug, þótti
mér, þrárt fyrir þaS, aS Lillie var
jafnan í samkvæmislífinu jafn eft-
irsótt eins og nýfundin stjarna.
Þegar tvö ár voru liSin af
hjónábandi okkar, hafSi eg loksins
fengiS fult næSi til aS starfa. Lillie j
sá aS þaS mundi okkur báSum
hentast. ISni mín komst aftur í
sitt gamla horf, og eg skrifaSi aS
meSáltali tvær stórar bækur á ári.
Eg hafSi í næsta herbergi viS
vinnustofu mína dömu, sem
ritaSi handritin mín. Fyrir
hvaS hálfu öSru ári ihafSi eg aug.;
lýst eftir einkaritara í Herald, og |
Lillie áskildi sér aS velja hann.
Hún ihafnaSi stórum hóp af ung. j
um og fríSum dömum, sem sóttu^
um stöSuna, og valdi Miss Clarke,
af engu öSru skildist mér en því, I
aS hún var hvorki ung né fríS.
Hún var á aS gizka þrjátíu og!
fjögra ára, og svo ófríS, aS eg lét
hana vera sem minst inni hjá mér.
Hana vantaSi alveg höku, og nef-
iS á henni var eins og álímd pappa
hnota, síhvít af púSri; eina ástríS-
an, sem 'hún vakti meS mér, var
löngunin til aS þrýsta á þetta nef!
til aS vita hvort mér skjátlaSist. |
"En aftur reyndiist hún aS vera
gædd frábærum gáfum og skarp-
skygni.
ÞaS var einn dag, er öldur ó-
samlyndisins höfSu risiS 'full hátt á
milli okkar Lillie. Hún hafSi
hvaS eftir annaS gert mig orSlaus-
an meS bliátt áfram svo aulalegum
athugasemdum, aS mér þótti sem
eg gæti ekki lengur haldist viS í
stofunni. Eg flýSi inn til Miss
Oarke, hungraSur og þyrstur í
skyniborin félagsskap.
— Þér verSiS aS hjálpa mér—
sagSi eg viS Miss Clarke og
‘fleygSi mér niSur í stdl — eg er
breyttur á sál og líkama. Þér meg- j
iS ekki vísa mér burt. HættiS aS
sarga á þessa fábjánalegu vél.
Miss Clarke lét ekki trufla sig
H ún hélt áfram aS skrifa og sagSi,
meS augun niSri í handritinu:
— HvaS get eg gert fyrir ySur,
Mr. Bright?
— Alt miITi ihimins og jarSar.
I svipinn hafiS Iþér meira vald á
forlögum mínum en nokkur mann-
vera undir sólinni. Bara þér vild-
uS nota þaS til aS endurnæra anda
minn meS skynsemi ySar.
Miss Glarke hætti aS skrifa. Eg
hafSi aldrei séS hana verSa svo
herfileg/, þaS var eins og augna-
ráS henanr dreipti eitri í orSin,
þegar hún sagSi:
HafiS þér nú uppgötvaS aS
kvenleg fegurS er ekki alt?
Ekkert, Miss Clarke, ekkert.
Þér hafiS öll skiílyrSi til aS gera
eiginrriann sælan.
— Ekki eiginmann annarar
konu, sagSi 'hún og horfSi á mig
meS nístandi ströngu áugnaráSi.
— Jú, elf þér giftist honum,
svaraSi eg.
— Já, þaS er annaS mál.
Miss Clarke stóS upp. Hún hélt
áfram aS blína á mig. Svo sagSi
hún í nærri þrumandi róm:
— Þér sögSuS áSan, aS egj
hefSi í svipinn meira vald á for-
lögum ySar en nokkur mannveraj
undir sólinni. MeintuS þér þaS? j
Mér fór ekki aS verSa um sel. |
Eg ásetti mér aS eg skyldi ekki
láta vélritarann minn hræSa frá|
mér vitiS. Eg stóS upp og sagSi
brosandi:
— AuSvitaS meinti eg þaS —
hvaS meiniS þér?
— Eg hefi ekkert viS þaS aS at-
huga, sagSi hún og lokaSi augun-
um.
Fáeinar sekúndur HSu.
— Ah-----------sagSi hún meS
löngu andvarpi og lokaSi augun-
um aS nýju. Ah — guSi sé lof.
Og í sama vetfangi hafSi hún
rígneglt örmunum utan um háls-
inn á mér og var farin aS hvísla
ástarorSum í eyru mér.
— GuS forSi mér frá ySur, Miss
Clarke — hrópaSi eg í þessari
hnappeldu hollds og blóSs — er-
uS þér orSin bandvitlaus?
Hún slepti óSara tökunum, grát-
andi, róleg, titrandi. ÞaS var
næstum átakanlegt aS sjá glitrandi
tárin hrökkva niSur þetta ófagra
andlit. Svo gekk hún hægt aS
ritvélinni og sagSi meS sárkendri
atillingu:
— Nei, hvers virSi er eg fyrir
ySur? Eg hefSi átt aS geta sagt
mér þaS sjálf.
— Þér hafiS misskiliS mína
skynbornu samúS, Miss Clarke.
— ViS konur komumst ekki
langt meS skynseminni, svaraSi
hún.
— ÞaS er misskilningur, Miss
Clarke. Nú sitjiS þér hér meS
25 dollara á viku og hafiS veriS
tekin fram yfir fjölda af fríSum,
ungum stúlkum, sem hefSu látiS
sér nægja 15 — og á þann hátt
getiS þér lifaS 'fullkoimlega sjálf-
stæSu og siSferSislegu lífi. Alt
saman af því aS þér eruS iskyn-
söm. HvaS gerir þaS svo til, aS
þér getiS ekki tekiS þátt í fríSleiks
samkepni?
— Svo þaS get eg ekki! svar-
aSi hún og orSin nötruSu á milli
tannanna. Svo þaS get eg ekki?
Eg horfSi á hana agndofa.
— Svo þaS get eg ekki?1 endur.
tók hún í þriSja sinn. Eg er ekki
nógu fal'leg handa ySur!
Hún þaut eins og hún væri ærS
um gólfiS, þreif alt sem hún hafSi
af handritinu og þeytti því framan
í mig, á stólana, á gól'fiS, svo aS
blöSin fuku eins og skæSadrífa um
alt herþergiS.
-— Þér getiS sjálfur haft ySar
skynbornu samúS. Þetta skal
verSa ySur dýrt spaugl hrópaSi
hún og rétti upp hendina líkt og
viS eiSispjall — og rauk út um
dyrnar.
Þrem mánuSum síSar hafSi
þeSsi kvenengill e'kki aSeins höfS-
aS mál á móti mér fyrir aS hafa
beitt hana ljúflingSbrögSum, ekki
aSeins fengiS einn hinn ötullasta
lögmann í New York til aS flytja
máliS, heldur — unniS máliS!
VegsamaS sé land vort og lög! Eg
varS fyrir stóreflis sekt, aS visu.
En á hinn bóginn gerbreyttist Lil'líe
viS mig. Hún ha'fSi unun af aS
“fyrirgefa” mér, varS eg var viS.
Og hún sinti heimilinu tvöfalt bet-
ur, þrátt fyrir þaS, aS nú var naum
ast sá dagur, aS hún sæti ekki þol.
inmóS fáeina tíma úti hjá heym-
arlausri töntu sinni í Brokklyn. HiS
eina, sem mér er ofurlítiS til ama,
éf eg þyrfti skyndilega aS ná í
Lilílie, er aS Dorotlhy tanta hefir
engan síma.
(EimreiSin.)
| aS taka þa meS afföllum á danska
peningamarkaSnum.
I dagblaSinu Vísi er hver grein-
! in á fætur annari um þeta mál, og
j til þes3 aS lesendur Heimskringlu
geti fengiS gleggri hugmynd um
máliS, birtum vér hér tvær áf
þessum greinum, sem segja einna
greinilegast sögunai
Peningakreppan á Is-
landi.
Óánægju mikilli hefir þaS vald-
iS meSal manna heima á Islandi,
aS danskir bankar ihafa neitaS aS
taka íslenzka bankaseSla nema
meS afföllum, og víxlla á ísilenzka
kaupmenn hafa sumir Ihelztu bank-
arnir í Kaupmannahöfn neitaS aS
kaupa. Gremjan yfir þessu ráS-
lagi dönsku bankanna virSist vera
almenn meSal íslendinga, sem von
er til,, því gengis mismunur ætti
ekki aS eiga sér staS á íslenzkri og
damskri kronu, þvi myntin er sam-
eiginleg í ibáSum löndunum
(dönsk króna, íslenzk króna ekki
til) samkvæmt sarribandislögunum
frá I. des. 1918. ÞaS, aS ís-
lenzfcu seSIarnir verSi ekki inn-
leystir meS gullli eins og nú stend-
ur, kemur til af því, aS danskir
gullpeningar fást efcki fluttir út frá
Danmörku. BankaseSlar eru á-
vísun á gull, og aS því leyti sem
íálenzkir bankaseSlar eru ávísanir
á danska gullpeninga, þá eru þeir
igildi danskrar myntar, og kemur
þaS beinlínis í bága viS áSur um.
getiS ákvæSi sambandslaganna,
I.
PENINAKREPPAN.
Skelkur í Dömmi.
KaupsýslumaSur einn hér í
bænum hefir fengiS frá Kaup-
mannahöfn símskeyti, sem lýsir ó-
hug manna þar á fjárhagsástand-
inu her á landi. I skeýtinu er sagt
aS Landmandsbankinn hafi nú
upp á síSkastiS neitaS aS kaupa
víxla á íslenzka kaupmenn, þrátt
fyrir aSur gefin loforS, og eins þó
aS víxlarnir MjóSi ekki á danskar
krónur, og yfirleitt ríki “óvissa og
uggur um fjárhagsástandiS á ís-
iandi, einkan'lega sakir ófullkom-
inna símfregna"t sem í blöSunum
birtast.
MeS öSrum orSum: ÞaS eru
allar horlfur á því, aS alveg taki
fyrir öll viSskifti viS Danmörku á
næstunni, sakir frétta þeirra, sem
héSan hafa borist, meSfram aS
minsta kosti. Ef 'líkar fregnir hafa
borist til annara landa, sem vafa-
laust má telja, þá má gera ráS fyr-
ir, aS sama máli sé um þaS aS
gegna: aS “tiltrúin” til Islands og
Islendinga sé hvergi mikil sem
stendur. Og þaS nær auSvitaS
ekki aSeins til íslenzkra kaup-
sýslumanna, heldur einnig til lands
ins yfirleitt.
Og viS hverju er aS búast, þeg-
ar landsmenn sjálfir fara hamför-
um í aS ófrægja fjárhagsástand
landsins og líkja því viS “Hund-
Tyrkjann”? — Ættu menn í öSr-
um löndurn aS trúa því aS ó-
reyndu, aS svo gersamlega á-
byrgSartil'finningarsnauSir menn
séu látnir stýra blöSum hér á
landi, aS slík ummæli um fjár-
hagsástand landsins geti komiS
opinlberlega fram, án þess aS þau
eigi viS allmikil röfc aS stySjast?
— Sannleikurinn er Sá, aS þaS er
ekki aSeins taliS æskilegt aS blöS-
in tali varlega um slík mál, eSa
kunni aS þegja, ef svo ber undir;
eins og Vísir sagSi á dögunum.
ÞaS getur veriS nauSsynlegt aS
láta þau þegja.
Sem betur fer, er ástandiS hér
á landi alls ekki svo ískyggilegt, aS
svo mjög þurlfi aS kvíSa framtíS-
inni, jafnvel þó aS fréttaburSur sá
sem hér er um aS ræSa, auki
nokkuS örSugleikana í bili. Kunn-
ugir menn (fuTlyrSa, aS þrátt fyrir
innflutningshöm'lurnar undanfarna
4—5 mánuSi, þá muni landiS
sæmilega birgt af flestum nauS-
synjavörum. Af nauSsynlegum
matvörum mun hveiti eina tegund-
in, sem þurS er á. En á hinn bóg-
inn fara fiskisöluhorfurnar batn-
andi, og þarf aSeins aS seljast lít-
ill hluti alf þeim fiski, sem lands-
menn eiga, til þéss aS úr krepp-
unni sé komiS. Og enginn efast
þó um, aS þessa árs framleiSsla
seljist sæmilega. En auk þess, aS
landsmenn eiga Ifisk fyrir fleiri
miljónir, en bankarnir skulda er-
lendis, þá er nú veidd ný síld fyr-
ir nökkrar miljónir. "Búskapur”
landsins er áreiSanlega efcki lakari
en svot aS óseldar, fyrirliggjandi
birgSir af afurSum landsins, verSa
altaf no'kkrum miljónum fcróna
meira virSi en skuldir þess nemá,
jafnvel þó aS verSiS verSi lágt.
Mun alveg óhætt aS gera ráS fyrir
því, aS um áramót verSi viSskiftin
viS útlönd jöfnuS svo, aS inneign
íslenzku bankanna verSi þá ekki
mikiS minni en skuldir þeirra nú.
Menn þurfa því hvorki aS láta
ærslin hér, né skelkinn í Dönum,
skelfa sig svo mjog. —Og “fátt er
svo meS öHu ilt, aS ekfci boSi
nokkuS gott”. — ÞaS f^r aldrei
svo, aS viS 'lærum ekki eitthvaS aif
þessu, t. d. aS láta efcfci óvitaærsl
Og æsingar óhlutvandra manna
hafa of mikil áhríf. Og öSrum
lærist þá ef til vill líka, aS þögnin
getur veriS gullvæg.
Væntanlega er mönnum þó
Ijóst, hverjar aiUeiSingarnar hefSu
g'staS orSiS, ef ástandiS hefSi
veriS nokkru verra en þaS er. Ef
landiS hefSi ekki veriS sæmiiega
birgt aS nauSsynjavörum, ef al-
gerS matvöruþurS hefSi veriS yf-
irvOfandi og horfur um sölu afurSa
landsins lakari en þær þó eru, þá
hefSu afleiSingarnar af rógburSin-
um vafalaust orSiS landinu og
'andsmönnum þyngri í skauti.
II.
Peningakreppan og dönsku bank.
arnir.
BlaSiS “Berlingske Tidende"
hefir átt viStal viS stjórn “Privat-
bankans” í Kaupmannahöfn, út af
“árás" Bjarna Jnóssonar frá Vogi
á danska banka. og hefir eftir
henni þaS, sem hér fer á eftir:
AS áSur en láland var skiliS
frá Danmörku hafi Isilendingar átt
“einstakri góSvild” aS rnæta af
hálfu aSálbankanna í Kaupmanna-
höfn, og margsinnis orSiS aS leita
tiil fjárhagslegs stuSnings þeirra
eftir aS þeir, í sjálfstæSisviSleitni
sinni, höfSu árangurslaust leitaS
fyrir sér annarsstaSar. Eftir skiln-
ingi landanna hafi islendingar
einnig reynt aS sýna fjárhagslegt
sjálfstæSi sitt, meS því aS leita
peningalána í öSrum löndum. En
ált til þessa háfi Island altaf, þegar
í harSlbakka siló, orSiS aS leita til
Danmerkur og þar hafi ávalt ver-
iS “þunt móSureyraS”. Lánum
til stutts tíma hafi veriS breytt í
löng lán, og danskir bankar beSiS
verulegt tjón af. "Privatbankinn"
hafi styrkt lslandsbanka svo stór-
um síSastliSiS ár, aS þaS fari langt
fram úr því, sem annars verSi taliS
fáanllegt. Þó aS Bjarni Jónsson
StaShæfi þaS opinberlega, aS
"Privatbankinn hefSi getaS lán-
aS Islandsbanka enn fleiri miljón-
ir, þá verSi slíkt ekki ákveSiS í
blaSagreinum. En helber hégómi
sé sú staShæfing, aS þaS sé mis_
skilningur, ef danskir bankar ædi
þaS, aS þeir geti grætt á fjárhags-
örSugleikum þeimt sem þeir hyggi
nú vera á Islandi, því aS þaS liggi
í augum uppi, aS banfcar geti ekki
grætt á því aS viSskiftavinir þeirra
komist í kreppu. En “Privat-
bankinrl” hafi ekki keypt eina ein-
ustu “íslenzka krónu” meS niSur-
settu verSi.
Um ásfcorun Bjarna, ti'l íslenzkra
banka og kaupsýálumanna, um aS
hætta viSski'ftum viS Danmörku,
segir bankastjórnin, aS “sú aSferS
hafi altaf veriS notuS, þegar hagur
háfi veriS aS því, en um lán í öSr-
um löndum hafi venjuilega ekki
þýtt aS ræSa, nema gegn ábyrgS
Dana.
Þessa orSsending til lslendinga
fékfc Vísir frá danska sendiherran-
um, og er þakklátur fyrir. — En
ef svo skyldi vera, aS hún eigi ekki
aSeins aS skoSast sem orSsending
til Bjarna ifrá Vogi frá “Privat-
bankanum", heldur urn leiS oSr-
sending frá Dönum til Islendinga,
svo sem “boSleiSin” 'bendir til, þá
þykir rétt aS svara henni meS
nokkru morSum.
Danir háfa 'löngum sýnt þaS vellt
aS þeir vilja reynast Islendingum
bezt þegar þeim liggur mest á! Err
þeim hefir víst aldrei fundist aS
Islendingar kynnu aS meta þaS aS
vefSleikum. Og víst er um þaS,
aS þeri menn eru margir hér á
landi, sem seint hefir gengiS aS
læra aS skilja hina “einstöfcu
“góSvild” Dana, sem fram hefir
komiS í viS'skiftum þeirra viS Is-
lendinga á umliSnum öldum. —
Þeir geta hrósaS sér af því, aS þeir
hafi lánaS Islendingum fé á síSari
árum. Þeir geta miklast af því,
aS lsland háf i aldrei notiS neins
lánstrausts nema í Danmörfcu,
meSan Danir méS ofbeldi héldu
rétti landsins fyrir því og töldu
öSrum þjóSum trú um, aS ísland
“væri óaSskiljanlfegur hluti Dana-
veldis” aS réttum lögum og myndi
aldrei verSa annaS. — En þeir
hafa VÍst vel vitaS þaS ilíka, aS
fjárhagsböndin myndu verSa seig.
ust.
Hvert undur er þaS, þó aS Is
lendingar hafi einkum orSiS aS
binda bankaviSskifti sín viS Dan
mörku, meSan svo aS segja öl,
verzlunarviSskifti þeirra voru viS
Danmörku? — En deítur nokkr-
um manni í hug, aS þau viSskifti
hafi einkum veriS Islendingum í
hag? Og hverja þökk eiga dansk.
ir bankar þá fyrir þaS, þó aS þeir
neiti ekki slíkum viSskiftum? Er
þaS ekki hlutverk bankanna, aS
greiSa fyrir viSskiftum sinnar
þjóSar?
Allir Islendingar vita þaS, aS
traustustu böndin. sem tengja Is-
land viS Danmörku, eru fjárhags-
böndin, og viSskiftáböndin fyrst
og fremst. MeSan á ófriSnum
stóS, urSu íslendingar aS beina
viSskiftum sínum til annara landa.
ÞaS var ekki, eins og stjórn “Pri-
vatbankans’’ gefur í skyn, af því
aS þaS væri arSvænlegra, heldur
af því, aS vSskiftin viS Danmörku
voru aS mestu leyti bönnuS ís-
lendingum. SíSan hafa viSskiftin
sótt í sama farveginn aftur, og lík-
legt aS þau hefSu komist þaS al-
gerlega innan skams, ef ekkert
hefSi veriS gert til aS hindra þaS.
— Svo mikill er máttur vanans.—
En framkoma dönsku bankanna
nú verSur vonandi til þess, aS
bægja þeim aftur úr farveginum.
ÞaS má vel vera, aS Islending-
um veitist þaS örSugt aS komast
úr þessari viSskíftakreppu, sem
þeir eru nú í. Þó eru ekki miklar
horfur á því. En þó aS um nokk-
urja örSugleika yrSi aS ræSa, þá
væri sannarlega ekki í þaS horf-
andi, ef viS gætum gert þaS án
frekari hjálpar af hendi Dana.
HöggviS á viSskiftastrenginn.
Danir góSir, viS skulum reyna aS
draga inn endann.
.. Jt. P. (áarland
Skrítlur.
Þýddar af J, P. ísdal.)
Hann vissi.
“Eg held aS herra Smifih sé
undraverSur eiginmaSur,” sagSi
húsfrú Jones. “Eg heyrSi hann
tala á svo faguélegan hátt um konu
sína viS heldri konu á járnbrautar-
lestinni hérna um daginn."
“Já, eg heyrSi þaS líka,” sagSi
frú Green; “en gleymdu því ekki
kæra mínt aS konan, sem herra
Smith var aS tala viS, var nýja
matreiSslukonan hans ”
SkipaSi sjálfan sig í flokk.
Lítill drengsnáSi, 'fimm ára gam
all, kom heim frá skóla, þegar öll
fjölskýldan sat aS miSdegisverSi.
MeS leiSindasvip á andlitinu sagSi
hann:“ HeyrSu, mamma, nokkr-
ir af drengjunum í bekknum vissu
ekfci, hvernig átti aS stafa orSiS
meinyrtur.”
“Jæja, góSi,” svaraSi móSir
hans. “Hvernig stáfar þú þaS?”
“Eg?” spurSi hann. "Ó, eg
var einn af þeim.”
TapaSi hlekkurinn.
MaSur kom inn í búS meS und-
ur lítinn hund undir handleggnum.
Irskur maSur stóS þar nálægt, og
eftir fárra mínútna nána yfirveg-
un, spurSi hann ókunna gestinn,
hvaSa tegund af hundi aS hundur-
inn hans væri. MaSurinn svaraSi
aS hann væti hlekkur á milli apa
og Ira. “ÞaS var þó heppilegt,”
sagSi Patt, “hann er þá í ætt viS
okfcur báSa.”
Anl Andenon. .
GARLAND & ANDERSON
LÖGFd U-IWI \ (, ii
I'hone: A1MÍ>7
801 Elertric Itailwaf Chambera
RES. ’PHONE: F. R. 3755
J)r. GEO. H. CARLíSLE
ðluim&r Einyróngu Eyrna, Augn.
Nef og Kverka-ejúkdöma
ROOM 710 STERLIKG BANK
Phunei A2001
Dr. /V7. B. Hal/dorson
401 BOID BriLDIlVG
Tals.í A3321. Cor. Port. <>K Edm.
- ®t-ui*íar, einvöröungu berklasýki
og aöra lungnasjukdóma. Er atj
Unna á skrifstofu sinni kl. 11 til 12
46mAÍl?wkay Vve. “ 6’
Talsimi! ASSS9
Dr. J. Q. Snidal
TAN.VlOSKJtlR
014 Somerset Bloek
Portage Ave. WIXNIPEO
Dr. J. Stefánsson
401 BOVD BUILDIJVG
Hornl Portage Ave. og Edmonton St.
Stundar eingöngu augna, eyrna,
?*/ °,g Jtverka-sjúkdóma. Aó hitt’á
frá kl. 10 til 12 f.h. og kl. 2 tii 5. e.h.
Phone! A3521
627 McMillan Ave. - Wlnnlpeg
Vér höfum fullar birgHir hrein-
meb lyfseóla yBar hlngafJ, vér
ostu lyfja og mefJala. Komih
gerum metJuiln nákvœmlega eftlr
ávísunum lknanna. Vér sinnum
gífaUnra“eyff:ÖntUnUm °S S'6,jum
( COLCLEUGH <& CO. *
f Notre Dame o« Sherbrooke Sta. f
- Phones: N7659 og N7050 \
4. S. BAfíDAL
selur líkkistur og annast um út-
farlr. Allur útbúnaSur sá beatl.
Ennfremur eelur hann aliskonar
mlnnisvarTSa og legstelna. : s
»18 SHERBROOKE ST.
Phone: N6007 WINNIPEG
TH. JOHNSON,
Ormakari og GulIsmiSui
Selur giftingaleyfisbréí.
Sérstakt athygli veitt pöntunum
og vitJgjoróum útan af lanðl.
248 Main St. Phone: A4637
' s
GISLI G00DMAN
TINSMIDtTR.
Verkstætll:—Horni Toronto St. eg
Notre Dame Ave.
Phone
AS847
H-’mUls
N'0542
<1. J. Swangon
H. G. Hinrlkeeon
J. J. SWANS0N & C0.
PASTEIGNASALAR OG „ „
pentngra mlttlar.
Talsími A6349
808 Parta Bullillng Wlnnlpeft
ÞaS getur veriS gott.
Bóndi nok'kur hafSi komiS til
bæjarins til aS dvelja þar í nokkra
daga. ÁSur en hann fór aS heim-
an, hafSi hann lolfaS aS færa dótt-
ur sinni einhverja gjöft svo aS
hann fór inn í gullstáZbúS og sagSi
viS þjóninn: "Mig vantar par af
eyrnahringjum, ódýrum en fálleg-
um.”
“Já, herra,” sagSi búSarþjónn.
inn. “Þig vantar eitthvaS hljóm-
skært (loud) hugsa eg."
“Nú, jæja, mér er sama þó ann-
ar þeirra sé nokkuS raddmikill,”
svaraS; bóndinn, "Dóttir mín er
nokkuS heyrnardauf á öSru eyr-
J. H. Straumfjörð
úrsmitiur og gullsmiSur-
Allar viðgerðir fljótt og vel af
hendi ieystar.
676 Sargent Ave.
Talsími Sherbr. 805.
Stefán Sölvason
TEACHER OF PIANO
Phone N. 6794
Ste. 11 Elsinore Blk., Maryland St.
Pólskt
Bíóð.
Afar spennandi skáldasaga !
í þýóingu eftir
Gest Pálsson og Sig Jónassen.
Kostar 75 cent póstfrítt.
Sendí'S pantanir til
The Viking Press,
Ltd-
Box 3171 Winnrpeg