Heimskringla - 24.11.1920, Síða 4

HEIMSK-RING^A
■±
WINNIPEG, 24. NóV. 1920.
HHIMSKRINGLA
(Slofnnö 1.5K6.)
Knnnr Qt á hrorjnm ■i9rlk«d«(L
ftcel'rndur c.g einesCar:
ME VKUNG PT<ESS, LT».
VertJ blatSsins er $2.00 á.rsangtirinn, *é
haan borgabur fyrirfraat,' anaars 98JM.
AUar borgaalr aendiat ritsmaani blals-
ins. Póst- eSa bankaáTÍsan.'x stilint U1
Th® Vlking Pres«, L,td
riitsijóri o* rácSsTnaSm-:
GUNNL. TR. JCN06ON
Skr1f»t*fa>
720 ^HiKBROOKB fTRI3BT, WIIIHPBO.
P. O. Box 2171 Takfail VBMT
WINNIPEG, MAN., 24. NÖVEMBER 1920.
Vöra Stephans G.
Á öðrum stað hér í blaðinu ritar skáldið
Stephan G. Stephanson langt mál um bók sína
Vígslóða. Á það að vera vörn gegn dómi
þeim unVbókina, sem nýlega birtist í Lög-
bergi.
Vér höfum sáralitJar mætur á Vígslóða, en
vildum þó eigi bægja skáldinu frá rúmi í
blaðinu, vegna þess að Heimskringla hefir
jafnan álitið það réttlátt, að aðrar skoðanir
en blaðsins eigin kærnu fram í dálkum þess,
hefðu þær á annað borð erindi fram á sjón-
arsviðið. Eins er og það í bága við alment
blaðavelsæmi, að maður, sem ákærður er í
blaðagrein, fái ekki að bera hönd fyrir höfuð
sér. Fyrir dómstólum allra siðaðra landa,
hafa hinir ákærðu rétt til að koma fram með
alla þá vörn, sem þeim frekast er auðið.
Höfundur Vígslóða er undir ákæru af blaða-
dómi; að neita honum um að bera fram vörn,
hefði ekki einasta verið í mesta máta ósann-
gjarnt, heldur og beinlínis blaðamannlegur
glæpur.
Ekki æflum vér að gagnrýna vörn skálds-
ins, og það vegna þess að vér erum ekki
málsaðili. Vér höfum ekki skrifað ritdóm
um bó'kina, og það fyrir þá sök að hún hefir
ekki verið send Heimskringlu til umgetningar,
og venjan er að dæma aðein's um þær bækur,
sem blöðunum eru sendar. En það víljum
vér taka fram, að vér erum í flestum atriðum
sammála ritstjóra Lögbergs í dómi hans um
'Vígslóða, og hefðum vér skrifað ritdóm, þá
hefði hann verið í svipuðum anda. En það
er fyrir almenning að kveða upp fullnaðar-
dóminn. Ritdómur Lögbergs hefir sjálfsagt
verið lesinn a'f flestum þeim, sem um Víg-
slóða hafa heyrt getið hér vestra, og nú fá
þeir vörnina í málinu. Það er því þeirra að
kveða upp sektir- eða sýknunardóm yfir
skáldinu. Plöggin eru í þeirra höndum.
í Varnargrein sinni kemur Stephan G.
víða við, og dregur menn inn í málið, sem
engin þörf var að minnast á. Vörnin er víða
víðtæk og ítarleg, en þó vér ætlum ekki að
rökræða hana, viljum vér benda á einn lið
hennar, sem oss finst sérstaklega veíkur, en
er héfði þurft að vera hvað sterkastur. Vér
eigum við “Sláturtíðar-erindið”, sem er svo-
hljóðandi:
‘Evrópa er sláturhús, þar myrða þeir af móði,
og mannabúka í spaðtunnurnar brytja í erg
og grið.
Við trogið situr England, og er að hræra í
blóði,
með öllum sínum kaupmönnum og bæjargötu
lýð.”
Og það verða lesendilrnir að hugleiða, að
það er brezkur þegn, sem þannig kveður.
Í3 kosinn til að starlli á. Stefnuskrá mun
flokkurinn hmía sam.o, en hana höfum vér
ekki séð. Vitum vér aðeins að flokkurinn
ætlar að standa einn f>g óstuddur, og vill
hyorki samband við conservativa eða verka-
mannaflokkinn. I nefnd þeirri, sem kosin
var til að semja stefnskrána, var meðal ann-
landi vor, séra Albert Kristjánsson, þing-
ara
ver

Stjórnmálin í Manitoba
Lítið greiðist fram úr stjórnmálaflækjunni
hír í fylkinu. Hún virðist frekar verða öllu
flóknari, eftir því sem nær dregur þingsetn-
ingunni, í stað þess að menn höfðu búist við,
að alt yrði sundurgreitt og komið í fastar
skorður fyrir þann tíma. Nú/hafa andstæð-
ingaflokkar stjórnariijnar samþýkt hver um
s’g, að standa á eigin fótum, óstuddir af hin-
um, haínað öilum samvinnuhugmyndum um
stjórnarmyndun, og þar með trygt Norris-
stjórninni völdin áfram, að minsta kosti um
stundarsakir.
Bændaflokkurinn, sem nú mun telja, 17
þingipenn, og er því fjórum fáiiðaðri en
stjórnarflokkurinn, hélt í vikunni sem leið
flokksfund hér í borginni. Þar var kosinn
leiðtogi fyrir flokkinn, og varð fyrir vali
William Robson, þingmaður fyrir Glenwood
kjördæmið. Hann er auðugur bóndi og
sagður í miklu áliti í héraði sínu, en á þingi
hefir hann aldrei setið áður, og er hann því
alls óreyndur á því sviði, sem hann hefir ver-
maður St. George kjördæmis. Höfðum
tal af honuia, en hann vildi fátt segja, nema
að flokkurinn myndi ekki styðja Norrisstjórn-
ina.
Conservativar héldu einnig flökksfund í
vikunni sem leið og völdu sér leiðtoga. Kosn-
ingu hlaut Jo>hn T. Haig lögmaður, sem er
einn af þingmönnum Winnipegborgar. Haig
hefir áður setið á þingi, og er maður mikil-
hæfur og vel til leiðsögu fallinn, en skaðinn
er sá, að hann hefir svo fáa þingmenn að
leiða., Fjórir af þingmönnum flokksins hafa
yfirgefið bann og gengið í bændaflokkinn.
Þar á meðal hinn nafnkunni Roblinstjórnar-
ráðgjafi Joe Bernier. Sjö þingmenn sitja
eftir í flökknum, þrír lögmenn, einn læknir,
einn kaupmaður og tveir bændur. Sjömenn-
ingarnir fóru eins að ráði sínu og bænda-
flokkdþingmennirnir, samþyktu að vera út
a)f fyrir sig, en í engu bandalagi við aðra
flokka. Flokkurinn, þó fámennur sé, er
nógu mannmargur til þess að bjarga Norris-
stjórninni frá falli, ef vei'kamenn og bændur
gerðu sameiginlegan aðsúg að henni, og án
hans hjálpar gætu bændur og verkamenn
ekki héídur myndað stjórn, ef svo skyldi fara
að þeir gerðu samvinnubandalag, eftir að á
þing kæmi. Conservativar geta því nokkurn-
veginn ráðið lögum og lofum í þinginu, ef svo
ber undir, þó fámennir séu.
Vcrkamannaflokkurinn telur 9 þingmenn,
en tveir þeirra eru sem stendur í hegningar-
húsinu, og er því óvíst að þfeir komi flokknum
að liði á næsta þingi. Það var verkamanna-
flokkurinn, sem einkum og sérstaklega kom í
veg fyrir samvinnu milli andstæðinga stjórn-
arinnar, og á því stjórnin honum mest að
þakka, ef bún tórir af. Verkamannaflok'kur-
inn vildi gjarna gera samband við bænda-
flokkinn, en honum var meinilla við conserva-
tiva, og er hann sá að þeirra þurfti með, til
þess að geta steypt Norrisstjórninni og mynd-
að nýja stjórn, þá vildu þeir enga samvinnu.
Conservativar vildu einnig sem minst hafa
satman við Verkaflokksmenn að sælda, og
bændaflokkurinn hafði ótrú á báðum. Ea
þó nú að verkamannaflokkurinn hafi að öll-
um Iíkindum bjargað Norrisstjórninni, þá
mun hún þó eiga í honum sinn bitrasta and-
stæðing, er á þingið kemur. Það verður
tvímælalaust snörp ádrepa sem þeir Dixon,
Bayley og Smith gefa stjórninni og ekki munu
þeir Ivens og Queen liggjá á liði sínu að gera
stjórninni lífið leitt, verði þeir orðnir frjalsir
menn um það leyti.
Stjórnarflokkurinn telur 22 þingmenn, að
því crbienn vita bezt; þó er vafi um einn eða
tvo. En 22 þingmenn af 55, sem á þinginu
eiga sæti, er 6 manna minnihluti, svo ekki
eru horfurnar álitlegar fyrir stjórnina; hvern-
ig svo sem rætast kann úr fyrir henni. Og
nái hún að hjara, þá á hún það einungis því
að þakka, að andstæðingar hennar voru svc
sundurlyndir sín á milli, að þeir létu úr greip-
um sér ganga tækifærin sem kjósendur höfðu
fengið þeim í hendur.
En vera má að þetta sé öllum fyrir þeztu.
Yenizelos.
Heimslánið er fallvalt, segir máltækið. Og
sjaldan hefir málsháttur þessi reynst jafn á-
þreifanlega sannur'og einmitt nú. Stórmenn-
um heimsins er hverju á fætur öðru hrint af
stóli valda og virðinga, niður í fordæmingar-
forað almenningsálitsins. Menn, sem áður
voru svo að segja alvaldir, eru nú landflótta
eða fallnir helsærðir í valinn, hinn pólitíska
valinn. Einkennilegt má það og lcalla, að
allir þeir menn, sem mest hafa verið riðnir
við stríðsmálin og friðarsamningana af
höndum bandamanna, hafa orðið fyrir þess-
ari óblíðu örlaganna. Em er þó undantekn-
ingin og hún er Lloyd George. Hann stend-
ur ennþá sem klfttur úr hafinu, óbifanlegur
mitt í hafrótinu. Orlando, sem stjórnaði
Itölum á styrjaldartímunum, varð fyrstur til
að líða skipbrot; þá kom Clemenceau,
franski járnkarlinn. Honum var gefið það
að sök að hann hefði látið bæði Lloyd George
og Wilson forseta hræra í sér, svo að Frakkar
hafi ekki borið eins mikið úr býtum í stríð-
inu og þeim bar. Utan Frakklands furðar
alla á þessari ákæru, því flestir munu vera
þeirrar skoðunar, að Frakkar hafi fengið sinn
skerf vel útilátinn af herfanginu. Næstur
varð Wilson forseti að gista valinn. Og nú
síðast stjórnarformaðurinn gríski, Venizelos,
og undrár marga hvað mest á því.
Hvað orsakað hefir fall Vemzelos er mönn-
um ekki fyllilega Ijóst, en ómögulega getur
það verið það, að Grikkir séu óánægðir með
það, sem þeir báru úr býtum í landaskiftun-
um. Þeir fengu tiftölulega mest allra, og
Að
höfðu þó langminst til matarins uninð.
þeim vegnaði svona vel í skiftunum, var
Venizelos einum að þakka; hann var mestu
ráðandi af smáveldafulltrúunum í ráðum
bandamanna og naut trausts og álits stór-
veldanna meira en nokkur annar. Friðar-
samningarnir við Tyrki, sem nú eru nýlega
undirskrifaðir, leggja undir Grikkland miklar
lendur og lýð, rúmlega 2/z miljón Grikkja,
sem öldum saman háfi verið undir tyrknesk-
um yfirráðum, komu nú aftur undir gríska
stjórn, samkvæmt friðarsamningunum. Með-
al landa þeirra, sem Grikkir hafa nú fengið,
eru Epirus, mestöll Macedonia, öll Þrakía að
undanskilinni svolítilli strandlengju meðfram
Marmarahafinu sem Tyrkir fyrir einstaka náð
fá að halda. Einnig fengu Grikkir borgina
Smyrna í Litlu-Asíu ásamt Iandi öllu umhverf-
is og allar eyjarnar í ‘ Grikklandshafinu, að
Rodhes og Cyprus undanskildum; halda lt-
ahr hinni fyrnéfndu en Bretar þeirri síðar-
nefndu, en svo var til ætlast, að þær gengju
síðarmeir undir Grikkland. Einnig var Veni-
zelos mest að þak'ka bandalagið milli Balkan-
þjóðanna 1912, sem að stríðinu við Tyrki
áfloknu gaf Grikkjum borgina Saloniki og
fylkin Þessalíu og suðurhluta Macedoniu.
Venizelos hefir því á átta ára tímabili hafið
Grikkland upp úr niðurlægingu og vesaldómi
upp í voldygasta ríki Balkanskagans. Hið
gríska ríki er nú fjórum smnum stærra en það
var fyrir 1912, og íbúatala þess hefir aukist
um 5 mi’ljónir. Að þetta sé að mestu leyti
dugnaði Venizelos að þakka, munu fáir neita.
En hver verða svo laun þess manns hjá
hinni grísku þjóð? Otlegð og bannfæring.
Og dómur þjóðarinnar er eins ótvíræður og
framast má verða, því að í hinum nýafstöðnu
kosningum var ekki einn einasti fylgismaður
Venizelos 'kosinn til þingsins frá þeim hluta
ríldsins, sem var Grikkland fyrir 1912. Það
voru hinir nýju hlutar rfkisins, sem kusu þá
af Venizelos mönnum, er á þingið komust.
Grikkir áttu í þessum kosningum að velja á
milli Venizelos, 'mannsins, sem bjargað hafði
ríkinu frá tortímingu og aúkið það að völd-
um og virðingu, og Konstantíns fyrverandi
konungs, sem vildi neyða þjóðina í bandalag
við Þjóðverja, og sem haft hefði í för með
sér eyðileggingu Iandsins. Á milli þessara
manna átti hin gríska þjóða að velja, og hún
kaus Konstantín.
Forn-Grikkir voru þektir að vanþakklæti
við sína ágætustu menn; það var þeirra
stærsti löstur. Ung-Grikkir virðast hafa erft
þenan löst forfeðrpnna í fullum mæli. Með-
ferðin á Venizelos sýnir það ótviræðilega.
Presturinn Spracklin.
Þes svar getið hér í blaðinu nýlega, að
prestur nokkur, Spracklin að nafni, þjónandi
prestur í Méþódista kirkjunni‘og á sama tíma
embættismaður Onatio stjórnarinnar sem vín-
bannseftirlitsmaður, hefði skotið til dauða
hótelhaldará einn og síðan verið sýknaður af
drápinu. Presturinn sagðist hafa drepið
manninn í sjálfsvörn og hið sama báru menn
þeir, er með honum voru. Aftur bar kona
hins myrta manns það fyrir réttinum að mað-
ur hennar hefði énga byssu haft og hið sama
báru tveir af gestum hótelsins, sem í ná-
munda voru, er maðurinn var skotinn. En
rannsóknarrétturinn trúði prestinum og sýkn-
aði hann. Er drápssagan og sýknunin varð
kunn, urðu margir til þess að hefja andmæli
gegn slíkum málalokum og heima nýja rann-
sókn, og hefir nú dómsmálaráðgjafi fylkisins
séð sér þann kostinn vænstan að verða við
þeim áskorunum. Hefir hann því fyrirskip-
að nýja rannsókn í málinu. En Méþódista-
kirkjan hefir ekki fundið neina ástæðu til
þess að víkja prestinum úr hempunni, ekki
einu sinni um stundarsakir. Þvert á móti
hefir hún gert Spracklin þenna að nokkurs-
konar dýrðlingi sínum fyrir «ð hafa drepið
manninn.
Oss hefir verið kent að hin kristna kirkja
hefði kenningar Jesú frá Nazaiet sem'grund-
völl sinn og breytti eftir þeim; og Meþódistá-
kirkjan hefir sérstaklega verið skoðuð sem
dyggur fylgjandi Heilagrar Ritningar, bókstaf
fyrir bókstaf að heia má. Er hún samkvæm
sjálfri sér í þessu máli? Vér skulum athuga
það IítiIIega.
Fyrir rúmum 19 öldum síðan sagði Jesús
frá Nazaret, að því er í Mattheusar guðspjálli
stendur: “Þér hafið heyrt að sagt var við
forfeðurna; Þú skalt ekki mann deyða, en
hver sem morð fremur, verður sekur fyrir
flóminum.” Að morgm þess 6. nóvember
skaut presturinn Spracklin til dauðs ungan
mann, Trumble að nafni, sem bæði var eigin1-
maður og faðir, og gerði konu hans að ekkju
og börnin hans forsjárlaus.
Jesús frá Nazaret segir ennfrem-
ur í Mattheusar guðspjalli 5. kap.,
38. og 39. versi: “Hafið þér
heyrt að sagt var: Auga fyrir
auga og tönn fyrir tönn. En eg
segi yður: Þér skulið ekki ríscT
gegn meingerðamanninum, en slái
einhver þig á hægri kinn þma, þá
snú þú einnig hinni að honum.”
Presturinn Spracklin segist hafa
drepið manninn í sjálfsvörn. Var
hann þar að fylgja kenningum
Krists, hvers þjónn hann þykist
vera?
I Fjallræðunni, eins og hún er
prentuð í Mattheusar guðspjalli,
segir Kristur: “Enginn getur
þjónað tveimur herrum, því að
annaðhvort mun hann hata annan
og elska hinn, eða aðhyllast annan
ol lítilsvirða hinn. Þér getið ekki
þjónað Guði o^ Mammon.”
En þessi trúi drottins þjónn(!)
Spracklin, þjónaði tvein^ur herrum
er hann drap Trumble. Hann var
og er þjónandi prestur, og hann
var þá og er enn einbættismaður
Ontariostjórnarinnar, og dregur
tvöföld Iaun. Er þetta í samræmi
við kenningar læriföðursins?
Hefði Spracklin sagt af sér
prestsembættinu þegar hann gerð-
i«t bannlagasnápur stjórnarinnar,
hefði dráp Trumbles naumast orð-
ið hljóðbært, iþ. e. a. s. hafi full
sönnun verið fyrir hendi að um
sjálfsvörn væri að ræða, þó hins-
vegar að naumast að hpegt sé að
mæla drápum bót, þó framin séu
af reglúlegum Iögregluþjónum,
þegar ekki er um stórfeldari glæp
að ræða en grun um vínbannslaga-
brot, því að í fæstum tilfellum
myndi hinn grunaði gríp^ til byss-
unnar, nema því aðeins að lög-
regluþjónninn hefði byssu sína
ógnandi framan í hopum. Og það
einkennilega við þetta Trumble-
dráp er það, að byssa sú, er hann
á að hafa ógnað prestinum með,
hefir ekki sést ennþá, og eqginn
þykist vita til þess að hann hafi átt
byssu. Presturinn sá “eitthvað
standa út í vasa hótelhaldarans og
það miðaði á hann (prestinn), en
að það hafi verið byssa, er engan
veginn sannað, má vel vera að það
háfi verið reykjapípa mannsins
eða útréttur fingur. Og það er
einmitt vegna þesas efa, að rann-
sókn er hafin að nýju.
I þessu sambandi má geta þess,
að einn af yfirmönnum fylkislög-
reglunnar, sem var með Sprackljn
í förinni til Trumbles, segist hafa
ráðið presti frá að vera sífelt með
bvssu, og að ^jálfur hafi hann
aldrei byssu meðferðis, telji þess
enga þörf. En hann v?ir aðeins
lögreglumaður, ekki préstur, sem
svarið hafði að helga líf sitt Guði
til dýrðár. Sagan eftii^Jack Ca-
nuék.
En það sem er þungamiðjan í
öllu þessu er þetta: Er það sæm-
andi fyrir prest,4þjónandi kristnum
söfnuði, sem svarið hefir að fylgja
kenningum og boðum Jesú frá
Nazaret í öllu,\að taka sér fyrir
hendur lögreglustarfsemi, samfara
prestsembættinu. Að ferðast um
bygðir og bæi sex daga vikunnar í
$5000 bifreið, sem stjórnin leggur
honum t’l, méð hlaðna byssu og
handtö'kuheimildir, sem hann sjálf-
ur hefir heimildir til að útfylla og
nota á hvern sem er? Er þetta
sæmandi af presti? Og er það
sæmandi af Meþódistakirkjunni að
hafa sh'kan mann sem þjónandi
prest? Hafa bæði kirkjan og
presturinn gleymt orðum Krists:
“Enginn getur tveimúr herrum
þjónað”. Og “þér getið ekki
þjónað bæði Guði og Mammon.”
Og svo að síðustu: Fara ekki
vínbannslögin að verða nokkuð
háskaleg, þegar maður má eiga
það á hættu að vera skotinn til
bana, fyrir að hafa flösku í fórum
sínum með einhverju sterkara í en
Iímónaði? |
....Dodd’s nýmapBlur ern bexta
nýrnameTSabTS. Leekna og gigt,
bakverk; hjartabOon, þvaetoppc,
og önnur veðdndi, mbi stafa frá
nýnnnn — Dodd’s Kidney POls
kosta 50c aakjan etJa 6 öakjur fyr-
ir $2.50, og fást hjá öilum lyfsöl.
um etJa frá The Dodd’s Medkme
Co. Ltd., Toronto Ont ............
Yfirráðin á sjón-
um.
Bandaríkjamenn ætla
vöru að fj»ra að keppa
um “yfirráðin á sjónum”
í fullri al-
við Breta
. -r- “Þær
þjóðir eru ekki frjálsar, sem verða
að sækja til annara þjóða skipa-
kost til að flytja afurðir sínar fræ
sér og nauðsynjar að sér. Heims-
friðnum er ekik óhætt, meðan ein
þjóð drotnar yfir heimsviðskiftun-
um.” Þannig komst verzlunar-
málanefnd Bar.daríkja senatsins að
orði í vor í álitsgerð til senatsins.
Þegar ófriðurinn hóst var kaup-
skipafloti Bandaríkjanan í utan-
landssiglingum 1. milj. og 300 þús.
smálestir að burðarmagni. — Til
samanburðar má geta þess, að
Hamborgar-Ameríku fél. þýzka
átti álíka stóran skipastól. Nú er
kaupskipáfloti Bandaríkjanna orð-
inn 14 mijjónir smál. — Svo af-
skaplega mikið hefir verið bygt
þar af nýjum skipum á ófriðarár-
unum. — En það þarf meira til að-
ná undir sig heimssiglingunum, en
að byggja skip, og Bandaríkm
voru í rqun og veru litlu nær þvf
takmarki, þrátt fyrir allar skipa-
bygg’ngarnar! Bandaríkjamenn
hafa einnig bygt herskip áf mikl-
um móði, enda er háett við að yfir-
’ráðni á sjónum yrðu ekk vel ör-
ugrg án öflugs herskipaflota. En
það hefir heldur ékki tekist að fá
skipshafnir á þau, og segir blaðið
“Evening Journal” í New York^*
að af 104 tundurspillum, sem
bygðir hafa verið, hafa 73 verið
“settir upp” aftur sökum mann-
leysis. — Þjóðin er ékki siglinga-
þjóð, og fyrirætlanir u mað ná yf-
irráðum á hafinu eiga enga rót í
eðlistilhneiging hennar. Það er
öðru máli að gegna um Breta, sem
eru svo að segja “fæddir” sigl-
ingaþjóð.
Það er sennilegt, áð Banda-
ríkjamenn hefðu helzt kosið að
heyja samkepnina við Breta alveg
á eigin spítur. En það stoðar ekki
að berja höfðinu við steininn, því
að vanir sjómenn verða ekki gripn
ir upp úr grjótinu, og skip sigla
ekki mannlaus. Þeim var þá nauð-
ugur einn kpstur að leita samvinnu
við aðra, og þá auðvitað Þjóð-
verja.
I ófriðarlok tóku bandamenn
öll stærstu skip Þjóðverja af þeim.
Öll skip /tærri en 1600 smálestir
og heíming 1000—1600 smál.
skipa. Þjóðverjar stóðu þannig
uppi skipalausir að kalla, en með
heilan herskara vinnulausra sjó-
manna og skipaútgerðarmanna.
Það var því svo sem sjálfsagt, ,aiS
Bandaríkjamenn tækju ‘höndum
saman við þá, og fyrir nokkrum
mánuðum síðan hófust samningar
og þrír menn úr stjórn Hamborgar-
Ameríku félagsins tókust ferð á
hendur til Ameríku, undir foru6tu
aðal framkvæmdastjórans, Cuno.
I byrjun júnímánaðar símuðu þeir
heim, að samningar hefðu tekist
um að “taka í sameiningu upp sigl-
ingar vorar eins og þær voru fyrir
ófriðinn”. En fátt hefir verið lát-
ið uppi um fyrirætlanirnar, enda
talið óþarft að tilkynna þær keppi-
nautunum löngu fyrirfram.
Og síðan halda Bandaríkjamenn
áfram að byggja herskip, í meiri á-
kafa en nokkru sinni áður. Ný-
lega var símað"'að þeir væru að
byggja 18 orsutu6kip og mörg
önnur stór herskip. Hvaðan myndú
þeir ætla að fá æfðar skipshafnir