Heimskringla - 24.11.1920, Side 7

WINNIPEG, 24. NÓV. 1920.
HEIMSKRINGLA
¥'
7.

The DominSon
Bank
HORNI V0TOIÍ BAME AV K. OG
IE »T.
Htfuhtsn opfk........ s,n
V«l
.* 14
Sfestatt TOÍtt TÍ0**fc-
*w* kainunjuum og vwaluimríé-
a*a.
SparujóWfeldin.
I ^ ,
! um. en svo alt í eina vera sviftur
| þeirri ánægju, og það ekki á háum I
aldri, og sjá þá ekkert frarrjundan 1
nema böl og bágindi, auk iíkam-
legra kvala, sem heils]eysi vana-
lega hefir í för með sér. Kristín
kennir í brjósti um krossberann og
vill því ekki yfirgefa hann, og erj
það kristilega og vel gert. En!
Snjófrfður systir hennar vill endi-I
lega reyna hamingjuna og fara til
BARNAOULL.
Gullni fuglinn.
Frh.
Næsta dag sendi konungurinn
Vextlr af inMtwsÖufé grnddir Amerlku- °S treysta a hjalp systra eftir prinsinum, til þess að segja halda áfram þar til hann kæmi til
_ 3 hx.j;___1-----DL:1:__T’ . ... . . .. ...
5a£« béir og annansstaOor. | j sinna, Þórdísar, konu Philips Jóns honum að hann yrði að deyja.
| sonar og Vllborgar’ sem báSar; “En þú getur bjargað Jífi iþfnu
^_____ r,,eiga beimu í Grunnavatnshygð. með einu móti,” bætti konungur-
phojím A ML | j Væn vel gert af systrum henn- jnn viS. -‘Þú sérS þessi háu fjöl]
P. B. TUCKER, RáSsmaðux í I ar aS leggÍa drög til þess að Snjó-| sem skyggja á alt útsýni frá höll-
----- fríSur gæti komist meS teim- er inni. Ef Iþú getur komið þeim í
Ferðapistlar.
Eftir
J ónssoo frá Churchbridge.
fara hingað vestur næsta vor, sér- burtu á átta dögum, þá bjargar þú
cfaHorro hor oam _ ‘X ■ 11. Vi *.a. • . . __
staklega þar sem hún býst við að
hafa sjálf nægilegt í fragjaldið.
1 4. ágúst kvaddi eg svo Akra-
nes og Borgarfjörð, með hlýjum
huga, oig tók mér far með póst-
skipinu Skildi, er vikulega fer í
Eg Borg arnes, með farþega, póst og
annan flutning. Ferðin gekk
fljótt og voru nokkuð margir far-
jþegar á skipinu.
Um Reykjavík og íbúa hennar
A Akranesi hvíldi eg mig svo eft-
lr ferðina, hjá Kristmann og
Helgu, sem fyr er getið.
skrapp inn að görðum að hitta
frænda minn, Sigmund Guð-
mundsson, Hanssonar frá Hæg-
indakoti í Reykholtsdal. Kona
Sigmundar er Vigdís dóttir Jóns í
Norðtungu. Þau hafa íbúið í
Görðum í 30 ár; eiga uppkomin
og efnileg börn. Mikið hafa þau
bætt jörðina, enda farnast þeim an lækinn að minnast á það. Eg'
ekki aðeins lífi þínu, heldur færðu
einnig prinsessuna fyrir konu.”
Fjöllin voru ákaflega stór og
prinsinn hafði aðeins eina litla
reku. Og hann mokaði og mok-
aði lí sjö daga samflejdt; en þá
settist hann niður, yfirkominn af
örvæntingu, því með
mokstrinum hafði hann
og þá muntu ná þeim báð- a vetrarbirgðir þínar,
og veist þig geyma húsin hlý,
er hret á þaki dynur:
þá gengur vetur garð þinn í
sem gamall trygðavinur.
urmn,
um.”
Síðan sagði hann prinsinum að
hallar gullna hestsins, og afhenda
konunginum fallegu prinsessuna.
“Þeir munu þá leiða fram
munu
gulilna hestinn,” hélt refurinn á-
fram. “Þú ferð svo á bak og
byrja að kveðja alla. En gættu
þess að kveðja prinsessuna síð-
ast. Og þegar iþú beygir þig nið-
ur, grípur þú hendi hennar og
heldur henni fast og sveiflar svo
prinsessunni upp fyrir framan þig.
Síðan skaltu þeysa óhræddur af
stað,, þar eð enginn getur náð
gúllna hestinum, því hann hleypur
öllum harðara en vindurinn.”
aðeins Prinsinn gerði alveg eins og ref-
hreinsað burtu örlítið horn af urinn hafði boðið honum, og þeg-
j fjöllunum. En rétt í því fann ar hann var kominn á bak gullna
er svo tíðrætt í íslenzku blöðun-jhann eitthvað heitt og mjúkt hestinum, sveiflaði hans prinsess-
um heima, og kemur svo oft út b strjúkast við kne sér, og þegarj unni upp fyrir framan sig, og var
íslenzku blöðunum í li .r • i i í’ ,i — ii
vel og eru vel liðin af öllum. Ann-
daginn gekk eg ásamt Ólafi
an
Winnipég, j hann leit niður. sá hann að það þotinn í burtu áður en nokkur
gæti Stöðvað hann.
‘Eg býst við að eg verði að “Þetta var vel gert,” mælti ref-
ætla að geta þess að eg þekti ekki i hjálpa þér einu sinni enn,” mælti urinn, sem beið eftir þeim nokkuð
svo það væri að bera í bakkafull-j var gamli vinurinn hans, refurinn.
D... . , Reykjavík frá því sem hún var hann, en prinsinn draup höfði af
Bjornssyni kaupmanm inn að Vík áSur en eg fór til Ameríku. Erj b]ygðun. “Farðu nú að sofa; en
a£mn'n.eSI’ kveSja forel^ra 0l' víst orðin hislmingi stærri og hef. eg mun ljúlia viS verh þitt.”
afs Bjorn Hannesson og Katrínu ir iík]ega he]mingi fleiri íbúa, því, Þegar prinsinn vaknaSi morg,
Oddsdottur, og þakka hestlamð. megniS af unga fólkinu þyrpist í uninn eftir, voru oT] háu fjolin
Þeirra er minst að framan Þau T,orgina úr sveitunum, og er þaS horfin, og ,þaS var biS fegursta út,
voru við heyskap. 1 bakaleið. svo tilfinnanlegt tjún fyrir sveita- sýni frá gluggum hallarinnar.
ínm kom eg vi a Hofðanum. Þar búskapinn, að tæplega er hægt Þá gekk prinainn inn og bað
er margbyli. Meðal þeirra er aS meta. Af hverju þaS stafar
ekkjan Snjófríður Þorsteinsdóttir læt eg ósagt, iþótt eg haldi að
frá Vatnsenda í Skorradal. Átti frjálsræðið og fjörugra líf sé aðal-
hún fyrir mann Bjarna Guðmunds orsökin. ÞaS eru allskonar
son frá Múlastöðum. Snjófríðiir j skemtanir í þessum stóru borgum,
er mæðumanneskja; misti mann
sem draga unglingana til sín.
um laun sín, og konungurinn var
neyddur til að gefa honum prins-
essuna, eins og hann hafði lofað.
Svo 'héldu þau af stað og innan
lítíllar stundar mættu þau refnum.
“Þetta er nú gott," mællti hann,
s.nn yr.r atta arum a an og tvo auSvitaS fer sumt af þessu fólki á ^ ættir einnig ^ ná { hestinn
emega rengi. g to eft.r a skólana og margir piltar fara til og gullna fuglinn, þyí þeir tilheyra
^e‘r . Cn ,1 SJJmf, ' mannska a',sjós, sem kallað er; eru ef til vill báðir prinsessunni fögru.”
veonnu miKla a SicaganunL Lg mest ajlan tíma ársins é tbotnvörp- “£n hvernig á eg að ná í þá?”
kynt.st Snjofnð. a Grund . Skorra ungum, því þaS er langtryggasti prinsinn
sjávarútvegurinn. Það er ekki til Treystu imér, og gerðu alveg
hennar
kona.
Daginn eftir kom hún
eins og eg segi þér,” svaraði ref-
dal, þar sem við vorutn ibæði
vinnuhjú hjá Pétri föðuibróður b'randa í sjónum, þar sem parpan
Snjófríður er vænsta fer j ,botninn, að hún ekki moki
upp hverjum stórum og smáum
til mín fiski, sem í hana kemst og á botn- iS komiS geti f>rrir aS vel
fram á veginum. “Og nú verð-
urðu að ná lí gullna fuglinn. Skildu
prinsessuna hér eftir hjá mér, en
farðu m?ð hestinn til kastalans.
Þeir munu verða svo himinglaðir
yfir að sjá hestinn, að þeir tafar-
laust færa þér gúllna fuglinn.
Táktu við búrinu og þeystu af stað
áður en nokkur getur getið sér til, I
hvað þú hefir í hyggju.’
Aftur gerði prinsinn alveg eins!
og honum var sagt, og innan stund i
ar reið hann í burtu með gullna'
fuglinn, þangað sem refurinn og
prinsessan biðu hans.
Frh.
Vetur.
Ef þú átt, vinur, þrek í stríð
og þér ei heilsa dvínar,
og treystir vel, þó versni tíð
Sá væntir minna á vinahót,
er veit sig skorta fæði,
og þrammar vetri þungt á mót
með þunri og slitin klæði;
eg veit að Frón og fleiri lönd
við fátækt hörðu beita;
það á þó marga örva hönd,
sem að í nauð má leita.
Eg veit það líka að hjörð er hríð
og hestum gestur skæður,
en hjörtun mildar mýkri tíð,
er mannúð lögum ræður,
og þegar hola hjúkrar mús,
og hjörð er víðast inni,
þá eiga flestir hestar hús
og hey í jötu sinni.
En því er ver að einn er enn,
sem ekki þarfnast síður,
en bæði gleyma guð og menn
og grátleg æfi bíður;
þú þek'kir hann sem lipurt lag
með léttum róm og hreinum
um margan sælan sumardag
þér söng frá þúst og steinum.
Nú veit hann engan vin í þraut
um vetrarhjarnið hvíta,
hann var þó fyrri vorsins skraut,
nú vill hann enginn Iíta,
og vængi smáa hrekur hríð,
en hungrið er þó sárast,
og éf þú þektir ált hans stríð,
þér yrði það að. fcárast.
Er húmið byrgir hæðir lands
hann hnyprar sig í leyni,
og minstu f.ð eina húsið hans
er hlé hjá íreðnum steini,
og ekkert fis á fönnum var
að friða vininn svanga,
sem komu dauðans kvíðir þar
um kalda nótt og langa.
Hann leitar því að líkn í nauð
að létta þrautum sínum,
og þú átt, vinur, ærinn auð
í ölllum jötum Iþínum,
ef mylsnu sáld og salla þann
þú seðja fuglinn lætur,
þá gleymir sínu hungri hann
og hörmung kaldrar nætur.
Þá sér hann, vinur, sælustund,
er saklaus þolir pínu,
og öðrum hörð mun Iinast lund
af líknarverki þínu,
og máske einhver muni þér
og manndygð launi slíka. —
Eg vei't hvað svöngum vetur er,
þú veist það kanske líka.
Þ. E.
—Þyrnar.
Skotið.
Einu sinni var maður, sem átti
einn son og eina dóttur. Dag
nokkum sagði hann við son sinn:
“Far þú út í skóg og skjóttu það
fyrsta dýr sem þú sérð.”
Svo fékk faðir hans honum
byssu og skotfæri. Nú fór son-
urinn út í skóg, og systir hans elti
hann. Og er drengurinn heyrði
að eitthvað elti hann, þá sneri
hann sér við og skaut eitthvað út
í loftið. Og þá heyrði hann
hljóð og hann hljóp þangað, og
fann systur sína liggjand. í blóði
sínu. Þá fór hann að gráta.
Hann bar systur sína heiim og
sagði föður sínum eins og var. —
Þeir voru mjög harmþrungnir.
Sigríður Sesselja Beck.
( I 1 ára.
Amaranth, Man.
og fór með mig til Halldóru syst- inum er. Akumesingar og fleiri fiskist a 4**. 'taS var nýlega,
ur sinnar, sem er ráðskona hj a sögðu mér, að ekki kvikingi feng. á meSan eg var 1 ReykÍavík- aS
Halldóri Jónssyni á Skálpastöð- ist þar á Akurnesingasviði, síðan °Pnir batar Akranesi fiskuðu
um. Átti hann áður fyrir konu botvörpungamir væru farnir að afbragðs vel’ a sVokölluðu hrauni
Kristínu Magnúsdóttur frá Hrafna fara þar um. Þeir eru alstaðar fyrir utan Svið, sem botnvörpung.
bjöi’gum, systur Bjarna Magnús- þar sem fiskur er til; og það er á- arnir voru aS iaga a’ Rn ^eir
sonar í Winnipeg, sem margir reiðanlega víst, að engin sjávar- vijja síður eiga við hraunið. En
þekkja að góðu, eins og þau eiga1 utgerð kemst í hálfkvisti við þá. það er ekki nema á stórríkra
kyn til. Halldór ætlaði eg tæp. J Enda hygg eg að á Islandi séu það manna færi að kaupa botnvörp-
]ega að þekkja. Eg þekti hann' stórríkustu mennimir, sem leggja unga, þeir eru svo dýrir. Eg tal-
vel þegar við báðir vorum ungir.1 stund á þann útveg. Sama er aði við einn af piltunum úr Skora-
Hann var frískleikamaður og tal-1 um skipshafnirnar. Það er enginn dal, son Runólfs á Hálsum, sem
inn með duglegustu mönnum. Nú vafi á því að þeir hafa hæst kaup um nokkurt skeið hefir verið á
hefir hann mist heilsuna og fylgir á Islandi, þegar á alt er litið og botnvörpung og líkar það allvel.
varla fötum. Hann á þó húsið, teknir eru með í reikninginn Botnvörpungarnir eru skaðræði
að þvi er mer skildist og byr happadrættir og önnur hlunnindi, fyrír annan sjavarutveg, og þa
svona með þessari Halldoru, eins auk kaups, sem er þó svo hátt, að þeir utlendu ekki sizt.
og fyr getur. Það er þungur aðrir útgerðarmenn geta ekki Þá er Reykjavíkurhöfnin snild-
kross, sem drottinn leggur á suma * mætt því. j arverk. Uppfyllingin náði, að
menn. Að finna með ánægju til j Þar næst kemur mótorbáta- því er mér sýndist, eins langt og
þess að vera maður með mönn- útgerðin. En á vopna báta er lít- fjöruborðið var, og bryggjan í
»0)4
TO YOU
WHO ARE CONSIDERING
A BUSINESS TRAINING
Your seleéticm af e> College ia an importont feep for you
The Sacoeu BwineM CoHege ol Wkmipeg, i, a «trong reii-
able adhooL higjhly reoommended by the Pubbc and reoognbBed
by empl'oyers for rt* tboroughness and efficiemcy. Thc mdividuad
srttention <rf pur 30 expert ins.Tucfcora pkce* oor graduatos in the
saperior, preferred lirt. Write for free proepectw, Enroíl at
«ny time, day or ervening classos.
- • SUCCESS
BUSINESS COLLEÖE, Ltd.
EDMONTON BLOCK — OPPOSITE BOYD BUILDENG
CORNER PORTAGE AND EDMONTON
WINNIPEG, MANITOBA.
kring öll hlaðin úr grjóti, og sá eg
ekki betur en að skipin flytu þar,
þó um háfjöru væri. Þetta er stór-
kostlegt mannvirki, og var gaman
að sjá skipin vera bundin við
hryggjuna hringinn í kringum
höfnina . Járnbrautin fjytur grjót
og möl daglega, að minsta kosti
þann tíma sem eg var í Reykja-
vík.
Fáa þekti eg í Reykjavík frá
fornu fari, og ekki kunni eg þar
eins vel við mig og áður. Þegar
eg gekk um bæinn, þá sá eg enga
sem eg þekti. Eg leitaði þá uppi,
sem voru mér áður kunnir, og
mætti ágætis viðtökum hjá öllum.
Eg kom inn á verkstofu Stefáns
Eiríkssonar tréskurðarmeistara.
Þar er margt fallegt að sjá. Eg
sá þar alilskonar smíðisgripi. T.l
d. einn úr fílabeini, sem kostaði
um 400 kr., aska, sem kostuðu 45
til 85 kr. og margt fleira, þar á
meðal þrjár gipsmyndir eftir
Ríkarð Jónsson, sem lært hefir1
hjá Stefáni. Ein myndin er af
Andrési Fjeldstec| frá Hvítárvöll-
um, önnur af Jón Ólafssyni ská]di
og hin þriðja af Stefáni sjálfum.
Þar sá eg einnig snildarverk eftir
Stefán. Það er stoll ur bufchvals-
beini, og kostar hann 3000 krón-
ur; krukku úr fíleilbeini a 300 kr.,
2 dyraspjöld á 2500 kr. og tvö^
smærri, oig eiga þau öll að fara á
safnhúsið. Alt er þetta hreinasta
snildarverk.
Alla þessa daga, sem eg dvaldi
í Reykjavfk, var kalsa rigning.
Þann 19. fór eg af stað suður í
Voga í bifreið. Fargjaldið aðra
leiðina er 16 kr. Tók eg hálf-
systur jnína með mér, og komum
við síð]a dags að Hábæ, til Ás-
mundar Árnasonar og Hallfríðar
Þorsteinsdóttur frá Bræðraparti á
Skaga, frænku minnar. Tóku þau
okkur ljómandi vel og gistum við
þar um nóttina. Urn morgininn
var rigning mikil; en þó fór Ás-
mundur oz útvegaði okkur þrjá
hesta, því ferðinni var heitið suð-
ur í Hafnir. Þar býr systir mín.
ekkja Sigurðar, sem um eitt skeið
ibjó í Njarðvik. Eyjólfur Péturs
son í Tumakoti léði einn hestinn
Sigurjón Jónsson í Vogum annan
en hinn þriðji vissi eg ekki hva;
var fenginn.
Þann 2 1. lögðum við öll þrjú a
stað suður í Hafnir. Ferðin gekk
ágætlega, þrátt fyrir það að fjórð
partur leiðarinnar væri tóm!
hraun. Syðst í syðra hverfinu bjó
systir m!ín með ungum manni
Jóni Jónssyni að nafni, og hafa
þau búið þar góðu búi í 1 7 ár.
ág hafði aldrei komið í Hafnirnar
fyrri, og þótti mér þar Ijótt og ó-
vistlegt. Tún eru þó dálítil við
sjóinn, en landið f kring a]t hraun
og sandur. Þar er aðeins stólað
í sjávarútveginn. — Jón sá, sem
áður er getið, er formaður á átt-
æring (opnu skipi) og aflar ágæt-
lega vel, enda er það gagn að
fiskurinn bregðist ekki, því eins
og eg sagði áðan, er þar óbjörgu-j
legt til landsins, brunahraun alt í
kring og engir úthagar. Þó eiga
mer.n þar talsvert af kindum, enda
eru þær hæfastar til að bjarga sér
í hraununum og fjörunni. Jón á
um 50 kindur og eru á meðal
þeirra nokkrir þriggja vetra sauð-
ir. Þann 22. var eg um kyrt hjá
Jóni og systur minni í góðu yfir.
læti, en Ásmundur fór strax til
baka sama daginn. — Talsverðir
kálgarðar eru þama og sprettur
allvel í þeim.
Eg kom til Ólafs Ketilssonar í
Kotvogi, og konu hans Steinunn-
ar, dóttur séra Odds Gíslasonar
og önnu dóttur Vilhjálms í Kirkju
vogi. Séra Odd þektu margir á
lslandi og í Vesturheimi að góðu
einu. Ólafur og Steinunn búa á
iKalmannstjöm við góð efni; í-
veruhúsið er reisulegt og fleiri
góðar byggingar. Þau hjón eru
framúrskarandi viðmótsþýð og
skemtileg, enda bæði vel skyn-
söm. Spurðu þau mig mikið um
séra Odd og fjölskyldu hans, sem
þeim var svo sérlega ant um, en
því miður gat eg ekki frætt þau til
hlýtar, af þvi eg vissi ekki hvai
ekkja séra Odds var, móðir Stein-
unnar. Því vildi eg mælast til
að fjölsky]da þessi skrifaði nú frú
Steinunni Oddsdóttur að Kal-
mannstjörn, alt um hagi sína. Þau
hjón sannarlega þrá það, að vita
um fólk sitt hér vestra, sem þeim
er svo ant um; og sannarlega ætti
það ekki að vera um of að skrifa;
og það vona eg að það geri, ef
eitthvað af þessari fjölskyldu séra
Odds les þessar línur. Ólafur á
Kalmannstjörn; og eru þar nokk-
uð stór tún.
Útræðið í Höfnunum sýnist
slæmt. Þar qr brimasamt og boð-
ar miklir. Ekki er talið eins mik-
ið ríkidæmið og áður var í Höfn-
unum, t. d. hjá Katli í Kotvogi og
Vilhjálmi í Kirkjuvogi, en þó er
þar yfirleitt aljgóður búskapur. —
Eg þekti enga í Höfnunum og fór
því óvíða yfir, enda voru rigning-
ar miklar um daginn. Ekki vissi
eg hve mörg böm Ólafur og Stein-
unn eiga; en eg sá þar eina dóttur
þeirra, á að gizka tvítuga, bráð-
myndarlega og laglega, rjóð. í
kinnum og björt á brún og brá.
Ef margar væru hér hjá oss líkar
henni, þá væri ólíklegt að "basl-
ararnir” hér vestra færu ekki að
líta í kringum sig og reyna að fá
sér yl og hlýju í húsið sitt, því
vanalega er talsverð vöntun á því
áþeim heimilum, þar sem maður-
inn er einn.
Guðný systir mín á fjögur börn,
þrjár dætur, allar giftar góðum og
vej efnuðum mönnum í V^st-
mannaeyjum; eftir myndum að
dæma eru það laglegar og mynd-
arlegar konur. Sonur hennar Jón
er giftur í Höfnunum; hann er 23
ára; á myndarlega konu, en býr
við lítil efni; en er góður til vinnu
og fær ágætt orð.
. . Framh.