Heimskringla - 02.03.1921, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 2. MARZ, 1921.
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA.
The Dominion
Bank
UA»K ATB. «*»
*
Allar elKBlr ...........«70,000,0©« ■
8érst*kt athygli v«itt vittakJft-1
»*• kaupmann* og vwElurmrfé- ^
a«a.
SparÍBjóSsdeildin.
Yertir a£ innateeðufé groiddir
Jaín hÁir og annarsstaðar,
Vér bjóðum vetkomin amá lem^
stór viðskiíti-
PHOPÍB A
P. B. TUCKER, Ráðsmaíur
Frá N- Dak. þinginu.
Ritstjóri 'Hermskrinlu
Altaf bætist raun viS raun
, réna lí'fsins stundir;
þaS er ei nema hraun við hraun
höltum fæti undir. ---
Þetta datt mér í hug þegar eg
frétti að Scandinavian bankanum
í Fargo hefði verið lolkað og einn-
eigin League bankanum í Grand
Fork's, skömlmu eftir að Legue-
blaðið “The American”, hætti að
koma út, svo nú er hvor rauna-
rollan á eftir annari í tjöldum
“League '-fmanna, eða Townley-
sinna. Mér er ókunnugt um
League Ibankann í Grand Fork,
en iþað hefir komiS í ljós við rann-
sókn rfkisreikninganna, að Scandi-
navian bankinn hefir verið nokk-
urs konar saurrenna Townley for-
spmkkanna, og er nú lýðum ljóst.
að Páll Halldórsson var réttur,
]>egar hann fór fram á að þessum
banka væri lókað, fyrir meir en
ári slíðan; en allar þakkir sem hann
fékk fyrir ráðvanda rannsókn, var
»ú. að hann var rekinn iburt frá
banka rannsókninni. Allir sem
þektu Mr. Halldórsson, þóttust
vera vissir um, að hann væri sann-
orður og áreiðanlegur maSur, en
Townleysinnar þóttulst vita betur,
— en nú hefir sannleikurinn kom-
ist í ljós/ Ástand bankans er í
mesta máta hörmulegt — og bank
inn lokaSur.
' ViS sitjum hér á þingi daglega
og aSal verkiS er aS rannsaka
gerSir stjórnarinnar, af okkar hliS,
en Towley-sinnar verja af kappi,
og halda því fram, aS þaS sé af
ýmsuim ástæSum. sem þeim sé ó-
viSkomandi, aS fjárhagur ríkisins
sé í þessu ólagi — en árinni kenn-
ir illur ræSari — en viS höldum
því fram, aS ef þar hefSi veriS
haldiS betur á árinni, IhefSu þeir
ekki brotiS bát sinn á blindskeri
drauma og loftkastala í ólgusjó
eySslu og hugsunarleysis. Fjár-
málanefndin situr nú stöSugt
kveld og morgna, en alt setur enn
viS þaS sáma; lítiS veriS gert enn
sem koimiS er.
ÞaS er heimtaS af okkur, aS
viS leggjum fram $1,000,000 til
Grand Fork University, hálfa milj.
til A.C. skólans í Fargo, $400,000
til hvors of 5 Normal skólum rík-
isins, $300,000 til vitlausra spít-
alas og söimu upphæ<5 vill fánga-
húsiS fá; svo koma allar ríkis-
byggingarnar hér í Bismarck, mál-
lausra-stofnun, blindrastofnun,
tæringastofnun, föSurlieysingj a-
heimiliS, o. s. frv., o. s. frv.. Þar
á ofan bætist allslags kostnaSur,
sem stjórnin hefir, á löndum og
sem er óhjákvæmilegur.
ÞingiS hefir samþykt, aS láta
prenta allar skýrslur og reikninga
rfkisins, svo allur heimur megi sjá,
hversu hagkvæmlega og hyggilega
Tov'nleyjstjórnin hefir fariS meS
fjárhirzlu rfkisins.
Mr. Townley kom hingaS í síS-
ustu viiku, en fór eftir stutta dvöl
heim tiil sín aftur —1 ýfirleitt virS-
ist fólk ekki veita honum mikla
eftirtekt, og ekki kom hann á þing-
^S — hann hafSi hvorki loft'bát
né loftkasíala í fórum sínum —
sagt er aS loffbáturinn sé í lama-
sessi og lofkastalarnir hrundir til
grunna. Mér dettur í hug Jörund-
ur hundadagkonungur í samlbandi
v:S 1 ownleys ráSsmenskuna í
NorSur Dakota. Townley réSi ein-
um vetri hér áþingi; Jörundur réSi
part af einu sumri á Islandi.
Fréttir af þinginu læt eg hjá
LíSa aS geta um, fyrst og fremst
yrSi þaS o'flangt mál og svo hefi
eg mjög takmarkaSan tírna til aS
akrifa; viS sitjuim, eins og áður er
sagt, á nefndarfundur eSá þing-
fundum al'la daga, en sofum flest-
ar nætur; eg læ't þaS duga, aS
segja aS viS byrjum aS rífast á
morgnana og endum á kveJdiin —
svo enginn fái hjartveiki af snögg-
um umskiftum, þá gerum viS þaS
sama næsta dag og alla daga, því
alt af kemur eitthvaS upp úr kaf-
inu og þó viS höldum áfTam til
þingloka 'býst eg viS aS það verSi
koma í ljós og kemur í ljós meS
mikiS eftir ósnert, sem ætti aS
tíS og tíma.
ÞaS seinasta sem komiS hefir
fyrir almenning, eru bréfa viSskifti
milli innflutninga agenta Townley
sinna. — Ðitt af þeim er prentaS
í “Fargo Forum”; mynd af því
.bréfi eT í Forum, og ættu allir sem
hafa haldiS vörn fyrir þinginu
inu 1919, sem lagSi $200,000 af
almennings fé; aS lesa iþetta bréf, I
þaS er e'ftirtektarvert í meira lagi;
ef þaS væri ekki svo langt, mundi
eg útleggja þaS, en tíminni leyfir
þaS ekki nú sem stendur; en mig
grunar aS þaS bréf komist á fleira
en eiitt tungumál áSur en næstu
kosningar fara fram. P. J.—

Á flakki.
Framh.
Eg fór norSur á VíSir og gisti
nokkrar nætur hjá Jakob mági
mínum og oddvita Jóni SigurSs-
syni. ÞaS var rétt fyrir sveitarráSs-
kosningarnar nýafstöSnu fyrir Bif-
röst. Jón hefir áSur oddviti ver-
iS í 8 ár og lengur viS sveitarmál
riSinn. 1 fyrra tapaSi hann kosn-
ingu á móti innlendum manni, R.
J. Wood, sem kaupsýslu hefir í
Árborg, meS aSeins 20—30 at-
kvæSa mun, en nú vann hann aft-
ur oddvita sætiS meS 200 mis-
mun eSa réttum tveim þriSju af
öllum greiddum atkvæSum, sem
voru um 600. Þetta var mjög vel
faro, þvl LæSi er Jón nýtur og
góSur drengur í hvívetna og fylgir
fast fram öllu sem til um'bóta horf-
ir í sínu héraSi, og í öSru lagi eiga
landar í Nýja Islandi aS halda al'lri
stjórn í sínum höndum, eins lengi
og hægt er; eir eru gamlir og
reyndir bændur, kunnugastir sín-
um örfum, og eir þeru mennirnir
sem fyrstir börSust í gegnum veg-
leysur og vandræSi óteljandi, sem
landnáminu fylgdi. Og eir eru
mennirnir sem flestum svitadrop-
um hafa úthelt til aS ryðj engi og
ajkra og gert þetta víSáttumikla
landflæmi aS blómlegxim bústaS, |
sem tvær járnbrautir 'liggja núum
og alla jafnahafa nægtir aS flytja.
Eg man aS mér sárnaSi þegar Far-
ly var kosinn þingmaSur þar neSra
en slíkum ágætismanni sem Sv.
Thorvaldssyni hafnaS. Og þá
sneri áreiSanlega aftur þaS sem
fram átti aS vera af höfSi vinar
míns Dr. Sig. Júl, því aldrei hef-
ir hann barist betur en þá meS
Gallanum og er hann þó afburSa
duglegur oft í slíkri sókn. Þá orti
líka eitt skáldiS okkar hér fyrir
munn Doctorsins þessa snjöllu
stöku:
“Kæru landar kjósiS fjandans
Gallann;
hann er alveg eins og þiS,
alt er sama þjóSerniS.
En þetta er nú alt um garS
gengiS og oþarft um aS ræSa, og
Gimli kjördæmi komiS í 'hendur
íselndings sem eflaust vinnur því
gagn og sæmd, þar sem GuSm.
FélsteS er nýtur og dugandi maS-
ur, eins og 'hann a kyn til.
Eg sá þó nokkur ný hús í Ár-
Hans og Gréta.
NiSurl.
"ÞvaSur! svaraSi kerlingin.
‘SjáSu. dyrnar eru alveg nógu
stórar; stingdu höfSinu á undan,
líkt og eg geri.”
Og kerlingar-nornin beygSi sig
niSur og stakk höfSinu inn í ofn-
inn.
Eins og snæljós stökk Gréta aft-
ur fyrir hana og hrinti henni af
öllu afli, svo nornin sitakst á höf-
uSiS inn í ofninn, en Gréta lok-
aSi honum vel og vandlega.
SíSan fann hún lykilinn aS búr-
inu, sem Hans var í og flýtti sér
þangaS tií aS losa hann.
“Kerlingar-nornin er nú lokuS
inni í ofninum!” kállaSi hún. Og
þau vöfSu hvert’ annað örmum og
dönsuSu af 'fögnuSi.
Loks fóru þau inn í kofann og
opnuSu allar fjárhirzlur kerfingar-
innar og IHans fylti alla vasa sína
af perlum, demöntum og rúlbínum,
en Gréta tók eins mikiS í svuntu
sína og hún gat boriS.
SíSan héldu þau enn á ný af
staS, í þeirri von aS þeim tækist
nú aS rata heim; og þeim þó'tti
vænt um þegar þau höfSu kofa
kerlingarinnar aS baki. Þau höfSu
ekki gengiS lengi er þau ikomu aS
gríSar stóru vatni, svo djúpu og
breiSu, aS þaS he'fSi veriS ómögu
legt aS komast yfir þaS án þess aS
hafa bát.
“HvaS eigum viS aS gera,"
sagSi Hans. “ÞaS er engin brú yf-
ir vatniS og enginn bátur er hér
nærri.”
“SjáSu!" kallaSi Gréta, “ÞaS
syndir hvít önd þarna úti; máske
hún vilji hj'álpa okkur.” SíSan
kallaSi hún:
“Ástkæra, litla önd! Eg veit aS
þú ert góS. Viltu synda meS okk-
ur yfir vatniS ? ”
Og öndin synti til þeirra, reiSu-
búin aS flytja þau yfir. Hans
skreiS á undan yfir á bakiS á
henni og vildi aS Gréta settist á
þau bæSi yrSu of þung fyrir önd-
kné sér, en hún var hrædd um aS
ina; og því beiS hún þar til Hbns
var kominn yfir og öndin kom aft-
ur til aS sækja hana.
Þegar þau voru nú bæði komin
yfir vatniS, sáu þau sér til mikillar
gleSi, aS þau voru komin í þann
hluta skógarins, sem þau þektu
eins og fingurnar á sér. Þau hlupu
nú heim á leiS. og viS næstú
bugSu á veginum, sáu þau heim
til gamla litla kofans síns, og þau
sáu föSur sinn standa í dyrunum.
Vesalings skógarhöggsmaSur-
inn réSi sér ekki fyrir fögnuði(
þegar börnin hlupu í fang honum.
Hann hafSi ekki litiS glaSan dag
síSan hann skildi ‘bömin sín eftir
í skóginum, og nú var konan hans
dáin. Hann vafSi örmum sínum
utan um þau og hrópaSi upp yfir
sig af gleSi. Þau sögSu honum frá
öllum æfintýrunum og hvemig þau
höfðu sloppiS frú kerlingarnom-
inni.
“Og sjáSu hvaS viS komum
meS heim,” sagSi Gréta um leiS
og hún opnaSi svuntu sína og
sýndi honum hina glitrandi gim-
steina.
“Og sjáSu, vásarnLr mínir eru
allir fullir,” sagSi Hans um leiS og
hann sneri þeim viS og hinir dýr-
mætu steinar ultu út um al't gólf.
Nú höfSu þau auSæfi. sem
mundu endast þenm alla þéirra æfi
og þau þurftu aldrei framar aS
svelta.
En þó aS demanarnir og rú'bín-
arnir væru dýrmætir, þá fanst
Hans og Grétu þeir ekki nærri því
eins fallegir 'og litlu hvítu stein-
arnir í gangstéttunum í garSinum,
skinu eins og nýir silfurpeningar,
þegar máninn helti geislum sínum
yfir þá.
Þýtt af J.
ÚLFURIN OG LAMBIÐ
j Eitt sinn kom úlfur aS lækjar-
uppsprettu, og fór aS drekka; sá
jhann þá hvar lam'b, er vils't hafSi,
’ stóS álengdar fyrir neSan hann og
skvampaSi í læ'knum. Hann var
þegar ráSinn í því aS taka lamlb-
iS, og hugsaSi meS sjálfu.m sér
j hvernig hann bezt gæti réttlætt
ofríki sitt. “ÓhræsiS þitt”, kall-
aSi hann, og hlj'óp itil lambsins
“hvernig dirfist þú aS grugga upp
vatniS, sem eg drekk af?” “Eg
skil sannarlega ekki,” svaraSi
lamlbiS meS auSmýkt, "hvemig
eg á aS grugga upp vatniS, því
þaS rennuT ofan frá þér til mín, en
ekki frá mér til þín.” "Þó nú al-
drei nema svo væri,” svaraSi úlf-
urinn, en þaS er ekki meira en
ár síSan þú óSst upp á mig meS
skömmum.” “Æ, góSi herra!"
sagSi larnbiS, “fyrir ári síSan var
eg enn ófætt.” “Á,” sagSi úlfur-
inn, “IþaS hefir þá veriS hann faS-
ir þinn, en aS öSru ieyti kemur
þaS alt í sama stctS niSur; þú þarft
ékki aS hugsa til aS hafa af mér
dagverS minn meS þvættingi jþín.
um.”' HafSi hann .svo e.kki fleiri
otS, heldur flaug á veslings lamb-
iS, og reif þaS sundur.

alvaldur, alvaldur
æ sé (þín vörn!
SofSu, mín Sigrún,
og sofSu nú rótt!
GuS faSir gefi
góSa þ ér nótt!
VÖGGUKVÆÐ
LitfríS og ljóshærS
og létt undir 'brún,
handsmá og hýreygS,
og heitir Sigrún.
Vizka meS vexti
æ vaxi þér hjá!
Veraldar vélráS
ei vinni þig á!
Svíkur hún seggi
og svæfir viS galum,
óvörum ýtir
í örlaga straum.
Veikur er viljinn
og veik eru börn:
ísland.
Þú drotning yztu eyja heims,
þar ein, sem hverir vella
og jötnar orga öldugeims
og álfaibjöllur hvella.
Og þú ert hamrasta'kki steind,
— í strfSi fé'llir ella —
MeS veldissprota spök og reynd,
í spangabrynju svella.
Svo langt( sem augaS eygir, skín
þíns íss og loga ibjarmi,
en þaS er BreiSablik í sýn
og 'birta þér af hvarmi.
ÞaS 'bjarmar up pþín eigin sál,
og andvarp þér af barmi,
og barna þinna móSurmál,
sem mælt er þér á armi.
Þín haíbli'k út og ofan fjörS
aS yztu höfum glam.pa,
MeS gullkamib þinna geisla, jörS,
þú greiSir skýjakampa;
og glóSar þinnar glaSan hag
má greina logum hampa
svo hatt, aS þú átt dýrSardag,
þá dejri’ á sólarlampa.
G. J. Guttormsson.
—Bónd a d ó t ti r.
q
u
Oií
Merkileg uppfynding, sem laekkar
málningarkostnaðinn um
75 prósent.
tXStl
borg sem bygS hafa veriS s. I. ár.
En hvort sá bær á noikkurn tíma
risa vöxt fyrir höndum, kann eg
engu aS spá. Líklega ekki. Eg
dva'ldi lengi hjá Halldóri frænda
Erlendssyni sem giftur er GuSrúnu
fósturdóttir þeirra Reykdals hjóna
og eiginlega er þar eitt fagurt sam-
býli eldri og yngri hjónanna. Full-
komnara og fegra heimili er ekki
á hverju strái; þar er þrifnaSur og
reglusemi og allsnægtir og húsiS
sérlega gott og allir innanhúsmunir
Andrés Reykdal er alþektúr meS-
al vor vestra; styltur og gætinn;
sæmdarmaSur, 'hygginn og ráS-;
hollur í hvívetna, staSfastur
hverju góðu málefni og trygSar-
vinur þar sem hann tekur þá. Eg
kyntist hr. Reykdal vel í gegnum I
Iþennan tíma og 'hafSi mikla á-
nægju af. 'Kona hans er GuSrún
Björnsdóttir Skaftasonar læknis
á Hnausum. Sú ætt sem mér hefir
alla tíS geSjast vel aS, því þar er
allsstaSar aS öSrum þræSi, frá-
bær fríSleiki og frábær karh
meriska. Líklega af Egjls-ætt. En
þaS spaugilega -- og þó ekki —
var þaS, aS þeir ófríSu í 'Egils-ætt
voru gæfudrýgrf en þeir fögru.
Mrs. Reýkdal er mesta myndar-
kona og aSdáanlega frfS, eins og
báSar'þær systur Björnsdætur.
ÞaS væri gaman og fróSlegt aS
eiga vel og rétt sagSa æfisögu A.
Reykdals; hann hefir gengiS í
gegnum margt og kann frá mörgu
aS segja.
Enginn maSur í Árborg átti viS
meira annríki og ófrelsi aS búa en
Dr. S. E. Björnsson. ÞaS kom
varla fyrir aS ihann væri fulla nótt
í næSi heima; einlægt á ferSinni
út í Mikley, ofan aS Riverton og
í allar áttir; hefur ágætis orS á sér
og er mjög vel liSinn maSur. En
engum væri aS öSrum ihent en
ibráSduglegum mainni, aS vera
læknir fyrir svo afar víStækt pláss.
Eg var viS tvær messur hjá séra
jólhanni Bjarnasyni og eina jarSar-
för. Hann er Ibúinn aS ná ein-
dregnu og steriku fylgi meSál sinna
safnaSa og ber margt til þess.
MaSurinn er hreinskilinn og djarf-
ur, á ekkert til af hégómaskap eSa
hi æsni, skemtilegur í öllu viSmóti
og mannfundum og prýSilega vel
orSfær, og engum heiglum hent
aS eiga viS hann orSasennu. Hann
er skjöldur og vörSur allrar sæmd-
ar fyrir Nýja Island, og eins og
söfnuSum hans er ant um aS geta
látiS honum og hans fólki líSa vel,
eins er honum um þaS hugaS, aS
halda uppi heiSri og veg síns
fólks. ÞaS má kannske segja, aS
séra Jóhann sé í kirkjunni nær
gömlu guSfræSinni en iþeirri nýju.
En eg leyfi mér meS fullri vissu
aS segja þaS, aS sá maSur er eins
og bezt getur veriS, trúr sinni köll-
un og trúr sínu málefni. Og hvar
maSur sem á þennan vitnisburS
meS réttu, hann er mikilmenni, og
eg vildi óska, aS söfnuSir hans
gætu haldiS honum sem lengst og
‘líka látiS honum HSa sem bezt.
Lengst dvaldi eg á Hálandi hjá
mági mínum. ÞaS er of ékylt aS
eg færi aS bera hrósyrSi á þau
hjón, enda þarf þess ekki. AS
systur minni látinni, verSur sagt
aS vandfylt verSi sæti þeirrar
sómakonu í Nýja íslandi, og aldrei
verSa þau spor talin til fulls sem
hún hefir gengiS til aS líkna og
hjálpa, hvar sem hún hefir til náS.
| Sama má segja um Erlend mág,
, hann er Sæmdar karl og aldrei lát-
iS sinn hlut eftir liggja til aS hjálpa
áfram góSum málefnum. Er enn
J sívinnandi, sífjörugur og kátur,
rjóður í kinnum og furðu sællegur
útlits og full röskann mann mundi
þurfa til aS skella honum flötum,
ef í tusk færi. TrauSla mundi hann
hræddur verSa þó hann ætti eftir
aS sjá SviS á Akranesi, eSa jafn-'
vel Rennur. Eg efa þaS aS hann j
vildi nú skifta Hálandi fyrir Teiga- i
kot, þó oft væri þar fengsælt í
vör.
Daginn eftir aS eg kom ofan aS
Hálandi, andaSist GuSný kona
Jóns Jónssonar smiSs, þar í næsta
h'úsi, skamt frá. Var hún 'búin aS
liggja mjög lengi, þungt haldin,
gömu'l og góS kona. Líkkistan
var fengin og smíSuS í Árborg af
Karl Jónasson; vel smíSuS og eik-
armáluS, fóSruS og stoppuS inn-
an og einnig ytri kassi og hvaS
haldiS þiS aS hún — kistan, hafi
kostaS? $35.00, skrifa og segi
brjátíu og fimm dali. Eg fór sjálf-
; yfir meS systir minni til aS
kistuleggja gömlu konuna, svo eg
leit vel eftir öllu saman. Eg vildi
ráSleggja öllum, sem taka upp á1
því aS deyja í þessari dýrtíS, aS
koma sér áSur ofan til Áriborgar—
eSa þá aS panta sér kistu frá Karfi.
Margir voru þarna neSra sem
buSu mér aS heimsækja sig, en
eg var bæSi vesall og værukær;
enda hefi eg í hyggju aS fara til
Nýja íslands oftar í vetur, þar e<S
eg er ekki fær um vinnu og líka
litlar vonir um aS vinnan fáist.
Þá langaT mig til aS fara norSur
aS “Fljóti”. Þar eru gamlir og
meiikir landnemar og frumherjar
Nýja íslands, sem eg hefSi sér-
staika ánægju af aS sjá. Þar er
gamall og góSur, hreinhjartaSur
vinur minn, þó kynning okkar sé
ekki löng. ÞaS er Haldá|n Sig-
mundsson; hann sagSi mér sögu-
brot úr rautatíS Nýja Islands
fyrsta eSa annaS áriS sem hann
var þar, og mig hefir alla tíS lang-
aS til aS skrifa þaS upp, en engin
tök voru á því dagana sem hann
var í River Park og eg þá bundinn
viS verk.
Okeypln pnkkl xendnr III reynnln hverj-
um Nrm Askar.
A. L. Rice, merkur efnafræt5ingnr í
Adams, N. Y., fann nýlega upp a?5f( rtS
til at5 búa til mál án olíu. Kallar hanri
þa?5 ‘Powderpaint”. Þat5 er þurt dufi
osr eina s*em þarf til þess at5 gera þa?>
að nothæfu máli er kalt vatn; grerir
þa?5 málit5 varaniegt sem hvert annat5
olrimál, bæ?5i fyrir utan og inDanhúss-
inálingu. Í*at5 á viti hvat5a yfirbort5
sem er. vit5 et5a stein, lítur iTi sem
mál en kostar þrisvar sinn-
um minni. ; - i wi
• A. Tv. Rice Tnc., Msn’ifa^t-
urers, 276 North St., Adams, N. Y., og
bit5.iit5 um ókeypis reynslupakka. Vero-
ur hann sendur þér um hæl ásamt fyr-
irsögn um notkun. Skrifit5 nú þegar.
VEISTU HVAD I»ETTA ERf
AS endingu gét eg ekki gengiS
fram hjá aS minnast á einn aldur-
hnýginn mann sem nú ligguv veik-
ur á Hotel Árfcorgar. Þa?j **r Pítur
Bjarnason, áSur bóndi, aS mig
minnir aS Otto P. O., Man. Harr;
frétti til mín og haíSi á orSi r.j
honum langaSi til aS sjá mig. Eg
hafSi áSur afspurn af iþessum
arr^reinda manni, og næstum*
kveiS fyrir djúpri rannsókn hans.
En enginn vinur getur teikiS mér
ljúfara en hann gerSi og ræddum
viS margt saman og þalkkaSi hann
mér innilega fyrir línurnar sem eg
hefi ritaS, sem varlá eru þakkar-
verSar. Eg held aS eg 'hafi þ i
stundina sem eg dvaldi hjá honv.m
gert ofur lítiS 'bjartara í kringum
hann, og eg vil'di óska og biSja
góSa menn sem þarna búa í kring,
aS gera þaS sama, aS reyna aS
færa ibyrtu og yl inn'í þögula her-
bergiS veika mannsins. Þegar eg
kom til hans í síSara skiftiS og
kvaddi hann, þá stakk hann fimm
dala seSli í lófa minn og fann eg
aS honum hefSi veriS sár móSg-
un ef eg hefSi ekki þegiS. En þaS
er ekki dalanna vegna sem mér er
vel til þessa manns. ÞaS er hans
skýra sál og sfkoSanir sem eg met
öllu fremur. og jþó hann. sem bet-
ur fer, sé enginn féþurfi og eigi þar
tvo sonu góSa og mannvænlega,
þá verSur einveran ætíS löng, og
sál þarf ávalt birtu frá annari sál
svo lifsleiðin verSi ekki öf þung-
bær.
MeS hjartans þökk til allra sem
báru mig á höndum meS rausn og
góSvild, og blessunar- og heilla-
óskum á þessu nýbyrjaSa ári til
allra fjær og nær, enda eg þessar
línur.
L&rus GuSmundsson