Heimskringla - 11.05.1921, Blaðsíða 6

HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 1 1. MAl, 1921
Jessamy Avenal.
Skáldsaga.
Eftir sama höfund og “Skuggar og skin”.
S. M. Long þýddi.
SíSan færði hún sig nær Rachel og sagSi í hálf
um hljóSum:
“SegSu mér, er Jessamy enruþá jafn ósérlhlí'fin
viS vinnuna.”
"Já, (þaS er víst alveg þaS sama, aS því leyti
svaraSi Radhél.
Lucy kom nú frá því aS fara meS skilmælin til
ökumannsins.
Rósa stóS snögglega upp, eins og hún hefSi
fengiS nýja hugmynd, sem lagSi hendina á hinar
mögru herSar Lucy, um eliS og hún sagSi.
"GetiS þér ekki fariS meS mér heim og orSiS
þjónustustúlka mín. Herbergisþerna mín er á förum,
"En engu aS síSur, er eg ekki ánægS — þaS
er svo margt, sem mig grunar. Nú talar hún um aS
fara til London og vera þar nokkra daga.”
"Og hvert er erindiS?” ,
Eg veit þaS ekki. Hún þykist ætla aS kaupa
nokkra nýja klæSnaSi. En hvaS sem öSru líSur, fer
eg meS henni. Eg sagSi henni aS mig van'hagaSi
líka um föt, og svo væri hún altof lasburSa til aS
fara þetta ein síns iiSs. Eg hugsa aS aSalerindiS sé
aS ráSfæra sig þar viS lögmann og sé svo, skal eg
sjá um aS hún geti ekki tala^ viS neinn af þeim eins-
lega.”
Beringer ihló og fór svo frá henni. Honum fanst
hún vera altof tortryggin og varasöm. En samt sem
áSur gat þaS ekki spilt neinu.
Lucy atti aS koimr til Xhe Court' þegar frú
Beringer væri komin beim aftur En svo var háttaS
meS þessa ferS Rósu til London, aS einn dag vildi
svo til aS hún mætti póstinum í trjágöngunum og tók
svo keyrSi hún meS Jocelyn og fóstru hans um
skemtigarSinn, og síSan stefndi hún til Bondstraétis.
Rósa hafSi alUmikinn hjartslátt, er hún sagSi öku-
manninum aS keyra meS þau drenginn og ibarn-
fóstruna fram og aftur um garSinn, rneSan hún væri
í búSinn hjá Madömu Valeries.
Rósa var þar vel kunnug og Madaman kom sjálf
og heilsaSi henni.
“Eg vil gjarnan skoSa nokkrar ljósar blæjur og
hatta," sagSi hún. "Eg veit aS þér hafiS stúlku í
búSinn, ungfrú Graham aS nafnij viljiS þér gera
svo vel og lofa mér aS tala viS hana?"
Madama Valeries talaSi viS hana í gegnum tall-
síma, og baS hana aS koma ofan. Fimm mínútum
síSar kom hún.
Þegar hún sá frú Beringer, varS hún mjög for-
viSa, og hrópaSi: "Ert þaS þú, Rósa?”
Rósa kiptist viS og leit upp óttaslpgin.
"Já, þaS er eg," sagSi hún meS titrandi róm.
og tengdasystir mín, jómfrú Beringér’telur sjálfsagt, og ihún skrifag; ennfremur:
aS hún eigi aS útvega mér stúlku í staS hinnar, en
þar á móti bréfunum, svo þann daginn hafSi jómfrú LafSi Carew sagSi mér aS þú værir hér — mér féll
Aanna ekkert meS þau aS sýsla. Eitt af bréfunum' þaS afar illa.”
var frá lafSi Carew. Fyrst skrifaSi hún um ferSinaj Hún lau'k ekki viS setninguna, en settist magn-
til London og hvar hún hefSi útvegaS sér heimili, þrota á stól sem þar var. Jessamy horfSi á hana
| meS hluttekningu. Var þaS mögulegt, aS þessi föl-
. . iiL * i SV° ^om íydr sem eg hafSi ekki búist leyta, magra kona, meS dapurleg augu og þreytu-
þaS er mér mjög svo móti skapi; eg skal borga ySur, viS> ag eg fann jessamy Avenal. Hún var í tízku-j legu yfirbragSi, væri hin fjöruga og glaSlynda Rósa?
hátt kaup, og Martha ser um vinstulku ySar, svo get-j verzlun f fiond stræti, þar sem eg kom inn til aS _ hún Rósa, sem hertók hjarta Sir Jocelyns, en
iS þér séS hana daglega, fært henni mat og tleira. j kaupa mer hatt. Eg sá hana aSeins tfá augnablik, því
Þessi uppástunda kom svo flatt upp á Lucy, aS var ka]]aS 4 íhana af einhverjum. Hún leit frem-
hún vissi varla hverjuhún ætti aS svara.
ur veiklulega út, en blíS og aS'laSandi eins og fyr.
“Eg er óvön þesskyns stöSu,” sagSi hún loksins,; Hlún kvaSst hafa veriS mikiS veik en væri nú búin
"eg kann ekki aS setja upp hár, eftir tízku, og svo aS ná sér aS mestu leyti. — Aumingja Jessamy,
■er þaS — Rachel — ! mér þótti tilfinnanlegt aS sjá hana í þessari stöSu,
"Eg vona aS Rashel sleppi ySur, og núverandi frændstúlku Sir Jocelyns og heitmey Ruperts. ÞaS
þerna mín segir ySur til í því vandasamasta, áSur en var meg naumindum aS eg hafSi tíma til aS spyrja
hún fer. TakiS nú eftir hvaS eg segi ySur: Eg er þVort hún hefSi nokuS heyrt frá honum, en hún svar-
nu umkringd af vandræSum á allar hliSar, meS ýmsu aSi því neitandi og um leiS brá fyrir hrygSarsvip
.móti; eg hefi sýnt Jessamy Avenal blóSugt ranglæti, yfir ancJ]it hannar, en svo bætti hún viS: "En góSa
sem mér er sérstakt áhugamál aS bæta úr, ef mér lafSi Carew, eg hefi samt ákveSna von um aS hann
.væri þaS mögulegt, en — þeir eru til sem meS ölluj ^ lifandi; meS hverjum deginum og stundinni sem
móti hindra mig frá því. Þér sjáiS nú, hvaS eg trúi
ySur vel og treysti ySur — viljiS þér ekki reyna aS
hjálpa mér?"
ÞaS var Radhél, sem talaSi fyrst, og sagSi þessari
líSur þokumst viS nær hvort öSru, viS mætumst
einhvern'tíma — eg finn hann afutr.”
“Eg hafSi ekki tíma til aS tala meira viS hana.
I BúSin tilheyrir Madömu Valerje — eg held þú kann-
veslings ríku frú, sem hefir gert Jessamy rangt til, | is£ viS hana, en Jessamy kallar sig jómfrú Graham."
en vill nú gjarnan bæta henni þaS upp aftur, er sjálf-1 Endirinn af bréfinu voru mest spurningar um KS-
sagt aS rétta hjálparhönd, ef hægt er. . an hennar sjálfrar og barnsins. Rósu fanst hún geta
SegSu já Lucy, sagSi hún blíSlega, þú geturjles;S a milli línanna, aS hún væaú ánægS aS vera
veriS viss um aS eg kemst hér vel af ein mfn HSs,1 gjiáJfstgeg a§ öllu leyti, enda hafSi hún búiS um sig
og svo færSu leyfi til aS koma til mín á hverjum eing vej Qg Ih^gkyæmlega og hún framast gat.
degi. Mér finst þú hljótir aS taka þessu boSi, Lucy, I "Eg held aS hún hafi veriS orSin leiS á aS vera
Svo ySur er þaS áhugamál, aS láta Jessamy f,ér, saggi Rósa viS sjálfa sig, um leiS og hún braut
ná rétti sínum? spurSi Lucy alvarleg. bréfiS saman. "ÞaS mun hafa veriS mest m'n vegna
Já, svaraSi Rósa, þegar eg hefi fundiS hana, þun var ]jér gvo ]engi; henni var þaS svo hug-
eSa veit meS vissu aS hún er lifandi, skal eg gera fasti ag einhver hætta vofSi yfir barninu; 4S líkind-
þaS — því lofa eg. um var þag ekki nema ímyndun ein,, en áamt var
ÞaS eins og létti yfir Rachel, og hún brosti viö, þag einkenilegt aS stjúpa mín skyldi leggja svona
en rett 1 þvi heyrSu þær aS vagninum var ekiS aS a sig min vegna."
dyrunum. ÓgeSslega andlitiS á jómfrú Beringer ViS miSdagsborSiS þennan dag, sagSi Rósa
gæSist inn um gluggann. manni sínum og tengasystir, aS hún aétlaSi aS bregSa
Alt sem eg hefi talaS, má engra fara á milli g£r tij Lon(jon> og eftir þá tilkynningu frá hennar
nema okkar, sagSi Rósa fljótlega og meS lágum var þag ag SyStkinin töIuSust viS, eins og fyr
róm. SíSan kvaddi hún stúlkurnar vingjarnlega og segir Rosa hafSi nú einsett sér aS fara til London
fór úr herberginu. og finna Jessamy, og þegar þaS væri búiS, ætlaSi
Rachel, Rachel! hrópaSi Lucy, þegar Rósa jjún ag breyta erfSaskránni.
var farin. Svo var eins og hún vaknaSi af draumi, Um þessar mundir var þaS oft ríkt í huga henn
og sagSi: 1 ar, ag hún ætti skamt eftir ólifaS. Læknarir töluSu
HvaS hefi eg gert? Eg hefi lofast til aS ver®aimeg serstakri gætni um heilsufar hennar, en hún
herbergiöþerna hjá konu sem er óvinur Jessamy. , hristi höfuSiS yfir því aS fara til Davos, eins og þeir
"Er hún óvinur Jessamy?" spurSi Rachel undr- rág]ggSu henni.
andi, En þaS varir ekki lengi, aS hún sé í óvináttu, “£f eg ^ ag (Jeyja, þa vil eg helzt deyja 'heima."
viS nokkra persónu, eSa sérSu þaS ekki á útliti-henn- saggi ,f,un. “En eg vil ekki taka þaS''trúanllegt, aS
ar, Lucy, aS hún á ekki langt eftir ólifaS? ]ff mitt sé í bráSri hættu, fyr en eg má til. 1 þaS
minsta vona eg aS þú treynir í mér lífiS nokkra stund
ennþá."
Hún hafSi hugsaS sér aS IboSa Trever lögmann á
sinn fund, en fyrst vildi hún tala viS Jessamy. Henni
gjörla, aS hún er ákveSin meS aS koma sínu fram. var þag ]f ]^a fullkunnugt, aS hún var aS faravarlega
HvaS er um aS vera? 0g hún ætlaSi sér aS ná tali af lögmanninum.
Ný herbergi^þerna hún neitar aS taka þá semj “ÞaS er vafalaust aS þau hindra mig frá því, ef
eg talaSi um, en í þess staS hefir hún nasaS uppi 1 þau geta ” hugsaSi hún meS sjálfri sér. Hún var í
sveitarstúlku, sem lítur út fyrir aS hafa veriS hálf j einskonar gæzluVarShaldi. Smátt og smátt var netiS
25 KAPITULI
ViS megum vera varfærin, Róbert, eg sé þaS
svelt, og hún ihefir meS sér systir sína heilsulitla.
ViS hljótum aS hafa gát á öllu sem fram fer. Mundu
eftir því, aS alþýSan hér um kring hefir sérstaka
velvild til Jessamy Avenal. Sá grunur kvelur mig
stöSugt, aS Rósa hafi í hyggju, aS semja nýja arf-
'leiSsIuskrá, iþví nú er hún komin aS raun um, aS hún
sé mikiS veik." ^
"'Hún mundi aldrei láta sér detta þaS í hug án
þess aS segja mér frá því," sagSi Beringer ákveSinn,
"Svo þekkjum viS alla Sem hingaS koma, og fyrir
aúkalikilinn aS póstkassanum, fara öll hennar bréf
í gegnum þínar hendur, svo þaS er sannarlega vel
lítiS eftir ihenni. Þú hefSir, góSa systir, veriS vel
Tíothæf sem leynflögregla.”
Jómfrú Beringer tók lofiS til þakka og hneygSi
sig.
"Hún er mjög sérlind og reiSist þegar minst varir
og um þessar mundir er hún stöSugt í barnaherberg-
inu. Eg viídi bara, aS viS gætum haft hana í gæzlu
þaS væri eini vegurinn til aS fyrirbyggja aS hún
léti semja nýja erfSaskrá."
Róbert Beringer hló aS þessári síSustu setningu,
eins og þaS væri svo hlægilegt.
"Eg er sannfærSur um aS henni kemur ekki til
hugar aS breyta erfSaskránni eSa láta semja nýja,”
sagSi hann, “og hvaS hefSi þaS aS þýSa? "'Hver
ætti aS fá peningana? Hún hafSi megnustu óbeit á
þessar Jessamy Avenal.”
dregiS rrær henni, en svo klóklega, aS hún varS þess
hvergi vör, og þaS var í raun og veru, þó hún væri
fangi.
Jómfrú Anna Beringer fylgdi henni eins og
akuggi, og allar hreyfingar hennar voru nákvæmlega
athugaSar, og því boriS fyrir, aS vegna heilsubersts
síns, mætti hún aldrei vera ein. Smám saman fann
Rósa þaS betur og betur, aS hún var sem fugJ í
snöru, og hún hafSi ekki þrek til aS rífa sig lausa.
Samt fánst henni sjálfri ekki svo mikiS til um heilsu-
brest sinn, aS hún örvænti um aS geta breytt erfSa-
skránni. Þó henni væri þaS þvert um geS, varS
hún aS sætta sig viS þaS, aS tengdasystir hennar
færi meS henni til London. Jocelyn litla og fóstru
hans hafSi hún líka meS sér.
Eftir aS þær höfSu borSaS á matsöluhúsi, spurSi
jómfrú Beringer, hvaS Rósa ætlaSi fyrir sér þaS sem
eftir væri af deginum. Rósa sagSist ætla aS sjá
saumastúlku sína, síSan færi hún til Bondstrætis, aS
kaupa sér andlitsblæju og fleira smávegis.
Jómfrú Önnu fanst þetta ekkert athugavert. Hún
hafSi einestt sér aS vera meS, þegar Rósa færi aS
sjá LafSi Carew. En bún hafSi fariS úr bænum þenn-
an dag og var ekki væntanleg til baka fyr en daginn
eftir. Anna hafSi ýmislegt aS annast um fyrir sjálfa
sig og svo ætlaSi hún á leikhús um kvöldiS.
ÞaS var hugarhægS fyrir Rósu aS þær skyldu;
breytti ‘viS hana, frændstúlku hans, sorglega mizk-
unarlaust? "
Jessamy gleymdi á sömu stundu öllu því rang-
læti sem Rósa hafSi sýnt henni frá því fyrsta, er
hún heyrSi hinn þurSa, harSa hóata hennar. Hún
fann enga aSra tilfinningu hjá sér til Rósu en inni-
lega meSauimkun.
“Mér líSur vel hér," sagSi hún. “Eg var svo
heppin aS komast aS vinu hér; konan sem eg vann
hjá áSur í Chelsea dó, en einhver benti Madömu
Valerie á mig, og síSan hefi eg veriS hér. Lauin
mega heita fremur góS og vinnan er létt og þægileg."
“En er þaS mögulegt, aS þú getir veriS ánægS
hér?“ sagSi Rósa, "þú, sem varst erfinginn aS "The
Court"? HefSir þú aldrei beSiS óbæna ýfir mér
í hjarta þínu?"
"Nei, Rósa, aldrei, og hversvegna ihefSi eg átt
aS gera þaS?"
“Ja — hversvegna?” sagSi Rósa, meS stuttum
kuldaihlátri. Hún horfSi beint inn í hinu blíSu og ró-
legu augu á Jessamý, þau sýndu sem fyr, góSmensk-
una, en nú var þar einnig eittlhvaS sem sýndi sálar-
styrk og þolinmæSi. Rósa skyldi ekki sínar eigin til-
finningar til hlýtar; þaS vaknaSi einhver djúp þrá í
hjarta hennar, en hún vi&si ekki hvaS þaS var, nema
aS þaS væri "sá friSur, sem æSri er ölluim skilningi".
"Þessi unga stúlka, sem nú stóS frammi fyrir
henni, hafSi tæmt hinn bitrasta bikar lífsins; hún
háfSi mist þann sem ihún elskaSi mest af öllu í heim-
inum, og orSiS af meS auSæfi og sællífi — já, hún
hafSi líka mátt reyna skort og líkamlegar þjáningar.
Einmana hafSi hún orSiS aS berjast fyrir tdverunni,
yfirgefin af þeim sem hefSu átt aS stySja hana. Þriátt
fyrir alt þetta, sýndist hún vera ánægS og ákveSin.
ÞaS hlaut aS vera einhver annarlegur máttur sem
styrkti hana til aS bera alt þetta. ,
"Jessamy," sagSi hún og lagSi hendina á öxl
hennar, “eg ervmikiS veik, eg kvíSi fyrir aS lifa, og
þó óttast eg dauSann, en þaS lítur út ifyrir aS þú
hræSist ekki neitt. Getur þú sagt mér af hverju þaS
kemur? ”
“Eg veit aS guS elskar alla,” sagSi Jessamy meS
viSkvæmni og horfSi ástúSlega á Rósu, "og hann er
náS og kærleikur, sannfæringin um aS er meir en
nóg tfl aS styrkja mig og gleSja, þó á móti blási.”
"En hann Ihefir þó látiS þig KSa æSi mikiS.”
"Stundum verSa böm, jafnvel smábörn, sem eru
veik, aS þola mikiS, en þaS hefir ekki svo mikla þýS-
iniu, ef hlutaSeigendur fela sig meS öruggu trúar
trausti umsjón hins alvalda læknis.”
“Og í öllum bágindum þínitm þessi ár, Ihefir þú
aldrei slept trúnni?"
"Nei, guSi sé lof, þaS ihefi eg ekki gert.”
"En þú hefir líka ætíS veriS góS og guShrædd,
en eg er ekki góS," sagSi Rósa, "og nú er eg hrædd
— á IífsleiSinni er svo margt Ijótt á leiS manns og
hugsunin um dauSann skelfir mann þó mest af öllu.
Feginn vildi eg bæta ráS mitt og jafna yfir þau rang-
indi sem eg hefi sýnt öSrum, áSur en eg dey. En ó.
mér finst myrkt kringum mig, Jessamy, viltu hjálpa
mér? Viltu meS því sanna aS þú Ihafir fyrirgefiS
mér? "
“HvaS get eg gert. fyrir þig?" spurSi Jessamy.
Rósa hafSi sett hana niSur á stól viS hliSina á
sér. Nokkur augnáblik horfSu þær þegjandi hver á
aSra. I augum Rósu mátti lesa, hálfvita, óviSráSan-
lega löngun.
"Viltu fara meS imér til ‘The Court", sagSi Rsóa
meS ákefS. "Ó, mér finst eg svo óhult þegar þú ert
nærri mér, sýndu aS þú 'fyrirgefir mér, meS því aS
uppfylla þessa hjartfólgnu ósk mína. Systir manns-
'ins míns er altaf hjá mér, og mér finst hún líkust
rándýri, sém reiSubúiS er til aS slá í mig klónum
þegar minst varir. LalfSi Carew hefir einslega be^
mér á, aS eg verSi aS gæta vel aS barninu — aS
þeim — þaS er hræSilegt 'aS láta sér detta þaS í
hug, hvaS þá aS tála annaS eins — hafi ilt í huga
honum viSvíkjandi. f g get ekki félt mig viS aS þaS
sé satt. En á nóttunni rifjast þetta upp fyrir mér, og
þá sezt eg uppi í rúmi mínu og titr^ eins og hrísla.
Komdu og hjálpaSu mér til aS sjá um hatm rækilega,
þú manst aS þetta er litli frændi þinn.”
Hinir nettu fmgur meS veikindahitanum, gripu
jm hendi Jessamys, eins og meS krampadráttum.
Á þessu augnabliki fanst hinni ungu stúlku sem síS-
ustu orS hins deyjandi frænda síns hljóma sér í eyr-
um: "HjálpaSu Rósu ef þaS er mögulegt.”
“Mundi Sir Jocelyn á dauSastundinni virkilega
hafa séS þaS fyrirfram, aS svo gæti komiS tfyrir aS
hans unga húsfrú yrSi henanr hjálpar þurfandi.”
hugsaSi Jessamy meS sjálfri sér. SíSan endurgalt
hún innillega handtak Rósu, og sagSi blíS og hug-
hreystandi:
‘Eg skal fara meS þér 'heim, ef þú æskir þess,
Rósa, og eg hefSi sannarlega ánægju af aS gera þaS.'
Rósu hægSist aS mun um andardéáttinn; hún vissi
aS ef til þess kæmi, væri hún og barniS miklu ó-
hultara, ef hún hefSi Jessamy nærri sér.
Hún stóS upp og ibrosti veiklulega.
Eg skal tala viS Madömu Valerie og afgjöra
þetta viS hana,” sagSi hún. “Á morgun fer eg til
laeknis, þo eg viti vel aS hann getur ekkert hjálpaS
mér, og svo fer eg tafarlaust heim aftur.”
Eins og þú veizt, er tengdasystir mín, Anna
Beringer, meS mér hér. Eg veit aS hún muni amast
viS þér, en þú ert sterkbygS og þrekmikfl, og munt
ek'ki láta undan síga. Vilt þú lofa mér því, aS þú
undir engum krmgumstæSum, yfirgefir mig ekki
héSan í frá.”
“Því lofa eg hiklaust,” sagSi Jessamy.
Þær stóSu nokkur augnablik þegjandi og horfSu
hver á aSra.
“Viltu kyssa mig, Jessamy?” sagSi Rósa meS
titrandi vörum, “eg tek þaS sem óbrygSult merki
þesá aS þú halfir fyrirgefiS imér. ViS hefSum getaS
veriS vinir, en eg gerSi þér stórkostlega rangt til, og
viS — viS kappkostum stundum aS óvingast viS þær
persónur, sem viS gerum rangt til, en þú þekkir ekki
neitt af þesskonar tilfinningum.”
Jessamy þrýsti kossi á kinnina á Rósu..
‘ Nú verS eg aS tala viS Madömu Valerie, og
biSja hana aS gefa þig eftir. En segSu mér Jessamy,
áttu ekki stundum erfitt meS aS fyrirgefa þeim sem
hafa gert þér rangt?”
”Eg var ibúin aS gleyma, aS eg hefSi nokkuS aS
fyrirgefa," og þaS hafSi hún í raun og veru, í þaS
minstau þá stundina.
Rósa ifór svo inn til Madömu Valerie og bar upp
erindiS. Hún sagSi, aS ungfrú Graham væri vin-
stúlka sín frá.fornu fari, og aS sér væri áhugamál
aS fá hana nú heim meS sér, og hafa haná fyrir
lengri eSa skemri tíma. AuSvitaS var hún fús á aS
borga þaS hún setti upp fyrir eftirlátssemina. ÞaS
var gert á einni svipan, og Jessamy skyldi verSa
henni samferSa, er hún færi heim næsta dag. Rósu
fanst sem þungri byrSi væri létt af. sér, er hún var
aftur sezt upp í vagninn. Hún leit á Jocelyn litla og
kysti Ihann. ... 1 ----
“Hún tekur hann aS sér, og lítur eftir honum,”
sag’Si hún viS sjálfa sig, “Jessamy er stilt og vel
bygS, og ef —
HugsanaþráSurinn slitnaSi snögglega, því henni
fanst eins og hvíslaS vri aS sér: "HvaS mundi Ró-
bert og Önnu sýnast um þetta?”
26. KAPITiULI
ÞaS var meS margvíslegum hugsunum, aS Jessa-
my daginn eftir, var aS ganga frá eignum sínum.
Flenni fanst hún eiga erfitt meS aS trúa því, aS þaS
gæti átt sér staS, aS hún færi nú meS Rósu til “The
Court”. Þessi seinustu ár, hafSi Rósa veriS henni
minnisstæSust eins og hún kom henni fyrir sjónir
þegar er'fSaskráin var lesin upp — sigri hrósandi,
dram'bsöim og full af undarlegri óvild til hennar, sem
Jessamy var meS öllu óskiljanlegt.
"AS sönnu hafSi Rósa ekki fariS dult meS þaS,
aS Jessamy var ekki eftir Ihennar geSi, og vildi sem
allra minst hafa saman viS hana aS sælda. Jessamy
átti bágt meS aS trúa því, aS þessi bænaraugu hinn-
ar útréttu ihendur, sem héldu henni fastri, ásamt ör-
vntingar og vonleysisorSum, væri ekki alt draumur.
Og þó — þegar hún hugsaSi um kaptein Beringer,
fanst henni sem hún skilja alt. Denton ihafSi sagt
hertni, hvaS sagt væri í London um hans ótakmörk-
uSu eySslusemi, og ýmsa lé'lega éiginleika, og aS
ihin unga eiginkona hans, væri alt annaS en sælleg
aS sjá.
HiS viSkvæma og góSa hjarta Jessamy varS
gagntekiS aS meSaumkun, er hún hugsaSi til þess,
og hún hét því meS sjálfri sér, aS veita Rósu þá
hjálp alila, er henni væri framast unt.
Allir nábúar Jessamy tóku þaS nærri sér, er þeir
heyrSu aS hún væri aS ifara frá þeim, og um kveldiS
komu þeir hver á fætur öSrum, til aS kveSja hana.
Madama Murphy og herra Carlo, og timburmaSurinn
á neSri hæSinni, sem hún hafSi léS nokkrar bækur;
einnig móSir litla Tomma og jafnvel Tommi sjálfur
koim á nýjum hækjum, sem Jesamy hafSi gefiS hon-
um.
Flest af þessu fólki lét sem því kæmi ekki á
óvart, þó hún færi, fyr eSa síSar, frá þeim, því þaS
hafSi haft þá hugmynd, aS hún væri dulbúin prins-
essa.
“Mér þykir fjrrir aS fara frá ykkur öllum, sagSi
Jessamy viS herra Carlo, "og þér hafiS einkanlega
veriS mér mjög góSur, og eg skal aldrei gleyma,
hvaS mannúSlega ySur fórst viS aumingja Lucy.
Þér megiS eiga þaS víst, aS eg skal ekki gleyma
skuldinni, sem eg er í viS ySur."
Meira. 1