Heimskringla - 21.12.1921, Qupperneq 2

Heimskringla - 21.12.1921, Qupperneq 2
6. BLAÐSIÐA. HEIMSKRINGLA. WINNIPEG, 21. DESEMBER 1921 HÚSBÓNDI OG ÞJÓNN Eftir Leo Tolstoi. (Þýtt úr ensku.) ‘‘Þar eTum viS kiomnir á veg,” sagði Núkita og glaSnaSi yfir ihionum. “En hver veit hvert hann liggur? Hesturinn lét s:g þaS litlu akifta, hvert vegurinn lá. Hann hélt áfram eftir honum, eins og hann væri feginn aS vera sloppinn úr ófærSinni. Þegar þeir hö,fSu fariS um ihundraS stikur etftir honum hylti undi hlöSu, sem í Iþeirra augum ilíktist 'meira stóru hrauni en nokkru öSru, í fyrstu. Snjóinn, sem falliS hiafSi á þakiS, skóif af því í þyklkum gusum í storm- hviSunum. Þegar þeir voru komnir fram hjá hlöS- unni, varS dálítil lykkja á veginum, og höfSu þeir storminn 'meira á móti sér en áSur; hríS var tals- verS. 'Eigi all-langt framundan sáu þeir tvær bygg- ingar. IÞeir þ<óttust vita, aS vegurinn laegi á milli þeirra, og aS þar mundi einnig hafa skeflt ytfir hann. En eftir honum ætluSu þeir aS reyna aS brjótast, þó ilt yrSi. Og þegar þeir hölfSu ldlolfiS fram úr ófærS inni, og voru Ikjomnir fram hjá þessum byggingum, komu þeir á stræti í þorpi einu, og hjá fyrsta húsinu, sem þeir fóru framhjá, hékk þvotturinn úti og skrjáf- aSi óskemtilega í frosnum flíkunum, þegar þær fuku til og fiá á staginu. StagiS var Iíka fariS aS slakna, þvií fötin tóku mikiS veSur á sig og snjókleprurnar hlóSuist utan á þau. "Ólöt höfir hún veriS, þessi vinnukonan, eSa hitt þó heldur, og lleiSist mér aS þurifa aS segja þaS um hana," sagSi Nikita, þegar hann Ieit á iþvottinn, þar sem hann lamldist til og frá á staginu. “ÞaS var ‘lé- legt aS koma dkiki þvottinum af fyrir hátíSina." I Stlormurinn var engu minni í útjaSri þorpsins, heldur en hann var úti á víSaþangi; og göturnar voru sumstaSar enigu snjóminni. En inni í miSju þorpinu virtist alt hlýrra, rólegra og skemtil'egra. — Frá einu húsinu kom hundur hlaupandi út aS girS- ingunni, geltandi og snuSrandi; fram -meS hliS ann- ars húss, kom kerling haltrandi og var aS bera sig um aS Ihlaupa, en gekk þaS illa. Hún hafSi klút- skupifu um höfuSiS. Þegar hún var kornin inn í húsdyrnar, staSnæmdist hún augnablik á þröskuld- inum og IhorfSi Iforvitnislega á gestina, sem voru aS koma inn lí bæjarþorpiS. — Og frá einu húsinu enn heyrSu þeir söng ungrar stúlku. Alt var þetta til samans, þó misjafnt væri, skemtilegra og laSaSi hug ann meira en bylurinn og ófærSin, semþeir voru ný- sloppnir úr. “£}ftir á aS hyggja, hlýtur þetta aS vera Griáh- kirao," sagði Vassili. “Svo mun vera,” sagSi Nikita, og var þaS orS og aS sönnu. Þeim varS þaS nú Ibrátt Ijóst, aS þeir höfSu far- iS út af veginum hér um bil 8 mílur -til hægri, en hofSu þó haldiS í áttina, sem þeir ætluSu upphaf- iega. Samt voru -fuHar 5 rnílur, þaSan sem þeir voriu, til Goviatchkina. Þegar þeir voru komnir inn d miSju þorpsins, var maSur fyrir þeim á götunni. “Hver ert iþú?” kallaSi hann upp og nam staS- ar. Vassiii lei-t viS. MaSurinn þekti hann um leiS, gekk aS sleSanum, studdi annari hendinni á vindhlíf sleSans og fleygSi sér ihálfum upp í sætiS. Þetta var vinur Vassili og hét Isai; -hann var alþektur, og mest aS því, aS vera einn mesti rummungs hesta- þjófurinn í héraSinu. "Jæja, vinur, hvert er drlottins forsjón aS leiSa þig nú?” sagSi Isai, og Nikita varS aS bregSa hendi fyrir vitin, svo mikill var vínþefurinn af honum. “ViS höifum veriS aS reyna aS kiomast til Govi- atdhkina.” "Nú — þiS hafiS heldur en ekki tekiS ikrók á ykkur. Styzta leiSin þangaS frá þér var auSvitaS aS fara til MaJakhovo.” “ÞaS er ekki tíl neins aS segja okkur, hvert viS hefSum átt aS fara, úr því viS fórum baS ekki þeg- ar í byrjun,” svaraSi Vassili og bjó sig til aS fara af staS. “Þetta er falleg skepna,” sagSi Isai og virti hest- inn ’fyrir sér; hann strauk lendina á honum og lærin, aS siS manna, sem gott vit hafa á hestum. “V-erS- urSu hér í nótt?” “Nei, vinur minn. ViS þurfum aS fara lengra. “Eg held aS þér væri betra aS gista hér í nótt. En hver er þetta? Svei mér ef þaS er elkki hann gam-li Nikital” “Jú, þaS er hann og enginn annar, ’ /rvaraSi Nik- ita. En segSu okkur, bróSir vor, hvert viS eigum aS halda, svo viS villumst ekki aftur.” "Svo þiS villist ekki aftur, hvaS ? SnúiS þiS til baka niSur eftir götunni, og þá liggur vegurinn beint fram undan ykkur. SnúiS ekki til vinstri hand ar, en háldiS áfram beint, þar til þiS eruS k-omnir aS stóru þorpi, e(kki langt héSan — og þá skuluS þiS snúa til hægri handar.” “En hvar er fariS út af veginum?” spurSi Nikita aftur. “Er þaS á veginn, sem farinn er aS sumrinu, eSa þann, sem farinn er aS vetrinum?” “ÞiS skuluS fara þann, sem aS vetrinum er far- mn. ÞiS komiS aS kjarrviSarrunni Beint á móti honum stendur grár og grettur eikarstaur. Þar snú- iS þiS til hægri.” Vassili sneri hestinum viS og ók aftur niSur göt- una. “ÞiS hefSuS átt aS vera kyrrir hér í nótt,” kall- aSi Isai á eftir þeim. En Vassili aló í hestinn og gaf þVí engan gau-m. Nú voru ekki nema fimm mílur vegar aS fara, og tvær mílurnar aS minsta kosti lágu um skóg. ÞaS virtist því vera auSvelt aS komas': þetta. Aúk þess fanst þeim storminn og hríSina hafa lægt. Gatan út úr þorpinu var hörS og troSin, meS hroísataSs'sdkillum hér og þar. Þeir fóru fram hjá húsinu aftur, sem þeir komu fyrst aS, og sáu fiíkurn- ar enn lemjast saman á staginu, og sumar þeirra voru aS -tætast.upp og rifna. Þeir héldu áfram þar til þeir voru ’komnir út á móts viS víngarSinn, meS skrjáfandi hálfvisnuSum laufunum á greinunum. Nú vor-u þeir ko-mnir góSan spöl út úr þorpinu, út á slétt- una. Þeir urSu þess brátt varir, aS veSriS var ekki einungis jafn slæmt og fyr heldur hálfu verra. ÞaS var fokiS í slóSina, og ekkert, sem til vegar vísaSi, utan staurarnir si-tt hvoru megin með'fram honum. En þessa staura var erfitt aS sjá, því hríS- ina -hölfS-u þeir aS nokkru á móti sér. Vassili hniklaSi brýrnar og halIaSi sér fram í sætinu, til þess aS eygja staurana, en geklk þaS miSlungi vel. Hann slakaSi á taumunum, svo að hesturinn gæti ráSiS iferSinni, því hann treysti hon- um betur en sér ti-1 aS rata. Þetta reyndist líka þjóS ráS. Hesturinn þræddi leiSina, ýmist til hægri og ýmist -til vinstri, og I’eitaSi fyrir sér meS hófun-um, þar sem hlyfkikir voru á veginum. — VeSriS fór sí. felt versnandi. En þrátt fyrir þaS sáu þeir af og til staura á báSar hliSar og réSu af því, aS þeir væru á réttri leiS. Þannig höfSu þeir haldiS á'fram nokkum tíma. En nú -sáu þeir eitthvaS svart famundan, eitthvaS, sem ifærSist úr staS. ÞaS dró brátt svo saman, a‘o þeir síáu, aS þaS vor-u flteiri en þeir þarna á ferS. Brúnn ha’fSi orSiS sporadrýgri en hestur þesstira ferSamanna, og nam tekki staSar fyr en hann s- ig wmeS framfótinn upp á annan sleSameiS þeirra. “Halltu í tau-minn maSur. Líttu fram fyrir þig,” kölluSu þeir, sem í sileSanum voru, til Vassiii. ÞaS Voru þrír karlm'enn og einn aldraS-ur kvenmaSur. Þetta fólk hafSi auSsjáanlega veriS viS hátíSishald í Grishjkin-o og var aS fara heim tii sín. Einn maSur- inn barSi hestinn áfram meS hrísllu. Tveir sátu og reru sér; og ikonan hjúfraSi sig niSur í sleSann, og var hálffent í kalf í honum. “Hverjir eruS þiS?” kallaði Vasisili. “V—i—vitlaus,” var alt svariS, sem hann fékk. "HvaS?” ' V—v—vitlaus," kalIaSi einn maSurinn eins hátt og hann gat, en var mjög þvoglumæltur. SláSu í truntuna! Láttu þá •ekki komast á und- anl kallaSi annar til þess er stýrSi hestinum og hélt viSartannanum uppreiddum. ÞiS eruS aS- koma frá ihátíSarhaldinu, get eg ímyndaS mér?” sagSi Vassili. ' 'Þeir eru aS komast á undan okkiur I Hertu þig, hertu þigl Lemdu t—t—truntuna-” kallaSi einnþeirra. •» - > !•*».- «*».. .•< «* pt., >».». Vassili var kjominn á hliS viS þá og sl-eSarnir rákuist á öSruhvoru. Lolks komst hann fram fyrir þá. Hestur þeirra, er hann fór -fram hjá, var JöSr- andi a'f svita og blés af mæSL Samt reyndi hann aS komast eins hratt áfram og honum var unt, þó ekki væri nema til aS komast undan svipuhöggun- um, sem honum voru gefin. En þaS kom fyrir ekfci. Snjórinn var djúpur og á fótaburSinum var auSséS, aS hann var farinn aS þreytast. 'Hesturinn Ieit út fyrir aS Vea ungur, en neSri flipi-nn hékk niSur á hon um eins og drusla; nasimar voru þrútnar og eyrun lágu aftur af -skel'fingu yfir því, er hann átti von á af iog til -’frá þeim, sem á sleSanum vöru. “Þessu veldur VíniS,” sagSi Nikita. “Þeir drepa hestinn á þessari mleSferS. Hvílíkur tartaralýSur þarna er saman kominn.” Þeir heyrSu nokkrar mínútur m'ásiS í hestinum og drykkjiiháreystina í mönnunum á eftir þeim. En IþaS dó hvorttveggja út eftir því sem biliS óx á milli þeirra. Og lo'ks heyrSu þeir Vassili tekki ann. aS en blísturshljóS stormsins og urgiS í sleSanum, þegar hann 'fór yfir hnjótur, sem snjórinn var skaf- inn af. Þessi kappakstur hafSi fjorgaS Vassili, svo aS hann ók nú áfram öruggari en nokkr-u sinni áSur og gætti ekki einu sinni vegarins; hann ætlaSi hestin-um aS sj-a um jþaS. Nikita hafSi heldur ekkert aS gera og mókti, eins og hann var vanur, þegar svo stóS á fyrir honum; hann vann oft upp stundimar, sem ‘hann varS aS vaka, meS þesskonar svefni. — Alt í einu nam hesturinn staSar. SleSinn kiptist ögn til baka og viS sjállft lá aS Nikita ylti fram úr honum. "ViS erum aftur vi'ltir,” sagSi Vassilí. ‘‘Hvernig veiztu iþaS?” Af því aS hér sjást engir staurar. ViS hljótum aS vera komnir út af vleginum.” "Jiæja, ef svo er, verS eg aftur aS 'leita hans,” sagSi Nikita eins og viS sjálfan sig og ifór um leiS út úr sleSanum. Hann virtist ósjálfrátt reyna aS halda isér uppi á snjónum fyrst í staS. Vegarins leitaSi hann ti-1 beggja handa; fór stundum svo langt fr*a sleðanum, aS Vassili sa hann leíkki, en skiiaSi sér ávalt aftur til baka. "Vegurinn er ekki hér,” sagSi hann um leiS og hann Ifór upp í sleSann. “Hann hlýtur aS vera framundan.” ÞaS var fariS aS skyggja. VeSriS hafSi aS vísu ek-ki VersnaS, en heldur ekki neitt batnaS. “Ef við værum nú svo lánsamir, aS geta heyrt í þeim, sem á eftir okkur Voru," stundi Vassi-li upp. Framh. Sýningin í New York 6. Desember 192! Mr. AaSa-lsteinn Kristjánsson, 477 Seciond Strteet, Brooklyn, N.Y. I want to congratulate your committee on th-e sj-iendid part they too-k in America’s Making. Alth-ough the space allotted to the Icelandic section was not large, still the exlhábit was one cif the most effective in the entire ex- po-si’tiOn. It was \desiilgn-ed witlh care and a true id-ea of what the Exposi'tion stoted for, th-at is, the contributions o’f this group to America. This i-t not only my personal opinion, but a number -o-f visitors to the exhi'bition taVe told me of the p-leasure -and instruction they got Ifrom the Icelandic exhibit. I ventur-e to say that not one -clf tlhe tens of thousands of visitors who saw yo-ur exhibit ibut wlho wen't away witlh renewed respect for what your race has contributed toward th-e b'uilding up of this country. From a teohnicali point öf view, the exhibit expressed ol-early and graphical'ly all the ideas which you wislhed to present. Sincertely yours, Charles J. Storry Director olf Exhibits HRAFL eftir Aðalstein Kristjánsson Hieilkastalinn á fjórðu ‘Avnue’ milli 33. og 34. stræta, þar sem Þjóð'myndunarsýningin var höfð, er grár og grtettur, eins Og rri-arg- ar -eldri -byggingar þeirra-r tegund- ar. 1 þeirri veggjavíðu valhÖll, eru margar vistarverur. Fólk sem þangað -lagði 1-eið sína í stóiihóp- um síðari ihluta dags, þann 29. október, var ekiki að horfa á ryk- uga skáílann — Ih-a-fði um alt an-n- að að hugsa. Þetta sýningarkvöid var sérstaklega tilein-kað endur- minningum uun l'and feðra ög mæðra. Eldra fólkið sem þarna var saman Ikjomið liifði í draumum liðinna tílma — að svo mi-khi IJeyti sem það hafði tæki'færi ti-1 þess í þeim samsteypu -mannhyl, þrjátíu eða fjörutíu mannflokka. Allar þjóðir sem þátt tóku í þess- ari sýni-nigu — kvöldið se-m hún vaT opnuð, áttu að ikOma fra-m að svO mikiiiu leyti sem unt væri, eins -og Iþegar iþeir -fyrst stigu hér 'fótum á -1 a n d — búaSt Ihinum fomu þjóðbúningum úr heima- högunum, sem höfðu verið geymd ■ eins ög aefintýra -menjagripir um tugi ára. Un-ga ifólkið sem hér var -upp- alið hugsaði gott til þessarar till- breytni — j-afnvel í 'Nev; Yiork, þar stem breytingarskugginn er alt af á ifl'eygiíerð. Okikur hafði ver- ið rækilega -sagt fyrir kvöldið áð- ur en sýningin var opnuð hvernig ö-llu yrð-i hagað. Þrjátíu af hverj- um þjóðfliokki áttu að fylkja lið-i, 'helzt jafnimargt kailla og kvenna í hverri fylkingu. Fjórir af hveilj- um þjóðlflokiki höfðu verið atefðir til að stjórna skrúðgöngunni. I broddi 'fýlkingar var karl og kiona sem báru meilki sem á var letrað nafn þess þjóðflokks sem þau til- h-eyrðu. Okk-ur hafði verið til-kynt að merjki þessi yrðu sett þar sem við ættum að koma saman fyrir 9krúð gön'guna. Þegar við á tiltekn-um tíma íkomum á staði-nn var þar ekk'ert merki að finna. Eg fór að 1-eita, og var mér þá sagt -að það væri ek-ki tillbúið. Sá eg þar ri'sa einn stórskörinn; var Ihann að krota stafi h-eldiur 'breiðleita á hina fyriihuguðu skrúðgöngu'fána. Spurði eg Ihann um merki okkar Islendinga. Leiit hann snúðugt tiíl rin; ifanst mér hann Ihorfa svo langt niður 'fyrir sig að mér óaði við Iþeiim hæðarm-un. “Ert þú lslendingur,” spurði 'hann hreyt- ingslega — “eg var á Islandi fyrir fáum árum,” sagði hann.— Hefði hann sagt mér að ihan-n hefði bú- ið í Surtshelli þúsund árum fyrir landnáimtíð, hefði mér þótt það trúlegra. — Eg hélt að 'mig væri að dreyma. Eg þiorði dkiki ann- ] að en að spyrja hann, hverrar þjóðar hann væri — fanst þó fremur ótrúllegt að hann tilíheyrði nokkurri þjóð sem -n-ú væri uppi meðal vor. "Eg er þýzikur,” sagði hann. Eg var svo sokkinn niður í 'hu-gsanir mínar um þennan risa, að eg -glteymdi alveg að líta eftir stafsetningunni á merki voru.enda var þar tveimur stöf-um ofaukið, sem var þó 'leiðrétt síðar. II. Það -ha'fði verið -m-ikill og margvhllegur viðbúnaður fyrir sýninguna. Hinn sítóri sýn-ingar- síkólli var skreyttur, lárviðarhvtel-f- ing, ifagurlega ■ gerð upp undir rjáfri, 20—30 fet frá gólfi. Þegar inn var kamið -blasti við augum upplhækkaður pallur, sem rúmað-i 2—3 hundruð manns. Á palli þessum sýn-du hinir útl-endu þjóð- flokkar llisltir sínar. — Þar lk(omu 'íram þaúlæfðiir söngflokkar, 'sum- ir þeirra ihöfðu Ifrá eitt til tvö hundruð meðllimi. Þar Voru einn- ig sýndar lifand-i þyrpin-gamyndir, (“Talbleoux”) sem tákna áttu sögultega við'burð'i, -og þótti oft mikið ti'l þeirra koma. Þar sýndu Islendiingar Leilf ihte-pna, Þoifinn karl'9efni, konu haus -og barn. — Þar sýndu Norðmenn Leif Eirúks- son tvisva r. — Verður þess 'frekar getið síðar. V-oru þar margvíslegir búnin-gar —- her- k'læði áf margskionar gerð, úr p-elíl • og purpura og kösfbæra'sta slltki sem ndklkurnfíma hlelfir verið unn- ið í verksmiðju. Þar tók Ameríka —Cou'lumibia-— á móti all'skoinar gjö-f'um, frá sendiiboðum fóstur- barnanna — þar var 'henni sýnd lotning. Fyrir framan pall þenna-n eða leiksvið, var hringmyndað svæði, þar sem sýndar voru íþróttir og leíkfimni, sem þátt tóku í bæði menn og konur fiil ski'ftis. Var gerður að því góður róm-ur, að verðleikum. Svæði þetta rúmaði um 1500 manns. Þar Voru einnig sýndir ma-rgskonar 'fornir þjóð- dansar. Flestir 'hinir fjölmennari þjóðfloktkar höfðu |k|völd út af fyrir sig til' þe’ss að sýna listir sínar og íiþróttir. Hinir íámennari höfðu tveir sa'ma kvÖldið. Þá var saga Norður Ameríku rekin, með lifandi myndum — Indlíánar í ihiinum risa-vöxinu skóg- um, áður en þeir höfðu n-oikkra hugmynd um hvíta menn. Álhoilf- endum gefin hu-gmynd um- lifnað- ar-háttu Iþeirra og trúaibrögð. — Hinir dularfúlJu eiðarlausu and- ar svei'mandi í kringum þá. Næst !<omu IHinir Ihugprúðu landkönn- unarmenn Evrópu, Columbus, Ca- bots, Cartier, Hudson. Þannig var sagan ra-kin áfram. Cavaliers í hinni sólríku Virginia Hinii siða- vöndu pílagrímar, og 'lífsglöðu, sprtrsön.ti Holllendingar í Nev: Yoifk. Wiilllialm Penn og Zuakors í Pennsylvania. 'Htelztu máttarstólp- ar mennin-gar sýndir í persónu- gerfi. Lúð-urhlljómur slkær. Am- erfka kallarfram l'ög, réttlæti, trú- arbrögð, sameiningu, mentun iðn- að, ja-rðyrkju, verzlun. Britannia kemur ifram á Ielksviðið og gefur Ameríku “the Magna Oharta” og engelska tungu; þær haldast í hendur í allri 'sinni dýrð, Co’him- bia -O'g Britannia. Vöktu myndir þessar oft íimyndunaraflið betur en maninikynssögurnar vanalega gera. Sú skoð-un er óðum að ryðja sér til rúms, að uppfræðsllan verði að vera skýnandi. Sá nem- andi sem lærir með gllöðu 'geði, afkastar imíkll-u melira heldur en hinn sem er ólundarful'lur við nám ið — þótt illfkir séu -að hatefíleik- lim. — G-lieði og ánægja er ta'fin áhrifamestur mentamiðill í Ik‘ó'1- a-nuim. Margt af því sem talið h-efir verið ihér á undan, var aðallega fyrir skóllaþörn. Var skemtiskrá að deginum, sem stóð yfir 2 /z klist. Tóku þátt í því börn úr hærri 'bekkjum barnaskóla og úr miðskólum. T. d. lúðraflokkur sem stóð saman af 100 skóla- börnum, 2500 kom-u fram í sjón- leik, af þrjátíu þjóðflöUkiuim í margskonár búningum sem í flest- um tilföllum voru búnir til í skó-1- unum. — Einnig sýndu skóla- dren-gir imargskonar smiíðisgripL hið ifræga skip "Mayflower" meS ál ótal margra annara. Fraimh. Kíma. Til Svanborgar Johnson, við au'stufför hennar -frá Blaine í október 1921, á kveðjusamsæti. 'hjá “Jón Trausti" (lestrarfél.) Hef eg svarið — hópurinn hlusti ibara’ á meðan. Eldamarar eikin svinn er að -fara héðan. Vestra -hlíðin Vor er græn, — v-orsins blíðan angar, Eystra hrfðin verður væn vetrartíðir langar. t Þar er falleg Sjón að sjá; isé eg allareiðu hæstu fjallahnúkum Ifrá ihvtíta -mjallar ibreiðu. Byljir strangir brýna raust brynjað fangið setur austur þangað eirðar-Iaust endilangan vetur. Kjári ei vægir köldum reit, lflróknar fræið nýta. Faðmar bæi, fjöll og sveit feigðarblæjan hVíta. Sofa víðava-ngnum á varla kvíða pín-u, •björkin 'fríð-a, bló'min smá, -björn í hýði siínu. Sól þó elli ibregði blun-d, býr það hrelling ýtum, o'ná svtellla glæra grund geislum hellir 'hvítum. Þó er skjól í þrautum, hállf þar á róli nauða, að hún, sólin, ekki sjálf ennþá kól til dauða. Hr.úgniskonu blánar blóð; ibilar vonarstrengur. Er ei vo-n að [ireytist þjóð, þegar svona gengur. Ei þailf kvíða, eygló ifríð æ mun iýðum iskína; vorsins blíðan verma hlíð. veðrin stríðu dyjna. Hefur þlá um lönd og Iá Hlfsins þrá upp rómin-n, vaknar dái vetrar frá I víCllar smláu blórnin. Sólin háa — lögur láð, lífsins þrá niær kennir, veit eg ifái völdum nláð, vermi iþá log brennir. Kosti ósmáa marga eg man, mannsins þrá er -fylli, þar er ávalt of og van oftast þá á milli. Hér óvalt oss lán fær leitt, lað-ar alt að mundum. Aldrei kalt og aldrei heitt, að-eins svalt á stundum. Lfflfið hænir ihér að -sér 'hafsins ræna og Sögur. Ströndin væna -olkikar er eillíif-græn. og fögur. Æ þdtt leitum austurfrá engin sVeit Ifæst betri; þar mun breyting þegi smá því frá iheitum Vetri, Nú þótt sviftumst fundi fljóðs, fæklkn skriftaræður, eru skilftin olft til góðs, — öllu giftan ræður. Get teg fái- ifaldagná fleira að sjá — eg meina austur frá, en þóknist þá, þetta má nú reyna. Alt þar ík-víðir — vteröld víð vetrarstríði þvingað. Heiman slíblíð sumartíð Seiðir lýði hingað. Vonin birta verður sú — vel þvlí flestir eira, Seinna vestra verðir þú Vetrargesti meira. Fundum óðum fækkar hér, i frá sem bjóðist minning. Fofni^ góða jþöllin, þér þökk fyrir góða kynning. Þó að land oss skilji—skamt skóleið granda kynni,

x

Heimskringla

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.