Heimskringla - 25.10.1922, Blaðsíða 6

6. BLAÐSÍÐA.
WINNIPEG, 25. OKTóBER, 1922
HEIMSKRINGLÆ
í

Hinn síðasti Móhíkani.
Kanadisk saga.
Eftir Fenimore Cooper.
o - :.c ui óvina þeirra. Kr. þe?ar þe'*- voru búnir' ló átta of hygginn til aS láta bera á því, að þetfe væri sér óge«-
Ö 5ig ofurlítiíS. fóru þeir strax ?.S htigsa um hefn..l j felt. og litlu síSar sagöi hann kæruleysislega:
ð| Jtlargir hermenn voru sendir af stað til þess að eltai "Veita ungu mennirnir mínir Delawörunum nægilegt
X | flóttamennina, og á meðan höfðingjarnir sátu ennþá á S\arði á fjöllunum til dýraveiöa
81 ráðstefnu. komu nokkurir af .sendimönnunum aftur og ! "Lenaparnir ráða sjálfir yfir sínum eigin fjöll jm.
§ sögðu. að fagarnir hefðu áreiðanlega leitað verndar hjá j var hið mikilláta svar.
öJ005CCCCCOOSOe0)BCOOOSCCCOCC«0'-OCCiCC«OOB< ijelawörunum. sem hefðu aðsetur skamt frá þorpi Húr-J Nú beið Lævisi Refur litía stund, aður en hann sagði.
V, , 'onanna. Nokkrir af höfðingjunum stungu þá upp á þvi,| ‘‘Hafa hér ekki verið ókunnir gönguskór i skogunum ■
Eins og áðtu e.+ sagt, höfðu gæzlumenn n asar n 'g (^ Húronarnir skyldu ráðast á þenna volduga nágranna- ffafa bræðtir mínir ekki orðið varir við spor hvitra I-egar menn vjssu, að hina vanalega þvðingannikla
ast kofann, sem hann var i. Skjálfandi af hræðslu horfðu t ættstojpn> pn i.æv;si Refur átti auðvelt með að sannfæra manna?” þpgn hafði staðið nógu lengi yfir, tók einn af hinum
þeir í gegnum rjfu, og í nokkrar minútur álitu þeir Davíð á.hevrendurna um það, hve hættulegt og efasamt slíkt fvr-j F.n höfðinginn svaraði út í hott: gömlu höfðingjum við hlið öldungsins til orða, og spttrði
vera Móhikanann. Loks skeði þó það. sem Valsattga írtæki mttndi verða. Ef þeir aftur á móti létu skynsam-^ “Minn canadiski faðir má koma. Börn hans eru við nleð hárri röddu á ve! skiljanlegri ensku:
hafði grttnað. Söngvarinn þreyttist á þvi. að kreppa fæt-'leg hyggindi ráða. myndu þeir fljótlega sigra óvini sína, þvl búin að yeita honum móttöku.” “Hver af föngttm minum er Langriffill?”
, ._ ,___._ u_:<_ ,.nr„ otr' sagði hann. og það leið ekki á löngu þangað ti! allir sam- “Þegar hinn mikli höfðingt kemur, þa et þa t pe . j?n hrorki Hevward né Valsauga svöruðu neinu. Ma
að reykja friðarpípuna með Indíánum á heimili þeirra.
Fremst af föngunum stóð Kóra, og þrátt fyrir alla þá
vjltu. sent umkringdu hana. horfði hún stöðugt á hina
náfölu, skjálfandi Alícu, sent hún með svsturlegri ástúð
hélt í faðnti sínutn. Við hlið þeirra stóð Hevward, en
bak við hann stóð Valsauga, sem ekki undir þessum kring-
umstæðuin gleymdi því, að þau vortt ofar í mannvirðinga-
röðinni heldttr en hann. Unkas þar á móti var ekki við-
staddur.
smátt teygði hann þá lengra og lengra fram. og
sneri hann höfðintt við, svo að Húronarnir sátt hið blíða
brögð voru í tafli.
Þeir þutii undireins inn í kofann og lögðtt hendttr á áttir. og spæjttrunttm var skipað að nálgast herbúðir |
fangann, en þegar hann í sama bili fór að syngja lík-
söngslag .mundtt þeir mátidega snemma að hann var sinn-
isveikttr: þeir sleptu honttm á sama attgnabliki og þatu út
í þorpið með hávaða miklum. þar sent nokkttr hundrttð
manna litlu síðar voru á fótum.
Flótti Unkasar varð fljótlega á allra vitund, og smátt
og smátt komti allir hermennirnir saman hjá ráðhúsinu,
og biðu þar þolinmóðir eftir skipunum höfðingja sinna.
legt, að ntettn söknuðu hins klóka Lævisa Refs. Menn
nefndu nafn hans. og allir furðuðtt sig á því. að hann
Delawaranna. Að þesstt búnu gengu hermennirtiir aftur ,
urnar inn undir sig. eins langir og þeir voru. Smátt og hann. og það
x 'X þyktu skoðantr hans. . . .
Nú var hann t raun og vertt drotnari þeirra. og á með- ; Húronarnir segja lika. að hann sé velkomtnn. En ,ng-
„.. hann gat tileinkað sér hylli þeirra. var enginn einvalds- lendtngar hafa langa handleggt i>f fætut þti"-* ’"e>ta.S
og hreinskilnislega andlit, og þá fóru þeir að skilja, að -afn einvaldur OR hann. 'Hann lét heldttr ekki á aldrei. Ungu mennina mina dreymdt, að þéir hetðu seO
sér standa að grípa völdin. Hann sendi menn í ýmsar spor þeirra í nánd við þorp Delavvaranna.
“Þeir mttnu nattmast finna Lenapana sofandt.
“Það er gott." svaraði Lævísi Refttr. “Þegar her-
til kofa sinna, og þegar allir vortt farnir, gekk hann sjálf-^maðttrinn hefir attgttn opin. getur hann séð óvtn s
ttr til sins einmanalega bústaðar, þar sem hvorki kona eða Hér hefi eg faeinat gafir handa bróðut
Ixirn biðtt hans. | Að þesstt sögðtt stóð Húrontnn ttpp og lagði g.iafir stn^
En hann undj sér engrar hvtldar. Eftir að hann kom ( ar fram fyrir attgtt gestgjafa síns. Aðallega vortt þa spf'>KÍnn þarna þá skai starf yort svara fyrir okkur.”
heint og þangað til herntennirnir komtt aftur til baka, sat verðlausar g.iafir, sem ntenn hans hofðti rænt
hann í einu horni kofans og hugsaði um framtiðaráform fólktnu t bloðsiithellingunum við I <>rt ‘ iam ' , i eyrum vorum,” svaraði höfðinginn og leit á hann með
sin. Við og við kastaði eldttrinn ljósgeisla á hið dular-(En hve omerkilegar. sem þæt ' oru- ‘ u ‘ j aðdáanlegri eftirtekt. “Hvað hefir komið hvíta ntannin-
fulla andlit hans. og á slíkttm atignablikum líktist hann eftirvæntu áhrif. og þegar gestgiafinn vat utinn a ‘ jttm til að ganga inn i þorp Delawaranna?”
En undir jafn alvarlegum kringumstæðum var það eðli- tnest myrkrahöfðingjanttm. þar sem hann sat og ráðgerði sinn hluta ^/án*fm^«m sjaanlfgr. an.egjtt. s.tg t| “Nattðsynjar minar.” var svarið. “Eg kom til að leita
hefndir fvrir ímvnduð rangindi. er hann taldi sér hafa hann og -lagði allnukla <*he 1 ... „ n'fr að fæðu, húsaskjóli og vinum.”
verið sýnd ’ | “Bróðir mínn er vitur höfðingi. Hann er velkomtnn.
j Nokkrtt fyrir dagrenningu byrjuðu hermennirnir að Og Lævisi Refttr svaraði strax.
skyldi ekki koma. Loksins sendu þeir Ixiðbera til . safnast saman í kofa hans. og þegar allir voru komnir. j “Húronarnir elska vini sina. Delawarana. Rattðskinn
hans, en áðttr en nokkurt svar kom, tilkynti afar mikill ( ff',r harm með þá ti! tjaldstaðar Ðe'awaranna. En i stað ar ættu altaf að vera vinir og gefa hvítum mönnitm
jórinn leit nú samt yfir þenna dökka, þögla mannfjölda,
og ósjáífrátt varð homtin á að hopa eitt skref, þegar hann
sá hið ilskulega andlit Lsevísa Refs. Án þess að hann gæfi
sér tíma til að hugsa nákvætnar um kringumstæðurnar,
ásetti hann sér að dylja hinn ágæta vin sinn, hvaða hættu
■sem hann stofnaði sér i með þvi. En hann fékk ekki tima
i til að svara, af því að spttrningin var endurtekin með enn
s,nn' hærri rödd og greinilegri frantburði.
Þá svaraði hann djarfiega:
‘Fáið þið okkttr vopn og leyfið okkttr að fara inn í
jinn þarna, þá ,skal starf vort svara fyrir okkur.”
“Þetta er sá hermaður, hvers nafn svo oft hefir ótnað
T “T'að er ómögulegt,” sagði höfðinginn. “Skógarnir
eru fullir af villidýrttm og herntenn þttrfa ekki anna^
skjól ett skýjalausan himininn. Auk þess ertt Delawar-
arnir óvinir Englendinganna en ekki vinir. Far þú
......... ' j.w. ........ ,— ~,F ......... - — ---- , . . ... v*v yj-g *»■**■■ o»****> ^u^iviiuiiiftaiiiia CII VI
hávaði, að nokkrir af hermönnunttm, sem sendir höfðtt þess að fara beinustu leið þangað, gekk hann ttm tíma kværna athygli. Hefir broðir ntinn e t 0111< \-n " i 'pungatt hefir talað, en hjartað hefir þagað.”
verið út i skóginn, komtt aftur með ráðningtt gátunnar, j langs með hinni bugðóttu á. og þess vegna ttrði. þeir að njósnara i skþgi.num?” .
,. .x x , • ■ , f I ganga frant hjá litlu bjóratjörninni. En þar eð einn af Delawarinn, sem kallaðttr var Harðhja <,
og litlu siðar nalguðust þeir raðhusið með hinm ogætu- J * v . r • .,
hofðingjttnum hafði dvr þetta fvrir æfctarmerki. nam hann þhðari a svip.
sama fjölkyngismann, sem Valsattga hafð, hengt upp * f ^ ^ yf.f hinum hygnu dýrum, sem hann hafa verið ókunnir göngttskór t kringttm jtorp
trén i skóginum. Jkallaði systkinabörn sín. Þegar hann var búinn að minna mitt. og spor þeirra má rekia alla lei'ð inn í kofa mina.
Nú sagði hann í fáum orðum frá þvi, hvernig fanga- þau á. yarðveizla sin hefði hingað ti! frelsað lif þeirra, svaraði hann. _ .
vist sín orsakaðist, og þegar faðir veiktt konunnar hafði þratt fyrir það, að margir verzlttnarmenn hvötttt Indiána “Ráktt bræðttr minir þessa httnda út. spttrði Ijcmsi
gefið skýrslu sína, bvrjuðu þeir á rannsókn sinni. Það til að drepa þau. bað hann þatt að endurgjalda sér nú Refttr ákafur.
var þó fjarri því, að þeir hlyptt til hellisins í rttglingslegt, j n*eð þvi. að gefa sér nokkttð af hinni mikltt vizku þeicra.' “Nei. það var ekki gerlegt. Gesttr eru
, , , . , c , ! Lævísi Refur var naumast buinn ao ljuka vio pessa Vijá 1x>rnum Tænapanna.
fyrirkomttlagi. Þtii \olcu ser þ\ert .1 moti nt a j tölu. þegar <*tór bjór stakk höfðinu út úr mjög hrörleg- “Ókunnttr maðttr en ekki njosnari.
hygnitstu og ötulustu höfðingjttm, til þess að hefja rann- ^ kofa ^ ^ dýrifi hvrfi jafn skj6tt inn i kofann aft- “Ætli Englendingar sendi stúlkur sinar af stað sem
tir, álitti Húronarnir þetta órvanalega traust til sín vita njósnara? Sagði Húronahöfðinginn ekki.^að hann hefði
á gott. o |tekið stúlkurnar sem fanga í bardaganttmspttrðt Harð-
Þeir héldtt nú áfram hávaðalaust. en ef þeir hefðu lit- hjarta, en Lævísi Refur svaraðt:
una á sínum vanalega stað, þó að sttmir þeirra héldu því ^ ih aftur fvrir sig, þá hefðti þeir séð. að bjórinn var kont- J “Hann sagði ekkert ósatt. Englendingarnir hafa sent
fast fram, að þeir hefðu séð þenna “hvita lækni ’ bera inn ut afturi 0g, ab hann aðgætti allar hreyfingar þeirra njósnara sína af stað. Þeir hafa verið í þorpi mimi. en
sóknina, og þar eð engan tíma mátti missa, lögðu þeir
strax af stað, án þes sað segja eitt einasta orð.
Þegar þeir komu inn í hellinn, fundu þeir vetku kon-

ertt vinir okkar. Httgttr þeirra hefir snúið sér frá hinttm
canadiska föðttr.”
að. að Delawararnir hofðtt ekki
12. KAPtTULT.
Þar eð Heyward vissi ekki, hvernig hann átti að svara
þesstt, þagði hann. En nú gekk Valsauga fram fyrir hann
og sagði skýrt og greinilega:
“Að eg svaraði ekki. þegar spurt var eftir Langriffli,
er hvorki að kenna blygðun eða hræðslu, heldur þeirri á-
stæðu, að eg virði aðeins þatt attknefni, sem menn fá hjá
vinurn stnum. /Ettingjar ntinir gáfu mér nafnið Nath-
ávalt vélkomnir Janíel. Heiðursnafnið Valsattga fékk eg hjá hinttm frjáls-
lyndtt Delawörttm, en írókesarnir hafa kallað mig Lang-
riffil, án nokkurs leyfis frá mér.”
Allir litu nú til hins beiflvaxna Valsattga með stál-
vöðvana og sterku líkamsbyggingttna, og eftir stutt ráða-
brttgg sneri höfðinginn sér að Lævísa Ref og sagði:
“Bróðir minn sagði. að höggormur hefði skriðið inn
í þorp mitt. Hvor þeirra er það ?”
Húronahöfðinginn benti þegjandi á Valsauga, en Hey-
ward spttrði ttndireins:
“Getur vitur Delawari trúað ýlfrandi úlfi? Httndar
ljúga aldrei. en hvenær höfum við heyrt úlf tala sann-
1eíka ?”
Attgtt Lævísa Refs skutu eldingttm; en þar eð hann á
sama tíma mintist þess, hve áríðandi það var, að hann
Þessi orð bentu á |>a
tekið þátt í bardaganum við F.nglendinga með Frökkttm ................
«*!»*■«•■ - w <rer(Su .á fremur órólega. en Harðhjarta tók strax t,l , heldi sjalfsstjorn sinm. snen hann ser fra þeim' þegjandt
„ . T , . „ . „ . I°" ”et " ' með fvrlrlitníngu, en Delawarahöfðinginn vék sér að hon-
Sama morguttinn og Lævisi Refttr for með hermenn máls:
.x:, ,W. horfa í andlit mér. og hann mun e..g« | u... a.o.j „g sag....
erið kallaður
I a.>l i > C*, ■.. « ‘ - --- — X - - - - - — - - ....... v ' fy —-- -- • —- - — - — — j -rl I- I l| \/.,l 1 . .. • -- . •
hana út t skóginn. Hryggttr í skapi yfir þessari óskilj- meg mikilli nákvæmni, þangað til þeir httrfu inn í skóg- þar var enginn, sem battð þá velkomna. S\° y " Pe'r
anlegu staðreynd gekk faðirinn að rúmintt og laut niður,inn j>ó fleVgði hann loðskinnitnt frá sér og hið alvarlega ti1 Delawaranna. af þvt — segja þeir að Delawararnit
® ^ f | * . . > • v *„ L, n.< m
aö sjúklingfrmm, en sá þá, afi dóttir hans var dain. landlit Chinsfachg’ooks varíS sjáanlegft.
Fáeinar sekúndur náði föðurástin yfirraðttm yfir hon- ^
um, og gamli hermaðurinn fol andlit sitt í höndum sér.
En bráðlega náði hann aftur sjálfsvaldi sínu, og um leið
og hánn.leit alvarlega til félaga sinna, sagði hann:
“Kona unga mannsins mins hefir yfirgefið okkur. s„.......
Hinn mikli andi er börnum sínum reiðttr !” j sina frá bjóraþorpinujnn í skóginn. var allmikil hreyfing. “Faðir ntinn tná horfa i andlit ntér. og hann ntun en„ / . ^ "
Hátiðleg þögn átti sér stað eftir þetta, og áður en \ þorpi Delawaranna. sent höfðti hér ttm bil jafn marga l>reytingu sjá þar. I ngtt mennirnir ntíni, toku ekk,
nokkur þeirra hafði talað eitt orð, kom eitthvað dökt velt- hermenn og Húronarnir, nágrannar
andi til þeirra frá næsta herbergi. Fyrst visstt þeir ekkj, h 1 jóp frá kofa til kofa, sttmar voru að
hvað þeir ættu að halda um slíka vertt, og drógu sig dá- ^ a meðan aðrar vortt að laga klæðnað sinn. Hingað og höfðingja. ^ h, ns
lítið í hlé, þangað til þeir urðtt þess visari, að það var — þangað stóðu hermenn, sem voru að rannsaka vopn sín. “Vill hantt Itka trúa þvr. þegar honutn er ''
þeirra eigin höfðingi, Lævísi Refur. jog hingað og þangað smáhópar af mönnum, sem gengtt verstí óvinttr sé í þorpi hans. að sa. sem . yyeia
Undireins og þeir sáu, að það var hann, vortt margir frani og aftttr án þess að tala saman, svo teljandi væri. marga af víntint hans. gengtir nú ut og mn tj<‘
hnífar á lofti til þess að skera Ikindin stindttr, sent héldtt atiðsjáartlega hver itm sig sokkinn niðttr í sínar eigtn wörunum?” spttrðí Lævísi Refttr.
honum, og í sania bili stökk hann á fætur og hristi sig hugsanir. | “Hver hdfir drepið mína ttngtt menn.
eins og Ijón. sem yfirgefur bæli sitt. Ekkert orð talaði Þá sást alt í eintt maður yzt á klettafletinum, þar sem hjarta.
hann, og þó kreisti hönd hans hnífsskaftið afar fast, og þeir höfðu reist Jx>rp sitt. Hann var vopnlaus. og þegar1
‘ ',reyU"SU •' 1 ... " rv bá drevmdi að þeir ættif hans þvkir það leitf. T>eir ætla nú að sýna. að
þeirra. Kvenfólkið ; hardagantim sokttnt þess. að þa clre\mcu. e. u
& hei'r elska oo-virða hinn nitkla hvita talað satt. Faið þið fongum minum bvss
ð btta til morgunmat. Akk] að gera það. hn peir eisxa o„
_ þa sjalfa syna, hvor þeirra er hinn svonefndi L
sptirði Harð-
“LangriffiIT!” kkn
það var í ölltt falli hepjiilegt fvrir Unkas og Valsauga, og hann var kominn nógu nálægt til þess. að Delawararnir Þegar þeir heyrðtt þetta alkunna na ^ ' run_
fyrir Davíð líka, að hann gat ekki náð til þeirra á þesstt gætu séð hann greinilega lyfti hann hendinni til himins Delawararnir á fætttr. og ]>að var sjáanleg _ ‘ f an(ra
atignaWiki. jog lét hana svo síga afttir njðttr og lagði hana á brjóstið. j aði nú í fyrsta sinn. hvern þei, Tiöfðtt ' s'nu ^ félaga
Hann leit frá einum til annars. en þegar hann sá ekki I>egar þeir voru bitnir að svara þessari vingjarnlegtt ^ stund þögðti þeir allir. en Toks tala i ° 'n£' ,ettstofnsins
'arínað en vini, nisti hann tönnunum saman eins og þ*r kveðju. gekk hinn ókunni maðttr sv<o hávaðalaust til kof- sinna, og 1x>ð vortt send eftir helztu monmt ^ar
væru rispþjalir, og sefaði svo reiði sína. þar eð hann anna, að menn aðeins heyrðtt ofurlítið hringl í skraut-| Þegar þeir hctfðtt lagt r.ið sin saman^^ ^ þe„ar
hafði engan til að láta hana hitna á. — En á nieðan þessu j mununum úr silfri. sem héngu ttm handleggi hans og Jiað samþvkt að kall aallan ættstofninn sam.
fór fram var liðin löng stund, og hinn elzti þeirra hóf háls. og t litlu bjöllttntim. sem festar vortt við hiartar- sólin sást fyrir ofan fjallstjndinn. h<> " • , .
Þegar hann kom til þess staðar, konttr og börn. fengið sér sætf. En langa stund satu P
máls:
skinns gönguskóna hans.
rll. lCllglVt >tv. -- -r , «.
i i , . v st prir fjíirnnr
“Vinur minn hefir hitt óvin!” sagði hann. “F.r hann j þar sem höfðingjarnir vortt saman komnir. nam hann þegandi og bíðandi. og þa pn yar
hér í nánd, svo Húronarnir geti hefnt sin á homtm?” | staðar. og þá sátt Delawararnir, að þessi beinvaxni mað- hermenn komtt ut ur " *• se _ ’ yindi aís
' ' “ ' ............talsvert bettrr buinn ut tu skvhs ^
“Látifi þió Delawaran deyjaí’' hrópafti Lævísi Refur j lir, sem nú stófi fvrir franian þá, var Húronafiöffiinginn
með þrttmandi rödd. j Bævisi Refur.
‘Móhikaninn er fljótur að hlaupa og stekkur langt.
Á móti honttm var tekið með alvöru og varkárni, o?
mælskasti maður ættstofnsins bauð ltann velkominn, en
kvenfólkið bar inn mat á borð, aðallega mulinn mais og
baunir. Þegar allir voru búnir að neyta matar, tók Dela-
warahöfðinginn til máls og sagði:
“Hefir hinn mikli canadiski faðir okkar aftur snúið
andlitinu að Húronabörnunttm ?” spttrði hann.
“Hvenær hefir það verið á annan hátt?” svaraði Læ-
En ungtt mennjrnir mínir eru á eftir hontim," svaraðt
höfðinginn eftir langa og alvarlega þpgn.
“Er hann sloppinn?” spurði Lævísi Refur með svo
dimmri rödd, að hún virtist koma frá instu fylgsnum í
brjósti hans.
“Það hpfir verið illttr andi á meðal okkar, og Dela-
wararnir hafa blindað attgtt vor.” svaraði höfðinginn.
“Illttr andi!” endurtók Lævisi Refur háðslega. “Það vísi Refur. “Hann kallar mitt fólk elskurnar sínar.”
er sá andi, sem hefir svift marga Húrona lífinu, og sem j “Striðsaxir ttngtt mannanna þinna hafa verið mjög
nú gat bttndið handleggi Lævtsa Refs.” rattðar,’ ’bætti Delatvarinn við. *
“Um hvern .talar vinur minn ?” “Já. það er satt,” viðurkendi Lævísi Refur. “En nú
“Um þann hund. sem á kjark og klókindi Húrona ttnd-j eru þær fágaðar og bitsljógar. því F.nglendingarnir eru
ir hvítri húð — ttm Langriffil!” var svarið. jdattðir og Delawararnir eru nágrannar okkar.”
Þegar áheyrendttrnir heyrðu þetta nafn nefnt, urðuj Höfðinginn hlustaði Jiegjandi á þessi vingjarnlegtt in hans var næstum ut in
þeir strax allæstir. 'Sumir nistu tönnum. aðrir orgiiðu af orð. og T.ævísi Refur hélt áfram:
heift. og enn aðrir veifttðtt höndttnum út í loftið, semj “Orsakar fanginn minn hræðrttm mínttm mikla fvrir-
hrjálaðir menn. Þó hvarf þessi mikla æsing fljótlega, og höfn?”
' stað hennar kom hin vanalega illsvitandi þögn þeirra, og! “Húti er velkomin var svarið.
ævísi Refur stakk upp á því með mikillátri rödd, að þeir “Leiðin á milli Delawaranna og Húronanna er stutt.
cyldtt fara til ráðhússins, þar sem menn þeirra biði eftir Bróðir minn getur sent hana til minna kvenna, ef hún er
lágt mtildur hevrðist frá meira en þústtnd monntim, er
þarna vortt saman komnir. og alTir stóðu þeir ttpp a at.ga-
braíjbi. v
“Tamenund!” var hvíslað frá mt.nni til mttnns. meðan
sá. sem í miðjttnni vy. reikaði áfram og studdist v,ð hma
tv0. Eitt sinn hafði hann eBaust verið hár og betnvax-
inn, en nú hnipraðjst hann saman ttndir þunga meira en
hundrað ára. Ei'tt sinn átti hann Indiánans liðttga og
fjaðurmagnaða fótatak. nú reikaði hann áfram þumltmg
fvrir þttmlung. og dökka andlitið hans var alt þaktð djup-
„m hrttkkttm. F.n löngtt. hvítu lokkarmr felht niður a
herðar hans. og hann var Wæddttr þv'. fegursta loðsktnnt,
sem ættstofninn átti. A handleggjum og fótum bar tann
gttllkeðjur, og brjóst hans var þakið heiðurspenmgum.
sem hann hafði fengið hjá kristnum furstum. Sft sox
af silfri og skaftið a htufnum
ygari. og vinttm
hann Ttefir
ssur, og Iátið
angriffilf.”
Þeim vortt undireírrs fengnar kúlubyssur, og af því
hefir devtt svo! að þar stóð af tilviljun Tefrkrukka á stofni, i 70 ti! 80 álna
fjarlægð frá þeim, áíttt þeír að reyna að hitta hana.
Heyward brosti að hugsttninni tim það, að eiga að
reyna sfg við Valsauga í að skjóta. En hann var áfortni
sinu tryggvrr og miðaði eins vel og honttm var mögulegt.
Kúlan hittf stofninn fáa þutnlunga frá krttkkttnni, og
margraddað aðdáunaróp gaf ti! kynna, að þetta þótti
snildarlega gert. Valsauga sjáTfitr kinkaði kolli, eins og
hann vildi segja, að þetta væri betitr skotið, en hann hefði
húist við. ^
En nú kom einn af ungtt Indíánttnum til hans og klapp
aði á herðar hans.
“Getur föTa andlitið skotið betur en þetta?” spurði
hann á lélegri ensktt.
“Já, Húron!” hrópaði hann og hristi byssuna hótandi
framan t T.ævísa Ref. “Nú gæti eg hitt þig, og ekkert
vald t heiminum gæti hindrað það, ef mér hugsaðist að
senda kúltt í hfarta þitt. Og hvers vegna á eg ekki að
gera það? Hvers vegna? — Af því minn hvíti litur bann-
ar mér það. og af því þess yrði hefnt á saklausum mann-
eskjttm. Ef þú þekkir nokkttrn gttð, þá máttu þakka hon-
ttm af öllu hjarta — þú hefðir fylstu ástæðit til þess.”
Án þess að draga andann stóðu Delawararnir og
störðu á hinn myndarlega mann, sem var svo þreklegur,
og á hin blikandi augu hans. En hve mikið sem Lævísi
Refur efaðist um miskunn óvinar síns, stóð hann þó ró-
legur og hreyfingarlaus á sama stað.
“Skjóttu mt!” sagði Indiáninn hvetjandi á ný.
“O. heimskinginn þinn!” sagði Valsattga, sem ennjiá
veifaði bySsttnni fvrir ofan höfttð sér. þar sem hann stóð.
F.n svo tók gamli höfðinginn til má1s:
“Ef að hvíti maðttrinn er sá hermaðttr, sem hann læzt
vera, revni hann þá að skjóta nær takmarkinu.
VaTsatiga h1ó hátt meðan hann lét Mvsstina falla niðttr
í vinstri hendi sína, og á sama augnabliki hljóp skotið úr
ten, r»r *"**£*A. L»V,,» Ret/. «e>k hnnn a« Þvi e, virtint .1 Þeirri « by«.n ,M
eim.
Undireins og hann kom þapgað ásamt hinttm hötð-
honum til erfiðleika.”
“Hún er velkomin,” endurtók Delawarinn með ennþá
ingjunum varð öllttm litið til hans, svo hann stóð upp meiri áherzlu.
og sagði frá því. er fvrir hann hafði komið. Þegar hann j Þessi óvænta mót’staða gegn því, að afhenda honum
endaði ræðtt sína, vortt allir jafn undrandi vfir djörfung Kórtt aftur, kom Lævisa Ref til að þagna. En hann var
Þrátt fyrir ----- ,
fram hjá honttm án þess að líta við honttm. og studdur af
fvlgdarmönn.tm sinum. sté hann ttpp á hæð í miðjt, ahorf- htiða.
endanna. Þar settist hann með konunglegri sæmd og foð-
ttrlegri blíðtt á andlitj stntt.
Þegar nokkrir af helztu höfðingjunum höfðu nálgast
þenna heiðttrsverða öldttng og þegið blessun hans. meðatf
hinir yngri ttrðtt að gera sig ánægða með að snerta fatn-
að hans, voru þeir leiddir fram fyrir fólkið, sem orsok
vort, alls þessa hátíðlega undirbúnings.
högg. En krttkkan fór öll í mola, sem fuVu til ýmissa
Hin fvrstu undrttnaróp vortt naumast þögnttð. þegar
nokkrir gáftt í skyn, að þetta væri áreiðantega tilviljun,
og Hetwvard hikaði ekki lengi við að nota þessa skoðttn
sér til gagns.
“Það var tjlviljun,” fullyrti hann. “Það getur enginn
hitt markið án þess að miða.”
Meir«.